Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

 
 
 
 
================================================
 
 
 
 
 
          " อ้าว ?! ...ไง...คาร์ล...โหย นี่ถ้านายมาช้ากว่านี้ซักนิดพวกฉันกะว่าจะพากันไปขอให้ท่านเชรีน่าประกาศตามหาแล้วนะเนี่ย...เป็นไง...วอร์มอัพจนเครื่องร้อนเต็มที่แล้วสิ? "  หญิงสาวผู้เป็นหนึ่งใน Challenger ฝ่ายจอมเวทย์เอ่ยทักชาร์ลที่เดินเข้ามาในห้องเก็บตัวนักกีฬาอย่างยินดีที่ได้เห็นอีกฝ่าย แต่ผู้ถูกทักกลับเดินผ่านพวกเธอไปราวกับไม่รู้จักกันด้วยสีหน้านิ่งสนิทราวกับป้ายหินหน้าหลุมศพไม่มีผิด
 
          " เฮ้ย...แกไม่ได้ยินที่ยัยนั่นพูดรึไง? แล้วดูท่าทางของนายดิ...เป็นอะไรของนายวะเนี่ย? ยังกะไปโดนอะไรเข้าสิงห์มาอย่างงั้นแหละ "  นักเรียนจอมเวทย์อีกคนที่เป็นเพื่อนสนิทของชาร์ลท้วงขึ้นเบาๆ อย่างผิดสังเกต พร้อมกับตบบ่าอีกฝ่ายเบาๆ ...แล้วเสี้ยววินาทีต่อมาเขาก็ต้องเสียใจทันทีที่ทำอย่างนั้น เพราะอีกฝ่ายระเบิดเกราะเวทย์ธาตุไฟอันร้อนแรงวูบ กระแทกและลวกมือของอีกฝ่ายในพริบตา!
 
          " อย่ามาแตะต้องตัวฉัน !!! "  ชาร์ลหันมาตวาดลั่นด้วยดวงตาเบิกโพลงราวกับไม่พอใจอย่างสุดขีดที่อีกฝ่ายเข้ามาถือวิสาสะแตะต้องตัวเขาแบบนี้
 
          " เฮ้ย!! ไม่เห็นต้องรุนแรงขนาดนี้เลยก็ได้นี่นา?! นายเป็นอะไรไปเนี่ย?!! "  จอมเวทย์สาวผู้ทักชาร์ลเป็นคนแรกรีบเข้ามาดูอาการเพื่อนผู้โชคร้ายที่ทิ้งตัวลงพื้นกุมมือข้างที่ถูกระเบิดธาตุไฟนั้นจนแดงราวกับถูกไฟลวก พร้อมกับตำหนิชาร์ลดังลั่น
 
          " อ...อึ่ก!! "  อยู่ๆ จอมเวทย์ธาตุไฟนามว่าชาร์ลก็ทรุดลงไปกุมหัวของตัวเองพร้อมกับสั่นสะท้านไปทั้งร่าง...ก่อนที่ครู่ต่อมาเขาจะค่อยๆ ลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าเรียบเฉยอีกครั้ง พร้อมกับชิงพูดก่อนเบาๆ ว่า
 
          " ...ข...ขอโทษที ฉัน...ฉันคงจะแค่ตื่นเต้นบวกกับเหนื่อยมากเกินไปเท่านั้น...ช่วยหลบไปเถอะนะ...ฉันต้องรีบไปที่เวทีประลอง "
 
            เพื่อนๆ Challengers ฝ่ายจอมเวทย์ด้วยกันหันมามองหน้ากันเองอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก...พูดกันตามตรง ต่อให้เป็นเด็กอมมือมาดูก็ยังดูรู้เลยว่าอีกฝ่ายต้องมีอะไรบางอย่างผิดปกติแน่ๆ ...แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังมีเหตุผลไม่มากพอจะหยุดอีกฝ่ายไม่ให้ขึ้นประลองได้ จึงได้แต่เลยตามเลยด้วยการหลีกทางให้ชาร์ลออกไปสู่สนามประลอง
 
          " ถ...ถ้ายังไงก็สู้ๆ ล่ะกันนะ...เอาชนะมาให้ได้ล่ะ "
 
          " ... "  จอมเวทย์ธาตไฟแทบจะไม่ได้โต้ตอบหรือไม่แม้แต่กระทั่งหันมาฟังด้วยซ้ำ...ร่างกาย และจิตใจที่ร้อนรุ่มราวกับเพลิงกาฬของเขาปรารถนาเพียงอย่างเดียว คือขึ้นไปอยู่บนเวทีประลองให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เท่านั้น!
 
