Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

====================================================
             
 
             " ไม่ว่านายจะยกเหตุผลอะไรขึ้นมาก็ตาม  เรย์ฯ  ฉัน...ในฐานะผู้บังคับบัญชา  ฉันไม่อนุญาตให้นายไป "  ราโชลีนยังยืนกรานหนักแน่นในขณะที่เรย์ลาลีนก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน
 
             " ฉันต้องไป! ราโชฯ ...ไม่ว่าจะหัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ตาม ...เราจะไม่เถียงกันในเรื่องนี้ " 
 
             " นี่ยังเถียงกันไม่จบอีกเหรอวะ? "  เซเรย์ลีนบ่นงึมงำ
 
             " แกน่ะเงียบไปเลย! / เลยเฟ้ย!! "  
 
             " ทีงี้ล่ะ สามัคคีกันเชียวนะ... "
 
             เรย์ลาลีนเลือกที่จะพยายามไม่สนใจเซเรย์ลีน...ชีวิตของทหารจอมเวทย์ใต้บังคับบัญชาของเขา 48 นายกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย
 
             " ฉันไม่เคยขอร้องนาย...ซักครั้งเดียว...ไม่ว่าในฐานะไหน...นี่เป็นครั้งแรก และจะเป็นครั้งสุดท้าย ...ราโชฯ "
 
             " อย่าทำแบบนี้ ...เรย์ฯ ... อย่า! "  ราโชลีนมีสีหน้าเคร่งลงอย่างเห็นได้ชัด...เขาคาดไม่ถึงจริงๆว่ากองทหารใต้บังคับบัญชาสำคัญต่อตัวเรย์ลาลีนมากขนาดนี้
 
             " ราโชลีน...ฉันขอร้อง "  เรย์ลาลีนถึงกับคุกเข่าและก้มหัวลงตรงหน้าราโชลีนก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
 
             " ฉันต้องไปที่นั่น ...เพื่อไปช่วยพวกเขาให้ได้ ...ต่อให้ฉันต้องถูกนายสั่งถอดยศ หรือ จับยัดคุกทหาร หลังจากนั้นก็ตามที!! "
 
             ราโชลีนและเซเรย์ลีนถึงกับอึ้ง...พวกเขาอยู่กับเรย์ลาลีนมานานพอจะรู้ว่า เรย์ลาลีนเป็นคนที่ยึดถือและหยิ่งใน ศักดิ์ศรี  มากยิ่งกว่าชีวิตของตัวเองซะอีก...ขนาดก้มหัวคำนับพวกเขายังแทบไม่เคยเห็นเลยด้วยซ้ำ ...ไอ้เรื่องคุกเข่านี่ลืมไปได้เลย....แต่วันนี้พวกเขากลับได้เห็นเรย์ลาลีนหมอบกราบจนหัวติดพื้น...เพื่อขอร้อง
 
             " โทษทีว่ะ  เรย์ลาลีน ....ฉันออกคำสั่งในฐานะผู้บังคับบัญชา ไปแล้ว  และคำสั่งไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้  ไม่ว่าในกรณีใดๆก็ตาม "  ทั้งๆ ที่เรย์ลาลีนยอมทุ่มสุดตัว แต่ราโชลีนกลับกล่าวปฎิเสธอย่างไม่ใยดี
 
           จากสภาพหมอบกราบ พริบตาเดียว เรย์ลาลีนก็พรวดขึ้นกระชากคอเสื้อราโชลีนพร้อมกับเงื้อหมัดสุดหล้า แต่ก็ยังไม่ไวพอ เพราะก่อนจะได้ยิงหมัดให้สมแรงแค้น เซเรย์ลีนก็คว้าทั้งหมัดทั้งตัวเรย์ลาลีนไว้ ก่อนจะทุ่มข้ามหัวลงกับพื้น  พร้อมกับใช้เข่ากดที่คอต่อไว้
 
               " แก !  ราโช ! ...ไอ้ริยำเอ้ยยย!!  เซฯ จับตูไว้ทำไมฟะ ปล่อยตูสิเฟ้ยยย !! "  
 
               เรย์ลาลีนพยายามดิ้น แม้จะรู้ว่าสู้แรงไม่ได้ก็ตามที  ในขณะที่ราโชลีนจัดปกเสื้อให้เข้าที่อย่างใจเย็น ก่อนจะถอนหายใจเฮือก
 
              " แกนี่มันเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ ...เรย์ฯ  จะฟังอะไรๆ ให้มันจบก่อนไม่ได้รึไงวะ? "
 
              " จะพ่นอะไรก็พ่นมาเด้ !  ตอนนี้ฉันพร้อมจะฟังโคตรๆ เลยโว้ยยย !! "
 
              เซเรย์ลีนหันมามองหน้าราโชลีน ก่อนจะหัวเราะแหะๆ  ตีลังกามองมุมไหนก็ไม่เห็นว่ามันจะพร้อมฟังซักนิดเลย 
 
