Immortal LoVe, oR sEx... "ได้ผมแล้ว...เฮียต้องรัก

 

 

By nooonaa

 

 

มาเก๊า X : ขอแค่โอกาส

 

 

 

"นาชา!"

 

"นาชา.....นาชา!  แม่.งเอ้ย! อยู่ไหนวะเนี่ย!"

 

"นาชา"

 

เสียงตะโกนเรียกของเฮียเงินดังลั่นเมืองไปหมด   เฮียวิ่งไปทางนู้นทางนี้อย่างไม่อายใคร ผมเองที่นั่งแอบอยู่ซอกมุมตึกหนึ่งก็ยังตกใจที่เฮียเป็นแบบนี้ ผมไม่เคยเห็นสีหน้าร้อนรนแบบนั้นเลยสักครั้ง มันทำให้ผมรู้สึกว่าเฮียอาจจะรู้สึกขึ้นมาบ้าง แต่ไอ้คำที่ดูถูกผมเมื่อกี้นี้มันเกินทนจริงๆ มันทำลายความรู้สึกดีๆทั้งหมดที่ผมมีให้เฮียจนหมดเพียงเพราะเฮียเห็นผมง่ายขนาดนั้น ก็คงจะใช่ที่ผมง่าย แต่มันก็กับเฮียเงินคนเดียวเท่านั้น แล้วผมก็ไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับคุณอาเต๋อที่ได้เบอร์ผมไปเลยด้วย แล้วทำไมต้องมาด่ากันขนาดนั้น มันยิ่งตอกย้ำผมว่าผมมีค่ากับเฮียแค่เรื่อง.....บนเตียง

 

เฮียไม่เคยแคร์ความรู้วึกผมเลย

 

ถ้างั้นก็ต่างคนต่างไปสะเถอะ ผมพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้ไม่ต้องมาอยู่กับคนเหี้.ยพันธุ์นั้น

 

ผมพร้อมทำทุกอย่าง

 

ผมควักโทรศัพท์ออกมาดูอีกครั้ง มันแค่หน้าจอแตกเท่านั้นเอง ผมเลยลองเปิดเครื่องขึ้น ไม่รู้ว่าผมโชคดีหรือว่าอะไรมันถึงติดขึ้นมา อย่างน้อยผมก็ยังมีโทรศัพท์ไว้ติดต่ออาหวังละวะ

 

ผมลองโทรติดต่อมันแต่มันดันปิดเครื่อง ผมว่าผมไม่ได้โชคดีแล้วละ แล้วผมจะทำไงต่อดีเนี่ย เงินก็ไม่มีสักเหรียญ ที่นอนก็ไม่มี ซวยจริงๆ

 

ครืดๆๆ

 

โทรทัพท์ผมสั่นจนใจผมหายแต่พอเห็นเบอร์ที่โทรเข้ายิ่งจะทำให้ใจผมวาย

 

"คุณอาเต๋อ!" ผมรู้สึกดีใจจริงๆที่คุณโทรมา

 

(คุณนาชาครับ เมื่อกี้เป็นอะไรรึป่าว อยู่ดีๆก็เสียงดังปั๊กแล้วดับไปเลย ผมตกใจแทบแย่) เสียงทุ้มถามผมอย่างเร็ว จนผมจับความรู้สึกได้ว่าคุณอาเต๋อเขาเป็นห่วงผมจริงๆ มันยิ่งทำให้ใจผมเต้นเร็วด้วยความหวัง

 

"มีเรื่องนิดหน่อยนะครับ"

 

"แล้วคุณเป็นอะไรรึป่าวครับ"

 

"ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมสบายดี แต่ว่า...ผมมีเรื่องหนึ่งจะขอความช่วยเหลือจากคุณได้มั้ยครับ นะครับนะ" ผมถามออกไปจากความรู้สึกกลัว ผมกลัวว่าคุณอาเต๋อที่พึ่งทางเดียวของผมจะปฏิเสธ แต่สิ่งที่ผมได้ยินกลับมามันทำให้ผมชื่นใจขึ้นมาทันที

 

"ผมยินดีช่วยคุณเสมอครับ ขอให้บอกผมมา"

 

"ขอบคุณครับ" ให้ตายสิ ตอนนี้ผมร้องไห้ออกมา มันเป็นไปได้อย่างไงที่ผมจะอ่อนแอขนาดนี้ ผมไม่เคยจะร้องไห้ออกมาสักครั้ง แม้ะเจอกับปัญหาที่หนักหน่วง แต่ครั้งนี้ผมคงโล่งใจที่ผมสามารถหาทางออกได้

 