         ...ในเงามืด...ดาร์คเอล์ฟหนุ่มผู้เป็นเจ้าของเข็มเจ้าปัญหาเพียงแต่ยิ้มพรายอยู่อย่างเงียบๆ...กงล้อแห่งการเปลี่ยนแปลงเริ่มหมุนแล้ว...และในวันนี้...ทุกๆ อย่างบนเกาะจะต้องเปลี่ยนไปตลอดกาล!!...
 
             เมื่อมาถึงจุดๆ หนึ่งที่เชื่อมระหว่างห้องพักนักกีฬากับลานประลอง ชายหนุ่มรับกำไลข้อมือโลหะรูปร่างแปลกๆ บางอย่างมาจากมือกรรมการ...มันคือกำไลข้อมือที่ถูกสร้างขึ้นด้วยความร่วมมือระหว่างผู้ใช้พลังจิตและจอมเวทย์ระดับสูงโดยมีผลเฉพเะกับการประลองที่กำลังจะเริ่มขึ้นต่อไปนี้เท่านั้น  กำไลนี้จะมีผลเคลื่อนย้ายผู้ประลองที่สวมใส่ออกมาจากลานประลองทันทีที่ผู้ประลองคนนั้นได้รับความเสียหายเกินลิมิตที่กำหนดไว้...ถ้าให้พูดกันตรงๆ กำไลชิ้นนี้เป็นเหมือนหลักประกันที่จะประกันว่าจะไม่มีผู้ประลองคนใดบาดเจ็บถึงเลือดถึงเนื้อจนไม่สามารถฟื้นสภาพได้นั่นเอง...
 
            หลังจากที่เขาสวมกำไลไว้ที่ข้อมือด้านขวาแล้ว เขาก็หยิบไม้เท้าเวทย์ด้ามเก่งของตนเองขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับค่อยๆ เดินออกไปสู่แสงสว่างที่ปลายอุโมงค์...ทันทีที่เขาออกมาสู่เวทีการประลอง เสียงตะโกนโห่ร้องปานฟ้าถล่มดินทลายจากฝั่งนักศึกษาจอมเวทย์ก็กระหึ่มดังสนั่น!
 
 
          " ชาร์ล !!  ชาร์ล !!  ชาร์ล !!  ชาร์ล !!  ชาร์ล !!  ชาร์ล !!!!!  "
 
 
            เสียงเชียร์ชนิดสุดใจขาดดิ้นของฝั่งนักศึกษาฝ่ายเดียวกับเขาที่ปกติแล้วควรจะทำให้เขาฮึกเหิมถึงขีดสุดอย่างที่เคยเป็นในการประลองทุกๆ ครั้ง  บัดนี้กลับทำให้เขาเปลี่ยนแปลงสีหน้าไม่ได้เลยด้วยซ้ำ...สีหน้าและดวงตาที่เรียบเฉยจนเกือบจะเหม่อลอยของเขาเอาแต่จับจ้องไปที่อุโมงค์ส่งตัวนักกีฬาของฝั่งตรงข้ามเท่านั้น...และเพียงไม่นานเกินรอ บุคคลที่เขาหมายจะขยี้ให้แหลกเป็นผุยผงก็ปรากฎขึ้น พร้อมๆ กับเสียงโห่ร้องที่ก้องกระหึ่มไม่แพ้กันจากเหล่านักศึกษาฝ่ายผู้ใช้พลังจิตที่สะท้านสะเทือนทั่วทั้งอัฒจันทร์!
 
