รักอันตรายกับนายมาเฟีย

     เปลือกตาที่หนักอึ้งของผมค่อยๆปรือขึ้นอย่างยากลำบาก เช้าวันใหม่มาเยือนอีกตามเคย มันผ่านมาเกือบจะเดือนหนึ่งแล้วที่เธอจากไป มันผ่านไปแล้วก็จริงแต่การจะทำใจยอมรับว่าขิมหายไปจากบ้านนี้นานนับเดือนแล้วมันไม่ง่ายอย่างที่คิดไว้เลย เพราะเธอได้ฉกเอาหัวใจผมติดมือไปด้วย มีเพียงแค่ขิมเท่านั้นที่ได้สิ่งนั้นไปจากผม "รัก" ไงล่ะขิมเอามันไปได้เอามันติดมือไปได้ แต่ทั้งหมดมันคงต้องโทษที่ตัวผมเอง...ไม่ไงเธอยังคงอยู่ที่นี้ คงตื่นมาวนๆเวียนๆในห้องจนไม่ต้องการนอนต่อแม้แต่นิดเดียว...

ก๊อกๆๆ!!!!

"..."

"เฮสเตอร์...นายตื่นหรือยัง"

"เข้ามาสิ"

"นายจะนอนอีกนานไม นายไม่ประชุมมาเกือบเดืนแล้วนะ"

อาร์เตอร์เพื่อนสนิทและการ์เดี้ยนของผมเข้ามาก็บ่นใส่ชุดใหญ่เป็นการบอกอรุณสวัสดิ์ที่น่าตื้นตันใจจนน่าจะโดนเตะออกจากห้องเหลือทน ถ้าเป็นขิม เธอก็คงจะบ่นแบบนี้บ่นจนอยากจะกอดให้ตายคาโอบกอดไปเลยทีเดียว แต่ก็คงเป็นได้แค่มโนเท่านั้น มโนภาพที่ไม่ว่ายามหลับ ยามตื่น มันก็มีแค่ภาพของเธอเท่านั้น ยิ่งเห็นภาพเธอที่มีจนล้นยุในสมองแล้วยิ่งทรมานใจ

"ฉันได้ข่าวมาว่า ทางนั้นก็ทรมานไม่แพ้นายนะ พ่อของเธอบอกอยู่บ่อยๆ"

"แล้วไง"

ทำร้ายเขาแล้วยังปากแข็ง สมน้ำหน้าตัวเองจริงๆ เฮสเตอร์ แกมันน่าสมเพชจริงๆ ผมอยากจะตายๆไปซะถ้าตายไปแล้วสามารถลืมขิมได้ก็คงดี...

"นายควรเคลียร์เรื่องที่นายทำเอง ก่อนที่จะทรมานมากกว่าเดิม"

"ทำไม"

"เพราะถ้านายยังไม่เคลียร์ ยังมีฉันและไอ้เจก้านะที่รอโอกาสคาบไปกินนะ"

"หุบปาก แล้วไสหัวไป"

"ฉันเตือนแกแล้วนะ อย่ามาอ้อนวอนให้ฉันคืนขิมซะล่ะ"

มันไม่พูดเปล่าแต่ยิ้มเย้ยหยันให้เจ็บใจเล่น คอยดูเถอะฉันจะสวนหน้าแกแน่ๆถ้าคิดแตะขิม...โอ๊ย...ยิ่งคิดยิ่งทรมาน ผมรีบสลัดความคิดนั้นทิ้งทันทีก่อนลุกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อชำระร่างกายด้วยน้ำเย็นๆซักหน่อยแต่สายตาก็สะดุดที่กระเป๋านักเรียนในเก่าโทรมของเธอและยิ่งมีความทรงจำของเธอรอบๆบ้านแล้ว มันยิ่งทรมานใจ...

