Housemaid! "ผมนี่แหละแม่บ้าน"

by nooonaa

 

Housemaid! 12 : โชคดีในความโชคร้าย

~คุณเธอ~

"คุณเธอ...ร้องไห้ทำไม ไอ้กวางมึงว่าอะไรน้องวะ"

ทำไมผมถึงร้องไห้ล่ะ ทำไมน้ำตาผมถึงไหล...

"กูแค่พูดความจริง"

"ไอ้กวาง น้องเค้าเป็นผู้หญิงนะ จะมาฟังคำพูดขวานผ่าซากของมึงได้ยังไง"

"พอเถอะ! มึงอยากทำอะไรก็ทำไอ้เหี้.ยกวาง!!" มันเหลืออดแล้วจริงๆ ผมด่ามันก่อนจะรีบปาดน้ำตาทิ้ง ผมจะให้ใครเห็นน้ำตาไม่ได้

"คุณเธอ..." ทุกคนประสานเสียงอย่างตกใจที่ผมสบถด่าได้หยสบคายขนาดนั้น แต่จะให้ผมมานั่งทนไอ้บ้านี่หรอ มึงเป็นคนผิดนะ แล้วยังจะมาทำแบบนี้กับผมได้ยังไง

"ผมขอโทษนะครับพี่ทิวพี่ฟินย์ ผมไม่น่ามาอารมณ์เสียกับความจริงของผม ยังไงผมขอตัวก่อนนะครับ" ผมยกมือไหว้พี่ๆทั้งสองคนก่อนจะรีบเดินหนีออกมา

"ผมหรอ คุณเธอ...ทำไมใช้แทนตัวเองว่าผมล่ะ"

"ฟินย์ มึงช่วยไปส่งคุณเธอที่บ้านหน่อย"

"ไม่ต้อง! ยังไงมึงก็เกลียดกูอยู่แล้วนิ ก็ไม่ต้องมาสนใจกูอีก มึงมันเลวที่สุดไอ้กวาง"

"มึงเลือกเอง.." มึงพูดมันออกมาได้ไร้ความรู้สึกมาก สีหน้ามึงที่เรียบเฉยนั้นมันเป็นการตอกย้ำใช่มั้ยว่ามึงพูดจริง

ความผิดกูงั้นสิ ตกลงมันเป็นความผิดกูใช่มั้ย!

"งั้นมึงก็ไม่ต้องมายุ่งกับกูอีก!!" ผมจะกลับญี่ปุ่นแล้ว ไม่อยู่ให้เสียความรู้สึกหรอก

"กูบอกแล้วไงว่ามึงก็แค่คนใช้ อย่าสำคัญตัวผิด"

อีกแล้ว...คำนี้อีกแล้ว

นี่ผมไม่สำคัญเลยงั้นสิ

"อืม...กูเข้าใจทุกอย่างแล้ว" คราวนี้ผมคงหมดหนทางแล้วจริงๆ ผมคงไม่มีหน้าจะมาเป็นคนใช้บ้านมันอีก มันคงจะเกลียดผมมาก

ผมเดินออกมาจากห้องเสื้อนั้นอย่างคนล่องลอย ผมไม่เคยคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น แล้วทีนี้ผมจะทำยังไงดีล่ะ ผมคงต้องหาทางกลับบ้านมันก่อนแล้วค่อยเอาพาสบอร์ตกลับญี่ปุ่น ยังดีที่ตอนนี้มีเงินติดตัวอยู่ไม่งั้นผมคงจะแย่อีกแน่ ว่าแต่ผมต้องขึ้นรถที่ไหนเนี่ย ใจก็ไม่อยากขึ้นแท็กซี่หรอกนะแต่มันก็คงจำเป็นต้องขึ้นแล้วล่ะ จะมาชักช้าแบบนี้ไม่ได้ ยิ่งได้กลับญี่ปุ่นเร็วมากขึ้นเท่าไหร่ผมก็จะยิ่งหายอารมณ์เสียและหายเสียความรู้สึกมากเท่านั้น แต่ผมลืมอะไรไปรึป่าว ผมลืมไปเยี่ยมแม่เลย เป้าหมายของผมคือมาหาแม่นี่

ขอโทษครับแม่ ขอโทษที่ลืมแม่นะครับ

ผมรีบโบกแท็กซี่แล้วกลับบ้านทันที ผมรีบจัดแจงเก็บของซึ่งก็มีแค่เงินสามพันกับพาสปอร์ตเท่านั้นเอง ชีวิตรันทดจริงวะ

"คุณเธอทำอะไรน่ะ"

"คุณแม่บ้าน!" ผมสะดุ้งเฮือกทันทีที่เราสองคนจ๊ะเอ๋กัน ตาคุณแม่บ้านมองผมไปมาที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดแรกที่ผมมาบ้านนี้ก่อนจะหยุดที่มือของผม ผมเลยรีบเก็บพาสปอร์ตเข้ากระเป๋าหลังทันที

"ทำไมแต่งชุดนี้"

"คือว่าหนู..." ผมสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนที่น้ำตามันพาลจะไหลลงมาอีกรอบแล้วตอบคุณแม่บ้านอีกครั้ง "หนูต้องไปจากที่นี่แล้วค่ะ คุณหนูไม่ต้องการให้คุณเธออยู่ที่นี่ คุณเธอคงต้องไปหาที่อยู่อื่น"

