Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

 

================================================

 

            ...เรย์  เมโอ คริสตัล ในชุดเครื่องแบบสีน้ำเงินเข้มขยับเนคไทสีดำมี่ผูกแน่นอยู่กับคออย่างไม่คุ้นเคย ส่วนปกคอปักไว้ด้วยดิ้นไหมสีม่วงเข้ม กระเป๋าเสื้อด้านซ้ายของสูทตัวนอกประดับตราสัญลักษณ์ลูกไปสีแดงสด ใต้ตราสัญลักษณ์ปักดิ้นสีทองเป็นตัวอักษรชัดเจนว่า ....สถาบันผู้ใช้พลังจิตนานาชาติ วัลคาไนท์ .... 

 

             " แรกๆ ก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ ....อีกหน่อยก็คงจะชินไปเอง "

 

             หญิงสาวในชุดคลุมยาวสีเทา บนรถเข็นวีลแชร์ เอ่ยๆ เบาๆ  คะเนอายุจากดวงหน้าคงจะอายุประมาณ 19-20 ปี ดวงตาสีดำสนิทราวกับรัตติกาลที่แสงดาว รับกับผมยาวสยายสีดำ ผิวขาวผ่องราวกับหิมะประดับด้วยจมูกโด่ง และริมฝีปากบางสีกลีบกุหลาบที่ยิ้มแย้มอยู่เป็นนิจ  เบื้องหลังของเธอคือหญิงสาวที่มีดวงหน้าเดียวกับเธอไม่มีผิดเพี้ยนกำลังทำหน้าที่เป็นผู้เข็นรถเข็นอยู่ไม่ห่าง

 

             " หึๆ ก็คงงั้นมั้งครับ....อันที่จริง ผมพึ่งรู้ด้วยซ้ำ ว่า สถาบัน แห่งนี้ มีอยู่จริง "

 

 

.........................................

 

 

          ....1 อาทิตย์ก่อน ... บ้านของเชรีน่า เมโอ คริสตัล....

 

              " เรย์...นายรู้จัก พลังจิต ดีแค่ไหน? " เชรีน่าเอ่ยถามเบาๆ ขณะค้นหาอะไรบางอย่างในลังไม้ขนาดใหญ่ที่เธอเรียกมันว่า ลังเก็บไอเท็มลับ  ของเธอ

 

              " ก็...สมัยก่อนผมเคยสู้กับผู้ใช้พลังจิตที่เก่งที่สุดในเซลโลลอร์แทบทุกวัน...ผมว่าผมค่อนข้างรู้จัก พลังจิต  ดีทีเดียวครับ ....มั้งนะ " เรย์นึกถีงเซเรย์ลีนที่มีเกราะจิตอันแข็งแกร่งคุ้มกันอยู่จนเขาแทบจะใช้เวทย์โจมตีไม่เข้าเลย

 

              " งั้น...ลองบอกความแตกต่างระหว่าง ผู้ใช้พลังจิต กับ ผู้ใช้เวทย์มนต์  หน่อยซิ ... ว่ามันต่างกันตรงไหน? " เชรีน่าถามอีกครั้งขณะโยนขวดใส่ของเหลวสีม่วงท่าทางไม่น่าไว้วางใจทิ้งไปอีกทาง

 

              " เอ๋....เอ่อ...ก็....ไม่ต่างกันไม่ใช่เหรอ? " เขาตอบอย่างไม่ค่อยแน่ใจ

 

              " บู่ๆ....ศูนย์คะแนน... อันที่จริงแล้วพลังจิตกับพลังเวทย์ ค่อนข้างต่างกันอย่างลิบลับเลย "  

 

              " เห?....จริงดิ? "

 

              " จริ๊ง....นั่ยเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเราเรียกหน่วยของพลังเวทย์ว่า ขีดจำกัดการใช้เวทย์  ในขณะที่เราเรียกหน่วยของพลังจิตว่า ค่าพลังจิต  ไง "

 

