โอม มะลึกกึ๊กกึ๋ย รักครั้งนี้จงสมหวังเพี้ยง!!!!

บทที่ 2

ตลกร้าย

 

               "โคทาเกะ!/โดจิมี่!!"

 

         บ้าน่าทำไมหมอนี่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ละ ตลกแล้วร้ายรึไงกัน =[]=!!!! บรรยายกาศภายในห้องเรียนที่ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมา  พังลงอย่างฉับพลันเมื่อพวกฉันจะโกนขึ้น สายตาทุกคู่ต่างมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว และก็เริ่มมีเสียงนินทาตามมาเป็นระบบ แต่ไม่มีอะไรที่จะน่าตกใจไปกว่าการที่ฉันได้มาเจอเขาอีกครั้ง

 

               "โดเรมีเค้าเป็นใครเหรอจร๊ะ เพื่อนเก่าเหรอ"

 

         มิสึรุถามฉันอย่างงงๆ ใบหน้ายังจ้องมองโคทาเกะที่เดินเข้ามาหาฉัน สายตาของหมอนั่นมองฉันอย่างตกตะลึง แต่....หมอนั่นดูเหมือนจะสูงขึ้นแฮะ น่าจะสัก...180 ได้มั้ง ดวงตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น และดื้นรั้นอยู่ในที สันจมูกโด่งเข้า ดวงตาสีดำอมเท่าสีเดียวกับสีผม ไหนจะสีผิวที่ไม่ขาวไม่ดำอันเกิดจากการเล่นฟุตบอลนั่นเอง พระเจ้า! เขาหล่อขึ้นมากเลย

 

               "โดเรมี"

               "อ๊ะขอโทษนะมิสึรุ แต่เดี๋ยวฉันมานะ ถ้าครูมาฝากบอกด้วยนะว่าฉันกับหมอนี่ไปเข้าห้องน้ำ"

               "จระ....จร๊ะ"

 

           ฉันรีบลากโคทาเกะ ออกมาตรงหน้าห้องน้ำ แต่ดูเหมือนหมอนั่นจะยังตะลึงไม่หายอะนะ แต่ก็ยังแปลกอยู่ดี ก็หมอนี่นะ เห็นเพื่อนๆบอกว่าจะไปเข้าโรงเรียนสอนฟุตบอลไม่ใช่รึไงนะ

 

                "ธะ...เธอเรียนที่นี่เหรอ"

 

          โคทาเกะถามฉันด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก แถมหน้าแดงนิดๆอีก ฮ่าๆๆจะว่าตลกหรือไงดีเนี่ย

 

                 "ใช่ แล้วนายเป็นไงมาไงถึงมาเรียนที่นี่ละ"

                 "โดนบังคับมาน่ะ"

                 "ใครบังคับละ"

                 "เอาน่าเธออย่ารู้เลย ว่าแต่เธอเป็นไงบ้าง  สบายดีปะ"

 

          หมอนั่นเปลี่ยนมาถามสารทุกข์สุขดิบฉันแทน อะไรกันเนี่ย ฝครกันนะที่บังคับหมอนี่มา ฉันสักได้กลิ่นทะแม่งๆแล้วสิ

 

                  "ว่าแต่เธอ....ยังทำผมทรงนั้นอีกเหรอ"

                  "นี่ หมายความว่าไงย๊ะ"

                  "ก็ไม่มีอะไรนิ ก็แค่รู้สึกว่า เธอยังคงเป็นยัยหัวลูกชิ้นเหมือนเดิมนะสิ ฮ่าๆๆ"

 

 

            มะ....หมอนี่ มันว่าฉันเป็นยัยหัวลูกชิ้นเร๊อะ!!! =[]=+ กรี๊ดดดดดดดด และยังไม่ทันที่ฉันจะได้ด่า หมอนั่นก็อัญเชิญตัวเองวิ่งกลับห้องไปแล้ว หน็อย กลับมาเดี่ยวนี้นะโว้ยยย และไม่รอช้าฉันก็รีบวิ่งตามไปทันที และเมื่อไปถึงประตูห้อง

 

     ปัง!