"ผมขอไปอยู่กับคุณสักพักได้มั้ยครับ  คือผมไม่มีที่ไปแล้ว" เสียงผมแหบหายไปบางช่วง แต่ผมก็ยังพยายามแสดงว่าผมปกติแต่ที่จริงๆแล้วผมเจ็บสุดๆต่างหาก

 

"เป็นเกียรติ์สำหรับผมมากเลยครับ"

 

"ขอบคุณนะครับ ผมขอบคุณจริงๆ" แต่คราวนี้ผมคงกลั้นไม่อยู่แล้วละ ผมกลั้นไม่ไหวจริงๆ

 

"เป็นอะไรรึป่าวครับ ตอนนี้คุณอยู่ไหนให้ผมไปรับมั้ยครับ" คุณอาเต๋อถามผมอย่างเป็นห่วง

 

"ช่วยมารับผมทีนะครับ ผมไม่มีเงินสักเหรียญเลย ตอนนี้ผมอยู่ที่ Im condominium ครับ ผมจะรอนะครับ" ผมรีบบอกจุดที่ผมอยู่

 

"รอผมอีกห้านาทีนะครับ ผมจะรีบไป" ปลายสายพูดแค่นั้นก่อนจะตัดสายไป ผมได้เพียงแต่บอกขอบคุณกับตัวเองเท่านั้น

 

"ขอบคุณนะครับ"

 

ผมจะไม่ลืมบุญคุณคุณเลย...คุณอาเต๋อ

 

ผมจะตอบแทนคุณจนถึงที่สุด...ผมสัญญา

 

 

ผมนั่งรอไม่นานคุณอาเต๋อก็มาถึง ผมรีบดูต้นทางว่าเฮียเงินอยู่รึป่าวก่อนจะวิ่งไปหา เค้าดูตกใจมากที่เห็นและสภาพผม

 

"ทำไมไม่ใส่เสื้อให้หนากว่านี้ละครับ แล้วรองเท้าไปไหนกัน เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก" ร่างใหญ่ทำท่าจะถอดเสื้อโค้ตที่ตัวเองใส่อยู่มาให้ผม แต่ผมห้ามไว้

 

"อย่าเพิ่งถามตอนนี้เลยครับ พาผมไปจากที่นี่ก่อน ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว นะครับ"ผมเขย่าแขนเค้าไปมาอย่างร้อนรน ถ้าเฮียมาเห็นผมคงตายแน่ ต้องรีบไป...ตอนนี้

 

"อ่า...ได้ครับได้" ผมรีบวิ่งไปขึ้นรถแต่ผมก็ต้องชะงักกึกเมื่อผมได้ยินเสียง...เฮียเงิน

 

"นาชา!!!" ผมหันไปมองก็เห็นเฮียเงินที่ผมไม่อยากเจอหน้ามากที่สุดกำลังยืนหอบอยู่อีกฝั่งของช่วงตึก หัวผมตึบไปหมด ผมกลัว ผมกลัวมากตอนนี้

 

ผมรีบก้าวขึ้นรถแล้วเร่งขึ้นอาเต๋อจนเขางง แต่เขาก็ยังทำตามที่ผมบอก

 

"ออกรถเลยครับ ออกรถ ผมขอร้องออกรถเลย" ผมรีบเร่งอีกครั้งเมื่อเห็นเฮียเริ่มเข้ามาใกล้เรามากขึ้นจนถึงตัวรถ เฮียทุบกระจกอย่างแรง

 

ปึกๆ

 

"นาชา! ลงมาเดี๋ยวนี้นะ บอกให้ลงมาไงเล่า!!"

 

"ไปเลยครับไปเลย" คุณอาเต๋อรีบเปลี่ยนเกียร์แล้วออกรถอย่างไว ผมซบหน้าลงกับตักอย่างหมดแรง แต่ผมยังคงได้ยินเสียงเรียกชื่อผมแล้วให้ผมลงมาจากรถดังทั่วหัวไปหมด ผมไม่อยากได้ยินอีกแล้ว พอเถอะ พอ!!

 

 

 

"กาแฟร้อนสักแก้วมั้ยครับ" เสียงทุ้มถามผมเป็นครั้งแรกเมื่อผมมาถึงที่บ้านของคุณอาเต๋อ ผมนั่งอยู่ที่ริมสระน้ำคนเดียวเป็นเวลานาน มันคงนานมากจนร่างใหญ่ตรงหน้าต้องมาชวนผมทำอย่างอื่นบ้าง แต่ตอนนี้ผมไม่อยากทำอะไรสักอย่าง ผมแค่อยากนั่งคิดของผมคนเดียวแบบนี้ ผมหันไปยิ้มแล้วส่ายหน้าปฏิเสธร่างใหญ่ที่ยืนตรงหน้าผม เขาเลยหันไปพูดอะไรบางอยู่กับสาวใช้แล้วก็เดินมานั่งลงข้างๆผม ผมมองไปรอบๆบ้านของคุณอาเต๋อ บ้านเค้าหลังใหญ่เอาการเลยครับ คงจะรวยน่าดูแล้วที่สำคัญมันสวยมาก ทำให้ผมรู้ว่าคนจีนตกแต่งบ้านเป็นยังไง แต่ทำไมผมกลับไม่ได้รู้สึกอยากอยู่ที่นี่เลยละ ทำไมใจผมถึงเรียกร้องจะกลับไปอยู่ที่เดิม

