Housemaid! "ผมนี่แหละแม่บ้าน"

By nooonaa
 
 
Housemaid! 13 : เจ้านายคนใหม่ 
 
 
 
"ผมชื่อคุณเธอครับ ฝากตัวด้วย"
 
"คุณเธอหรอ.." เสียงนุ่มทุ้มที่เป็นที่พึ่งคนใหม่ของผมเอ่ยถามอย่างสงสัย แต่เจ้าตัวกลับอยู่ที่ไหนนั้นผมเองก็ไม่รู้ เพราะในร้านสวยนี้ไม่มีใครเลยนอกจากดอกไม้
 
"ครับ ผมจะขอมาทำงานที่ร้านนี้น่ะครับ" 
 
ช่วยรับผมด้วยนะ คุณเสียงอบอุ่น
 
"ทำไมพูดครับล่ะ เป็นผู้หญิงไม่ใช่หรอ"
 
เออ...ลืมว่ะ ตอนแรกก็ดีใจอย่างเดียวเลยลืมเลย แต่ช่างมันเถอะ เจอคนดีเราก็ต้องจริงใจบ้างได้แล้ว
 
"ที่จริงแล้วผมเป็นผู้ชายครับ แต่คุณแม่บ้านรับแม่บ้านที่เป็นผู้หญิงผมเลยต้อง...โกหก"
 
นี่ผมจริงใจกับคุณสุดๆเลยนะ
 
"ยอมรับตรงๆดีนี่ ผมตกลงรับคุณทำงาน"
 
เห้ย! จริงดิ ทำไมมันง่ายจังวะ
 
"ขอบคุณมากๆเลยนะครับ ผมจะตั้งใจทำงานให้ดีที่สุดเลยครับ"
 
"อืมๆ...เห้ย!!!"
 
อยู่ดีพี่แกก็ทะลึ่งลุกพรวดขึ้นมาหน้าเคาน์เตอร์ที่ผมยืนอยู่ก่อนจะผงะอย่างตกใจจนหงายหลังไปชนตู้กระจกข้างหลัง หน้าพี่แกดูตกใจมากๆเลยครับที่เห็นผม แต่ผมเองก็ตกใจไม่แพ้กันเพราะพี่แกสูงแล้วก็หล่อมากๆเลยครับ แถมยังดูเป็นผู้ชายอบอุ่นแล้วใจดีอีก ผมคงรอดแล้วละครับ
 
"เป็นอะไรมั้ย" ผมรีบชะโงกไปดีพี่แกที่ตายังค้างอยู่ก่อนพี่เขาจะเขยิบหนีผมไปอีกทาง ผมเลยกลับมายืนที่เดิมนิ่งๆ
 
นี่กลัวผมหรอ
 
ผมเลยหันไปดูตัวเองที่กระจกด้านข้างแต่มันก็ปกติดีนี่ แล้วทำไมถึงทำท่าแปลกๆแบบนั้น
 
"นี่ตกลงว่านายเป็นผู้ชายแน่หรอ"
 
อะอ่าว พูดงี้ต่อยกันปะพี่
 
"จริงดิ ถามอย่างนี้ผมรู้สึกแย่เลยนะ"
 
"เห้ยๆ ไม่ๆ คือแค่ตกใจน่ะ บอกว่าเป็นผู้หญิงยังจะน่าเชื่อกว่าอีก"
 
อีกและ แค่ผมขาวแล้วก็ไม่ตัวใหญ่มากแบบผู้ชายทั่วไปแค่นั้นเองนะ ก็มาหาว่าผมเป็นผู้หญิงกันไปได้ ผมก็มีจุ๊กกู๊แบบผู้ชายทุกคนอะ
 
"แหะๆ.."
 
ผมเลยยิ้มแห้งๆให้พี่เค้าก่อนจะหันไปดูรอบๆร้านอีกครั้ง 
 
"ไม่มีลูกค้าอ่อ" เงียบเชียว
 
"ช่วงบ่ายๆไม่ค่อยมีลูกค้าหรอก จะมีอีกทีก็เย็นๆเลย"
 
อืม อย่างนั้นหรอ
 
"ว่าแต่...ให้ผมเรียกพี่ว่าอะไรดีครับ" เจอกันนานและ ยังไม่รู้จักชื่อพี่เลย
 
"เรียกฉันว่านิชคุณก็ได้"
 
นิชคุณ...กล้ามาก!!
 
(หน้า)ด้านโคตร!!
 
