Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

                  " นังแม่มด !!.....แกทำอะไรกับเรย์ลาลีนนนนน !!!!!!! "


                   เซเรย์ลีนตะโกนก้อง ก่อนที่พริบตาต่อมาเขาจะเร่งพลังจนถึงขีดสุด พุ่งใส่เชรีน่าชนิดกะเป่าให้อีกฝ่ายกระเด็นหายไปจากโลกเลยในทีเดียว  แต่ก่อนจะถึงตัวจอมเวทย์สาวเพียงไม่ถึง 2 เมตร สัญชาติญาณของเขาก็กรีดร้องดังลั่น ให้เขาถอยออกมา ...เซเรย์ลีนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกระโดดถอยออกมาอย่างกะทันหัน ก่อนที่เสี้ยววินาทีต่อมา รอบตัวของเชรีน่า จะระเบิด ตูม !!  กลายเป็นวงแหวนเพลิงสีน้ำเงิน พร้อมๆ กับมีสุนัขจิ้งจอกเพลิงตัวขนาดเท่าลูกม้าโผล่มายืนอยู่ด้านหลังจอมเวทย์สาว และแยกเขี้ยวขู่เขาอย่างประสงค์ร้าย


                   " โฮ่ ? ....ลางสังหรณ์งั้นเหรอ ?....เก่งดีนี่ ที่รู้ว่ารอบตัวฉันวางกับดักเอาไว้ "  เชรีน่าพูดด้วยความประหลาดใจ  อาการเหนื่อยอ่อนหายไปจากใบหน้า ราวกับว่าเมื่อครู่เป็นเพียงการเล่นละครตบตาให้เซเรย์ลีนหลวมตัวเข้ามาติดกับดักเท่านั้น


                    ราโชลีนเย็นวาบไปทั้งตัว ถ้าเมื่อกี๊เขากระโดดหลบช้าไปเพียงเสี้ยววินาทีเดียว มีหวังได้ไปเฝ้า ยมบาลก่อนวัยอันควรแน่


                    " ก...แก !! " 


                    " ไม่เห็นต้องทำหน้ายักษ์ใส่กันเลยนี่นา....ฉันว่าตอนนายยิ้มแย้มคงจะดูดีกว่านี้เป็นกองแน่ๆ "  เชรีน่ายังคงพูดเรื่อยเปื่อยต่อไป โดยไม่สนใจสถานการณ์รอบตัว ที่ข้นหนักจนแทบหายใจไม่ออก เลยซักนิด


                     เซเรย์ลีนเหลือบไปมองร่างที่แน่นิ่งของเรย์ลาลีนอย่างเป็นห่วง

              
                     " ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า... " เชรีน่าพูดราวกับอ่านใจได้ ก่อนจะพูดต่อ

                     
                     " เขายังไม่ตายหรอก....ถึงจะบาดเจ็บไม่น้อย แต่ก็ยังไม่ตาย.............รู้ไหม๊..มันยากแค่ไหนที่จะหยุด คนที่ถูก ร่างทรง ทรราชย์วายุทมิฬ  ครอบเงำโดยสมบูรณ์ได้ โดยไม่ต้อง ฆ่า เขาน่ะ.....ยิ่งผู้ถูกครอบงำเป็นจอมเวทย์ธาตุสายลมชั้นสูงด้วยแล้ว....ยิ่งยากเข้าไปอีกเป็นเท่าตัวเลยนะ "


                   ...ใช่...เซเรย์ลีนรู้ดี เพราะ เรย์ลาลีนเคยใช้เวทย์บทนี้มาแล้วครั้งนึง ในอดีต......ตอนนั้น ขนาดมีเขา กับทหารจอมเวทย์อีกเกือบร้อยนาย ยังหยุดเรย์ลาลีนในสภาพ ร่างทรง ทรราชย์วายุทมิฬ  ไม่อยู่  แถมยังโดนโจมตีกลับจนบาดเจ็บไปตามๆ กัน .........สุดท้าย ก็ต้องให้เหล่าทหารจอมเวทย์ร่วมกันสร้าง คุกมนตรา  คุมขังเรย์ลาลีนไว้เป็นวันๆ  จนสภาพของ ร่างทรงฯ  หมดพลังและกลับสู่สภาพเดิมเอง...


                   ...เซเรย์ลีนไม่เคยเห็นราโชลีนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเท่าครั้งนั้นมาก่อน  ราโชลีนถึงกับสั่งจำคุกทหารเรย์ลาลีนเกือบครึ่งเดือน  ก่อนจะสั่งห้ามอย่างเด็ดขาด ไม่ให้เรย์ลาลีน ใช้ มนต์บทนี้อีก ไม่ว่าในกรณีใดๆ ทั้งสิ้น ...

