รักอันตรายกับนายมาเฟีย

 รถเคลื่อนตัวเข้าไปในซอยเล็กๆ(ไม่เล็กหรอกแต่เพราะมันจอดรถกันให้เกลื่อนเลยดูเล็กไปเลยที่เดียว)รถถูกจอดนิ่งอยู่หน้าบ้าน ชายวัยกลางคนเดินออกมายิ้มให้ก่อนทักทาย
 
"อรุณสวัสดิ์ยามสายลูกสาว"
 
"..."
 
"สวัสดีครับ"
 
"สวัสดี เธอหายดีแล้วสินะ"
 
"ครับ คุณพ่อ"^^
 
นายเป็นลูกเขยพ่อฉันตั้งแต่เมื่อไรย่ะ ฉันมองทั้งสองสนทนากันอย่างสนุกสนาน ก่อนจะลุกหนีขึ้นห้องมาเปิดคอมเล่น เช็ดหน่อยหายหน้าไปตั้งสี่วันเฟสฉันมีอะไรคืบหน้าบ้างนะ ไม่รอช้ารีบเปิดดูทันทีพระเจ้า!!!! แจ้งเตือน100กว่าข้องความอีกสามสี่ข้อความ น่ายินดียิ่งนักเพราะปกติมันก็เงียบยิ่งกว่าป่าช้าร้างมาสิบกว่าปีล่ะนะ แต่ยังไงซะเฟสบุ๊คฉันมันก็มีแต่เรื่องไร้สาระล่ะนะ ปิดเล่นเกมส์ดีกว่าอย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันไม่ต้องไปนั่งทนฟังพ่อกับอีตาเฮสเตอร์สนทนาเผาฉันกันหรอกนะ ฉันนั่งเล่นเกมส์อยู่แบบนั้นจนลืมเวลา(ก็มันสนุกอ่ะ)มือหนาของใครบ้างคนเชิ่ดใบหน้าฉันให้เงยขึ้น สายตาดูจะไม่พอใจสุดๆ
 
"ลง-ไป-กิน-ข้าว"
 
"อ้าว เฮสเตอร์"
 
"แล้วคิดว่าใคร อาร์เตอร์มั้ง"(-__-)
 
"ก็ดีสิ อย่างน้อยอาร์เตอร์ก็ใจดีกว่านายล่ะนะ"
 
ปึก!
 
เหมือนเสียงความอดทนขาดแบบฉับพลัน เฮสเตอร์บีบหน้าฉันแรงๆก่อนโน้มใบหน้าเข้าใกล้ใบหน้าของฉันช้าๆแต่สายตาเจ้าเล่ห์และกระหายหิวสุดๆ
 
"รู้แล้วๆไปเดี๋ยวนี้แหละ"
 
"ฮึ..."
 
เขาหัวเราะก่อนจะหมุนเก้าอี้ที่ฉันนั่งอยู่ให้หันไปทางเขา ให้ฉันเผชิญหน้าแบบจังๆอะไรของนายอีกถ้าจะโกรธเรื่องที่ฉันบอกว่าอาร์เตอร์ใจดีกว่านายล่ะก็มันเรื่องจริง ฉันกลืนก้อนน้ำลายเหนียวๆลงคออย่างกังวลเล็กน้อย หมอนี้กำลังจะทำให้ฉันอับอายเป็นแน่
 
"เธอลองพูดถึงอาร์เตอร์ใหม่สิ"(^*^)
 
(-- )( --)(-- )( --)!!!!
 
ฉันส่ายหัวลูกเดียวก่อนยิ้มแห้งๆให้เฮสเตอร์ที่ยิ้มอย่างเดือดดาล อีคนขี้หึง หึง?แล้วทำไมขาต้องมาหึงฉันล่ะรักฉันเข้าแล้วล่ะสินะ(ไม่มีทางหรอก คิดเล่นๆไปไงแหละ)สายตาของเขาพยายามค้นหาบางสิ่งจากดวงตาของฉัน ดวงตาของฉันไม่ใช่ห้องเก็บของนะ!!!
 