              " เอ่อ....ช่วยอธิบายให้มันละเอียดกว่านี้หน่อยได้ไหม? " เรย์ขอเหตุผลเพิ่มเติม

 

              " คืองี้นะ...เรย์... พลังเวทย์คือการให้ อณูพลังเวทย์บริสุทธ์  ที่มีอยู่ทั่วไปในบรรยากาศไหลผ่านร่างกาย ก่อนจะใช้ความสามารถพิเศษของร่างกายแปลงอณูพลังเวทย์ให้เป็นพลังเพื่อร่ายเวทย์ออกมา .....จอมเวทย์แต่ละคนจะมีขีดจำกัดในการให้อณูพลังเวทย์ไหลผ่านร่างกายได้อย่างจำกัด  ถ้าหากให้อณูพลังเวทย์ไหลผ่านร่างกายเกินกว่าขีดจำกัดที่ตนมี อณูพลังเวทย์จะตกค้างอยู่ในร่างกายจนระเบิด ตู้มมมม !!! ...กลายเป็นโกโก้ ครั้นช์ ไปเลย !!! "  

 

              นี่เป็นน้อยครั้งที่เชรีน่าพูดอะไรได้เป็นการเป็นงานขนาดนี้ .....ถ้าไม่นับตอนท้ายของประโยคอ่ะนะ....

             

              " พึ่งรู้นะเนี่ย... " เรย์ตอบอย่างชักชินกับคำพูดของเชรีน่าแล้ว  ...เขาเป็นผู้ที่ร่ายเวทย์ได้มาตั้งแต่กำเนิด จากผลพวงของการตัดต่อพันธุกรรม ทำให้เขาไม่ค่อยสนใจเรื่องพื้นฐานพวกนี้นัก

 

              " ส่วน พลังจิต น่ะ....เป็นพลังที่ออกมาจากร่างกายของเรา  และผู้มีพรสวรรค์ที่เรียกกันโดยทั่วไปว่า ผู้ใช้พลังจิต จะสามารถแสดงความสามารถด้านพลังจิตที่แฝงอยู่ในร่างกายออกมาได้  แต่ก็แน่นอนล่ะ พลังจิตในร่างกายของแต่ละคนมีอยู่อย่างจำกัด  ถ้าหากใช้หมดจะต้องทิ้งช่วงไปซักพักเพื่อฟื้นพลัง ...คนที่ใช้พลังจิตจนหมดแล้วยังฝืนใช้ต่อ ร่างกายก็จะดึงเอาพลังชีวิตมาใช้แทนพลังจิตที่มี ...ผลก็คือ แห้งแก๊ก กลายเป็นซากมัมมี่ไปเลยไงล่ะ !!  ....จบคอร์สวิชาพลังจิต 101 แต่เพียงเท่านี้ "  

 

              เชรีน่าสรุปรวบยอดให้ฟังพร้อมๆ กับโยนกะโหลกของอดีตสิ่งมีชีวิตบางอย่างที่มีฟันแหลมเป็นใบเลื่อยไปอีกทางนึง

 

              " แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่พี่บอกจะให้ผมไปที่วัลคาไนท์ด้วยล่ะ? " เรย์ถามอีกครั้งอย่างสงสัย

 

              " จำจดหมายที่ผูกติดมากับขาของ เลโอ ได้ไหม? "

 

              " เลโอ?....ถ้าหมายถึงเจ้าเหยี่ยวตัวบิ๊กเบิ้มนั่นล่ะก็ ใช่...ผมจำได้ "

 

              " จดหมายนั่นเป็นจดหมายที่ส่งมาจาก อันนาเทียน่า ผู้อำนวยการแห่งสถาบันผู้ใช้พลังจิตนานาชาติแห่งวัลคาไนท์.....ปกติแล้วหล่อนจะติดต่อกับฉันผ่านทางผู้ใช้พลังจิตสาย เทเลพาธี (พวกผู้ใช้โทรจิต) ซึ่งก็ติดต่อมาคุยกันอยู่บ่อยๆ .....เทียน่าจะติดต่อฉันผ่านทาง เลโอ ก็เฉพาะมีเรื่องฉุกเฉินเร่งด่วนสุดๆ เท่านั้น " 