                   
                     ' แบบนี้ถ้ารอดไปได้  แกมีหวังโดนราโชลีนจับยัดคุกทหารเป็นเดือนๆแน่ เรย์ฯ เอ๋ย ' เซเรย์ลีนอดคิดไม่ได้ ก่อนจะพูดเป็นเชิงหยั่งเสียงถาม

        
                     " เธอ....ต้องการอะไร จากพวกเรากันแน่? "  แม้ว่าเขาจะพูดอย่างพยายามเจรจา แต่ก็ไม่มีท่าทีที่จะลดเกราะจิตที่เขาเร่งเร้าจนอยู่ในระดับสูงสุดเลย


                     " อย่าเข้าใจผิด...บุรุษผู้มีรอยสักสีดำ.... เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับ นาย .....หรือสงครามระหว่างพวกนาย กับซีแบทเทิ่ลเลย ....."


                    ปัง !!!  ปัง !!!


                     " แล้วก็ไม่เกี่ยวกับนายด้วยเช่นกัน...... ไอ้หนุ่มผมยาว ... "  เชรีน่าพูดต่อ หลังจากพึ่งใช้เกราะเวทย์ สะท้อนกระสุนปืนที่ยิงมาจากราโชลีน ราวกับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น


                     ราโชลีนขมวดคิ้ว ตอนเซเรย์ลีนเรียกซะหล่อ แต่ตอนเขาดันเรียกซะเสียราคาเลยนะ  ....ก่อนเขาจะไล่ความคิดไร้สาระนี้ออกไปจากหัว พลางมองไปรอบๆ 


                     " ไม่เกี่ยว?? "  เขาถามเสียงสูง  " เล่น ระเบิดภูเขา เผากระท่อม ซะขนาดนี้ มีหวังแสงไฟสว่างไปไกลถึงกองเรือลาดตระเวนของทางซีแบทเทิ่ล แน่ๆ.........แบบนี้ต่อให้เกี่ยวหรือไม่เกี่ยว กองเรือรบซีแบทเทิ่ลทั้งหมดก็มีหวังได้แห่กันมานี่ภายในไม่เกินครึ่งชั่วโมงแน่ "

                      
                      ราโชลีนวิเคราะห์สถานการณ์โดยรวมเรียบๆ .....แบบนี้กว่าทัพหลวงของพวกเขาจะมาถึง มีหวังกองทัพเรือของซีแบทเทิ่ลได้ยึดครองเกาะที่แทบจะไร้การป้องกันนี้ได้ก่อนแน่ๆ


                      " อ๊ะ ! ....ตายจริง....ลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปซะสนิทเลย "  เชรีน่าปิดปากอุทานเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้เสแสร้งอะไรเลย ทำเอาราโชลีนกับเซเรย์ลีนถึงกับเอียงวูบ


                      ' ย....ยัยผู้หญิงคนนี้ .....ไม่ได้คิดถึงผลที่ตามมาเลยซักนิดนี่หว่า ?! '

                     
                      " แล้วที่คุณบอกว่า...ไม่มีธุระกับพวกผม.......หมายความว่าจุดประสงค์หลักคือเรย์ลาลีน สินะครับ? "


                      " ก็นะ....แม่ลูก เขาจะคุยกันหลังจากพลัดพรากกันไปนานถึง 20 ปี ....ต้องมีเหตุผลอื่นด้วยเหรอ? "


                      เชรีน่ามองราโชลีนและเซเรย์ลีนด้วยความประหลาดใจ เพราะเธอนึกว่าจะได้เห็นปฎิกริยาตื่นตกใจจากชายหนุ่มทั้ง 2 คน แต่ผลกับไม่เป็นไปตามคาด ก่อนที่เธอจะร้อง อ้อ! เบาๆ อย่างพอเข้าใจได้เลาๆ 


                      " แสดงว่า เจ้าเฒ่าคาริออส ยอมคายความจริงออกมาแล้วสินะ? "  เธอถากถางเรียบๆ แต่ทำเอาเซเรย์ลีนถึงกับชักสีหน้า ในขณะที่ราโชลีนแม้สีหน้าจะไม่เปลี่ยนแต่อารมณ์ก็คุกรุ่นไม่แพ้กันก่อนเขาจะแค่นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ


                       " คุณนี่....ไม่มีพรสวรรค์ ในด้านการเจรจาเอาซะเลยนะ... "


                       " ....ในโลกของนักล่า....ราชสีห์ ก็ไม่เจรจากับ สุนัขจิ้งจอก เช่นกัน ไม่ใช่เหรอ? .... "  เชรีน่าพูดในสิ่งที่ราโชลีนเถียงไม่ออก เขาได้แต่ถอนหายใจเฮือกก่อนที่จะตัดสินใจพูดตรงๆ 


                       " ที่ว่าจุดประสงหลักอยู่ที่ เรย์ลาลีน ....หมายความว่ายังไงหรือครับ? "


                       " ก็....ไม่มีอะไรมากหรอก .....แค่ฉันมาเอา สิ่งที่ควรจะเป็นของฉัน กลับไปเท่านั้นเอง..."


                       พริบตาเดียว เซเรย์ลีนก็พุ่งเข้าประชิดตัว เชรีน่า ด้วยความเร็วที่แทบมองไม่ทัน หมัดขวาที่ประจุพลังจิตไว้อย่างเต็มเปี่ยมก็ชกหมายปลายคางมนของเชรีน่าสุดแรงเกิด


                       เปรี้ยง !!!!  เพล้ง !   เพล้ง !    เพล้ง !


