Housemaid! "ผมนี่แหละแม่บ้าน"

By nooonaa

Housemaid! 10 : เสียศูนย์

 

 

 

~กวาง~

 

ขี้เกียจ

 

นั่นคือคำที่มันสิงสถิตอยู่ในร่างผมตอนนี้ ขี้เกียจ ไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรไปทำไมผมถึงรู้สึกแบบนี้ หรืออาจจะเป็นเพราะคำพูดนั้น

 

'ถ้างั้นก็ดี เพราะถ้ามันมากกว่านั้นกูก็ขอให้มึงหยุด เพราะกูไม่ชอบ'

 

ให้ผมหยุดงั้นหรอ ผมไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร แต่ไม่ว่าอะไรก็แล้วแต่มันทำให้ผมไม่กล้าที่จะสู้หน้าคุณเธออีก มันเป็นเพราะอะไรกัน ที่บอกว่า'มันมากกว่านั้น'มันหมายความว่าอะไร

 

แต่ที่รู้ๆ ผมไม่อยากหยุด

 

แล้วนี่ตกลงผมเป็นอะไร ผมรู้สึกอะไรมากกว่านั้นกับคุณเธอหรอ ก็ไม่นี่...ผมก็ปกติ 

 

เอ๊ะ!...หรือมันมากกว่านั้นจริง

 

แล้วผมจะรู้สึกอะไรล่ะ ผมไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ

 

"คุณๆคะ น้องแวนมาถึงแล้วค่ะ" พนักงานขายของเราที่ชื่อพี่อายเข้ามาบอกถึงการมาของนายแบบคนใหม่ของเราก็ดึงผมหลุดออกจากห้วงความคิด ผม ไอ้ฟินย์และไอ้ทิวเลยพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินไปทำความรู้จักกับน้องเค้าในฐานะผู้ว่าจ้างที่ดี แต่ไอ้หมาทิวนี่สิดันนั่งเป็นหมาโดนยาเบื่อไม่ยอมลุก 

 

"ลุกเร็วไอ้สัดทิว อย่าลีลา" ผมด่าให้กับท่าทางสะดีดสะดิ้งนั้นแต่มันกลับแบะปากใส่พวกผม

 

"กูไม่ไปได้มะ กูไม่อยากเจอนายแบบมึง"

 

"จะอะไรกันนักหนาวะ เด็กในสังกัดมึงไม่ใช่รึไง เร็วๆ" มันจะทำท่าไม่ชอบน้องเค้าทำไมก็ไม่รู้ ทั้งๆที่น้องแวนคนนี้เป็นนายแบบในสังกัดบริษัทตระกูลมัน มันก็ต้องทำดีกับพนักงานดิ

 

"สังกัดพ่อกูไม่ใช่ของกู กูมีสังกัดเฉพาะผู้หญิงอึ๋มๆมึงเข้าใจมะ" จะอะไรหนักหนาวะ นี่บ่อเงินบ่อทองของมึงนะเว้ย

 

"มึงมันก็หน้าหม้อตลอด"

 

"ไอ้ฟินย์ มึงด่ากู" ผมละขำเลยครับ มึงโดนไอ้ฟินย์ด่าอีกแล้ว เสียหมาว่ะ

 

"ไปๆ จะไม่ไปก็เรื่องของมัน" ผมเลยตัดปัญหาที่จะทำให้เสียเวลา ผมกับไอ้ฟินย์เลยเดินลงไปที่ชั้นหนึ่งของร้านเราที่ทุกคนทั้งช่างภาพและนายแบบของเราอยู่ ผมจัดการคุยเรื่องคอนเซปที่จะถ่ายกับช่างภาพไปพรางๆในขณะที่นายแบบของเราแต่งตัวอยู่ 

 

"ผมอยากได้บรรยากาศร้านเราด้วยครับ เอาให้ผมทุกมุมเลยนะ จะได้โฆษณาร้านไปในตัวด้วย" ผมบอกกับพี่ช่างภาพฝีมือดีที่ให้เกียรติ์มาถ่ายรูปให้ร้านเรา กว่าจะขอคิวพี่เค้ามาได้ผมใช้เส้นตั้งหลายคนแหนะ

 

"ได้ๆ พี่จะจัดให้อย่างงามเลย" 

 

"ขอบคุณครับพี่" ผมยกมือขอบคุณพี่เค้าก่อนจะปลีกตัวมาคุยกับไอ้ฟินย์ต่อแต่ระหว่างทางกลับมีเสียงห้าวทักพวกผม

 

