โอม มะลึกกึ๊กกึ๋ย รักครั้งนี้จงสมหวังเพี้ยง!!!!

บทที่ 3
ผู้จัดการใหม่แห่งชมรม.....
 
                  "เอ่อ....คือว่า"
 
            ฉันเดินเข้าไปหาชมรมชมรมหนึ่งที่ตอนนี้ว่างมากแต่สาเหตุที่เขาไม่มีคนอาจเป็นเพราะป้ายรับสมัคละมั้ง ก็เล่นเขียนว่ารับผู้จัดการชมรมอย่างเดียวนี่นา เพราะชมรมนี้ค่อนข้างจะโหดอะนะ อีกอย่างเห็นเขาบอกกันว่าสมาชิกชมรมนี้มีเยอะจากเมื่อปีที่แล้วจนล้นไปหมด เมื่อฉันเดินเข้าไปหาผู้ชายผู้หญิงที่นั่งคุยกันอยู่ พวกเขามามองฉันแต่....ดูเหมือนว่าสิ่งที่ฉันเกริ่นๆเมื่อกี้พวกเขาจะไม่ได้ฟังเลยสินะ เหอะๆ
 
                  "เอ่อคือ...หนูมาขอสมัคเป็นผู้จัดการชมรมบาสเก็ตบอล
ค่ะ"
                  "ห๊ะ!"
 
             พวกเขาทั้งสองอุทานออกมาอย่างตกตะลึง และมองฉันด้วยสีหน้าดีใจสุดขีด
 
                  "นี่ ไทกะนายรีบไปบอกสมาชิกคนอื่นๆเลยนะว่าเราได้ผู้จัดการแล้ว ส่วนนายคุโรโกะ ไปบอกครูมิโสะด้วยนะว่าพวกเราปิดรับสมัคสมาชิกชมรมแล้ว"
                  "เอิ่ม...น้องครับอย่าไปสนใจเธอเลยนะเธอแค่ดีใจออกนอกหน้าไปหน่อยแค่นั้นเอง"
                  "อ่า...ค่ะ"
 
             ผู้ชายตัวสูงที่นั่งอยู่ข้างหันมาบอกฉันด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างจะอายๆเล็กน้อย แต่ดูไปดูมาสองคนนี้น่าจะเป็นแฟนกันนะ เหมาะกันซะขนาดนี้ ผู้หญิงคนที่ร้องโหวกเหวกอยู่นี่ผิวขาวๆตัวเล็กๆผมสีชมพูซอยสั้นดวงตาดูเป็นประกายสดใสตลอดเวลา และผู้ชายอีกคนหนึ่งเป็นผู้ชายใส่แว่น สูงน่าจะประมาณ 180 อัพแหงมๆ แต่หน้าตาก็ดูโอเคนะ ผิวสีแทนอีกต่างหาก หุๆ (ยัยนางเอกโรคจิต = =+)
 
                  "เอาละๆน้องจร๊ะ กรอกใบสมัคตรงนี้นะ แล้วเดี๋ยวพวกพี่จะพาไดดูที่ชมรม อ้อแล้วก็ตอนนี้เหลือเวลาอีกตั้งครึ่งชั่วโมง พี่จะแนะนำให้น้องรู้จักทุกคนนะจร๊ะ"
 
              ฉันพยักหน้าไปเขียนไป และใช้เวลาไม่นานฉันก็กรอกใบสมัคเสร็จ รุ่นพี่แกก็ผิดป้ายประกาศว่าชมรมเต็มแล้ว และรีบลากฉันไปที่ตึกชมรมทันที โรงยิมของโรงเรียนนี้มีทั้งหมด2โรงยิม โรงยิมแรกเอาไว้ใช้พวกกีฬาในร่ม  แต่โรงิมที่สองนี้มีไว้ใช้พวกกีฬาบาส วอลเล่ แบต และอีกมากมายโดยแบ่งเป็นช่วงเวลาในการจอง แต่พอฉันเข้าไปในโรงยิม
 
      ชิ้ง......
 
                   "เอิ่ม....พี่คะ ทำไมพวกเขามองหนูแบบนั้นละคะ"
                   "อ้อไม่ต้องตกใจหรอกจร๊ะ พวกนี้เดี๋ยวพอน้องเห็นธาตุแท้ พวกนี้เองแหละ เรียกได้ว่าพวกนี้มันขาดแคลนอาหารตาน่ะ"
                   "นี่ๆมิโฮะ พูดอะไรถามกัปตันอย่างฉันหน่อยสิ พูดซะชมรมเราเสียหมด"
 
