Housemaid! "ผมนี่แหละแม่บ้าน"

By nooonaa

Housemaid! 9 : ทางเดียว

อื้อ...หนัก

กูเมื่อยจะตายอยู่แล้ว แล้วมันหนักอะไรวะ

ผมพยายามขยับตัวออกจากสิ่งที่ทับผมอยู่แต่กลับเขยื้อนไม่ได้เลยสักนิด นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันวะเนี่ย ปวดตัวอยู่นะเว้ย แล้วคุณเธอก็ง่วงด้วย อย่ามากวน!

ผลั้ก!

"โอ๊ย!!!"

"เห้ย!! เสียงไรวะ" ตกใจสิครับ ผมแค่ถีบสิ่งที่ทับผมออกแต่มันกลับส่งเสียงร้องด้วยอ่า อะไรวะนั่น ผมรีบตะเกี่ยตะกายไปดูข้างล่างเตียงทันที

"คุณเธอ!"

"คุณหนู!!!!!" มาอยู่ห้องผมได้ไงวะเนี่ย ช็อคดิ ทำไมมึงมาอยู่นี่

"ถีบมาได้ไงวะ เจ็บนะเว้ย" มันด่าผมยกใหญ่ในขณะที่ผมก็งงเต็มสตรีม ตกลงว่ากูผิดใช่มั้ย

"แล้วมานอนที่เตียงกูได้ไงวะ" ผมถามมันอย่างจับผิดจนใบหล่อนั้นเลิกลักอย่างน่าสงสัย

"เออกู..."

"กูห่.าไรวะ" มาอ้ำๆอึ้งๆ

"กูไปอาบน้ำดีกว่า"

"เห้ยๆ เดี๋ยวดิ.." ยังไม่ทันที่ผมจะได้เรียกมันก็วิ่งออกจากห้องผมไปเลยครับ ตกลงมันอะไรกันวะเนี่ย มึงมาเล่นพิเรนกับกูวะ ชักใจไม่ดีและ

แต่ตอนนี้ปวดขามากๆเลยครับ ทำไมถึงปวดน่ะหรอ ก็ไอ้คุณหนูตัวดีมันดันทิ้งผมให้กลับเอง ผมเลยกลับบ้านสะไกลเลย เกือบไปนครปฐม โชคดีคุณเธอฉลาดไงครับเลยไหวตัวทัน แต่ก็เล่นเดินสะแทบขาลาก จะว่าไปแล้วก็น่าโมโหไอ้ตัวการจริงๆ ทำให้ผมลำบากได้ยังไง มันน่าจับมาปล่อยให้เดินกลับบ้าง

ฝากไว้ก่อนเถอะ

ก๊อกๆ

มีใครก็ไม่รู้มาเคาะห้องผม ผมเลยชายตาไปดูนาฬิกาที่หัวเตียง เจ็ดโมงครึ่งแล้ว ตายห่.า โดนป้าจิตแกถล่มแน่

"มีอะไรรึป่าวคะ" ผมเปิดประตูห้องเพื่อดูคนที่มาหา

อ่า...คุณแม่บ้าน

"คุณหนูสั่งว่าถ้าคุณเธอจัดการตัวเองเสร็จก็ให้ขึ้นไปหาที่ห้องคะ" ให้ไปหาที่ห้อง อะไรอีกวะ มึงจะแกล้งอะไรกูอีก

"คุณเธอไม่ไปได้มั้ยคะ" ผมอ้อนคุณแม่บ้านนิดหน่อยให้เธอสงสารผม แต่สีหน้าเธอกลับยิ้มให้ผม

"ไม่ต้องกลัวหรอกนะคุณเธอ เหมือนคุณหนูจะรู้สึกผิดเรื่องเมื่อวานน่ะ เลยให้คุณแม่บ้านมาเรียกไปพบ" รู้สึกผิดหรอ น้ำหน้าอย่างมันนี่นะรู้สึกผิด ผมไม่เชื่อหรอก ไว้ใจไม่ได้ ขนาดเมื่อวานยังทิ้งๆขว้างๆผมไปหาสาวเลย พูดแล้วยังโมโหไม่หาย