"สวัสดีครับพี่ ขอบคุณมากเลยนะครับที่ให้โอกาสผมได้รับงานนี้" ชายหนุ่มหน้าตาเฉี่ยวแต่ตัวเล็กกว่าพวกผมมากกำลังทักทายพวกเราอย่างนอบน้อม อย่างงี้สิถึงจะได้งานร่วมกันนานๆ

 

"ทางพวกเราก็ขอบใจนายมากนะที่รับงานนี้" ไอ้ฟินย์ครับที่ตอบกลับ

 

"แต่กูกลับไม่ขอบใจด้วยวะ กูไม่อยากได้มึงอะ...ตามตรง" แต่แล้วตัวขัดความเจริญก็มา ไหนบอกว่าไม่อยากลงมาไงวะ

 

"มึงมาได้ไงวะ" น้องเองก็คงตกใจที่เห็นไอ้ทิว พวกมันคงเคยเห็นกันมาก่อนถึงได้กล้าด่ากันขนาดนี้

 

"ก็นี่มันร้านกู ส่วนมึงอะส่วนเกิน" 

 

"โทษทีวะ แต่ร้านมึงจ้างกู" น้องมันเองก็ชักยิ้มกวนตีนใส่ไอ้ทิวไม่ยั้ง ยิ่งใบหน้าสวยคมที่กวนประสาทอยู่แล้วยิ่งทำให้คนมองจะประสาทตาม ผมชักชอบเด็กคนนี้แล้วสิ มันมีอะไรที่สามารถกวนประสาทคนได้ มันมีเสน่ห์อย่างที่เค้าว่าจริงๆ

 

"งั้นกูยกเลิก"

 

"แต่กูจะถ่าย.."

 

เอาสิ ผมอยากรู้แล้วล่ะว่าใครจะชนะ

 

"กูไม่ให้ถ่าย เพราะกูเกลียดหน้าที่มันกวนส้นกู" 

 

"งั้นก็เรื่องของมึง เพราะมันส้นมึงไม่ใช่ส้นกู" นั่นไง เอาสิมึง น้องแม่.ง ปากร้ายจริงๆ กะจะให้ไอ้ทิวโกรธกระอักเลือดตายรึไง แต่พอผมหันไปดูไอ้ทิวนะครับ แบบ...หน้าเขียวเลย สงสัยไม่ชอบจริง

 

"ไอ้เด็กเวร!!" คราวนี้มันด่าไม่สนใครเลยครับจนไอ้ฟินย์ต้องรั้งไหล่หนาไว้ไม่ให้พุ่งใส่น้อง แต่ดูน้องเองก็ไม่เห็นกลัวสักนิด นี่เป็นแค่นักเรียนม.ปลายเองนะ แต่กล้ามากเถอะ

 

"มึงก็ไอ้แก่เวรเหมือนกันแหละวะ"

 

น่านไง..

 

"ไอ้ทิว!!  หยุด!!" ผมรีบมากลั้นให้หยุดต่อคารมกันก่อนจะเกิดเรื่องขึ้นจริง ไอ้ทิวเลยทำได้แค่ขยี้หัวอย่างหงุดหงิดก่อนก่อนจะเดินขึ้นข้างบนไปเลยครับ ส่วนน้องมันก็หัวเราะเล็กน้อยอย่างคนชนะก่อนจะยิ้มให้ผมเล็กน้อย

 

"ขอโทษครับที่เสียมารยาท" น้องยกมือไหว้พวกผมก่อนจะเดินไปคุยกับช่างภาพ ใบหน้าใสนั้นเจ้าเล่ห์เอาเรื่องเลยครับ ใจกล้าหน้าด้าน...บอกได้คำเดียว เด็กคนนี้มีเสน่ห์จริงๆ

 

"กูว่ามันคงไม่ธรรมดาแล้วว่ะ เด็กคนนี้กับไอ้ทิว" ผมหันไปคุยกับไอ้ฟินย์อย่างขบขันกับเรื่องนี้ ไอ้ฟินย์เองก็ยังยิ้มให้เล็กน้อย

 

"คุณๆ เราจะเริ่มถ่ายในอีกห้านาทีนะคะ"

 

"ครับพี่อาย" ผมรับครับพี่อีกครั้งก่อนจะเดินไปดูงานที่กำลังจะเริ่มขึ้นแต้ไอ้ฟินย์กลับสะกิดแขนผม

 

"ดูนั่น" มันชี้ไปทางข้างหลังผมเลยหันไปดูตามมัน ไอ้ทิวเองครับ มันยืนหลบๆซ้อนๆอยู่ทำไมก็ไม่รู้ จะดูก็ดูสิวะ ทำตัวแปลก ผมว่ามันคงกำลังจะจับผิดน้องแน่