 
          " แลนซ์ !!  แลนซ์ !!  แลนซ์ !!  แลนซ์ !!  แลนซ์ !!  แลนซ์ !!!! "
 
 
        ...ใช่แล้ว ...ช่างเป็นคนที่จองหองเหมาะแก่การถูกขยี้จริงๆ ...ความนึกคิดที่ดังก้องอยู่ภายในหัวทำให้เขาอดแสยะยิ้มออกมาไม่ได้...โดยที่เขาไม่มีวันรู้เลยซักนิดว่า ตนเองกำลังจะกลายเป็นเพียงหมากที่ถูกทิ้งขว้างไว้ตัวนึงเท่านั้น!...
 
 
 
 
 
.............................................
 
 
 
 
 
            ...ณ ที่นั่งชั้น VIP ที่ถูกจัดไว้สำหรับ Challengers ฝ่ายผู้ใช้พลังจิต...
 
               เรย์ลาลีนที่กำลังใช้ที่มีลักษณะคล้ายหมวกเบสบอลสกรีนคำว่า  Go!! Go!! ESP!!  ที่พวกชมรมเชียร์ทำแจกทั้งสถาบันปิดหน้าพร้อมกับเอนหลังเตรียมงีบหลับอดเปิดหมวกขึ้นมาเหล่ดูเพื่อนสนิทอย่างโนอาห์ วูล์ฟแฟนธ่อมที่เดินมาทรุดลงนั่งข้างๆ พร้อมกับเสบียงกรังอย่างขนมปังไส้กรอก ป๊อปคอร์นถังใหญ่กับน้ำอัดลมไซส์พี่บิ๊กไม่ได้ พร้อมกับปากที่หาวหวอดๆ ถามอีกฝ่ายขึ้นเบาๆ
 
             " แกจะกินเผื่อชาติหน้ารึไงวะ? "
 
             " โห ปากรึนั่นที่พูดออกมาเนี่ย? "
 
             " อย่าบอกนะว่าที่หายไปตั้งพักเนี่ยคือไปเหมาของกินมา? "
 
             " เปล่าเฟ้ย!! "  โนอาห์มองซ้ายมองขวา ก่อนจะหันมาโน้มตัวกระซิบข้างๆ เขาเบาๆ ต่อว่า   " ฉันก็ไปแทงข้างไอ้แลนซ์ตามที่มันบอกมายังไงล่ะ? งานนี้ลงไปแบบหมดตูดเลยนะ "
 
               เรย์ลาลีนที่ทำท่าจะนอนต่อขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับพูดเป็นเชิงตำหนิว่า
 
             " แกนี่น้าาา...ก็น่าจะรู้อยู่ว่าแลนซ์มันพูดเล่นๆ ดันไปเป็นจริงเป็นจังกับมันได้ "
 
              " หนกขูเฟ้ย! แกคิดว่าจะบอกว่ากลับไปแก้อดีตอันเลวร้ายแล้วจะเดินโง่ๆ กลับได้เลยรึไง? ...แกรู้ไหมว่าค่าเรือจากที่นี่ไปถึงลูซิลบ้านเกิดฉันน่ะมันราคาเท่าไหร่?...พูดก็พูดเถอะนะ...แกมั่นใจใช่ไหมว่าลูกศิษย์สุดโปรดของแกจะชนะแน่  เพราะถ้าหากมันดันแพ้ขึ้นมาฉันมีหวังได้ขายตัวแลกตั๋วเดินทางแน่ "
 
             " เฮ้อ...ประสบการณ์ทุกอย่างที่ผ่านมาสอนฉันว่าไม่มีอะไรที่แน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกนะ...แต่ฉันก็พอจะพูดได้ว่าฉันสอนทุกอย่างเท่าที่จะสอนได้ไปแล้ว...ตอนนี้จะออกหัวหรือออกก้อยก็ขึ้นอยู่กับตัวมันเองแล้วล่ะ "
 