"พูดใหม่สิจ้ะ เมียจ้า"
 
"กินข้าว"
 
ฉันโพลงออกมาก่อนก้มหัวแล้วพุ่งชนเข้าที่ท้องของเฮสเตอร์อย่างแรง มีอาการมึนงงเล็กน้อยถึงปานกลาง ฉันที่เริ่มได้สติ(คราวหลังฉันจะเตะแทนแล้ว เจ็บ)รีบวิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็วก่อนตามมาด้วยเสียงคำรามอาคาดแค้นตามหลังมา
 
"ยัยบ้า กลับบ้านไปเธอตายแน่"
 
"เล่นอะไรกับเขาอีกล่ะ"
 
พ่อฉันหันมามองก่อนยิ้มให้ แล้วพ่อล่ะเผาหนุให้เขาฟังเรื่องอะไรบ้างฮ่ะ ฉันไม่ตอบแต่ช่วยพ่อจัดโต๊ะก่อนที่ลูกเขย????จะลงมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนหันมาแยกเขี้ยวใส่ฉัน หนอย!!!จะกัดกับฉันไงหรือย่ะ เฮสเตอร์เดินมานั่งที่โต๊ะก่อนกวักมือเรียกอาร์เตอร์ก่อนกระซิบกับอาร์เตอร์แล้วยิ้มให้ 
 
"มีอะไรหรือเปล่าเฮส"
 
"หืม"
 
"เปล่าครับ เฮสเตอร์ครับเฮสเตอร์"
 
"ฮึๆพ่อก้เรียกดูเท่านั้น แล้วเรื่องเรียนของลูกสาวฉันเธอจะรับผิดชอบไงเหรอ"
 
พ่อฉันพูดกับเฮสเตอร์อย่างเป็นกันเองและดูจะสนิทสนมกันไวเหลือเกิน ฉันนิ่งเงียบฟังทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนใจ เฮสเตอร์หันมามองฉันแวบหนึ่งก่อนเอ่ยปากตอบ
 
"ครับ คิดว่าจะให้ย้ายไปอยู่ใกล้ๆผมจะได้ดูแล้วได้ง่ายๆ"
 
"ก็ดีนะ ฉันคิดว่าเธอน่าจะหาโรงเรียนดีๆให้เขาได้"
 
"ครับ"
 
"ลูกคิดว่าไง ย้ายไปเรียนใกล้ๆตามที่เขาบอกดีไม"
 
"ไม่ค่ะ หนูไม่ย้าย"(-__-)
 
"จะดีเหรอ...ถ้าเธอไม่ย้ายเวลาเธอมาเรียนมันลำบากนะ"
 
เขาพยายามพูดหว่านล้อมให้ฉันคร่อมตาม จะชักแม่น้ำมาพูดซักกี่สายฉันก็ไม่ย้ายเขาพูด,ถาม,อธิบายสารพัดการหว่านล้อมอย่างไม่ละความพยายามฉันนั่งรับฟังอย่างเงียบก่อนปลายตามองพ่อที่พยายามช่วยเฮสเตอร์พูด ทำไมกันนะ เรียนที่ไหนก็ไม่สำคัญหรอกแค่พยายามไขว่คว้าความรู้เข้าตัวก้พอแล้วนิ ฉันอยากจะระเบิดใส่ทุกอย่าง ณ เวลานี้เหลือดเกินทำไมกันนะก็แค่เรื่องงี่เง่าที่ฉันก็เข้าใจ
 
"ไม่ ต่อให้นายบังคับฉันกี่รูปแบบคำตอบคำเดิมคือ ไม่"
 
"..."
 
