Housemaid! "ผมนี่แหละแม่บ้าน"

By nooonaa

 

 

Housemaid! 11 : เครียด

 

 

~คุณเธอ~

 

อ๊าก! อยากกรี๊ดดังๆเว้ย หงุดหงิดๆ ตอนนี้คุณเธอหงุดหงิดที่สุด ไอ้คุณหนูเฮ็งซวย ไอ้คุณหนูขี้เก๊ก ไอ้หล่อไม่เลือกที่ อื่ย!!!! คุณเธอเกลียดมัน!

 

มันกล้าดียังไงมาทำเหมือนคุณเธอไม่มีตัวตนแบบนี้ หึ...จะบอกอะไรให้นะ ไม่เคยมีใครเมินคุณเธอ

 

โอ๊ย! อารมณ์เสียเว้ย!

 

ทำมาเป็นพูดว่าจะทำตามที่ผมบอก แต่ที่มันทำคือไม่มีผมอยู่ในบริเวณนั้นเลย เจอก็เดินผ่านเหมือนผมเป็นรูปปั้น ไม่แม้แค่จะแลเลยสักนิด แถมยังไม่ให้ผมเข้าใกล้ห้องมันอีก แล้วที่มันบอกว่าเหม็นหน้าผมนี่มันอะไรกัน

 

อื่ย...ไม่ไหวแล้วเว้ย

 

ทำไมผมต้องรู้สึกอารมณ์เสียขนาดนี้ด้วย

 

มันก็ดีไม่ใช่รึไงที่มันจะเลิกยุ่งกับผม มันก็ดีแล้วไง แล้วทำไมผมต้องหงุดหงิดด้วย

 

ไม่เข้าใจตัวเองเว้ย...

 

"คุณแม่บ้านครับ อยู่แถวนี้มั้ย" อยู่ดีๆเสียงนี้ก็ดังขึ้นมา ผมจำได้ว่ามันเป็นเสียงไอ้คุณหนูขี้เก๊กนั่น แต่ดูท่ามันจะไม่รู้ว่าผมอยู่แถวนี้

 

"คุณแม่บ้านไม่อยู่ ออกไปตลาด" ผมเลยบอกมันไป แต่มันกลับมองเลยผมแล้วเดินผ่านไปเฉยเหมือนทุกครั้ง

 

นี่ผมหวังดีนะ แต่ดูมันทำดิ น่าแทงให้ไส้ไหลจริงๆ

 

"ป้าจิตครับ ผมอยากกินแซนวิสน่ะ ช่วยทำแล้วเอาไปให้ผมที่ห้องด้วยนะครับ" พอมันเดินผ่านผมไปมันก็เจอป้าจิตที่กำลังเดินผ่านมา เสียงทุ้มเอ่ยขอกับป้าจิตให้ทำให้ก่อนจะเดินกลับขึ้นห้องไป และแน่นอน...ไม่มีผมอยู่ในสายตามันเลย

 

มึงเมินกูแบบนี้เดี๋ยวได้เจอดีแน่!

 

ผมเลยทำความสะอาดที่ได้รับมอบหมายต่อจนป้าจิตแกเดินมาทางผม แกเดินถือถาดแซนวิสน่ากินมาด้วยคงกำลังจะเอาไปให้คุณหนูแน่

 

หมันไส้ลูกคนรวย...ชิ!

 

ว่าแต่นี่ก็ผ่านมาเกือบสามอาทิตย์ผมยังไม่ได้ติดต่อพ่อเลยนี่หว่า ป่านนี้คลั่งตายไปแล้วมั้ง คงต้องหาทางติดต่อแล้วละ ว่าแต่แถวนี้มีร้านเน็ตมั้นเนี่ย ถ้านั่งแท็กซี่ บรึ๊ย...ไม่เอาแท็กซี่ดิ ยังขนลุกอยู่เลย แล้วถ้าไม่นั่งแท็กซี่แล้วผมจะออกไปยังไงวะ น่านไง...มีเรื่องให้ผมเครียดอีกและ น่าเบื่อจริง เรื่องแรกผมยังไม่เคลียร์เลยเถอะ มีเรื่องนี้อีก โอ๊ย!..คุณเธอจะประสาทกินจริงๆแล้วนะ

 

แล้วผมจะต้องทำยังไงดีเนี่ย...เครียด!

