Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

 

================================================

 

             " ขอคัดค้านค่ะ!! "  เสียงเล็กแหลมของเฮเลนตะโกนดังลั่นจนทำให้ทุกคนต้องหันมามอง เมื่อหันมาก็พบกับเฮเลนที่กำลังทำหน้าบูดกึ่งๆ ไม่พอใจอยู่

 

             " อ...เอ่อ...เฮเลน... "  โนอาห์พยายามจะเข้ามาห้ามทัพ แต่พอเห็นหน้าเฮเลนชัดๆ ก็ตัดสินใจออกมาดูอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ ดีกว่า

 

             " อาจารย์น่าจะทราบดีนี่คะ...ว่าเรย์เป็นนักศึกษาใหม่  อยู่ๆ จะให้ไปประลองกับนักศึกษาระดับ เจ้าปราการ  แบบนี้....มันจงใจแกล้งกันชัดๆ เลยไม่ใช่เหรอคะ?! "

 

             " จะโกรธหรือจะยกเหตุผลอะไรมาอ้างก็เรื่องของเธอ...แต่ยังไงคำสั่งของฉันก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงหรอกนะ... "  อาจารย์ครูฝึกเหลือบมามองก่อนจะพูดเรียบๆ อย่างไม่สนใจคำทัดทานของเฮเลนเลยแม้แต่น้อย

 

             "น...นี่ ! นาย !! " 

 

             " อย่าทำตัวมีปัญหาให้มันมากนักน่า...เฮเลน...เธอลืมไปแล้วเหรอว่า ความสามารถ  ของฉันคืออะไร?...อ้อ...แล้วอย่าเรียกครูบาอาจารย์ว่า นาย ห้วนๆ อย่างนั้นสิฟะ! "  คราวนี้ครูฝึกหันมาพูดด้วยน้ำเสียงชักฉายแววโมโห

 

             " อ...อึ้ก! "  เฮเลนได้แต่อับจนถ้อยคำก่อนที่เธอจะตัดสินใจทรุดลงนั่งข้างๆ อาจารย์ครูฝึกพร้อมกระซิบกับผู้เป็นอาจารย์เบาๆ โดยไม่มีใครสังเกตว่า

 

             " แสดงว่าครูรู้แล้วสินะคะ...ว่าเรย์ครอบครองพลังธาตุสายลมในระดับที่พอดูทีเดียว "

 

             " หึๆๆ...พอดู งั้นรึ?...ช่างเป็นคำพูดที่ถ่อมตนเสียเหลือเกินนะ "  ครูฝึกคนนั้นพูดพลางกลั้วหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยกท่อนแขนที่ขนทุกเส้นพร้อมใจกันลุกซู่ขึ้นให้ดูในขณะที่เฮเลนได้แต่หัวเราะเบาๆ

 

           ....ความสามารถด้านพลังจิตของครูฝึกคนนี้คือ Gauge of Power (เกจ์อ๊อฟเพาเวอร์) ซึ่งเป็นความสามารถที่จะตรวจสอบพลังแฝงของผู้ใดก็ได้ผ่านการมอง โดยปฎิกริยาของค่าพลังจะแสดงออกผ่านทางการตอบสนองของร่างกาย คล้ายๆ กับลางสังหรณ์ และจากที่เขาตรวจสอบชายหนุ่มที่มีนามว่าเรย์แล้ว...เขาสรุปได้ว่า...

 

           ....ถ้านี่เป็นการต่อสู้ที่ใช้ชีวิตเป็นเดิมพันและเขาต้องเผชิญหน้ากับชายหนุ่มคนนี้...มีหวังเขาคงได้กลับหลังหัน แล้วใส่ตีนหมาวิ่งไปในทิศตรงข้ามตั้งแต่แรกเห็นแล้วแหงๆ....

