รักอันตรายกับนายมาเฟีย

     เปลือกตาที่หนักอึ้งของผมค่อยๆปรือขึ้นอย่างยากลำบาก เช้าวันใหม่มาเยือนอีกตามเคย มันผ่านมาเกือบจะเดือนหนึ่งแล้วที่เธอจากไป มันผ่านไปแล้วก็จริงแต่การจะทำใจยอมรับว่าขิมหายไปจากบ้านนี้นานนับเดือนแล้วมันไม่ง่ายอย่างที่คิดไว้เลย เพราะเธอได้ฉกเอาหัวใจผมติดมือไปด้วย มีเพียงแค่ขิมเท่านั้นที่ได้สิ่งนั้นไปจากผม "รัก" ไงล่ะขิมเอามันไปได้เอามันติดมือไปได้ แต่ทั้งหมดมันคงต้องโทษที่ตัวผมเอง...ไม่ไงเธอยังคงอยู่ที่นี้ คงตื่นมาวนๆเวียนๆในห้องจนไม่ต้องการนอนต่อแม้แต่นิดเดียว...
 
ก๊อกๆๆ!!!!
 
"..."
 
"เฮสเตอร์...นายตื่นหรือยัง"
 
"เข้ามาสิ"
 
"นายจะนอนอีกนานไม นายไม่ประชุมมาเกือบเดืนแล้วนะ"
 
อาร์เตอร์เพื่อนสนิทและการ์เดี้ยนของผมเข้ามาก็บ่นใส่ชุดใหญ่เป็นการบอกอรุณสวัสดิ์ที่น่าตื้นตันใจจนน่าจะโดนเตะออกจากห้องเหลือทน ถ้าเป็นขิม เธอก็คงจะบ่นแบบนี้บ่นจนอยากจะกอดให้ตายคาโอบกอดไปเลยทีเดียว แต่ก็คงเป็นได้แค่มโนเท่านั้น มโนภาพที่ไม่ว่ายามหลับ ยามตื่น มันก็มีแค่ภาพของเธอเท่านั้น ยิ่งเห็นภาพเธอที่มีจนล้นยุในสมองแล้วยิ่งทรมานใจ
 
"ฉันได้ข่าวมาว่า ทางนั้นก็ทรมานไม่แพ้นายนะ พ่อของเธอบอกอยู่บ่อยๆ"
 
"แล้วไง"
 
ทำร้ายเขาแล้วยังปากแข็ง สมน้ำหน้าตัวเองจริงๆ เฮสเตอร์ แกมันน่าสมเพชจริงๆ ผมอยากจะตายๆไปซะถ้าตายไปแล้วสามารถลืมขิมได้ก็คงดี...
 
"นายควรเคลียร์เรื่องที่นายทำเอง ก่อนที่จะทรมานมากกว่าเดิม"
 
"ทำไม"
 
"เพราะถ้านายยังไม่เคลียร์ ยังมีฉันและไอ้เจก้านะที่รอโอกาสคาบไปกินนะ"
 
"หุบปาก แล้วไสหัวไป"
 
"ฉันเตือนแกแล้วนะ อย่ามาอ้อนวอนให้ฉันคืนขิมซะล่ะ"
 
มันไม่พูดเปล่าแต่ยิ้มเย้ยหยันให้เจ็บใจเล่น คอยดูเถอะฉันจะสวนหน้าแกแน่ๆถ้าคิดแตะขิม...โอ๊ย...ยิ่งคิดยิ่งทรมาน ผมรีบสลัดความคิดนั้นทิ้งทันทีก่อนลุกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อชำระร่างกายด้วยน้ำเย็นๆซักหน่อยแต่สายตาก็สะดุดที่กระเป๋านักเรียนในเก่าโทรมของเธอและยิ่งมีความทรงจำของเธอรอบๆบ้านแล้ว มันยิ่งทรมานใจ...
 