             " เออ...ว่าก็ว่าเถอะนะ...ฉันว่าจะถามแกหลายทีแล้ว...ทีแรกฉันก็เข้าใจหรอกนะว่าแกจำใจรับมันเป็นศิษย์เพราะกลัวมันตามตื้อไม่เลิก  แต่ถึงตอนนี้ฉันชักไม่เข้าใจแกแล้วว่ะ...รู้สึกว่าแกจะเป็นห่วงเป็นใยลูกศิษย์ของแกคนนี้เหลือก้ำเหลือเกินนะ...แกก็รู้อยู่แก่ใจใช่ไหมว่าพวกเราคงจะอยู่ที่นี่ได้อีกเพียงไม่ถึงอาทิตย์...ความผูกพันไม่เหมาะกับคนอย่างพวกเราหรอกนะ "  ประโยคหลังโนอาห์หันมากระซิบ เบาจนมีแต่คู่สนทนาของเขาที่ได้ยิน...แถมคำพูดก็จี้ใจดำจนดวงตาของเรย์ลาลีนถึงกับหม่นแสงลงเล็กน้อย ก่อนจะกลับเป็นเหมือนเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นพร้อมกับพูดเบาๆ
 
             " ฉันรู้...เพื่อน...แต่แกก็เห็นแล้วนี่...พูดกันตามตรง แลนซ์น่ะก็เหมือนเหล็กชั้นดีที่ถูกเผาจนแดงโร่อยู่ตลอดเวลา หากปล่อยไว้มันก็กลายเป็นแค่เศษเหล็กที่ไร้ราคา...แต่ถ้าหากได้รับการหลอมตีที่ถูกต้อง เขาจะเปล่งประกายยิ่งกว่าศาสตราชั้นดีเสียอีก...ส่วนเรื่องความผูกพันน่ะไม่ต้องห่วงหรอก...สำหรับแลนซ์แล้ว ฉันแค่สะกิดเบาๆ เพื่อให้เขารู้ตัวเท่านั้น...จากนี้ต่อไป ประสบการณ์จะเป็นผู้หล่อหลอมเขาเอง "
 
             " พูดดีไปเหอะ...แกอาจจะไม่ได้สังเกตนะ  ไม่ใช่แค่แลนซ์...แต่ทั้งเฮเลน นาเดีย พริสซิลล่า รวมไปถึงผู้อำนวยการคู่แฝดต่างก็เร่มผูกพันกับแกทั้งๆ ที่ต่างก็รู้อยู่แล้วว่าแกเป็นใครแท้ๆ นะ...เวลาต้องลาจากกัน คนที่ต้องลำบากใจที่สุดก็คือตัวแกเองนั่นแหละ "
 
               เรย์ลาลีนนวดขมับตัวเองเบาๆ ก่อนจะขัดขึ้นทันที
 
             " เปลี่ยนเรื่องเฟ้ย! ...พูดเรื่องอื่นเถอะ...เออ!...พูดถึงแลนซ์...อัตราต่อรองเป็นยังไงบ้างวะ? "
 
               โนอาห์ยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะซดน้ำอัดลมเข้าไปอึกใหญ่
 
             " แกคิดว่าไงล่ะ...อัตราการต่อรองสำหรับคนนึงที่มีธาตุชนะทางแถมยังชนะอีกฝ่ายมาตั้ง 2 ปี กับฝ่ายเราที่แพ้เขามาแบบหลุดลุ่ย 2 ปีติด...แทงด้านชาร์ลจ่าย 1.1 เท่า ส่วนข้างแลนซ์ ถ้าหากมันเกิดปาฏิหาริย์พลิกมาชนะได้พวกจะจ่ายให้ตั้ง 6 เท่าแหนะ ....เชื่อไหมว่าเท่าที่ฉันถาม ขนาดล่อด้วยอัตราต่อรองขนาดนี้ยังมีคนแทงข้างแลนซ์แค่กระจึ๋งเดียวเองนะ " 
 
             " อ้าว? แล้วไอ้พวกข้างหลังที่มันเชียร์แลนซ์กันอยู่เย้วๆๆ นี่หล่ะ? "
 
