Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน
เขียนโดย 
LanzaDeLuZ
วันที่ 5 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 เวลา 19.07 น.
แก้ไขเมื่อ 6 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 19.20 น. โดย เจ้าของนิยาย
9) ...พยัคฆ์เทาออกศึก...(2)...(ตรวจความถูกต้อง 100%)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
====================================================
" ไม่ว่านายจะยกเหตุผลอะไรขึ้นมาก็ตาม เรย์ฯ ฉัน...ในฐานะผู้บังคับบัญชา ฉันไม่อนุญาตให้นายไป " ราโชลีนยังยืนกรานหนักแน่นในขณะที่เรย์ลาลีนก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน
" ฉันต้องไป! ราโชฯ ...ไม่ว่าจะหัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ตาม ...เราจะไม่เถียงกันในเรื่องนี้ "
" นี่ยังเถียงกันไม่จบอีกเหรอวะ? " เซเรย์ลีนบ่นงึมงำ
" แกน่ะเงียบไปเลย! / เลยเฟ้ย!! "
" ทีงี้ล่ะ สามัคคีกันเชียวนะ... "
เรย์ลาลีนเลือกที่จะพยายามไม่สนใจเซเรย์ลีน...ชีวิตของทหารจอมเวทย์ใต้บังคับบัญชาของเขา 48 นายกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย
" ฉันไม่เคยขอร้องนาย...ซักครั้งเดียว...ไม่ว่าในฐานะไหน...นี่เป็นครั้งแรก และจะเป็นครั้งสุดท้าย ...ราโชฯ "
" อย่าทำแบบนี้ ...เรย์ฯ ... อย่า! " ราโชลีนมีสีหน้าเคร่งลงอย่างเห็นได้ชัด...เขาคาดไม่ถึงจริงๆว่ากองทหารใต้บังคับบัญชาสำคัญต่อตัวเรย์ลาลีนมากขนาดนี้
" ราโชลีน...ฉันขอร้อง " เรย์ลาลีนถึงกับคุกเข่าและก้มหัวลงตรงหน้าราโชลีนก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
" ฉันต้องไปที่นั่น ...เพื่อไปช่วยพวกเขาให้ได้ ...ต่อให้ฉันต้องถูกนายสั่งถอดยศ หรือ จับยัดคุกทหาร หลังจากนั้นก็ตามที!! "
ราโชลีนและเซเรย์ลีนถึงกับอึ้ง...พวกเขาอยู่กับเรย์ลาลีนมานานพอจะรู้ว่า เรย์ลาลีนเป็นคนที่ยึดถือและหยิ่งใน ศักดิ์ศรี มากยิ่งกว่าชีวิตของตัวเองซะอีก...ขนาดก้มหัวคำนับพวกเขายังแทบไม่เคยเห็นเลยด้วยซ้ำ ...ไอ้เรื่องคุกเข่านี่ลืมไปได้เลย....แต่วันนี้พวกเขากลับได้เห็นเรย์ลาลีนหมอบกราบจนหัวติดพื้น...เพื่อขอร้อง
" โทษทีว่ะ เรย์ลาลีน ....ฉันออกคำสั่งในฐานะผู้บังคับบัญชา ไปแล้ว และคำสั่งไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ ไม่ว่าในกรณีใดๆก็ตาม " ทั้งๆ ที่เรย์ลาลีนยอมทุ่มสุดตัว แต่ราโชลีนกลับกล่าวปฎิเสธอย่างไม่ใยดี
จากสภาพหมอบกราบ พริบตาเดียว เรย์ลาลีนก็พรวดขึ้นกระชากคอเสื้อราโชลีนพร้อมกับเงื้อหมัดสุดหล้า แต่ก็ยังไม่ไวพอ เพราะก่อนจะได้ยิงหมัดให้สมแรงแค้น เซเรย์ลีนก็คว้าทั้งหมัดทั้งตัวเรย์ลาลีนไว้ ก่อนจะทุ่มข้ามหัวลงกับพื้น พร้อมกับใช้เข่ากดที่คอต่อไว้
" แก ! ราโช ! ...ไอ้ริยำเอ้ยยย!! เซฯ จับตูไว้ทำไมฟะ ปล่อยตูสิเฟ้ยยย !! "
เรย์ลาลีนพยายามดิ้น แม้จะรู้ว่าสู้แรงไม่ได้ก็ตามที ในขณะที่ราโชลีนจัดปกเสื้อให้เข้าที่อย่างใจเย็น ก่อนจะถอนหายใจเฮือก
" แกนี่มันเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ ...เรย์ฯ จะฟังอะไรๆ ให้มันจบก่อนไม่ได้รึไงวะ? "
" จะพ่นอะไรก็พ่นมาเด้ ! ตอนนี้ฉันพร้อมจะฟังโคตรๆ เลยโว้ยยย !! "
เซเรย์ลีนหันมามองหน้าราโชลีน ก่อนจะหัวเราะแหะๆ ตีลังกามองมุมไหนก็ไม่เห็นว่ามันจะพร้อมฟังซักนิดเลย
" เออ ...จริงอยู่ ในฐานะทหาร ฉันไม่สามารถให้นายไปได้ เพราะมันขัดต่อหลักการของฉัน ......แต่ในฐานะ พี่ชาย ของนาย เรย์ฯ การคุกเข่าขอร้องของน้องชายไม่ใช่สิ่งที่พี่คนไหนจะยอมเมินเฉยได้หรอกนะ "
" เอ๋ ? "
ราโชลีนเกาหัวแกรกๆ นึกก่นด่าความใจอ่อนของตัวเองในใจ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกอีกครั้ง
" เออโว้ย ! ไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันจะต้องพูดอะไรแบบนี้ แต่นายไปได้ เรย์ฯ "
" เอ๋ ? ...ไปได้ ?... ไปไหนฟะ?? "
ราโชลีนกับเซเรย์ลีนหันมามองหน้ากันอีกครั้ง ...บทจะเอ๋อ มันก็เอ๋อซะจนไม่เกรงใจความฉลาดที่มันสะสมมาเลย...
