Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

 

 

 

 

===============================================

 

 

 

     

           ...ห้องประชุมใหญ่ใต้สนามประลอง...

 

            " ...เอาล่ะ...หวังว่าคงจะพร้อมกันแล้วสินะ... "  เชรีน่า เมโอ คริสตัลเหลือบสายตาคมปลาบมามองพวกเขาเล็กน้อย ก่อนจะพูดเบาๆ ด้วยน้ำเสียงแดกดันเต็มที่  เพราะชายหนุ่มสองคนที่พึ่งเข้ามาเป็นคนกลุ่มเดียวกับที่ควรจะอยู่ในห้องนี้มาตั้งแต่ 30 นาทีที่แล้ว แต่ยังไม่อยู่

 

            " แกแน่ใจนะ ว่าแกไม่ได้แหกตาฉันเรื่องที่หล่อนเป็นพี่สาวของแก "   โนอาห์อดที่จะเอียงคอมากระซิบถามเขาเบาๆ ไม่ได้ ในขณะที่เรย์ลาลีนได้แต่ยักไหล่ก่อนจะถอนหายใจเฮือก

 

            " ถึงตอนนี้ฉันก็ยังหวังให้มันเป็นเรื่องโกหกอยู่เลย เชื่อไหมเนี่ย "  

 

              โนอาห์อ้าปากหัวเราะอย่างไม่มีเสียง ก่อนจะตบไหล่เพื่อนสนิทของเขาดังป้าบใหญ่ ทำเอาอีกฝ่ายเหล่มามองก่อนจะหันไปหาพี่สาวคนดังของเขาพร้อมกับก้มหัวขอขมาเล็กน้อย

 

            " ครับ...ขออภัยอย่างยิ่งที่ทำให้ต้องเสียเวลา "  จอมเวทยห์หนุ่มที่แฝงตัวอยู่ในฐานะ 1 ใน Challengers ฝ่ายผู้ใช้พลังจิตเอ่ยเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเป็นทางการเต็มที่

 

            " ฟังดูดีนี่ แม้ว่าฉันจะยังไม่ได้ยินน้ำเสียงของความรู้สึกผิดอยู่ในคำพูดของนายเลยก็ตามที! "  ...จากน้ำเสียงและท่าทางของเชรีน่า เขาเดาว่าเธอคงจะพึ่งรู้เรื่องที่เขาเป็น Challenger ฝ่ายผู้ใช้พลังจิตได้ไม่ถึงวันก่อนจะที่จะเจอเขาที่นี่ด้วยซ้ำ...แถมไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่างานนี้ถ้าเขาอธิบายไม่เข้าหูอีกฝ่ายแม้แต่นิดเดียวล่ะก็ มีหวังศพไม่สวยแน่

 

            " อ...เอ่อ...เอาเถอะค่ะ...นี่ก็เลยเวลามามากแล้ว พี่...คุณเชรีน่า...ฉันว่าพวกเราเริ่มกันเลยดีกว่านะคะ "  ผอ.อันนาเทียน่าชักเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้ามาไกล่เกลี่ยโดยพยายามลากเข้าเรื่องงาน

 

              เชรีน่าหันสายตาคมปลาบมาหาเทียน่าเหมือนจะดุอีกฝ่ายที่กำลังให้ท้ายน้องชายของเธอ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกอย่างเลี่ยงไม่ได้

 

            " เธอว่ายังไงก็ว่าตามนั้นแหละ "  จอมขมังเวทย์สาวพูดเบาๆ แม้จะอดกระแทกเสียงอย่างเสียไม่ได้ก็ตามที  ในขณะที่เหล่า Challengers หน้าเก่าซึ่งก็เป็นจำนวน 8 ใน 10 ของห้องนี้ค่อยๆ ลุกขึ้น ่กอนจะเดินเข้ามาล้อมวงโบราณวัตถุที่เป็นเหมือนเข็มทิศโบราณๆ ที่ถูกวางอย่างไม่เชื่อมโยงกับอะไรเลยที่กลางห้อง

 

              เรย์ลาลีนกับโนอาห์หันไปมองรอบๆ อย่างงงๆ ก่อนที่พวกเขาจะถูกเฮเลนและแลนซ์ลากเข้ามาร่วมวงล้อมเข็มทิศโบราณนั้นด้วยกัน

 

            " ในนามของ ผู้อำนวยการแห่งสถาบันผู้ใช้พลังจิต  และ ผู้อำนวยการแห่งมหาวิทยาลัยผู้ใช้เวทย์มนตร์  ....นี่ เทียน่า ฉันต้องพูดไอ้ประโยคโบราณๆ นี่จริงๆ เหรอ? "  

 

            " คุณเชรีน่าคะ!! "