"ชื่อสะหล่อเลยพี่ โกหกผมป่าวเนี่ย ผมว่าชื่อสำราญแน่" คนแบบนี้มักจะมีชื่อโหลๆแน่ แล้วก็มามั่วเอาชื่อคนหล่อๆมาตั้งให้ตัวเอง รู้ทันหรอกน่า
 
"เห้ย! นายรู้ได้ไงวะ เก่งมากเลย!" 
 
เห้ย! จริงดิ
 
"พี่ชื่อสำราญจริงดิ" เอาแล้วไง ชื่อมึงโหลโคตร
 
"ฮ่าๆ ล้อเล่นน่า ดูทำหน้าเข้า มันน่าตกใจขนาดนั้นเลยรึไง ฮ่าๆ"
 
อ่าว...ตกลงมึงโกหกผมใช่มะ แล้วยังขำผมอีก
 
"ตกใจดิ ผมก็นึกว่าชื่อสำราญจริงๆ กำลังจะแนะนำพี่ไปเปลี่ยนที่อำเภอด่วน" 
 
ตามตรง สงสารมึงมาก
 
"ฮ่าๆ นายตลกชะมัด ฉันชื่อนายท่าน จะเรียกว่าอะไรก็เรียกเถอะ"
 
นายท่ายหรอ ชื่อตลกชะมัด คนอะไรชื่อนายท่าน งั้นเรียกว่าคุณท่านดีกว่า น่ารักดีนะถ้าเรียกคุณท่าน เพราะมันเหมาะกับคนอบอุ่นแบบพี่ที่สุดเลยล่ะ
 
"ผมเรียกพี่ว่าคุณท่านนะ"
 
"คุณท่านหรอ ดูแก่จัง แต่ก็ดีนะ คุณท่านกับคุณเธอ คล้องจองกันดี"
 
เมื่อกี้ว่าอะไรนะ คล้องจองหรอ แล้วทำไมผมต้องหน้าร้อนผ่าวแบบนี้ด้วยละ อ่า...อากาศร้อนแน่ๆ
 
แต่ผมว่า...ผมชอบความเป็นกันเองของพี่เขาเข้าแล้ว
 
แล้วทำไมอยู่ดีๆผมต้องคิดถึงหน้าไอ้คุณหนูบ้านั่นด้วย อย่านึกถึงมันสิ มันไม่เคยดีกับมึงเลยนะคุณเธอ มีแต่พี่นายท่านเท่านั้นที่นายจะนึกถึง
 
"ช่วยดีกับผมแบบนี้ต่อไปด้วยนะครับ...เจ้านายคนใหม่ของผม"
 
อย่าทิ้งผมไปไหนนะ เพราะผมต้องการคนดีแบบพี่เคียงข้างผม
 
เจ้านายใหม่
 
 
"นี่คือห้องของนาย"
 
มือหนาผลักบานประตูสีขาวให้เปิดออกก่อนจะเผยห้องนอนขนาดเล็กที่มีแค่เตียงกับตู้เสื้อผ้า ผมมองมันแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว
 
"ดูทำหน้า มีห้องให้นอนก็บุญเท่าไหร่แล้ว"
 
"ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ผมแค่คิดว่า...มันเล็กจัง" เล็กมากเถอะ แค่เงยหน้าขึ้นไปก็เห็นมุมเพดานครบสี่มุมแล้ว
 
"ทำไมชอบเถียงจังห๊ะ นี่ตกลงใครมาอาศัยใครเนี่ย" ร่างหนากอดอกแล้วมองผมนิ่งอย่างหาเรื่อง แต่ผมกลับไม่รู้สึกกลัวมันเลยสักนิด กลับขำท่าทางที่ดูขัดๆกับบุคลิกนั้น ก็ผมบอกแล้วไง ว่าเจ้านายของผมดูเป็นผู้ชายที่ดีมากจริงๆ
 
ดีกว่ามึงด้วย...ไอ้กวาง!
 
เหอะ! เลิกคิดถึงมันเถอะคุณเธอ คิดไปก็เสียอารมณ์ ป่านนี้คงมีความสุขที่ผมไปให้พ้นๆหน้าสะแล้วมั้ง 
 
"...เธอ คุณเธอ!"
 
