Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

 
================================================
 
           ...ห้องทำงานของผู้อำนวยการสถาบันผู้ใช้พลังจิตนานาชาติ วัลคาไนท์...
 
           ...ภายในห้องที่มีขนาดเทียบเท่าห้องสวีทของโรงแรมระดับ 5 ดาวภูกจับจองไว้ด้วยคน 4 คน...อันนาเทียน่าผู้เป็นเจ้าของห้อง...อเล็กซานดร้าผู้เป็นพี่สาว...เชรีน่าผู้ซึ่งควรจะอยู่ที่คริสตัลฟอร์ซ แต่ไม่รู้กุศลหนุนหรือบุญสร้างให้มาอยู่ที่นี่ได้....และสุดท้าย...ชายหนุ่ม ผู้เป็นเหมือนจำเลยที่เตรียมโดนประหาร...
 
              นอกจากเสียงเข็มวินาทีจากนาฬิกาคุณปู่ ที่เหมือนกับการกำลังนับถอยหลังของระเบิดเวลาที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อไม่มีผิดเพี้ยน...ก็ไม่มีเสียงอันบ่งบอกตัวตนของสิ่งอื่นใดอีกเลย...เรย์ลาลีนบัดนี้กำลังนั่งตัวลีบอยู่บนเก้าอี้ ในขณะที่เทียน่าจิบชาอยู่บนเก้าอี้นวมที่อยู่ห่างออกไป ส่วนซานดร้ากับเชรีน่าบัดนี้ยืนทำหน้าฆาตกรโหดค้ำหัวชายหนุ่มอยู่....ทุกคนอยู่ในท่านี้มาเกือบ 5 นาที...แต่ในความคิดของเรย์ลาลีน เขาเหมือนกับนั่งอยู่ตรงนี้นานราวกับชั่วกัปชั่วกัลป์เลยทีเดียว...
 
            ' ...ทฤษฎีสัมพันธภาพภาคพื้นฐานสินะ... '  แม้จะอยู่ในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ เขาก็ยังอดคิดถึงเรื่องทฤษฎียากๆ ที่เขาเคยอ่านเจอในหนังสือเล่มหนาไม่ได้
 
            " ช่วยพูดออกมาให้พวกเราสบายใจหน่อยสิคะ...ว่าที่คุณกำลังนั่งนิ่งอยู่...แปลว่าคุณกำลังใช้เวลาในการสำนึกผิด...อย่างน้อย ก็หวังว่ามันอาจจะช่วยลดโทษได้บ้าง...ไม่มากก็น้อย... "  ในที่สุดซานดร้าก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเน้นเข้ม แถมยังเว้นวรรคแต่ละคำอย่างชัดเจน ราวกับเกรงว่าชายหนุ่มจะเข้าใจส่วนใดส่วนหนึ่งของประโยคไม่ชัดเจน
 
              เรย์ลาลีนถึงกับคิ้วกระตุก ขนาดราโชลีนผู้เป็นพี่ชายบังเกิดเกล้าของเขา ยังเห็นเขาก้มหัวคุกเข่าให้แค่เพียงครั้งเดียวเองนะ...แบบนี้มันดูถูกคนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีเป็นที่สุดอย่างเขาเกินไปแล้ว ! 
 
            " เกินไปแล้วนะคุณซานดร้า!  ทำไมผมต้องสำนึกผิดกับเรื่องบ้าๆ พรรค์นี้ด้วย!! "
 
            " โฮ่ ...ช่างเป็นคำพูดที่ห้าวหาญสมชายชาตรีเสียจริงนะ...เดี๋ยวฉันจะเป็นคนสลักคำพูดประโยคนี้ตัวโตๆ ลงบนป้ายหลุมฝังศพของแกเองกับมือเลย...วางใจได้... "  เชรีน่้าเพียงแค่พูดเปรยเบาๆ แต่ดันปล่อยจิตสังหารพุ่งปรี๊ดจนกระจกหน้าต่างที่อยู่ไกลออกไปถึงกับร้าวดัง เปรี๊ยะ !  
 
