Immortal LoVe, oR sEx... "ได้ผมแล้ว...เฮียต้องรัก

By nooonaa

 

 

มาเก๊า XI : เพราะกรุขาดเมิงไม่ได้

 

 

"ถ้าขาดเหลืออะไรขอให้บอกผมนะครับนาชา ผมอยู่ห้องถัดคุณไปนี่เอง" ร่างหนาเดินนำผมออกมาจากห้องที่เพิ่งมาส่งผมเมื่อกี้ก่อนที่นิ้วเรียวจะชี้ไปยังห้องที่อยู่ถัดไปจากห้องผม ผมพยักหน้ารับแล้วกล่าวลาคุณอาเต๋อหลังจากที่เขาเอาเครื่องใช้ส่วนตัวกับชุดนอนมาให้ แต่ตอนนี้ผมอยากอยู่คนเดียว

 

"ขอบคุณมากนะครับ แค่นี้ผมก็ไม่รู้จะขอบคุณคุณยังไงแล้ว" ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่ที่จริงแล้วผมอยากจะปิดบานประตูนี้ลงสักที

 

"ก็ยอมคบกับผมสิครับ" อืม..ตามนั้นแหละเมิง คราวนี้กรุจะทำเป็นไม่ได้ยินละกัน เผลอไม่ได้เชียวนะ เผลอตอดกรุตลอด

 

"ของแบบนี้มันต้องใช้เวลาครับ จะรวดเร็วแบบนี้ไม่ได้หรอก ผมไม่อยากเสียใจทีหลัง" เหมือนที่ผมกำลังเป็นตอนนี้

 

"งั้นผมจะรอวันนั้นนะครับ อย่ามาทิ้งผมไปก่อนละ"

 

"ฮ่าๆ อันนั้นผมก็ตอบคุณไม่ได้ด้วยสิครับ" เพราะผมเองก็ยังไม่แน่ใจตัวเองเลยสักอย่าง ว่าที่ผมทุกข์ใจและร้อนรนตอนนี้มันเป็นเพราะอะไรกันแน่

 

"ยังไงผมก็จะรอครับ" เสียงที่พูดออกมามันหนักแน่นมากเลยครับ มันมากจนผมต้องคิดหนักเลยทีเดียว

 

"ผมเริ่มง่วงแล้วละครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ" ผมรีบตัดบทเองสะดื้อๆ แล้วทำท่าจะปิดประตูลงแต่มือใหญ่กลับดันมันไว้

 

"อย่าปิดกั้นผมเลยนะครับ ผมขอแค่นั้น" อย่ามาจริงจังกับผมมากสิ แค่เรื่องที่รุมเร้าผมตอนนี้ก็แทบจะทำให้ผมบ้าตายอยู่แล้ว แต่ว่าตอนนี้ผมก็จบเรื่องเฮียเงินไว้ที่คอนโดแล้ว แล้วนี่ผมจะคิดให้ปวดหัวทำไมอีก ยิ่งตอนนี้มีคนดีๆอย่างคุณอาเต๋อคอยอยู่เคียงข้างและดูแลผมดีขนาดนี้ ผมก็ต้องรีบคว้ามันไว้สิ

 

"ผมจะลองดูละกันนะครับ" ใช่สิ...ผมควรจะเปิดโอกาสให้ตัวเองสิ อย่าปิดกั้นมันเหมือนกัน

 

"ขอบคุณมากนะครับ" ผมยิ้มรับกับคำขอบคุณนั้น ร่างหนาโบกมือให้ผมเล็กน้อยอย่างดีใจก่อนจะเดินถอยหลังกลับห้องไป ผมมองตามคุณอาเต๋อเข้าห้องที่อยู่ถัดไปจนบานประตูนั้นปิดตัวลง ผมถึงเข้าห้องตัวเองบ้าง ยิ่งผมนึกถึงใบหน้ายิ้มแย้มที่ส่งมาให้ผมตลอดนั้นมันก็ยิ่งชื่นใจว่ายังมีคนดีๆเคียงข้างผมอยู่

 

ผมฝากตัวด้วยนะครับคุณอาเต๋อ

 

กรุณาใจดีกับผมแบบนี้ตลอดไปด้วยนะครับ

 

 

 

เมื่อผมจัดการธุระส่วนตัวเสร็จก็ออกมานั่งดูดาวข้างนอกระเบียบห้อง ผมจ้องมองท้องฟ้าที่สงบนิ่งนั้นด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ทำไมคืนนี้ท้องฟ้ามันมืดอย่างนี้  ธรรมดามันต้องสว่างกว่านี้ไม่ใช่รึไงกัน แล้วทำไมมันไม่สวยอย่างทุกคืนที่ควรจะเป็น แต่ว่าทำไมมันไร้สีสันจนน่ากลัวขนาดนี้

