รักอันตรายกับนายมาเฟีย

เช้าของวันหยุดมาเยือน เสียงนกน้อยต่างส่งเสียงแสนไพเราะร้องเพลงปลุกกันอย่างร่าเริง ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆหวังให้สายตาและสมองไดปรับเข้ากับแสงที่ส่องเข้ามาและพร้อมรับความทรงจำใหม่ๆในวันเก่าๆอีกหนึ่งวัน

 

ก๊อกๆๆ!!

 

"ไม่ได้ล็อกค่ะ"

 

"พ่อบอกกี่ครั้งแล้วว่าให้ล็อกห้องด้วยนะ"

 

"ก็แล้วจะทำไมกันค่ะ บ้านหลังนี้ก็มีแค่เราสองคน"

 

ฉันเถียงข้างๆคูๆก่อนลุกจากเตียง มันก็จริงอยู่ที่ควรล็อกห้องเวลานอนความจริงมันต้องทุกเวลาเลยมากกว่าแต่เพราะฉันไม่ได้คิดอะไรมากมายเลยไม่คิดจะล็อกห้อง

 

"อาร์เตอร์เขาส่งนี้มาให้"

 

"ชุด..."

 

ฉันมองวันพีชสีดำลูกไม้ตัวสวยมันทำให้ฉันนึกย้อนไปถึงวันที่ฉันเดินออกจากบ้านนั้นมา แต่ว่ามันผ่านไปแล้วควรลืมๆมันซะที...ฉันรับชุดมาก่อนโยนมันไปที่เตียงพร้อมๆกับเป็นเวลาที่พ่อเดินออกไปจากห้องพอดี แต่ฉันคงไม่ได้สนใจอะไรไปมากกว่าการมองพ่อเดินจากไป ฉันรีบวิ่งไปที่เตียงก่อนหยิบกระดาษโน๊ตที่แขวนมากับชุดซึ่งมันซุกซ่อนอยูในชุด

 

'หวังเป็นอย่างมากที่จะได้เห็นเธอมา'

 

ฉันหวังว่าคนที่เขียนคงจะเป็นเฮสเตอร์หวังเป็นอย่างยิ่งว่าคนที่เขียนจะเป็นคนที่ฉันรัก ฉันวางกระดาษไว้ที่ชุดดังเดิมก่อนจะเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นขึ้น และน้ำเย็นที่ไหลออกจากก็อกที่อ่างล้างหน้าก็ทำให้ฉันสดชื่นขึ้น ไม่นานฉันก็เดิมออกมาจากห้องน้ำแต่สิ่งที่ผิดสังเกตคือ วันพีชสีดำหายไปแทนที่ด้วยวันพีชสีขาวแทน โน๊ตแผ่นใหม่ก็มาแทนที่โน๊ตแผ่นเก่าฉันรีบหยิบขึ้นอ่านอยากสงสัยและงุนงง

 

'หวังว่าเธอจะมา ได้โปรด'

 

"เฮส เตอร์"

 

ฉันกำแผ่นโนีตในมือไว้แน่นก่อนจะปล่อยให้น้ำตาที่เอ่อคลอไหลลงมาอาบพวงแก้มทั้งสองข้างเวลาล่วงเลยไปจนดวงอาทิตย์ลาลับจากไปแทนที่ด้วยดวงจันทราและเหล่าดวงดาราที่ส่องแสงละลิบละยับ ฉันที่สวมชุดวันพีชมองไปรอบๆงานงานถูกจัดโรงแรมที่เคยใช้จัดงานปาร์ตี้

 

"ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะมา"

 

"เจก้า"

 

"ฉันก็ได้รับใบเชิญมาเหมือนกัน ช่วงที่เธอไม่อยู่แมรี่รุกเจ้าเฮสเตอร์ไม่หยุดเลยนะ"

 

"ฉันไม่มีสิทธิ์หึงหวงเขามากกว่าอดทน"

 

"ปากแข็งจริงๆนะ"

 