 

             " เรย์  รัชเชอร์...ผู้ที่มีพลังแฝงที่ล้ำลึกเกินหยั่งถึง....กับ แลนซ์  เซอร์เบร่อน...ผู้ครอบครองพลัง หอกวายุ ที่ไร้พ่าย...เธอไม่คิดบ้างเหรอ...ว่าไม่ว่ามองยังไง นี่เป็นการประลองที่หาดูได้ยากที่สุดและน่าตื่นเต้นที่สุดจนแทบรอไม่ไหวเลยเชียวล่ะ! "  เขากระซิบกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะใช้มือซ้ายกุมแขนอีกข้างที่กำลังสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ไว้ด้วยความตื่นเต้น

 

               เฮเลนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเฮือกกับนิสัยเสียของผู้เป็นอาจารย์ครูฝึก.....อย่างน้อย...สิ่งที่ตาตรูฝึกกอริลล่าคนนี้ล่วงรู้ก็ยังไม่ได้ถึงกับทำให้ความลับของเรย์ถึงกับแตก...แต่ที่เธอกังวลที่สุดคือคู่ต่อส้ของเรย์....แลนซ์  เซอร์เบร่อน ผู้มีตำแหน่งระดับสูงสุดของปราการเช่นเดียวกับเธอ

 

            ...ตลอดระยะเวลา 3 ปีที่อยู่ในสถาบันฯ แน่นอนว่า เธอกับเจ้าปราการลมคนนี้ต้องเคยมีการประมือกันมาบ้างแล้ว...แม้ว่าทุกครั้งที่มีการประลอง ชัยชนะจะตกเป็นของเธอ...แต่นั่นก็เป็นเพราะพลังของธาตุที่ชนะทาง บวกกับความสามารถพิเศษของราชศาสตราดาบอัคคีนกฟินิกส์ ตัดทอนกำลังของแลนซ์จนแทบไม่เหลือ...แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังต้องใช้เวลาไม่น้อยในการคว่ำอีกฝ่าย...

 

            ...แต่ในขณะเดียวกัน ชายหนุ่มนามว่า เรย์ ก็มี คันฉ่องเทพวายุ อันไร้เทียมทาน ที่ถ้าหากไม่ได้ดาบเอ็กโซดัสของเธอล่ะก็ เธอคงไม่สามารถเข้าถึงตัวเขาได้แน่ๆ แถมเธอยังไม่เคยเห็นเขาแสดงความสามารถที่แท้จริงที่เขาเก็บงำไว้เลยซักที...ไม่ว่าจะคิดยังไง เฮเลนก็อดคล้อยตามสิ่งที่ครูฝึกพูดไม่ได้...

 

            ...นี่เป็นการประลองที่น่าตื่นเต้นที่สุดจริงๆ...

 

             " อย่างโชคดีที่สุด...มีหวังเรย์คงต้องโดนหามลงมาแหงๆ เลย...ใช่ไหม? เฮเลน "  โนอาห์ที่ดอดมานั่งจ๋องอยู่ข้างๆ เธอตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบเอ่ยขึ้นเบาๆ ในขณะที่เฮเลนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ

 

             " ...อย่าถามฉันเลย... "  เธอใช้คำพูดแบบเดียวกับที่เรย์เคยพูดกับโนอาห์...แม้ว่าความหมายของเธอกับเขาจะต่างกันโดยสิ้นเชิงก็ตามที

 

 

...........................................................

 

 

           ....จะได้ยินคำสนทนาของพวกเฮเลนหรือไม่...ตอนนี้เรย์ลาลีนก็ไม่มีเวลาจะมัวไปสนใจ เพราะตอนนี้ความสนใจทั้งหมดของเขากำลังพุ่งเป้าไปที่คู่ต่อสู้ของเขา...คนที่เขาสัมผัสได้ถึงพลังอำนาจของสายลมที่ไม่ได้ด้อยไปกว่าตัวเขาเลย...

 

            ...แลนซ์  เซอร์เบร่อน เป็นเด็กหนุ่มที่คะเนอายุจากภายนอกน่าจะอ่อนกว่าเขาประมาณปี 2 ปี ซึ่งเขาเดาเอาว่าน่าจะได้เรียนชั้นปี 3 จากการพาสชั้นแบบเดียวกับพริสซิลล่า...ผมตรงสีเงินยาวประท้ายทอยในขณะที่ด้านหน้าไว้จอนยาวเฟ้ย รับกับดวงตาสีเขียวมรกตเปล่งประกาย และผิวขาวนวลร่างเล็กบางราวกับราชนิกูลชั้นสูงแต่กลับให้ความรู้สึกน่าเกรงขามอย่างประหลาด...