 

มันเป็นเพราะที่ท้องฟ้าหรือผมกันแน่ที่ไร้สีสัน

 

นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมผมมองอะไรมันจะแย่ไปหมด ยิ่งผมอยู่คนเดียวแบบนี้ผมก็ยิ่งจมกับความคิดบ้าๆจนเริ่มเครียด แล้วทำไมเรื่องบ้าๆนั่นมันไม่จบไปสักที มันควรจบไปพร้อมกับการที่ผมออกมาจากคนนิสัยแย่ๆแบบนั้น แล้วทำไมการที่ผมเดินออกมามันกลับไม่ได้ดีขึ้นเลย แต่มันกลับทำให้ผมรู้สึกแย่ แย่มากๆ

 

รู้สึกแย่ที่ผมจะไม่ได้เจอเฮียเงินอีก

 

แต่หัวใจผมก็ไม่อยากจะทนกับนิสัยตั้งตนเป็นใหญ่แบบนั้น ชอบที่จะบังคับผม ดุผมแล้วที่สำคัญที่ผมรับไม่ได้ คือดูถูกผมอย่างไร้ค่า มันมากเกินไปที่ผมจะรับไหว แต่สุดท้ายอีกใจของผมก็อยากจะกลับไป กลับไปหาคนใจร้ายแบบนั้น

 

แบบเฮียเงิน...ผมอยากกลับไปจริงๆ

 

นี่ผมเป็นอะไรไป ผมไม่เคยเป็นบ้าแบบนี้เลยสักครั้ง แบบที่จะมานั่งคิดถึงใครอย่างนี้ ทุกครั้งที่มีคนแวะเวียนเข้ามาหาแล้วก็ออกไป ผมก็มองมันผ่านไปเฉยๆ ไม่เคยมีความคิดที่จะรั้งใครไว้กับผมเลยสักตรั้ง แต่ครั้งนี้...ผมกลับอยากจะรั้งมันไว้กับผมให้นานที่สุด นานเท่าที่ผมจะทำได้

 

หรือมันอาจจะเป็นเพราะว่า...'ผมหลงรักเฮียเงิน' เข้าให้แล้ว

 

แล้วมันจะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงกัน ผมกับเฮียเงินเพิ่งได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัวได้ไม่นานด้วยซ้ำ แล้วผมจะไปมีความรู้สึกแบบนั้นกับเฮรยเงินได้ยังไงกัน ผมว่ามันคงจะเป็นเพราะว่าเฮียเข้ามาในช่วงที่ผมอกหักก็ได้ ใช่...มันต้องเป็นเช่นนั่นแน่ เลยทำให้ผมหวั่นไหวขนาดนี้

 

แล้วทำไมผมกลับยอมรับมันละ ยอมรับที่ผมมีความสุขที่ได้อยู่กับเฮียเงิน ถึงแม้เราจะทะเลาะกันหรือเฮียจะโหดใส่ผมตลอด แต่เฮียก็ดูแลและเอาใจใส่ผมเสมอ....นี่แสดงว่า ผมรักเฮียเงินจริงๆหรอ

 

ผมรักเฮียเงินจริงๆงั้นหรอ

 

ให้ตายสิ แค่ผมคิดหัวใจผมก็เต้นแรงขนาดนี้แล้ว หัวใจของผมที่เคยสงบนิ่งมาแปดปีก็กลับมาเต้นแรงระรัวจนเข่าผมแทบอ่อน มันเหมือนกับตอนที่ผมเพิ่งรู้ตัวว่าผมมีรักครั้งแรกกับน้ำมนต์ แต่ตอนนี้มันดันย้ายมาอยู่ที่เฮียเงินไปสะงั้น

 

แล้วอย่างนี้ผมจะทำยังไงต่อไปเนี่ย

 

ผมจะจัดการกับความรักของผมยังไงดี ยิ่งตอนนี้ผมอยากเจอเฮียเงินที่สุด

 

ผมอยากเจอเฮียเงินจริงๆ

 

"หยุดนะ คุณอย่าเข้ามาโวยวายที่บ้านผมแบบนี้" เสียงดังโวยวายภายในบ้านทำเอาผมสะดุ้งตกใจ นี่มันเสียงคุณอาเต๋อที่ดังมาจากข้างล่างนี่ มันดังมากถึงขนาดมาถึงห้องผม มีอะไรกันรึป่าว

 

