Immortal LoVe, oR sEx... "ได้ผมแล้ว...เฮียต้องรัก

by  nooonaa

 

 

ไทยแลนด์ XVIII : ประจบสอพอ

 

 

"นาชาลูก จำน้องต้นหลิวได้รึป่าวจ๊ะ โฮะๆ คงจำไม่ได้สินะ ก็หายไปตั้งสี่ปี น้องก็เปลี่ยนไปบ้าง สวยมั้ยจ๊ะ"

 

"สวยครับคุณป้า"

 

"พี่นาชาก็ พูดแบบนี้ต้นหลิวก็เขินแย่สิคะ" หญิงสาวน่ารักที่เสียงหวานหยดมาให้ผมก่อนที่หน้าเธอจะขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างน่ารัก ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะสานสัมพันธ์กับเธอแน่ แต่นี่มันตอนนี้ซึ่งผมก็กำลังคิดถึงเฮียเงินของผมอยู่ ผมเลยทำได้แค่นิ่งยิ้มแต่จืดชืดแล้วก็เป็นหุ่นให้แม่ผมเชิด แล้วดูท่าคุณหญิงผิงอินก็จะชอบมากเสียด้วยที่ผมตอบตามเธอหมด ถามว่าตอนนี้ผมรู้สึดแย่มั้ย...ขอตอบว่าไม่แย่หรอก แต่มันน่าสมเพชยังไงไม่รู้ที่เอาลูกสาวมาเล่ขายกับผู้ชาย แต่ช่างมันเถอะ..มันไม่ใช่เงินผมนี่ ผมเลยไม่มีสิทธิที่จะคัดค้านอะไรเลย

 

"นาชา อย่าเรียกว่าป้าสิจ๊ะ เดี๋ยวไม่นานเราสองตระกูลก็จะรวมเป็นหนึ่งเดียวสักทีนะคะคุณหญิง" คุณแม่คนใหม่หันมาเจาะแจะกับผมก่อนจะไปประจบแม่ผมอีก ผมได้แต่ยิ้มแย้มอย่างคนมีความสุขที่ได้มาวันนี้

 

"ครับคุณแม่" 

 

"พี่นาชาคะ เห็นอาเฮียบอกว่าพี่นาชาไปมาเก๊าแล้วทำไมไม่มาหาต้นหลิวบ้างละคะ" ถ้าไปก็แสดงว่าอยากไปหา แต่ถ้าไม่ไปก็แสดงว่าไม่อยากไปหาไง ถามไรได้สร้างสรรค์มากเนอะ เสียดายหน้าตาน่ารักๆนั้นวะมาคู่กับสมองกลวงๆได้ไง

 

"ก็พี่ชายของต้นหลิวนะสิ ห้ามไม่ให้พี่ไป มันกลัวพี่ไปทำอะไรต้นหลิวมั้ง" ผมเลยแสร้งโยนความผิดให้มันสะเลย แต่แทนที่ผมจะรอดตัวกลับได้สีหน้าน้อยเนื้อต่ำใจกลับมาแทน คุณเธอมองผมค้อนก่อนจะเชิดหน้าหนีผม

 

"แล้วทำไมพี่นาชาไม่แอบไปหาต้นหลิวละคะ" เอ้า! จะแอบไปทำไมวะ ก็ดรุไม่ได้อยากไปนี่หว่า น่าเบื่อจริงๆพวกชอบงอลหาเรื่องให้คนง้อเนี่ย ผมเลยไม่ตอบน้องแต่กลับยกน้ำขึ้นมาดื่มแทน แต่แม่กลับตีไหล่จนน้ำผมแทบพุ่งออกปาก ดีที่ผมอุ๊บไว้ทันนะเนี่ย

 

"นาชา ง้อน้องสิลูก ลูกเป็นคนผิดนะ" อะไรนะ ผมผิดงั้นหรอ เอาเข้าไปสิ อยากได้ลูกสะใภ้ขนาดนั้น จะบอกไรให้นะ ไม่มีหรอกลูกสะใภ้ มีแต่ลูกเขยจะเอามะ ผมละอยากพูดแบบนั้นจริงๆนะครับแต่สุดท้ายผมก็ต้องพูด

 

