รักอันตรายกับนายมาเฟีย

     "อืม"

"ตื่นแล้วเหรอ เธอนอนนานไปแล้วนะ"

"คุณ..."

ฉันตาสว่างทันที ชายที่เคลื่อนไหวไปมาบริเวณตู้เสื้อผ้ามองฉันยิ้มๆแล้วเดินออกไป อะไรกันเนี่ยกลับมาตั้งแต่เมื่อไรกันนะแล้วทำไมฉันถึงไม่รู้เลย ฉันเหลือกมองนาฬิกาหัวเตียงก่อนลุกลี้ลุกลนลงไปห้องครัว สามทุ่ม กรี๊ดดดด ฉันนอนไปได้ยังไงเนี่ยคงจะเหนื่อยมากแน่ๆเลย ขณะที่กำลังจะเดินไปห้องครัวเป็นอันต้องชะงักฝีเท้าแล้วแอบตามไปเงียบๆ หมอนั้นนี้ ฉันแอบตามไปจนถึงหลังบ้าน...แล้วไอ้ทางเขาวงกตนั้นมันออะไรกันไว้หลอกกันใช่ไมนั้น

"มันบอกอะไรบ้างหรือยัง"

"ยังครับ...มันพูดแค่ว่าเพื่อราชาของมันต่อให้ตายก้จะไม่พูด"

"อืม ถือว่าไอ้เจก้ามีลูกน้องที่ซื่อสัตย์มากนะ"

"..."

ฉันแอบมองการเคลื่อนไหวในห้องนั้นอย่างงุนงงและเริ่มมีความรู้สึกหวาดกลัว ดวงตาที่เคยอ่อนโยนกับฉันของชายทั้งสองคนตอนนี้มันแข็งกระด้างยิ่งคิง มันแข็งกร้าวจนสัมผัสได้ว่าเขาโหดเหี้ยมขนาดไหน ฉันค่อยๆถอยหนีอย่างหวาดกลัวจนหลังสัมผัสกับผนังที่เย็นเยือก

"ควีน..."

"..."o_O!

"แย่แล้วครับ ควีนเข้ามาในห้องกักขังครับ"

"..."

ฉันรีบลุกวิ่งหนีสุดชีวิต ไม่น่าแอบเดินตามเข้ามาเลย ชีวิตฉันตั้งเจอกับหมอนี้ความอยากรู้อยากเห้นมันเพิ่มขึ้นทวีคูณแล้วอายุฉันก็ค่อยๆสั้นลงเพราะความอยากรู้อยากเห็นบ้าๆนี้ซะได้ ฉันวิ่งผ่าเหล่าสุนัขที่ดักหน้าอย่างไม่คิดชีวิต เอาว่ะลุยเป็นลุย

"คิง"

"พาเธมาให้ได้ แล้วจะต้องไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน"

"แต่ว่าเธอเห็น ตามกฎ ใครที่เห็นควรลงโทษนะครับ"

การ์เดี้ยนคนสนิททวงเสียงแข็ง นายของเขาทำไมถึงปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ขณะที่ความคิดของเขามันกำลังตีกับความต้องการของนายของเขา หมัดหนักก็สวนเข้าที่หน้าอย่างรวกเร็วและแรงจนร่างของเขาเซไปติดผนังห้อง คอเสื้อถูกกำแน่นดวงตาที่เกรี้ยวกร้าวนั้นทำให้เขาซึ้งจงรักภักดีมาตลอดต้องทำตามอย่างหลีบเลี่ยงไม่ได้

"เข้าใจแล้วครับ"

เขาแตะมือที่กำคอเสื้อของเขาแน่นอย่างเข้าใจความต้องการ แต่ความรู้สึกสับสนของเขาก้ไม่น้อยลง ผู้เป็นนายคลายคอเลื้อก่อนสบัดร่างนั้นไปทางประตู แล้วคลายให้เนคไทหลอม

'เธอเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงเปลี่ยนคิงที่เยือกเย็นของฉันได้ขนาดนี้'

"ออกไปนะ...ไอ้หมาบ้า"

ฉันตะโกนจนเสียงแหบแห้ง โอ๊ย เจ็บคอฉันสบัดร่างตัวเองออกจากการเกาะกุมของพวกสุนัข หนอย กัดไม่ปล่อยนักนะแม่จะฟัดเป้นเพื่อนเอง ฉันง้างมือที่กำแน่นชกไปที่หน้าและร่างของพวกสุนัขเฝ้าบ้านอย่างโกรธเกรี้ยว ขณะที่ต่อยไปมั่วซั่วร่างของฉันก็เบาหวิวเท้าไม่ติดพื้น เย้ฉันลอยได้(ตรงไหนฟ่ะ) ชายผู้เป็นการ์เดี้ยนอุ้มร่างฉันก่อนเดินตรงดิ่งไปที่ห้องนั้น เอ้ย ฉันพึ่งจะหนีออกมาจาหหน้าห้องนั้นได้เมตรเดียวเองนะ มันลำบากนะเฟ้ยกว่าจะหนีออกมาได้ตั้งเมตรนึงเนี่ย(=[]=)!!!!!