            " ...ขออภัยที่เมื่อครู่กระผมพูดเหิมเกริมขอรับ...กระผมกำลังทำการสำนึกผิดอยู่อย่างลึกซึ้งขอรับ... "  ชายหนุ่มพุ่งลงไปคุกเข่าฟุบคำนับหมอบกราบเร็วราวกับสายฟ้าแลบ
 
             ...หา?...ศักดิ์ศรี?....อะไรล่ะนั่น...ของพรรค์นั้นมันกินได้งั้นเรอะ?!...
 
            " คุณทำตัวสุ่มเสี่ยงกับการทำให้ความลับของพวกเราถูกเปิดเผย...แถมยังเกือบจะ ฆ่า เด็กจากปราการลมคนนั้นแล้วเชียวนะคะ...รู้ตัวไหมว่าเมื่อครู่คุณใช้ เวทย์มนต์ อย่างไม่รู้จักคิดไปกี่บท? "  ซานดร้าเริ่มร่ายข้อกล่าวหาเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มยอมจำนนแล้ว แต่ข้อหาหลังทำเอาเขาอดเถียงไม่ได้
 
            " คือ...ก็ไอ้เด็กนั่นมัน... " 
 
            " ลูบคมของคุณงั้นเหรอคะ?...แล้วคุณเป็นใคร...ใหญ่มาจากไหนล่ะ? "  ซานดร้าถามเสียงเข้ม
 
              ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่คำถามเชิงแดกดันที่ไม่ต้องการคำตอบ แต่ก็ทำเอาชายหนุ่มถึงกับนิ่งอึ้งไม่ได้...ในขณะที่เชรีน่าผู้เป็นคนเดียวที่รู้ตัวจริงของเขาเสมองไปทางอื่นเงียบๆ
 
            " เรื่องนี้พอเถอะ พี่ซานดร้า...จะโทษเรย์คนเดียวก็ไม่ถูก...ถ้าจะโทษก็ต้องโทษอาจารย์ครูฝึกของเราด้วย...เพราะเขาเป็นผู้เลือกเจ้าปราการลมคนนั้นให้มาสู้กับเรย์...ซึ่งด้วยอีโก้ของผู้ใช้ธาตุสายลมด้วยกันคงจะไม่ยอมกันแน่...อีกอย่าง ฝั่งตรงข้ามก็เป็นฝ่ายยั่วยุเรย์ก่อนด้วย "  เทียน่าที่อยู่ห่างออกไปอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแก้ต่างช่วยเบาๆ เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกำลังโดนบีบจนแทบจะขาดอากาศหายใจตายอยู่ร่อมร่อแล้ว
 
            " ช...ใช่ไหมล่ะครับ...ขนาดเทียน่ายัง~ "  เรย์ลาลีนซึ่งเห็นช่องทางรอดถึงกับรีบตะเกียกตะกายขึ้นมา แต่ยังพูดได้ไม่ทันจบก็โดนสายตาทิ่มแทงของเชรีน่าที่เหมือนจะสะกดเป็นคำว่า...หุบปาก !!...กดให้นั่งทำหน้าหมาหงอยตามเดิม
 
            " ...รู้ไหม...ฉันควรจะทำตามที่ฉันเคยพูดไว่้...คือจับนายล่ามโซ่ตีตรวน จับยัดใส่ถุงกระสอบ แบกกลับไปตรึงกางเขนที่คริสตัลฟอร์ซ... "  เชรีน่ากอดอกพูดเรียบๆ ทำเอาเรย์ลาลีนที่นั่งฟังถึงกับเอียงหัวจนคอแทบหัก
 
             ' ไอ้จับยัดถุงกระสอบยังพอทน...แต่ไอ้อ๊อฟชั่นเสริมอย่างล่ามโซ่ตีตรวน กับจับตรึงกางเขนนี่มันโผล่มาได้ไงหว่า? '
 
              ....ก็ได้แค่คิด...ไม่กล้าพูดออกไปหรอกนะ....
 
