Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

 

================================================

 

            ....ชายชราที่เชรีน่าเรียกว่า พ่อ  หันมาตามเสียงก่อนที่มุมทั้ง 2 ข้างของหนวดเขาที่ดกหนา ยกกระตุกขึ้น ซึ่งจากสถานการณ์แล้ว เรย์ลาลีนเดาว่าน่าจะเป็นการแยกเขี้ยวมากกว่าการยิ้ม  เขาเดินพุงกระเพื่อมเข้ามาพร้อมกับวางหนังสือพิมพ์ที่ตอนนี้ยับยู่ยี่แล้วลงบนโต๊ะดังปัง !....

 

              " นี่ฝีมือลูกใช่ไหม ?! เชรี่ .... ลูกก็รู้กฎดีนี่ว่า คริสตัลฟอร์ซ จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับสงครามระหว่าง ซีแบทเทิ่ล กับ เซลโลลอร์น่ะ !! " ชายชราพูดเร็วปรื๋อจนหนวดกระดก

 

              " เซลโลลอร์ ? ....เชรีน่า....พี่ทำอะไรกับ.... " 

 

              เรย์ลาลีนหันไปถามเชรีน่าพลางคลี่หนังสือพิมพ์เปิดอ่าน แต่ยังพูดไม่ทันจบประโยค เมื่อเขาเห็นภาพข่าวที่กินพื้นที่ไปเกือบครึ่งหน้ากระดาศเขาก็ต้องอุทานดังลั่น

               

              " เหวอ !! เชรีน่า ! พี่ทำอะไรลงไปเนี่ย ?! "

 

              ภาพที่ทำให้เขาอุทานนั้น คือภาพเดียวกับที่ราโชลีนดูอย่างกับแกะ ...เป็นภาพของเกาะทองคำที่ถูกล้อมรอบไปด้วยกำแพงน้ำแข็งสูงเทียมฟ้า โดยมีพาดหัวข่าวใต้ภาพคือ   

          

           ....มรดกสุดท้าย ของวีรบุรุษแห่งเกาะทองคำ ...เรย์ลาลีน  คอบร้า ....

 

              " สุดยอดเลยใช่ม้า !..... เนี่ย เป็นเวทย์ที่ต่อยอดมาจาก โลงเย็นนิรันดร์  อีกที โดยใช้พลังเสริมจากกระแสน้ำเย็นใกล้ๆ กับเกาะทองคำ   โหย! พูดก็พูดเหอะ กว่าจะสร้าง กำแพงเย็นนิรันดร์ค้ำฟ้า  รอบเกาะได้ ทำเอาฉันคนนี้เกือบตายเชียวนะ "  เชรีน่ายังคงโม้โดยไม่มองอารมณ์ของเรย์ลาลีนกับพ่อตัวของตัวเองเลยซักนิด

 

              " ไม่ตลกเลยนะ!! ลูกรู้รึเปล่าว่าถ้าหากเขาจับได้จากไอเวทย์ที่ออกมาจากกำแพง พวกเขาจะรู้ทันทีว่ากำแพงนั่นไม่ใช่ฝีมือของเรย์ลาลีน แต่เป็นของลูก ...ถึงตอนนั้น คริสตัลฟอร์ซ อาจจะต้องรับศึกจากทั้ง 2 ประเทศ โดยที่เราไม่มีส่วนได้ส่วนเสียเลยนะ! "  ชายชราพูดเสียงดังลั่นโดยมีเรย์ลาลีนยืนกอดอกพยักหน้าอยู่ข้าง

 

              " เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกน่า พ่อ ....กลิ่นไอเวทย์ของหนูกับเรย์ลาลีนน่ะ ออกจะคล้ายๆ กันอยู่ไม่น้อย  แถมหนูก็ดัดแปลงกลิ่นอายไปแล้วด้วย ...เชื่อหนูเหอะน่า....ไม่มีใครสาวถึงหนูหรือ คริสตัลฟอร์ซ ได้แน่ "

 

