ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

by nooonaa



By nooonaa





"คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!" 20 : ทางเลือก



+ผงฝุ่น+



ไอ้บ้านี่!

มึงใช้ความพยายามสูงมากไหม ที่จะเต๊าะกูเนี่ย!

"สัดเฮียร์! มึงจะลูบอีกนานไหม!"

เหี้ย!

ผมพยายามปัดมือมันออกจากหัวนมน้อยๆของผมหลายต่อหลายครั้ง แต่มือใหญ่ก็ยังคงพยายามที่จะกลับมาลูบคลำมันต่อ ผมเลยต้องจับมือมันไว้ให้แน่นแล้วกดลงกับเตียงนิ่งก่อนจะหันหน้าไปด่าอีกฝ่ายที่กำลังตีสีหน้าเรียบเฉย

"อ่าว...นึกว่าหลับไปแล้ว"

หืม!

"แล้วมันจะหลับได้ไหม! ถ้ามือมึงเอาแต่จะลูบจะคลำแบบนี้เนี่ย!" พอเริ่มเคลิ้มๆก็เริ่มสะกิดนั่นลูบนี่ แล้วแบบนี้ใครมันจะไปหลับลงกัน

ไอ้หื่นนี่!

"ก็มันลื่นมือดีนี่หว่า" ไม่รู้ว่าพี่ถ่านนั้นคิดถูกหรือคิดผิดที่บอกว่าจะเอาลูกน้องกลับหมด มันเลยทำอะไรไม่เกรงใจกันเลย ยิ่งเราสองคนมานอนอยู่บนเตียงที่มีบรรยากาศเป็นใจมากมายขนาดนี้ ก็คงไม่ต้องพูดอะไรมากหรอกมั้งว่ามันคิดจะทำอะไร

ผมน่ะรู้ว่ามันอยาก...แต่มันก็ควรจะเกรงใจผมบ้างสิ!

"หยุดเลยมึง...กูง่วง!" วันนี้ยิ่งมีแต่เรื่องเครียดจนหมดแรง ผมเลยไม่มีอารมณ์จะทำอะไรทั้งนั้นนอกจากนอน

ผมสั่งมันเสียงเข้มก่อนจะคุดตัวจนเกือบจะเป็นลูกบอล เพื่อที่ว่ามันจะไม่สามารถเอามือเข้ามาล้วงผมอีก ซึ่งร่างสูงข้างๆก็คงรู้ว่าผมทำแบบนี้ทำไม มันเลยยอมที่จะถอนมือออกก่อนจะดึงผ้าห่มให้คลุมตัวผมเราจนถึงคอ

"วันหลังก็ได้"

หือ! ยังจะกล้าพูดอีกนะมึง!

ผมตวัดตาใส่มันอย่างจังแต่มันก็มองผมเฉยด้วยนิสัยนิ่งๆของมัน ก่อนจะกระชับผมให้เข้าสู่อ้อมกอดมันยิ่งขึ้น

"วันหลังของวันหลังก็ได้"

"สัด! แล้วมันจะต่างกันไหม!"

เหี้ย! นี่กูมีแฟนบ้าไปแล้วแน่ๆ!

"หึๆ" แล้วมันก็ขำรัวเหมือนชอบอกชอบใจใหญ่เลยครับ ซึ่งผมก็ทำได้แค่นอนนิ่งๆแล้วกัดฟันเพราะหมั่นไส้อยู่คนเดียว

"นอนเลยมึง พรุ่งนี้มีเรียน!"

"อืม"

สิ้นเสียงตอบรับในลำคอนั้น...ร่างสูงที่แสนจะอบอุ่นของผมก็ค่อยๆจับหัวผมให้หนุนแขนตัวเองช้าๆก่อนที่เราทั้งสองจะเข้าสู้ช่วงนิทรากัน

อ่า...พอเวลาเรื่องวุ่นวายมันจบ ทุกอย่างมันก็ดูมีความสุขจริงๆนะ




~เช้าวันต่อมา~



วันนี้ผมกับไอ้เฮียร์เราปั่นจักรยานมาครับ ปั่นมาแต่เช้าเลย พอมาถึงเราก็ไปหาอะไรกินที่โรงอาหารกัน เล่าแค่นี้ก็คงไม่ต้องพูดอะไรให้มากอีก เพราะมันคงชัดพอที่ผมจะบอกว่า...ผมแม่งโคตรฮอตอะ

"สุดยอดเลยเฮีย...อย่างหวาน"

หวานบ้านพ่อมึงสิไอ้พีช!

