Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

 

================================================

 

              ' ...ความฝันสินะ... '  

 

            ...นี่เป็นคำจำกัดความเดียวที่เรย์ลาลีนพอจะนึกได้ หลังจากที่พบว่าตัวเองกำลังเดินวนหลงอยู่ในทะเลหมอกสีขาวอย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง...ทั้งๆ ที่ความทรงจำสุดท้ายของเขาที่เขาระลึกได้ในวันนี้ คือช่วงเวลากลางดึกที่เขาเสร็จสิ้นจากภารกิจลาดตระเวน และเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมเข้านอน...

 

              ' ถ้าเป็นความฝันจริง ก็รีบๆ ตื่นซะทีเถอะน่า...ขี้เกียจโดนยัยเฮเลนบ่นว่านอนตื่นสายอีกแล้ว... '  เขาพูดกับตัวเองพร้อมกับเกาหัวแกรกๆ

 

               แต่ความนึกคิดของเขาก็ต้องสะดุดหยุดลงอย่างกะทันหัน เพราะเสียงหัวเราะแหบๆ อย่างแผ่วเบาที่เกิดขึ้นด้านหลัง...จะเป็นความฝันหรือไม่ เรย์ลาลีนก็เผ่นหวือตัวลอยไปในทิศทางตรงข้ามทันที่ด้วยคำบงการของสัญชาตญาณระวังภัย

 

               เมื่อตั้งตัวและหันหลังกลับมา ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นด้วยความประหลาดใจ เพราะสิ่งที่อยู่ตรงหน้า คือบัลลังก์ราชาอันเก่าคร่ำคร่าสูงท่วมหัว ...ส่วนที่เป็นผ้าซึ่งในอดีตน่าจะเคยเป็นผ้ากำมะหยี่สีแดงสด ดูปุปะขาดวิ่นฝุ่นจับจนสีคล้ำลง...ส่วนที่เป็นทองคำก็หม่นสีไม่เหลือประกาย ราวกับไม่ได้รับการดูแลรักษามาเป็นเวลานาน

 

               สิ่งที่สะดุดตาที่สุด คือชายชราในชุดเครื่องทรงกษัตริย์ที่เก่าขาดฝุ่นจับ เกศาสีดอกเลาขาวโพลนประดับด้วยมงกุฎทองรูปงูสองตัวไขว้รัดพันอัญมณีสีแดงประหลาดที่ชายหนุ่มไม่เคยเห็นมาก่อน...รอยยับย่นและแผลเป็นบนใบหน้าชรานั้น มากเสียจนเขาคะเนอายุของชายชราผู้นี้ไม่ได้เลย...ดวงตาสีเหลือบุศราคัมที่มีรูม่านตาขวางเรียวคล้ายม่านตางู บัดนี้จับนิ่งมองมาที่ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า  มือเหี่ยวย่นที่งองุ้มราวกับกรงเล็บเหยี่ยวกำดาบสีเงินรูปร่างแปลกตาเอาไว้แน่น!

 

              " ...ในที่สุด... "  เสียงของชายชราแหบแห้งแผ่วเบา ราวกับว่าต้องใช้พลังกายทั้งหมดในการเปล่งเสียงออกมา...แต่เสียงที่ออกมาแต่ละคำกลับแผ่วเบาไม่เกินเสียงกระซิบ

 

              " ในที่สุด? "  ชายหนุ่มอดที่จะทวนคำอย่างสงสัยใคร่รู้ไม่ได้

 

              " ...หลังจากที่รอคอยมาเป็นเวลานาน...ราวกับชั่วกัปชั่วกัลป์...ในที่สุด เจ้าก็มา...มาเพื่อรับช่วงต่อ...ตามเจตจำนงค์แห่ง...ศาสตรา... "

 

              เมื่อชายชราพูดจบ เรย์ลาลีนก็ยืนนิ่งไปครู่ใหญ่...ก่อนที่เขาจะหันมองซ้ายมองขวา แล้วทดลองหยิกเนื้อตัวเองอย่างแรง...ผลก็คือความเจ็บปวดไหลจากเส้นประสาทสู่ห้วงสำนึกอย่างรวดเร็วจนเขาต้องร้องอุทานเบาๆ