             " ปัดโธ่เอ๊ย! เชียร์ก็ส่วนเชียร์ แต่เรื่องเงินเรื่องทองมันไม่เข้าใครออกใครนะ ...เรื่องอะไรจะต้องเอาเงินไปละลายน้ำกับไอ้คนที่ไม่มีหวังชนะอย่างฝ่ายเราด้วยล่ะ "
 
               เรย์ลาลีนลูบคางอย่างครุ่นคิด...เขาชักจะเริ่มลูบคางตัวเองบ่อยจนติดเป็นนิสัยเสียแล้ว เวลาที่มีอะไรไม่เข้าท่า...แล้วตั้งแต่ที่เขามาอยู่ที่นี่...ทุกเรื่องที่วิ่งมาชนเขาก็ไม่เข้าท่าไปซะทุกเรื่องเลยซะด้วยสิ
 
             " ...จะว่าไปมันก็แปลกนะ "
 
             " หือ? คราวนี้จะไปยุ่งเรื่องอะไรชาวบ้านชาวช่องเค้าอีกล่ะ? "
 
               จอมเวทย์หนุ่มเหลือบมามองก่อนจะขยับเท้าเตรียมดีด แต่อีกฝ่ายก็นกรู้ หลบออกจากรัศมีเท้าของเขาเสียก่อน เขาจึงได้แต่พูดในสิ่งที่เขาคิดว่ามันแปลกเบาๆ
 
             " ที่ฉันบอกว่าแปลกคือเรื่องการจับคู่ประลองน่ะ...คือ...ไม่ใช่ว่าฉันเป็นพวกคิดมากหรือชอบจับผิดหรอกนะ...แค่ครั้ง 2 ครั้งก็พอเข้าใจ แต่นี่มันตั้ง 3 ครั้งเชียวนะ...คนที่ดวงซวยขนาดไหนกันที่จะเจอกับคู่ต่อสู้ที่เคยแพ้อย่างหลุดลุ่ยมาถึง 3 ครั้งซ้อนแบบนี้ "
 
             " อะไร? ...ทีตอนนั้นแกยังบอกอยู่เลยว่าไอ้แลนซ์มันเป็นคนบาปหนา "
 
             " แกเข้าใจความแตกต่างระหว่างล้อเล่นกับจริงจังไหม? "
 
               ในที่สุดน้ำเสียงซีเรียสของเรย์ลาลีนก็ทำให้โนอาห์หันมาสนใจได้ ชายหนุ่มดูดนิ้วที่เปื้อนเศษป๊อปคอร์นดังลั่น ก่อนจะหันมาถามเบาๆ
 
             " แกกำลังจะบอกว่ามันมีการล๊อคตัวผู้ประลองเหรอ? ...คิดมากน่า...ถึงจะบอกว่ามีการพนันมาเกี่ยวข้องก็เถอะ แต่มันก็อยู่ในสายตาของพวกอาจารย์ แถมถ้าจะล๊อคกันจริงๆ ก็นต้องทำต่อหน้าท่านเชรีน่ากับเทียน่าที่ถือได้ว่าเป็น 2 คนที่เก่งที่สุดบนเกาะนี้...แกคิดว่าจะมีคนทำได้จริงๆ เหรอ? "
 
               คำถามที่มีเหตุผลหนักแน่นจนแทบไม่อาจปฏิเสธได้ของโนอาห์ทำเอาเขาได้แต่นั่งคิดอยูนาน...ว่ากันตามจริงเขาก็รู้อยู่แก่ใจดีว่าสิ่งที่เขาพึ่งจะพูดไปมันฟังดูไร้สาระ แต่มันมีบางสิ่งบางอย่างมาทำให้เขาสะกิดใจ จนไม่อาจจะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปได้...ก่อนที่ในที่สุด ความอ่อนล้าของร่างกายและจิตใจจะสะกดให้เขาสงบลงได้...เรย์ลาลีนส่ายหน้าพร้อมกับนวดขมับตัวเองอย่างช้าๆ
 
