Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

 
================================================
 
          ...หลังจากไตร่ตรองข้อมูลอย่างถี่ถ้วน ...ตอนนี้ราโชลีนแน่ใจเพียงว่า เชรีน่า ไม่มีเจตนามาที่นี่เพื่อ ฆ่า เรย์ลาลีนแน่....เพราะอย่างที่เธอบอก หากคิดจะฆ่าจริงๆ เรย์ลาลีนคงดับไปตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอกับเชรีน่าแล้ว...
 
             ราโชลีนเหลือบมองไปที่ชายฝั่งด่้านทิศเหนือ อันเป็นเขตชายแดนติดต่อกับสาธารณรัฐ ซีแบทเทิ่ลอย่างไม่สบายใจ ...กองทัพเรือนับพันของซีแบทเทิ่ลอาจจะมาถึงในเวลาใดก็ได้  ในขณะที่เกาะทองคำในตอนนี้ ....หากไม่นับรวมเรือลาดตระเวนที่เป็นเหมือนกับ ซากดึกดำบรรพ์เคลื่อนที่  เมื่อเทียบกับ เรือรบที่ทันสมัยที่สุดของซีแบทเทิ่ลแล้วล่ะก็ ...........เกาะทองคำในตอนนี้ไร้การป้องกันโดยสิ้นเชิง ....การเข้ายึดเกาะทองคำในตอนนี้ ง่ายดายยิ่งกว่าการฆ่าเต่าที่ไร้กระดองเสียอีก....
 
             ตอนนี้ความหวังเดียวที่จะรักษาเกาะทองคำไว้ได้ คือการฟังข้อเสนอ จากจอมเวทย์สาว นาม เชรีน่า .....ซึงถ้าหากสวรรค์ยังคงเข้าข้างเขาอยู่  ....เขาขอเพียงว่า....คำว่า ข้อเสนอที่ไม่มีทางปฎิเสธได้  ของเชรีน่า จะแปลตรงตัวตามความหมายที่เธอพูดจริงๆ
 
             " งั้น....ลองบอกข้อเสนอของคุณมาสิครับ ...พวกผมรอรับฟังอยู่... " ราโชลีนบอกเบาๆ ขณะเดินไปสมทบกับเซเรย์ลีน
 
             เซเรย์ลีนหันไปมองผู้เป็นเสมือนพี่ชายเงียบๆ ขณะที่ร่างกายของเขากำลังซ่อมแซมกระดูกที่หักอยู่ด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ เมื่อเขามองมันเขาก็อดประหลาดใจไม่ได้ว่าทำไมเขาว่าทำไมเขาไม่รู้ตัวให้เร็วกว่านี้นะ......หลักฐานออกจะทนโท่ซะขนาดนี้
 
             รอยยิ้มของเชรีน่าสยายกว้างขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยอมเล่นด้วย
 
             " ข้อเสนอของฉัน คือ การคืนทหารจอมเวทย์ทั้งหมด 48 นาย พร้อมกับเกาะทองคำให้ ...พร้อมกับรับประกันความปลอดภัยของเกาะทองคำไปอีก 100 ปี !! "
 
             คำพูดของเชรีน่า ทำเอาคู่สนทนาทั้ง 2 คนของเธอถึงกับตะลึงพรึงเพริด  ...ถ้าตามปกติแล้ว คำพูดนี้คงทำให้เซเรย์ลีนหัวเราะงอหายแน่ๆ  แต่พอคำพูดนี้ หลุดออกมาจากปากของจอมเวทย์สาวนามว่า เชรีน่า เมโอ คริสตัล  ....มันมีพลังอำนาจและมีความเป็นไปได้สูงซะจนเขาหัวเราะไม่ออกเลยทีเดียว
 
             " เอ่อ....ถ้าจะเล่นมุก  ผมว่าดูเวลาหน่อยก็ดีนะครับ... " เซเรย์ลีนเผลอขัดมุกด้วยความเคยชินอย่างห้ามปากไม่อยู่ จนราโชลีนหันมามองด้วยความเอือมระอา
 
             ...มันจะรู้ตัวไหมนะ...ว่ามันนั่นแหละ ที่โคตรไม่รู้เวล่ำเวลาเลย...
 