 

              " น...ไหนในหนังสือบอกว่าตอนฝันจะไม่รู้สึกเจ็บไงฟะ?! "  ก่อนที่เขาจะรีบโบกไม้โบกมือปฎิเสธชายชราที่อยู่ตรงหน้า

 

              " ด...ด...เดี๋ยวๆๆๆๆ....เดี๋ยวก่อนนะ ปู่...ผมว่าปู่คงจะเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะ... "

 

              " เจ้า...คือผู้ที่ถูกเลือก...เจ้าหนุ่ม...จะชอบหรือไม่เจ้าก็ไม่มีสิทธิปฎิเสธ...เจตจำนงค์ของ ศาสตรา คือเกียรติยศสูงสุด ของเหล่านักรบแห่ง ราชวงศ์คอบร้า ! "  

 

              " ร...ราชวงศ์คอบร้า? ...เดี๋ยวนะ...ปู่หมายถึงราชวงศ์คอบร้า(เก่า) ที่ล่มสลายไปเมื่อสามร้อยปีก่อนงั้นเหรอ? "

 

              " ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังเพ้อเจ้ออะไรอยู่หรอกนะ...เจ้าหนุ่ม...แต่พันธสัญญาของ ศาสตรา ผูกติดกับข้ามานานเกินพอแล้ว...ข้ารอคอยมานาน...แสนนาน จนข้าจำเวลาที่ข้ารอคอยไม่ได้แล้ว ...รอคอย...เพื่อที่จะทำหน้าที่สุดท้ายของข้า...คือส่งมอบพันธสัญญาแห่งศาสตรานี้...ให้กับผู้ที่คู่ควร...ซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่น คือเจ้านั่นแหละ ! "  

 

              " ไม่ได้ฟังที่ผมพูดเลยนี่หว่า...ฮ...เฮ้ย ! ...อย่าเข้ามานะปู่ !! "  ชายหนุ่มตะโกนร้องลั่น พร้อมกับพร้อมกับยกมือห้ามทันที เมื่อแลเห็นชายชราคนนั้นพยุงสังขารของตัวเองขึ้น พร้อมกับเดินลากเท้าอย่างช้าๆ ตรงรี่มาที่เขา

 

              ฉับพลันทันใดก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไรต่อไป ชายชราก็เงื้อดาบสีเงินรูปลักษณ์ประหลาดในมือ ฟันเข้าเต็มแรงหมายสะพายแล่งชายหนุ่ม...เรย์ลาลีนกระโดดฉากหลบพร้อมร้องเสียงหลง

 

              เคร้ง !!!

 

              เมื่อเห็นว่าพลาดเป้า ชายชราก็เหลียวซ้ายแลขวาเหมือนกับจะหาเป้าหมาย ก่อนจะบ่นเบาๆ พอให้ชายหนุ่มได้ยินว่า

 

              " ย...อย่าหลบสิฟะ!...ไม่สงสารคนแก่มั่งรึไง!...ให้ใช้แรงมากๆ มันพาลจะเป็นลมเอานะ... "  

 

              " ไม่หลบก็ม่องสิเฟ้ย ! ปู่ !! ...คนปกติที่ไหนเขาจะยืนเฉยรอให้คนอื่นเอาดาบมาฟันเล่นๆ มั่งล่ะ!....ฮ...เฮ้ย ปู่!!...ถ้าจะล้อเล่นก็เอาแค่หอมปากหอมคอพอน่า...ย...อย่าเดินเข้ามาโดยที่เงื้อดาบแบบนั้นสิ ! ...ผ...ผมไม่อยากจะทำร้ายปู่นะ!  จ๊ากกก!! "  เรย์ลาลีนต้องกระโดดหัวซุกหัวซุนหลบดาบอีกครั้ง ก่อนจะอดตั้งข้อสังเกตไม่ได้ว่า...ทั้งๆ ที่ชายชราที่อยู่ตรงหน้าแทบจะประคองร่างเหี่ยวๆ ของตัวเองเดินแทบไม่ไหวแล้วแท้ๆ...แต่ไหงอีตอนลงดาบถึงได้รวดเร็วจนน่าหวาดเสียวนักนะ