 

                  "โคทาเกะ มาคุยกันให้รู้เรื่อง....=[]=;;;"

                  "คุณฮารุคาเซะคะ และก็คุณเท็ตสึนะด้วยนะคะ ขอให้ออกไปยืนหน้าห้องจนกว่าจะหมดคาบทั้งคู่เลยค่ะ"

                   "ตะ....แต่ว่าครูค่ะ/ครับ"

                   "มีปัญหาอะไรเหรอคะ = =+"

                   "ปละ...เปล่าค่ะ/ครับ"

 

             หน็อย เพราะหมอนี่คนเดียวเลย ที่ทำให้ฉันต้องมายืนหน้าห้องในวันแรกของชีวิตมอ.ปลายแบบนี้ ฮึ้ย ไอหมอนี่รอก่อนเหอะพอหมดคาบเมื่อไหร่ตายแน่ = =++ ฉันแอบมองใบหน้าของโคทาเกะ บัดนี้ดวงตาของเขาแฝงแววโกรธแต่ทำไมนะ....ทำไมฉันถึงเห็นความยินดีฉายชัดอยู่ในดวงตาคู่นั้นกัน

 

              ระหว่างรอหมดคาบฉันก็ลอบสังเกตุบริเวรสนามโรงเรียน เป็นสนามที่กว้างพอควร เห็นบางห้องก็กำลังเรียนบาสเก็ตบอลกันอยู่ ดูน่าสนุกดีนะฮ่าๆ หรือไม่ก็เริ่มมีคนมาจัดซุ้มต่างๆ โรงเรียนของเรามีอาคารทั้งหมด5อาคาร นักเรียนทุกคนต้องเดินไปเรียนตามห้องต่างๆ แต่ถ้าโชคดีกจะได้ห้องที่ไม่ต้องเดินไปเดินมา และเป็นโชคดีมากที่วันนี้ห้องของฉันไม่ต้องย้ายห้องในช่วงคาบเช้าเลย

 

               อาคารเรียนตกแต่งอย่างเรียบง่ายตามหลักโรงเรียนทั่วไป ผนังเป็นสีเหลืองอ่อน มีโต๊ะอยู่หน้ากระดานดำ ข้างในห้องฉันแอบเห็นมิสึรุมองมาทางฉันด้วย แต่ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรโคทาเกะก็มาทักฉันก่อน

 

                     "นี่โดจิมี่"

                      "ว่าไง"

                      "เธอ...ยังทำงานอยู่ที่บ้านเวทย์มนต์อยู่รึเปล่า"

                      "อื้ม!  ตอนนี้บ้านเวทย์มนต์ของพวกเราเป็นร้านทำพวกเครื่องรางหรือไม่ก็พวกเครื่องประดับนั่นแหละ ทำไมเหรอ"

                       "เปล่าหรอก แค่...ฉันคิดว่าพวกเราไม่ได้เจอกันมาสามปีแล้วสินะ ฮ่าๆๆ"

 

                 โคทาเกะพูดพลางยิ้มออกมาด้วยใบหน้าจริงใจ ดวงตาของเขาฉายแววดีใจจนปิดไม่มิด เล่นเอาความร้อนที่ไม่รู้ว่าพุ่งมาจากไหน มาเกาะกุมไปทั่วใบหน้า และเพราะอะไรกันหัวใจของฉันเต้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทำไมกันนะ....

 

                       "นะ...นั่นสินะ ฉันก็ว่างั้นแหละ แหะๆ ^^;;"

                       "เอ๋ หน้าเธอแดงๆนะไม่สบายรึเปล่า"

                       "ปละ...เปล่าไม่มีอะไรหรอก แล้วนายมาเรียนที่นี่นายกะจะเข้าชมรมไหนเหรอ"  

 

                 ฉันตัดสินใจถามออกไปเพราะนึกเรื่องคุยแทบไม่ออก ทำไมเวลามันผ่านไปช้าอย่างนี้นะ รีบๆหมดคาบสักทีซิ เง้อออออ -/////- ฉันจะเป็นลมอยู่แล้วนะ

 

                        "อ้อ ฉันกะจะเข้าชมรมฟุตบอลน่ะ เธอละ"

                        "อะ...เอ่อฉันก็ไม่รู้หรอก ก้ไม่ได้อยากเข้าชมรมไหนเป็นพิเศษด้วยสิ"

                        "งั้นเหรอ คิกๆ ฉันว่าเธอน่าจะไปเข้าชมรมทำผมนะ"

                         "ทำไมละ"

                         "ก็จะได้เปลี่ยนทรงผมยังไงละ ฮ่าๆๆๆ"

                         "นี่นายหมายความว่าไงย๊ะ =[]=+++"

      ปัง !!