"งั้นคุณเธอขอรับคำขอโทษนะคะ แต่คุณเธอไม่ไปหาหรอก คุณเธอไม่อยากไปสร้างปัญหาให้คุณหนู คุณแม่บ้านเข้าใจหนูนะคะ"

"ก็ได้ เดี๋ยวคุณแม่บ้านไปบอกให้ แต่ตอนนี้คุณเธอก็อาบน้ำแต่งตัวแล้วไปกินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวไปตลาดเป็นเพื่อนคุณแม่บ้านนะ" ตากแดดอีกแล้วหรอวะ เมื่อวานนี่กูล่อไปครึ่งวันแล้วนะเว้ย แต่เอาอย่างนั้นก็ได้ อย่างน้อยก็ไม่ต้องไปเจอไอ้บ้าอำนาจนั่นละวะ

"ค่ะ ขอเวลาคุณเธอแป๊ปหนึ่งนะคะ" ผมยิ้มกว้างให้คุณแม่บ้านก่อนจะรีบวิ่งไปอาบน้ำแต่งตัว คุณแม่บ้านเองก็คงจะไปรอผมที่ห้องครัว ผมเลยรีบจัดการตัวเองให้ไวที่สุด แต่พอผมออกมา..

"เห้ย! มึงเข้ามาได้ไงวะ" ตกใจสิ มึงเพิ่งออกจากห้องกูไปแล้วมึงจะเข้ามาอีกทำไมวะ

"กูสั่งให้มึงไปหากูไม่ใช่รึไง ต่อต้านกูอีกแล้วนะมึง" มันว่าผมเสียงเขียวจนผมขนลุกเกลียวเลยครับ น่ากลัวชะมัดพอมันใช้น้ำเสียงแบบนี้

"กูไม่อยากไปหา มึงมีอะไรมั้ย" บางทีก็เกลียดตัวเองนะครับที่ปากไวขนาดนี้ แต่สำหรับคนนี้ผมกล้าสู้อะ ถึงจะโหดเถื่อนก็เถอะ

"ได้ข่าวว่ากูเป็นเจ้านายมึงนะ"

"แล้วที่มึงทิ้งให้กูกลับบ้านเองนี่เป็นเจ้านายที่ประเสริฐมากเนอะ กูจะได้จำไว้" เต็มที่ครับวันนี้ ผมจะไม่ยอมให้มันโมโหอะไรแล้วมาลงที่ผมหรอก ถ้าเป็นแบบนี้บ่อยๆผมก็แย่น่ะสิ

"ประเสริฐสิมึง แล้วจำไว้ด้วยว่ากูใจดีมาก"

"เกี่ยว?" มันจะมาบ้ายออะไรตัวเองวะเนี่ย บางทีก็ไม่เข้าใจมันอะ ตามตรง

"เกี่ยวสิวะ แล้วกูดันเป็นคนไม่ชอบให้ใครขัดใจ ดังนั้นกูสั่งอะไรมึงก็ต้องทำ อีกห้านาทีกูต้องเห็นมึงที่ห้องกู"

"อะไรของมึงวะ"

"1นาทีผ่านไป" 1นาทีบ้านพ่องมึงเรอะ กูยังไม่ทันตดเลยมึง

"มึงจะนับถึงร้อยกูก็ไม่ไป" เอาสิมึง กูไม่ใช่ง่ายๆนะเว้ย

"มึงจะต่อกรกับกูจริงๆรึไง มึงคิดดีแล้วหรอ" อยู่ดีร่างหนาก็ลุกพรวดขึ้นมาแล้วจับแขนผมเหวี่ยงลงไปกับเตียง หน้าซีดเลยครับเมื่อมันโน้มใบหน้าหล่อเข้ามาใกล้