 

              " อ่าฮะ....แล้ว? "

 

              " ตอนนี้มีคน หรือกลุ่มคนลึกลับ พยายามบุกเข้าไปในสถาบันฯ แห่งนี้ "

 

              " เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆ ขอขัดนิดนึงนะ....คนเราจะบุกสถาบันผู้ใช้พลังจิตที่มีแต่ผู้ฝึกพื้นฐานการใช้พลังจิตไปทำไมกัน? ....มันไม่ต่างจากการบุกปล้นโรงเรียนเลยนะ.....ตัดเรื่องการ ล่าแม่มด ทิ้งไปได้เลย เพราะถึงแม้ผู้ใช้พลังจิตจะมีอยู่ไม่แพร่หลายเท่าผู้ใช้เวทย์มนต์  แต่ก็ได้รับการยอมรับทางสังคมอยู่พอสมควรแล้วไม่ใช่เหรอ? "  เรย์ลาลีนก็พยายามคิดเหมือนกันว่าคนเราจะบุกปล้นโรงเรียนไปทำไมกัน 

 

              " นั่นแหละปัญหาล่ะ......เราไม่รู้ว่าพวกบ้านั่นต้องการอะไร....และที่น่าประหลาดใจที่สุด คือ สถาบันฯ แห่งนี้มีระบบรักษาความปลอดภัยในระดับที่เทียบเท่ากองกำลังติดอาวุธที่มีแสนยานุภาพมากพอจะยึด นครหลวงเฮสเทีย แห่ง วัลคาไนท์  ได้เลยนะ.....ทำไมถึงปล่อยให้คนบุกเข้าไปได้อย่างง่ายดายหลายต่อหลายครั้งเลยล่ะ.... "

 

              เธออธิบายพร้อมกับร้อง อ๊ะ! เบาๆ ก่อนจะหยิบแหวนเนื้อเกลี้ยงที่ทำจากหยกสีขาวน้ำงามออกมาโยนส่งให้ ....เมื่อรับได้เรย์ก็หยิบขึ้นมาส่องกับแสงสว่างและสังเกตเห็นอักขระเวทย์ที่สลักอยู่ด้านในของแหวนส่องแสงเรืองๆ

 

              " นี่มัน? "

 

              " แหวนหยกขา่ว อลันดอร่า  ....แหวนนำเวทย์ชิ้นโบว์แดงของ ภูติขาว อลันดอร่า ... แม้ว่าแหวนวงนี้จะไม่ดีเท่า แหวนเงิน อนาสตาเซีย  ของนาย  แต่แหวนวงนี้ก็มีพลังส่งเสริมการร่ายเวทย์สูงถึง 80 %  ...แถมยังมีรูปลักษณ์ที่ไม่สะดุดตาเพราะไม่มีการสลักอักขระเวทย์ลงที่ด้านนอกของแหวน แต่สลักด้านในแหวนแทน ทำให้ไม่ว่ามองจากมุมไหนมันก็เป็นแค่แหวนหยกธรรมด๊า ธรรมดา เท่านั้น.......อาวล่ะ.....ในเมื่อตอนนี้นายก็มีของป้องกันตัวแล้ว.... เพราะงั้น... " 

 

              " ...เพราะงั้น?... " เรย์ชักเห็นท่าไม่ดี เชรีน่ายิ้มแบบนี้ทีไรเป็นมีเรื่องทุกที

 

              " ระหว่างที่พ่อจัดการเรื่องเกี่ยวกับเอกสารระบุตัวตนของนาย ...ฉันอยากให้นายแฝงตัวในฐานะนักศึกษา ไปสืบเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้ทีนะ... "

 