 

            " เฮ้อ...ข้าขอเปิดการประลองครั้งที่ 7  ณ บัดนี้! " เชรีน่าและอันนาเทียน่าเอ่ยจบพร้อมกัน ในช่วงประโยคสุดท้ายดังก้องไปทั่วทั้งห้องประชุม...ทันใดนั้นเอง เข็มทิศโบราณที่อยู่ตรงกลางก็ค่อยๆ เรืองแสงนวลๆ และลอยขึ้น พร้อมๆ กับที่เข็ม 2 เล่มที่มีลักษณะคล้ายเข็มทิศภายในตะหมุนติ้วไปในทิศทางตรงข้ามกันด้วยความเร็วจนแทบมองไม่ทัน!

 

            " ฮ...เฮ้ยๆ ...นี่มัน?! "  

 

            " ชู่ว... "  เฮเลนหันมาปรามเบาๆ ให้เขาเงียบเสียงลง แม้ว่าเธอรู้อยู่แก่ใจว่าเรย์ลาลีนกำลังงงงวยกับเข็มทิศโบราณที่อยู่ตรงหน้าก็ตาม

 

              ชั่วครู่ต่อมา เข็มเล่มแรกที่แต้มบริเวณปลายแหลมด้วยสีแดงจะค่อยๆ หมุนช้าลงๆ ก่อนจะค่อยหมาหยุดชี้อยู่ตรงที่หน้าของแลนซ์

 

            " ...คู่ที่ 1 Challerger ฝ่ายผู้ใช้พลังจิต ...แลนซ์  เซอร์เบร่อน !! "

 

              เสี้ยววินาทีที่อันนาเทียน่าประกาศชื่อคนแรกเสร็จสิ้น เข็มเล่มที่ 2 ที่แต้มปลายแหลมด้วยสีฟ้าสดจะค่อยๆ หมุนช้าลง และหยุดสนิทโดยใช้ปลายชี้ไปที่นักเรียนจอมเวทย์คนหนึ่ง...จอมเวทย์ที่ส่งกระแสธาตุไฟอันรุนแรงโชยเข้าจมูกเรย์ลาลีนมาตั้งแต่แรกที่เขาเข้ามาในห้องนี้แล้ว

 

            " Challenger ฝ่ายผู้ใช้เวทย์มนตร์ ...ชาร์ล  ซี.  เอ็มเบอริ่ง !! "

 

              จอมเวทย์หนุ่มคนนั้นหันมายิ้มให้แลนซ์เล็กน้อย

 

            " เจอกันอีกแล้วนะครับ แลนซ์...ไม่ต่างจากปีที่แล้วและปีก่อนโน้นเลยนะ "

 

              แลนซ์เพียงแต่ฝืนยิ้มรับเล็กน้อยโดยไม่ยอมสบตาอีกฝ่าย พร้อมๆ กับที่เรย์ลาลีนได้แต่ส่ายหน้ากลอกตาและบ่นพึมพำเบาๆ

 

            " เฮ้อ...ถ้านี่ไม่ใช่หวยล๊อคจริงๆ แกก็ต้องเป็นคนที่บาปหนาที่สุดในทวีปนี้เลยแน่ๆ ...แลนซ์เอ๊ยยย "

 

 

 

 

 

.................................................. 

 

 

 

 

 

           ...หนึ่งชั่วโมงก่อนการประลอง...

 

            " ซวยเช็ด ! "

 

            " ซวยเช็ด !! "

 

            " ซวยเช็ด !!! "

 

            " เออ...ซวยเช็ดเด็ดดวงจริงๆ ...ถามแบบไม่อ้อมค้อมเลยนะ แลนซ์...แกทำบุญทำทานครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่กันแน่ฟะ? "  โนอาห์เอ่ยปิดอย่างอดห้ามปากไม่ได้ขณธนั่งมองผู้ประลองฝ่ายผู้ใช้พลังจิตนั่งกุมขมับปรึกษากันอย่างเคร่งเครียด

 

            " นี่ โนอาห์! ถ้านายไม่มีคำแนะนำอะไรที่ดีเกินกว่าการกวน -ีนล่ะก็ นายก็เงียบไปเลยยย!! "

 