 

"มายืนประสาทจิตอะไรอยู่ตรงนี้ย๊ะ งานน่ะทำเสร็จรึยัง" อุ่ย...ป้า(โรค)จิต มาตั้งแต่เมื่อไหร่

 

"อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้วค่ะ"

 

"อย่าให้มันสกปรกนะ ทำงานที่บ้านนี้ต้องสะอาดและเรียบร้อย เข้าใจมั้ย" โดนเทศเลยกู ซวยจริงๆ

 

"เข้าใจแล้วค่ะ"

 

"ดีมาก เออ...คุณหนูเขาฝากมาบอกว่าพรุ่งนี้ให้เตรียมตัวไปห้องเสื้อกับเธอด้วย สิบโมงตรง อย่าช้าล่ะ!" ผมว่าไอ้ประโยคหลังนี่ป้าแกเติมเองแน่นอนเลยครับ เหมือนบังคับแถมให้ด้วย นี่ป้าแกจะทำงานเกินหน้าที่ไปมั้ย

 

"ค่ะ" ผมรับคำก่อนจะยิ้มกว้างส่งให้ป้าแกอย่างน้อมน้อม แต่ป้าแกกลับสะบัดหน้าใส่ผมสะคอแทบหลุด นี่อยู่กันมาจะครบเดือนแล้วนะ ยังไม่เลิกมีอคติกับผมเลยรึไง มั่นคงจริงป้าจิต ป้าจะมั่นคงผิดเรื่องไปมั้ย

 

ว่าแต่พรุ่งนี้ผมต้องไปห้องเสื้อกับมันจริงๆน่ะหรอ มันจะยังอยากเห็นหน้าผมรึไง ไล่ผมสะขนาดนั้น ไอ้เราก็นึกว่าจะหานางแบบใหม่ไปสะแล้ว แล้วถ้าพรุ่งนี้ผมเผชิญหน้ามันจังๆผมจะวางตัวอย่างไงล่ะ ดูดิ...มีเรื่องให้ผมเครียดอีกและ เซ็งว่ะ แต่ผมก็หวังว่ามันคงจะไม่ทำเป็นเมินผมเหมือนวันนี้หรอกนะ พอมันทำแล้วใจวูบๆยังไงชอบกล ชักจะแปลกๆและ สงสัยจะทำงานเหนื่อยเกินไปแน่ คงต้องพักแล้วล่ะคุณเธอ(คิดเอง)

 

 

 

 

"รอนานมั้ย" พอผมทำงานบนห้องหนังสือเสร็จผมก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่(ชุดเมดนั่นแหละครับ) แล้วรีบวิ่งมาหาคุณหนูของบ้าน แต่พอมาถึงก็เจอเจ้าตัวนั่งรอผมอยู่ก่อนแล้ว นี่ผมสายหรอ ไม่มีนาฬิกาสะด้วยสิ

 

แต่พอผมถามมัน มันกลับทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินผ่านผมไปอีกครั้ง เส้นเลือดผมนี่ปูดเลยครับ มึงตั้งใจหาเรื่องกูนี่หว่า ผมเลยเดินตามมันไปที่รถด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น จะทำอะไรก็ทำไม่ได้เพราะเรื่องนี้ผมเป็นคนตัดสินใจเอง มันก็คงพยายามเต็มที่แล้วเหมือนกัน

 

ก็ดี...คุณเธอจะได้คิดว่าคุณหนูเป็นเพื่อนคนหนึ่ง ไม่ใช่คนแปลกหน้า

 

หลังจากที่รถเคลื่อนออกตัวออกมาจากบ้าน เราสองคนก็เงียบกันตลอดทาง เงียบจนได้ยินเสียแอร์ที่กำลังทำงานอยู่ ผมเหลือบตามองคนด้านข้างที่ขับรถไปนิ่งๆไม่มีท่าทีเกร็งหรืออะไรเลย แต่ผมกลับเกร็งยังไงก็บอกไม่ถูก ถึงผมจะชอบที่มันรักษาระยะห่างแต่ผมกลับรู้สึกแย่ยังไงก็ไม่รู้ ผมเริ่มเครียดอีกแล้ว

 

เห้อ....