"มาแล้วครับ"

"วางเธอลง"

สิ้นเสียงร่างฉันก็ถูกว่างลงอย่างถนุถนอมและปนไม่เต็มใจ ถ้าไม่เต็มใจก็โยนฉันลงเลยเซ่ ไอ้บ้าเอ้ย

"เธอเข้ามาได้ยังไง"

"เดินเข้ามานะสิ"

ใกล้จะตายในไม่ช้ายังปากกล้าอีกเราจะตายเพราะปากตัวเองก็อีวันนี้แหละนะ เขาหันมามองด้วยสายตาที่ขุ่นเคืองไม่พอใจในคำตอบแต่ก้ยิ้มให้ เข็มฉีดยาในมือของเขามียาอยู่มันพร้อมจะฉีดเข้าร่างกายคนแล้วเพียงแต่นั้นมันยาอะไรนะ

"เธอไม่กลัวตายเหรอ"

"กลัวสิ"

ตอบอย่างชัดเจนแต่ท่าทางพาตายสุดๆ

"เธอรู้ไม ยาเนี่ยออฤทธิ์ยังไง"

"ถามฉันแล้วฉันจะถามใคร ถามการ์เดี้ยนนายก็ได้"

ยอกย้อนพาตายจนได้ฉัน เขาปลายตามองไปทางการ์เดี้ยนอย่างเยือกเย็นแล้วหันมามองฉันดวงสายตาขุ่นเคืองเล็กน้อย ทศกัณฐ์ชัดๆ คนเดียวสิบกว่าหน้า นับถือๆ เขาเดินตรงดิ่งเข้าหาฉันแล้วยิ้มให้กลิ่นกายอ่อนๆของเขาเตะจมูกฉันทำให้ฉันเคลิ้มไปครู่ก่อนดวงตาจะเริ่มอ่อนแรงลง

"มันคือ ยาสลบไงล่ะ เธอรู้เห็นกว่านี้ไม่ได้นะควีนของฉัน"

"..."

"จัดการมันซะ"

เขากอดฉันแน่นมือที่ประคองฉันอยู่นั้นกอดแน่น หูอือไปหมดดวงตาก็เริ่มพล่านมัว และไร้ความรู้สึกทันทีที่ดวงตาปิดลง

"คิงจะให้จัดการกับศพมันยังไงครับ"

"ยังไงก็ได้ที่ไม่ทำให้มันรกหูรกตาฉัน"

"นายจะให้เด็กคนนั้นเป็นควีน จริงเหรอครับ"

"ทำงานของนายไป"

"เฮสเตอร์ นายก็รู้ นั้นมันเด็กและที่สำคัญนายไม่ได้รักเด็กคนนั้น"

"ฉันรักเด็กคนนี้ นายทำงานไปเถอะ อาร์เตอร์"

สิ้นเสียง เขาก็เดินจากไปพร้อมร่างที่สลบไปด้วยยาสลบที่ฉีดเข้าไป เขารักเธอจริงๆเหรอเขาพร้อมจะให้เด็กคนนี้เป็นควีนจริงๆเหรอ ภายในใจได้แต่ถามตัวเองว่าเขารักเธอจริงเหรอ หรือเธอเป็นเพียงของแปลกตา เขาวางร่างเล็กลงบนเตียงอย่างถนุถนอม ดวงตาที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ดวงตาที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสา ความซุกซนและความมีชีวิตชีวา เขาไม่เคยพบเห็นดวงตาแบบนี้มาก่อนเลย

"ทำไม ฉันถึงต้องดูแลเธอขนาดนี้ บอกฉันทีสิว่าทำไม"

เขาจ้องมองร่างเล็กอย่างสับสนวุ่นวาย เขาเติบโตมาอย่างโหดเหี้ยมด้วยน้ำมือของผู้เป็นพ่อที่สั่งสอนมา เขาไม่เคยได้สัมผัสความอบอุ่นใดเลย และเขาก็ทิ้งความต้องการที่จะไขว่คว้าความอบอุ่นนั้นมานานเกินพอ

"บอกฉันที่สิ ว่าโลกนี้มันยังมีความอบอุ่นที่ฉันไม่รู้จักอยู่ไม"

เขาเกาะกุมมืออย่างสับสน...เขาแทบจะอ้อนวอนต่อพระผู้เป้นเจ้า หากเป็นได้เขาอยากจะย้อนเวลากลับไปค้นหาความอบอุ่นนั้นที่เขาทิ้งไปเหลือเกิน แต่เขาก็ได้แค่อ้อนวอนและลืมๆมันไป เพราะเขากำลังโดนพระผู้เป็นเจ้าลงโทษ...

โปรดติดตามตอนต่อไป