             " แต่คนอย่างคุณมันดันทำหน้าที่ของคุณได้ดีกเกินกว่าที่พวกเราคิด...อาทิตย์ที่ผ่านมาคุณทำเอาคนร้ายถึงกับไม่กล้าโผล่หัวออกมาเลย...ถึงจะไม่อยากพูด...แต่ในฐานะรองผู้อำนวยการของสถาบันฯ...ฉันจำเป็นต้องขอร้องคุณเชรีน่าให้คุณอยู่ประจำการที่นี่ต่อ...คุณเรย์... "  ซานดร้าพูดเรียบๆ พร้อมกับถอนหายใจเฮือก
 
             ....เธอสังหรณ์ใจอยู่แล้ว ว่าถ้าหากชายหนุ่มคนนี้อยู่ คงจะเกิดเรื่องวุ่นๆ ตามมาอย่างไม่ขาดสายแน่...แต่ครั้นจะให้กลับไป ชายหนุ่มคนนี้ก็ดันเป็นคนเดียวที่ที่สามารถสืบหาความจริงเกี่ยวกับคนร้ายที่พยายามจะบุกอาคารเรียนกลางได้เสียอีก...การปล่อยให้เขากลับไปก็ก็เท่ากับเป็นการส่งบัตรเชิญระดับ vip เชิญให้คนร้ายบุกเข้าอาคารเรียนกลางอย่างสะดวกโยธินเลยทีเดียว....
 
             " ห...หา?...จ...จริงเหรอ?!...หมายความว่าผมอยู่ที่นี่ต่อได้งั้นเหรอครับ? "  เรย์ลาลีนรีบลุกขึ้นพูด แต่ยังพูดไม่ทันจบ....เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดแทรกขึ้น!
 
              เพล้ง !!
 
              กระจกหน้าต่างบานใหญ่ในด้านทิศตะวันออกถูกอะไรบางอย่างกระแทกเข้าอย่างแรงจนแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย  ก่อนที่เงาดำของอะไรบางอย่างจะพุ่งวูบเข้ามาอยู่ใจกลางห้องอย่างรวดเร็วจนแทบมองไม่ทัน
 
              " ผู้บุกรุก ?! "  ซานดร้าตะโกนลั่น ดาบสลักอักขระเทพสีทองอร่ามที่ที่เคยหัก หอกวายุ ของเรย์ลาลีนหักสะบั้นมาแล้วถูกเรียกเข้าสู่มืออย่างรวดเร็ว เธอพุ่งใส่คนร้ายพร้อมฟาดสันดาบลงไปกะให้อีกฝ่ายกองอยู่กับที่ในดาบเดียวเลย
 
               แต่ร่างเงาดำนั่น แม้เหลือบมองยังไม่เหลือบมองเลยด้วยซ้ำ มันพุ่งหลบสันดาบก่อนจะตะกุยพื้นเตรียมพุ่งอีกครั้ง...ดวงตาสีฟ้าเข้มของมันเบิกโพลงจับจ้องมาแต่ที่เชรีน่า ก่อนที่เสี้ยววินาทีต่อมา มันจะพุ่งเข้าถึงตัวเชรีน่าด้วยความเร็วสูงชนิดที่ทุกคนในห้องถึงกับตกใจ
 
              " พี่ !! "  เรย์ลาลีนร้องเสียงหลง แหวนหยกขาวแห่งอลันดอร่าส่องประกายวาบเพื่อเตรียมร่ายเวทย์ แต่ดูเหมือนมันจะไม่ทันการณ์เสียแล้ว!
 
              หมับ !!!
 
              " กรี๊ด!!  ท่านพี่ขา!...ท่านพี่เชรีน่าของหนูจริงๆ ด้วย! ทำไมไม่บอกหนูก่อนล่ะคะ ว่าจะมาที่นี่?...ไม่งั้นหนูต้อนรับขับสู้ชนิด ถึงเนื้อถึงหนัง แบบ ฮาร์ดคอร์ เลยทีเดียวล่ะเจ้าค่ะ!...แฮ่กๆๆๆๆๆ "
 
              " ห...เหวอ ?!...เธอมาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย ! ...นาเดีย  นาเดียสดร้า ?! "
 
 
....................................................
 