              ผู้ชายคนที่ตัวสูงๆใส่แว่นเอามือมาเคาะกะโหลกของผู้หญิงคนนั้น คิกๆ สงสัยพี่เขาต้องเป็นแฟนกันแน่ๆ ก็นะ ผู้จัดการกับกัปตันเหรอ...เหมือนในนิยายเลยอ๊า >///< แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ยิ้มแล้วก้โมโหวิ่งไล่พี่เค้าไปทั่วเลย
 
                    "ฮ่าๆๆๆ คู่นี้เอาอีกแล้วสินะ ว่าแต่เธอเป็นใครเหรอ"
 
              ผู้ชายที่เดินเข้ามาหันมาถามฉันด้วยสีหน้าระริกระรี้ เหมือนปลากระดี่ได้น้ำกไม่ปาน แต่....ให้ตายเหอะขอถามหน่อย ว่าคนในชมรมบาสนี้มันเตี้ยสุดเท่าไหร่ละเนี่ย =[]=;; ผู้ชายที่เดินมาหาฉันนั้นสูงน่าจะ190 ได้มั้ง หน้าก็ก็....เอิ่มหล่อนั่นแหละ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นประเด็นสำคัญคือ.....ฉันจะรอดออกไปจากชมรมนี้ไหมเนี่ย TT{}TT
 
      ปี๊ดดดดดดดดด
 
                     "แอะแฮ่มๆ เอาละ ทุกคนมารวมตัวกันตรงนี้หน่อย"
 
                รุ่นพี่ผู้หญิงที่วิ่งไบ่กันเมื่อกี้ กลับมาอีกครั้งด้วยรอยยิ้มที่สดใส  ในขณะที่กัปตันเมื่อกี้....ตอนนี้ไปนอนสลบเหมือดอยู่ตรงพื้น ในหัวมีรอบปูดอยู่สองสามรอยที่มันปูดออกมาอย่างเห็นได้ชัด = =; ในขณะที่ทุกคนดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย
 
                      "อย่าไปใส่ใจเลยมันเป็นแบบนี้ทุกครั้งแหละนะ ทั้งสองคนเขาเป็นแฟนที่ไม่เหมือนแฟนเลย ฮ่าๆๆ"
 
       โป๊ก!
 
                      "โอ๊ย!! เจ็บนะยัยบ้า =[]=+"
                       "อะไรเหรอจร๊ะ ^^+"
 
               ในมือของรุ่นพี่ผู้หญิงคนนั้นถือ.....กรวยพระเจ้าค่า =[]=!! เล่นเอารุ่นพี่คนนั้นเดินถอยหลังไปสามเก้าแล้วกลายเป็นว่า
 
                      "อ้าวๆเธอจะทำอะไรหรอกเดี่ยวน้องใหม่ก็กลัวจนไม่กล้ามาที่นี่อีกหรอก"
 
                และมันได้ผลชะงัก พี่แกรีบโยนกรวยออกไปให้พ้นทาง และรีบเดินมากุมมือฉันด้วยสายตาเป็นประกายระยิบระยับ และแน่นอน ว่าในความคิดของฉันนั้นมันเป็นอะไรที่น่ากลัวที่สุด
 
                      "อ๋า น้องจ๋าไม่ต้องกลัวพี่นะจร๊ะ พี่ไม่ทำอะไรหรอก"
                      "อ่า...ค่ะ...ว่าแต่หนูต้องทำอะไรบ้างเหรอคะ"
                      "ง่ายๆจร๊ะ แค่น้องจัดตารางฝึกซ้อม ทำหน้าทีเชียร์หรืออะไรก็ได้ที่ให้กำลังใจและ...น้องทำอาหารเป็นไหมจร๊ะ"
                       "ค่ะ ทำเป็นค่ะ"
                       "แล้วเคยมีประสบการณ์ในการเป็นผู้จัดการทีมไหมจร๊ะ"
                       "ไม่เคยค่ะ แต่หนูก็พอรู้ค่ะว่าต้องทำยังไงในตอรางในการฝึกซ้อม เพราะหนูเคยไม่เป็นผู้ช่วยโค้ดอยู่ค่ะ"
                       "ดีมากจร๊ะ งั้นก่อนอื่นมาแนะนำตัวให้สมาชิกชมรมทราบชื่อกันก่อนนะจร๊ะ"
 
                ฉันพยักหน้าและเดินออกไป สายตามประมาณ30คู่จ้องมองมาที่ฉัน แน่นอนว่าตอนนี้ฉันกลัวจนจะเป็นลมอยู่แล้ว แต่..ในเมื่อเลือกเดินมาทางนี้ก็ต้องสู้เท่านั้นแหละ ผู้ชายชมรมนี้จัดว่าหน้าตาก็โอเคเลยทีเดียว ไม่น่าตอนมอ.ต้นเคยได้ยินว่าชมรมบาสโรงเรียนนี้ทั้งหล่อทั้งเก่ง และที่สำคัญ! สูง! สูง! สูงกันเกินไปแล้วนะ ทำไมละทำม๊ายยยยย
 
                       "เอ่อ สวัสดีค่ะ ชื่อว่าฮารุคาเซะ โดเรมีค่ะ  เรียกว่าโดเรมีก็ได้นะคะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะคะ อาจจะเป็นผู้จัดการที่ไม่เก่งเท่าไหร่แต่...ก็จะขอพยายามนะคะ จะพยายามไม่ให้เป็นตัวถ่วงของทุกคนนะคะ"
                       "..........."
 