"ทำไมพูดแบบนั้น เฮสเตอร์เขาทำเพื่อลูกนะ"
 
"โรงเรียนดีแล้วไง ถ้าฉันไม่สนใจ ต่อให้เรียนจนตายก็ไร้ประโยชน์ สู้ให้ฉันเรียนในที่ๆฉันต้องการไม่ดีกว่าเหรอ"
 
"..."
 
"..."
 
"อิ่มแล้ว...ขอตัวนะค่ะ"
 
ฉันเก็บจานตัวเองไปไว้ที่อ่างล้างจานอย่างหงุดหงิดใจ ทุกอย่างมันเงียบจนน่าอึดอัด หลังจากที่ฉันและเฮสเตอร์บอกลาพ่อและขึ้นรถบรรยายกาสมันอึดอัดแต่!!! ไม่ฉันจะไม่พูดให้มันดีขึ้นเด็ดขาดจนอาร์เตอร์ส่งเสียงทำลายบรรยายกาศนี้ไปก่อนชวนคนขับพูดคุยอย่างสนุกสนาน ก็แค่อยากจะพ้นจากบรรยายกาสนี้นะสินะ เฮอะ!
 
"รู้ไม ว่าสวนดอกไม้ใกล้คฤหาสน์มีดอกลิลลี่ป่าที่ว่าหายากปลูกอยู่"
 
"จะ จริงหรอกครับ สงสัยว่างๆผมต้องไปดูบ้างแล้ว"
 
"คิดจะอู้งานไปดูไงหรอก"
 
เฮสเตอร์เอ่ยก่อนปลายตามองทั้งสองที่ด้านหน้าอย่างเยือกเย็น บรรยายกาศกลับมาขุ่นมัวอย่างเดิม เฮอะ! คิดว่าฉันจะเปิดปากเถียงกับนายเหรอ ฝันไปเถอะยังไงซะฉันก็คุ้นชินความเงียบงันแบบนี้ที่สุด จนถึงคฤหาสน์BlackSnakeเมื่อรถจอดสนิทฉันรีบเดินออกจากรถทันทีไม่หันหลังกลับไปมองคนที่ส่งเสียงคำรามไล่หลังมา ขณะที่ฉันเดินเข้าห้องไปก็ถูกเฮสเตอร์ลากไปห้องทำงานของเขาฉันมีความรู้สึกว่าเขากำลังโกรธจัด ความทรงจำเมื่อคืนทำให้ฉันสั่นเทาในขณะที่ัตัวฉันก็พยายามขัดขืน เขาตวัดสายตามองมาทีฉันก่อนคำรามในคออย่างเดือดดาล
 
"ทำไมเธอถึงไม่ทำตามที่ฉันแนะนำ"
 
"ก็ฉันไม่ต้องการย้าย เหตุผลฉันชัดเจนแล้ว จบไม"
 
ฉันพยายามควบคุมความเดือดดาลของตัวเองและความหวาดกลัวอย่างสุดความสามารถ เฮสเตอร์หรี่ตามองก่อนผ่อนแรงที่บีบข้อมือฉันแล้วยิ้มให้ เฮ้ย! ตามอารมณืไม่ทันแล้วนะ
 
"จะดีเหรอ มันไกลนะ"
 
"อยากน้อยเลิกเรียนฉันก็ไปหาพ่อได้ย่ะ"
 
"ทำไมล่ะ"
 
"จะเถียงหรอก"(-*-)
 
เขายิ้มให้ก่อนส่ายหน้า นายมันจิ้งจอก ลิงหลอกเจ้า หน้าไหว้หลังหลอก สาระหน้าจริงๆฉันได้แต่จ้องหน้าเขาก่อนจะเสหน้าหนี อยู่ความร้อนผ่าวที่หน้าก็ทำให้ฉันม้วนหนีหน้าเฮสเตอร์ซะได้ อะไรกันเนี่ยทำไมร่างกายฉันมันแปลกๆไป ไม่ๆๆๆๆไม่ควรคิดเรื่องนี้พรุ่งนี้ต้องไปเรียน ฉันรีบผงะตัวออกจากเขาก่อนที่เฮสเตอร์จะทำไรลุ่มล่ามไปมากกว่านี้ หมอนี้มันไวจริงๆลองไม่มือไว ความคิดไวซักวันจะตายไมฮ่ะ เขาทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อยเพราะเขากำลังจะจูบฉันในเวลาที่ฉันเผลอ หมอนี้มันน่านัก
 