 

คิดมากหน่านาชา แค่ไม่ชินเท่านั้นเอง เดี๋ยวก็ชิน แต่ว่าตอนนี้ต้องขอบคุณคุณอาเต๋อก่อนสิ ผมยังไม่ได้ทำเลยมาอาศัยบ้านเค้าแท้ๆ

 

"ขอบคุณคุณเต๋อมากนะครับ ที่ช่วยเหลือผมถึงแม้เราเพิ่งจะรู้สักกันเอง" น่าเศร้าจริงเว้ยชีวิตกรุ(แต่งให้กรุเริงร่าบ้างไม่ได้ไงวะ!!). (มันแอบด่าไรเตอร์อ่ะ)

 

"เราเป็นเพื่อนกันนะครับ คิดมากหน่า" มือใหญ่เอื้อมมาวางไว้บนไหล่ผมแล้วบีบเบาๆ ผมเลยหันกลับไปยิ้มให้

 

"มีอะไรที่ผมช่วยได้ผมก็พร้อมที่จะช่วย แต่ผมขอเป็นคนแรกที่คุณนาชานึกถึงก็พอแล้วครับ" นี่มันกำลังตอดผมอยู่ใช่มั้ย โอ๊ย! ขนลุกเว้ย โดนผู้ชายจีบอยู่ใช่มั้ยวะเนี่ย อย่าเชียวนะเว้ยกรุมีผุงมีผัวแล้ว

 

เออ...แต่กรุเลิกกับผัวแล้วนี่หว่า โอเค จะรับไว้พิจารณาละกันเมิง โชคเมิงถือว่าดีนะเนี่ย

 

"เรียกผมว่านาชาก็ได้ครับคุณอาเต๋อ แค่นี้ผมก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว" ผมบอกออกมาจากใจในขณะที่สาวใช้เดินถือถาดมาทางพวกเราก่อนจะยกแก้วน้ำส้มกับเค้กก้อนโตน่าอร่อยมาวางตรงหน้าผม แต่อืม...ทำเหมือนกรุเป็นเด็กผู้หญิงหวานแหวนเลยวะ กรุแมนเต็มร้อยนะเว้ย(จะไม่เต็มตรงมีผัวเนี่ยแหละ) ถึงกรุจะเตี้ยก็เถอะ

 

"ทำไมเป็นน้ำส้มละครับ อย่างกับเด็กผู้หญิงแหนะ". ผมบ่นเบาๆในประโยคท้าย ถ้าเป็นคนอื่นผมคงจะงี่เง้าใส่ ผมละอยากจะเอาแต่ใจตัวเองนะครับแต่ว่ามาอาศัยเค้าอยู่คงดูไม่ดีแน่

 

"ก็เห็นนาชาเครียดๆ เลยสั่งเด็กเอาน้ำส้มมาน่ะ ไม่ชอบหรอครับผมเปลี่ยนให้ก็ได้นะ"

 

"ไม่เป็นไรครับ ผมกินได้ ขอบคุณนะครับ" ผมรีบปฏิเสธจะได้ดูไม่น่าเกลียดมากในสายตาผู้ใหญ่ คุณอาเต๋อคงจะอายุเท่าๆกับเฮียเงินและครับ แต่ใจดีกว่าเยอะเลย ไม่เห็นต้องดุผมก็เชื่อฟังแล้ว

 

"เรียกผมว่าเฮียได้มั้ยครับ ผมเห็นนาชาเรียกคุณน้ำเงินว่าเฮียเงินแล้วมันน่ารักดี" น่ารักงั้นหรอ เหอะ...ก็แค่ชื่อผู้ชายห่วยๆที่ดูถูกผมมันจะน่ารักได้ยังไงกัน

 

แต่คำว่า'เฮีย'เนี่ยผมคงเอาไว้เรียกผู้ชายห่วยๆคนนี้คนเดียวเท่านั้น...เฮียเงิน

 

"คุณอาเต๋อดีกว่าคนแบบนั้นเยอะเลยครับ ผมขอเรียกคุณว่าพี่เต๋อได้มั้ยครับ มันดูดีกว่าเรียกเฮียอีก"

 