                เงียบ เงียบเกินไปแล้วนะเจ้าค๊าาาาาาา ในขณะที่ฉันกำลังกังวลว่าพูดอะไรผิดรึเปล่า จู่ๆ...
 
        แปะๆๆๆๆ
 
                        "พยายามเข้าละ พวกเราจะคอยเป็นกำลังใจ"
                        "ฮ่าๆๆๆ อย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นสิ พวดเราล้อเล่นนะ"
 
                ผ่านไปสักพักรุ่นพี่ผู้หยิงที่เงียบไปก้บอกพวกสิ่งจำเป็นในการเป็นผู้จัดการ จิปาถะมากมาย แน่นอนว่า พวกเราก้เริ่มคุ้นเคยกันมากขึ้น พวกคนชมรมบาสมีนิสัยค่อนข้างเป็นกันเอง ติดจะกวนเท้าหน่อยๆ แต่รวมๆก็โอเค พวกเขาบอกรายละเอียดเพิ่มเติมบ้างเมื่อเวลาที่พี่ผู้หญิงบอกไม่ละเอียดหรือไม่หมด
 
                        "เอาละนี่ก็หมดเวลาแล้ว   นี่คือตารางที่พี่เขียนในหน้าที่ปกติของผู้จัดการ เวลาในการซ้อมที่เคยใช้ สิ่งที่พวกนั้นชอบไม่ชอบ ชื่อพร้อมรูปภาพของแต่ละคน ตารางฝึกแบบเก่าๆ และอีกใบนี่คือตารางแข่ง อีกสามเดือนพวกเขาจะเริ่มแข่งระดับเขตกันแล้ว"
                        "ค่ะ...ว่าแต่แล้วพี่ละคะ"
 
               ในขณะที่ฉันมองใบต่างๆที่พี่สาวให้มา ปากก็ถามถึงเรื่องพี่สาวไปด้วยเพราะทุกสิ่งที่พี่ให้ฉันมามันเป็นหน้าที่ของผู้จัดการทั้งหมดแล้วพพี่สาวคนนี้ละเขามีหน้าที่ทำอะไรกันหว่า
 
                        "อ้อ ไม่ต้องตกใจหรอกจร๊ะ เพราะพี่ไม่ใช่ผู้จัดการชมรมนี้หรอกนะ"
                        "อ้าว....แต่พี่.."
                        "คุณกัปตันเขาบอกให้พี่มาช่วยน่ะ จริงๆน้องคือผู้จัดการชมรมคนแรกเลยละ"
                        "แล้วพพี่ชื่ออะไรเหรอคะ ถ้าหนุเจอพี่หนูจะได้เรียกถูกไงคะ"
                        "ตายจริงๆ พี่นี่แย่จัง พี่มีชื่อว่า ฮานะจร๊ะ งั้นไม่มีอะไรแล้วพี่ไปก่อนนะ น้อง.....ไม่สิ โดเรมีจังจะอยู่ก่อนก็ได้นะพี่ไปก่อนนะจร๊ะ บายจร้า"
 
                และแล้วพี่สาวก็หายไปดั่งสายลม ทุกคนในชมรมเริ่มเก็บของๆตัวเองเพื่อกลับห้อง ตอนนี้กัปตันได้ฟื้นคือชีพได้ และเขาได้บอกกับฉันว่าพรุ่งนี้ฉันต้องมาโรงเรียนตอน6โมงเช้า เพราะจะได้มาดูอุปกรณ์ และมาดูสถานที่ จะได้กำหนดโปรแกรมฝึกถูก แถมยังต้องมาก่อนนักกีฬาทุกครั้งด้วย อะไรจะเหนื่อยขนาดนี้นะเรา Y_Y
 
                        "งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ "
                        "อื้ม โดเรมีจังอย่าลืมพรุ่งนี้ตอน6โมงเช้านะ"
                        "ค่า"
 
                 ฉันรีบวิ่งออกมาทันที แล้วแบบนี้ฉันจะทันวิชาต่อไปไหมเนี่ย ตายแน่ๆๆ ฉันวิ่งไปเรื่อยๆจนผ่านสนามฟุตบอลฉันเห็นโคทาเกะกำลังเตะบอลอยู่ เป็นการเตะซิกแซก ผ่านกรวย สงสัยเขากำลังคัดตัวละมั้ง ถึงแม้ฉันจะสนใจแต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาดูแล้ว ฉันจะสายแล้วววว!!!
 