              " แต่พี่ไม่คิดบ้างเหรอว่าการทำแบบนี้มันออกจะเกินเลยไปหน่อยเหรอ ?  ....ให้ตาย ! ตอนที่ผมได้ยินเรื่องที่พี่พูดทีแรก ผมก็นึกว่าพี่จะมีเส้นสายในซีแบทเทิ่ลที่ใหญ่พอจะสั่งยุติสงครามได้ ...ที่ไหนได้...แบบนี้มันใช้กำลังเข้าว่าชัดๆ "

 

             " ใช่แล้ว ! พ่อสอนกี่ครั้งกี่หนแล้วว่า ความรุนแรงน่ะ ไม่ช่วยยุติปัญหาได้หรอก ! ...... เฮ้ย ! ว่าแต่ แกเป็นใครฟะเนี่ย ?!  มาอยู่ในบ้านของลูกสาวตัวน้อยๆ ของฉัน  แถมยังเรียกนางฟ้าตัวน้อยๆ ของฉันว่าพี่ทุกคำเลย !! "  

 

              ชายชราหันมาถามเรย์ลาลีนราวกับพึ่งนึกขึ้นได้ว่าเรย์ลาลีนอยู่ในห้องนี้ด้วย ทำเอาเรย์ลาลีนกุมขมับ ชักเดาได้แล้วว่านิสัยเสียทั้งหลายแหล่ของเชรีน่าได้มาจากใคร

 

             " เอ่อ....คือผม... "

 

              ระหว่างที่เขากำลังหาเหตุผลดีๆ มาบอกกับชายตรงหน้า  เชรีน่าที่ตั้งท่าอยู่ก่อนแล้ว ก็พูดสวนขึ้นทันทีราวกับรอจังหวะนี้แบบมานาน

 

             " อะไรกัน ! พ่อนี่แย่ที่สุด !! จำเขาไม่ได้จริงๆ เหรอ ? "

 

             เรย์ลาลีนหันควับไปมอง รู้สึกว่าเค้าลางแห่งหายนะกำลังโบกมือทักทายเขาอยู่รำไร ในขณะที่ผู้เป็นพ่อของเชรีน่ายังคงทำหน้างงอยู่

 

             " จำ? ....ทำไมฉันต้องจำเจ้าหนุ่มนี่ได้ด้วย เขาเป็นใคร? "

 

             " เอ่อ...คือ... "

 

             " ไม่อยากจะเชื่อเลย !!  เขาเป็นลูกชายของพ่อที่พ่อแอบไปไข่ทิ้งไว้อย่างไม่ดูดำดูดีที่เซลโลลอร์นะ !!   พ่อบ้าไร้ความรับผิดชอบ !!! "

 

             " ห๊าาาาาาา !!!! " 

 

              เรย์ลาลีนร้องลั่น ก่อนจะมีเสียง ตึง! ที่ดังกว่ากลบเสียงร้องของเขา ...เมื่อหันกลับมาก็เห็นผู้เป็นบิดาของเชรีน่าตาเหลือกหงายหลังโครม เพราะช็อคสุดขีดไปเรียบร้อยแล้ว

 

              " พี่ ! "

 

              " อืม...สงสัยงานนี้จะเล่นแรงไปนิดแฮะ " เชรีน่าพูดเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่ไม่รู้สึกผิดเลยซักนิด

 

 

.................................................

 

 

            ....หลังจากที่ช่วยกันปฐมพยาบาลจนชายชราฟื้นคืนสติมาครบสมบูรณ์ เรย์ลาลีนและ เชรีน่าตัดสินใจเล่าความจริงทั้งหมดให้ฟัง  ระหว่างที่เล่า ชายชราเอาแต่จ้องมองเรย์ลาลีนด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ปากอ้าแล้วหุบ อ้าแล้วหุบ อยู่หลายรอบจนเหมือนกับปลาทองที่กำลังขาดออกซิเจน....