ใกล้จนรับรู้ถึงลมหายใจที่เบาลดแก้มผม

"ท่านี้ติดเรทมากเลยวะมึง"

"ยังจะมาฮาใส่กูอีกคุณเธอ กูสั่งอะไรมึงก็ทำสะ อย่าให้กูหมดความอดทน" ก็ผมไม่อยากยุ่งกับมันอะ ผมผิดด้วยรึไง ทำไมต้องมาบังคับขู่เข็ญกันด้วย

"งั้นมึงก็ลุกสิวะ" ผมผลักมันออกเบาๆแต่มือผมดันไปโดนที่หน้าอกมันพอดี

ตึกตัก ตึกตัก

"ทำไมหัวใจมึงเต้นแรงจังวะ" เต้นแรงจนผมได้ยินเสียง ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้ามันที่จ้องผมอยู่ แต่แล้วมือหนากลับยกขึ้นมาจับหน้าผมไว้ไม่ให้ขยับก่อนริมฝีปากสวยจะทับลงมาไม่ให้ผมได้ทันตั้งตัว

เห้ยๆ

"อุ๊บ! มึงจะทำเหี้.ยไร" ผมรีบยกมือขึ้นปิดปากกลั้นไว้ได้อย่างหวุดหวิด อีกนิดเดียวเท่านั้น มันเองก็ชะงักก่อนจะลุกพรวดออกไป

"ไปหากูที่ห้องด้วย กูจะรอ" มันบอกแค่นั้นแล้วเดินออกจากห้องผมไปเลยครับ แล้วมึงมาปล่อยระเบิดลูกเบ้อเร้อใส่กูทำไมวะ ไม่รู้รึไงว่าหัวใจกูจะวาย

แล้วผมจะทำไงต่อละทีนี้

มึงชอบแกล้งกูจริงๆ กะทำให้กูรู้สึกแย่แล้วกลัวมึงใช่มั้ย หึ...แต่จะว่าไปผมก็รู้สึกกลัวมันแล้วและ ยิ่งมันทำแบบนี้ผมยิ่งกลัว กลัวมันจะทำเกินเลยกว่าเจ้านายและแม่บ้าน

ผมกลัวจริงๆ แล้วที่สำคัญที่สุดก็คือ เราสองคนเป็นผู้ชาย

ผู้ชายมันไม่สมควรทำแบบที่มันทำสิ มันชักแปลกๆแล้ว ผมคงต้องรักษาระยะห่างกับให้มากที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้

ทำไมผมถึงรู้น่ะหรอว่าคุณหนูแปลกไป เพราะมันเป็นอาการเดียวกับเพื่อนผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้ผม แล้วสุดท้ายแม้คำว่าเพื่อนมันก็จะไม่มี ไม่ใช่ว่าผมเล่นตัวน่ะ แต่เพราะพวกเราเป็นผู้ชายต่างหาก ผมทำแบบนี้มันก็ถูกไม่ใช่หรอ

มันจะเกินเลยไปกว่านี้ไม่ได้

ก๊อกๆ

"เข้ามา" ผมเปิดประตูห้องบานใหญ่เข้าไปภายในห้องที่คุ้นเคย มันเองก็คงนั่งรอผมที่โซฟาตัวใหญ่ ตามันนี่จ้องผมเขม็งเลยครับก่อนที่มันจะไล่ขึ้นลงตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้ววนกลับมาที่หน้าผมใหม่

"มีไรรึป่าว ถ้าไม่มีจะได้กลับ" ผมทำท่าจะเดินออกจากห้องแต่มันกลับส่งเสียงเรียกไว้

"มานอนนี่" ผมมองตามมือที่มันชี้

"ตักมึงเนี่ยนะ มึงบ้าไปแล้ว" ผมถอยหลังกู่ไปที่ประตูอย่างไว

มึงจะแกล้งอะไรกูอีก

"ก็เออสิวะ เร็วๆ กูไม่มีเวลาว่างมากนะมึง"

"ไม่มีก็เรื่องของมึง กูไปและ"

"คุณเธอ!!! อย่าให้กูต้องโมโห!!!"