เขาเอ่ยอย่างเย้ยหยันก่อนจะส่งแก้วไวน์ขาวให้ ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความยินดีและเจ้าเล่ห์ขณะที่ฉันกำลังสนทนากับเจก้าอยู่นั้น แมรี่เธอดุโทรมลงไปนิดแต่ก็สวยเซ็กซี่ไม่น้อยลงเลยแม้แต่นอดเดียว สายตาที่เธอมองมาไม่พอใจและยินดี...ทำไมทุกคนถึงมีความสุขกันนะแค่วันเกิด

 

"ไง แม่ราชินีตัวน้อย"

 

"แมรี่"

 

"เธอไม่สวยเอาซะเลยนะ"

 

แมรี่ใช้นิ้วชี้เชิ่ดใบหน้าของฉันขึ้นก่อนจับหันซ้ายหันขวา ฉันไม่ใช่ตุ๊กตานะ แมรี่ไม่พูดเปล่าหล่อนจัดฉันไปที่ห้องนอนชั้นบนสุดก่อนจะจัดฉันแต่งตัวใหม่ผมที่มัดรวบๆมาแบบลวกๆถูกทำให้ตรงด้วยเครื่องนีบผมสุดล่ำของแมรี่

 

"เธอเก่งจังนะ เหมาะกับเฮสเตอร์จริงๆ"

 

"แหม ไม่น่าเชื่อว่าเด็กปากดีอ่างเธอจะปากหวานก็เป็นด้วย"

 

"ใช่ว่าฉันจะปากดีตลอดเวลานิ"

 

"เฮสเตอร์ไม่สนใจคนที่มีดีแค่สวยอย่างฉันหรอก คนที่เขาสนใจคงมีแค่เธอ"

 

"ว่าไปนะ...แมรี่ออกจะเก่งขนาดนี้"

 

ฉันพูดออกมาอย่างสงเดชอย่างน้อยมันก็ปลอบใจกันและกันได้ไม่น้อย เราต่างพูดคุยกันอย่างสนุกแม้ว่าอาจจะออกแนวแขวะกันไปบ้างก็เถอะแต่จริงๆแล้วแมรี่เป็นคนขี้เหงาและรักเฮสเตอร์ไม่แพ้กันเธอช่วงเข้มแข็งจนน่าทึ่งทั้งที่อีกฝ่ายไม่ใยดีในรักของเธอเลย

 

"เอาล่ะ...คราวนี้ก็โอเคแล้วเธอสวยแล้วเหมาะกับวันนี้จริงๆ"

 

แมรี่เอ่ยก่อนลากฉันออกจากห้องไปชุดเดรสสีขาวสวยที่ฉันสวมใส่อยู่มันดูแม่งๆแต่คงไม่มีอะไรไปมากกว่านี้ แขกมามากจนฉันเริ่มหวั่นๆเพราะมันทำให้ฉันเกร็งไปทั้งตัวเสียงดนตรีถูกบรรเลงอย่าช้าๆและไพเราะน่าฟังแสนไฟค่อยๆหรี่ลงจนมองอะไรแทบไม่เห็น แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

 

"เรียกท่านผู้มีเกียรติทุกท่านให้ทราบ"

 

อาร์เตอร์ขึ้นไปบนเวทีก่อนประกาศออกมาด้วยใบหน้าแช่มชื่น หมอนี้ยิ้มเป็นด้วยเหรอแต่ฉันก็ดันหันไปสนใจและฟังในสิ่งที่เขากำลังจะพูด

 

"ผมต้องขอขอบคุณทุกท่านที่มาในงานนี้"

 

แต่คนที่พูดไม่ใช่อาร์เตอร์ แต่เป็น เฮสเตอร์เขามองไปรอบๆงานก่อนจะพูดต่ออย่างเฉยชาแต่ถ้าสังเกตใบหน้าที่แดงเรื่อๆนั้นมันตลกไม่น้อยเลยที่เดียว เพียงแค่ได้เห้นเขาฉันก็รู้สึกว่าดีใจจนใจที่บอบช้ำดูจะมีเรี่ยวแรงสู้ต่อไป

 

"ที่ทุกท่านมาในวันนี้เพราะเป้นงานวันเกิดของผมและกำลังจะเป็นสวันำคัญของผมด้วยเช่นกัน"

 

"..."