 

              " น...นี่....ลูกกำลังจะบอกว่า....เรย์ลาลีน  คอบร้า....วีรบุรุษแห่งสงครามเกาะทองคำ  ยังไม่ตาย? ....แถมยังเป็นสายเลือด เมโอ คริสตัล ผู้เป็น ลูกของลูก งั้นเหรอ?? " ชายชราพูดคล้ายกับอ้าปากพะงาบๆ 

 

              "คือ....เรย์ฯ มีสายเลือดครึ่งนึงของหนูไหลเวียนอยู่....ถึงแม้หนูจะไม่ได้ไป จ้ำจี้  กะเจ้าของสายเลือดอีกครึ่งนึงของเขาก็ตามที ....แต่โดยพฤตินัยแล้ว เรย์ฯ เป็นลูกของหนู แน่นอนค่ะ ! " เชรีน่าตอบอย่างหน้าชื่นตาบาน ราวกับว่านี่ไม่ใช่เรื่องของเธอเลยซักนิด

 

              ชายชราโงนเงนราวกับจะเป็นลมอีกรอบ ลำบากเรย์ลาลีนต้องเข้ามาช่วยประคองอีกรอบ

 

             " ถ...ถึงยังงั้น...ลูกก็ไม่สามารถบอกใครได้ว่า เขาเป็นลูกของลูก ....ถ้าไม่นับว่าเขา ตายไปแล้ว  ...เรย์ลาลีนก็แก่เกินกว่าจะเป็นลูกของลูกได้ "

 

             " ถึงได้บอกไง๊...ว่าเรย์ลาลีนเป็นลูกของพ่อ ที่พ่อไป ปั่มปั๊ม  กับสาวที่เซลโลลอร์.... แบบนั้นเข้าท่ากว่าเยอะเลยใช่ม้า... " เชรีน่าเสนอทางเลือก

 

             " เข้าท่ากะผีเซ่ !! นอกจากแม่แกแล้ว พ่อไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนในสภาพเปลือยมาก่อนเลยด้วซ้ำนะ !! "

 

             " ก็อย่างที่เห็นนะ เรย์ฯ นี่คือ กาเบรียล เมโอ คริสตัล  ...พ่อของฉัน...ไม่สิ ...พ่อของพวกเราเป็นพวกหัวโบราณนิดๆ เนอะ ว่าไหม? "

 

             " อย่าโมเมเอาเองว่าพ่อตกลงรับข้อเสนอที่ให้เรย์ลาลีนเป็นลูกของพ่อสิเฟ้ย ! "

 

             " อือ...เรย์ลาลีน.....ตกลงนายชื่อว่า  เรย์....เรย์  เมโอ คริสตัล ....นั่นพ่อของนาย กาเบรียล ...นายเกิดที่เซลโลลอร์ ถูกเลี้ยงเดี่ยวมาโดยแม่ ...ส่วนพ่อเฮงซวยพอไข่นายทิ้งไว้ก็หายไปอย่างไม่ดูดำดูดี .....พออายุ 22 ปี แม่นายก็ตาย นายก็ระหกระเหเร่ร่อนออกเดินทางบากหน้ามาหาพ่อที่ทิ้งนายไป  ที่แรกพ่อของนายไม่ยินยอม ....แต่พี่สาวแสนสวยใจดีปานนางฟ้าเกิดเมตตาสงสารเด็กน้อยตาดำๆ จึงรับนายมาเลี้ยงโดยฝ่าฝืนคำสั่งอันเลือดเย็นของผู้เป็นพ่อ......โอ้!! ช่างเป็นเรื่องราวที่ลึกซึ้งกินใจจนแทบน้ำตาไหลเลยไหมล่ะ "  เชรีน่าเล่าเรื่องได้เป็นฉากๆ แถมทิ้งท้ายราวกับตกลงแล้วว่าจะใช้แผนนี้

 

             " เดี๋ยวก่อนสิเฟ้ย!! ขืนทำแบบนั้น พ่อแกก็ได้ถูกเนรเทศออกจาก คริสตัลฟอร์ซ สิเฟ้ย!! ....ทำแบบนี้มันเท่ากับช่วยลูกแต่ฆ่าพ่อ แล้วนะ!! " กาเบรียลร้องลั่น

 

             เรย์ลาลีนเริ่มหัวเราะ....เขาไม่คุ้นเคยกับบรรยากาศแบบนี้เลย....ปกติแล้วเขาจะอยู่ในบรรยากาศแบบทหาร หรือไม่ก็ครอบครัวที่มีพ่อบุญธรรมเป็นกษัตริย์.....แต่บรรยากาศนี้กลับต่างออกไป ....บรรยากาศที่อบอุ่น สบายใจ.....