"น้องต้นหลิวครับ อย่าโกรธพี่เลยนะ พี่ใจไม่ดีเลย" ถุย ! จะอ้วกวะ อย่าให้ถึงวันที่ผมเป็นอิสระนะ จะหนีไปให้ไกลๆเลยคอยดู

 

"ก็ได้คะ แต่ว่าวันนี้พี่นาชาพาต้นหลิวไปทานข้าวดูหนังนะคะ" นั่นไง...มาอีหรอบเดิมแป๊ะ ผมฟังแล้วหน้าหงิกเลยครับ แต่พอผมเจอสายตาแม่ที่จ้องผมอยู่ก็เลยต้องยอม

 

"ไปตอนนี้เลยมั้ยครับ พี่อยากพาต้นหลิวไปเที่ยวแล้ว" ผมรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วไปขยับเก้าอี้น้องเป็นการบอกให้ลุกขึ้น น้องนี่ยิ้มเลยครับ 

 

"ก็ได้คะ คุณแม่คะ ต้นหลิวไปนะคะ" 

 

"จ๊ะ นาชา...ฝากลูกสาวแม่ด้วยนะ"

 

"ครับคุณแม่ผิงอิน ผมจะดูแลน้องอย่างดีเลยครับ กลับไม่เกินหนึ่งทุ่มแน่นอน" ผมทำเป็นยิ้มกว้างก่อนจะหุบชับเมื่อคุณแม่ผิงอินพูดต่อ

 

"สี่ห้าทุ่มก็ได้จ๊ะ แม่อนุญาต" อืม...ครับ ไม่ห่วงหวงลูกตัวเองเลย เดี๋ยวปั๊ดจับปล้ำทำเมียให้สมใจเลยนิ

 

"คุณแม่ก็...ไม่เอาๆแล้วคะ พูดอะไรกันก็ไม่รู้" น้องพูดเอียงอายอย่างน่ารักก่อนจะเดินมาเกาะแขนผมไว้

 

เมิงไม่ต้องอายแล้วละถ้าจะเกาะแขนกรุแน่นขนาดนี้

 

"ไปด่อนนะครับ" ผมยกมือไหว้พวกท่านแล้วพาน้องมาที่รถ ผมเปิดประตูรถออกให้น้องขึ้นไปนั่งก่อนผมจะขึ้นรถตาม เธอนั่งหันข้างมายิ้มให้ผมกรุ้มกริ่มจนผมต้องถามด้วยความสงสัย

 

"มีอะไรรึป่าวครับ ถึงได้มองพี่แบบนั้น"

 

"ต้นหลิวแค่ดีใจคะ ที่เราสองคนจะได้แต่งงานกัน"

 

แต่กรุไม่ดีใจ เมิงเคยท่องศีลห้ามะ ผิดลูกผิดผัวเค้านี่ปีนต้นงิ้วนะเว้ย กรุขอเตือน

 

"หรอครับ" 

 

"แล้วอย่างนี้เราจะไปดูชุดแต่งงานที่ไหนกันดีคะ อ๊าย...ตื่นเต้นจัง". อืม...ตื่นเต้นไปคนเดียวเถอะเมิง

 

"แล้วแต่ต้นหลิวเลยครับ"

 

"แล้วแหวนแต่งงานละคะ"

 

"ก็แล้วแต่ต้นหลิวอีกนั่นแหละครับ" ตามสบายเมิง เพราะไงกรุก็ไม่แต่ง!!

 

"พี่นาชานี่น่ารักเหมือนเดิมเลยนะคะ ตามใจต้นหลิวยังไงตอนนี้ก็ตามใจอย่างนั้น" กรุไม่ได้ตั้งใจตามใจเมิงหรอก เดี๋ยวกรุขัดเมิงก็วีนใส่อะดิ พอวีนเสร็จก็ไปฟ้องบรรดาแม่ๆ กรุเลยขี้เกียจฟังแม่บ่น เข้าใจปะ

 

"ก็นี่พี่นี่" เห้อ.....

