รักอันตรายกับนายมาเฟีย

 เช้าวันใหม่แสนสดใส แต่สำหรับฉันมันไม่สดใสนักหรอกนะ ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปเรียน แต่ปัญหาใหญ่ก็คือ...

"ชุดนักเรียนของฉัน"

"กรุณาหยุดก่อนนะค่ะ"(>__<)

เหล่าแม่บ้านพยายามรั้งตัวฉันไว้แล้วจับฉันสวมชุดยูนิฟอร์ม เสื้อเชิ้ตโบแดงกระโปรงสีดำสั้น เพราะหมอนั้น ฉันถึงต้องมาทนใส่ชุดนักเรียนที่แปลกกว่าคนอื่น มื้อเช้าเป็นนมจืดกับแซมวินแฮมสองชิ้นฉันมองนมในแก้วก่อนรีบกระดกมันลงท้อง เพราะมันสายแล้วฉันไม่อยากเด่นคนเดียวนะ อย่างน้อยไปถึงคนประมาณ7:50ละนะทันแน่นอน ฉันรีบขึ้นรถอย่างรีบร้อน แซมวิชก็เกือบติดคอ...

"เธอไม่ย้ายตามที่ฉันบอก สุดท้ายก็มาลุกลี้ลุกลนไปเรียนแบบนี้"

"เรื่องของฉันน่า แล้วนายจะไปไหนมีประชุมช่วงเช้านิฮ่ะ"

"ไปส่งภรรยาก่อน เป็นไรไป"

เขาตอนด้วยใบหน้าเฉยชา ยังไม่ตื่นซะมากกว่า ฉันใช้มือตบแก้มเขาเบาๆสองสามทีก่อนกินแซมวิชจนหมด เขามองฉันก่อนหัวเราะในลำคอ มันตลกหรือไงฮ่ะ คอยดูเถอะถึงคราวฉันเอาคืนบ้างจะรู้สึกฉันเสหน้าหนีเขาก่อนบ่นพึมพำกับตัวเองจนรถมาจอดนิ่งสนิทหน้าโรงเรียน ถึงจะเล็กและเป็นศูนย์รวมพวกไม่เอาถ่านก็เถอะ มันก็อบอุ่นไปอีกแบบฉันเดินออกจากรถก่อนมองตัวเองอย่างอับอาย ในขณะที่กำลังจะสาวเท้าเข้าไปภายในโรงเรียนเจ้าชาย(ซาตานมากกว่า)ก็เดินจูงมือฉันให้เข้าไปภายในโรงเรียนแน่นอนว่ามันต้องเป็นจุดสนใจแบบ อ๊าย!!!! อับอายมากกกกกกกกกกกก!!!T^T

"เฮสเตอร์..."

"แค่ชุดเธอก็เด่นแล้ว แค่นี้จะเป็นไรไป"

เขาพูดก่อนมองห้องเรียนที่ฉันใช้เรียนอย่างสนใจ เพื่อนๆต่างฮือฮาเกี่ยวกับเฮสเตอร์และฉันกันให้ทั่วห้อง อ๊าย!!! อับอายจนจะแทรกแผ่นดินหนี ฉันก้มหน้าไม่สนใจใคร อยากจะร้องไห้จริงๆ!!!

"คิง..."

"หืม"

"..."0_0?

ฉันมองไปทางอาร์เตอร์และเฮสเตอร์ซึ่งกระซิบกระทราบกันอยู่ ใบหน้าเฮสเตอร์ดูจะไม่พอใจก่อนไล่อาร์เตอร์ออกจากห้องไปก่อนจะเดินมาที่ฉัน

"มีไรเหรอ"

"ห่วงฉันเหรอ"

"นายกลายเป็นผีเมื่อไร ฉันถึงจะห่วง"

"เธอไม่ต้องกลัวเรื่องชุดนะ ฉันให้อาร์เตอร์แจ้งครูไว้แล้วและก็พกสองอย่างนี้ไว้นะ"

เขายื่นปืนและผ้าเช็ดหน้าสีดำที่เป็นตัวอักษรด้วยด้ายแดงว่า BlackSnake เขาพับเป็นสามเหลี่ยมแล้วมัดที่ข้อมือข้อฉัน ก่อนจะซ่อนปืนที่ให้กันฉันไว้ในกระเป๋า

"ทำไมเหรอ"

"ป้องกันตัวไว้ก่อน เย็นๆฉันจะมารับนะ...ควีนของฉัน"

"อืม"

จุ๊บ!

"..."o_O!!