                       แต่หลังการปะทะ ฝ่ายที่หน้าซีดเผือดกลับเป็น เซเรย์ลีนเสียเอง เขาถอยกลับมาพร้อมกับแขนขวาที่โชคเลือด นิ้วมือข้างนั้นหักละเอียดจนกระดูกแทบจะออกนอกเนื้อ แต่ใบหน้ากลับฉายแววตื่นตระหนกมากกว่าเจ็บปวด


                       " ป....เป็นไม่ได้ !! ....คันฉ่องเทพวายุ !!!!!! "


                       สิ่งที่สะท้อนหมัดของเซเรย์ลีนกลับมา คือเวทย์สุดยอดแห่งการป้องกัน คันฉ่องเทพวายุ  เวทย์ที่เรย์ลาลีนชอบใช้บ่อยๆ เวลาเข้าตาจน .....ที่น่าตื่นตระหนกเป็นเพราะ เวทย์บทนี้จะใช้ได้ก็ต่อเมื่อสำเร็จ ห้วงคำนึงแห่งสายลม แล้วเท่านั้น ....ตามข้อมูลที่ราชาคาริออสให้มา เชรีน่า เป็นจอมเวทย์ ธาตุน้ำแข็ง ไม่ใช่เหรอ?


                       " โฮ่.....หมัดนั่นทะลุ คันฉ่องเทพวายุ มาได้ถึง 3 ชั้นเชียวเหรอเนี่ย? ....มิน่าถึงมีคนเตือนว่านายเป็นบุคคลที่อันตรายที่สุดในเซลโลลอร์.... "


                       ราโชลีนที่เห็นเหตุการณ์โดยตลอดก็หน้าซีดเผือดไม่แพ้กัน ....แม้ว่าเขาจะไม่ใช่นักเวทย์ แต่เขาก็พอรู้มาบ้างว่า ยิ่งจอมเวทย์สายธาตุ บรรลุถึงธาตุใดธาตุหนึ่งสูงมากเท่าไหร่ ยิ่งจะไม่สามารถใช้พลังของธาตุอื่นที่แตกต่างไปได้มากเท่านั้น ..... แต่ เชรีน่า ที่น่าจะสำเร็จถึงขั้นสูงสุดของสายน้ำแข็ง กลับสามารถกาง คันฉ่องเทพวายุ 3 ชั้น  ที่แม้แต่เรย์ลาลีนยังทำไม่ได้ ...เธอผู้นี้กลับทำได้อย่างง่ายดาย...


                       ' แหกกฎเกินไปแล้ว ! '  เขาคิดอย่างตระหนก .....รู้แน่แก่ใจแล้วว่า อย่าว่าแต่ตัวต่อตัวเลย ....ต่อ
ให้เรย์ลาลีนและเซเรย์ลีนช่วยกันรุมสู้  ก็อาจจะไม่ใช่คู่มือของจอมเวทย์สาวผู้นี้ด้วยซ้ำ !!


                       " นี่ๆ ...แค่บอกว่า จะเอา สิ่งที่เป็นของๆ ฉันกลับคืน เท่านั้น.... ไม่เห็นต้องทำอะไรโหดร้ายป่าเถื่อนแบบนี้เลยนี่นา... "


                       " น...หนวกหูน่า....ก็ไอ้ประโยคที่ว่านี่ไม่ใช่เหรอ? ที่มีความหมายว่าจะเอาชีวิตของไอ้เรย์ฯ น่ะ "  เซเรย์ลีนกุมมือข้างที่หักไว้ก่อนจะกลั้นใจตอบกับไป

 
                       " เอาชีวิต?.....จะบ้าเหรอ? ......ถ้าฉันคิดจะฆ่ามันจริงๆ ฉันดับลมหายใจมันตั้งแต่เจอกันครั้งแรกแล้ว ! ....จะเสียเวลารอให้ถึงป่านนี้ทำไมกัน... "


                        " อ...เอ๋??..."  คราวนี้ทั้งราโชลีนและเซเรย์ลีนถึงกับทำหน้างง ....จะว่าไป นอกจาก มาเพื่อฆ่าเรย์ลาลีนทิ้งแล้ว ราโชลีนมองไม่เห็นเหตุผลอื่นที่ เชรีน่า จะมาหาเรย์ลาลีนอีกเลย ....


                        เชรีน่ายิ้มบางๆ ....ภายใต้ฮู้ดคลุมหัวที่ปิดบังใบหน้าส่วนใหญ่ไว้ ราโชลีนเดาไม่ออกว่าเธอผู้นี้กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ....ก่อนที่ริมฝีปากสีกลีบกุหลาบของจอมเวทย์สาวจะขยับพูดอีกครั้ง


                        " ฉันมีข้อเสนอ......ข้อเสนอ ที่พวกนาย ไม่มีทางปฎิเสธได้....อย่างแน่นอน !!!! "