 

              " ฮ...เฮ้ยๆๆๆๆๆ....ชักไม่ตลกแล้วนะ...ถ้านี่เป็นความฝันก็รีบๆ ตื่นซะทีสิเหวย...ตาแก่นี่ก็ไม่ได้หน้าตาเหมือน เฟรด 'ติ๊ด'  ครูเกอร์  ซะหน่อย! ...ไหงถึงได้เก่งในความฝันของคนอื่นนักฟะ?! "

 

              จากนั้นหนึ่งชายหนุ่มหนึ่งชายแก่ก็เล่นหลบดาบ-ฟันดาบ กันอยู่อีก 2-3 รอบ จนชายหนุ่มชักเห็นท่าไม่ดี...เขาตัดสินใจตะโกนเตือนอีกฝ่ายเป็นครั้งสุดท้ายอย่างเฉียบขาด

 

              " ป...ปู่ !...นี่เตือนครั้งสุดท้ายแล้วนะ!!...ถ้าขืนปู่ยังไม่เลิกเที่ยวเอาดาบไล่ฟันคนอื่นเขาไปทั่วแบบนี้  จะหาว่าผมรังแกคนแก่วัยใกล้ลงโลงไม่ได้นะ!! "

 

               คำพูดที่เรย์ลาลีนคิดว่าพูดได้จริงจังที่สุดในชีวิต กลับทำได้เพียงทำให้ชายชราหัวเราะจนตัวสั่นตัวคลอนราวกับว่าพึ่งจะได้ฟังเรื่องเรื่องตลกที่ชวนหัวที่สุดในชีวิตก็ไม่ปาน

 

               " ฮ่าๆๆๆๆๆๆ...เจ้านี่ตลกชะมัดยาดเลยแฮะ...ชักพอเข้าใจแล้วว่าทำไม เจตจำนงค์แห่ง ศาสตรา ถึงได้เลือกเจ้า...คราวนี้โลกมนุษย์คงวุ่นวายดีพิลึก....เอาเถอะ!...เจ้าหนุ่ม...ถ้าเจ้ามี ปัญญา ทำได้ซักครึ่งนึงของที่ปากเจ้าว่า...ก็ลองเข้ามาจัดการซัด ตาแก่ คนนี้ให้หมอบไปซะเลยสิ!! "

 

               " อุวะ!...แก่จนเลอะเลือน เตือนดีๆ ไม่ยอมฟัง...เกิดเท่งทึงขึ้นมาก็อย่ามาถือโทษโกรธกันนะปู่!.... คันฉ่องเทพวายุ !! "  เรย์ลาลีนตะโกนลั่นพร้อมกับใช้เวทย์ป้องกันบทเก่งของเขา ในจังหวะเดียวกันกับที่ชายชราลงดาบอีกครั้งพอดี ชนิดที่กะให้กระเด็นทั้งคนทั้งดาบเลยทีเดียว

 

                แต่แล้วสิ่งที่เขาไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น!!...ช่วงเสี้ยววินาทีที่ดาบสีเงินเล่มนั้นกระทบกับคันฉ่องเทพวายุ  ดาบที่ควรจะถูกสะท้อนกระเด้งออก กลับแตกกระจายกลายเป็นโลหะเหลวสีเงินนับล้านๆ พุ่งเข้าใส่ทุกรูขุมขนของเรย์ลาลีน สร้างความเจ็บปวดรวดร้าวชนิดแทบขาดใจจนเขาถึงกับต้องร้องลั่น...ห้วงสามัญสำนึกสุดท้ายของเขาเหมือนกับได้ยินเสียงของชายชราทะลุผ่านความเจ็บปวดเข้าสู่สมองของเขาอย่างเลือนรางว่า

 

               " เจตจำนงค์แห่ง ศาสตรา ...ถูกสืบทอดแล้ว...ศาสตรา จะรับใช้เจ้า...เมื่อเจ้าเรียกขานถึง นามที่แท้จริง ของมัน... "

 

 

                  กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !!!