 

"แหม เซอร์ไพรสืน่าดูเชียวนะ"

 

"อะไรเหรอ แมรี่"

 

ฉันหันไปถามก่อนจะหันไปสนใจกับเสียงที่ฮือฮาของแขก สายตาของฉันมองไปเห็นชายเบื้องหน้า เพียงเงยหน้ามองสายตาก็ประสานกันอย่างชัดเจนไม่ว่ายังไงฉันก็ลืมเขาไม่ลง เฮสเตอร์ เขายังคงเป็นสิ่งที่ฉันปราถนา

 

"วันสำคัญที่ฉันไม่มีวันลืม"

 

"..."(//)

 

"ขอโทษในสิ่งที่ฉันทำ...ได้โปรดอภัยให้ฉันนะ"

 

เขาจับมือของฉันทั้งสองข้างไว้ก่อนค่ยๆบรรจงจูบลงที่มือขวาอย่างอ่อนโยน น้ำตาไหลรินช้าๆอย่างดีใจและประหลาดใจ

 

"แต่งงาน กับฉันนะ"

 

"..."

 

"ฉันรู้แล้วว่าเธอสำคัญมากและสำคัญมากตลอด สำคัญยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น"

 

"แต่งเลยสิจ๊ะ แม่หนู"

 

"แต่งเลย"

 

เสียงของเหล่าแขกทั้งอาวุโสและรุ่นเดียวกันกับเฮสเตอร์ต่างออกเสียงเชียร์ เฮสเตอร์เองก็ส่งสายตาอ้อนวอนและแกนบังคับ(มันจะมีไมที่นายจะไม่บ่งการฉันซักวินาที)แหวนที่เขาถืออยู่กำลังจ่ออยู่ที่นิ้วนางข้างซ้ายของฉัน

 

"ฉันรอคำตอบอยู่นะ"

 

"แล้วจะช้าอยู่ทำไมล่ะ ไอ้คนเผด็จการ"

 

"ฉันถือว่านั้นคือคำตอบที่แสนวิเศษ"

 

เขายิ้มก่อนสวมแหวนเงินให้กับฉัน เขาคือสมบัติแสนวิเศษที่แม้แต่พรของพระผู้เป็นเจ้าก็ไม่อาจจะเทียบได้ ต้องขอบคุณพระองค์จริงๆที่ทำให้ฉันได้พบกับเขาต้องขอบคุณพระผู้เป็นเจ้าอย่างซาบซึ้ง

 

"นายมัน"

 

"ฉันทำไม"^^

 

"โยนดอกไม้สิ เจ้าสาวตัวน้อย"

 

อาร์เตอร์เอ่ยก่อนส่งดอกกุหลาบให้ฉัน ฉันรับมันก่อนหันไปมองที่เฮสเตอร์ เขายิ้มร่าก่อนส่งสายตากรุ่มกริ่งมาทางฉัน สายตาหื่นๆนั้นเก็บไปที่เถอะเหล่าสาวๆ(รวมสาวรุ่นใหญ่ด้วยแล้วกันนะ)ต่างส่งเสียงให้โยนช่อกุหลาบสีขาวกันอย่างมุ่งมั่น(ขึ้นมาแย่งเถอะแบบนี้)

 

"โยนสิ...ที่รัก"

 

"อย่ามาสั่งฉันนะ อีคนบ้า"

 

ฉันเอ่ยก่อนหันหลังแล้วมองช่อดอกไม้อย่างเสียดายอยู่นิดๆก่อนจะโยนมันออกไปแล้วรีบหันไปมองเหล่าสาวๆที่รุมเยื่อแย่งกันอย่างมุ่งมั่น แมรี่ที่ยื่นอยู่ข้างๆฉันในฐานะเพื่อนเจ้าสาวยิ้มให้กับฉันก่อนจะทำหน้าเหวอด้วยความตกใจที่ในมือของเจ้าตัว ช่อดอกไม้ถูกปัดไปปัดมาจนมาถึงมือเธอ

 

"เธอคงจะแต่งในไม่ช้านะ"

 

"เฮสเตอร์ก็ดูแลเจ้าสาวของตัวเองไปเถอะ เดี๋ยวเจ้าสาวก็หนีไปอีดหรอกนะ"

 

"คิดว่านะ"

 

"แมรี่ต้องได้เจอคนที่ดีกว่าอีหมอนี้เป็นร้อยเท่า"

 

"แหมที่รัก ทำยังกับเขาไม่ดีไม่เหมาะกับที่รักเลยนะ"^..^

 

"จริงสิ"

 

"..."