            " เอ๊า! แกจะให้ฉันพูดว่าไงฟะ? เอางี้ๆ ฉันจะเล่าประวัติคร่าวๆ ของอีกฝ่ายให้ฟังนะ...ชาร์ล คาลอส(ซี) เอ็มเบอริ่ง เป็นทายาทสายเลือดเอ็มเบอริ่งแห่งวัลคาไนท์ ที่โด่งดังพอๆ กับตระกูลเมโอ คริสตัลแห่งคริสตัล ฟอร์ซ ของท่านเชรีน่าเลยเชียวนะ...ตระกูลนี้เป็นตระกูลจอมเวทย์ธาตุไฟมาแล้วถึง 9 ชั่วอายุคน  โดยที่นายชาร์ลนี่เป็นว่าที่ผู้นำตระกูลรุ่นที่ 9 ...เพราะงั้นเรื่องระดับของธาตุไฟของหมอนั่นนี่ไม่ต้องสงสัยเลย...เขาสามารถใช้เวทย์ระดับ 6 ได้ตั้งแต่ก่อนเข้าเรียนที่มหาลัยหมื่นเวทย์ด้วยซ้ำ ...พูดกันตามตรง ป่านนี้แม้แต่ระดับ 8 เขาคงจะใช้ได้อย่างไม่ยากเย็นเลยด้วยซ้ำมั้ง " 

 

            " ...ให้ตาย...นี่นายกุเรื่องขึ้นมาเองใช่ไหมเนี่ย?! "  แลนซ์หันมาถามด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อเต็มที่ ในขณะที่คนไร้เครดิตอย่างโนอาห์ได้แต่ยักไหล่

 

            " เชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่นายเด้...ฉันเพียงแค่พูดในเรื่องที่ฉันพอจะรู้เท่านั้น "

 

            " แล้วข้อมูลพรรค์นั้นมันช่วยอะไรกับแลนซ์บ้างล่ะ...นอกจากจะสร้างความกดดันโดยไม่จำเป็นให้กับเขามากขึ้นเท่านั้น "  หญิงสาวอีกคนนึงที่เขาไปสอบถามจากเฮเลนได้ความว่า คือเจ้าปราการน้ำปี 5 นามว่า นาซีเรีย  วารีเรี่ยน เอ่ยถามขึ้นเบาๆ ในขณะที่เรย์ลาลีนยังคงนิ่งเงียบและลูบคางไปมาอย่างครุ่นคิด

 

            " พูดกันตามตรงนะ...ถ้าหากเรายังหาทางแก้เกมไม่ได้ภายในครึ่งชั่วโมงนี้ มีหวังเราคงต้องปล่อยแต้มแรกไปให้อีกฝ่ายแน่ๆ ...เพราะงั้นจะรีบทำอะไรก็รีบๆ ทำเข้าเถอะ! "  เฮเลนที่นั่งอยู่อีกด้านนึงเอ่ยเหมือนกับเร่งเวลากลายๆ  พร้อมทั้งเอาแต่จ้องเขม็งไปที่จอมเวทย์หนุ่มเหมือนกับตั้งความหวัง จนกระทั่งเรย์ลาลีนเกาหัวพร้อมกับถอนหายใจเฮือก

 

            " จะว่าไป ตอนที่อยู่ที่เกาะ...เอ่อ...เกาะนั่น...ฝั่งตรงข้ามของฉันก็เคยว่าจ้างพวกจอมเวทย์รับจ้างธาตุไฟเป็นสิบคนให้มา...เอ่อ...มา เจอ  กับฉันอยู่เหมือนกัน...เพราะงั้นถ้าจะถามฉันว่าฉันมีวิธีสู้กับพวกธาตุไฟไหม ฉันก็คงต้องตอบว่าพอมีอยู่หรอก "  เรย์ลาลีนพูดเบาๆ โดยพยายามระวังถ้อยคำ...เพราะไม่ใช่ทุกคนในห้องนี้ที่รู้ความจริงว่าเขาคืออดีตจอมทัพแห่งเซลโลลอร์  และเขาก็ไม่ได้อยากจะเพิ่มจำนวนผู้รู้ความจริงให้มากขึ้นไปอีกโดยไม่จำเป็น

 

            " อาจารย์กำลังจะบอกว่าอาจารย์มีวิธีเอาชนะไอ้จอมเวทย์ธาตุไฟบ้านั่นงั้นเหรอครับ?! "  โดยไม่สนใจเจ้าปราการน้ำสาวที่ยังทำหน้างงๆ อยู่ แลนซ์หันมาหาด้วยสีหน้าตั้งความหวังเต็มที่...เพราะโดยหลักการแล้วธาตุลมเป็นธาตุที่แพ้ทางธาตุไฟอย่างรุนแรง จึงเป็นไปได้ยากจริงๆ ที่เขาจะเอาชนะจอมเวทย์ที่มีเวทย์ชนะทางเขาได้...แต่ผู้เป็นอาจารย์ของเขากลับบอกในสิ่งที่ฟังดูแหกกฎเหล่านั้นโดยสิ้นเชิง

 

