Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

 
================================================
 
 
             ...ตกดึก...ใต้อาคารเรียนกลาง...
 
             ...เป็นกิจวัตรประจำวันไปเสียแล้วสำหรับเรย์ลาลีน ที่จะต้องเดินสำรวจไปทั่วบริเวรชั้นล่างของอาคารเรียน...ซึ่งถ้าหากจะว่ากันตามจริงแล้ว นี่เป็นจุดประสงค์แรกสุดที่เชรีน่าถีบหัวส่งเขามาที่นี่...เป็นเวลาเดือนเศษๆ แล้วที่เขามารับหน้าที่นี้ ซึ่งถ้าหากไม่นับอาทิตย์แรกๆ ตอนนี้อาคารเรียนกลางก็ปราศจากการแผ้วพานของผู้บุกรุกอีกเลย...ราวกับไอ้เรื่องการบุกรุกนี่ เป็นเรื่องโกหกไม่มีผิด...
 
              " ...จะเป็นแบบนี้ไปอีกถึงเมื่อไหร่กันนะ?... "  เขาอดไม่ได้ที่จะรำพึงเบาๆ พลางคลึงแหวนนำเวทย์ที่นิ้วชี้ด้านซ้ายอย่างปราศจากความหมาย ก่อนที่เขาจะหันไปโบกมือทักทาย เฮเลน  วอลคาโน...หญิงสาวผู้ซึ่งเป็นสารวัตรนักเรียนและผู้อยู่โยงเฝ้าอาคารเรียนอีกคน
 
              " สถานการณ์ปกติดีไหม? "  หญิงสาวผมสีแดงเพลิงชิงถามก่อน พลางส่งขวดน้ำที่มีละอองน้ำเกาะพราวไปให้ ซึ่งเรย์ลาลีนก็อดไม่ได้ที่จะรับมาดื่มพลางพึมพำขอบคุณเบาๆ
 
              " แย่...เอ่อ...ฉันหมายถึง ดีมาก เลยล่ะ...ไม่มีวี่แววของผู้บุกรุกเลยแม้แต่เงา...ประตูทางเข้าทุกทางไม่ว่าเล็กหรือใหญ่ก็ปิดสนิทดีเข้าขั้นสุดยอด! "
 
              " ฟังจากน้ำเสียงแล้ว...ดูนายไม่ค่อยจะ แฮปปี้ เท่าไหร่เลยนะ? "
 
                เรย์ลาลีนขยี้สันจมูกอย่างแรงก่อนจะถอนหายใจเฮือก
 
              " ก็ไม่เชิง...ผมไม่ค่อยชอบเล่น เกมที่ไม่มีตอนจบ ...การนั่งรอไปเรื่อยๆ ว่าอีกฝ่ายจะบุกเข้ามาเมื่อไหร่มันไม่ใช่แนวของผม "
 
                เฮเลนเอียงคอน้อยๆ ใช้ดวงตากลมโตที่ลุกโชนราวกับเปลวเพลิงที่ไร้วันดับ จับนิ่งมาที่เขา ก่อนที่ริมฝีปากเล็กๆ สีแดงชาดนั้นจะขยับยิ้มบางๆ
 
              " ภายใต้ฉากหน้าที่เคร่งขรึมและเย็นชา...นายอารมณ์ร้อนแรงกว่าที่เห็นเยอะเลยนะ... "
 
                 ชายหนุ่มหลบตาเธอ ก่อนจะเสหัวเราะเบาๆ เขาพยายามเลี่ยงโดยการลุกขึ้นบิดขี้เกียจจนกระดูกลั่นเกรียว ก่อนจะพูดเบาๆ
 
               " กลับไปนอนเถอะ...เฮเลน...คืนนี้คงจะไม่มีเหตุการณ์อะไรที่ร้ายแรงหรอก "
 
                 เฮเลน วอลคาโน ได้แต่ทำหน้างงๆ แต่ก็ยอมทำตามคำสั่งกึ่งๆ ขอร้องของชายหนุ่มแต่โดยดี...เธอหยิบ ราชศาสตราดาบอัคคีนกฟินิกส์ ขึ้นพาดไหล่ ก่อนจะอดไม่ได้ที่จะหันมาถามเขาเบาๆ อีกครั้ง
 