เสียงแซ่วอย่างนี้มันดังไปทั่วเลยครับ ตั้งแต่ผมเดินเข้าโรงเรียนมาจนกระทั่งผมเอาข้าวเข้าปาก

เหี้ยแม่ง! พวกมึงจะแซ่วกูทำเพื่อ!

ผมไม่รู้ว่าข่าวพวกเรามันดังมากขนาดไหน หรือว่าใครๆในโรงเรียนจะรู้แล้วว่าผมกับมันรักกัน แต่ถ้ารู้...ผมคงไม่กล้ามองหน้าใครแน่ๆ

ไม่ใช่ว่าผมเห็นแก่ตัวนะ แต่ดูดิ...เป็นทาสอยู่ๆดีก็กลายมาเป็นแฟนกันซะงั้น แถมเมื่อก่อนยังบอกว่าเกลียดอีกคนด้วย

มันกลืนคำตัวเองอะ...เข้าใจปะ!

เห้อ

"ฝุ่น...กินแค่นั้นมันจะอิ่มรึไง" ตาคมดุมองหน้าผมสลับกับจานเข้าไปมาก่อนจะตักหมูพะโล้ของตัวเองมาใส่จานผมให้

"กินอีก...เอวมึงเล็กเกินไปแล้ว"

อึ้ง!

มันดูแลผมอะ...แม่งซึ้งโคตร

ผมมองหมูชิ้นนั้นแล้วก็ต้องอมยิ้ม ก็เมื่อก่อนมันใช้แต่ผม แต่กูตอนนี้ดิ...

"มึงบ้าเปล่าเนี่ย...ยิ้มคนเดียว"

แป่ว

หมดอารมณ์เลยกู

ผมฟังแล้วเหมือนเกิดหลุมดำในสมอง

เหี้ย! ปล่อยให้กูซึ้งกับการกระทำของมึงสักระยะได้เปล่าวะ!

ผมเลยแบะปากใส่มันอย่างล้อเลียนก่อนจะจัดการยัดหมูมันเข้าปากก่อนจะเคี้ยวจนแก้มตุ่ย

"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง"

"อะไรของมึง" มันยังไม่รู้ครับว่าผมเคือง ผมเลยเชิดหน้าใส่มันให้ซะ แต่อีกฝ่ายกลับมองหน้าผมพลางส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปซื้อของกินต่อ

โห...มึง ไม่สนใจกูเลยนะสัด

อื่ย!

เห็นหน้านิ่งๆนั่นแล้วประสาทมันเริ่มจะเสีย เลยรีบก้มหน้าก้มตากินข้าวลูกเดียว พอกินอื่มก็ลุกขึ้นออกจากโต๊ะนั้นเพื่อจะเดินขึ้นห้อง แต่ยังไม่ทันที่ผมจะก้าวได้เกินสองก้าว มือใหญ่ก็คว้าเข้าที่ข้อมือของผมไว้ก่อนจะดึงให้กลับมา

"จะไปไหน"

สนใจกูด้วยรึไง!

"ขึ้นห้องดิ!" เสียงผมนี่ประชดอย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่อีกฝ่ายยังคงจับแขนผมไว้ แต่พอผมทำท่าจะเดินกลับ มันก็ยื่นอะไรบางอย่างมาตรงหน้า

"กินนมก่อน...เดี๋ยวหิวก่อนเที่ยง"

อะไรนะ

ผมมองนมกล่องรถช็อกโกแลตที่ผมชอบก่อนจะหันกลับไปมองหน้ามัน

"ให้กูหรอ"

"อืม" สิ้นเสียงตอบรับแสนสั้นนั้น มันก็ค่อยๆแกะหลอดออกมาแล้วจิ้มลงไป ก่อนจะยื่นมาให้ผม

"ดื่มก่อน"

ผมรับมันมาดื่มจนหมดกล่องพลางจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่ง มันเลยรีบเดินกลับไปเก็บจานข้าวของผมกับมันก่อนจะเดินมาเอากล่องนมผมไปทิ้งอีกครั้ง

มัน...เป็นคนปากร้ายแต่ใจดีใช่ไหมนั่น

อ่า...ใจผมเต้นแรงเลยอะ

"มึงจะขึ้นห้องเลยใช่ไหม"