            " ฉันแค่บอกว่าฉันมีวิธีสู้...แต่ว่าจะเอาชนะได้หรือไม่มันก็อีกเรื่องนึง และมันก็ขึ้นอยู่กับนายเองด้วย....เออ นี่...เฮเลน...ขอถามอะไรหน่อยสิ...สำหรับวันนี้มีการประลองคู่ของแลนซ์แค่คู่เดียวใช่ไหม? "

 

              เฮเลนหันไปมองโนอาห์และนาซีเรีย ก่อนเธอจะยักไหล่และพยักหน้าเบาๆ

 

            " อ่าฮะ...พอเริ่มประกาศการประลองในวันแรกจะมีการประลองแค่วันละคู่...ทั้งหมด 5 วัน 5 คู่ด้วยกัน...ถามทำไม? "

 

            " เพราะวิธีนี้เป็นวิธีที่แสดงให้ดูง่ายกว่าการอธิบายด้วยปากเปล่าเยอะเลยน่ะสิ...ไปกันเถอะ  เฮเลน...เราไปช่วยแลนซ์คว้าชัยชนะในการประลองแรกกันเถอะ! "

 

 

 

 

...........................................

 

 

 

 

 

          ...ทางด้านห้องเก็บตัวของ Challengers ฝ่ายจอมเวทย์...

 

            " ให้ตายสิชาร์ล...แกนี่มันโชคดีชะมัดเลยรู้ไหม...ได้เจอคนที่แพ้ทางตั้งแต่แรก แถมยังเป็นคนที่เคยแพ้แกมาตั้ง 2 ปีติดแบบนี้...เห็นตอนแกทักมันไหม? หน้าของไอ้หมอนั่นเซ็งจิตอย่างกับอะไรดีเลย "  

 

            " ก็นั่นนะสิ...แต่มันก็แปลกดีนะ ลงประลอง 3 ปี เจอกัน 3 ปี...งานนี้ฉันว่าท่านเชรีน่าล๊อคตัวคู่ประลองแหงๆ เลย "  หญิงสาวอีกคนนึงพูดพลางหัวเราะเบาๆ  แต่ประโยคนี้ทำเอาหญิงสาวอีกคนนึงปรายสายตามามองอย่างปรามๆ 

 

            " อย่าไปพูดแบบนี้ให้คนอื่นได้ยินเป็นอันขาดนะ...เธอจะทำให้ท่านเชรีน่าต้องเสื่อมเสีย "  หญิงสาวที่ดูลักษณะท่าทางมีอำนาจที่สุดในหมู่ผู้ประลองฝ่ายจอมเวทย์ด้วยกันเอ่ยปรามเข้มๆ แสดงให้เห็นว่าเธอเคารพนับถือเชรีน่าไม่ใช่น้อยๆ  ก่อนที่ดวงตาคมปลาบของเธอจะเหลือบไปมองจอมเวทย์ธาตุไฟนามว่าชาร์ล ผู้ที่จะเป็นคนลงประลองในคู่แรก ก่อนริมฝีปากบางจะเอ่ยเตือนเบาๆ

 

            " ชาร์ล...ในฐานะรุ่นพี่ของสถาบันเดียวกัน ฉันขอเตือนด้วยความหวังดีนะ...แลนซ์ เซอร์เบร่อนในวันนี้ต่างจากแลนซ์คนเดิมเมื่อปีก่อนโดยสิ้นเชิง...กระแสธาตุสายลมของเขาอาจจะไม่เกี้ยวกราดรุนแรงเหมือนเดิมก็จริง แต่นั่นก็ทำให้เขาสงบและแข็งแกร่งขึ้นมากกว่าปีก่อนจนเทียบกันไม่ได้เลยทีเดียว "

 

            " หืม?...จะบอกว่าคนที่มีฉายา ราชินีน้ำแข็ง  อย่างรุ่นพี่มีความเป็นห่วงเป็นใยเพื่อนร่วมทีมอย่างพวกเราด้วยงั้นเหรอ? "  จอมเวทย์หนุ่มอีกคนนึงพูดพลางกลั้วหัวเราะเบาๆ  แต่ก็ต้องสำนึกเสียใจทันทีที่พูดเมื่อสบสายตาที่เย็นชายิ่งกว่าทุ่งน้ำแข็งของอีกฝ่ายปรายมามอง ก่อนที่จอมเวทย์สาวที่มีฉายาแปลกๆ ว่า ราชินีน้ำแข็ง  จะหัวเราะอย่างเหยียดๆ เบาๆ

 

            " หึๆๆๆ ...อย่ามาพูดให้ขำดีกว่าน่า...ฉันแค่ไม่ต้องการให้สถิติที่ฝ่ายเราชนะชนะติดต่อกันมา 6 ปี ต้องมาหยุดที่ที่รุ่นของฉันเท่านั้น...เพราะฉะนั้นกรุณาอย่าทำให้ฉันผิดหวังด้วยล่ะ...ไม่งั้นเราได้เห็นดีกันแน่! "  หญิงสาวพูดเตือนเชิงขู่เรียบๆ พร้อมกับเดินออกจากห้องไป