             " ฟังดูน่าสนใจไม่ใช่น้อยเลยครับครับ...แต่ปัญหาก็คือ....มันไม่มีอะไรจะรับประกันได้เลยว่า คุณจะทำตามที่พูดได้จริง " ราโชลีนอธิบายเรียบๆ
 
             " พวกนาย รู้จัก คำสาบานแห่งสายเลือดมนตรา ดีแค่ไหน? "
 
             " คำสาบานแห่งสายเลือดมนตรา  เป็นคำสาบานที่มีผลผูกพันร้ายแรงที่สุด ...เป็นที่รู้กันโดยทั่วไปว่า ผู้ใช้เวทย์มนต์สืบทอดพลังกันผ่านทางสายเลือด ......เมื่อผู้ใช้เวทย์มนต์คนใดผิดคำสาบานนี้ เขาจะสูญสิ้นพลังอำนาจเวทย์มนต์ที่มีไปทั้งหมด ....แถมคำสาปจะสืบต่อไปถึงลูกหลาน ถ้าหากมีต่อไป ทำให้ลูกหลานของผู้ที่ผิดคำสาบานไม่มีพลังอำนาจทางด้านเวทย์มนต์อีกเลย.... เป็นคำสาปต้องห้ามที่มีผลที่ร้ายแรงกว่าความตายเสียอีก ...ไม่มีใครใช้คำสาปนี้กันแล้วในปัจจุบัน"
 
               ราโชลีนอธิบายไปตามที่เขารู้ ...ซึ่งจากที่เชรีน่าได้ยิน เธอบอกกับตัวเองว่า ชายหนุ่มผู้นี้ รู้ไปซะทุกเรื่องจริงๆ 
 
                " เพอร์เฟ็คท์    ถ้างั้น .......ในนามแห่งข้าฯ ....เชรีน่า เมโอ คริสตัล ....ข้าฯขอเอื้อนเอ่ย คำสาบานแห่งสายเลือดมนตรา ต่อสายน้ำทมิฬแห่งยมโลก ....จงรับฟังคำสาบานแห่งข้าฯ..... ข้าฯ เชรีน่า ขอสาบานว่า จะคืนทหารจอมเวทย์ และ เกาะทองคำให้ พร้อมกับรับประกันความปลอดภัยของเกาะทองคำไปอีกอย่างน้อย หนึ่งร้อยปี  ถ้าหากข้าฯ กับชายหนุ่มตรงหน้าตกลงกันได้ .....ถ้าหากข้าฯ ผิดคำสาบาน ข้าขอรับโทษทัณฑ์ด้วยความเต็มใจ .... "
 
                อยู่ๆ เชรีน่าก็ร่าย คำสาบานแห่งสายเลือดมนตรา ขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำเอาราโชลีนกับเซเรย์ลีนถึงกับตื่นตะลึงอีกครั้ง ...เธอพึ่งเอาเชือกมาผูกเงื่อนรัดคอตัวเองไปหยกๆ นี้เอง ถ้าหากเธอทำตามคำสาบานไม่ได้แม้เพียงแค่เศษเสี้ยวเดียวของคำสาบานเท่านั้น คำสาปจะทำงานทันทีโดยไม่รีรอหรือรับฟังคำแก้ตัวใดๆ เลย
 
                วินาทีต่อมา สายน้ำสีดำสนิทก็ผุดขึ้นมาจากพื้น ไหลวนไปรอบๆ ตัวเธอ ก่อนจะพุ่งเข้าสู่มือทั้ง 2 ข้างของเธอ และไหลชอนไชเข้าไปในเส้นเลือด พริบตาเดียวเส้นเลือดทุกเส้นของเธอก็กลายเป็นสีดำสนิทจนสังเกตเห็นได้ด้วยตาเปล่า  ก่อนที่มันจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว ราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
 
                " ท..ทำแบบนี้ทำไมกัน?? "
 
                " ไม่เอาน่า!....อย่าทำหน้าซีเรียสกันนักสิ....ฉันเคยทำแบบนี้อยู่บ่อยๆ น่า ไม่ต้องกังวลไปหรอก... " คำตอบของเชรีน่าทำเอาราโชลีนกับเซเรย์ลีนต้องหันมามองหน้ากันอีกครั้ง พลาง คิดตรงกันโดยไม่ได้นัดหมายว่า
 
                ' ผู้หญิงคนนี้อยู่รอดมาถึงป่านนี้ได้ไง ...โดยที่ใช้ชีวิตได้เปลืองซะขนาดนี้ '
 
                " งั้น....ถ้าหากผมเชื่อแล้วว่าคุณสามารถทำอย่างที่คุณว่าได้จริงๆ ....ข้อแลกเปลี่ยนของคุณ....คืออะไร? "   ราโชลีนไม่เคยศรัทธาเรื่อง การส้มหล่นอย่างไม่มีเหตุผล ...ทุกอย่างย่อมต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมเสมอ...
 