 

"ช่างมันเถอะ ทำงานดีกว่ามึง"

 

"อืม"

 

ผมว่าสักวันไอ้ทิวมันคงจะบ้าตายแน่ ตลกชะมัด

 

โชคดีวะเพื่อน ฮ่าๆ

 

 

 

"สวยทุกรูปเลยครับพี่ ผมขอทุกรูปเอาลงอัลบั้ม ส่วนอันที่จะลงหนังสือพี่ช่วยเลือกอีกทีนะครับ" ไม่เสียแรงที่ผมรอเด็กคนนี้มาถ่ายให้ มันทำให้เสื้อผ้าที่พวกผมลงมือทำเองกับมือนั้นสวยเพิ่มขึ้นไปอีก เยี่ยม!!  อย่างนี้สิมืออาชีพ 

 

"สวยตรงไหน หน้าก็กาก คนก็กาก"

 

"ไอ้ทิว หุบปากเลยมึง" หาเรื่องตลอด เงียบปากบ้างได้มั้ยวะ น่ารำคาญจริง

 

"คนมันไร้ศิลปะในหัวใจก็งี้แหละพี่ กากกว่าผมอีก อ่อ...หน้ามึงก็กากไอ้ทิว" โอ้ว...แรงครับ เล่นไอ้อีกันเลยทีเดียว สู้ๆมึง

 

"ไอ้เด็กเวรนี่ มึงไม่ได้ตายดีแน่"

 

"ไอ้ทิว!!" ไอ้ฟินย์รีบดึงแขนไอ้ทิวไว้ได้ทันท่วงทีก่อนที่เจ้าตัวจะพุ่งมาทางน้องอีกครั้ง  ผมเองก็รีบบังน้องไว้อีกแรง ไอ้ทิวเป็นคนเลือดร้อน แล้วไม่ว่าใครหน้าไหนที่มันบอกว่าไม่ชอบมันก็ไม่เหลือซากให้มันเห็นอีกหรอกครับ ผมกับไอ้ฟินย์เลยต้องป้องกันไว้ก่อน

 

"มึงจะไปไหนก็ไปปะ ส่วนนายก็เลิกกวนตีนมันได้แล้ว" ผมไล่ไอ้ทิวเสียงแข็งก่อนจะหันไปเตือนไอ้เด็กนี่ มันจะกล้าเกินเด็กไปแล้ว ไม่น่ารักเอาสะเลยไอ้เด็กนี่

 

"ขอโทษครับพี่" น้องเองก็ยกมือขอโทษพวกผมยกเว้นไอ้ทิวก่อนจะส่งนิ้วกลางให้อีก ไอ้ทิวนี่เต้นเป็นเจ้าเข้าเลยครับ มันคงไม่จบง่ายๆแน่

 

"ไอ้แวน ไอ้เด็กเหี้.ย!!" คราวนี่มันด่าเสียงดังจนทุกคนหันมามองกันเต็มไปหมด ไอ้ฟินย์เลยรีบดึงมันขึ้นข้างบนก่อนที่จะคุมไม่อยู่ ทำไมต้องทำตัวเด็กๆให้คนอื่นเห็นด้วยวะ ทุเรศจริง

 

"ขอโทษด้วยครับ ทำงานต่อเลยครับ เดี๋ยวผมจะเอาของว่างมาเพิ่มให้" ผมต้องรีบขอโทษขอโพยกับพี่ๆเค้าก่อนจะเสียผู้ใหญ่กัน พี่เค้าก็ยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปทำงานอีก แต่ไอ้เด็กนั่นกลับขำอยู่คนเดียวจนน้ำตาเล็ด เดี๋ยวเถอะ..ขำได้ขำไป มึงรอให้ไอ้ทิวเย็นลงก่อนเถอะ แล้วมึงจะโดนเล่นแน่ เก่งดีนัก

 

อย่าคิดว่ามันง่ายๆนะ ในกลุ่มมันนี่แหละที่น่ากลัวที่สุดแล้ว กะหล่อนแต่ร้ายโคตร 

 

โชคดีไอ้เด็กน้อย

 

ส่วนผมตอนนี้ก็อยากจะกลับบ้านแล้ว เหนื่อยทั้งวันแล้ว กลับไปหา...เออ กลับไปนอนน่ะครับ กลับดีกว่า ยังไงงานก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวให้ไอ้ฟินย์ดูต่อ ผมเลยเลยขึ้นไปเอากุญแจรถกับฝากงานพวกมันนิดๆหน่อยๆก่อนออกจากห้องเสื้อมา เพื่อกลับบ้าน..