        ครืด
 
                       "แฮกๆๆ"
                       "ตายแล้ว โดเรมีจัง ทำไมเหงื่อออกเยอะแบบนี้ละ เธอไปไหนมาเนี่ย ไม่เห็นต้องวิ่งขนาดนั้นเลย"
                       "กะ...ก็ฉันกลัวจะเข้าห้องสายนะ แล้ว...ทะ...ทุกคน..ในห้องหายไปหนะ...ไหนหมดละ"
 
                 ฉันถามมิสึรุด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ด้วยความเหนื่อยอย่างมหาศาล เมื่อเห็นตอนนี้ทุกคนในห้องหายไปกันไปเกือบครึ่ง
 
                        "อ้าวนี่เธอไม่รุ้เหรอ คาบนี้ครูเขาให้เรียนด้วยตัวเองน่ะ คนอื่นๆก็ไปคุยกันที่อื่น บางคนก็ไม่เดินเล่นน่ะ"
                        "อะ....อะไรน๊าาาาาาาาาาาาา!!!!"
 
        ตอนเย็นแล้วจร้า ผ่านไปเหมือนโกหก
 
                  ยามเย็นมาถึงจนได้ หลังจากผ่านเรื่องร้ายๆประจำวันมาอย่างยากละบาก โรงเรียนนี้ตอนเย็นจะเห็นประอาทิตย์ตกดินชัดเลย ต้นซากุระสีชมพูตอนนี้โดนแสงสีส้มสาดส่องทำให้วิวสวยงามอย่างที่ทำเอาฉันสามารถนั่งมองได้ไม่เบื่อเลย สายลมอ่อนๆที่พัดผ่าน มิสึรุขอตัวกลับเลยเพราะต้องไปเรียนพิเศษส่วนหลังแอบแว๊บไปดูชมรมเขาซ้อมกันพบว่าตอนนี้ชมรมบาสก็ซ้อมกันอยู่ แต่ฉันเลือกที่จะ ไม่เข้าไปเพราะฉันอยากดูพวกเขา ซ้อม การดูนักกีฬาซ้อมก็เป็นหน้าที่อย่างหนึ่ง
 
 
                  หมอนั่น....เคยสอนฉัน ความจริงฉันเคยเป็นผู้จัดการทีมฟุตบอลตอนประถมมาก่อนแต่...ฉันก็เลือกที่จะไม่บอก แต่ว่านะ....ทุกคนคงซ้อมกันหนักมากสินะ ฉันเห็นกัปตันทีมวิ่งหลบคนที่เข้ามาหา เขาให้การหมุนตัวและเลี้ยงลูกต่อไปและ....ชู๊ต!!
 
 
                         "ว้าวพวกรุ่นพี่นี่เก่งจังเลยนา....ดีละ! ฉันก็ต้องพยายามด้วย!"
 
                  ฉันนั่งดูพวกเขาซ้อมจนเวลา6โมงเย็น ฉันจึงรีบกลับบ้าน พอกลับมาถึงบ้าน กินข้าวเสร็จฉันจึงมานั่งเปิดคอมและดูกติกา ทักษะที่กีฬานี้ต้องใช้ อาการเสริม และจิปาถะมากมาย และทำการคะนวนพลังงานที่ต้องใช้ในแต่ละวัน จนฉันคิดทั้งตารางฝึก ตารางการกิน แน่นอนว่าเรื่องพวกนี้ไม่ยากเท่าไหร่เพราะ ลุงของฉันเป็นผู้จัดการทีมบาส ฉันเคยไปดูเขาบ่อยๆ ดังนั้นการฝึก ทักษะที่ใช้ ฉันรู้สิธีคำนวนเวลาทุกอย่าง ดังนั้น ฉัน....มั่นใจว่าการแข่งระดับเขตในอีกสามเดือนข้างหน้า
 
                        "พวกเราชมรมบาสต้องทำได้!!!"
 
#เป็นยังไงบ้างคะ คิดว่าพอไหวไหมคะ
    ปล.ตั้งแต่วันที่28/10/13 ProudZA อาจมาลงนิยายช้าหน่อยนะคะ เพราะเริ่มเปิดเทอมแล้ว
ขอบคุรเพื่อนๆที่มาช่วยติดตามนะคะ
    ปล.2 สำหรับคนที่ติดตาม Class Room ห้องเรียนอลวนกับรักอลเวง ในตอนเย็นวันนี้ ProudZA จะมาลงบทที่8 ให้นะคะ