ตายห่.า เสียงเขียวเชียวมึง จะเอาไงดีวะ

"มานี่!!" มันสั่งผมอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันปนอารมณ์โกรธมาด้วย มันทำให้ผมกลัวเลยละ ผมเลยเดินไปหามันที่โซฟาก่อนที่มันจะตบตักตัวเองเบาๆ

"นอนลงมา" ผมล้มลงนอนที่ตักมันช้าๆอย่างช่วยไม่ได้ มันเองก็มองผมเฉยๆรอให้ผมนอนลงดีๆ พอผมวางหัวไว้ที่ตักมันเสร็จมันก็เอาอะไรมารู้มาใส่ไว้ที่หัวผม ผมมองมันอย่างกังวลว่ามันจะแกล้งผมอีก แต่มันกลับโน้มตัวไปหยิบจานจากโต๊ะนั่งเล่น

"มึงจะทำอะไร" กูไม่ไว้ใจมึงอะ

"นอนเฉยๆเถอะหน่า กูไม่ทำไรมึงหรอก" ยิ่งมึงพูดแบบนี้กูยิ่งไม่เชื่ออะ

ไม่นานนักมันก็หยิบสิ่งที่อยู่ในจานมาวางไว้บนหน้าผม ผมเลยหยิบมันขึ้นมาดู

แตงกวา

"มึงจะกินรึไง ตะกละว่ะ" ด่ากูซะงั้น

"แล้วเอามันมาวางไว้บนหน้ากูทำไมวะ"

"แดดเผาหน้ามึงซะไหม้ขนาดนี้ ถ้าไม่รีบรักษามันจะถลอก มึงยิ่งผิวบอบบางอยู่" มันรู้ได้ยังไงว่าหน้าผมไหม้ หรือตอนที่มันเหวี่ยงผมไปกับเตียงเมื่อกี้

"งั้นกูทำเองกูได้ ไม่ต้องมาทำให้หรอก" ผมทำท่าจะลุกขึ้นจากตักมัน แต่มันกลับใช้นิ้วจิ้มหน้าผากผมไว้ไม่ให้ลุก

"อย่ามาขัดน้ำใจกู นอนไป!" สุดท้ายมันก็บังคับผมอะ ทำเหมือนจะใจดีแต่ก็ดุผมจนได้ ผมเลยนอนอยู่เฉยๆให้มันวางแตงกวานั้นจนเต็มหน้าผม

"อีกนานมั้ย"

"มึงจะหลับก็ได้ เดี๋ยวกูปลุก" หลับได้ด้วยหรอวะ นี่พาผมมาอู้งานใช่มะ แต่ก็ดีผมชอบ

"มึงทำแบบนี้ทำไมวะ" ผมถามออกไปอย่างไม่ทันคิด ผมแค่สงสัยแต่มันดันหลุดปากออกมา ใบหน้าหล่อชะงักนิดหนึ่งก่อนจะปรับให้เป็นปกติ

"กูแค่รู้สึกผิด"

แค่นั่นจริงๆใช่มั้ย

"ถ้างั้นก็ดี เพราะถ้ามันมากกว่านั้นกูก็ขอให้มึงหยุด เพราะกูไม่ชอบ" แล้วผมก็ลุกออกจากตักมันไปเลยครับ เราจะมาทำอะไรครึ่งๆกลางๆไม่ได้ ไม่อย่างนั้นมันจะเป็นเราเองที่ผิด

ผิดที่สร้างความหวังให้เขา

แล้วผมก็จะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นแน่

"หยุดงั้นหรอ" ผมได้ยินเสียงนั้นก่อนที่บานประตูนั้นจะปิดลง

ใช่ มึงต้องหยุด เพราะมันเป็นทางเดียวที่มึงจะไม่เจ็บ

แล้วกูก็จะไม่รู้สึกผิด

++++++++++++++++++++++++++++++++++++
130612