 

            " ฟ...ฟู่!...เธอเชื่อไหมว่าฉันยอมยืนเผชิญหน้ากับผู้ใช้ราชศาสตราอย่างเฮเลน วอลคาโน ยังดีซะกว่าให้ไปเจอกับยัยรุ่นพี่ปิศาจนี่ตัวต่อตัวซะอีก ให้ตายสิ! "

 

 

           ...จะได้หรือไม่ รุ่นพี่จอมเวทย์ที่ได้รับฉายาว่า ราชินีน้ำแข็ง  ก็ไม่ได้หันกลับมาสนใจใดๆ ทั้งสิ้น...เธอกำลังครุ่นคิดถึงชายหนุ่ม 2 คนที่เข้ามาในห้องประชุมคัดเลือกช้าที่สุดเมื่อครู่...ชายหนุ่มคนแรก โนอาห์ วูล์ฟแฟนธ่อม เธอเพียงแค่สงสัยเท่านั้น เพราะอีกฝ่ายไม่ได้ปลดปล่อยกระแสพลังของอะไรซักอย่างออกมาเลย จนมองเผินๆ เขาแทบไม่ได้ต่างจากคนธรรมดาๆ ด้วยซ้ำ ทำให้เธออดสงสัยไม่ได้ว่าคนธรรมดาๆ เช่นนั้นมาอยู่ผิดที่ผิดทางอย่างในห้องประชุม Challengers ได้อย่างไร?...

 

           ...แตกต่างจากชายคนหลัง...ที่เธอพึ่งจะรู้จักจากใบรายชื่อว่าชื่อ เรย์  รัชเชอร์ ...ถึงชายคนนี้จะพยายามปิดบังพลังของตนเอง แต่เขาก็ยังคงปล่อยกระแสธาตุสายลมชั้นสูงออกมาอย่างต่อเนื่องและสม่ำเสมอ ที่มีแแต่จอมเวทย์ชั้นสูงจริงๆ อย่างเธอหรือเชรีน่าเท่านั้นที่สัมผัสได้...แต่ที่เธอให้ความสนใจชายหนุ่มคนนี้ที่สุด คือกระแสพลังนั้น กลับมีกลิ่นที่คล้ายคลึงกับกระแสเวทย์อันเป็นเอกลักษณ์ของตระกูล เมโอ คริสตัล ไม่มีผิดเพี้ยน!......หญิงสาวค่อยๆ กุมหลุงมือด้านขวาที่มีถุงมือหนังสวมอยู่ก่อนที่ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกราวกับสวมหน้ากากน้ำแข็งของเธอจะค่อยๆ เปลี่ยนแปลงกลายเป็นใบหน้าของคนที่สงสัยใคร่รู้อย่างช้าๆ...

 

            " เรย์  รัชเชอร์....นายเป็นใครกันแน่? "

 

              

 

           ...หลังจากที่นั่งคุยกันต่ออีกซักพัก ชาร์ล จอมเวทย์หนุ่มธาตุไฟผู้เป็นคู่ประลองแรกก็เหลือบไปมองนาฬิกา และพบว่าเหลืออีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก่อนที่เขาจะต้องขึ้นเวทีประลอง  ชายหนุ่มจึงลุกขึ้นบิดขี้เกียจจนกระดูกลั่นเกรียว ก่อนจะคว้าไม้เท้าเวทย์ด้ามเก่งของตัวเองทำท่าจะลุกขึ้นเดินออกไป...

 

            " อ้าว เฮ้ย? ...นี่ก็ใกล้จะถึงเวลาประลองแล้วนะ  จะไปไหนของแกอีกล่ะ? "  จอมเวทย์หนุ่มอีกคนหันมาทักเบาๆ เมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย ในขณะที่ชาร์ลหันมาแบกเขี้ยวยิ้ม

 

            " วอร์มอัพไงเล่า ไอ้บ้า...วอร์มอัพๆ ...ต่อให้ผลการประลองมันนอนมาแล้วก็เถอะ แต่ยังไงๆ การเตรียมความพร้อมก็สำคัญนะเฟ้ย! "

 

            " โธ่เอ้ย...หมูในอวยอย่างนี้แกต่อให้มันมั่งก็ได้มั้ง...ใจคอจะไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายชนะซักครั้งเลยรึไง "  อีกฝ่ายหยอกเย้าอย่างไม่ค่อยจริงจังอะไรนัก ทำเอาชาร์ลหัวเราะร่วน