หืม

"ทำไม มีอะไร" อยู่ๆมันก็ถามแบบนั้น ผมเลยต้องถามกลับ ร่างสูงเลยหยิบกระเป๋าเราสองคนไปถือก่อนจะเดินนำผมไปที่ตึกเรียน

"งั้นเจอกันตอนเข้าแถวนะ เดี๋ยวกูไปหาแก๊งก่อน"

"มีเรื่องอะไรหรือเปล่า" มาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเลยนะมึง

"เปล่าหรอก"

ดูสถาพเหมือนจะไม่ใช่มั้งไอ้เฮียร์

"ไอ้เฮียร์!" ผมกดเสียงต่ำให้มันพูด จนอีกฝ่ายถอนหายใจออกยาวก่อนจะเดินเข้ามากอดคอผมให้เดินตามตัวเองไปทางที่แก๊งพวกมันอยู่

"ทำไมไม่พูดล่ะ"

"เดินตามมาเถอะ เดี๋ยวก็รู้เอง"

อะไร...มึงจะให้กูไปที่แก๊งมึงด้วยรึไง

แต่ผมก็ไม่ถามอะไรอีก จนเรามาถึงโต๊ะม้าหินแหล่งกบดานของพวกบ้าอย่างแก๊งอันธพาลหลังห้อง แต่พอถึง...เสียงแซ่วก็ดังทั่วบริเวณจนผมต้องมุดหลังอีกคนทันที

"โหยๆ พามาเปิดตัวรึไงวะ"

สัด! อย่าเสียงดังสิเว้ย!

"เอาจนได้นะเฮีย เจ๋งฉิบอะ"

เจ๋งบ้านพ่อมึงสิ

แม่ง! หยุดแซ่วสักทีเถอะ กูเขิน!

"บอกให้พวกมันเงียบเลย!" ผมกระซิบใส่ร่างสูงโปร่งท่ามกลางเสียงวี้ดวิ้วจากเพื่อนๆของมัน ไอ้เฮียร์เลยตีหน้านิ่งใส่ทั้งโต๊ะจนทุกคนเงียบกริบ

"....."

เหี้ย! แม่งโหดฉิบ!

"อย่าตีหน้าโหดดิเฮีย กูหลอนนะเว้ย"

สมน้ำหน้า!

ผมยิ้มเยาะพวกมันจนไอ้โต้งนั้นชี้หน้าผมเหมือนขอคาดโทษไว้ แต่ผมก็ทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวจนร่างสูงดึงผมให้ลงไปนั่งตักตัวเอง

"เห้ย! ไอ้เฮียร์!" ผมดันตัวอีกฝ่ายไว้ไม้ยอมลงนั่ง แต่มันก็กดเอวผมจนนั่งลงไปได้ แถมยังกล้าดีมารัดเอวผมซะแน่น

"ฝุ่น...อย่าดิ้นได้ไหม"

สัด!

"แล้วมึงจะให้กูนั่งตักมึงในโรงเรียนเนี่ยนะ!" สมองมึงนี่หัดคิดหน่อยสิเว้ย!

"ใครจะมาสนใจ"

ดูๆ ดูมันคิด

เออ! ถึงกูจะพูดยังไงมึงก็คงไม่สนแล้วมั้ง

"งั้นมึงก็รีบๆคุยกับเพื่อนมึงไปเลย" ผมบอกกับมันเสียงอ่อน ก่อนที่จะยอมนั่งเฉยๆไม่พูดอะไร มันเองก็มองหน้าผมสักพักโดยไม่พูดสักคำ จนเพื่อนมันหันมาถาม

"ไอ้เจมส์อะเฮีย"

เออใช่...ยังไม่เห็นมันเลย

"ไม่รู้...แต่ก็ดีที่ตอนนี้มันไม่อยู่ เพราะกูมีเรื่องจะคุยกับพวกมึง"

อะไรกันวะ...ชักดูเครียด

"เรื่องอะไรวะ" เพื่อนมันเองก็รีบถามเพราะสีหน้าอีกฝ่ายดูเครียดเกินไป คนอื่นๆเองก็รีบเดินมารวมกลุ่มที่โต๊ะจนครบ ก่อนที่มันจะเริ่มพูดต่อ

"กูตัดสินใจแล้ว...กูจะเข้าเรียนที่มหาลัยG"

หืม...มหาลัยเดียวกับพี่ถ่านเลยนิ

"เอางั้นหรอวะ กูนึกว่ามึงจะไปมหาลัยT ซะอีก" มหาลัยทั้งสองเป็นมหาลัยมีชื่อเสียงที่สุดในประเทศ คนเก่งอย่างมันก็คงไม่ยากที่จะเข้า แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงต้องทำเหมือนกับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่

