รักอันตรายกับนายมาเฟีย
เขียนโดย รีบอร์น
วันที่ 9 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 เวลา 16.29 น.
แก้ไขเมื่อ 22 ธันวาคม พ.ศ. 2556 16.35 น. โดย เจ้าของนิยาย
19)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"...."
"..."
"..."(= =)
ฉันนั่งเขี่ยจานข้าวอยู่นานก่อนวางช้อนลงข้างๆซ้อม มันเกือบเดือนแล้วที่ฉันไม่ค่อยอยากอาหารเลยปกติฉันก็ไม่กินยุแล้ว มันเลยไม่ใช่เรื่องแปลกที่ฉันจะไม่กิน
"ลืมเถอะ พ่อคิดว่าลูกควรจะลืม"
"..."
ฉันไม่ได้ตอบพ่อแม้แต่คำเดียวแต่กลับหันหน้าหนีหน้าชายวัยกลางคนผู้ซึ่งเป็นพ่อไป ให้ลืมในสิ่งที่ฉันรักและเก็บมันมาฝั่งลงในจิตใจที่ในเวลานี้มันบอบช้ำเกินจะเยียวยาให้กลับมาเหมือนเดิมได้ยากเกินไป ฉันลุกหนีก่อนจะเดินขึ้นห้องไปเพราะไม่อยากจะให้พ่อตอกย้ำความโง่เขลาของตัวเองไปมากกว่านี้และเวลานี้อาร์เตอร์จะมาที่บ้านเพื่อมาพูดคุยและนำของฝากมาให้เสมอ ถ้าคนที่มาเป็น เฮสเตอร์มันก็คงจะดีไม่น้อย แต่มันก็คงจะเป้นได้แค่ความหวังที่เลือนลางและลิบรี่เต็มที่
"ยังไม่ยอมแตะอะไรเลยเหรอครับ"
"อืม"
"แล้ว เธอดีขึ้นไม่ครับ"
"แล้วนายเธอเขาเป้นยังไงบ้างล่ะ"
"ดูท่าจะย้ำแย่พอๆกันเลยละครับ"
อาร์เตอร์ตอบอย่างเต็มปาก ฉันที่แอบฟังอยู่นั้นก้มีความรูดสึกว่าเขาก้คงจะลืมฉันไม่ได้เช่นกัน ใจที่เคยบอบช้ำก็มีวี่แววจะดีขึ้นมานิดหน่อย ฉันเดิมขึ้นห้องไปก่อนมานั่งจมที่เตียงอย่างคนตายเดินได้ อยากจะเจอเขาอีกครั้ง อีกสักครั้งขอแค่ให้ได้บอกรักเขาอีกสักครั้ง ก่อนเวลาที่มีอยู่จะหายลับไปกับความเจ็บปวดที่ทนอยู่
ก๊อกๆๆ!!
"ไม่ได้ล็อกค่ะ"
"ไง สบายดีไม"
"อาร์เตอร์"
ฉันมองคนที่เดินเข้ามาอย่างสงสัยก่อนเมินหน้าหนีเขา สายตาที่บ่งบอกว่าว่าเขาไม่ได้แค่มาทักทาย เสียงหัวเราะเยาะของเขามันทำให้ฉันอยากจะผลักไสเขาออกจากห้องเหลือเกิน
"เธอเนี่ยไม่เปลี่ยนเลยนะ"
"มาแค่นี้ก็ออกไป"
"เฮ...อย่าไล่กันแบบนี้สิ เอานี้...มาด้วยล่ะ ยังไงก็ต้องมานะ"
"ทำไมฉันต้องไป"(-__-)??
"เพราะเธอยังเป็นควีนของแบล็ตสเน็คยังไงล่ะ"
"ฉันเลิกกันเฮสเตอร์แล้ว"
"ไม่ เธอยังคงเป็นอยู่ จนกว่าเฮสเตอร์จะบอกเลิกเธอเอง"
เขาเอ่ยออกมาก่อนหัวเราะเยาะเย้ยในลำคออย่างพึงพอใจ คอยดูเถอะฉันจะเอามีดไปแทงนายให้ตายไปเลย(อย่าเผลอเเล้วกัน) ฉันมองเขาที่เดินจากไปอย่างไม่พอใจและเข้าใจในความหมายของคำพูดนั้น ฉันยังมีหวังที่จะรักกับเฮสเตอร์อีกครั้ง ฉันเปิดซองจดหมายก่อนอ่านเนื้อความในจดหมาย
"งานวันเกิด"
ฉันมองและอ่านซ้ำไปซ้ำมาจนเบื่อมัน วันเกิด และมันเกี่ยวอะไรกับฉันแล้วมันวันเกิดใครฟ่ะแล้วทำไมฉันจะต้องไปฟ่ะ...ฉันนึกคิดอยุ่นานก่อนจะนอนทั้งๆที่ยังไม่อาบน้ำ(ซกมก)เพียงแค่หลับตาภาพของเขาก็ผุดขึ้นมาดุจฟองอากาศที่ผุดขึ้นจากใต้น้ำ มันคงจะดีกว่านี้ถ้าฉันสามารถจดจำภาพเหล่านี้ได้จนวาระสุดท้ายมาพรากเอาลมหายใจฉันจากไป...
โปรดติดตามตอนต่อไป
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