 

               ตามที่เฮเลนเคยสอนไว้...ในฐานะนักศึกษาไร้ตำแหน่ง ขเาจำต้องก้มโค้งคำนับก่อน ซึ่งอีกฝ่ายก็คำนับตอบเล็กน้อยด้วยสีหน้าสงบนิ่ง....หรืออีกนัยนึงคือไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ

 

               แม้ว่าจะเตรียมใจไว้แล้ว...แต่ในฐานะอดีตผู้บัญชาการทหารจอมเวทย์ที่แทบจะอยู่บนจุดสูงสุดของวงการทหารเซลโลลอร์...อีโก้ที่มีก็มากพอจะทำให้ชายหนุ่มถึงกับคิ้วกระตุกได้เหมือนกัน

 

             " เรย์...ในฐานะอาจารย์...ไม่สิ....ในฐานะเพื่อนมนุษย์...ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็ไม่ต้องห่วงเรื่องศักดิ์ศรีบ้าบออะไร...ตะโกนยอมแพ้ซะ...หรือไม่ก็ออกให้พ้นเขตสนามประลอง...แล้วฉันจะสั่งยุติการประลองเอง... "  ครูฝึกคนที่เป็นกรรมการหันมากระซิบกับเขาเบาๆ ทำเอาเรย์ลาลีนถึงกับต้องเกาหัวแกรกๆ

 

             " นี่ใจคอจะไม่ลองคิดว่าผมอาจจะมีโอกาสพลิกชนะได้แบบปาฎิหาริย์มั่งเลยเหรอครับ? "  เขาอดไม่ได้ที่จะหันไปถามเบาๆ

 

             " ความสามารถของนายน่ะ...ฉันไม่รู้หรอกนะว่ามันแสดงผลยังไง...แต่ความสามารถของแลนซ์น่ะ คือ หอกวายุ ...ฉันเคยเห็นเด็กนั่นใช้ความสามารถนี้เจาะทะลุแผ่นตะกั่วหนา 2 นิ้วมาแล้ว...เพราะงั้น...ถ้าเห็นท่าไม่ดี...ลี้เลยนะ ! "  ครูฝึกพูดต่อโดยไม่สนใจคำถามของเรย์ลาลีนเลยซักกะนิด ทำเอาชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจเฮือก

 

             ' ประสบการณ์แปลกใหม่เลยนะเนี่ย...การโดนคนอื่นไม่เห็นหัว...เอาเถอะ!...ไอ้เราก็ไม่ได้มีจุดประสงค์หลักที่มาที่นี่เพื่อประลองซะหน่อย...รีบแพ้ๆ ไปให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราวไปซะก็ดีเหมือนกัน '  เขาคิดอย่างเหนื่อยหน่าย

 

               แต่ก่อนที่เขาจะได้ทันตั้งท่าเตรียมพร้อม...ปรากฎสายลมวูบหนึ่ง พัดผ่านใบหน้าพร้อมกับจิตคุกคามที่พุ่งสูงปรี๊ดจากคู่ต่อสู้ฝั่งตรงข้าม...ลางสังหรณ์บางอย่างของเขาทำให้เขากระโดดฉากไปด้านซ้าย...ก่อนที่เสี้ยววินาทีต่อมาเขาก็รู้สึกอุ่นวาบที่แก้มขวา เมื่อเขาสัมผัสดูก็พบกับโลหิตสีแดงสด ไหลเป็นทางออกจากบาดแผลที่คล้ายกับโดนมีดโกนบาดเป็นทางยาว

 