               " แล้วนายล่ะ...ไม่กลับมาพร้อมกันเลยเหรอ? "
 
               " ซักพักนึงแหละ...แต่คงจะอีกไม่นานหรอก...ผมกะจะเดินลาดตระเวนเงียบๆ ให้หัวเย็นลงอีกซักพัก...ไม่ต้องห่วงหรอก "
 
                 เฮเลนพยักหน้าอย่างว่าง่ายก่อนจะสะพายดาบขึ้น เตรีัยมตัวกลับปราการไฟ
 
               " เจอกันพรุ่งนี้นะ...เรย์...ราตรีสวัสดิ์...อ้อ!...อย่าพยายามฆ่าตัวตายด้วยการเอาหัวฟาดคอห่านอีกล่ะ "  เธอยิ้มโชว์ไรฟันอีกครั้ง...ซึ่งถ้าไม่นับตอนท้ายของประโยค...รอยยิ้มของหญิงสาวผู้นี้ช่างสว่างไสวจนทำให้คืนนี้อบอุ่นไปตลอดทั้งคืนเลยทีเดียว
 
               " ราตรีสวัสดิ์...เฮเลน... "  ชายหนุ่มยิ้มรับบางๆ พร้อมกับมองดูเธอแทนการส่งไปจนลับตา
 
               
 
...............................................
 
 
              ...หลังส่งเฮเลนจนลับตา ปรากฎเสียงสวบสาบๆ เบาๆ จากพุ้มไม้ขนาดใหญ่เขียวครึ้มที่ด้านหลัง...เสี้ยววินาทีต่อมา หอกวายุ ที่สร้างเลียนแบบความสามารถของ แลนซ์ เซอร์เบร่อนไม่มีผิดเพี้ยน ก็ปรากฎขึ้นในมือซ้ายที่สวมแหวนนำเวทย์ของเขา พร้อมกับดวงตาที่ลุกวาวราวกับสัตว์ร้าย...
 
                แต่ก่อนที่เขาจะซัดหอกไปทำลายล้างเป้าหมายเพียงเสี้ยววินาที เสียงของชายหนุ่มที่เขาค่อนข้างคุ้นหูก็ดังโวยวายขึ้นจากหลังพุ่มไม้ใหญ่นั่น
 
              " เฮ้ยๆๆๆๆๆ เรย์ !!...นี่ฉันเองนะเฟ้ย !! โนอาห์ๆๆ...โนอาห์ วูล์ฟแฟนธ่อม !! "
 
                เรย์ลาลีนขมวดคิ้ว ยังไม่ยอมลด หอกวายุ ลง...ตรงกันข้าม เขายิ่งกระชับหอกในมือให้แน่นขึ้นไปอีก ปากก็ตะโกนกลับไปอย่างกร้าวๆ
 
              " คนร้ายที่พยายามบุกเข้ามาที่นี่...มีเครื่องปลอมแปลงเสียงอยู่....แกอาจจะเป็นใครก็ได้! "  
 
              " อย่าบ้านะเฟ้ย! เรย์ฯ...ถ้าขืนแกปาไอ้หอกบ้านั่นใส่ฉัน สิ่งเดียวที่แกจะได้เห็นคือ ร่างไร้วิญญาณ ของฉันแน่ๆ !! "  โนอาห์ร้องลั่นพร้อมกับรีบตาลีตาเหลือกกระโดดออกจากพุ่มไม้อย่างรวดเร็ว
 
               เรย์ลาลีนถอนหายใจเฮือก ลดหอกวายุและจิตคุกคามของตัวเองลงจนไม่เหลือร่องรอย ก่อนจะถอนหายใจเฮือกพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ อย่างเสียไม่ได้
 