              " เออ ...จริงอยู่ ในฐานะทหาร ฉันไม่สามารถให้นายไปได้ เพราะมันขัดต่อหลักการของฉัน ......แต่ในฐานะ พี่ชาย ของนาย เรย์ฯ  การคุกเข่าขอร้องของน้องชายไม่ใช่สิ่งที่พี่คนไหนจะยอมเมินเฉยได้หรอกนะ "
 
              " เอ๋ ? "
 
              ราโชลีนเกาหัวแกรกๆ นึกก่นด่าความใจอ่อนของตัวเองในใจ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกอีกครั้ง
 
              " เออโว้ย ! ไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันจะต้องพูดอะไรแบบนี้ แต่นายไปได้ เรย์ฯ "
 
              " เอ๋ ? ...ไปได้ ?... ไปไหนฟะ?? "
 
               ราโชลีนกับเซเรย์ลีนหันมามองหน้ากันอีกครั้ง ...บทจะเอ๋อ มันก็เอ๋อซะจนไม่เกรงใจความฉลาดที่มันสะสมมาเลย...
 
               " คือ...เรย์ฯ...ราโชฯ เขาหมายถึงเขาอนุญาตให้นายล่วงหน้าไปที่เกาะทองคำได้ "  เซเรย์ลีนก้มมากระซิบแก้โง่เบาๆ
 
               " ห...หา? ...จริงเหรอ ราโชฯ ? ....ปล่อยได้แล้วเฟ้ย !  เซฯ !  น...นายพูดจริงใช่ไหม ราโชฯ ?? "
 
               " ทีเมื่อกี๊ล่ะจะชกตูเสียให้ได้... "  ราโชลีนบ่นเบาๆ ในขณะที่เซเรย์ลีนหัวเราะพรืด ก่อนจะยอมถอนเข่าปล่อยเรย์ลาลีนให้เป็นอิสระ
 
               " อ...ไอ้เรื่องตะกี๊ลืมๆ มันไปเหอะน่า  ราโชฯ ขอบใจว่ะ...ขอบใจจริงๆ เลยนะ "
 
               " อ่ะๆ...แค่ 20 นาทีเท่านั้น...เรย์ฯ ฉันให้นายได้แค่ 20 นาทีเท่านั้น  จากนั้นฉัน พร้อมกับ เซฯ และกองทัพใต้บังคับบัญชาทั้งหมด จะเข้าควบคุมสถานการณ์ ที่เกาะทองคำทันที!  รับทราบไหม ?  "  
 
                " โอ๊ย! ถมถืดแล้ว ราโชฯ ฉันไปก่อนนะ! "
 
                เรย์ลาลีนรีบพรวดพราดไปทันที โดยไม่รอพี่น้องของเขา 2 คนพูดอะไรทั้งสิ้น
 
                " เฮ้อ....แปรปรวน และ รวดเร็ว....สมเป็นลูกพระพายซะจริ๊ง ผับผ่า... "  ราโชลีน บ่นเบาๆ เมื่อหลังของเรย์ลาลีนพุ่งหายลับตาไปแล้ว
 
                " ใจอ่อนกว่าที่คิดนะนายเนี่ย ?...ฉันนึกว่านายจะสั่งให้ฉันคุมตัวมันไว้ และรอจนเราเรียกระดมพลครบซะอีก "  เซเรย์ลีนพูดพลางกลั้วหัวเราะ พร้อมหลิ่วตามามอง
 
                " เงียบไปเลย...เซฯ...แล้วเรื่องนี้แกเหยียบให้จมเท้าเลยนะ ...อย่าให้ใครรู้เป็นอันขาด... "  
 
                " โอ้.....รักษาภาพพจน์ ว่างั้นเหอะ?.....นายพูดอย่างกับว่าฉันเป็นคนปากสว่างอย่างงั้นแหละ "  
 
                " เฮ้อ....ก็กันไว้ก่อน  ไปกันเถอะ ...ป่านนี้ท่านพ่อบุญธรรมคงเครียดแทบคลั่งแล้วมั้ง ? "
 
                " ทำไมไม่รู้นะ...แต่สังหรณ์บางอย่างบอกฉันว่า งานนี้มีหวังทำทำตารงเวลานอนฉันพังยับแหงๆ เลยว่ะ "  เซเรย์ลีนบ่นเบาๆ ก่อนจะเดินตามราโชลีนไป แต่เดินไปเพียง 2 ก้าวเขาก็ร้อง เอ๋? อย่างนึกอะไรบางอย่างได้
 
                " ไอ้ทางที่ เรย์ฯ วิ่งไปตะกี๊ มันไม่ใช่ทางไปท่าเรือ ไม่ใช่เหรอ ? "
 

.....................................................