 

"ถ้างั้นพรุ่งนี้ไปรับต้นหลิวที่บ้านไปส่งที่มหาลัยด้วยนะคะ" อีกและ น่ารำคาญจริง

 

"ได้ครับ พี่จะไปรับนะ"

 

"ขอบคุณนะคะพี่นาชา" เธอยืดตัวมากดจมูกลงบนแก้มผมเบาๆแล้วก็กลับไปนั่งที่เดิม ผมตกใจนะครับที่น้องทำแบบนั้น ผมเลยหันไปน้องอีกที หน้านี่แดงเถือกไปเลยครับ เหมือนที่ผมเคยทำกับเฮียเงินเลย แต่ทำไมมันไม่มีความสุขแบบนั้นเลยละ ทำไมมันถึงว่างเปล่าขนาดนี้

 

ตอนนี้เฮียจะทำอะไรอยู่ที่นั่น เฮียจะคิดถึงผมบ้างมั้ย

 

แต่ตอนนี้ผมคิดถึงเฮียจริงๆเฮียเงิน...จนแทบจะขาดใจ

 

 

 

 

"สวัสดีครับคุณแม่ คุณลุง"

 

"อ้าวนาชานั่นเอง แม่ก็ว่าใครมาแต่เช้า" 

 

"ผมมารับน้องไปมหาลัยนะครับ" ผมเดินเข้าหาพวกท่านทั้งสองที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร ก่อนที่ผมจะยิ้มให้พวกเขาอย่างยิ้มแย้ม

 

"ทานเข้ามารึยังละ" คุณลุงเอ่ยถามผม

 

"ยังเลยครับ พอดีน้องต้นหลิวเค้าบอกจะให้พาไปกินข้างนอกนะครับ" พวกคุณรู้มั้ยว่าน้องโทรกาปมตอนตีสอง ตีสอง!!! เพื่อจะบอกว่า'พี่นาชาคะ พรุ่งนี้เราไปทานเช้ากันนะคะ' แค่นั้นละครับ ผมนี่แทบขว้างโทรศัพท์ให้ไปถึงหัวคนโทร ไร้มารยาทจริงๆ

 

"เอาแต่ใจอีกแล้วลูกคนนี้" คุณลุงบ่นนิดหน่อยแต่ก็โดนคุณแม่ผิงอินจิกตาใส่แบบห้ามปราม 

 

"เรื่องของลูกหน่า คุณน่ะเงียบๆไปเลย" นี่สินะที่เค้าว่าสามีกลัวเมีย ท่าจะจริงและ คุณลุงนี่หัวหดไปเลยครับ

 

"พี่นาชาค่ะ ต้นหลิวมาแล้วคะ" คุณเธอส่งเสียงหวานมาให้จากด้านหลัง ผมหันไปมองเธอที่แต่งชุดนักศึกษาสะรัดติ๊ว ผมยอมรับครับว่าสวย แต่ผมไม่ค่อยชอบให้น้องแต่งตัวโป๊แบบนี้เลย ไม่ใช่เพราะผมหึงนะ ผมแค่ไม่อยากให้น้องสาวของผมดูกร้านโลกแบบนี้

 

"น้องต้นหลิวครับ พี่ว่าเราเปลี่ยนชุดที่มันดีกว่านี้ดีมั้ย" ผมบอกน้องจากใจแต่น้องกลับชักสีหน้าใส่ผม

 

"ทำไมละคะ มันก็ปกติดีนี่ พี่นาชาหัวโบราณ" เธอว่าผมอย่างรำคาญใจก่อนจะเดินนำผมไปที่รถ ผมก็ทำได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะไหว้ลาคุณลุงคุณป้าแล้วตามน้องไป

 

ทั้งๆที่เมื่อวานน้องยังทำตัวน่ารักอยู่เลยครับ แต่วันนี้น้องกลับเอาแต่ใจกับผมมากๆ ผมละเครียดเลยครับ หรือมันเป็นกรรมสนองที่ผมเคยทำกับเฮียไว้ แล้วทำไมผมต้องคิดถึงเฮียอีกแล้วเนี่ย นายมันบ้าไปแล้วนาชา

 

นายมันบ้าไปแล้ว

 

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

130516

 

 

สงสานาชาจังคะ ต้องทำในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวของตัวเองแบบนี้ เฮียเงินยุไหน มารับนาชาเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นยกให้คุณอาเต๋อ!!!555