 

           .... บรรยากาศของ ... บ้าน .... 

 

 

...................................................

 

 

            ... หลังจากที่ตกลงกันอยู่นาน  ในที่สุด เขาก็จะใช้ชื่อ เรย์  เมโอ คริสตัล  ลูกชายคนเดียวของน้องสาวของกาเบรียล ที่หายสาปสูญไป  ...หลังจากที่ผู้เป็นแม่ตาย เขาก็มาพบกับลุง   กาเบรียล ซึ่งเป็นญาติเพียงคนเดียวที่เขารู้จัก ...ซึ่งผู้เป็นลุงก็ตัดสินใจรับเขาไว้ในการอุปถัมภ์ ...

 

             " โห่...น่าเบื่อสิ้นดี...ไม่มีส่วนไหนหักมุม หรือดราม่าเรียกน้ำตาได้เลยซักกะนิด " เชรีน่าทำแก้มป่องขณะนั่งกอดอกอยู่บนโซฟา

 

             " นี่แกอยากเห็นจะพ่อแกถูกรุมปาหินมากขนาดนั้นเลยเรอะ !! "

 

             " ผมแต่ได้แค่นี้ก็เต็มที่แล้ว...โธ่เอ้ย! พี่....ผมไม่ใช่คนที่โกหกน้ำไหลไฟแลบได้เหมือน ราโชลีน นะ "

 

             " เออ...เรื่องนี้อีกเรื่อง...นายอย่าเอ่ยถึงเรื่องอดีตของตัวนาย พวกพี่น้องของนาย...หรือแม้แต่ชื่อเก่าของนายก็ไม่ควรเรียก....นายเป็นเด็กที่มาจากบ้านนอก  ไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับโลกภายนอกเลย " เชรีน่าเตือนเบาๆ ขณะที่กาเบรียลก็พยักหน้าหงึกๆ เห็นด้วย

 

             " อือ...มีเรื่องให้อัพเดตเยอะจริงๆ แฮะ " เรย์ลาลีนซึ่งในขณะนี้คือ เรย์  เมโอ คริสตัล เปรยเบาๆ ขณะใช้มือขวาลูบแหวนนำเวทย์ที่นิ้วชี้ซ้ายด้วยความเคยชิน......แต่เมื่อเชรีน่าเหลือบมาเห็นแหวนเธอก็คว้ามือซ้ายของเขาหมับ พร้อมกับบิดเข้ามาดูใกล้ๆ โดยไม่สนใจเจ้าของมือซึ่งร้องอย่างเจ็บปวดเพราะแขนถูกบิดจนผิดรูป ก่อนที่เธอจะบ่นพึมพำเบาๆ

 

              " ให้ตาย......ฉันมองไม่เห็นเจ้าแหวนนี่ได้ไงเนี่ย ...ทั้งๆที่นั่งเฝ้านายมาตั้ง 8 วันแบบนี้ ... "

 

              " นี่พี่จะทำฉันบาดเจ็บอีกกี่รอบ พี่ถึงจะพอใจฟะ !! "  เรย์ลาลีนร้องโวยวาย ในขณะที่ทีแรก กาเบรียลก็ได้แต่อ้าปากค้าง  แต่พอเขาสังเกตเห็นความพิเศษของแหวนนำเวทย์สีเงินประดับลายอักขระเวทย์โบราณ เขาก็หยิบแว่นสายตาขึ้นมาสวม ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาดูใกล้ๆ

 

              " โหย....เรย์....นี่เธอไปได้แหวนวงนี้มาจากไหนกันเนี่ย ? " ชายชราผู้ตอนนี้กลายเป็นลุงของเขาเอ่ยถามเบาๆ 

 

              " แหวนนี่ราชาคาริออสให้ผม ตอนผมเข้ารับตำแหน่ง ผบ. ทหารจอมเวทย์ ! มันเกี่ยวอะไรด้วยล่ะครับ ?! "

 