 

"อยู่ใกล้กูแค่นี้ถึงกับต้องถอนหายใจเลยรึไง" อยู่ดีๆเสียงทุ้มนั้นก็เอ่ยถามผม แต่ผมรู้สึกได้ว่ามันมีอารมณ์หงุดหงิดปนมากับเสียงนั้น

 

"ป่าวนะ กูแค่..."

 

"ทนอีกเดี๋ยวละกัน กูก็จะไม่อยู่ใกล้ๆมึงให้มานั่งถอนหายใจแบบนี้อีก" มันพูดแทรกผมขึ้นมาก่อนจะเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้นอีก เหมือนอยากจะให้ถึงที่หมายเร็วๆ

 

กูไม่ได้ไม่อยากอยู่ใกล้มึงนะ กูแค่....

 

ช่างมันเถอะ มันก็ดีแล้วไงคุณเธอ จะอยากได้อะไรจากเขาอีก พอได้แล้ว

 

พอเราสองคนถึงที่ห้องเสื้อมันก็รีบลงจากรถแล้วเดินเจ้าร้านไปเลย ผมเลยทำได้แค่เดินตามไปห่างๆ ไม่นานผมก็มาถึงชั้นสามที่เป็นห้องทำงานของคุณหนู ผมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องนั้น ทุกคนหันมามองผมก่อนจะยิ้มทัก ผมเลยยกมือขึ้นสวัสดีพวกพี่ทิวและพี่ฟินย์ก่อนจะมองหาไอ้ตัวดีที่เดินหนีผมมา

 

มันนั่งอยู่ที่หน้าหน้าต่างบานใหญ่ที่มีที่นั่งอยู่ข้างหน้าต่างนั้น มือหนาวุ่นอยู่กับการจัดแจงดินสอและสีมากมากข้างตัวก่อนจะจัดการเปลี่ยนกระดาษแผ่นใหม่และแน่นอน ....มันทำเหมือนว่าไม่มีผมอยู่ในห้องนี้เหมือนเคย

 

เห้อ...

 

แล้วทำไมผมต้องถอนหายใจด้วยเนี่ย

 

"คุณเธอ วันนี้พี่จะวัดตัวเธอนะ" หลังจากที่ผมนั่งดูสามหนุ่มสามมุมทำงานได้สักพัก พี่ทิวก็เรียกผมแล้วบอกว่าจะวัดตัว คงจะเอาไปจัดการกับเสื้อผ้าโปรเจคตัวเองแน่ๆ แต่ว่าพี่ทิวจะวัดผมเองหรอ แบบ...ไม่อะไรนะ แต่หน้ามึงหื่นมากเถอะ ไว้ใจได้ป่าววะ

 

"พี่ทิวจะวัดตัวคุณเธอเองหรอ" ถามเพื่อความแน่ใจ ผมสายตาไปมองคุณหนูของผมเพื่อขอความช่วยเหลือแต่มันกลับไม่สนใจผมเลย เอาแต่สนใจกระดานวาดภาพตรงหน้าอยู่นั่นแหละ

 

ไม่คิดจะดูแลกูเลยนะมึง

 

"อืม หรือคุณเธอไม่อยากให้พี่วัดให้" ก็เออสิวะ กูไม่ไว้ใจมึง เข้าใจมะ

 

"คุณเธออยากให้ไอ้กวางวัดให้หรอ หรือน้องมันคงอยากให้แฟนตัวเองอนุญาตมั้งไอ้ทิว" พี่ฟินย์ถามผมในประโยคแรกก่อนจะกันไปพูดกับพี่ทิวที่หน้านี่หงิกไปแล้วครับ 

 

"ไอ้กวาง...กูขอวัดตัวแฟนมึงนะ" พี่ทิวตะโกนถามคุณหนูที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนผมที่นั่งอยู่อีกมุมห้อง แต่มันกลับเงยหน้าขึ้นมามองผมเล็กน้อยแล้วกลับไปวาดภาพต่อ

 

"ตามสบาย คุณเธอคงอยากให้มึงวัดมากกว่ากูแหละ" นี่มึงกำลังประชดกูอยู่ใช่มั้ยไอ้หอก มึงจะหาเรื่องกันใช่มั้ย