 
               " ค...คุณนาเดีย? "  เรย์ลาลีนร้องขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา  สิ่งที่บุกฝ่ากระจกหน้าต่างของชั้นที่ 50 ของอาคารเรียนกลางเข้ามาสร้างความโกลาหลในห้องผู้อำนวยการ ที่แท้ก็คือรุ่นพี่จากปราการไฟที่เขารู้จักกันดี....นาเดีย  นาเดียสดร้า ซึ่งบัดนี้เธอกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงเชรีน่าด้วยเจตนาลวนลามพร้อมจะทำการขืนใจเต็มที่  โดยไม่สนเขา หรือพวกซานดร้าที่ยืนหัวโด่อยู่เลย
 
                ในขณะที่เชรีน่าร้องเสียงหลงอย่างที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน และไม่เคยคาดคิดว่าจะได้ยินด้วยซ้ำจากปากหญิงสาวที่เก่งกล้าราวกับยักษ์มารคนนี้  เชรีน่าที่ถูกนาเดียกระโดดกอดจนเซล้มลงบนพื้นพรม บัดนี้กำลังใช้เท้าเปล่าเรียวงามยันเข้าที่หน้าขาวๆ ของนาเดียเพื่อกันไม่ให้อีกฝั่งเข้าถึงเนื้อถึงตัวเธอได้มากกว่านี้....แต่ท่านี้ดันเหมือนไปกระตุ้นต่อมโรคจิตบางอย่างของนาเดียให้พลุ่งพล่านขึ้นจนครางออกมาไม่เป็นภาษา
 
                " อ๊า!! โดนเท้าอ่อนนุ่มของท่านพี่เหยียบหน้าแบบนี้...เร้าอารมณ์ของหนูเหลือเกินค่า!!  อ๊างงง !!!  ท่านพี่ขา! ยอมตกเป็นของนาเดียโดยดีซะเถอะค่ะ !! "
 
                " กรี๊ด !! หยะแหยง !  เรย์! ยืนเซ่อหาพระแสงด้ามติ้วเรอะ?! ทำอะไรซักอย่างสิยะ!! "  เชรีน่าได้ฟังถึงกับขนลุกเกรียว รีบละล่ำละลักขอความช่วยเหลือจากเรย์ลาลีนที่ยืนช็อคอยู่ดังลั่น
 
                " เอ่อ...ถึงจะพูดยังงั้นก็เถอะ...ต...แต่ว่า... "
 
                " แต่เต่ออะไรเล่า! รีบๆ ทำอะไรซักอย่างเซ่!! จะเอาน้ำร้อนราดยัยนี้ หรือจะเอามีดแทงให้ดับไปเลยก็ด้ายยยย !!  อี๋ย์ย์ย์ !!! "  
 
                 เมื่อเป็นคำสั่งของเชรีน่า...ถึงจะยังงงๆ อยู่ แต่เรย์ลาลีนก็ตั้งท่าร่ายเวทย์ที่กะทำให้อีกฝ่ายสลบไป...แต่พริบตาเดียวก่อนที่เขาจะร่ายเวทย์คำสุดท้ายจบ  ดวงตาสีฟ้าตี่ของเชรีน่าเบิกวูบเปลี่ยนจากสีฟ้ากลายเป็นสีทองอร่าม พร้อมกับที่เธอตะโกนลั่น!!
 