เขายิ้มก่อนเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงจูบที่ทิ้งไว้บนหน้าผากหมอนี้จะทำฉันอับอายไปถึงไหนแล้วทำไมใจฉันต้องเต้นไม่เป็นจังหวะแบบนี้ด้วยนะ วันนี้ก็ซ่วยไปช่วงก่อนจะเป็นปกติในเวลาเรียน เขาจะทำอะไรอยู่นะ...อยากรู้เหลือเกิน

(เฮสเตอร์)

"วันนี้ ควีนของคุณไปไหนซะล่ะถึงมาหาฉัน"

"เรียน"

เฮสเตอร์ตอบด้วยน้ำเสียงหน่ายคนที่เอ่ยปากถาม เขามองออกไปยังวิวทิวศัทน์เดิมๆจากห้องเดิมที่ใช้นอนกับเหล่าหญิงสาวที่เขาเรียกใช้บริการอยากหน่าย

"นึกว่ายัยเด็ก"

เพลียะ!

ใบหน้าของหญิงสาวหันไปตามแรงตบแม้เพียงสะบัดข้อมือเพียงครึ่งแรงแต่ก็สร้างความเจ็บปวดและความโกรธเคืองให้อีกฝ่ายได้ไม่น้อย

"เธอไม่มีสิทธิ์เอาปากสกปรกนั้นมาพูดในทางไม่ดีเกี่ยวกับเธอคนนั้นของฉัน"

"แมรี่ไม่เข้าใจคุณจริงๆปกติจะเด็กหรือใครคุณก็คิดแค่ว่า"

เธอหยุดพูดก่อนเปลี่ยนเป้นสวมกอดอีกฝ่าย เธออย่างจะครอบครองอีกฝ่ายไว้เพียงคนเดียวเหลือเกินหากเพียงแต่ในสายตาเฮสเตอร์เธอก็แค่'ของเล่นแก้เซ็ง'สำหรับเขา เธอกอดเขาแน่นเหมือนอยากจะให้อีกฝ่ายหลอมละลายเป็นหนึ่งกับเธอเหลือเกิน...

"แมรี่รักเฮสเตอร์นะ"

"..."

"แมรี่รักคุณจริง"

"พอเถอะ...นับจากนี้ไปเธอกับฉันก็พอแค่นี้"

เฮสเตอร์เอ่ยเสียงเรียบก่อนแกะมือของอีกฝ่ายออก ตั้งแต่ตอนไหนที่เขาเริ่มโหยหาขิมมากกว่าผู้หญิงที่เร้าร้อนอย่างแมรี่ ทำไมเขาถึงต้องการที่จะกอดร่างเล็กที่แทบไม่มีอะไรน่ามองมากกว่าร่างที่สวยเซ็กซี่อย่างแมรี่ หรือเพราะเขา 'รัก' อีกฝ่ายเข้าเต็มหัวใจ

"เฮสเตอร์"

เธอแทบล้มทั้งยืน หัวใจแทบแตกเป็นเสี่ยงเธอยอมเขาทุกอย่างเพียงให้เขาอยู่กับเธอแม้เธอรู้ว่าเขาจะไม่มีวันมอบหัวใจให้เธอแม้เพียงเศาเสี้ยวก็ตาม เธอนึกถึงขิมที่ได้ใกล้ชิดเขาได้เห็นรอยยิ้มที่ใครก็ไม่เคยเห็น ความโกรธค้นก็พุ่งพล่านจนแทบจะฆ่าขิมให้ตายไปพ้นๆโลกใบนี้เหลือเกิน เธอเดินเข้าไปสวมกอดหวังรั้งอีกฝ่ายที่กำลังจะเดินกลับไปนอน

"เฮสเตอร์...แมรี่ยอมทุกอย่าง ขอร้องล่ะให้แมรี่ได้อยู่กับคุณต่อไปแม้ในฐานะของเล่นก็ตาม"

"เธอไม่เข้าใจหรือไง ฉันเบื่อเธอ"

เขาตวาดใส่หญิงสาวอย่างไม่ใยดี ก่อนผลักไสร่างงามอย่างเดือดดาล เขาอย่างจะเหวี่ยงเธอออกจากห้องลงไปนอนจมกองเลือดที่ด้านล่างจนแทบขาดใจแต่เพราะอย่างน้อยเธอก็เคยมีความสัมพันธ์กับเขามาไม่น้อย สนิทกันพอควร แมรี่ปาดน้ำตาหลังจากถูกผลักไสไล่ส่งอย่างไม่ใยดีต่อความรักของเธอที่มีให้เขา

"คุณจะต้องเจ็บปวดเหมือนที่ฉันเป็น"

แมรี่เดินจากออกมา เธอเก็บความทรมานและความโกรธแค้นไว้อย่างเดือดดาล 

'ฆ่าๆๆๆฉันอยากจะฆ่าแกให้หายไปจากโลกนี้จริงๆถ้าไม่มีแก เฮสเตอร์ก็จะไม่จากฉันไปไหนเด็ดขาด'

เธอหัวเราะในลำคอก่อนมองคฤหาสน์เบื้องหน้าอย่างมีเล่ห์นัยน์...ความเจ็บปวดของคุณมันกำลังจะเริ่มนับจากนี้ต่างหาก เฮสเตอร์ที่รัก...

โปรดติดตามตอนต่อไป