 

"แต่คุณเธออยากให้พี่กวางวัดให้นี่ พี่กวางจะให้คนอื่นโดนตัวคุณเธอหรอ" งั้นกูก็จะให้มึงอึดอัดตายกันไปข้าง เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับกูนะมึง

 

"นะ..พี่กวาง"

 

"นี่พวกนายทะเลาะกันรึป่าว" เออสิวะ...ถามมากจริงไอ้พี่ทิว

 

"ไม่หรอกค่ะ พี่กวางคะ...จะมาวัดตัวคุณเธอหรือป่าว" คราวนี้ผมจ้องหน้าหล่อนั้นอย่างกดดัน ยังไงมึงก็ต้องมาวัดตัวกูเอง อยากมาซ่าดีนัก

 

แล้วเหมือนมันจะรู้ว่าผมต้องการอะไร มันเลยวางดินสอที่กำลังวาดอยู่ก่อนจะเดินไปหยิบเอาสายวัดตัวจากมือพี่ทิวมา มันเดินมาหาผมช้าๆด้วยใบหน้านิ่งสนิทจนผมจับความรู้สึกไม่ได้ มันคลี่สายออกมาเบาก่อนจะยกแขนผมให้กางออก แต่มันกลับไม่มองหน้าและพูดกับผมเลยสักนิด

 

ผมมองใบหน้าหล่อที่มองแต่ตัวเลขบนสายวัดแล้วหันไปจดเลยที่กระดาษอยู่สักพักก่อนที่แขนใหญ่จะโอบเข้าที่ช่วงอกผมจนใบหน้าหล่อนั้นอยู่แค่เส้นผมคั่น ผมรับรู้ได้ถึงลมหายใจที่เบาลดต้นคอผมเล่นเอาขนลุกซู่ก่อนมันจะผละออกจากตัวผมแล้วโยนทั้งกระดาษที่เขียนไซร์และสายวัดทิ้งไปบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ที่พี่ๆนั่งอยู่จนทุกคนก็อึ้งไปตามๆกัน ผมมองตามแล้วจี๊ดเลยครับ เหมือนจำใจต้องมาทำอย่างนั้นแหละ

 

ที่ให้หยุดไม่ใช่ให้ทำตัวรังเกียจผมแบบนั้น แค่ให้หยุดความรู้สึกที่มันมากกว่าเพื่อน แต่นี่ที่มันทำเหมือนผมเป็นแค่หนอนกิ้งกือที่ไม่อยากเข้าใกล้ แต่นี่ยิ่งมันทำผมก็ยิ่งรู้สึกแย่

 

"ไอ้กวาง ชุดมึงถึงไหนแล้ว" พี่ฟินย์เป็นคนทำลายความเงียบที่เป็นอยู่ก่อนจะเดินเข้าไปดูกระดานวาดภาพอันนั้น

 

"แค่ร่างเอง ถ้าลงรายเอียดตอนนี้ไม่มีอารมณ์" นี่มึงกำลังจะบอกว่ากูเป็นคนทำให้มึงเสียอารมณ์งั้นสิ

 

"สวยดีนี่หว่า แต่ทำไมชุดมึงถึงโป๊จังวะ"

 

อะไรโป๊ มึงวาดอะไรไอ้ห่.า

 

ผมรีบวิ่งไปดูภาพนั้นที่พี่เขาบอกว่าโป๊ พอเห็นแล้วช็อกเลยครับ มันปิดแค่ฮ๋ำ(จู๋)ผมอะ

 

"มันโป๊ไปป่าววะมึง เอ้ย...มันโป๊ไปนะพี่กวาง" หน้าซีดเลยครับ ตกใจดิ นี่กูไม่มีอะไรไปโชว์ใครนะเว้ย แล้วถ้ากูเก็บน้องชายไม่มิดแล้วมันออกมาโตงเตงละจะทำไงกัน ไม่อายยั้นลูกบวชเลยรึไง

 

"นางฟ้าบนสวรรค์นะเว้ย มันก็ต้องเอาไว้ยั่วยวนเทวดาดิ" หือ...ปากมึงนะไอ้พี่ทิว

 