              " อ๋อ.....จะบ้าเรอะ !!! พี่ก็รู้ว่าผมใช้พลังจิตไม่ได้! ....แล้วยังจะให้ผมเข้าไปเป็นสายที่นั่นอีกเหรอ? ...แบบนี้มันยิ่งกว่าการเอาเด็กสายศิลป์ฯ มาทั้งชีวิตไปยัดเข้าเรียนในห้องเรียนแพทย์เลยนะ !! "  เรย์โวยลั่น

 

              " เออน่า....นายไม่พูด ฉันไม่พูด ใครจะไปรู้ยะ....อย่าคิดมากเซ่... "

 

              " นั่นสิเนอะ.....อย่าพูดอะไรไร้ความรับผิดชอบยังงั้นเซ่ !! "

 

              " เอ๊า!... นี่ฉันพูดจริงนะ....ถึงแม้ว่าพลังจิตและเวทย์มนต์จะต่างกันสุดขั้วก็จริง...แต่รูปแบบการแสดงออกของพลังทั้งคู่ค่อนข้างจะคล้ายกันพอสมควรเลย....ดูอย่าง เกราะจิต ของน้องชายนาย กับ เกราะเวทย์ ของนายสิ ...ถ้าไม่สังเกตชนิดจับผิดกันจริงๆ ก็ไม่มีทางมองออกหรอกว่าต่างกัน...ระดับของนายก็น่าจะร่ายเวทย์โดยไม่ใช้เสียงได้ไม่ยากนัก...... เพราะงั้น ขอแค่นายไม่ทะเล่อทะล่าใช้เวทย์เกินขีดจำกัด จนตัวแตกเป็นลูกโป่งสวรรค์โดนเข็มจิ้ม ...ก็ไม่มีใครรู้หรอก ว่านายใช้พลังจิตไม่ได้ .......มั้งนะ? "

 

               " ไร้ความรับผิดชอบสุดๆ เลยนี่หว่า... " เรย์บ่นอุบอิบ ในขณะที่กาเบรียลได้แต่นั่งตบไหล่ให้กำลังใจอยู่ข้างๆ 

 

 

....................................................

 

 

              ...ปัจจุบัน....ณ สถาบันผู้ใช้พลังจิตนานาชาติวัลคาไนท์ ....

 

               " ตอนนี้ คนที่รู้ว่าคุณมาในฐานะสายสืบ ก็มีแค่ฉัน กับ พี่ อเล็กซานดร้า เท่านั้น... เพราะงั้น...ขอความกรุณาปิดเรื่องนี้เป็นความลับ....อย่าให้นักศึกษาหรือพวกอาจารย์รู้เรื่องนี้เป็นอันขาดนะคะ......อย่างน้อยๆ ก็เพื่อความปลอดภัยของตัวคุณเอง "  หญิงสาวบนรถเข็น ผู้เป็นผู้อำนวยการสถาบันผู้ใช้พลังจิตฯ นามว่า อันนาเทียน่า เอ่ยเชิงเป็นห่วง  แต่ผู้เป็นเสมือนพี่สาวฝาแฝดที่อยู่ด้านหลังกลับถอนหายใจเฮือกเบาๆ ก่อนจะพูดโดยเจตนาจะให้เรย์ได้ยินว่า

 

               " เฮ้อ....ไม่รู้คุณเชรีน่าคิดอะไร...ส่งใครก็ไม่รู้มาแบบนี้ "

 

               " พี่ซานดร้า ! " เทียน่าหันไปดุ ขณะที่ร้อง ชิ ! กอดอกสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง

 

               " ไม่เป็นไรหรอกครับ.....อย่างน้อยเราก็คิดตรงกันอยู่เรื่องนึง....ไม่รู้ยัยพี่เชรีน่าคิดบ้าอะไรของเขาอยู่ ! "  เรย์บ่นเบาๆ ...จนแล้วจนรอดเขาก็ยังไม่รู้กระบวนการความคิดของยัยพี่เชรีน่าของเขาอยู่ดี

 