                เชรีน่ายกมือปิดปากหัวเราะเบาๆ
 
                " เคยมีใครบอกนายไหม...ว่านายเนี่ย ฉลาดเป็นกรด เลย "  เธออดเอ่ยแซวเบาๆ อย่างขบขันไม่ได้ ก่อนจะพูดในสิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าตัวเย็นวาบราวกับเลือดในกายแทบจะจับเป็นก้อน
 
                " ข้อแลกเปลี่ยนคือ...ฉันอยากให้นาย 2 คน....บอกกับทุกๆ คนที่นายพบว่า  เรย์ลาลีน  คอบร้า ได้ ตาย จากโลกนี้ไปแล้วยังไงล่ะ !!! "
 
 
.........................................................
 
 
              ....ราชวังหลวง....ห้องแผนที่....
 
            " ท่านพ่อ.....เกิดเรื่องวุ่นวายอะไรขึ้นเหรอคะ?.....ลูกได้ยินเสียงทหารชั้นผู้ใหญ่แทบทุกคนอยู่ที่นี่ ... "  มิลิรินในชุดนอนสวมทับเพียงผ้าคลุมเดินเข้ามาถามพ่อบังเกิดเกล้าของเธอ ที่กำลังง่วนกับเอกสารบนโต๊ะแผนที่ ในขณะที่เหล่าทหารชั้นผู้ใหญ่ต่างลุกขึ้นทำความเคารพเธอ ....... ดวงตาทั้ง 2 ข้างของเธอกลายเป็นสีเขียวใสเช่นเดิมแล้ว ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น....
 
            " มิลิริน? ....ลูกรัก....ลูกไม่เห็นต้องมาที่นี่ก็ได้นี่? " ราชาคาริออสเอ่ยเบาๆ ด้วยน้ำเสียงอ่อนเพลียอย่างชัดเจน ....วันนี้อาจจะหนักเกินไปสำหรับกษัตริย์ชราผู้นี้ก็ได้
 
            " ท่านพ่อ....ลูกดำรงตำแหน่ง มกุฎราชกุมารี แล้วนะคะ....อะไรที่ลูกแบ่งเบาภาระท่านพ่อได้ ลูกก็ควรทำไม่ใช่เหรอคะ? " มิลิรินพูดพลางนวดไหล่ที่เมื่อยล้าของราชาคาริออส ทำเอากษัตริย์ชรายิ้มบางๆ หายเหนื่อยไปเป็นกอง ก่อนเขาจะบอกลูกสาวไปว่า
 
            " เกิดเรื่องนิดหน่อยที่เกาะทองคำน่ะ...ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก... "
 
             มิลิรินยิ้มน้อยๆ ก่อนจะโน้มตัวลงมากระซิบข้างๆ หูของบิดาเบาๆ
 
            " ท่านพ่อ....ถึงลูกจะตาบอด ก็ไม่ได้แปลว่าหนูจะไม่เห็นว่าท่านพ่อกำลัง มุสา นะคะ " เธอกระซิบอย่างรู้ทัน
 
            ราชาคาริออสฝืนหัวเราะเบาๆ ด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก
 
            " เกาะทองคำถูกบุกยึด ....เรย์ลาลีนที่ล่วงหน้าไปก็ขาดการติดต่อ....ตอนนี้ราโชลีนกับเซเรย์ลีนตามไปที่เกาะทองคำนั่นแล้ว...ตามด้วยกองทัพหลวงที่พึ่งเคลื่อนพลไปไม่กี่นาทีนี้...... พวกเรากำลังรอการติดต่อความคืบหน้่ากันอยู่น่ะ.... " ราชาคาริออส อธิบายสรุปไปตามจริง
 
           ...โดยที่ไม่มีใครทันสังเกต ดวงตาสีเขียวใสของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด และมีม่านตาขวางคล้ายงูอีกครั้ง  ก่อนที่เสี้ยววินาทีต่อมา มันจะหายไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
 
           ...ไม่มีใครรู้เลยว่า  ข่าวคราวของเรย์ลาลีน อาจจะเป็นฟางเส้นสุดท้าย ที่หยุดเธอไว้  ไม่ให้ใช้ พลัง ที่เธอพึ่งรับรู้ถึงการดำรงอยู่ของมันสดๆ ร้อนๆ นี้ ...
 