"ก็ได้ครับ แต่ว่าคุณสองคนทะเลาะกันหรอ" คงจะเห็นตอนที่เฮียวิ่งไล่ผมตอนนั้น อ่า...พูดไม่ออกเลยละสิ

 

"ช่างมันเถอะครับ ผมขอแค่คุณไม่รังเกียจผมให้ผมอยู่กับคุณจนกว่าเพื่อนผมจะกลับมาก็เป็นบุญคุณกับผมมากๆแล้ว" ผมเลี่ยงที่จะตอบออกไป ผมไม่ชอบเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครฟังสักเท่าไหร่หรอกครับ ยิ่งคนนอกนี่อย่าหวังว่าผมจะหลุดพูดง่ายๆ

 

"ไม่เป็นไรหรอกครับ อย่าคิดมากสิ กว่าคุณอาหวังจะกลับมาคงอีกหลายอาทิตย์คุณก็อยู่ที่นี่ไปเรื่อยๆเลยก็ได้ครับ" คำพูดของคุณอาเต๋อทำเอาผมตะหงิดๆแปลกๆ แต่ว่านี่รู้จักกับอาหวังได้ไงวะ หรือว่า...

 

"พี่เต๋อได้เบอร์ผมมาจากใครหรอครับ ผมตกใจแทบแย่ตอนแรกอะ" ผมรีบแซะๆถาม

 

"ก็คุณอาหวังเพื่อนคุณนาชาไงครับ ผมคิดว่าคุณอยู่กับคุณน้ำเงินก็น่าจะรู้จักคุณอาหวัง ผมเลยขอเค้ามา" นี่แสดงว่าเรื่องทั้งหมดเพราะเมิงไอ้เพื่อนตาตี่! ถ้าเมิงไม่บอกเบอร์ไปป่านนี้ก็ก็คงนอนเล่นอยู่ที่ห้องเดิมแล้วเนี่ย ไม่ต้องมาเห็ดไร้ที่อยู่แบบนี้ แต่พอผมเห็นเค้าเล่าไปก็หน้าแดงหูเหอแดงไปหมด ผมก็วีนไม่ลง นี่เขินผมหรอเนี่ย ตลกชะมัด

 

"นี่คุณจะจีบผมจริงๆใช่มั้ยเนี่ย" เข้าเรื่องเลยดีกว่ามั้ง แบบนี้

 

"ผมจีบ...แล้วคุณตกลงจะเป็นแฟนกับผมมั้ยละครับ นาชา" คุณอาเต๋อเงยหน้าขึ้นมามองผมก่อนจะพูดออกมาเสียงเรียบแต่หนักแน่นทุกคำ

 

"ผมเป็นผู้ชายนะครับ ถึงผมจะเป็นไบก็เถอะ แต่ผมเคยคบแต่กับเด็กๆเล็กๆน่ารัก ผมไม่เคยคบบึกอย่างคุณนะครับ"ต้องหนีก่อนครับ รุกผมไวไป แบบนี้ก็เขินตายสิวะ

 

"ก็มาลองกับผมคนแรกนี่แหละครับ"

 

"ผมว่าไม่ไหวหรอมั้ง ผมเอาแต่ใจสุดๆเลยนะ" เอาสิเมิง จะเอาไงต่อว่ามา

 

"ถ้าผมจะจริงใจกับใครสักคน ขอแค่เค้าอยู่กับผมตลอดไปผมก็พร้อมจะทำให้เค้าทุกอย่าง...แล้วนาชาละครับ พร้อมจะให้โอกาสผมมั้ย" จริงจังไปมั้ยวะ เจอวันเดียวนี่จะอยู่ด้วยกันตลอดไปเลยหรอเนี่ย ไม่ไหวมั้ง มันเร็วไปนะ แต่ผมก็ไม่เคยสักครั้งที่จะมีคนมาจริงใจกับผมแบบนี้ แล้วใจดีแบบนี้ ผมควรจะให้โอกาสเค้ามั้ย เผื่อบางทีผมจะได้ตัดใจจากคนแย่ๆคนนั้น แต่ผมก็ควรจะเปิดโอกาสให้ตัวเองสิ สนใจแต่ตัวเองไว้นาชา อย่าไปใส่ใจคนอื่น แต่ว่า...มันก็มีอะไรบางอย่างที่มันทำให้ผมไม่พร้อม

 

เพราะเมิงคนเดียวที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้

 

 

เฮียเงิน

 

 

 

 

"ผมขอเวลาหน่อยนะครับ...พี่"

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

130506

อย่าลืมเม้นให้ไรเตอด้วยนะคะ เรื่องนี้คนเม้นน้อยมาก เสียใจ(กระซิกๆ)

 

เจอกันคะ