                         "คุณฮารุคาเซะ คุณเท็ตสึยะ กรุณาเงียบเสียงด้วยค่ะ ไม่อย่างนั้นพวกคุณสองคนได้ไปคุยต่อในห้องพักครุแน่ค่ะ = =+"

                          "ขะ...ขอโทษค่า/ครับ!!"

 

                 หลังจากผ่านไปเล็กน้อย ฉันก็แอบคุยกับโคทาเกะ หรือไม่ก็บางคนจมอยู่ในความคิดส่วนตัวของตัวเอง ชมรมที่จะเข้านั้นเหรอ....จะว่าไปคาบต่อไปพวกเราก็ต้องไปดูชมรมแล้วนิ (โรงเรียนนี้จะมีรุ่นพี่ของแต่ละชมรมจะมาแนะนำเกี่ยวกับชมรมในโรงเรียนให้น้องๆม.4ได้รู้จัก โดยจะเริ่มคาบสอง) ภายในเวลาไม่นานก็หมดคาบสุดโหดจนได้

 

                          "งั้นโคทาเกะฉันไปก่อนนะ"

                          "อืม....โชคดีนะ"

                          "โดเรมีจัง เป็นยังไงบ้าง"

 

                 มิสึรุ รีบวิ่งเข้ามาหาฉันทันที พวกเรารีบเดินลงไปตรงสนามเพราะพวกรุ่นพี่จะจัดแสดงชมรมให้พวกเราดู และแน่นอนฉันโดนมิสึรุซักเรื่องโคทาเกะประดุจว่าเขาไปฆ่าพ่อแม่ฉันก็ไม่ปาน

 

                          "อ้อ สรุปว่าเขาเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเธอนี่เอง แล้วพวกเธอไม่ใช่แฟนกันเหรอ"

                           "บะ...บ้าน่าเป็นไปไม่ได้หรอก ฉันว่าเราเดินไปดูชมรมโกะ กันดีกว่านะน่าสนใจดี (โกะก็คือหมากล้อมค่ะ)"

                           "คิกๆ จร้าๆ แต่ฉันก็เชียร์ให้เธอได้กับคนที่ชื่อโคทาเกะนะ ><"

                           "มิสึรุนี่!!"

 

                ฉันกับมิสึรุเดินไปเรื่อยๆมีรุ่นพี่ชมรมบางคนเดินมาหาพวกฉันเพื่อชักชวนบ้าง ชมรมที่ฉันสนใจมีอยู่3ชมรมคือ เป็นผู้จัดการชมรมฟุตบอล หรือไม่ก็ชมรมโกะ หรือไม่ก็ชมรมทำผม(ที่ฉันคิดว่าชมรมนี้ดีไม่ใช่เพราะว่าคำพูดที่หมอนั่นพูดหรอกนะ =*=) ฉันเดินไปเรื่อยๆเพราะมิสึรุเลือกที่จะเข้าชมรมทำอาหาร  ฉันเลยจำเป็นต้องออกมาเดินหาคนเดียว และในที่สุดก็ได้ตัดสินใจเดินเข้าไปหา ป้ายชมรมฟุตบอลแต่ว่า ฉันกลับเดินหันหลังและไปเลือกอีกชมรมแทน

 

 

                           "เอ่อขอสมัคเป็นผู้จัดการชมรม.......ค่ะ"

 

 

 

#เป็นอย่างไรบ้างค่ะ คิดว่าพอใช้ได้ไหมคะ = =;; (ไม่ค่อยมั่นใจ)

 ปล.ขอบคุณเพื่อนที่มาให้กำลังใจกันนะคะ ><!!