รักอันตรายกับนายมาเฟีย

     งานเลี้ยงที่คิดว่าคงไปได้สวย เลิกคิด ชีวิตหลังจากนี้ต่างหากที่ไม่แน่นอนแล้ว ภายในรถมันเงียบเสียจนฉันที่เคบชินกับความเงียบเหล่านี้อึดอัดใจ เฮสเตอร์นั่งข้างๆฉัน กายของเขาหม็นไปด้วยเหงื่อ เสื้อผ้าหลุดลุ่ยดูไม่ได้และการหายใจที่รุนแรงของเขามันบ่งบอกว่าเขาไม่พอใจ...เฮอะ...ฉันไม่ได้ผิดซะหน่อย รถแล่นเข้าสู่คฤหาสน์ของแบล็คสเน็คอย่างช้าๆเมื่อรถจอดสนิทฉันไม่รอช้ารีบเปิดประตูออกไปอย่างหงุดหงิดก่อนจะปิดมันทันทีด้วยความรุนแรงที่ฉันเองก็ยังไม่รู้ว่าไปเอาแรงนั้นมาจากไหน...

"ควีนจะทานนมก่อนนอนไมค่ะ"

"ไม่ดีกว่าค่ะ ขอนอนเลย ง่วงมาก"

"ทราบแล้วค่ะ"

เมดสาวเอ่ยก่อนเดินจากไปทิ้งให้ภายในบ้านเงียบสงัดเพราะคนที่ตามมานั้นตะโกนไล่คนอื่นด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ฉันเดินขึ้นชั้นบนอย่างรำคาญคนผิด วันนี้ฉันจะไม่ทนแล้ว(ทั้งที่ปกติก็ไม่เคยทนยุแล้ว)

"เธอหนีปัญหา"

"ปัญหาที่ฉันไม่ได้ก่อ"

ฉันต่อปากต่อคำก่อนเดินเข้าห้องนอนอย่างหงุดหงิดเพราะรอบเดือนที่เป็นอยู่และความเจ็บปวดจากสายตาของเขาและแม่แมรี่นั้นทำฉันเจ็บใจเกินรับมือ เขาเดินตามเข้ามามือที่กำลูกบิดกดล็อดทันทีที่มันปิดสนิท ฉันรีบเดินดุ่มเข้าห้องน้ำพยายามเลี่ยงให้ห่างจากเขาที่สุด เพราะความว่องไวเกินจะคาดเดาของเฮสเตอร์มันน่ากลัวและอันตรายพอดู แต่ไม่ก็ไม่เคยจะพ้นมือหนาใหญ่ที่ว่องไวนั้นได้

"เธอไม่มีสิทธิ์หนี"

"ฉันมีสิทธิ์หนี"

"เธอทำผิด"

"ฉัน...ฉันไงเหรอที่ผิด ฉันเหรอ ฮึๆฉันเหรอที่ไปส่งสายตาอาลัยอาวรณ์แม่นั้น"

ฉันตวาดดังลั่น มันไม่สามารถคุมความเจ็บปวดที่ซ่อนไว้ได้น้ำตาเริ่มเอ่อคลอ เฮสเตอร์ผงะตัวเล็กน้อยความเดือดดาลของฉันเริ่มคุมไม่อยู่ ไม่ใช่ ไม่ใช่คุมไม่อยู่แต่ฉันกำลังเจตนาและตั้งใจที่จะตบเขาระบายความเจ็บปวดนี้เอง แม้ว่าฉันจะตัวเล็กกว่าเขาก็ตาม แต่ถ้าความโกรธและความเดือดดาลมีมากพอต่อให้ใครใหญ่มาจากไหนฉันก็สามารถทำร้ายปางตายได้ เขาไม่พูดแต่ปล่อยให้ฉันตบตีเขาต่อไป

"นายมันเลว...ถ้าต้องการแม่นั้นมากก็ควรยกตำแหน่งนี้ให้แม่แมรี่สุดสวาทของนายไม่ใช่ฉัน"

"ฉัน ขอโทษ"

"กรี๊ดดดด"!!!

ฉันกรีดเสียงร้องใส่หน้าเฮสเตอร์ทั้งน้ำตาก่อนบีบคอเขาด้วยมือทั้งสองข้าง ก่อนจะคลายมันออกแล้วตบเขาใบหน้าเขาไปอีกหลายครั้งจนมือเริ่มชาชินและเหนื่อยล้าไปเอง เขาก็ทำได้แค่เงียบ เขาไม่มีข้ออธิบายเลยเกี่ยวกับสายตานั้น

"นายไม่ได้รักฉันจริงๆเลย...กลับไปหาคนที่นายอาลัยเถอะ"

"..."

ยิ่งเขาไม่ตอบ ใจฉันมันยิ่งถูกมีดคมกริบที่เรียกว่าความทรมานกรีดลึกลงไปในใจ ลึกจนแทบจะนอนทุรนทุรายขาดใจตรงหน้าอีกฝ่ายให้ได้ ฉันผงะตัวก่อนค่อยๆลุกเดินตรงดิ่งไปยังตู้เสื้อผ้าอย่างเชื่องช้า มือที่สั่นเทาค่อยเปิดบานประตูตู้ออก แต่ก็ต้องปิดลงในเมื่อฉันมาที่ด้วยตัวเปล่าและหัวใจการจากไปของฉันก็ต้องจากไปตัวเปล่าและหัวใจที่ถูกกรีดลึกเน่าเฟะและพังทลายเสียยิ่งกว่าปราสาททรายที่โดนคลื่นทะเลซัดสาดให้พังราบเพียงพริบตา

"ฉันยังอาลัยแมรี่ในฐานะคู่นอน"

"ก็รับรักอีกฝ่ายซะสิ"

ฉันตอบอีกฝ่ายอย่างเจ็บปวด แมรี่ เธอรู้ไม เธอชนะเธอกำลังจะได้เย้ยหยันฉันเหมือนที่ฉันเคยทำกับเธอ เธอกำลังจะได้ยืนอยู่ตรงจุดที่ฉันเคยยืนในอีกไม่ช้า เธอกำลังจะได้รับความรักจริงๆจากเขาซึ่งต่างจากฉันที่ทำได้แค่มอบรักให้อยู่ฝ่ายเดียว

"ลาก่อน"

"..."!!!

ฉันกล่าวลาด้วยรอยยิ้มอ่อนละมุนและเดินจากไป ฉันไม่รู้หรอกว่าหลังจากนี้มันจะเกิดอะไรขึ้น...มันจะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น เผลอๆเรื่องของฉันคงจะถูกลืมในไม่ถึงเดือนหรือไม่ก็ไม่เกินวัน หลังจากที่ฉันจากออกมา สิ่งที่ฉันรู้คือ ฉันยังดำเนินอยู่ยังคงดเนินชีวิตที่รักเขาหมดใจอยู่ ทั้งที่มันเจ็บปวดถึงขนาดที่พ่อของฉันเองก็ทนแทบไม่ได้เวลาที่ฉันนอนร้องไห้ปางตาย...แต่...ใจที่รักเพียงเขาของฉันยังคงมีแผลที่บาดเจ็บสาหัสแต่ก็ดีใจเหลือเกินที่ได้ รักเฮสเตอร์...ขอบคุณพระผู้เป็นเจ้าเหลือเกิน...

โปรดติดตามตอนต่อไป