 

                "ว...เหวอ !! "  เสียงนาฬิกาปลุกที่กรีดร้องดังลั่น กระชากปลุกเขาให้ตื่นจากฝันร้ายในสภาพเหงื่อโทรมกาย...ด้วยอารามตกใจ มือซ้ายที่กำแน่นผสานกับเวทย์ธาตุสายลมอันเกิดจากสัญชาตญาณมากกว่าความตั้งใจก็ทุบเปรี้ยง! เข้าเต็มรักที่นาฬิกาปลุกดวงซวยจนแหลกละเอียด เหลือไว้เพียงเสียงครางกับเสียงเฟืองนาฬิกาหล่นกระทบเกลื่อนพื้น

 

                เรย์ลาลีนสะบัดหน้าโดยแรง 2-3 ครั้งเพื่อกระตุ้นสมองตัวเองจากอาการมึนชา เขามองไปรอบๆ เพื่อให้ตัวเองแน่ใจว่าไม่ได้อยู่ในความฝันอีกแล้ว...ก่อนที่จะถอนหายใจเฮือก พร้อมกับเอาฝ่ามือทั้งสองลูบใบหน้าของตัวเองช้าๆ

 

                " ต...ตกลงเป็นแค่ฝันร้ายจริงๆ...งั้นเหรอเนี่ย? "  เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหันไปที่นอนที่บัดนี้ยับยู่ยี่ราวกับโดนพายุเข้า ทั้งๆ ที่เขาไม่เคยมีประวัตินอนดิ้นเลยแท้ๆ

 

                ' ป่วยการเปล่า...ฝันก็คือฝัน... '  เขาถอนหายใจเฮือกอีกครั้งพร้อมกับคิดเป็นเชิงปลุกปลอบตัวเองเบาๆ ...ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจจนกระดูกลั่นเกรียว อ้าปากหาวเบาๆ ก่อนจะเดินช้าๆ เข้าห้องน้ำไป

 

                ในห้องน้ำ ...เรย์ลาลีนเอามือทั้งสองวางเท้าบนขอบอ่างล้างหน้า ดวงตาสีเทาเข้มซึ่งเป็นสีของดวงตาที่แท้จริงอันปราศจากคอนแท็คเลนส์ของเขา จับจ้องไปที่ภาพสะท้อนของตัวเองที่สะท้อนกลับมาจากกระจกเงา...หนวดเคราที่เริ่มขึ้นเป็นตอทำให้เขาอดเอามือลูบมันไม่ได้ ก่อนจะหัวเราะหึๆ กับตัวเองเบาๆ

 

                " เฮ้อ...นึกถึงคำพูดของเจ้าราโชลีนได้กะทันหันเลยแฮะ...มีแต่เด็กเท่านั้นแหละ  ที่ไม่ยอมตื่นทั้งๆ ที่รู้ว่าตัวเองกำลังฝันร้ายน่ะ "  เขาอดไม่ได้ที่จะบ่นกับตัวเองเบาๆ อีกครั้ง ก่อนจะเริ่มวักน้ำขึ้นล้างหน้า

 

                ฉับพลันทันใดนั้นเอง...ความรู้สึกเจ็บแปล๊บที่ท้องแขน ก็เรียกความสนใจของเขาในขณะที่เขากำลังควานหาผ้าขนหนูมาเช็ดหน้า...มันไม่ถึงกับเจ็บมาก เพียงจี๊ดๆ คันๆ เหมือนมดกัดเท่านั้น...เรย์ลาลีนอดไม่ได้ที่จะยกท้องแขนที่รู้สึกเจ็บขึ้นมาดู...แต่สิ่งที่ปรากฎบนท้องแขนของเขา ทำให้เขาถึงกับร้องลั่น!