                " ไม่มีใครหยุดการพัฒนาความสัมพันธ์ต้องห้ามระหว่างฉันกับท่านพี่ขาได้หรอกน่า !! "  
 
                 เวทย์มนต์สะกดที่เหลืออีกคำเดียวเรย์ลาลีนก็จะร่ายเสร็จ ถูกพลังงานบางอย่างทำให้สลายหายวับไปในทันที!  พร้อมๆ กับพลังเวทย์ที่เอ่อล้นทั่วร่าง บัดนี้ถูกดวงตาสีทองคู่นั้นสะกดจนเหือดหายไปหมดสิ้น  ราวกับว่าตอนนี้ตัวเขาถูกเปลี่ยนจากจอมเวทย์ชั้นสูงให้กลายเป็นสามัญชนคนธรรมดาไปโดยสิ้นเชิง!!
 
                 " ป...เป็นไปไม่ได้ !!...ดวงเนตรสีทองต้องคำสาป?...ผู้ครอบครองพลังสูญเวทย์ !!...ค...คุณเป็น...Silencer ?! "  คราวนี้ชายหนุ่มเป็นฝ่ายร้องเสียงหลงบ้าง...เขาลนลานเผ่นหวือไปหลบอยู่หลังอเล็กซานดร้าด้วยตัวที่สั่นเทา
 
              ....ในประวัติศาสตร์ของผู้ใช้มนตรา...เหล่าจอมเวทย์เคยถูกกวาดล้างครั้งใหญ่ ในยุคที่พวกเขาเรียกกันว่า 'ยุคล่าแม่มด '  ซึ่งทำให้ผู้ใช้เวทย์เกือบ 90 % ถูกเผาบนกองเพลิง...ถ้าถามว่าทำไมกองฟืนธรรมดาถึงสามารถเผาจอมเวทย์ซึ่งบางครั้งมีพลังเสกเพลิงทีี่ละลายแม้แต่เหล็กกล้าได้ล่ะก็...คำตอบก็คือ เพราะในกลุ่มล่าแม่มดนั่น มีผู้ใช้พลังจิตต้องห้ามที่เป็นปฎิปักษ์ร้ายแรงต่อผู้ใช้เวทย์ทุกคนที่เรียกตัวเองว่า Silencer...และพลังจิตที่มีชื่อว่า ดวงเนตรสีทองของผู้เท่าเทียม  !!
 
              ....เมื่อพลังจิตนี้ทำงาน เนตรสีทองจะทำให้ผู้ใช้เวทย์ถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นสามัญชนคนธรรมดาที่ไม่มีแม้แต่เกราะเวทย์คุ้มกันโดยทันที...หากในครั้งนั้นพวก Silencer ไม่ถูกกวาดล้างเสียก่อน...มีหวังคงจะไม่มีผู้ใช้เวทย์มนต์หลงเหลืออยู่ในทวีปนี้แล้ว...ก็เป็นได้....
 
              ....ไม่นึกเลย...ว่าพลังต้องสาปที่หายสาปสูญไปจากหน้าประวัติศาสตร์ จะมาอยู่กับคนที่ใกล้ตัวแบบนี้ !! ....
 
               " ฮิๆๆๆๆๆๆๆ  ทีนี้ก็ไม่มีใครจะมาขัดขวางความรักระหว่างเราสองคนได้แล้วสินะคะ...ท่านพี่ขาาาา... "
 
               " ว่าเว้ย ! พึ่งพาไม่ได้เอาซะเล้ย !!....จ...จริงสิ!! น...นาเดีย!!...ถ้าเธอยังขืนทำอะไรมากกว่านี้...ฉ...ฉันจะโกรธจริงๆ แล้วนะ !! "  เชรีน่าตะโกนขึ้นอย่างจนตรอก...แต่ไม้ตายนี้ดันใช้ได้ผลแฮะ...เพราะนาเดียซึ่งตะกี๊ยังเป็นสัตว์ป่าบ้ากามอยู่แท้ๆ เมื่อได้ยินประโยคนี้ถึงกับชะงักกึก ก่อนจะถอยออกมานั่งคุกเข่ามองตาละห้อยราวกับหมาน้อยไม่มีผิด
 
               " ห...ให้ตายสิ!...เล่นบ้าๆ แบบนี้ตั้งแต่อยู่ปี 1 ...ถามจริงเถอะ ไม่เบื่อบ้างรึไงนะ? "  เชรีน่้าบ่นอุบพลางลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยให้เข้าที่....ในขณะที่จากสายตาของเรย์ลาลีน...มองยังไงก็ไม่เห็นแววล้อเล่นในการกระทำของนาเดียเลยแม้แต่น้อย
 
             ...นี่มันกะปล้ำจริงชัดๆ ...
 