              " รู้ไหมว่านายใส่ขุมทรัพย์ที่ประเมินค่าไม่ได้ เดินร่อนไปร่อนมาอยู่เนี่ย ..... นี่คือ แหวนนำเวทย์ ลำดับที่ 2 ของ 1 ใน 3 แหวนนำเวทย์ที่มีพลังอำนาจส่งเสริมการร่ายเวทย์สูงที่สุด .....นี่คือ แหวนเงิน อนาสตาเซีย .... แหวนที่มีพลังส่งเสริมการร่ายเวทย์สูงถึง 140 % เชียวนะ " เชรีน่าอธิบายเรียบๆ พลางคลายมือจากแขนของเรย์

 

              " ปัญหาคือ ใครๆ ก็รู้จักแหวนวงนี้ ....มีคนให้ราคาในตลาดซื้อขายถึง 20 ล้านดรากัส ... แถมที่ร้ายที่สุดคือ ถ้าไม่นับพี่น้องของเธอ  ทุกคนที่รู้จักเธอล้วนแต่รู้ว่าแหวนวงนี้เป็นของเธอ ...แหวน จะยืนยันการมีตัวตนอยู่ของเธอ ...เรย์ " กาเบรียลสรุปเบาๆ

 

              " เพราะงั้น.....ถอดมาซะ "

 

              " หา? ...พี่พูดอะไรของพี่....พี่หักไม้เท้าเวทย์ของผมไปแล้วอันนึง ....นี่จะยึดแหวนที่อยู่ติดนิ้วผมมาตลอด 6 ปี ไปอีกเหรอ? ....ใจคอพี่จะกะไม่ให้ผมเหลืออะไรไว้ป้องกันตัวเลยรึไง?! "

 

              " เดี๋ยวฉันหาอุปกรณ์นำเวทย์อันอื่นให้น่า !... ที่ฉันทำก็เพื่อความปลอดภัยของตัวนายเองนะ!! "

 

              เชรีน่าสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดอีกครั้ง แต่เธอก็ไม่พยายามถอดแหวนนั่นด้วยตัวเอง เพราะเธอรู้ดีว่า แหวนนำเวทย์จะไม่สามารถถอดออกได้ถ้าเจ้าของแหวนไม่ยินยอม .....ส่วนเรย์ลาลีนได้แต่บ่นอุบอิบ ก่อนจะถอดแหวนนำเวทย์สีเงินที่มีค่ามากกว่าค่าหัวของเขาที่ซีแบทเทิ่ลตั้งให้ถึง 4 เท่า ส่งให้เชรีน่าอย่างเสียไม่ได้

 

              " ดีมาก....เด็กดี....ว่าง่ายๆ โตไวๆ "

 

              " ทีนี้ผมก็กลายเป็น มนุษย์ธรรมดา  โดยสมบูรณ์แล้ว "

 

              " เลิกบ่นซะทีเหอะน่า...บอกแล้วไงเดี๋ยวจะหาอันใหม่ให้ "

 

              หลังเชรีน่าพูดจบ นกเหยี่ยวสีดำตัวมหึมาก็บินโฉบเข้ามากลางวงสนทนา พร้อมกับร้อง แกว๊ก ! ทักเชรีน่าเบาๆ ราวกับรู้จักกับเธอเป็นอย่างดี

 

              " เลโอ?...ถ้าจำไม่ผิดฉันฝากนายไว้กับ เทียน่า ที่ วัลคาไนท์ ไม่ใช่เหรอ? " เชรีน่าร้องเบาๆ ก่อนจะสังเกตเห็นจดหมายเล็กๆ ที่ผูกติดมากับข้อเท้าของเลโอ  

 

              เธอแกะมันออกมาอ่าน ก่อนคิ้วบางจะขมวดน้อยๆ  หลังจากเธออ่านจบ เธอก็เผาจดหมายทิ้งด้วยเวทย์เพลิงบทเล็กๆ ทันที่

 

              " เรย์.....อยากไปเที่ยว วัลคาไนท์ หน่อยไหม? " เชรีน่าหันมายิ้มอย่างมีเลศนัยให้กับเรย์ .....บอกตรงๆ เขาไม่ชอบสายตาของเชรีน่าในตอนนี้เลย ....

 

 

..................................................