             " อาจจะจริงของแกก็ได้นะ...ฉันอาจจะคิดมากเกินไป  เอาเหอะ...ฉันว่าฉันจะพักตาซักแป๊ปนึง...วันนี้ล้าเหลือเกิน...จบการประลองเมื่อไหร่แกก็สะกิดปลุกด้วยล่ะกัน "  เรย์ลาลีนเอาหมวกปิดหน้าพร้อมกับเอนเหยียดขาทำท่าจะหลับไปอย่างที่เขาว่าจริงๆ       
 
             " เฮ้ย? จะหลับจริงๆ เหรอวะ...ลูกศิษย์ของแกจะประลองทั้งคนนะ "
 
             " ฉันมีเรื่องให้ห่วงมากกว่าการประลองเด็กเล่นนี้น่า... "  เรย์ลาลีนครางเบาๆ  แต่พอจะเข้าช่วงสลึมสะลือเตรียมเข้าสู่นิทราเต็มขั้น กระแสพลังบางอย่างที่ลอยกระทบสัมผัสของเขาถึงกับทำให้เขาสะดุ้งจากท่าเอกเขนกสุดตัว ดวงตาเบิกโพลงราวกับเห็นผีจนโนอาห์ที่นั่งเคี้ยวไส้กรอกอยู่ข้างๆ ถึงกับตกใจจนแทบตกเก้าอี้
 
             " อะ...เป็นบ้าอะไรของแกฟะ?!! ฝันร้ายกะทันหันรึไง? ตกอกตกใจหมด "  โนอาห์ที่ตั้งตัวได้หันมาด่าดังลั่น แต่เรย์ลาลีนกลับค่อยๆ เดินไปเกาะราวอัฒจันทร์พร้อมกับดวงตาที่เพ่งมองเขม็งไปที่จอมเวทย์ธาตุไฟที่พึ่งออกมาจากอุโมงค์สู่สนามประลอง
 
             " ...อ...อณูเวทย์นั่นมัน? "
 
             " หือ...คราวนี้อะไรของแกอีกล่ะเนี่ย? "
 
             " กลิ่นอณูเวทย์นั่นไม่ใช่กลิ่นอณูเวทย์เดิมของชาร์ล...มันไม่ใช่เวทย์ธาตุไฟแบบปกติ "
 
             " ม...หมายความว่ายังไง? "
 
             " มันเป็นกลิ่นแบบเดียวกับที่ตอนที่ฉันเคยใช้ ทรราชย์ วายุทมิฬ  ....กลิ่นของด้านมืดเต็มขั้น...โนอาห์! เราต้องหยุดการประลองเดี๋ยวนี้!! "
 
              " ว...ว่าไงนะ?!! " 
  
 
 
 
 
...............................................
 
 
 
 
 
         ...บนชั้นสูงสุดของอัฒจันทร์...อันเป็นชั้นชมการประลองที่ถูกจัดไว้สำหรับระดับ Super VIP เท่านั้น...
 
          " นี่มันหมายความว่ายังไงกันคะ?!! ...พี่เชรีน่า !! "  อันนาเทียน่า...ผู้อำนวยการสาวบนรถเข็นเปิด...หรืออีกนัยหนึ่งคือ กระแทกราวกับจะพังประตูเข้ามาในห้อง พร้อมๆ กับตะโกนถามหญิงสาวผู้ที่เธอให้ความเคารพทันที ด้วยน้ำเสียงที่ปราศจากแววขี้เล่นอันเป็นนิสัยของตนเองโดยสิ้นเชิง
 
          " หือ? "   เชรีน่า เมโอ คริสตัลที่นั่งอยู่บนโซฟาสำหรับชมการประลองพร้อมกับคุกกี้ชั้นดีเต็มปากหันมาเลิกคิ้วมอง ก่อนที่เธอจะงึมงำๆ อะไรบางอย่างออกมาจากปากที่เต็มไปด้วยขนมโปรดของเธอ
 
          " อู้อี้ๆๆๆๆ  อือๆๆๆ อ่อ ? "
 
          " เคี้ยวหใ้ละเอียดแล้วกลืนก่อนสิคะ! พูดทั้งขนมเต็มปากอย่างนั้นใครจะรูเรื่อง!! "
 
