Immortal LoVe, oR sEx... "ได้ผมแล้ว...เฮียต้องรัก

 
By nooonaa
 
 
ไทยแลนด์ XIX : มารับผมไปที
 
 
 
สองอาทิตย์
 
สองอาทิตย์แล้วที่ผมต้องอยู่คนเดียว 
 
นี่มันหมายความว่ายีงไงกัน พี่ชินที่บอกว่าจะช่วยผมก็หายไป แล้วยิ่งเฮียเงินที่ไม่สามารถติดต่อได้เลย เบอร์ที่มาเก๊าก็ถูกยกเลิก นี่มันอะไร มันเกิดอะไรขึ้น
 
นี่เฮียลืมผมจริงๆแล้วงั้นหรอ
 
แล้วผมจะทำยังไงให้ได้ข่าวคราวของเฮียบ้าง แค่รู้ว่าเฮียเป็นยังไงยังสบายดีอยู่เหมือนเดิมรึป่าว แค่นั้นจริงๆที่ผมอยากรู้ แต่ที่จริงก็คงไม่ใช่นั้นหรอก เพราะสิ่งที่ผมอยากรู้คือ...เฮียคิดถึงผมบ้างมั้ย หรือคนที่เฮียคิดถึงตลอดเวลาคือน้องชายสุดที่รักของเฮีย
 
“สุดท้าย...เฮียก็คิดถึงแต่น้ำมนต์  แล้วมีสักครั้งมั้ยที่ช่วงเวลานั้นเป็นของผม...มีบ้างมั้ย”
 
ขอแค่เสี้ยวนึงก็ยังดี ได้โปรดคิดถึงผมแล้วกลับมารับผมสักที ผมทนไม่ไหวแล้ว
 
ผมอยากสัมผัสอ้อมกอดนั้นอีกครั้ง ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ของผมอีกต่อไป
 
"พี่นาชาคะ ชุดไหนสวยกว่ากันคะ" เสียงหวานที่เริ่มแหลมขึ้นแสดงนิสัยเจ้าของว่าเป็นคนเอาแต่ใจที่สุด มันดังขัดความคิดของผมให้หยุดกระทันหัน ผมหันไปตามเสียงเรียกก็เจอสาวร่างบางกำลังอยู่ในชุดสีขาวฟูฟ่อง 
 
สวยครับ เธอเป็นคนที่ใส่ชุดเจ้าสาวได้สวยจริงๆ แต่ผมกลับไม่มีกระจิตกระใจที่จะไปนั่งพิจารณาว่าชุดไหนสวยกว่ากัน เพราะชุดที่เธอใส่ตัวนี้มันเป็นชุดที่สิบเข้าไปแล้ว แล้วอีกเก้าตัวที่เหลือนั้น...ผมจำไม่ได้
 
ใช่ครับ ตอนนี้ผมกับน้องต้นหลิวกำลังเลือกชุดแต่งงานกัน ถึงแม้ว่าเธอเพิ่งอยู่แค่ปีสามแต่พวกคุณแม่ก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นปัญหาอะไรสำหรับชีวิตคู่ ผมคิดนะครับว่าถ้าบ้านผมมีแค่วานาคนเดียว เค้าจะจับวานาที่อยู่แค่ปีสองแต่งงานกับน้องต้นหลิวมั้ย เพราะเค้าไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของลูกเลย คิดแค่ว่า"จะได้เป็นทองแผ่นเดียวกัน" คิดแค่นั้นจริงๆครับ 
 
แล้วความรู้สึกผมละ....ผมคงกำลังสำลักความสุขตายอย่างนั้นแหละ
 
"ชุดนี้ก็สวยดีนะ" ผมตอบรับคำน้องอย่างเบื่อหน่าย แต่ดูเธอจะไม่พอใจผมอย่างแรง
 
"พี่นาชาพูดอย่างนี้ทุกชุดเลยนะคะ แล้วตกลงชุดไหนมันสวยกันแน่! พี่นาชาไม่ได้เรื่อง!!" เธอวีนใส่ผมเสียงดังลั่นคอสตูม ดูพนักงานจะตกใจกันมากๆสำหรับท่าทางที่แสดงออกมา แต่สำหรับผม ผมชินแล้วครับ ก็คุณเธอเป็นแบบนี้ตั้งแต่ร้านการ์ด ติดต่อช่างภาพ ร้านแหวน และที่นี่ก็เป็นร้านที่สี่ที่ผมโดนวีนใส่เมื่อผมบอกว่าสวย
 
แล้วจะให้ผมบอกอะไรกับเธอละ พอผมบอกว่าดูอย่างอื่นก่อนดีมั้ย เธอก็ว่าผมเป็นตัวก่อกวนและชอบขัดใจเธอ จึงให้ผมอยู่เฉย พอผมอยู่เฉยๆก็นะ...วีนแบบเดิม
 
ผมเหนื่อยจริงๆครับกับผู้หญิงคนนี้ ทำไมแค่ช่วงเวลาสี่ปีที่ผ่านไปมันถึงทำให้เธอเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ แต่จะเป็นแบบนี้กับผมเท่านั้นและครับ พอเจอแม่ผมก็น่ารักน่าชังอย่างที่สุด ผมละทึ้งในตัวน้องมันจริงๆ เปลี่ยนไวกว่าสีจิ้งจกสะอีก
 