"นายจะจัดการอะไรก่อน"
 
อาร์เตอร์ถามผมทันทีที่ผมโผล่หัวออกมาจากห้องนอน หลังจากเธอบอกลาผมไปดื้อๆแต่ก็ควรแล้วที่เธอจะจากไปนับตั้งแต่วันผมก็ขังตัวเองในห้องนอนจนวันนี้
 
"ขอเป็นจิบกาแฟสบายๆดีกว่า"
 
"นายนี้มันหมดมาด เฮสเตอร์ ราชาแห่ง แบล็คสเน็คจริงๆ"
 
"ยุ่ง"
 
"แมรี่วันนี้ก็ มาหาแกตามเดิม ตามตื้อจริงๆนะ"
 
"ให้เข้ามา"
 
"คิดจะเปลี่ยนใจมารักแม่อสรพิษแทนอสรพิษตัวน้อยๆแล้วเหรอ"
 
"หุบปากแล้วให้แม่นั้นเข้ามา"
 
ผมจิบกาแฟชอบสวนหลังบ้านอย่างเงียบๆแต่ใจไม่เคยเงียบมันยังคงร่ำร้องหาคนที่จากไป ยิ่งไม่เห็นหน้าเธอมันยิ่งเจ็บใจ ทรมาน กินไม่เข้าคลายไม่ออกเลยที่เดียว
 
"เฮสเตอร์"
 
"ครับ"
 
"คุณเป็นยังไงบ้างค่ะ"
 
"เท่าที่เห็นครับ"
 
ผมตอบเธออย่างเฉยชา เพราะวันนั้นมันเลยทำให้ผมมานั่งทรมานหาคนที่บ่นผมได้ตลอดเวลาอย่างทุรนรุราย แมรี่ค่อยๆยื่นมือมาทาบทับลงบนมือหนาของผมมันคงจะดีถ้ามือที่ทาบทับมือนี้อยู่คือมือเล็กที่ตบจนผมไข้ขึ้นสามวัน มันคงจะดีถ้าคนที่อยู่ตรงหน้าคือคนที่ผมรักจนถอนตัวไม่ขึ้นแต่ทั้งที่รักมากรักจนขาดใจ ผมก็ทำได้แค่ฟังข่าวจากอาร์เตอร์ไม่คิดจะไปตามง้อเธอเลยแม้แต่น้อย
 
"แม่นั้น"
 
"..."
 
ผมชะงักก่อนวางถ้วยกาแฟลงอย่างหงุดหงิดนิดหน่อยแมรี่ไม่พูดต่อแต่ส่งสายตาเชื้อเชิญอย่างเปิดเผย จริงอยู่ที่ผมก็ยังหลงในลีลาพิสวาทนั้นอยู่แต่ในเวลานี้ ผมไม่ต้องการอะไรทั้งนั้นของแค่เพียงเธอกลับมา ผมยิ้มเผยก่อนสลัดมือตัวเองออกจากมือของแมรี่
 
"เธอมีไรรีบพูดมา"
 
"ได้โปรด"
 
"..."
 
ผมเลิกคิ้วสูงก่อนเข้าใจในความหมายของเธอ เธอมาอ้อนวอนกี่ครั้งแล้วและมันกี่ครั้งที่เธอผิดหวังไม่มีทางหรอก ที่เธอจะได้หัวใจของผมไปครองเพราะคนที่ครองมันอยู่และคงจะตลอดไปคือคนที่ผมทำร้ายไป ขิมไงเธอเท่านั้นที่ครองหัวใจของผมได้เพียงคนเดียวและคงจะเป็นเพียงเธอตลอดไป
 
"มองแค่ฉัน"
 
"เธอมันโง่"
 
"..."
 
"เธอมันโง่ โง่ที่จะรักฉัน รักคนที่ไม่สนใจเธอแม่แต่น้อย"
 
"ฉันยินดีที่จะโง่งมงาย เช่นเดียวกับคุณที่รักแม่นั้นอยู่ฝ่ายเดียว"
 
คำพูดนั้นมันช่างทิ่มแทงจิตใจผมเสียจริง  รักขิมแค่ฝ่ายเดียวเหรอไม่หรอกผมแน่ชัดแล้วว่าเธอก็รับผมเช่นกัน...เพียงแต่ คนที่ผิดอย่างผมคงไม่มีหน้าไปขอโทษเธอได้อีก...
 
"เธอพูดผิด"
 
"ใช่ฉันพูดผิดละพูดถูก"
 
แมรี่เดินจากออกไปด้วยใบหน้าเจ็บปวดตามเคยและดูเหมือนครั้งนี้เธอจะยอมแพ้เธอพูดผิดที่ว่าผมรักขิมฝ่ายเดียวแต่ที่พูดถูก...มันคืออะไรกัน
โปรดติดตอนต่อไป