"ห๊ะ..ว่าอะไรนะครับ"
 
"ยืนเหม่ออะไร พี่จะให้เราเก็บของแล้วลงไปช่วยงาน พรุ่งนี้มีงานนอกสถานที่ เราต้องไปจัดดอกไม้ที่นั่น วันนี้เลยต้องเตรียมงานเยอะนะ" มาวันแรกก็มีงานทำเลยเว้ย เออดีวะ...เหนื่อยดี!(ประชด)  นี่กะจะไม่ให้ผมพักหายเหนื่อยเลยใช่มั้ย
 
"ลงไปทำเลยก็ได้ครับ" แล้วอย่างผมเนี่ยมีสิทธิอะไรไปคัดค้านล่ะ ผมเลยเดินไปวางของที่เอามาน้อยนิดลงที่เตียงก่อนจะเดินตามพี่มันลงไปข้างล่าง ตอนแรกผมเข้ามาก็เห็นแค่ร้านดอกไม้สวยๆธรรมดาๆ ที่ตกแต่งไว้โชว์ลูกค้าที่มาบริการแต่พอพี่มันเปิดประตูข้างๆเคาน์เตอร์เข้าไปแล้วผมก็ต้องตะลึง ในนั้นมีดอกไม้ทั้งสดและแห้งเต็มห้องไปหมด  แต่มันกลับไม่รกเลยนะครับ เพราะมันถูกเรียงใส่ตู้แช่และชั้นสี่ห้าขั้นที่มีตะกร้าสวยใส่ดอกไม้เต็มไปหมด แค่นี้ผมก็ลายตาไปหมดแล้วครับ อะไรมันจะอลังการขนาดนี้
 
"ยืนเหม่ออีกแล้ว มานี่เร็ว มาช่วยตัดโอเอซิสก่อน" พี่มันดึงมือผมให้เข้าไปยืนข้างๆก่อนจะหยิบก้อนสีเขียวมาให้ผมพร้อมกับมีดคัตเตอร์ ผมหยิบมันมาแล้วก็ต้องเครียดอีกรอบ
 
แล้วผมจะเริ่มทำยังไงล่ะ
 
"ทำไงอะ" ผมสะกิดแขนหนายิกๆก่อนที่เจ้าตัวจะละสายตาจากพุ่มดอกไฮยีร่าสวยมาหาผม 
 
"ตัดมันเป็นก้อนสิบคูณสิบกับเจ็ดคูณเจ็ดเตรียมไว้ให้พี่อย่างละสี่ก้อน"
 
อ่อ...แค่นี้เอง ง่ายๆ 
 
ผมพยักหน้ารับก่อนจะหันมาวัดมันแล้วเริ่มตัดออกตามที่พี่เขาสั่ง ผมทำอยู่ไม่นานก็ได้ก้อนตามที่ต้องการ ผมเลยวางคัตเตอร์ลงก่อนจะหันไปถามงานเพิ่ม แต่พอผมได้เห็นภาพผู้ชายตัวใหญ่อยู่ท่ามกลางดอกไม้และซุ้มสวยแล้วผมก็ต้องตาค้าง  มันสวยจริงๆ ผมไม่เคยเห็นผู้ชายมาจัดดอกไม้แบบนี้สักครั้ง มันดูอ่อนโยนมาก แล้วยิ่งมือและสายตาที่คอยจดจ้องและหยิบปักก้านไม้ลงไปนั้นยิ่งละเอียดอ่อนมากจนผมเผลอเดินเข้าไปใกล้ ไม่รู้ว่าทำไมแต่ผมกลับหลงเสน่ห์ภาพนี้ทันทีที่มอง
 
มันสวยมากจริงๆ
 
"ให้ผมช่วยอะไรอีกมั้ยครับ" ผมเดินเจ้าไปไกลก่อนจะเอ่ยถาม ใบหน้าหล่อนั้นเงยขึ้นมามองก่อนจะยิ้มให้ผมเล็กน้อย
 
"หยิบริบบิ้นสีขาวมาให้หน่อย"
 
"ครับ" ผมเดินไปหยิบริบบิ้นสีขาวที่ถูกวางเรียงกันเป็นตับอย่างมีระเบียบที่อยู่ข้างผนังห้องแล้วยืนให้กับชายหนุ่ม มือหนาเอื้อมมาหยิบมันไปก่อนจะดึงสายออกมายาวแล้วตัดออกมาประดับซุ้มสวยนั้น
 
สวยจริงๆ ทำได้สวยมาก สวยจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นฝีมือผู้ชายตัวใหญ่คนนี้
 
"สวัสดีครับพี่นาย.." อยู่ดีๆเสียงหวานใสก็ดังมาจากหน้าประตู ผมหันไปมองก็เจอเด็กหนุ่มที่น่าจะอายุไล่เลี่ยกับผมยืนยิ้มอยู่ ผมนี่อึ้งไปชั่วขณะเลยครับ จะอะไรล่ะ ก็เวลามองเด็กคนนี้ก็เห็นหนังสือเล่มโตที่เจ้าตัวถืออยู่ แบบ...ผมเห็นแล้วหลับน่ะ
 
แต่ขอบอก...นายหน้าเฉิ่มมากอะ
 
"มาแล้วหรอซาร์ รีบไปเปลี่ยนชุดแล้วมาช่วยพี่เร็ว"
 