             " น่าเสียดายนะครับ...ถ้าเมื่อกี๊ไม่หลบ...การประลองก็คงจะจบไปแล้ว "  เด็กหนุ่มนามว่าแลนซ์อดไม่ได้ที่จะเอ่ยเบาๆ พร้อมกับยิ้มบางๆ ขณะที่เรย์ลาลีนพึ่งสังเกตเห็นว่าในมือด้านขวาของแลนซ์ปรากฎสายลมที่หมุนวนเป็นรูปหอกอันเรียวเล็กแต่หนาแน่นจนมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

 

             " อ...ไอ้เด็ก...เวรรร !!! "  เรย์ลาลีนกัดฟันกรอดพร้อมกับตาลุกวาว...เลือดขึ้นหน้าจนลืมเรื่องที่คิดจะแกล้งแพ้ไปสนิทเลย

 

             " เฮ้อ....ได้แต่หวังว่าเขาคงจะไม่ทำอะไรที่โฉ่งฉ่างจนความแตกกระจุยเองนะ... "  เฮเลนได้แต่เอ่ยกับตัวเองเบาๆ ที่เบื้องล่าง

 

             " เริ่มการประลองได้ !! "

 

 

.......................................................

 

 

              ชั่ววินาทีที่สิ้นสุดคำว่า เริ่มการประลอง ร่างของผู้ประลองทั้งคู่ก็หายวับไปในพริบตา ก่อนจะปะทะกันเสียงดังสนั่นที่กลางลานหินในชั่วพริบตาต่อมา...มือทั้งสองของเจ้าปราการลมกุมหอกสั้นที่สร้างจากความสามารถ หอกวายุ ที่คมกริบราวกับมีดโกน พยายามโถมแทงเข้าใส่เรย์ลาลีนอย่างสุดตัว เพราะเขารู้ดีด้วยสัญชาติญาณว่าคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ผู้ที่สามารถออมมือด้วยได้.... ถึงกระนั้น หอกวายุคู่ที่คมกริบก็ไม่สามารถทะลุผ่าน บาเรียสายลม หรืออีกนัยหนึ่งคือ คันฉ่องเทพวายุ ของเรย์ลาลีนเข้าไปได้.....แรงปะทะในช่วงเวลาที่ทั้งคู่ปะทะกันทำให้เกิดเสียงระเบิดคล้ายๆ กับ Sonic Wave  ดังสนั่นก้องกังวานไปทั่วจนทุกคนต้องเอามืออุดหู

 

              เรย์ลาลีนในฐานะอดีตทหารเจนศึกไม่ยอมปล่อยเวลาให้สูญเปล่าไปเลยแม้แต่น้อย ...ทันทีที่เท้าของเขาสัมผัสพื้น มือข้างที่สวมแหวนหยกขาว อลันดอร่า ก็สว่างวาบ ปรากฎเป็นดอกศรสายลมขนาดเล็กนับสิบดอก พุ่งหมายจุดสำคัญตามร่างกายของแลนซ์อย่างโหดเหี้ยม  แต่แลนซ์ก็ไวปานวอกไม่แพ้กัน หอกสายลมคู่ในมือของเขาถูกหมุนควงจนกลายเป็นโล่ขนาดใหญ่ ปัดป้องศรสายลมทุกเล่มจนไม่มีดอกไหนสามารถทำอันตรายเขาได้เลยแม้แต่น้อย....พวกเขาทั้งคู่กลับมาหยุดลง ณ จุดๆ เดิมที่เคยยืนก่อนการประลองราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เรียกเสียงฮือฮาจากทุกคนได้จนดังสนั่น! 