แต่ผมมันลูกนอกคอกนี่ครับไม่มีสิทธิที่จะพูดอะไร รู้มั้ยครับว่าอาหวังยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมจะแต่งงานกับน้องมัน เห็นพวกคุณแม่ปิดเอาไว้เพราะกลัวมันจะมาขัดขว้างงานแต่ง ผมเองก็ติดต่อมันไม่ได้เหมือนกัน เหมือนงานของมันต้องไปที่อื่นอีกด้วยจึงไม่อยู่ที่มาเก๊า
 
ตอนนี้ผมเลยแค่ภาวนาให้งานแต่งที่จะมีในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้าจะไม่เกิดขึ้น
 
ก็คงจะได้แค่ภาวนาเหมือนเดิม
 
 
 
"พี่นาชาเป็นอะไรไปคะ หน้านี่อย่างกับคนอมทุกข์" อืม...ใช่ๆ อมเท่าดวงจันทร์เลยด้วย แล้วก็อยากจะคายมันออกมาตอนนี้ให้มันหมดๆไปสักที
 
"พี่แค่คิดเรื่องแต่งงานของเรานิดหน่อยนะ" ว่าจะยกเลิกมันยังไงดี
 
"พี่นาชานี่น่ารักอีกแล้วนะคะ อย่างนี้สิคะที่จะเรียกว่าว่าที่สามีของต้นหลิว" เธอกระโดดเข้ากอดคอผมก่อนจะกดจูบลงที่ริมฝีปากผม ผมรีบดันตัวเธอออกห่างจากตัวอย่างตกใจก่อนจะมองดูรอบข้างที่จ้องเราเขม็ง เห้อ...ผมจะบอกน้องยังไงดีว่ามันไม่เหมาะสมกับลูกผู้หญิงที่จะมาทำอะไรแบบนี้ แต่ดูเธอจะไม่สนใจแถมยังหันมาค้อนผมแทน
 
"ทำไมคะ ทำไมต้องทำท่าแบบนั้นใส่ต้นหลิวด้วย กลัวใครเห็นหรอคะ!! นี่พี่นาชามีกิ๊กหรอ" เธอตะคอกใส่ผมเสียงดังลั่นห้างที่เราเพิ่งจะมาถึงเพื่อจะมาทานกลางวันกัน ผมจ้องเธอแบบเหลือเชื่อสายตาว่านี่ขนาดที่สาธารณะเธอก็ยังไม่เว้น
 
"ต้นหลิว อย่าเสียงดังสิครับ คนมองเราหมดแล้ว" ผมรีบเข้าห้ามเธอที่จะทำท่าด่าผมอีกรอบ ผมว่าเห็นอนาคตครอบครัวผมลางๆแล้วละ
 
"ทำไมคะ นี่พี่เห็นคนอื่นสำคัญกว่าต้นหลิวหรอ ก็ได้คะ ต้นหลิวจะฟ้องคุณแม่!!" อะไรนะ สรุปที่ผมทำมาทุกอย่างมันจบด้วยคำว่าจะฟ้องคุณแม่งั้นหรอ ผมเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ!
 
"เงียบทำไมละคะ หรือมันแทงใจดำพี่ ที่พี่ไม่เคยใส่ใจต้นหลิวเลย" กรุทำขนาดนี้เมิงยังหาว่ากรุไม่ได้ทำอะไรเลยอย่างนั้นหรอ 
 
"พี่ว่าเรากลับบ้านกันเถอะนะ" ผมจับข้อมือเล็กนั้นแล้วดึงเบาเพื่อให้เธอเดินตามผมมาแต่เธอกลับปัดมือผมออกอย่างแรง แล้วผมก็จะไม่ทนอีกแล้ว
 
"งั้นก็กลับเองละกัน!" ผมพูดเสียงเย็นใส่เธอจนหน้าเหวอแล้วผมก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันที เธอตะโกนเรียกผมเสียงดังลั่นห้างอีกครั้ง แต่ผมก็ไม่สนใจมันอีก ผมอยากจะออกไปจากตรงนั้นให้เราที่สุด เพราะผมอาย!!!
 
อายกับการกระทำทุเรศแบบนั้น คิดถึงแต่ตัวเองแต่ไม่เคยคิดถึงผมเลย ผมเหนื่อยจะเกินทนแล้ว ผมไม่ไหวแล้ว มันจะเกิดอะไรขึ้นก็ให้มันเกิดไป ผมพร้อมที่จะยอมรับมัน
 
เฮียเงิน เฮียอยู่ไหน มารับผมไปที ผมไม่ไหวแล้ว...
 
ตืดๆๆๆๆๆ
 
โทรศัพท์ผมสั่นอยู่ในกางเกงอย่างต่อเนื่อง ผมควักมันออกมาดูอย่างสมเพช แม่คงจะได้รับคำฟ้องนั้นแล้วมั้ง แต่พ่อผมเห็นคนโทรเข้ามามันกลับทำให้ผมใจเต้นไม่หยุด
 
"พี่ชิน!"
 
 
 
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
130517