"นาย"
 
"ก็เธอยั่วเองนะ"(-w-)
 
"ฉันยั่วนายตอนไหนย่ะ"
 
"เอาน่า แค่จูบเองนะ มามะ"
 
ผัวะ!!!
 
"บ้า ฉะ ฉันไม่ยุ่งด้วยแล้ว อีตาบ้า"(>//<)!
 
ฉันรีบวิ่งเข้าห้องนอนตัวเองทันทีหลังจากวิ่งออกมาจากห้องทำงานของเฮสเตอร์ ทำไมหัวใจของฉันมันเต้นรัวขนาดนี้ อาจจะเป็นวิ่งหนีมาแน่ๆต้องไม่ใช่เพราะหมอนั้นเด็ดขาด กรี๊ด! ฉันไม่ได้ใจเต้นเพราะนายนะ ก็อยากจะตะโกนแบบนั้นแต่ก็ต้องหยุดความคิดทันทีแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำอาบน้ำเตรียมตัวนอน พรุ่งนี้มีเรียนวันแรกฉันต้องฟุ้งซ่านเด็ดขาด อ๊าย!!!!!!!
 
"เฮสเตอร์"
 
"มีไรเหรออาร์เตอร์"(-_-)?
 
"เจก้า มันส่งการ์ดเชิญอะไรมาเหรอ"
 
"เฮอะ...อ่านเถอะ"
 
เอสเตอร์ส่งเสียงเชิญเบื่อหน่ายอย่างสุดๆเสียงถอนหายใจของเขาทำให้อาร์เตอร์เลิกคิ้วสูง
 
"แม่ควีนตัวดีแกทำไรไว้ล่ะ"
 
"เปล่า แค่หงุดหงิดนิดหน่อยที่ฉันช้าไปเสี้ยววิฯไม่งั้นฉันลากแม่นั้นเข้าห้องได้แล้ว"
 
"ฮ่าๆๆๆ ช่วงนี้แกมือตกว่ะ"
 
"ฝีมือฉันยังดีอยู่ แต่แปลกเห็นยัยนั้นที่ไรใจฉันมัน โอ๊ย!หงุดหงิด"
 
"รักเด็กคนนั้นเข้าแล้วสิแกนะ"
 
เฮสเตอรืมองชายคนสนิท อาร์เตอรืมองเฮสเตอร์ซึ่งเป็นทั้งนายและเพื่อนอย่างยิ้มๆทั้งที่ใจเขาก็ไม่ได้ดีใจแล้วยิ้มตามใบหน้าที่ปั้นขึ้น เขาปวดร้าวตั้งแต่ตอนไหนและเพราะอะไร เพียงแค่จะเอ่ยปากถึงเธอคนนั้นเขาก็รู้สึกเจ็บปวดไปทั้งใจ ยิ่งรู้ว่าไม่มีสิทธิ์ได้ใกล้เขาก็ปวดหนึบไปทั้งใจเหลือทน...
 
'ฉัน ไม่อยากทำให้เพื่อนคนสำคัญเจ็บปวดเลยจริงๆ แต่ทำไมกัน'
 
เขามองเพื่อนที่ยิ้มด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขอย่างดีใจและเสียใจไปพร้อมๆกัน...เขาอยากจะหนีทุกสิ่งในเวลานี้และเวลาที่ต้องพบหน้าเธอเหลือเกิน อยากจะหนีให้พ้นความต้องการของตัวเองเหลือเกิน...