 

                " ฮ...เฮ้ย !! "

 

                เส้นเลือดที่ควรจะเห็นขึ้นเป็นสีเขียวบนท้องแขนขาวๆ ของเขา กลับกลายเป็นสีเงินประหลาด แผ่กิ่งก้านสาขาแทนเส้นเลือดเก่าจนหมดสิ้น แถมยังเห็นเหมือนกำลังเต้นตุบๆ คล้ายกับเส้นชีพจรของเขาไม่มีผิด!....ด้วยอารามตกใจ ทำให้เขาเสียหลักไปเหยียบสบู่ก้อนเจ้ากรรมที่ไม่รู้ว่าหล่นอยู่บนพื้นได้ยังไง...เสี้ยววินาทีต่อมาโลกของเขาก็หมุนคว้างติ้วๆ

 

                หวืออออ !! โป๊กกก !!!

 

                เสียงเหมือนกับศรีษะกระทบของแข็งบางอย่าง เป็นเสียงสุดท้ายที่เขาได้ยิน...ก่อนที่สติสัมปชัญญะของเขาจะดับวูบไปโดยสิ้นเชิง!

 

 

 

.................................................

 

 

 

              ...ช่วงเวลาอาหารกลางวัน...ห้องอาหารกลาง...อาคารเรียนรวม...

 

                 " ไง!...เรย์...อ...อ้าวเฮ้ย?!...ไหงหน้าตาดูไม่จืดยังงี้วะ?...นอนไม่พอรึไง? "  โนอาห์ที่ยกถาดจานอาหารกลางวันมาด้วย เอ่ยทักขึ้นทันทีที่เห็นสีหน้าบอกบุญไม่รับของชายหนุ่มเพื่อนสนิทของเขา ก่อนที่เขาจะเหลือบไปสังเกตเห็นหัวที่โนปูดโปนราวกับลูกมะนาวของชายหนุ่มที่เขาเอ่ยทัก....เรย์ลาลีนเงยหน้าขึ้นมามองด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนจะถอนหายใจเฮือก สบถพึมพำด้วยน้ำเสียงมะนาวแล้งน้ำว่า

 

                 " เฮ้อ!...ริยำแท้ๆ "

 

                 " อ้าว?...เวรของกรรม...ถามดีๆ ไหงมาให้ศีลให้พรกันอย่างงี้วะ...แล้วตูจะรู้ไหม ว่าไอ้คำว่า ริยำแท้ๆ ของแกนี่มันหมายความว่ายังไง "

 

                 " ฉันตอบแทนก็ได้...โนอาห์...ไม่ต้องห่วงเรื่องที่เรย์นอนไม่พอหรอก...ตานี่นอนมากเกินไปด้วยซ้ำ...ถ้าเอากุญแจสำรองมาไขไม่ทัน มีหวังได้นอนยาวไปตลอดชาติแน่ๆ "  เฮเลนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ไม่ยินดียินร้าย...แต่ทำไมโนอาห์ถึงได้จับกระแสหัวเราะเยาะในประโยคที่ได้ยินได้ก็ไม่รู้แฮะ

 

                 " ยิ่งฟังยิ่งงงวุ้ย!...ต...ตกลงมันเกิดอิหยังขึ้นกันแน่เนี่ย? "  

 

                 " ก็ตายอดชายนายเรย์ ของนายเนี่ยแหละ!...ไม่รู้ไปเล่นกายกรรมในห้องน้ำอีท่าไหน จนลื่นล้มหัวคะมำ...แถมล้มไม่ล้มเปล่า ดันเอาหัวไปฟาดกับคอห่านชักโครกจนสลบคาที่...นี่ถ้าฉันไม่นึกเอะใจ เอากุญแจสำรองของปราการไขเข้าไปดู ได้มีหวังหัวจุ่มคอห่านจมน้ำตายไปแล้ว ...ให้ตายสิ!...เก่งมาได้สารพัด...บทอยากจะตายขึ้นมาก็คิดตายซะได้ทุเรศทุรังเชียว!! "