"คิดดีแล้วหรอวะมึง มึงก็รู้ว่าถ้ามีเลือกมหาลัยไหนมันก็เท่ากับว่านั่นคืออนาคตมึงเลยนะ"

อนาคตอะไรกันวะ จบมาจากมหาลัยไหนมันก็เหมือนกันไม่ใช่รึไง หรือว่ามันมีอะไรที่มากกว่านั้นอีก

"กูคิดดีแล้ว...แล้วพวกมึงล่ะ จะไปกับกูไหม"

คำถามนั่นเล่นเอาทุกคนในบริเวณเงียบ เงียบชนิดที่ว่าผมสามารถได้ยินเสียงลมที่พัดผ่าน จนอีกฝ่ายเริ่มเอ่ยคำถามออกมาอีกครั้ง

"เพราะเรื่องนี้ใช่ไหม มึงถึงไม่อยากให้ไอ้เจมส์รู้"

แค่เรื่องมหาลัยทำไมต้องทำมาเป็นมีลับลมคมนัยอะไรกันด้วย นี่ผมชักไม่เข้าใจแล้วนะ

"อืม" ไอ้เฮียร์เองก็ตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะหันมามองหน้าผม

"กูจริงจังมากนะ...แล้วกูก็อยากจะให้พวกมึงไปกับกูด้วย" ประโยคสุดท้าย...มันละสายตาจากผมไปที่แก๊ง ก่อนที่มันจะจ้องตาทุกคนนิ่ง

"กูรู้ว่าพวกมึงชอบอีกทางเลือกมากกว่า แต่กูคิดว่าทางเลือกนี้มันใช่สำหรับกู"

มันยังคงบอกความรู้สึกกับพวกเพื่อนๆ จนหนึ่งในนั้นเริ่มเดินมาตบไหล่กว้างนั้นเบาๆ

"ใช่ว่าพวกนั้นมาชวนพวกเราเข้าแก๊งแล้วเราจะชอบนะเว้ย มึงก็รู้...ยังไงเพื่อมันก็ต้องสำคัญกว่า"

"หึ...ขอบใจมึงมาก"

"กูเองก็ชอบแก๊งดับเบิ้ลดีมากกว่าว่ะ กูว่าเฮียถ่านแม่งเจ๋งกว่าเฮียพลบค่ำอีก" คราวนี้เป็นไอ้โต้งที่พูด แต่มันเล่นเอาผมเริ่มตะหงิดหน่อยๆ

เฮียถ่าน...ใช่คนเดียวกับพี่ชายผมหรือเปล่า

ถ้าใช่...แล้วทำไมถึงมีพี่ถ่านเข้ามาเกี่ยวด้วยล่ะ

"งั้นกูเอาด้วย" พอเริ่มมีคนร่วมวง ทุกคนต่างก็เริ่มเห็นด้วย ไอ้เฮียร์เลยค่อยๆปล่อยยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยคำขอบคุณให้ทุกคน

"ขอบใจพวกมึงมาก...ที่ไม่ทิ้งกู"

"ก็พวกเรามันเด็กเลวนี่หว่า ถ้าทิ้งมึงไปแล้วใครจะคบกับพวกเราวะ ฮ่าๆ" ไอ้พีชมันพูดติดตลกแต่เล่นเอาทุกคนขำกันลั่นโต๊ะ ก่อนที่มันจะถูกขัดด้วยเสียงใสของใครบางคน

"หัวเราะเสียงดังจังวะ! พวกมึงนี่สอนไม่รู้จักจำ!"

ป้าบ!

"ไอ้สัดเจมส์!" เสียงด่าตามเสียงสมุดฟาดที่หนังหัวมาติดๆก่อนที่ไอ้พีชจะขยี้หัวตัวเองจนยุ่ง แต่ไอ้คนทำกลับยิ้มหัวเราะชอบอกชอบใจใหญ่ก่อนจะหันมากัดผมเสียงหมั่นไส้

"สาธุ! กูขอให้มึงโดนแฟนคลับไอ้เฮียร์ตบ"

สัด!

เสียวสันหลังวาบเลยมึง!

"งั้นกูก็ขอให้พี่ถ่านมีกิ๊ก!"

เอาสิมึง! จี๊ดไหมล่ะ!