 

 

 

 

ทำไงดี ทำไงๆ ทำไงดี

 

จะเอายังไงดีครับ ผมควรจะกลับเข้าบ้านดีมั้ย นี่ผมจอดรถอยู่หน้าบ้านตัวเองมาเกือบชั่วโมงแล้ว แต่ผมยังตัดสินใจไม่ได้เลยว่าจะเข้าดีไม่เข้าดี ถึงจะเป็นบ้านของผมก็เถอะแต่ผมกลับไม่กล้าพอที่จะเข้าไป เข้าไปเผชิญหน้ากับมัน..

 

คุณเธอ

 

นายทำให้คุณหนูอย่างฉันเสียศูนย์ เสียจนยอมรับไม่ได้เลยด้วย

 

เอาวะ นี่มันบ้านผม ผมก็ต้องกลับดิ เรื่องอะไรล่ะ 

 

ผมเลยตัดสินใจเลี้ยวรถเข้าบ้านก่อนที่ลุงภูมิจะมาเอารถไปเก็บ ผมเดินเข้ามาข้างในก็ไม่เห็นใครเลยครับ หายไปไหนกันหมด แต่ก็ดีเพราะถ้าผมเห็นมันตอนนี้ผมคงทำอะไรไม่ถูกแน่ แต่เมื่อผมเปิดประตูเข้าห้องไปผมกลับเห็นมันกำลังเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้ผมสะงั้น หัวใจผมนี่เต้นสั่นระรัวเลยครับ ผมยังไม่อยากเจอมันตอนนี้ ทำไมต้องแกล้งกันด้วยเนี่ย แต่มันคงยังไม่รู้ว่าผมเข้ามาในห้องแล้ว ร่างเล็กเลยตั้งหน้าตั้งตาปูผ้าไปฮัมเพลงไปพรางๆ ถ้าจะมองมันก็น่ารักดีนะ

 

เห้ยๆๆ ไม่เอาดิวะ เค้าเพิ่งฉีกหน้ามึงไปนะเว้ย แล้วมึงก็ไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยจะมาชมมันน่ารักได้ยังไง พอเลยมึง

 

"อ่า...เสร็จสักที" พอมันทำงานเสร็จร่างบางก็บิดตัวเล็กน้อยก่อนยิ้มให้กับผลงานตัวเอง ยิ้มจนคนแอบมองอย่างผมก็ต้องอมยิ้มตาม แต่ผมต้องใจแข็งให้มากกว่านี้สิ

 

ก็มันเองที่ต้องการให้ผมหยุด ผมก็จะหยุดทุกอย่าง...ถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอะไร แต่มันก็คงหมายถึงไม่ให้ผมเข้าใกล้มันอีก ดังนั้น...ผมก็จะทำตาม

 

"เสร็จแล้วก็ออกไป แล้วทีหลังก็ไม่ต้องเข้ามาในห้องกูอีก งานที่ห้องนี้ให้ป้าจิตมาทำสะ" ผมสั่งมันเสียงแข็งจนใบหน้าน่ารักนั้นหงิกไปเลยครับ แต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจก่อนจะเดินผ่านมันไปเฉยๆ

 

"มึงอารมณ์เสียอะไรมาวะ มาลงที่กูอีกแล้วนะมึง" มาลงที่มันหรอ ผมทำแบบนั้นตอนไหน ผมแค่ทำความต้องการของมันเท่านั้นเอง

 

"กูบอกให้ออกไปได้แล้ว น่ารำคาญว่ะ" แต่ผมก็ยังทำเป็นไม่สนใจอีก แถมเหวี่ยงใส่จนผมได้ยินเสียงฮึดฮัดแบบขัดใจ

 

"มึงเป็นห่.าไร" ยังจะถามอีกหรอ

 

"ก็มึงเองที่บอกให้กูหยุด กูก็กำลังจะหยุด ส่วนมึงก็ไปให้ไกลหน้ากูด้วย กูเหม็นว่ะ"

 

กูทำตามความต้องการมึงแล้วนะคุณเธอ

 

"ไอ้กวาง นี่มึง..."

 

จะมาบอกให้กูทำไรอีกล่ะ แค่นี้ไม่พอรึไง

 

บอกมาสิ มันไม่พอใช่มั้ยคุณเธอ!

 

"กูบอกให้ไป!!!!!"

 

เพราะถ้าเธอยังอยู่ กูคงหยุดให้มึงไม่ได้แน่...

 

 

 

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

130613

 

เม้น เยอะๆเลยนะ ขอบคุณคร่า<3