Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

=====================================================

           .... หลังจากที่เกิดสุญญากาศนานเกือบนาที...ในที่สุดคนที่มีสติกลับคืนมาก่อนก็ไม่ใช่ใครอื่น...เป็นราโชลีนที่ไหวตัวพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อทหารคนสนิทเต็มเสียง...เมื่อทหารคนสนิทมาถึง เขาก็สั่งการทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายถามเลย....

               " ชาโก้ ! ฟังให้ดี ฉันจะสั่งแค่ครั้งเดียว...นี่คือตราประจำตัวของฉัน นำไปเรียกระดมพลกำลังทหารในอาณัติของฉันกับเซเรย์ลีนมาให้หมด  อ้อ! เรียกทหารจอมเวทย์ของเรย์ลาลีน ที่ลาพักทั้งหมดมาด้วย  ให้ไปรวมกันที่ท่าเรือด้านเหนือภายใน 30 นาที! "

               " 30 นาที?! ไม่มีทางทันหรอกท่านราโชลีน  ให้เรียกระดมพลมากขนาดนั้น "  เขาพูดยังไม่ทันจบ ราโชลีนก็ตวาดอีกครั้ง

               " หน้าที่ของนาย คือทำให้มันทัน! ไป๊!! " 

               หลังจากไล่ให้ทหารคนสนิทไปทำภารกิจสุดหิน ราโชลีนก็หันมาหารีอาอีกครั้ง

               " รีอา...ขอทวนซ้ำอีกครั้งนะ...เธอบอกว่าทหารจอมเวทย์ที่ประจำการอยู่ที่นั่น ถูกควบคุมตัว ทั้งหมดเลย...งั้นเหรอ? "  เขาถามอย่างเคร่งเครียดจริงจัง

              " ค..ค่ะ  ทหารจอมเวทย์ทั้ง 48 นายที่อยู่บนเกาะ ถูกควบคุมตัว เป็นเชลยไว้ทั้งหมด "

              " คิดว่าไง เรย์ฯ? "

              " ไม่น่าจะเป็นไปได้ ....ต่อให้ไม่ระวังตัวกันถึงขนาดไหน เจ้าพวกนั้นก็เป็นคนที่ฉันฝึก และคัดมาเองกับมือ   ทางเดียวที่จะจับพวกนั้นได้ทั้งหมดคือการบุกแบบไม่ให้ทันตั้งตัว  แต่เรายังก็มีกองเรือลาดตระเวนรอบนอกอีก  ไม่มีทางที่จะมีกองทหารที่ไหนจะบุกถึงค่ายทหารจอมเวทย์ได้โดยที่ทหารของฉันไม่รู้ตัว ................. เว้นแต่ ...... "

               เรย์ลาลีนลืมตาโพลงราวกับนึกอะไรบางอย่างได้  เขาใช้มือทั้งสองข้างจับไหล่บางของรีอาไว้แน่น 

               " รีอา ...มองหน้าฉัน!....... บอกฉันที.....บอกที่ว่ามันไม่ใช่อย่างที่ฉันคิด!! "

               " ก ...เกรงว่าจะเป็นอย่างที่ท่านคิดค่ะ ...ท่านเรย์ลาลีน  ผู้ที่บุกเข้ามาไม่ใช่ กองทหารเรือ ...แต่เป็นจอมเวทย์!! ...แถมยังเป็น จอมเวทย์เพียงคนเดียวเท่านั้น ที่จับกุมพวกเราทั้งหมดค่ะ !!! "

               " !!! "

........................................................

               .... ณ...เกาะทองคำ ....

               ร่างบางระหงส์ภายใต้เสื้อคลุมจอมเวทย์ยาว กำลังยืนต้านสายลมที่ครางหวีดหวิว...สายลมที่พัดเอาไอเย็นยะเยือกกระทบกับทุกสรรพสิ่งราวกับมีดโกนอันคมกริบ ที่พร้อมจะบาดกรีดในทุกๆ อย่างที่บังอาจขวางทางมัน   ...ถึงกระนั้นร่างบางกลับยังคงยืนท่ามกลางกระแสลมราวกับชาชินต่อสภาพอากาศอันเลวร้าย...ฮู้ดคลุมหัวปิดบังหน้าตาส่วนใหญ่เอาไว้ เผยให้เห็นเพียงคางมนและริมฝีปากอวบอิ่มแดงราวกับแต้มด้วยชาด ซึ่งบัดนี้ริมฝีปากนั้นกำลังแสยะยิ้มบางๆ 

              " มาสิ .... เรย์ลาลีน  คอบร้า .... ข้ารับใช้แห่งวาลคิวรี่ (คำที่ใช้เรียกจอมเวทย์ธาตุลม ที่สำเร็จ 'ห้วงคำนึงแห่งสายลม' แบบยกย่อง) จอมทัพไร้พ่ายแห่งเซลโลลอร์...มาช่วยไขปัญหาที่ค้างคาใจข้าเสียที... "  เธอรำพึงเบาๆ แต่กลับสร้างแรงกดดันอย่างประหลาดไปรอบๆด้าน

               " ท...ท่านเรย์ลาลีนต้องมาแน่!...มาจับแกโยนออกไปจากเกาะนี้! เขาคือ เทพพิทักษ์  ของพวกเรา  ตราบเท่าที่เขายังคงอยู่ พวกเราก็ไม่เกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น!! "  