"...ออกมา นาชา เมิงอยู่ไหน เมิงออกมาเดี๋ยวนี้นะ..." ผมได้ยินเสียงดังลั่นบ้านจนตกใจจนผมล้มทั้งยืน ที่ผมตกใจนั้นไม่ใช่อะไรหรอกแต่เพราะมันเป็นเสียงของเฮียเงิน เฮียเงินคนที่ผมอยากเจออยู่ตอนนี้ แล้วเฮียมาทำอะไรที่นี่ อย่าบอกนะว่าเฮียมาหาผม

 

พอผมตั้งสติได้ก็รีบวิ่งไปดูที่หัวบันไดของบ้านก็เจอเฮียเงินกำลังยื้อฉุดกระชากลากถูกับคนในบ้าน ในขณะที่คุณอาเต๋อก็พยายามที่จะห้ามให้เฮียหยุดอาระวาด ผมจ้องมองใบหน้าหล่อนั้นด้วยหัวใจที่เต้นแรงจนตาคู่คมสวยนั้นมันมาหยุดที่ผม

 

อย่ามองผมแบบนั้นได้โปรด

 

"นาชา" เฮียลดเสียงลงอย่างดีใจที่เจอหน้าผม มันทำให้ผมใจเต้นแรงกว่าเดิมน่าเหลือเชื่อ เฮียเงินหยุดกระชากกับคนที่จับเฮียไว้ทันที สภาพเฮียตอยนี้ดูเหนื่อยและหอบมากถ้าเทียบกับเมื่อเช้า แล้วยิ่งตาคมสวยคู่นั้นที่ส่งมามันสั่นระริกจนเล่นเอาผมใจหายไปด้วย นี่เฮียต้องการอะไรจากผม. แค่นี้ผมยังเจ็บปวดไม่พอใช่มั้ย เฮียต้องการอะไร...บอกผมมาสิ รีบๆบอกมาแล้วหยุดทำสานตาแบบนั้น เพราะมันทำให้ผมใจอ่อน

 

"ปล่อยผมคุณหย่งเต๋อ" เฮียหันไปพูดกับคุณอาเต๋อนิ่งๆ มือใหญ่ที่จับไหล่หนาไว่แน่นจึงคลายตัวออกแล้วปล่อยมันลง เมื่อเฮียเงินเป็นอิสระก็เดินมาหยุดตรงหัวบันไดด้านล่างในขณะที่ผมยืนอยู่ข้างบน แล้วสายตาเว้าวอนที่ส่งมานั้นเฮียต้องการพูดอะไรกับผม

 

"เฮียมาที่นี่ทำไม" ผมถามเสียงเรียบ ก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง เพราะผมไม่อยากเห็นภาพตรงหน้าอีก มันทำให้ผมสับสนและไม่เป็นตัวของตัวเองเลย มันทำท่าจะวิ่งเข้าไปกอดร่างหนาตรงหน้าให้หายคิดถึง

 

นี่ผมคิดถึงเฮียจริงๆงั้นหรอเนี่ย ทำไมเป็นคนใจโลเลแบบนี้นาชา ทำไมถึงใจง่ายอย่างนี้

 

ได้โปรดเฮียเงิน อย่ามองผมแบบนั้น เพราะมันทำให้ผมใจอ่อน

 

"นาชา ลงมาหากรุ!!" สุดท้ายเฮียก็ยังคงสั่งผมอยู่ดี นี่เฮียไม่ได้รู้สึกผิดกับผมเลยใช่มั้ย นี่ผมเคยมีความสำคัญกับเฮียบ้างมั้ย แบบที่มันไม่ใช่เรื่องบนเตียง เฮียเคยเห็นผมสำคัญมากกว่านั้นมั้ย มันก็คงไม่สินะ เพราะถ้าเฮียคิดเฮียคงไม่ดูถูกผมแบบนั้น แล้วนี่เฮียจะมาที่นี่ทำไม  นี่เฮียคิดอะไรอยู่  ผมสับสนไปหมดแล้ว ผมตามเฮียไม่ทันแล้วนะบอกผมมาสิว่าตอนนี้...เฮียเคยคิดถึงผมบ้างมั้ย

 

"นาชา กรุบอกให้เมิงลงมา!!" เสียงตวาดลั่นอย่างโกรธอีกครั้งทำเอาผมสะดุ้งเฮือกจนเผลอถอยหลังออกมาจากตรงนั้น สุดท้ายก็ตวาดใส่ สุดท้ายก็ตวาดอีกแล้ว

 