              " ริยำเอ้ย !! ...ทำห่าอะไรของแกวะ!...คิดบ้างไหมว่ามันจะเป็นยังไง ถ้าฉันใจร้อนระเบิดพุ่มไม้นั่น ก่อนที่นายจะตะโกนให้เสียงออกมา "
 
              " จะเป็นยังไง?...ฉันเก๊าะดับสนิท พอๆ กับที่นายก็โดนอัญเชิญให้ระเห็จไปนอนเล่นอยู่ในมุ้งสายบัวแบบมาราธอนน่ะสิ "  โนอาห์ตอบพลางกลั้วหัวเราะเบาๆ ผิดแต่ว่าเรย์ลาลีนไม่ได้อยู่ในสภาพอารมณ์ที่พร้อมจะเล่นด้วย
 
               " คิดว่านี่มันตลกงั้นเหรอ? "
 
               " ก็ไม่เชิง...ไม่เอาน่า...เรย์...ฉันเชื่อว่านายไม่ใช่คนที่ประสาทเสีย หรือขี้ขึ้นสมองจนกระทั่งระเบิดใครโดยไม่ยอมไต่ถามให้แน่ใจเสียก่อนหรอกนะ "
 
               " อย่าไว้วางใจให้มันมากนัก...นายอาจจะไม่ได้โชคดีเดาถูกแบบนี้เสมอไปก็ได้ "  เรย์ลาลีนบ่นเบาๆ อีกครั้ง
 
                 โนอาห์เสมองดวงจันทร์สีฟ้าดวงแรก 1 ใน 3 ดวงที่ใหญ่ที่สุดบนท้องฟ้า ก่อนที่อึดใจต่อมา เขาจะเปรยขึ้นเบาๆ
 
               " น่าเสียดายเหลือเกินนะ...สาวน้อยแสนดี อุตส่าห์มอบไมตรีให้ทั้งที... "
 
                 เรย์ลาลีนมุ่นคิ้วน้อยๆ ก่อนที่คิ้วจะคลายออก เมื่อเขารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร
 
               " สันดานเสียตามเคย...นั่งซุ่มแอบดูอยู่เงียบๆ "
 
               " โธ่...เรียกว่า ระเบียบปฎิบัติอันดีงาม จะเข้าท่ากว่า "
 
               " ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่นายพูด "
 
               " วัดธ่อ!...เรย์ฯ...แกไม่ใช่คนโง่...แม้ว่าจะพยา่ยามทำให้คนอื่นคิดว่าเป็นก็ตามที...รู้ไหม...เฮเลน วอลคาโนคนนั้นไม่เคยห่วงหาอาทรใครเท่านายมาก่อน...แม้ว่าเธอจะรู้จักกับนายได้เพียงแค่เดือนกว่าๆ เท่านั้น...หล่อนถือเป็น ดอกไม้เหล็ก ที่เด็ดดมได้ยากพอๆ กับท่านผอ. คู่แฝดเลยทีเดียวเจียวนา "
 
                 เรย์ลาลีนหัวเราะหึๆ ในลำคอ กับอาการ เท่าทันกัน ของโนอาห์
 
               " แกฉลาด...โนอาห์...เพียงแต่ว่าฉันในตอนนี้...ยังไม่พร้อมที่จะ รับไมตรี จากใครเท่านั้น "  เขาพูดเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจเฮือก ดวงตาแห้งผากอย่างประหลาดเมื่อเขาหวนคิดถึงความสัมพันธ์ของเขา กับหญิงสาวที่เขาเทิดทูนบูชาที่สุด อย่างมกุฎราชกุมารีมิลิริน...
 