 
.................................................
 
 
              " ไหนคุณบอกว่า จะไม่ฆ่า เรย์ลาลีน ยังไงล่ะ !! " เซเรย์ลีนตะโกนถามเสียงดังลั่นอย่างเริ่มสับสน  จนเชรีน่าต้องยกมือขึ้นปิดหูก่อนจะพูดกับราโชลีนอีกครั้ง
 
              " รู้ไหม .... ถ้าหากน้องชายของนาย เลิกนิสัย โวยวายไปซะทุกเรื่อง  ซะที....เขาจะเป็นคนที่น่าคบมากกว่านี้ไม่น้อยทีเดียว "
 
              " เฟ้ย ! .... จะด่าก็ด่ากันตรงๆ เซ่ !! ... ด่ากระทบชิ่งแบบนี้มันแสบกว่ากันเยอะนะ!! "
 
              " เซฯ ... หุบปาก.... คุณเชรีน่า....ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด  คุณกำลังบอกให้พวกผม....ร่วมกัน อุปโลกน์ ว่า เรย์ลาลีน ตาย ไปแล้ว ....ในขณะที่ข้อเท็จจริงคือ เขายังไม่ตาย และนั่น อนุมาน ได้ว่า คุณต้องการจะ ลักพาตัว เรย์ลาลีนไป  .......ผมค่อนข้าง สงสัยว่า คุณจะทำแบบนี่ ไปทำไมไม่ทราบ ?... "
 
              ราโชลีนเอ่ยถามหลังจากเขาแปลเจตนาของเชรีน่าเสร็จสิ้น โดยไม่สนใจเซเรย์ลีนที่ทรุดไปกองอยู่กับพื้น
 
              เชรีน่าอดปรบมือให้กับความสามารถในการวิเคราะห์สถานการณ์อันไม่มีที่ติของราโชลีนไม่ได้  เธอไม่รู้หรอกนะ ว่านี่เป็นผลของการตัดต่อพันธุกรรมหรือเป็นพรสวรรค์ของราโชลีนล้วนๆ แต่เธออาจจะกำลังยืนคุยอยู่กับบุคคลที่ ฉลาด ที่สุดในทวีปนี้ก็เป็นได้
 
              " โทษทีนะ ....ฉันมีเหตุผลที่จะบอกนายไม่ได้ ....แต่ฉันขอรับประกันว่า เรย์ลาลีน จะไม่ได้รับอันตรายใดๆ จากตัวฉันอีกต่อไป  และเขาสามารถเลือกได้ ว่าเขาจะกลับมาหาพวกนายอีกหรือไม่......หลังจากที่ฉันกับเขาคุยกันเสร็จสิ้น "
 
               " แต่ว่า..... "
 
                ราโชลีนยังพูดไม่ทันจบ เขาก็ชะงักกึก ก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว เมื่อเชรีน่าแผ่จิตคุกคามที่เก็บงำไว้ออกมาอีกครั้ง มันเป็นจิตคุกคามที่หนาวเยือกไปถึงกระดูก รุนแรงจนสติสัมป -ชัญญะของเขาแทบหลุดลอยไป  โชคดีที่เซเรย์ลีนเอาตัวเข้าขวางเพื่อลดทอนจิตคุกคามนี้ลง ไม่อย่างงั้น เขาคงได้ลงไปกองน้ำลายฟูมปากอยู่กับพื้นแล้ว
 
                " ฟังนะ....เจ้าหนุ่ม.........ฉันในตอนนี้สามารถฆ่าพวกนายทั้ง 2 คนได้อย่างไม่ยากเย็นนัก จากนั้นก็ฆ่าทหารจอมเวทย์ทั้ง 48 นายที่อยู่ในสภาพไร้การป้องกันตัวอย่างสิ้นเชิง ....ก่อนจะหิ้วร่างที่ไม่มีทางขัดขืนได้ของเรย์ลาลีนจากไป ....โดยปล่อยให้กองทัพเรือของซีแบทเทิ่ลเข้ายึดเกาะทองคำ .....หรือจะระเบิดเกาะเวรทั้งเกาะนี่ให้เป็นผุยผงไปเลยก็ยังได้ !! ....ที่ฉันไม่ทำเพราะ ส่วนที่เป็น มโนธรรม ที่มีอยู่เพียงน้อยนิดของฉันห้ามฉันไว้ ......เพราะฉะนั้น ! ....อย่าได้หลงประเมินค่าตัวเองไว้สูงจนเข้าใจว่า นี่เป็นการต่อรองที่ต่างฝ่ายต่างเท่าเทียมกัน .......ฉันให้เวลาพวกนาย 10 วินาที เลือกเอาว่าอยากได้แบบง่ายหรือแบบยาก .....ไม่งั้นฉันจะเป็นคนเลือกเอง !!! "  
 