"ออกไปจากชีวิตผม ออกไป!!!" ผมตวาดเฮียดังลั่นอย่างไม่ไหวที่จะทน แต่ขาผมนี่สิมันทำท่าจะทรุดตรงนั้นแต่โชคยังดีคุณอาเต๋อเห็นจึงรีบวิ่งขึ้นช่วยพยุงผมไว้ทัน ผมจึงผมได้แค่จับแขนแกร่งนั้นไว้แทน  แต่แล้วเสียงนุ่มทุ้มที่ดังขึ้นต่อมาเล่นทำเอาผมใจเต้นไม่หยุด

 

"เมิงกลับมาหากรุเถอะนาชา อย่าไล่กรุ...นะนาชา ได้โปรดกลับมาหากรุ " นั่นเฮียพูดอะไรออกมา เฮียรู้ตัวมั้ยที่พูดออกมานั้นมันทำให้ผมใจอ่อน ยิ่งสายตาที่จ้องมองนี้นอีก ได้โปรดเฮียเงินอย่ามาทำดีกับผมแบบนี้

 

"จะให้ผมกลับไปหาคนที่ดูถูกผมอย่างนั้นหรอ คนที่ดูถูกผมอย่างทุเรศที่สุด มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกมั้ง เพราะผมหมดความรู้สึกแบบนั้นไปแล้ว" ขอโทษ ผมขอโทษที่ผมโกหก ที่จริงแล้วผมก็ยังคงตัดใจจากเฮียไม่ได้ ผมทำไม่ได้จริง อย่าหาว่าผมใจง่ายเลย ผมแค่รักเฮียเงินเท่านั้น แต่ผมก็ไม่อยากเจ็บอีก ผมขอโทษ

 

"นาชา...กรุขอโทษ กลับมาหากรุเถอะ กรุขอโทษ" เฮียกล่าวคำขอโทษขึ้นมาอีกเล่นเอาผมใจหาย นี่เฮียรู้สึกผิดต่อผมจริงๆใช่มั้ย อย่าพูดคำนั้นถ้ามันไม่ได้ออกมาจากใจเฮีย ได้โปรดอย่าพูดว่าขอโทษเพราะมันทำให้ผมใจอ่อน และพร้อมที่จะกลับไป

 

"อย่าไปจากผมนะครับนาชา อยู่กลับผม" เสียงคุณอาเต๋อรั้งผมไว้เมื่อผมทำท่าจะลงไปหาร่างหนาข้างล่าง ผมหันไปมองร่างสูงด้านข้างอย่างกังวล ผมเพิ่งจะให้โอกาสกับคุณอาเต๋อไปเมื่อหัวค่ำ แต่ตอนนี้ผมกำลังจะทำร้ายคนดีๆอย่างคุณอาเต๋อ

 

ผมก็ทำมันไม่ลงอีก นี่ผมจะบ้าตายจริงๆแล้วนะ ทำไมปัญหามันเยอะขนาดนี้

 

"ทำไมผมต้องกลับไปกับเฮียด้วย ผมบอกแล้วว่าผมจะไม่ยุ่งกับเฮียอีก แล้วเฮียก็เลิกยุ่งกับผมด้วย!!" ผมหันกลับไปพูดเฮียเสียงแข็ง แต่สายตาเฮียที่หยุดอยู่ที่มือคุณอาเต๋อที่จับแขนผมไว้มันดูโกรธมากจนผมต้องเอามือใหญ่นั้นออก สุดท้ายผมก็ทำเพราะเฮียอีกแล้ว คุณอาเต๋อจ้องมองผมด้วยสายตาเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด เมิงมันชั่วจริงๆนาชา ที่ลังเลแบบนี้

 

"เพราะเมิงเป็นเมียกรุ" เสียงทุ้มเน้นทุกคำจนคุณอาเต๋อตกใจหันมาขอคำอธิยายจากผม แต่ผมนี่สิมือผมสั่นระริกจนผมต้องกำมันแน่น นี่ผมเป็นได้แค่เมียของเฮียงั้นสิ เมียที่จำยอมต้องยอมรับเพราะผมบังคับ

 

"แค่เมียงั้นหรอ" ผมพูดกับตัวเองเบาๆอย่างน้อยใจ แต่เฮียกลับตอบผมกับมาเสียงดัง

 

"เมิงเป็นเมียกรุ และตอนนี้กรุก็ขาดเมิงไม่ได้ มันมากพอที่เมิงจะกลับมาหากรุมั้ย นาชา"

 

"เฮียเงิน!"

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

130507

 

 

เฮียเงินนนนน มาหาไรเตอมา ไรเตอจะหาเงินเลี้ยงหนูเองลูก นาชาลังเล อย่าไปสนใจเลยลูก!!