 

            " ไม่ได้หรอกเพื่อนเอ๋ย...โทษทีว่ะ แต่งานนี้ฉันขอทำคะแนนนำพวกแกไปก่อนเลยก็แล้วกันนะ "  เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจเต็มที่ ก่อนที่เขาจะเดินออกไป

 

           ...ใช่แล้ว...ในฐานะจอมเวทย์ธาตุไฟที่มาจากตระกูลที่โด่งดังไม่แพ้ตระกูลเมโอ คริสตัล ชื่อเสียงและศักดิ์ศรีที่มีทำให้เขาลำพองใจเป็นอย่างมาก...สำหรับการประลองที่กำลังจะเกิดขึ้นครั้งนี้ มันไม่มีคำว่า พ่ายแพ้  อยู่ในหัวเขาเลย...มันมีแต่คำว่า ชัยชนะ  เท่านั้น...

 

            " ดูท่าทางท่านท่านมั่นอกมั่นใจเสียเหลือเกินนะ...ท่าน ชาร์ล ซี เอ็มเบอริ่ง "  อยู่ๆ ก็มีเสียงของบุคคลปริศนาดังสะท้อนออกมาจากมุมมืดของทางเดิน ทำเอาชาร์ลหันควับ!

 

            " นั่นใคร ?!! "

 

            " ...รู้อะไรไหม?...แม้ข้าเองจะผ่านยุคสมัยแห่งสงครามมานับไม่ถ้วน ...แต่มีเพียงสงครามครั้งแรกสุดที่เดิมพันด้วยความเป็นและความตายของข้าเท่านั้น ที่สอนบทเรียนที่สำคัญที่สุดให้กับข้า ท่านอยากรู้ไหมว่าบทเรียนนั้นคืออะไร? "

 

            " ฉันไม่รู้หรอกนะว่าแกจะเป็นใครหรือมาจากไหน  แต่บริเวณนี้เป็นส่วนหวงห้ามของผู้ประลองเท่านั้น!  และข้าแน่ใจว่าแกไม่มีสิทธิเข้ามาในพื้นที่นี้!! "  จอมเวทย์หนุ่มตวาดลั่นพร้อมกับยกไม้เท้าขึ้นขู่เตรียมจะร่ายเวทย์อะไรบางอย่าง แต่เพียงชั่วพริบตาเดียวพร้อมๆ กับสายลมที่กรรโชกวูบ  ดาร์คเอล์ฟหนุ่มร่างผอมสูงเจ้าของเสียงปริศนานั้นก็โผล่มาปรากฏตัวอยู่ที่ด้านหลังของเขาแล้ว!

 

            " ...ความประมาท เป็นหนทางแห่งความตายยังไงล่ะ!... "

 

            " ฮ ...เฮ้ย ?!! "  ชาร์ลร้องลั่นอย่างตื่นตระหนก แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้หันหลังกลับมา ที่หลังคอของเขาก็เสียงแปล๊บ! ราวกับมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่าน พร้อมๆ กับที่สติสัมปชัญญะของเขาจะขาดสะบั้นไปโดยสิ้นเชิง!! 

 

            " ข้าขออภัยด้วยที่ต้องทำเช่นนี้...แต่ข้าไม่อาจขัดคำสั่งของนายเหนือหัวของข้าได้จริงๆ ...แต่...ว่าก็ว่าเถอะนะ...ท่านนี่ช่างเหมาะกับเข็มเล่มนี้ของข้าจริงๆ ...1 ใน 7 เข็มบาปมหันตโทษ...เข็มสีม่วงแห่งความยโสโอหัง ... "  ดาร์คเอล์ฟหนุ่มนามว่าทันทารอสเอ่ยเบาๆ ราวกับพูดกับตัวเอง ก่อนที่เพียงไม่กี่อึดใจต่อมา ร่างของชาร์ลจะค่อยๆ โงนเงนลุกขึ้นมาด้วยแววตาที่ไร้ซึ่งประกายราวกับกำลังถูกครอบงำด้วยพลังเหนือธรรมชาติอะไรบางอย่าง

 

            " ..... "  ชาร์ลพูดพึมพำอะไรบางอย่างที่ฟังไม่ได้ศัพท์ แต่ทันทารอสกลับพยักหน้าช้าๆ ราวกับเข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูด

 

            " เข้าใจล่ะ...ไปเถอะ...ท่านชาร์ล...ไปที่เวทีประลองเถอะ...ไปสร้างกลียุคให้กับเกาะแห่งนี้กันเถอะ!! "

 

            

 

 

............................................