"สัดฝุ่น! มึงเคยตายไหมไอ้เหี้ย!" แล้วมือเล็กก็คว้าหนังสือเล่มเดิมจะเข้ามาตีผมให้ได้ ผมเลยให้ไอ้ยักษ์ข้างตัวช่วยห้ามให้ก่อนที่มันจะได้ทันลงมือ

"ไอ้เฮียร์! ช่วยกูด้วย!"

"คิดว่ากูจะกลัวผัวมึงรึไงไอ้เตี้ย!"

ป้าบ!

มันด่าเสร็จก็ฟาดหนังสือลงมา แต่โชคยังดีที่ไอ้เฮียร์เอาแขนมาบังไว้ให้ ก่อนจะที่มันจะสั่งให้เพื่อนมันช่วยจับไอ้เจมส์เอาไว้

"ไอ้โต้ง! จับมันดิ๊!"

"สัด! แน่จริงก็อย่าช่วยมันสิวะ!"

ไอ้เหี้ย! ถ้าไม่ช่วยกูก็ตายดิวะ!

"พอได้แล้วน่า" ไอ้ยักษ์บอกกับมันเสียงรำคาญก่อนจะดันผมให้ลุกขึ้น

"กูขึ้นห้องก่อนนะ"

"อย่าเพิ่งไป! เอาเมียมึงมาให้กูเตะปากก่อน! เหี้ย! อารมณ์เสียเว้ย!"

มันโวยวายลั่นเลยครับ พอผมกับไอ้เฮียร์เดินออกมา แต่อีกคนก็ไม่สนใจที่จะทำตาม ผมเลยแลบลิ้นใส่มันเข้าให้อีกรอบ

"ไอ้เตี้ย!"

สมน้ำหน้ามึง ฮ่าๆ

ผมหัวเราะชอบอกชอบใจอยู่คนเดียวจนคนข้างตัวต้องกดหัวผมเข้าอกตัวเองเพื่อให้หยุด

"ดูหลอนๆว่ะ มึงเก็บกดอะไรเปล่าวะ" มันมองหน้าผมด้วยใบหน้าเหยเกสุดๆ จนผมจ้องหุบยิ้มแล้วนิ่ง

กูบ้าไปแล้วจริงๆหรอ

ไม่มั้ง

"เปล่าสักหน่อย...เออ ว่าแต่...เฮียถ่านที่พวกมึงพูดถึงนี่ใครหรอ ชื่อเหมือนพี่กูเลย"

"มึงไม่รู้จริงๆหรอวะ หรือว่านี่มึงแกล้งโง่" อยู่ๆมันก็ถามผมเสียงสูงก่อนจะจับไหล่ผมให้หันไปจ้องตามัน เหมือนกับว่ามันอยากจะจับผิดว่าผมแกล้งมันรึเปล่า

"ถ้ากูรู้แล้วกูจะถามมึงไหม!"

เหี้ย! พูดมาได้!

"เออๆ"

"เออๆ แล้วก็เล่าสิวะ มึงจะเก็บไว้ทำเจ้ารึไง" อย่ามาตีมึนนะเว้ยสัด กูไม่ได้โง่ขนาดที่จะลืมมันง่ายๆนะ

"มึงนี่รู้อะไรเกี่ยวกับพี่ชายมึงบ้างเปล่าวะ ถามจริง"

พี่ถ่านน่ะหรอ...รู้สิ ก็นั่นมันพี่ชายผมนี่นา

"พี่ถ่านอายุยี่สิบสอง เป็นคนหลายบุคลิก เอาแน่เอานอนไม่ได้ บางทีก็เจ้าเล่ห์ บางทีก็อารมณ์ร้อน หรือไม่บางทีก็โหดซะไม่มี แล้วก็...พี่ถ่านเรียนทันตะ มหาลัยG แถมคาดว่าน่าจะได้เกียรตินิยมเหรียญทองด้วย"

มีอะไรอีกไหมนะ

"ที่กูถามนี่หมายถึงว่า...มึงรู้ไหมว่าเวลาพี่มึงอยู่มหาลัย เขาเป็นใคร"

เป็นใคร

"ก็เป็นนักศึกษาไง"

"เหี้ย! โง่บรม!"

"สัดเฮียร์! ทำไมต้องด่ากูด้วย!" อยู่ๆมันก็สบถใส่ผมอย่างหัวเสียก่อนจะขยี้หัวตัวเองจนยุ่ง

"ก็มึงมันโง่จริงๆนี่หว่า นี่มึงไม่รู้รึไงว่าพี่มึงเป็นอันธพาลคุมมหาลัยG น่ะหะ"

หือ!