               " ว่าแต่...คุณนาเดียรู้ได้ยังไงคะ?...ว่าคุณเชรีน่าอยู่ที่นี่...ทั้งๆ ที่คุณเชรีน่าก็ปิดกั้นไอเวทย์ของตัวเองจนไม่เหลือแล้วแท้ๆ "  เทียน่าที่อยู่ในอาการสงบมาโดยตลอดอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามขึ้นอย่างแปลกใจ
 
               " ไม่เห็นจะยากเลย...ก็แค่สะกดรอยตามเรย์ที่ที่มีกลิ่นไอเวทย์ของท่านพี่เชรีน่าติดอยู่ไปเรื่อยๆ ซักวันท่านพี่ก็ต้องมาหาเรย์เองยังไงล่ะคะ! "
 
                ทุกคนในห้องนอกจากนาเดียหันควับมาที่ชายหนุ่มด้วยแววตาอาฆาตทันที  ขณะที่เรย์ลาลีนได้แต่ส่ายหัวอย่างเอาเป็นเอาตายเป็นเชิงว่า เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของเค้านะ !  
 
               " เออ...ไหนๆ ก็ไหนๆ ถามมันซะเลยดีกว่า!...ตกลงนายเป็นอะไรกับ ท่านพี่เชรีน่าขา  กันแน่? "  นาเดียเอามือกำทุบฝ่ามืออีกข้างนึงอย่างนึกขึ้นได้ ก่อนจะเดินมาถามเรย์ลาลีนที่ยังคงแอบอยู่ด้านหลังซานดร้าด้วยน้ำเสียงคาดคั้น
 
               " อ...เอ่อ...ผมก็เป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องของพี่เชรีน่าเท่านั้นแหละครับ... " 
 
               " โกหกค่ะ !! ...ลืมไปแล้วเหรอยะ...ว่าฉันเคยบอกว่า ความสามารถ แรก ของฉันคืออะไร! "  
 
               " จ...จับเท็จ ?! "  เรย์ลาลีนถึงกับร้องครางออกมา...นึกโทษตัวเองว่าเขาลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงกัน....ในขณะที่ตอนนี้ทั้งซานดร้าและเทียน่าเริ่มมองเขาด้วยแววจับผิดแบบเดียวกับนา่เดียเสียแล้ว เมื่อรู้ว่าเรย์ลาลีนโกหก
 
                ก่อนที่ชายหนุ่มจะถูกแรงกดดันของสามสาวบีบจนช็อคตายไปคาตา...เชรีน่าที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ก็แสร้งถอนหายใจเอืก เรียกความสนใจของสามสาวไป
 
               " ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว...ปิดบังไปก็คงจะไม่มีประโยชน์สินะ... "
 
               " ช...เชรีน่า? "  เรย์ลาลีนอดร้องเรียกไม่ได้...ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเค้าลางแห่งความหายนะกำลังกวักมือทักทายอยู่ร่อมร่อ
 
               " จริงอยู่...ว่าฉันคิดกับเขามาตลอด...ว่าเขาเป็นลูกของอาสาวของฉัน...ต...แต่ว่า "
 
               " ...แต่ว่า?... "
 
               " ในกลางดึกของคืนนั้นเอง...ข...เขาก็พุ่งเข้ามาหาฉันด้วยพละกำลังราวกับสัตว์ป่า...ถ...ถึงแม้เขาจะทำอะไรฉันไม่ได้...ต..แต่นับตั้งแต่คืนนั้น...ความสัมพันธ์ของเราก็เกินเลยจากคำว่าลูกพี่ลูกน้องไปเสียแล้วค่ะ !! "  เชรีน่าตะโกนลั่นพร้อมกับแสร้งเอาหน้าฟุบลงบนฝ่ามือแล้วก็ร้องไห้โฮ
 