 

 

 

 

          ...เวทีการประลองกลางที่ใช้สำหรับจัดการประลองในทุกๆ ครั้ง คือเวทีหินแกร่งรูปวงกลมเส้นผ่านศูนย์กลางราวๆ 20 เมตร ล้อมรอบด้วยเสาโลหะอะไรบางอย่างที่ปักไว้ห่างเท่าๆ กันล้อมรอบเวทีประลองเกือบ 10 ต้น  ถัดออกไปเป็นอัฒจันทร์หินเก่าล้อมรอบราวกับโคลอสเซี่ยมโบราณที่มีที่นั่งที่บรรจุคนได้หลายพันคน ซึ่งบัดนี้ที่นั่งแถวหน้าเกืือบทุกๆ ที่นั่งก็ถูกจับจองเต็มไปหมดแล้วจากทั้งเหล่าอาจารย์และเหล่านักศึกษาจากทั้งสองสถาบันเรียบร้อยแล้ว...

 

            " ...หาย...หัว... "  เสียงเข้มๆ ของนาซีเรีย วารีเรี่ยน...หนึ่งใน Challengers ผู้มีตำแหน่งเป็นถึงเจ้าปราการน้ำปลุกโนอาห์ให้สะลึมสะลือตื่นจากอาการหลับนกขึ้นมา เขาหันซ้ายหันขวาพร้อมกับอ้าปากหาวหวอดๆ และเอามือตบต้นคอตัวเองเพื่อเรียกสติก่อนจะเอ่ยปากถามเบาๆ

 

            " อ้าว? ไอ้พวกนั้นยังไม่มาอีกเหรอเนี่ย? "

 

            " ถ้าพวกนั้นมาแล้วฉันจะพูดไหม!! "  หญิงสาวหันมาแว๊ดลั่นเหมือนกับกำลังหาที่ระบายอารมณ์อยู่แล้ว ทำเอาคนโดนด่าฟรีอย่างโนอาห์ได้แต่เบิกตากว้างอย่างงงๆ

 

            " เอาน่าๆ คุณนาซีเรีย...เดี๋ยวก็มาน่า "

 

              นาซีเรียเหลือบสายตาจิกกัดมามองอีกฝ่ายพร้อมกับเตรียมแว๊ดอีกรอบ แต่อีกฝ่ายเหมือนกับจะนกรู้แกล้งหันไปอีกด้านไม่ยอมสบตาเสียก่อน เธอจึงได้แต่ทำเสียงจิ๊กจั๊กในลำคออย่างขัดใจ

 

            " แต่นี่มันเหลืออีกไม่กี่นาทีก็จะถึงเวลาขึ้นเวทีประลองแล้วนะ!!  หรือว่าแลนซ์จะแกล้งยอมแพ้โดยการไม่ขึ้นประลองกันแน่เนี่ย?!! "

 

            " ฮ่าๆๆๆๆ คิดมากเดี๋ยวก็ตีนกาขึ้นจนได้หรอก "  โนอาห์เอ่ยแซวเบาๆ ก่อนจะ รีบกระโดดให้พ้นจากรัศมีมือเท้าของอีกฝ่ายพร้อมกับพูดต่อเบาๆ

 

            " รู้ตัวบ้างไหมว่าคนที่คุณบอกว่าจะยอมแพ้ด้วยการหนีการประลองน่ะ เป็นถึงอดีตเจ้าปราการลมที่มีจำนวนนักศึกษามากที่สุดในหมู่ 4 ปราการด้วยกันเชียวนะ...คุณก็น่าจะรู้ดีว่าแลนซ์น่ะไม่ใช่คนที่หันหลังหนีปัญหาเพียงเพราะเขาไม่รู้วิธีแก้หรอกนะ...แล้วอีกอย่างนึง ฉันเองก็พอจะรู้จักมักจี่กับไอ้เรย์ที่เป็นอาจารย์ของแลนซ์มาก่อนแล้วนิดหน่อย...เชื่อฉันเถอะน่า ว่าถ้าลองคนอย่างมันบอกว่ามีทาง ก็แสดงว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างมาเซอร์ไพรส์พวกเราแน่ๆ "

 

              นาซีเรียยังคงทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ ก่อนที่เธอจะถอนหายใจเฮือก เธอหลับตาเอามือนวดขมับและครางเบาๆ

 

            " หวังว่ามันจะเป็นอย่างที่นายพูดก็แล้วกัน "

 

              สิ้นเสียงของเธอเพียงไม่ถึงอึดใจ Challenger ฝ่ายผู้ใช้พลังจิตที่หายไปทั้ง 3 คนอันประกอบด้วย แลนซ์ เฮเลน และเรย์ ก็โผล่เข้ามาในห้อง  ซึ่งครั้งแรกที่เห็นนาซีเรียก็ทำท่าจะร้องทักทันที แต่คำทักของเธอก็ต้องจุกอยู่ที่ลำคอ ไม่สามารถเปล่งออกมาได้เมื่อเธอเห็นสภาพของทั้ง 3 ชัดๆ 