 

              แม้ว่าเลือดจากบาดแผลที่แก้มขวาของเรย์ลาลีนจะยังคงไหลโกรกไม่หยุด แต่สีหน้าของชายหนุ่มกลับฉาบไปด้วยรอยยิ้มบางๆ ในดวงตาฉายแววประกายราวกับเด็กที่พึ่งเจอของเล่นชิ้นใหม่

 

              ในขณะที่แลนซ์  เซอร์เบร่อนมีสีหน้าที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง ใบหน้าของเด็กหนุ่มบัดนี้ซีดเผือดราวกับโดนผีหลอก  ดวงตาเบิกกว้างจ้องถลึงใส่เรย์ลาลีนราวกับไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ในขณะที่หอกวายุในมือก็สั่นสะท้านอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

 

              การปะทะกันที่กินเวลาเพียงไม่ถึง 5 วินาทีนี้ บอกเด็กหนุ่มเจ้าปราการลมได้อย่างชัดเจนว่า เขาเจอกับ ตอ เข้าเสียแล้ว!  เพราะนับตั้งแต่ที่เขารับรู้ถึง พลังจิต ของตัวเอง ไม่เคยมีเกราะใดที่ หอกวายุ ของเขาเจาะไม่ทะลุ...แต่มันกลับใช้ไม่ได้ผลกับชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า...บาเรียของชายหนุ่มนามว่าเรย์มีพลังงานบางอย่างที่หักล้างความคมของหอกของเขาได้อย่างเหลือเชื่อ  รวมทั้งความสามารถในการบังคับสายลมให้เป็นดอกศรได้ราวกับใจนึก ทำให้รู้ได้โดยทันทีว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้ามีความสามารถในการ ควบคุมธาตุสายลม ได้เก่งกาจกว่าเขาชนิดเทียบไม่ติดเลย!!

 

             " น...นาย...เป็นใครกันแน่?! "

 

             " ผู้ใช้สายลมนิรนามที่บังเอิ๊ญบังเอิญเดินผ่านมาไงล่ะ...มั้ง? "

 

             " ก...แก !!! "  แลนซ์ตะโกนก้องพร้อมกับพุ่งเข้าใส่อีกครั้ง....การปะทะกันระหว่างผู้ใช้สายลมสองคน รุนแรงและรวดเร็วจนนักศึกษารอบๆ ลานหินเห็นแต่เพียงเงารางๆ ของกลุ่มก้อนแห่งการทำลายล้างที่ปะทะกัน...เพียงแต่คราวนี้ เรย์ลาลีนกลับเอาแต่ตั้งรับฝ่ายเดียวพร้อมกับยิ้มบางๆ อีกครั้งเหมือนอาจารย์กำลังมองดูศิษย์ที่ซุกซนคนนึง

 

              การปะทะเมื่อครู่ทำให้เรย์ลาลีนรู้ทันทีว่า แลนซ์  เซอร์เบร่อน เจ้าปราการลมคนนี้ มีพรสวรรค์และความสามารถในด้านการใช้สายลมอยู่ไม่ใช่น้อยๆ เพียงแต่ขาดผู้ให้คำแนะนำที่ดี จึงทำให้ดูเหมือนเพชรน้ำงามที่ยังไม่ได้ผ่านการเจียระไน...ถึงแม้จะคงคุณค่าของความเป็นเพชร แต่ก็ยังไม่ได้ส่องประกายสวยงามจนถึงที่สุด...ในฐานะอดีตที่เคยเป็นครูฝึกผู้คัดเลือกทหารจอมเวทย์ทั้ง 300 นาย ทำให้เขาอดที่จะสั่งสอนไม่ได้ด้วยความเอ็นดู

 

            " อย่าใช้อารมณ์เป็นตัวช่วยในการต่อสู้...อย่ารีบร้อนโจมตี ทั้งๆที่รู้ดีว่าสูญเปล่า...อย่าโจมตี 4 ครั้ง เมื่อ 2 ก็เพียงพอ...นี่ไม่เคยมีใครสอนเรื่องพวกนี้กับนายเลยรึไง? "

 

             น่าเสียดายที่แลนซ์ ไม่รู้ว่าตัวจริงของคู่ต่อสู้เป็นใคร...คำสอนของเรย์ลาลีนในตอนนี้ จึงไม่ต่างอะไรกับการเอาน้ำมันไปราดบนกองเพลิงเลย

 