"นายจะจัดการอะไรก่อน"

อาร์เตอร์ถามผมทันทีที่ผมโผล่หัวออกมาจากห้องนอน หลังจากเธอบอกลาผมไปดื้อๆแต่ก็ควรแล้วที่เธอจะจากไปนับตั้งแต่วันผมก็ขังตัวเองในห้องนอนจนวันนี้

"ขอเป็นจิบกาแฟสบายๆดีกว่า"

"นายนี้มันหมดมาด เฮสเตอร์ ราชาแห่ง แบล็คสเน็คจริงๆ"

"ยุ่ง"

"แมรี่วันนี้ก็ มาหาแกตามเดิม ตามตื้อจริงๆนะ"

"ให้เข้ามา"

"คิดจะเปลี่ยนใจมารักแม่อสรพิษแทนอสรพิษตัวน้อยๆแล้วเหรอ"

"หุบปากแล้วให้แม่นั้นเข้ามา"

ผมจิบกาแฟชอบสวนหลังบ้านอย่างเงียบๆแต่ใจไม่เคยเงียบมันยังคงร่ำร้องหาคนที่จากไป ยิ่งไม่เห็นหน้าเธอมันยิ่งเจ็บใจ ทรมาน กินไม่เข้าคลายไม่ออกเลยที่เดียว

"เฮสเตอร์"

"ครับ"

"คุณเป็นยังไงบ้างค่ะ"

"เท่าที่เห็นครับ"

ผมตอบเธออย่างเฉยชา เพราะวันนั้นมันเลยทำให้ผมมานั่งทรมานหาคนที่บ่นผมได้ตลอดเวลาอย่างทุรนรุราย แมรี่ค่อยๆยื่นมือมาทาบทับลงบนมือหนาของผมมันคงจะดีถ้ามือที่ทาบทับมือนี้อยู่คือมือเล็กที่ตบจนผมไข้ขึ้นสามวัน มันคงจะดีถ้าคนที่อยู่ตรงหน้าคือคนที่ผมรักจนถอนตัวไม่ขึ้นแต่ทั้งที่รักมากรักจนขาดใจ ผมก็ทำได้แค่ฟังข่าวจากอาร์เตอร์ไม่คิดจะไปตามง้อเธอเลยแม้แต่น้อย

"แม่นั้น"

"..."

ผมชะงักก่อนวางถ้วยกาแฟลงอย่างหงุดหงิดนิดหน่อยแมรี่ไม่พูดต่อแต่ส่งสายตาเชื้อเชิญอย่างเปิดเผย จริงอยู่ที่ผมก็ยังหลงในลีลาพิสวาทนั้นอยู่แต่ในเวลานี้ ผมไม่ต้องการอะไรทั้งนั้นของแค่เพียงเธอกลับมา ผมยิ้มเผยก่อนสลัดมือตัวเองออกจากมือของแมรี่

"เธอมีไรรีบพูดมา"

"ได้โปรด"

"..."

ผมเลิกคิ้วสูงก่อนเข้าใจในความหมายของเธอ เธอมาอ้อนวอนกี่ครั้งแล้วและมันกี่ครั้งที่เธอผิดหวังไม่มีทางหรอก ที่เธอจะได้หัวใจของผมไปครองเพราะคนที่ครองมันอยู่และคงจะตลอดไปคือคนที่ผมทำร้ายไป ขิมไงเธอเท่านั้นที่ครองหัวใจของผมได้เพียงคนเดียวและคงจะเป็นเพียงเธอตลอดไป

"มองแค่ฉัน"

"เธอมันโง่"

"..."

"เธอมันโง่ โง่ที่จะรักฉัน รักคนที่ไม่สนใจเธอแม่แต่น้อย"

"ฉันยินดีที่จะโง่งมงาย เช่นเดียวกับคุณที่รักแม่นั้นอยู่ฝ่ายเดียว"

คำพูดนั้นมันช่างทิ่มแทงจิตใจผมเสียจริง  รักขิมแค่ฝ่ายเดียวเหรอไม่หรอกผมแน่ชัดแล้วว่าเธอก็รับผมเช่นกัน...เพียงแต่ คนที่ผิดอย่างผมคงไม่มีหน้าไปขอโทษเธอได้อีก...

"เธอพูดผิด"

"ใช่ฉันพูดผิดละพูดถูก"

แมรี่เดินจากออกไปด้วยใบหน้าเจ็บปวดตามเคยและดูเหมือนครั้งนี้เธอจะยอมแพ้เธอพูดผิดที่ว่าผมรักขิมฝ่ายเดียวแต่ที่พูดถูก...มันคืออะไรกัน

โปรดติดตอนต่อไป