               " ไรแว้...ไม่มีอารมณ์ร่วมเอาซะเลย...ทำหน้าเป็นผู้ใหญ่หน่ายโลกไปได้ "
 
                 เรย์ลาลีนหันไปมองชายหนุ่มผู้ถือสนิทเข้ามากอดคอเขา ก่อจะชกเข้าที่กลางอกกว้างๆ ของอีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้
 
                 เรย์ลาลีนจดจำโนอาห์ วูล์ฟแฟนธ่อมผู้นี้ได้อย่างแม่นยำ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาพบหน้ากันที่นี่...เพราะมัีนไม่ใช่การพบเจอกันครั้งแรกระหว่างเขาทั้งคู่
 
              ...ย้อนกลับไปเมื่อปีก่อน...เมื่อครั้งที่เขาไปประจำการเป็นผูบัญชาการปกป้องเกาะทองคำใหม่ๆ...ชายที่อยู่ตรงหน้าเขาผู้นี้ เป็นผู้ที่สร้าง วันศึก ที่ยาวนานที่สุด วันนึงให้แก่เขา...ในวันที่อากาศแจ่มใสวันนั้น กองทัพเรือของซีแบทเทิ่ล ได้บุกกระหน่ำเข้าตีเกาะทองคำ...ซึ่งก็ดูเหมือนเป็นปกติ...แต่สิ่งเดียวที่ผิดแผกต่างจากทุกวัน คือชายหนุ่มร่างกำยำผู้มีดวงตาสีสนิมเหล็กอันแข็งกร้าว ผู้เป็นทหารรับจ้างที่ภายหลังเขาได้รู้เพียงแค่ชื่อว่า วูล์ฟ ...
 
              ...ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าวันนั้น เรย์ลาลีนต้องใช้ขีดจำกัดพลังเวทย์ทั้งหมด เพียงเพื่อ เสมอ กับชายหนุ่มเพียงคนเดียว...แถมยังถูกส่งกลับเมืองหลวงในสภาพ ปางตาย เป็นครั้งแรก...ซึ่งเท่าที่เขาทราบข่าว อีกฝ่ายก็ถูกส่งกลับไปในสภาพ กะรุ่งกะริ่ง ไม่แพ้กันเลยทีเดียว...
 
                 หลังจากนั้น เรย์ลาลีนก็ไม่ได้รับข่าวคราวของนักรบรับจ้างหนุ่มนามว่า วูล์ฟ อีกเลย...บางข่าวก็บอกว่าทนพิษบาดแผลที่เขามอบให้ไม่ไหว เลยชิงเท่งทึงไปแล้ว...บ้างก็บอกว่า วูล์ฟ มีปัญหากับผู้ว่าจ้าง เลยจ้วงอีกฝ่ายไม่นับก่อนจะหายเข้ากลีบเมฆไป แต่ทุกข่าวก็คลุมเคลือไร้หลักฐาน.....ข้อเท็จจริงเดียวเท่าที่เขารู้ก็คือ วูล์ฟ หายไปจากสงครามเกาะทองคำโดยไม่โผล่หัว...เอ๊ย!...โผล่หน้ามาอีกเลย...
 
                 ไม่นึำกไม่ฝันมาก่อนเลย...ว่าเขาจะมาพบกับ วูล์ฟ ภายใต้ชื่อของ โนอาห์  วูล์ฟแฟนธ่อม  ในสถานที่ๆ เป็นเหมือน โรงเรียนประจำ แห่งนี้!
 
                 เรย์ลาลีนมองดูชายผู้ซึ่งเคยประมือกับเขาจนต้องนอนหยอดน้ำข้าวต้มกันทั้งคู่นิ่ง...ก่อนที่ปากจะขยับถามเบาๆ อีกครั้ง                 
 
                " บอกให้ฉันสบายใจอีกซักครั้งทีซิ...ว่านายไม่ได้เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์การพยายามบุกเข้าอาคารเรียนกลางแห่งนี้...วูล์ฟ... "
 
                " จะให้บอกอีกกี่ทีก็ได้...ว่าฉันล้างมือจาก โลกเบื้องหลัง มานานแล้ว...แล้วก็พูดขอเป็นครั้งที่ร้อยได้แล้วมั้ง...ว่าให้เลิกเรียกฉันว่า วูล์ฟ เสียที...ในบางครั้ง คนเราก็มีอดีตที่อยากจะลืมเลือนอยู่เหมือนกันนะ...ท่านเสนาธิการ เรย์ลาลีน นีโอ คอบร้า... "
 