"แล้วตรงหน้าอกมันไม่เว้าไปหรอ อีกนิดเดียวจะเห็นทั้งก้อนแล้วนะ"

 

"คุณเธอ เท่าที่พี่ดูไซร้คุณเธอพี่ว่ามันคงไม่มีเป็นก้อนหรอก แบนสะขนาดนั้น" 

 

"แน่ใจนะว่าปากอะพี่ทิว!" เดี๋ยวมึงโดนกูฟาดหน้าแข้งใส่เถอะมึง ก็กูเป็นผู้ชายมันจะมีหน้าอกให้มึงมั้ย พูดมั้นคิด

 

"ดุอะคุณเธอ ไม่น่ารักเลย"

 

"ยังจะมาว่าคุณเธออีกนะพี่ทิว" ผมหันไปแว้ดพี่มันอีกครั้งก่อนเจ้าตัวจะหัวเราะเอิ้กอ้ากชอบใจ แต่ผมนี่สิเครียดเลยครับ เอาไงดีวะเนี่ย

 

"แต่กูชอบนะ มันเหมือนเทพนิยายดี อลังการดีว่ะ"

 

"กูก็คิดเหมือนกันกับฟินย์นะ กวางมึงวาดต่อเลย เอาให้ผู้ชายทั้งงานน้ำลายหกไปเลยนะเว้ย"

 

"มันต้องแน่อยู่แล้ว"

 

แล้วพวกมึงสามตัวเลยคิดถึงกูบ้างมั้ยว่าอยากให้ใครมาน้ำลายหกรึป่าว พวกมึงนี่ชอบมัดมือชกจริง เป็นทั้งก๊กเลยนะมึง

 

"ไอ้ทิว มึงจัดการเครื่องประดับให้ด้วย เอาให้แม่.งนั่งงงกันทั้งงานไปเลย" คุณหนูหันไปสั่งพี่ทิวที่ยืนยิ้มอยู่ พี่มันเองก็คิดนิดหนึ่งก่อนจะพูดต่อ

 

"ออกแนวงงเลยใช่มะ กูถนัดวะ"

 

พวกมึงนี่เต็มกันสักคนมั้ย ปวดหัวกันจริงๆ

 

ผมเลยทำได้แค่กลับไปนั่งที่เดิมก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นคอมตั้งโต๊ะที่อยู่เลยออกไป นี่ผมจะขอยืมได้มั้ยวะ ผมเลยเดินไปหาคุณหนูที่นั่งวาดภาพอยู่ก่อนจะเอ่ยขอ

 

"มึงๆ กูขอส่งจดหมายหาพ่อหน่อยได้มั้ย ไม่ได้ติดต่อมาหลายอาทิตย์แล้ว" มันเงยหน้ามามองผมก่อนจะเลยไปที่คอมตัวนั้น มันพยักหน้าให้ผมเล็กน้อยแล้วหันกลับไปวาดภาพต่อ เหมือนไม่อยากยุ่งกับผมมากมายอย่างนั้นแหละ

 

"มึงจะเป็นแบบนี้ตลอดไปเลยรึไง" ผมถามมันเสียงเย็นอย่างเหลืออด มันจะไม่มากเกินไปรึไง

 

"มึงเป็นคนเลือกเอง"

 

อึก...เป็นเพราะกูงั้นสิ

 

"งั้นมึงก็ทำให้ตลอดละกัน"

 

"มันแน่นอนอยู่แล้ว เพราะมึงมันก็แค่คนใช้ที่บ้านกู อย่าสำคัญตัวผิดนักเลย"

 

อึก...สำคัญตัวผิดงั้นหรอ

 

แค่คนใช้งั้นหรอ

 

ไอ้กวาง...มึงพูดอะไรออกมา

 

"คุณเธอ...ร้องไห้ทำไม ไอ้กวางมึงว่าอะไรน้องวะ"

 

ทำไมผมถึงร้องไห้ล่ะ ทำไมน้ำตาผมถึงไหล...

 

"กูแค่พูดความจริง"

 

ความจริงที่กูไม่สำคัญงั้นสิ ไอ้เหี้.ย กูเกลียดมึง!!!

 

ไอ้กวาง!!!!

 

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

130616