"ทำไมเป็นแบบนั้นไปได้ล่ะ คุณแม่บ้านก็ยังเห็นเธอดีๆกันอยู่เลย" มันเป็นแค่ภาพลวงตานะสิ มันก็ทำแบบนี้กับผมให้รู้สึกตายใจว่ามันดีกับผม แต่สุดท้ายผมมันก็แค่สำคัญตัวผิด

"ช่างมันเถอะค่ะคุณแม่บ้าน คุณเธอต้องขอบคุณคุณแม่บ้านมากๆเลยนะคะที่ดูแลหนูเหมือนลูกคนหนึ่ง มันอบอุ่นมากๆเลยค่ะ หนูจะไม่ลืมบุญคุณนี้เลย" ผมสัญญาครับ ผมจะกลับมาตอบแทนคุณแม่บ้านแน่นอน

"แล้วจะไปอยู่ไหนล่ะ"

"คงไปหางานทำก่อนน่ะคะ" ขอโทษที่ต้องโกหกครับ ผมคงจะไม่อยู่ที่นี่ต่อไปแล้ว

"แล้วจะไปพักอยู่ที่ไหน"

"คุณเธอมีเงินติดตัวอยู่นิดหน่อยคงจะพอค่าเช่าห้องถูกๆมั้งคะ"

"เห้อ...นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมต้องมาเจอเรื่องร้ายๆตลอดเลยหะคุณเธอ งั้นเอานี่ไป คุณแม่บ้านให้เงินเดือนสำหรับเดือนนี้ไปทำทุนสะนะ " มือเล็กหยิบเงินออกมาจากซองสีขาวก่อนจะนับมันให้ผม ผมมองมันแล้วแทบน้ำตาไหล ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่เสมอจริงๆสินะ

"นี่เก้าพันบาท เก็บไว้ล่ะ" ผมรับมันมาก่อนจะเข้าสวมกอดร่างบางนั้น ถ้าการมาไทยครั้งนี้ของผมไม่มีคุณแม่บ้านคนนี้ผมคงจะไม่สบายแบบนี้

"ขอบคุณคุณแม่บ้านมากๆเลยนะคะ หนูขอบคุณจริงๆ" ขอบคุณที่ใจดีกับผมมาตลอด

"อย่าร้องไห้สิคุณเธอ เอ้อ! จริงสิ คุณแม่บ้านมีหลานเปิดร้านขายดอกไม้อยู่ในเมือง คุณเธอไปทำงานกับมันก็ได้ เดี๋ยวคุณแม่บ้านจะฝากให้"

"จริงหรอคะ" ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย

"เดี๋ยวจะจดแผนที่ให้แล้วไปตามนี้เลยนะ ค่าจ้างอาจจะไม่ได้เยอะแต่มันก็พอจะให้หนูมีที่นอนจะได้ไม่ต้องเสียเงินมาก"

"ขอบคุณมากๆเลยนะคะคุณแม่บ้าน" ผมยังไม่ต้องกลับญี่ปุ่นแล้วใช่มั้ย

แม่ครับ...ผมไม่ผิดสัญญาแล้วนะ ผมยังมีโอกาสไปเยี่ยมแม่แล้วนะครับ

ไม่นานนักคุณแม่บ้านก็ยื่นแผ่นกระดาษมาให้ผมก่อนจะพูดออกมา

"ไปตามนี้นะ นั่งแท็กซี่ไปก็ได้จะได้ไม่ลำบาก เดี๋ยวคุณแม่บ้านจะโทรบอกหลานให้"

"ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"

"บุญรักษานะลูก" มือนิ่มลูบหัวผมไปมาก่อนผมจะลาคุณแม่บ้านอีกครั้ง ใจผมหายวูบเลยครับพอจะต้องไปจริงๆ แต่มันก็ต้องดีกว่าที่จะอยู่ที่นี่ ไปตายเอาดาบหน้าดีกว่าให้มันมาดูถูกผม

ชาตินี้อย่ามาได้เจอกันอีกเลย

ไอ้กวาง

ผมนั่งรถออกมาร่วมชั่วโมงได้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะถึง รถก็ติดเกินไป แต่พอรถเลยไฟแดงมาได้หน่อยมันก็จอดเข้าที่หน้าร้านดอกไม้ร้านสวย ตัวร้านตกแต่งด้วยสีขาวเขียววินเทจได้น่ารักมากๆเลยครับ คงจะเป็นที่นี่แน่ ผมหวังว่ามันจะช่วยผมให้อยู่รอดปลอดภัยภายในสามเดือนนี้ได้นะ ขอแค่นั้นจริงๆ

กุ๊งกิ๊งๆ

เสียงกระดิ่งตรงประตูเมื่อผมเปิดมันออกดังเบาๆไปทั่วร้านสวย ก่อนจะมีเสียงทักทายอย่างใจดี

"ยินดีต้อนรับครับ มีดอกทิวลิปมาใหม่ด้วยนะครับ สนใจบอกได้เลย"

แม่ครับ...แค่ลูกค้าคนหนึ่งเขายังพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นขนาดนี้เลย แล้วถ้าเป็นผมเขาจะใจดีกับผมมั้ย

"ผมชื่อคุณเธอครับ ฝากตัวด้วย"

ตอนนี้ผมเหลือคุณคนเดียวแล้ว ช่วยดีกับผมด้วยนะครับ

เจ้านายคนใหม่...

+++++++++++++++++++++++++++++++++++

130618