 

              แลนซ์ซึ่งเดินนำมาเป็นคนแรกมีสภาพราวกับขอทานสกปรกๆ คนนึง ทั้งๆ ที่ปกติเขาเคยแต่งตัวเนี้ยบอยู่ตลอดเวลา เส้นผมที่เคยเรียบตรงบัดนี้ดูยุ่งเหยิงไปหมด และที่ปอยผมด้านนึงยังมีรอยไหม้อยู่เล็กน้อยอีกด้วย แต่ที่ใบหน้าของเขากลับเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มแห่งความมั่นอกมั่นใจเต็มที่ ในขณะที่เฮเลนที่เดินตามหลังมาบัดนี้ทำหน้ามุ่ยแทบหมดสวย หัวที่ฟูฟ่องบวกกับเสื้อผ้าที่เปื้อนไปด้วยฝุ่นดูราวกับว่าเธอพึ่งไปฝ่าพายุที่ไหนมา แถมยังหันไปค้อนควั่กเรย์ทุกครั้งที่มีโอกาส ส่นชายหนุ่มนามว่าเรย์ดูจากสภาพแล้วน่าจะลุยมาหนักหนาที่สุด เพราะเขามีสภาพราวกับพึ่งออกจากตึกที่ไฟไหม้มาได้อย่างสดๆ ร้อนๆ ไม่มีผิด...แม้ว่าแววตาของเขาจะเต็มไปด้วยความเหนื่อยอ่อนและง่วงงุนอย่างคนอดนอนและใช้พลังแบบไม่บันยะบันยัง แต่ภายในแววตานั้นก็ยังแผ่กระแสความพึงพอใจบางอย่างออกมาอย่างปิดไม่มิด

 

            " ไง...เรย์ฯ...ตกลงว่าไง? "  โนอาห์ที่เห็นหญิงสาวข้างๆ ยังคงอ้าปากค้างอย่างตะลึงอยู่ เอ่ยปากถามขึ้นแทนเป็นคนแรกยิ้มๆ ในขณะที่อีกฝ่ายยกนิ้วโป้งกลับมาให้

 

            " เยี่ยม "  ก่อนที่ชายหนุ่มเจ้าของนิ้วโป้งจะโดนเฮเลนชกปึ้กจากทางด้านหลังจนเซแท่ดๆๆ

 

            " เยี่ยมแย่มอะไรกันล่ะยะ!! นี่นายยังเห็นฉันเป็นผู้หญิงอ่อนแอๆ อยู่บ้างรึเปล่าเนี่ย?! คราวหลังถ้าจะทำอะไรแบบนี้ก็ช่วยเตือนกันก่อนสิ รู้ไม๊ว่ามันจะเป็นยังไงถ้าตอนนั้นศาสตราเกิดเปล่งพลังคุ้มกันฉันไม่ทันน่ะ!! "

 

            " น่าๆ เพราะฉันรู้ไงว่าเธอมีศาสตราคุ้มกันระดับเทพอยู่ ฉนเลยลงมือเต็มที่...ของแบบนี้ถ้ามัวแต่อมพะนำ ไม่ลงมือแบบเต็มๆ เดี๋ยวลูกศิษย์ฉันก็งงตายพอดี...อีกอย่างฉันว่าฝ่ายฉันต่างหากที่ควรจะโวย เธอรู้ไหมว่าฉันเกือบดับเพราะลูกสวนแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวของเธอกี่ครั้ง โธ่...ผู้หญิงอ่อนแอ ขำตายล่ะ เจี๊ยกกก !! "  ประโยคหลังชายหนุ่มร้องลั่นเพราะ ผู้หญิงอ่อนแอ  คนนั้นได้ฝากรอยเล็บเป็นทางยาวกลางหลังเขาเรียบร้อยแล้ว

 

              โนอาห์เลิกคิ้วข้างนึงขึ้นเล็กน้อยอย่างงงๆ ก่อนที่เขาจะเลือกหันไปถามแลนซ์แทน

 

            " ว่าไงล่ะ คราวนี้? "

 

              แลนซ์หันมายิ้มยิงฟันกว้างอย่างแทบไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน พร้อมกับยกนิ้วโป้งเลียนแบบผู้เป็นอาจารย์ตอบกลับมาทันที

 

            " แทงข้างฉันให้หมดตัวไปเลย โนอาห์ ...รับรองงานนี้ฉันไม่ทำให้นายผิดหวังแน่! "

 

 

 

 

 

 .....................................................