" คือ...เรย์ฯ...ราโชฯ เขาหมายถึงเขาอนุญาตให้นายล่วงหน้าไปที่เกาะทองคำได้ " เซเรย์ลีนก้มมากระซิบแก้โง่เบาๆ
" ห...หา? ...จริงเหรอ ราโชฯ ? ....ปล่อยได้แล้วเฟ้ย ! เซฯ ! น...นายพูดจริงใช่ไหม ราโชฯ ?? "
" ทีเมื่อกี๊ล่ะจะชกตูเสียให้ได้... " ราโชลีนบ่นเบาๆ ในขณะที่เซเรย์ลีนหัวเราะพรืด ก่อนจะยอมถอนเข่าปล่อยเรย์ลาลีนให้เป็นอิสระ
" อ...ไอ้เรื่องตะกี๊ลืมๆ มันไปเหอะน่า ราโชฯ ขอบใจว่ะ...ขอบใจจริงๆ เลยนะ "
" อ่ะๆ...แค่ 20 นาทีเท่านั้น...เรย์ฯ ฉันให้นายได้แค่ 20 นาทีเท่านั้น จากนั้นฉัน พร้อมกับ เซฯ และกองทัพใต้บังคับบัญชาทั้งหมด จะเข้าควบคุมสถานการณ์ ที่เกาะทองคำทันที! รับทราบไหม ? "
" โอ๊ย! ถมถืดแล้ว ราโชฯ ฉันไปก่อนนะ! "
เรย์ลาลีนรีบพรวดพราดไปทันที โดยไม่รอพี่น้องของเขา 2 คนพูดอะไรทั้งสิ้น
" เฮ้อ....แปรปรวน และ รวดเร็ว....สมเป็นลูกพระพายซะจริ๊ง ผับผ่า... " ราโชลีน บ่นเบาๆ เมื่อหลังของเรย์ลาลีนพุ่งหายลับตาไปแล้ว
" ใจอ่อนกว่าที่คิดนะนายเนี่ย ?...ฉันนึกว่านายจะสั่งให้ฉันคุมตัวมันไว้ และรอจนเราเรียกระดมพลครบซะอีก " เซเรย์ลีนพูดพลางกลั้วหัวเราะ พร้อมหลิ่วตามามอง
" เงียบไปเลย...เซฯ...แล้วเรื่องนี้แกเหยียบให้จมเท้าเลยนะ ...อย่าให้ใครรู้เป็นอันขาด... "
" โอ้.....รักษาภาพพจน์ ว่างั้นเหอะ?.....นายพูดอย่างกับว่าฉันเป็นคนปากสว่างอย่างงั้นแหละ "
" เฮ้อ....ก็กันไว้ก่อน ไปกันเถอะ ...ป่านนี้ท่านพ่อบุญธรรมคงเครียดแทบคลั่งแล้วมั้ง ? "
" ทำไมไม่รู้นะ...แต่สังหรณ์บางอย่างบอกฉันว่า งานนี้มีหวังทำทำตารงเวลานอนฉันพังยับแหงๆ เลยว่ะ " เซเรย์ลีนบ่นเบาๆ ก่อนจะเดินตามราโชลีนไป แต่เดินไปเพียง 2 ก้าวเขาก็ร้อง เอ๋? อย่างนึกอะไรบางอย่างได้
" ไอ้ทางที่ เรย์ฯ วิ่งไปตะกี๊ มันไม่ใช่ทางไปท่าเรือ ไม่ใช่เหรอ ? "
.....................................................
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