               " ฮ่ะๆๆ ....เอาน่าๆ อย่างน้อยพี่เชรีน่าก็น่าจะบอกเรื่องพื้นฐานเกี่ยวกับสถาบันฯ ของเราแห่งนี้แล้วใช่ไหมคะ?....คือ...คงจะทำการบ้านมาดีพอสมควรก่อนจะเข้่ามาแฝงตัวที่นี่ ..........ใช่ไหมคะ? "  เทียน่าพูดอย่าตั้งความหวัง ก่อนที่เธอจะสังเกตเห็นมือทั้ง 2 ข้างของเรย์สั่นน้อยๆ  เขาหันมาแยกเขี้ยวใส่แหยๆ 

 

               " พูดตรงๆ เลยนะครับ......ก่อนที่ยัยเชรีน่าจะ วาร์ป ผมมาที่นี่......สิ่งเดียวที่ผมรู้เกี่ยวกับสถาบันฯ นี้.....คือ ชื่อเต็ม ของสถาบันเท่านั้น !! "

 

               คำตอบของเรย์ ทำเอาเทียน่าอ้าปากค้าง ในขณะที่ ซานดร้า ถึงกับแอบหันหลังไปกลั้นหัวเราะจนตัวสั่น

 

               " แบบนี้ถ้าคุณรอดไปได้เกิน 3 วัน ก็เรียกว่าปาฎิหาริย์แล้วค่ะ !! "

 

 

................................................

 

 

            ....คริสตัล ฟอร์ซ .... เวลาเดียวกัน...

 

                เชรีน่า  เมโอ คริสตัล ยืนกอดอกอย่างเหม่อลอย ดวงตาสีเทาเข้มมองไปที่หิมะสีขาวที่โปรยปรายอยู่นอกหน้าต่าง แม้ว่าจิตใจจะไม่ได้อยู่ที่นี่เลยก็ตามที

 

              " เชรี่.....ทำแบบนี้มันจะดีแล้วหรอ...ลูกพ่อ " กาเบรียลที่นั่งอยู่บนโซฟาด้านหลัง เอ่ยเบาๆ ขณะมองผู้เป็นลูกสาวด้วยความเป็นห่วง

 

              " เรื่องของ เรย์ นะเหรอคะ....แบบนี้ดีแล้วล่ะ "

 

              " อย่างน้อยๆ .....ลูกก็ควรจะบอกในเรื่องที่ เขาควรจะรู้ไปด้วย.... ไม่ใช่ปล่อยเกาะเขาแบบนี้....ถึงเรย์จะเข้มแข็ง...แต่เขาก็อยู่ใน กรงทอง มาทั้งชีวิต.....เขาไม่เคยเผชิญกับโลกภายนอกเลย...ลูกของลูกอาจจะเคว้ง จนไปไม่เป็นก็ได้นะ ......เขาควรจะรู้ว่า สายเลือดของพวกเรา ... มีความพิเศษยังไง "

 

              " เสือน่ะ....แม้จะอยู่ในกรงก็ยังคงเป็นเสืออยู่วันยังค่ำนะพ่อ... และอีกอย่าง....เขาควรจะรู้ด้วยตัวเขาเองว่า ....ในตัวเขา ....ในสายเลือดของพวกเรา......มีอะไรที่หลับไหลอยู่... " เชรีน่าพูดเบาๆ ก่อนจะยกมือซ้ายเรียวยาวของตัวเองขึ้นมามอง

 

              ฉับพลัน ! มือข้างนั้นก็ปรากฎกระแสเวทย์สีฟ้าไหลเวียนเป็นสายรอบๆ มือ หนาแน่นจนมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า .........และที่น่าตกใจที่สุด คือนอกจากไอเวทย์สีฟ้าสว่างแล้ว  ยังมีออร่าสีแดงสดไหลเวียนรอบๆ อีกชั้นหนึ่งด้วย !!

 

              ออร่า ของกระแสพลังจิตที่แข็งแกร่ง เกินจินตนาการได้เลยทีเดียว !!

 

 

 

................................................