            จอมเวทย์สาวหันไปคว้าถ้วยชาฝรั่งรสโปรดของเธอขึ้นมาซดอั่กๆ พร้อมกับทุบหน้าอกตัวเองเบาๆ เพื่อช่วยกลืน ก่อนที่เธอจะหันมาพูดอีกครั้ง
 
          " อู้อี้ๆๆๆๆ  อือๆๆๆ อ่อ ? "
 
          " ..........หน้าตาฉันตอนนี้เหมือนคนที่มีอารมณ์สนุกสนานด้วยยังงั้นเหรอคะ?! "  คู่สนทนาสาวเข็นรถเข็นตัวเองเข้ามาใกล้พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปให้คนที่เล่นไม่รู้จักเวล่ำเวลาดูชัดๆ
 
          " อะไรของเธอยะ?  อยู่ๆ ก็พังประตูเข้ามาอย่างกับเป็นคนบ้าแบบนี้...อ้อ!...เออๆ ใช่ๆ ...ฉันสั่งให้ทางโน้นส่ง ขนมปุยหิมะ  แบบที่คัดเฉพาะรสสตรอเบอร์รี่กับรสช๊อคโกแลตแบบที่เธอสั่งมาให้แล้วนะ...ทะเลาะกับลูกค้าคนอื่นแทบตาย...เอ้า! เอาไปกินให้ใจเย็นก่อนเป็นไง "  ผู้อำนวยการสาวแห่งมหาลัยหมื่นเวทย์หันไปหยิบกล่องขนมสีขาวสวยหรูที่เป็นของโปรดอันดับต้นๆ ของยื่นมาให้ ทำเอาอีกฝ่ายตาลุกวาวราวกับเห็นของที่มีค่าที่สุดในโลก
 
          " กรี๊ดดดดด !!!  ในที่สุด !  ....ปล่อยให้รอหง่าวอยู่ตั้งนาน ในที่สุดก็มาซะที  ขอบคุณม๊ากมากๆๆๆๆๆ ค่ะพี่เชรี------- เอ๊ยยยย !! ไม่ใชสิ !!  อย่าเอาขนมมาล่อสิคะ !! ฉันไม่ใช่เด็กอมมือที่เห็นแก่กินนะ !! "  เทียน่ากรี๊ดลั่นก่อนจะคว้ากล่องขนมนั้นมาพร้อมกับยกขึ้นเหนือหัวเตรียมจะทุ่มลงพื้นอย่างแรง
 
            . . . . .
 
            ผู้อำนวยการแห่งสถาบันผู้ใช้พลังจิตสาวทำท่าค้างอยู่ในท่าเตรียมทุ่มกล่องขนมของตัวเองลงพื้นอยู่ถึงเกือบ 10 วินาที ใบหน้าสวยๆ ที่ปั้นยากของเธอทำเอาเชรีน่าที่นั่งมองอยู่ถึงกับเห็นภาพการต่อสู้อย่างดุเดือดระหว่าง ศักดิ์ศรี  กับ ความตะกละ  ภายในหญิงสาวได้อย่างชัดเจนเลย...ก่อนที่ในที่สุด เทียน่าจะค่อยๆ ประคองกล่องขนมลงมาอย่างช้าๆ และหันไปส่งให้ซานดร้า ฝาแฝดสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังช้าๆ
 
          " ...ย...อย่าเข้าใจผิดนะคะ!...ฉันแค่ไม่ต้องการจะทำร้ายความรู้สึกของพี่ แล้วก็ไม่อยากจะทำให้คนที่อุตส่าห์ทำขนมนี้มาอย่างยากลำบากต้องเสียใจเท่านั้น!...ฉ...ฉันไม่ได้เห็นแก่กินจริงๆ นะคะ....อ้อ ! ...ซานดร้า เก็บให้ดีๆ อย่าให้ใครเห็นล่ะ...แล้วก็อย่าแกะกินก่อนฉันเป็นอันขาดเชียวนะยะ!! "
 
         ...ความตะกละชนะ TKO ... เชรีน่า เมโอ คริสตัลได้แต่กระพริบตามองปริบๆ ...ไม่รู้ว่าจะสงสารหรือสมเพชเวทนาดี...
 