                  เรย์ลาลีนยิ้มอีกครั้งกับการ เท่าทันกัน ไปซะทุกเรื่องของเพื่อน...ผู้ในอดีตเคยห้ำหั่นกันอย่างเอาเป็นเอาตายผู้นี้
 
                " เอาล่ะ โนอาห์...นายชนะ...เพราะงั้นฉันก็ขอมั่ง...ที่นี่ในเวลานี้ฉันชื่อ เรย์ รัชเชอร์ ...และฉันก็อาจจะต้องชะตาเดียวกับนายก็ได้...เป็นผู้มีอดีตที่อยากจะลืมเลือนเหมือนกัน... "
 
                  ชายผู้ซึ่งขณะนี้นามว่าโนอาห์(ซึ่งไม่รู้ว่าเขามีชื่อเดิมว่าอะไร หรือเปลี่ยนมาแล้วกี่ชื่อ) หักกิ่งไม้เล็กๆ ข้างทางเอามากวัดแกว่งอย่างปราศจากความหมาย ก่อนจะอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามเบาๆ
 
                " ไอ้ฉันก็ไม่ได้รังเกียจความสัมพันธ์แบบ ไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่ แบบนี้หรอกนะ ...แต่นายก็อดทำให้ฉันประหลาดไจไม่ได้...ชีวิตของนายต่างจากฉันอย่างมากมายมหาศาล...นายมีทั้งตำแหน่งหน้าที่...สิทธิอำนาจ...และครอบตรัวที่อบอุ่น...ต่างจากฉันที่เป็นแค่ นักรบเดนตาย  ธรรมดาๆ ...แล้วทำไม...นายถึงเลือกที่จะทิ้งทุกอย่างมา...แบบนี้... "
 
                  เรย์ลาลีนหยุดกึกกับคำถามที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะได้ยินตรงๆ ใบหน้าของเขาแห้งผากลงอย่างประหลาด ขณะที่กรามถูกขบแน่นจนนูนขึ้นมาเป็นสัน มือทั้งสองกำแน่นจนเห็นข้อขาวโปน ซึ่งโนอาห์ก็ฉลาดพอที่จะสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน เขาจึงชิงพูดขึ้นเสียก่อนว่า
 
                " ถ้าลำบากใจก็ไม่จำเป็นต้องตอบก็ได้นะ...โทษทีที่ฉันปากหมาถามอะไรไม่เข้าเรื่อง "
       
                  เรย์ลาลีนโบกมือก่อนจะนวดขมับตัวเองเบาๆ
 
                " ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก...เพียงแค่ฉันนึกไม่ถึงว่าจะโดนถามคำถามแบบนี้ตรงๆ เท่านั้นเอง...เอางี้นะ โนอาห์....ฉันชอบที่จะอยู่กับปัจจุบัน...ตำแหน่งเสนาธิการทหารจอมเวทย์ของเรย์ลาลีน นีโอ คอบร้าเป็นแค่อดีตอันเลือนรางเท่านั้น...ตอนนี้ ในเวลานี้...ฉันคือ เรย์ รัชเชอร์ ...ไม่มาก...ไม่น้อยไปกว่านี้... "
 
                " แล้ว...ถ้าเผื่อนะ...ถ้าเผื่อสมมุติว่าเหตุการณ์บุกรุกอาคารเรียนกลางของที่นี่จบลง ...ไม่ว่าจะเพราะนายจับคนร้ายได้...หรือเพราะคนร้ายทำภารกิจของมันคือบุกรุกเข้าไปได้สำเร็จก็ตาม...ชีวิตของนาย...จะเป็นยังไงต่อไป?! "
 
                โดยไม่ต้องการคำตอบ...ชายผู้ใช้ชื่อว่าโนอาห์หัวเราะเบาๆ พร้อมกับกระโดดเข้าพุ่มไม้ไป...ปล่อยให้เรย์ลาลีนยืนนิ่งอึ้งกับคำถามที่เสียดแทงเข้าไปในหัวใจอยู่คนเดียว...ใช่แล้ว...เขาก็เคยถามตัวเองด้วยคำถามนี้มาตลอดเหมือนกัน...ว่าหลังจากนี้
 
             ...ชีวิตของเขาจะเป็นยังไงต่อไป?...
 