 

"ฉันคงต้องส่งของบรรณาการไปให้พ่อตาซะหน่อยแล้ว"

 

เขาพูดก่อนจับมือฉันกุมเอาไว้อย่างหลวมๆ และแล้วเวลาที่น่ากลัวที่สุดก็เดิมทางมาถึง เวลาของเจ้าสาวที่ต้องเสียเวอร์จิ้น เฮสเตอร์รีบดันเหล่าแขกทั้งหลายได้แก่ อาร์เตอร์ เจก้า แมรี่ และพ่อซึ่งมาร่วมงานด้วย(มาตอนไหนก็ไม่รู้)

 

"ถ้าเธอทำลูกสาวฉันมีลูกก่อนเรียนจบ แกตาย"

 

"ครับๆๆ"

 

เขาตอบก่อนดันประตูให้ปิดลงอย่างรวดเร็วแถมล็อกอีก เขาหันมาทางฉันที่รีบหันไปมองวิวนอกหน้าต่างอย่างอายๆ มือหนาใหญ่ค่อยๆโอบกอดอย่างออดอ้อน

 

"ฉันไม่เชื่อที่นายสัญญากับพ่อ"

 

"เธอรู้ทัน"

 

"นาย"

 

ฉันหันไปกะสวดให้ยับแต่เสียงที่พร้อมจะออกไปสวดนั้นก็ถูกกลืนลงคอ เรียวปากที่คุ้นเคยของเฮสเตอร์ทาบทับมันลงมาที่ริมฝีปากของฉันอย่างอ่อนโยน เขาค่อยๆถอนมันออกก่อนจับฉันเหวี่ยงไปที่เตียงนุ่มนิ่ม...นายมันซาดิสม์ที่สุด ขระที่จะอ้าปากด่าก้ต้องรีบหลบร่างใหญ่ที่ตามมาติดๆอย่างวุ่นวาย

 

"เดี๋ยว"

 

"เธอห้ามฉันไม่ได้หรอกนะ"

 

เขาเอ่ยก่อนค่อยๆปลดกระดุมออกอย่างหื่นกระหาย นายมันสัตว์ป่าที่สุด เขาเดินก้าวฉับๆเข้ามาทางฉัน กระจกที่สะท้อนแผ่นหลังของเฮสเตอร์อยู่นั้นคือภาพแผ่นหลังที่มีงูใหญ่สีดำทมิฬกลางหลัง เขาดูน่ากลัวขึ้นมาทันที ทำไมฉันไม่เคยสังเกตเลยฟ่ะ ขณะที่มองงูดำบนแผ่นหลังที่สะท้อนกับกระจกเพลินตามือหนาก็รวบฉันไว้อย่างรวบเร็ว

 

"ไม่รอดหรอกจ้ะ"

 

"เอิ่ม ไม่ดีมั้งค่ะที่รัก"

 

"ฉันจะทรมานเธออยากนุ่มนวลที่สุด ทุกข้อหาที่ทำไว้กับฉันเลยละ"

 

กรี๊ดดดดดดด!!!

 

และฉันก็รู้ว่าการทรมานที่ว่ามันไม่ได้นุ่มนวลอย่างที่ปากเขาพูดเลยซักนิด แต่สำหรับฉันแล้วมันควรจะเป็นความสุขที่ฉันหาไม่ได้จากที่ไหนอีกแล้ว รัก ฉันรักเขามากมายเหมือนที่เขารักฉัน จากนี้ไปคงไม่มีอะไรมาพรากเราทั้งคู่ให้แยกจากกันได้อีกแล้วเพราะเราทั้งสองรักกันเกินกว่าจะแยกให้ขาดกันได้...

 

ด้ายแดงที่ผูกไว้...ยังคงผูกอยู่และค่อยๆเหนี่ยวแน่นเกินกว่าตัดให้มันขาดได้...

 

จะรักเพียงเธอ ไม่สามารถรักใครได้เท่าเธออีกแล้ว...เพราะฉัน รักเพียงแค่เธอ ตลอดไป