                ทหารจอมเวทย์หนุ่่มหัวโจกคนหนึ่งตะโกนขึ้น...ราวกับปลุกใจเหล่าเชลยด้วยกันไปในตัว...แม้ว่าตอนนี้พวกเขาทั้งหมดเกือบครึ่งร้อยจะถูกพลังงานที่มองไม่เห็นจับตรึงอยู่กลางอากาศก็ตาม

                คำพูดนั้นทำให้จอมเวทย์นิรนามผู้บุกเดี่ยวคนนั้น หันกลับมามองอย่างสนใจ พร้อมๆกับรอยยิ้มที่ริมฝีปากสยายมากขึ้น  จนแม้แต่ทหารจอมเวทย์ผู้เจนศึกยังต้องตัวสั่นงันงกด้วยความกลัวอย่างควบคุมไม่อยู่

                " ตอนนี้ ....ณ...ที่แห่งนี้  เจ้าควรจะเริ่มรู้จัก ความกลัว ได้แล้ว ...และคนที่เจ้าควรจะกลัวที่สุด ...เจ้าหนุ่ม......คือข้า! คนนี้เท่านั้น!!  "

                ก่อนจะปรากฎแสงสว่างวาบสีฟ้า จากไม้เท้าเวทย์ในมือขวาของจอมเวทย์นิรนามสาว ดับสติสัมปชัญญะของทหารจอมเวทย์ทุกคนทันที !!

                " จงลืมทุกๆ ฝันร้ายที่เจ้าเคยกลัว...เพราะฝันร้ายที่แท้จริงมันพึ่งจะเริ่ม ...จงซึมซับมัน ด้วยร่างกาย และ วิญญาณ ของพวกเจ้า ทีละนิดก็แล้วกัน ! "

........................................................

                 " แกไปไม่ได้ ! เรย์ลาลีน !! "  เสียงของราโชลีน แข็งกร้าวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาถึงกับกระชากไหล่เรย์ลาลีนอย่างแรงเพื่อห้ามไว้

                 " แกก็รู้ดีพอๆ กับฉัน ว่าการที่จอมเวทย์บุกมาคนเดียวโดยไม่มีกองทหารมาด้วย มันหมายความว่ายังไง ...มันกำลังท้าทายฉัน !! ...ถ้าหากฉันไม่ไปที่นั่น แล้วต่อแต่นี้ไปฉันจะเอาหน้าที่ไหนไปมองเหล่าทหารใต้บังคับบัญชาของฉันได้อีก! "  เรย์ลาลีนเถียงด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวพอๆ กัน

                 " เออ ใช่!  ฉันรู้...แต่แกอย่าลืมความจริงที่สำคัญที่สุดสิ...จอมเวทย์ที่บุกมานั่นสามารถสยบทหารจอมเวทย์ที่เก่งกาจเกือบครึ่งร้อยได้เชียวนะ! นี่อาจจะเป็นแผนของทางซีแบทเทิ่ลเพื่อกำจัดนายก็ได้ " 

                 " แล้วจะให้ฉันทำยังไง? จะรอยคอยอย่างใจเย็นแบบแก! ...โดยปล่อยให้ทหารจอมเวทย์ของฉัน เผชิญหน้ากับจอมเวทย์ที่มาบุกเดี่ยวนั่นตามลำพังงั้นเหรอ?!...ราโชฯ สำหรับแก ...พวกนั้นอาจจะเป็น เบี้ย ที่ยอมสละได้ ....แต่สำหรับ พวกนั้นคือลูกน้องที่ดีที่สุด....ไม่สิ! พวกเขาคือ พวกพ้อง ของฉันก็ว่าได้นะเฮ้ย!! "

                 ในระหว่างที่ราโชลีน กับ เรย์ลาลีน กำลังเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย  เซเรย์ลีนก็ลากรีอาออกมาจากวงสนทนาเพื่อสั่งการอื่นๆ...แม้ว่าจุดประสงค์หลักจะเป็นการกันไม่ให้รีอาอยู่ฟังการทะเลาะกันของพี่ๆ ทั้ง 2 ก็ตามที...เขาไม่ชอบที่จะให้คนนอกมารับรู้ถึงการขัดแย้งกันระหว่างพวกเขาคนใดคนเหนึ่ง...แม้ว่าคนนอกนั้นจะเป็น ท่านพ่อบุญธรรม หรือมิลิริน ก็ตามที

                 " รีอา....ตกลงเธอไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรใช่ไหม? "

                 " ค...ค่ะ....ฉันว่าคงเป็นเพราะจอมเวทย์นั่น ยอมปล่อยฉันมาส่งข่าวมากกว่า "

                 " เอาเถอะ...ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว  เอ้า! นี่ "  เซเรย์ลีนโยนตราประจำตัวของเขาไปให้พร้อมกับพูดต่อ

                 " ใช้ตรานี่ไปเข้าเฝ้า องค์ราชา...แจ้งเหตุการณ์ปัจจุบันทั้งหมดต่อท่าน...ตรานี่จะทำให้เธอผ่านเข้าไปในราชฐานหวงห้ามได้ ...รีบไป! "

                 " ...ค...ค่ะ "

                 " เฮ้อ! ถ้านอกจากว่าลางสังหรณ์ของฉันผิดพลาดแบบสุดกู้ ...งานนี้คงไม่ใช่งานกินหมูแน่ๆ "  เขาเกาหัวพลางบ่นพึมพำ  ก่อนจะเดินไปร่วมกับพี่ๆ ทั้ง 2 อีกรอบ

.....................................................