 
 
............................................
 
 
 
            ...ในช่วงเวลาเดียวกันนั้นเอง... ณ คุกใต้ดินของราชวังหลวงฝ่ายใน...เซลโลลอร์...
 
            ...คุกแห่งนี้เป็นคุกเพียงแห่งเดียวในราชอาณาจักร ที่ไม่ได้ถูกระบุไว้ในสารบบหรือแผนที่ใดๆ เป็นคุกโบราณที่สร้างขึ้นเพื่อคุมขังและทรมานนักโทษการเมืองตลอดจนถึงเชลยสงครามตั้งแต่ยุคสมัยของ ราชวงศ์คอบร้า(เก่า) ซึ่งเป็นยุคก่อนยุคความขัดแย้งของ 4 ราชวงศ์...ในปัจจุบัน ผู้ที่รู้ว่าคุกแห่งนี้มีอยู่จริง มีเพียงแค่ราชาคาริออส กับมกุฎราชกุมารีมิลิรินเท่านั้น...
 
            ...มันเป็นคุกที่มืดสนิทและชื้นแฉะไร้สุขอนามัยอย่างที่สุดอย่างคุกโบราณ ห้องที่ใหญ่ที่สุดอย่างเช่นห้องนี้ถูกประดับประดาไว้ด้วยเครื่องทรมานอันน่าสะเทือนขวัญต่างๆ ที่สร้างจากเหล็กซึ่งบัดนี้เกรอะกรังไปด้วยสนิมจากการโดนของเหลวเป็นประจำ...ซึ่งก็เดาได้ไม่ยากเลยเลยว่าของเหลวนั้นคือบรรดาเลือดสดๆ แน่ๆ...ตรงกลางห้องถูกแขวนไว้ด้วยตะเกียงเก่าๆ ซึ่งทำได้เพียงส่องแสงวูบวาบๆ อย่างเลือนรางเท่านั้น...ซึ่งในเวลานี้...แสงสว่างของมันก็ไหวไปกระทบกับร่างกายอันกะรุ่งกะริ่งของชายหนุ่มคนหนึ่ง ผู้ถูกจับแขวนไว้ด่้วยโซ่ขนาดเขื่องอยู่ที่มุมนึงของห้อง...
 
            ...ร่าง...อันเกือบจะไร้วิญญาณ...ของราโชลีน นีโอ คอบร้า...
 
             " เฮ้อ...ทำไม...พี่ถึงได้ดื้อดึง...อย่างไร้เหตุผล...อย่างนี้นะ... "  มกุฎราชกุมารีมิลิรินเอ่ยทำลายความเงียบอย่างเหนื่อยหน่าย ขณะใช้ดวงตากลมสีแดงเลือดมองมาที่ใบหน้าอันโทรมซูบของผู้เป็นเสมือนพี่ชายคนโตอย่างไร้ความรู้สึก
 
             " พี่ไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไรนะ...แต่ความจริงเดียวที่พี่จะบอกเธอได้ก็คือ เรย์ลาลีน ได้ตายไปแล้ว...และเธอก็กำลังก้าวเดินเข้าสู่เส้นทางที่เธอ...ไม่อาจจะหวนกลับได้อีกแล้วนะ!"  ราโชลีนที่ถูกแขวนอยู่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแห้งผากราวกับคนที่ใกล้จะหมดแรง แต่ยังคงเจือด้วยน้ำเสียงของความเชื่อมั่นและสิทธิอำนาจอันเป็นแบบฉบับประจำตัวของเขาไว้อย่างไม่เสื่อมคลาย
 