"อะ แล้วนี่ใครครับ" มือเล็กนั้นชี้มาที่ผมอย่างสงสัย
 
"ลืมเลย นี่คือคุณเธอ เขาจะมาทำงานที่นี่ตั้งแต่วันนี้"
 
"ฉันชื่อคุณเธอนะ" ผมยิ้มกว้างให้กับเขาไปซึ่งผมก็ได้รับรอยยิ้มสวยกลับมา แต่ว่าพอมองๆไปผมว่ามันก็น่ารักดีนะ ถ้าไม่ติดแว่นหนาเตอะบนหน้านั่นน่ะ
 
"ผมชื่อซาร์ครับ เราเป็นเพื่อนกันนะ"
 
เพื่อนหรอ.....
 
"เป็นสิ ...." ขอบใจมากนะ เรากำลังอยากมีเพื่อนสักคนเหมือนกัน
 
"เข้ากันดีจังนะ แต่พี่นี่เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว มาช่วยกันเร็ว!" เสียงนุ่มนั้นดุพวกเรากลายๆแต่ก็ไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด ผมเลยหันไปช่วยพี่เขาต่อในขณะที่ซาร์เองก็กำลังวางของแล้วเข้ามาช่วยพวกเรา
 
"ซาร์ แฟนนายมามั้ยวันนี้"
 
"เขาไม่ใช่แฟนผมสักหน่อย" ไม่ใช่แฟน แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยเนี่ย
 
"ปากแข็งตลอด แต่มารอรับรอส่งทุกวัน ไม่เป็นก็เหมือนเป็นนั่นแหละ" ท่าจะเป็นคนดีนะซาร์ มึงโชคดีวะมีผู้หญิงคอยเป็นห่วงแบบนี้ แต่มันผิดหน้าที่ไปป่าววะ มึงต้องคอยรับคอยส่งเขาไม่ใช่หรอ
 
"ไม่ใช่สักหน่อย พี่นายน่ะมั่ว!" โอ๊ะ! มีดุใส่คุณท่านด้วยครับ ตลกดีครับสองคนนี้
 
"แหมๆ ทำเป็นว่าพี่นะ แต่เขานั่งรออยู่ใช่มั้ยล่ะ"
 
"ครับ ผมให้กลับก็ไม่กลับ กลัวผมหนีมั้ง" 
 
"ขี้หวงสะด้วยแหะ ดีแล้วๆ" อยากเห็นหน้าแฟนนายแล้วดิ ว่าจะสวยขนาดไหน
 
"ดีตรงไหน ผมพูดอะไรไม่เคยฟังผมเลย แถมชอบบังคับให้ผมทำนู้นทำนี่อีก"
 
นิสัยผู้หญิงก็งี้แหละ เข้าใจนายวะซาร์
 
"บ่นอยู่นั่นแหละ ถ้าวันหนึ่งเขาไปแล้วจะเหงา" 
 
เหงาหรอ 
 
แล้วทำไมคำนี้มันสะกิดหัวใจผมแปลกๆด้วย 'ถ้าวันหนึ่งเขาไปแล้ว' คำนี้ก็ด้วย ทำไมมันรู้สึกแปลก
 
คิดมากน่าคุณเธอ นายแค่เครียดนิดๆหน่อยๆเอง เลิกฟุ้งซ่านสะ
 
"ไปได้ก็ดี ผมจะบ้าตายเพราะเขาอยู่แล้ว"
 
"ทำเป็นพูดดีไป เออ...คุณเธอ นายช่วยออกไปเฝ้าหน้าร้านหน่อยสิ เดี๋ยวให้ซาร์ช่วยในนี้เอง" แหม...พอมีคนมาช่วยผมก็ไม่สำคัญเลยนะ แต่ผมอยู่ไปก็คงช่วยอะไรไม่ได้ ไปเฝ้าหน้าร้านก็ได้วะ
 
"ครับ" ผมรับเลยครับก่อนจะเดินออกมาจากห้องนั้น ผมตัดแจงของที่ดูรกตาบนเคาน์เตอร์ก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงใครบางคนมายืนอยู่ตรงหน้าผม แต่พอผมเงยหน้าขึ้นมองผมก็ต้องตกใจกับบุคคลที่ยืนอยู่หน้าเคาร์เตอร์นั้น
 
"คุณเธอ..."
 
"มาอยู่นี่ได้ไง!!!"
 
ขอร้องละ ขอให้สิ่งที่ผมเห็น...เป็นแค่ความฝันที
 
 
 
 
 
 
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
130621
 
ขอโทษนะคะ เอาสั้นๆไปก่อนนะ