               " จ...จะบ้าเรอะ !!! "  เรย์ลาลีนร้องลั่น แต่คำพูดของเขาดูเหมือนจะไม่เข้าหูของสามสาวเลย....โดยเฉพาะนาเดียที่สีหน้าตื่นตระหนกสุดขีด
 
               " ค...ความสามารถจับเท็จ...ไม่มีปฎิกริยา !!  ท่านพี่พูดความจริง !!! "  
 
             ....ความจริงแล้วสิ่งที่เชรีน่าทำเป็นการพูดโดยใช้หลักการง่ายๆ คือการไม่โกหก...แต่พูดกรุยทางโดยปล่อยให้ผู้ฟังคิดเองเออเอง...เช่นประโยคที่ว่า ในกลางดึกของคืนนั้นเอง..เขาก็พุ่งเข้ามาหาด้วยพละกำลังราวกับสัตว์ป่า  คงจะเป็นตอนที่เรย์ลาลีนในสภาพ ร่างทรงทรราชย์วายุทมิฬ  เข้าโจมตีเชรีน่าในคืนที่เกาะทองคำนั่น.....ส่วนไอ้ประโยคที่ว่า ความสัมพันธ์เกินเลยจากคำว่าลูกพี่ลูกน้อง  ก็พอกัน...เพราะพวกเขาเป็น แม่ลูก กันนี่หว่า!...แต่สิ่งที่พวก 3 สาวคิดอยู่ จากประโยคดังกล่าว...คงไม่ใช่ความสัมพันธ์ของแม่กับลูกแน่ๆ !....
 
                " ม...หมายความว่าไงอ่ะ...เรย์...ทำถึงขนาดนี้แล้ว...น...นายยังไม่ยอมรับความจริงอีกเหรอ?! "
 
                เชรีน่าหันมามองด้วยดวงตาแดงก่ำพร้อมกับทำเสียงสะอึกสะอื้นด้วยมารยาร้อยเล่มเกวียน...ในชั่วแว้บนึง เขาได้เห็นแววขบขันสุดๆ ในสายตาของเธอ....ทำเอาเรย์ลาลีนได้แต่กัดฟันกรอด...ตอนนี้เขาอยู่ในสภาพน้ำท่วมปาก เพราะถ้าหากเขาพูดอะไรออกไป ความสามารถจับเท็จ  ของนาเดียก็อาจจะทำงาน ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้น ความลับที่ว่าเรย์ลาลีนเป็นมนุษย์ทดลองที่มีสายเลือดกึ่งหนึ่งของเชรีน่าไหลเวียนอยู่ก็อาจจะแตก....แถมดีไม่ดี นาเดียอาจจะคาดคั้นจนรู้ว่าจริงๆ แล้ว เขาคือ เรย์ลาลีน  คอบร้า  ผู้ล่วงลับเลยก็เป็นได้...ทำให้เขาได้แต่ยืนนิ่ง...
 
             ...ในทางกฎหมายแล้ว...การยืนนิ่งก็ไม่ต่างอะไรกับการยอมรับกลายๆ เลย...
 
               " น...นี่นาย...คิดจะขืนใจพี่สาวตัวเอง ?! ...อ...ไอ้โรคจิต !! "  นาเดียเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ารังเกียจเดียดฉันท์...ทำเอาเรย์ลาลีนอยากเถียงใจจะขาดว่า....ไอ้คนที่คิดจะจับผู้หญิงด้วยกันกดมาถึง 5 ปีเนี่ยมันก็โรคจิตไม่ต่างกันละเฟ้ย!! 
 