             " คิกๆๆ...ฟังสิ...เหลือเชื่อเลยใช่ไหมล่ะคะ...ขนาดไพ่ทั้ง 5 ใบบนมือไม่มีแม้กระทั่ง 1 คู่ เขายังจะพยายามลักไก่ให้เราเชื่อว่าในมือเขามีสเตรทฟลัชให้ได้...แล้วเขาก็ทำได้อย่างสมบูรณืแบบจนหนูแทบจะคล้อยตามอยู่แล้ว...นี่แหละ...พี่ราโชลีนของเราล่ะ... "
 
             " มิลิริน...ฟังพี่ให้ดีนะ...พี่ไม่รู้หรอกนะว่าใครเป็นคนเป่าหูเธอ...แต่มิลิรินน้องสาวของพี่ไม่ใช่คนที่จะจับใครใส่ตะแลงแกงโดยไร้เหตุผลแบบนี้นะ...อีกอย่าง...ต่อให้เธอมีพลังอำนาจที่สามารถทวนการหมุนของโลกทั้งใบได้ เธอก็ไม่สามารถจะชุบชีวิตคนที่ยังไงๆ ก็ตายไปแล้วได้อยู่ดี! "
 
               อยู่ๆ มิลิรินก็เอามือเรียวบางตบหน้าผากอย่างแรง ก่อนจะแหงนหน้าหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตายราวกับนี่เป็นสิ่งที่ขบขันที่สุดในชีวิตของเธอ...ดวงตาสีแดงเลือดที่มีม่านตาเรียวขวางคล้ายอสรพิษของเธอสั่นไหวอย่างประหลาด พร้อมๆ กับที่เส้นเลือดบริเวณรอบดวงตาเริ่มปูดโปนขึ้นอย่างน่ากลัว...เสียงหัวเราะของเธอสะท้อนผนังคุกไปมาราวกับหลอกหลอนไม่มีผิด!!
 
             " นี่แหละ...จุดอ่อนเดียวของพี่ชายของหนู...พี่ไม่เคยเดินหมากออกนอกกระดานเลย ...นั่นทำให้พี่เป็นคนจำพวกที่โลกแคบและหัวโบราณอย่างที่สุด! "
 
             " ถ...เถียงไม่ออกเลยแฮะ...ต...แต่...ธ...เธอกำลังคุยกับใครอยู่กันเนี่ย?...พ...พี่สังเกตมานานแล้ว "
 
             " หืม....หนูคุยกับใครอยู่น่ะเหรอ?...คิกๆๆๆ...นั่นสินะ...จะว่าไป หนูว่าพี่กับ เขา น่าจะได้ทำความรู้จักกันเสียที... "  มิลิรินสูดหายใจเข้าฟอดใหญ่ก่อนจะยิ้มอย่างไร้เดียงสาพร้อมกับพูดต่อ
 
             " พี่ราโชลีนคะ...หนูขอแนะนำให้รู้จัก...โคลงสวรรค์ !! "
 
               ภายใต้ผมสีเงินที่ถูกปล่อยคลุมปิดหน้าไว้...คิ้วของราโชลีนขมวดติดกัน ด้วยความที่เขาคุ้นเคยกับนามที่เหมือนฉายานี้อย่างประหลาด...ก่อนที่เสี้ยววินาทีต่อมา ดวงตาสีฟ้าของเขาจะเบิกโพลงจนแทบถลนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
 
             " ค...โคลงสวรรค์?!...อย่า...อย่าบอกพี่นะว่า... "
 
             " ก็คงจะเป็นอย่างที่พี่คิดนั่นแหละค่ะ...โคลงสวรรค์...ยอดนักรบแห่งสงครามมหาทวีปเอเธอน่อลเก่า...เทพสงครามผู้ถูกรุมสังหารจากสหายร่วมรบผู้ทรยศ...ชายผู้ที่ดับดิ้นไปแล้วเมื่อหลายพันปีก่อน !! "
 