                 เชรีน่าพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวไร้แววล้อเล่นโดยสิ้นเชิง ....ราโชลีนเป็นตัวอันตรายเกินไป เขาสามารถวิเคราะห์ทุกอย่างได้โดยใช้จุดสังเกตเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ....หากเธอขืนสนทนาต่อ เขาคงจับสังเกตสิ่งที่เธอปิดบังไว้ได้แน่ๆ .....เธอเสียเวลาไปมากเกินพอแล้ว ....สมควรจะจบบทการสนทนาเสียที
 
                " ราโชฯ....ยังมีสติอยู่ใช่ไหม? " เซเรย์ลีนถามเบาๆ ขณะเร่งเกราะจิตเพื่อช่วยกำบังราโชลีนจากจิตคุกคามของเชรีน่า
 
                " คิดว่านะ... " ราโชลีนตอบเบาๆ พลางสูดเอาออกซิเจนเข้าปอด ก่อนที่เขาจะกระซิบกับเซเรย์ลีนเบาๆ ด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจที่เซเรย์ลีนไม่เคยได้ยินจากราโชลีนมาก่อนว่า
 
                 " ฉันควรทำไงดี....เซฯ "
 
                 " ฉันฝันไปรึเปล่าเนี่ย? เสนาธิการที่ปราดเปรื่องที่สุดในเซลโลลอร์ เอ่ยถามความคิดเห็นฉัน? "  เซเรย์ลีนเลิกคิ้ว กระซิบถามกลับ
 
                 " ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ เซฯ...เรื่องนี้ใหญ่เกินกว่าที่ฉันจะตัดสินใจเองคนเดียว "
 
                 " ใช่ซี่....นายกำลังถูกบีบให้ต้องเลือกระหว่างให้เธอทำในสิ่งที่เธอรับปากไว้ และปล่อยเรย์ฯ ไป ...กับ ให้เธอฆ่าพวกเราทั้งคู่ ก่อนจะหิ้วเรย์ฯ ไปเฉยๆ ....ฉันไม่เข้าใจว่ามันเลือกยากตรงไหน? "
 
                 " แต่นี่เป็นชีวิตของ เรย์ลาลีน ....พี่น้องของเรา นะ!! "
 
                 " ราโชฯ......จำได้ไหม นายพูดเองว่า บางครั้งผู้ที่มีอำนาจมากที่สุด ก็กลายเป็นผู้ที่เหลือทางเลือกน้อยที่สุด ....ตอนนี้เราไม่เหลือทางเลือกแล้วด้วยซ้ำ  ถ้านายกลัวว่านี่จะกลายเป็นตราบาปของนายล่ะก็...ให้ฉันทำเองก็ได้ "
               
                 เซเรย์ลีนกระซิบเรียบๆ ก่อนจะหันไปหาเชรีน่า แต่ก่อนที่เขาจะได้ทันพูดอะไร ราโชลีน ก็เหนี่ยวไหล่ของเขาไว้ พร้อมกับก้าวเดินออกไปหาเชรีน่าอย่างมั่นคง ราวกับตัดสินใจได้แล้ว
 
                 " คุณเชรีน่า ...คุณรับปากแล้วนะ ว่าคุณจะทำตามที่ตกลงกันไว้ ทุกประการ "
 
                  " ด้วย คำสาบานแห่งสายเลือดมนตรา .....ใช่  ฉันรับปากแล้ว " เชรีน่ากล่าวยืนยันอีกครั้ง 
 
                  " งั้นในนามแห่ง ผู้ได้รับอำนาจสูงสุดในการตัดสินใจ...ผม ราโชลีน คอบร้า... "
 
                 ราโชลีนกำหมัดทั้ง 2 ข้างแน่นจนข้อนิ้วซีดขาว ก่อนในที่สุดจะยื่นมือขวาไปหาเชรีน่า
 
                  " ตกลง !! "
 
              
............................................................