            หลังจากหันไปฝากฝังขนมไว้กับซานดร้าแล้ว เทียน่าก็หันกลับมารวบผูกผมตูเองให้มีความรู้สึกเป็นการเป็นงานมากขึ้น ก่อนจะกระแอมไอเบาๆ 2-3 ครั้ง
 
          " อะแฮ่มๆ ...เอ่อ...มาเข้าเรื่องกันต่อดีกว่านะคะ...ฉ...ฉันพูดถึงไหนแล้วนะซานดร้า?...อ้อๆ ใช่แล้วๆ ...พี่ทำอย่างนี้หมายความว่ายังไงคะ?!! พี่เชรีน่า!! "
 
            เชรีน่าที่ชักเริ่มจะปรับอารมณ์ตามไม่ทันแล้วได้แต่กระพริบตาปริบๆ ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อว่า
 
          " อะไรของเธอเนี่ย? ...เดี๋ยวๆๆๆๆๆ ฉันงงไปหมดแล้วนะ...พวกเธอหมายความถึงอะไรกันแน่เนี่ย? "
 
          " ก็เรื่องที่พี่ทำกับเข็มทิศที่ใช้คัดเลือกคู่ประลองไงล่ะคะ!! อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้สึกถึงอณูพลังเวทย์แสนเบาบางที่ร่ายใส่เข็มทิศนั่นจนทำให้เข็มทิศที่ควรจะหมุนแบบสุ่มสามารถล๊อคให้เลือกคู่ประลองเป็นแลนซ์กับชาร์ลได้  ที่ฉันไม่ได้แฉพี่ตรงนั้นเพราะฉันยังคงเหลือความเคารพให้กับพี่อยู่ ...แต่ฉันต้องการจะทราบเหตุผลว่าพี่ทำยังงั้นไปทำไมคะ?! "
 
          " ด...เดี๋ยวนะ...เธอพูดอีกทีซิ? เธอบอกว่าเธอสัมผัสถึงอณูพลังเวทย์ได้จากเข็มทิศนั่งั้นเหรอ? "
 
          " ก็ใช่น่ะสิคะ!! ...พี่ไม่ต้องมาทำเป็นไขสือเลย!! "
 
          " ...ไม่ใช่ของฉัน "
 
            เทียน่าที่ทำท่าจะวีนต่อถึงกับชะงักกึก เมื่อเธอหันกลับมาจ้องหน้าอีกฝ่ายชัดๆ ก็ยิ่งน่าตกใจ เพราะเธอค้นไม่พบแววล้อเล่นจากสีหน้าของเชรีน่าเลยแม้แต่นิดเดียว
 
          " พี่...พี่ว่ายังไงนะคะ? "
 
          " ดูปากณัชชาให้ชัดๆ นะคะ น้องเทียน่า...ไม่ว่าเธอจะรู้สึกถึงอณูเวทย์จากที่ไหนก็ตาม...อณูเวทย์นั่น...ไม่ใช่ของฉัน! "  เชรีน่าชี้ไปที่ปากของตัวเองพร้อมกับเน้นย้ำแต่ละคำพูดของเธออย่างช้าๆ และชัดเจน
 
          " งั้น...งั้นอณูเวทย์ที่เธอสัมผัสได้เป็นของใครกันแน่ล่ะ?! "  ซานดร้าที่เงียบมาโดยตลอดแทรกกลางวงสนทนาอย่างเริ่มไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเสียแล้ว ก่อนที่ทุกคนจะลืมตาโพลงขึ้นพร้อมกันอย่างตื่นตระหนกโดยไม่ได้นัดหมาย
 
          " ...ช...ชาโดว์...คลาเดีย สตรอมการ์ด!! "
 
          " ไม่ได้การแล้ว!! เราต้องรีบลงไปหยุดการประลองเดี๋ยวนี้!! "
 
          " เริ่มการประลองได้ !!! "
 
 
 
 
 
 
.......................................................