               ชายผู้โผล่ออกมาจากเงาอันมืดมิดในอีกมุมหนึ่งของคุก คือชายหนุ่มผู้สวมหมวกเกราะทรงสูงคล้ายกับหมวกแสดงยศฐาบรรดาศักดิ์ของขุนนางโบราณ เพียงแต่หมวกนั่นถูกสวมต่ำลงมาถึงปลายจมูก ปิดบังใบหน้าส่วนบนไว้อย่างมิดชิด...ที่ขอบหมวกด้านล่างมีด้ายสีดำขนาดใหญ่ เย็บติดขอบหมวกไว้กับเนื้อบริเวณโหนกแก้ม...ด้ายสีดำชนิดเดียวกันนี้เองที่ใช้เย็บริมฝีปากของชายผู้นี้ไว้อย่างหนาแน่นจนปิดสนิท!...จุดเด่นอีกอย่างบนศรีษะของเขาคือหูอันเรียวแหลมที่ยาวเกือบ 1 ฟุต อันเป็นลักษณะพิเศษที่มีแต่สำหรับสายเลือดเอลฟ์ที่บริสุทธ์ไร้สายเลือดอื่นเจือปนเท่านั้น!!
 
           ...ภายใต้ความตื่นตระหนกสุดขีด ราโชลีนได้ยินเสียงของผู้เป็นเสมือนน้องสาวคนเล็กเอ่ยขึ้นอย่างเลือนรางว่า...
 
            " ใครจะไปต้องการพลังอำนาจที่สามารถทวนการหมุนของโลกล่ะคะ...ในเมื่อหนูมีพลังแห่งการ Rebirth (ชุบชีวิต) อยู่ในกำมือ !! "
 
 
             
................................................
 
 
 
            ...หลังจากที่โนอาห์ วูล์ฟแฟนธ่อมจากไปโดยทิ้งคำถามแทงใจไว้่...เรย์ลาลีนต้องกลับมานั่งครุ่นคิดอยู่คนเดียว โดยปล่อยให้อารมณ์และบรรยากาศเผาผลาญความเครียดไปเรื่อยๆ แม้ว่าในหัวเขาจะยังครุ่นคิดถึงคำถามของโนอาห์อยู่ตลอด...มันราวกับว่าโนอาห์พึ่งจะทุ่มก้อนหินขนาดเขื่องลงกลางบ่อทำเอาตะกอนความทุกข์ที่นอนก้นนิ่งอยู่ในบ่อแห่งห้วงความคิดของเขา ฟุ้งกระจายขึ้นมาอีกครั้งก็ไม่ปาน...
 
            " เฮ้อ...ผิดที่เราเองแหละ...จะโทษมันก็ไม่ถูก... "  ในที่สุดเขาก็บ่นแกมรำพึงเบาๆ พลางเกาหัวแกรกๆ ...เขาพยายามไล่ความคิดเหล่านี้ออกไปจากหัว โดยหวังจะให้มันไปตกตะกอนนอนก้นที่ส่วนลึกที่สุดของจิตใจอีกครั้ง
 
              แซ่ก...แซ่ก...แซ่ก ! 
 
              เรย์ลาลีนถอนหายใจเฮือกอีกครั้งอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนที่ปากจะขยับด่าออกไปดังๆ
 
            " โนอาห์ ! ...ถ้ายังอยู่ตรงนั้นก็ออกมาสิเฟ้ย!...จะแิอบทำเสียงกวนประสาทอะไรอีกวะ?!...แกกำลังทำให้ฉันประสาทเสียรู้ไหม? "
 
            " งั้นต้องขอโทษด้วยนะ...แต่น่าเสียดายเล็กน้อย...ที่ฉันไม่ใช่โนอาห์ วูล์ฟแฟนธ่อม ! "
 
              เรย์ลาลีนกระโดดถอยหลังพรวด!!...ดวงตาเบิกโพลงด้วยสัญชาตญาณระวังภัยทันที...เพราะนั่นไม่ใช่เสียงของโนอาห์จริงๆ...และที่ร้ายที่สุดคือ เขาเคยได้ยินเสียงแบบนี้มาแล้ว 1 ครั้ง
 
           ...เสียง ...ที่ผ่านเครื่องปลอมแปลงเสียง ของคนร้ายในชุดคลุมดำ !! ...   
 
            " แก !! "
 
 
 
................................................