รักอันตรายกับนายมาเฟีย

"...."
 
"..."
 
"..."(= =)
 
ฉันนั่งเขี่ยจานข้าวอยู่นานก่อนวางช้อนลงข้างๆซ้อม มันเกือบเดือนแล้วที่ฉันไม่ค่อยอยากอาหารเลยปกติฉันก็ไม่กินยุแล้ว มันเลยไม่ใช่เรื่องแปลกที่ฉันจะไม่กิน
 
"ลืมเถอะ พ่อคิดว่าลูกควรจะลืม"
 
"..."
 
ฉันไม่ได้ตอบพ่อแม้แต่คำเดียวแต่กลับหันหน้าหนีหน้าชายวัยกลางคนผู้ซึ่งเป็นพ่อไป ให้ลืมในสิ่งที่ฉันรักและเก็บมันมาฝั่งลงในจิตใจที่ในเวลานี้มันบอบช้ำเกินจะเยียวยาให้กลับมาเหมือนเดิมได้ยากเกินไป ฉันลุกหนีก่อนจะเดินขึ้นห้องไปเพราะไม่อยากจะให้พ่อตอกย้ำความโง่เขลาของตัวเองไปมากกว่านี้และเวลานี้อาร์เตอร์จะมาที่บ้านเพื่อมาพูดคุยและนำของฝากมาให้เสมอ ถ้าคนที่มาเป็น เฮสเตอร์มันก็คงจะดีไม่น้อย แต่มันก็คงจะเป้นได้แค่ความหวังที่เลือนลางและลิบรี่เต็มที่
"ยังไม่ยอมแตะอะไรเลยเหรอครับ"
 
"อืม"
 
"แล้ว เธอดีขึ้นไม่ครับ"
 
"แล้วนายเธอเขาเป้นยังไงบ้างล่ะ"
 
"ดูท่าจะย้ำแย่พอๆกันเลยละครับ"
 
อาร์เตอร์ตอบอย่างเต็มปาก ฉันที่แอบฟังอยู่นั้นก้มีความรูดสึกว่าเขาก้คงจะลืมฉันไม่ได้เช่นกัน ใจที่เคยบอบช้ำก็มีวี่แววจะดีขึ้นมานิดหน่อย ฉันเดิมขึ้นห้องไปก่อนมานั่งจมที่เตียงอย่างคนตายเดินได้ อยากจะเจอเขาอีกครั้ง อีกสักครั้งขอแค่ให้ได้บอกรักเขาอีกสักครั้ง ก่อนเวลาที่มีอยู่จะหายลับไปกับความเจ็บปวดที่ทนอยู่
 
ก๊อกๆๆ!!
 
"ไม่ได้ล็อกค่ะ"
 
"ไง สบายดีไม"
 
"อาร์เตอร์"
 
ฉันมองคนที่เดินเข้ามาอย่างสงสัยก่อนเมินหน้าหนีเขา สายตาที่บ่งบอกว่าว่าเขาไม่ได้แค่มาทักทาย เสียงหัวเราะเยาะของเขามันทำให้ฉันอยากจะผลักไสเขาออกจากห้องเหลือเกิน
 
"เธอเนี่ยไม่เปลี่ยนเลยนะ"
 
"มาแค่นี้ก็ออกไป"
 
"เฮ...อย่าไล่กันแบบนี้สิ เอานี้...มาด้วยล่ะ ยังไงก็ต้องมานะ"
 
"ทำไมฉันต้องไป"(-__-)??
 
"เพราะเธอยังเป็นควีนของแบล็ตสเน็คยังไงล่ะ"
 
"ฉันเลิกกันเฮสเตอร์แล้ว"
 
"ไม่ เธอยังคงเป็นอยู่ จนกว่าเฮสเตอร์จะบอกเลิกเธอเอง"
 
เขาเอ่ยออกมาก่อนหัวเราะเยาะเย้ยในลำคออย่างพึงพอใจ คอยดูเถอะฉันจะเอามีดไปแทงนายให้ตายไปเลย(อย่าเผลอเเล้วกัน) ฉันมองเขาที่เดินจากไปอย่างไม่พอใจและเข้าใจในความหมายของคำพูดนั้น ฉันยังมีหวังที่จะรักกับเฮสเตอร์อีกครั้ง ฉันเปิดซองจดหมายก่อนอ่านเนื้อความในจดหมาย
 
"งานวันเกิด"
 
ฉันมองและอ่านซ้ำไปซ้ำมาจนเบื่อมัน วันเกิด และมันเกี่ยวอะไรกับฉันแล้วมันวันเกิดใครฟ่ะแล้วทำไมฉันจะต้องไปฟ่ะ...ฉันนึกคิดอยุ่นานก่อนจะนอนทั้งๆที่ยังไม่อาบน้ำ(ซกมก)เพียงแค่หลับตาภาพของเขาก็ผุดขึ้นมาดุจฟองอากาศที่ผุดขึ้นจากใต้น้ำ มันคงจะดีกว่านี้ถ้าฉันสามารถจดจำภาพเหล่านี้ได้จนวาระสุดท้ายมาพรากเอาลมหายใจฉันจากไป...
โปรดติดตามตอนต่อไป