               " ก...ก็พอจะทราบอยู่แล้วว่าคุณเป็นพวกซิสค่อน(พวกที่หลงรักพี่สาวหรือน้องสาวตัวเอง)...ต...แต่ไม่นึกเลยว่าคุณจะกล้าทำเรื่องที่ผิดศีลธรรมได้ถึงขนาดนี้ "  เทียน่าเอ่ยเบาๆ พลางหลบตาชายหนุ่ม.....ในขณะที่ซานดร้ามองเขาด้วยสีหน้าและแววตาราวกับกำลังมองเชื้อโรคที่น่าขยะแขยงที่สุด ก่อนจะพูดออกมาสั้นๆ
 
               " ...สารเลว... "
 
               ' บ...แบบนี้....ความแตกไปเลยซะยังดีกว่าอีก! '  เรย์ลาลีนได้แต่ทรุดลงไปกองอยู่กับพื้น โดยมีเชรีน่าที่นั่งก้มหน้ากลั้นหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ข้างๆ
 
 
...............................................
 
 
               ...ช่วงเวลาอาหารเย็น...ณ...โรงอาหารใหญ่ใต้ตึกอาคารเรียนกลาง...
 
                " อ...เอ่อ...เรย์...นาย...ไม่เป็นอะไร...ใช่ไหม? "  เฮเลนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามเบาๆ เมื่อเห็นสีหน้าของเรย์ลาลีนที่เหมือนกับโดนดูดวิญญาณออกจากร่าง 
 
                " เป็นสิ ! เป็นมากด้วย !! ...แก๊ ...เรย์ ! ...ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะ ! ...ยังไงเสีย ท่านพี่ขาก็ต้องเป็นของฉันเท่านั้น!! "  นาเดียที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามทุบโต๊ะอย่างแรงจนจานข้าวกระเด้งขึ้นมา ก่อนจะตะโกนลั่นจนคนทั้งโรงอาหารต้องหันมามอง
 
                " ม...ไม่ค่อยเข้าใจแฮะ...นี่ฉันพลาดอะไรไปรึเปล่าเนี่ย? "  เฮเลนเกาหัวอย่างงงๆ ในขณะที่เรย์ลาลีนได้แต่ถอนหายใจเฮือก...นึกอยากจะสำลักสปาเก็ตตี้ผัดซอสที่อยู่ตรงหน้าตายไปเสียให้รู้แล้่วรู้รอด
 
                ก่อนที่เขาจะได้ทันพูดอะไร เขา และสายตาทุกคู่ในโรงอาหารก็เหลือบไปเห็น แลนซ์  เซอร์เบร่อน เจ้าปราการลมเดินมองซ้ายมองขวาเหมือนหาอะไรอยู่...เมื่อสบตากับเรย์ลาลีน ชายหนุ่มก็เดินตาขวางดุ่มๆ เข้ามา
 
                " เฮ้อ...ทำไมความสงบมันถึงได้หายากหาเย็นอย่างงี้ฟะ? "  เรย์ลาลีนอดไม่ได้ที่จะร้องครางเบาๆ ก่อนจะร่าย คันฉ่องเทพวายุ เตรียมไว้เพื่อความปลอดภัย
 
                " ล...แลนซ์...การประลองมันก็คือการประลอง...นายไม่ควรจะคิดแค้นเป็นจริงเป็นจังนะ... "  เฮเลนเห็นท่าไม่ดีเลยโดนตรงเข้าไปห้าม แต่แลนซ์ก็ใช้มือแหวกออกอย่างสุภาพพร้อมกับพูดเรียบๆ
 
                " ขอโทษนะ...เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ...เฮเลน...เป็นเรื่องระหว่างผม กับเขา เท่านั้น! "  
                เรย์ลาลีนลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางเตรียมพร้อมเต็มที่ เขาและแลนซ์ยืนจ้องตากันนิ่ง ก่อนที่เสี้ยววินาทีต่อมา เหตุการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิดก็เกิดขึ้น!!
 
                แลนซ์  เซอร์เบร่อน พุ่งลงไปคุกเข่าต่้อหน้าเรย์ลาลีนด้วยความเร็วราวสายฟ้าแลบ ก่อนจะตะโกนดังลั่น!
 
                " ท่านอาจารย์ !!! "
 
 
....................................................