 

                 หลังจากฟังจบครบกระบวนความ โนอาห์ถึงกับต้องกัดริมฝีปากกลั้นหัวเราะจนแทบห้อเลือด...ถ้าไม่เกรงใจชายหนุ่มเจ้าของแผลหัวโนที่นั่งมองด้วยสายตาปลาตายมาอยู่ก่อนแล้ว มีหวังเขาได้ปล่อยก๊ากลั่นแหงๆ

 

                 " จ...จริงเหรอวะ?...เรย์... "  เขาอดไม่ได้ที่จะหันมาถามเบาๆ แต่คำตอบที่ได้คือกำปั้นที่ชูหราจากเพื่อนซี้ที่ชูส่องมาให้

 

                 " ขอไว้ตั้งแต่ตอนออกจากห้องพยาบาลแล้วไง...ไม่ใช้พลังจิตรักษาให้ก็ไม่ว่า ขอแค่อย่างเดียวอย่าไปป่าวประกาศว่าหัวผมไปโดนอะไรมา...ถ้าไม่เห็นแก่หน้าผมก็ขอให้นึกสงสารผมก็ได้...ปัดโธ่!... "  เรย์ลาลีนพูดโดยพยายามไม่สนใจโนอาห์ที่ลงไปนั่งกุมท้องกลั้นหัวเราะจนตัวคลอน

 

                 " จะว่าไป...นายจะบอกฉันได้รึยัง ว่าอะไรที่ทำให้นายตื่นตระหนกถึงขนาดลื่นล้มหัวฟาดคอห่านได้ถึงขนาดนี้? "  เฮเลนไม่แม้แต่จะสนใจคำขอของเรย์ลาลีนซักนิด  เธอหันมาตั้งคำถามอย่างคาดคั้น ทำเอาชายหนุ่มถึงกับเกาหัวแกรกๆ 

 

                 " เรื่องไร้สาระน่ะ...รู้ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก.....ว่าแต่พูดก็พูดเหอะนะ... "  เขาลากเสียงพลางหันไปมองรอบๆ อย่างผิดสังเกต เพราะวันนี้ทุกคนดูวุ่นๆ กันหมด...แถมวิชาท้ายก่อนพักกลางวันยังยกคลาสอีกต่างหาก ทำให้เขาอดถามไม่ได้

 

                 " วันนี้มันวันอะไรหว่า?...ทำไมทุกคนดูวุ่นๆ พิกล...แถมอาคารเรียนกลางยังทำความสะอาดซะเรี่ยมเร้เรไรอย่างกะอาคารใหม่ "

 

                 เฮเลนกับโนอาห์หันมามองหน้ากัน ก่อนที่หญิงสาวจะพยักเพยิดให้ชายหนุ่มเป็นคนอธิบาย ในขณะที่เธอหันไปจัดการกับอาหารกลางวันชามโตที่อยู่ตรงหน้า

 

                " ...จะว่าไปฉันก็ลืมไปซะสนิทเลยว่านายพึ่งเข้ามาใหม่...คืองี้นะ...เรย์...นายคงพอจะรู้อยู่แล้วใช่ไหม....ว่าสถาบันผู้ใช้พลังจิตฯ ของพวกเรา มีความสัมพันธ์ฉันท์สถาบันพี่น้องกับ มหาลัยหมื่นเวทย์ หรือที่ชื่ออย่างเป็นทางการว่า มหาวิทยาลัยผู้ใช้เวทย์มนต์แห่งคริสตัลฟอร์ซ น่ะ? "

 

                เรย์ลาลีนพยักหน้าเบาๆ ...เขาจำได้รางๆ ว่าเชรีน่าเคยเปรยๆ ถึงเรื่องนี้มาแล้วอย่างน้อยครั้งสองครั้ง ก่อนที่จะถีบหัวส่งเขามาที่นี่

 