            " หุบปาก...หุบปาก...หุบปาก !!! "  แลนซ์ตะโกนลั่น หอกในมือทั้งสองบัดนี้ถูกรวมกับหอกวายุอีก 4 เล่มที่ลอยอยู่ด้านหลังของเขา กลายเป็นโคตรหอกที่มีขนาดใหญ่เกือบเท่าเสาเข็ม ก่อนที่เสี้ยววินาทีต่อมา เขาจะปักหอกลงบนพื้น...เสี้ยววินาทีต่อมา หอกขนาดใหญ่เล่มนั้นก็ระเบิดออก กลายเป็นเคียวสายลมนับพัน พุ่งออกไปทุกทิศทุกทาง จนครูฝึกและนักศึกษาทุกคนแตกฮือไปคนละทิศละทาง

 

             " อ...ไอ้บ้าเอ๊ย!! ใครบอกให้ใช้ท่านั่นตอนมีคนล้อมรอบเป็นร้อยแบบนี้ฟะ!! "  อาจารย์ครูฝึกตะโกนด่าลั่นขณะก้มหลบ เคียวสายลม หัวซุกหัวซุน

 

              น่าเสียดายที่กระบวนท่าแบบทุ่มสุดตัวของแลนซ์กลับทำได้เพียงแค่รอยบาดคล้ายมีดโกนบนเสื้อพละและผิวหนังไม่กี่แห่งของเรย์ลาลีนเท่านั้น...ที่น่าตกใจคือ ในมือข้างที่สวมแหวนของเรย์ลาลีนกลับมี หอกวายุ ที่เขาเลียนแบบความสามารถของแลนซ์จนแทบจะเหมือนกันอย่างไม่มีผิดเพี้ยน  ดวงตาของเรย์ลาลีนลุกวาวราวกับสมิงร้ายก่อนจะตะโกนปิดเกมดังลั่น

 

            " จบแค่นี้แหละ !! "  ปากพูดจบ หอกวายุในมือก็ขว้างพรวดเต็มเหนี่ยวเข้าใส่แลนซ์ซึ่งบัดนี้ไร้การป้องกันตัวโดยสิ้นเชิงด้วยพลังของหอกที่กะให้อีกฝ่ายหลับยาวแบบรวดเดียวถึงเช้าไปเลย

 

             แต่ก่อนที่คมของหอกวายุที่ขว้างจากมือของจอมเวทย์หนุ่มจะถึงตัวของแลนซ์เพียงองคุลีเดียว  ดาบสีทองอร่ามสลักอักขระเทพโบราณก็ร่วงลงมาจากฟ้า ปักผนึกเข้ากลางหอกวายุอย่างแรงจนหักสะบั้นไปคาตา...แรงปะทะทำเอาแลนซ์ซึ่งไร้การป้องกันตัวปลิวตกลานหินไปอย่างกับว่าวป่านขาด ในขณะเดียวกันก็ส่งแรงกดดันมายังเรย์ลาลีนที่อยู่ห่างออกไปจนเจ้าตัวต้องถอยหลังอย่างระวังภัยโดยไม่รู้ตัว

 

           " ยุติการประลองเพียงแค่นี้ !...เรย์  รัชเชอร์ !! นายไปพบฉันกับผู้ปกครองของนายที่ห้องผู้อำนวยการทันที!! "  อเล็กซานดร้าซึ่งบัดนี้กำลังลอยตัวอยู่บนฟ้าตะโกนกร้าวด้วยสีหน้าและแววตาที่บ่งบอกว่าพร้อมที่จะหักคอมันผู้ใดก็ตามที่บังอาจขัดคำสั่งไปจิ้มน้ำพริกได้ โดยไม่สนว่ามันผู้นั้นจะใหญ่มาจากไหนแน่ๆ

 

           " ซ...ซวยเช็ด!! "  เรย์ลาลีนได้แค่รำพึงเบาๆ....เขานึกอยากจะมีพลังจิตที่ทำให้เขาโดนธรณีสูบตายไปเสียให้พ้นๆ ...เพราะถ้าสิ่งที่ซานดร้าพูดเป็นความจริง การม่องเท่งไปเลยคงจะดีกว่าเดินไปเจอเผชิญหน้ากับเชรีน่าตัวเป็นๆ แน่ๆ

 

 

.........................................................