                " นับตั้งแต่ที่สถาบันของเราก่อตั้งขึ้นมา...ซึ่งก็แน่ล่ะว่าก่อตั้งทีหลังมหาลัยหมื่นเวทย์ เป็นสิบๆ ปี...ในทุกๆ ปี ทั้งสองสถาบันจะมีประเพณีกระชับความสัมพันธ์... "

 

                " ช่ายยยย....กระชับความสัมพันธ์กันแบบ เลือดสาด เลย... "  เฮเลนเสริมขึ้นเบาๆ โดยไม่หันมามอง...แต่ยิ่งเสริมยิ่งทำให้เรย์ลาลีนงงหนักเข้าไปอีก

 

                " คือ...อันที่จริง...ที่เฮเลนพูดมาก็ไม่ผิดนักหรอกนะ...ทุกๆ ปีที่จัดงานกระชับความสัมพันธ์ จะมีประเพณีบ้าๆ อีกอย่างนึงจัดคู่กันไปด้วย คือ....การประลองของสองสถาบัน....ซึ่งแต่ละครั้งที่จัดก็ถึงกับเลือดตกยางออกกันทุกครั้ง...แต่ดันแปลกตรงที่ ถึงการประลองจะดุเดือดจนเลือดนองท้องช้างมากเท่าไหร่...แต่นักศึกษาของทั้งสองสถาบันกลับยิ่งรักกันแน่นแฟ้นมากขึ้นแฮะ ...แถมพอหลังจากจบงานกระชับความสัมพันธ์ ทุกคนก็พากันขยันฝึกขยันเรียนมากขึ้นเป็นกองเลย... "

 

                " ก็อย่างที่เขาว่ากันไว้....มีมิตรดีกว่ามีศัตรู... "  เฮเลนเสริมเบาๆ อีกครั้ง ก่อนจะกวาดเศษข้าวคำสุดท้ายเข้าปากไป...สำหรับหญิงสาวร่างเล็กบาง...เธอเป็นคนที่กินจุอย่างน่าเหลือเชื่อทีเดียว

 

                " จากที่เท้าความมาทั้งหมด ก็เพื่อจะบอกว่า...งานกระชับความสัมพันธ์ระหว่างสองสถาบันกำลังจะเริ่มขึ้นในอีก 2-3 วันที่จะถึงนี้ โดยมีสถาบันของเราเป็นเจ้าภาพ...เพราะงั้น...เลยต้องมี ผักชีโรยหน้า กันหน่อย...ทุกคนเลยยุ่งๆ อย่างที่เห็นนี่แหละ "

 

                เรย์ลาลีนส่งเสียงอือ! ในลำคอเป็นเชิงรับรู้ ก่อนที่อึดใจต่อมาเขาจะเลิกคิ้วสูงอย่างกับเอะใจอะไรบางอย่างได้

 

               " โนอาห์...ถามนิดดิ...ถ้าผอ.ของสถาบันผู้ใช้พลังจิตฯ ของพวกเราคือ อันนาเทียน่า แล้ว...ผอ.ของมหาลัยหมื่นเวทย์...คือใครกันวะ? " 

 

                หลังสิ้นสุดคำถาม เฮเลนก็ได้แต่หัวเราะเบาๆ ก่อนจะเสมองไปทางอื่น ในขณะที่โนอาห์ซึ่งไม่รู้ตื้นลึกหนาบางอะไรเลิกคิ้วก่อนจะตอบเบาๆ 

 

                " นี่นายปลูกภูเขาไว้หน้าบ้านรึไงฟะ?...ถึงได้ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขาเลย...ผู้อำนวยการของมหาวิทยาลัยผู้ใช้เวทย์มนต์แห่งคริสตัลฟอร์ซ...คือ จอมเวทย์ที่ถูกยกย่องให้เป็น 1 ใน 2 ผู้วิเศษแห่งยุค...ปราชญ์ประจำราชสำนักไอเซนการ์ดแห่งคริสตัลฟอร์ซ...แม่มดตาเทาแห่งดินแดนน้ำแข็ง...เชรีน่า เมโอ คริสตัล ไงล่ะ... "

 

 

 

........................................................