เอา...เอาใหม่สิ

"มึงว่าอะไรนะ" ผมว่าผมต้องฟังผิดแน่ๆ มันอาจจะไม่ใช่ก็ได้มั้ง

อันธพาล

พี่ถ่านไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอก ถึงจะมีกลุ่มขนาดใหญ่แต่ก็ไม่น่าใช่

"กูจะอธิบายให้มึงฟังง่ายๆนะ ตอนนี้มีอยู่สองแก๊งที่น่ากลัวที่สุด ก็คือแก๊งของมหาลัยT และมหาลัยG สองแก๊งนี้เขม่นกันมานานเพราะยังชิงตำแหน่งสูงสุดไม่ได้ว่าใครจะได้ครองแถบนี้ทั้งแถบ แล้วพอมึงฟังแค่นี้มึงคิดไหมว่าหัวหน้าแก๊งสองแก๊งนี้ต้องโหดใช่ย่อย"

โหดใช่ย่อย?

"คงจะอันตรายน่าดู"

"ไม่ใช่แค่อันตราย แต่สามารถคุมพวกตำรวจได้หมดด้วย"

สุดยอด!

มีเรื่องแบบนี้จริงๆหรอวะ

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่กูอะ" มาถึงตอนนี้กูก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี พี่ถ่านคนดีของผมจะไปเกี่ยวข้องอะไรกับพวกมัน

"จะไม่เกี่ยวได้ไงเล่า! ก็พี่มึงเป็นหัวหน้าแก๊งของมหาลัยG น่ะสิวะ!"

มึง...มึงว่าอะไรนะ

พี่ถ่าน....หัวหน้าแก๊ง....มหาลัยG

เหี้ย!

"มึงล้อกูเล่นรึไง! อย่ามาอำกูนะเว้ย!"

สัด! มันใช่เรื่องน่าเอามาเล่นไหมเนี่ย

"อำบ้านพ่อมึงสิ ถ้ากูอำกูคงไม่นอนหยอดเข้าต้มเป็นอาทิตย์อย่างนั้นหรอกมั้ง แถมยังเล่นเอากูกลัวจนขี้แทบขึ้นสมอง"

มันพูดไปก็ทำท่าขนลุกไปจนผมจับความรู้สึกได้ว่ามันไม่ได้ล้อเล่น ผมเลยต้องเค้นถามเพื่อความแน่ชัดอีกครั้ง

"ถ้าอย่างนั้นวันที่เกิดเรื่อง...."

"มาครบแก๊งเลยล่ะ"

อึก!

ไม่จริง!

นี่ผมช็อกจริงๆนะ ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนั้น พี่ถ่านก็ดูเหมือนวัยรุ่นเพล์บอยปกติ แต่ทำไมถึงไปเกี่ยวข้องกับคนอย่างนั้นได้

"แล้วมึงจะไปเข้ามหาลัยเดียวกับพี่ถ่านทำไม" ถ้าเข้าไป...มีหวังได้โดนเชือดแน่ๆ

ผมคิดไม่ตกกับเรื่องนี้จริงๆ แต่พออีกฝ่ายบอกเหตุผลที่มันยอมเข้า ก็เล่นเอาผมอึ้งจนพูดอะไรต่อไม่ถูก

"ก็ถ้ากูไม่ทำอย่างนี้...คนอย่างเฮียถ่าน คงไม่มีวันปล่อยให้กูดูแลมึงแน่ๆ"

"ไอ้เฮียร์..."

เหี้ย! ทำไมผมต้องทำให้คนอื่นต้องมาเดือดร้อนด้วยเนี่ย!

"มึงไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอก มันเสี่ยงเกินไป" ไม่รู้ว่าพี่ถ่านจะทำอะไรกับมึงบ้าง ยิ่งพี่เขาเป็นคนเอาแน่เอานอนกับอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง มันก็ยิ่งทำให้ดูลำบากยิ่งขึ้น

"กูไม่ยอมแพ้หรอก...กูทนมาได้ขนาดนี้แล้ว ถึงจะเจออีกเยอะขนาดไหน...กูก็ทำให้มันไม่เสียเปล่า"

มึงคง...ไม่เคยยอมแพ้กับอะไรเลยสินะ

"กูขอบใจมึงมากนะ...ที่ยอมทำเพื่อกูขนาดนี้"

"....." แต่มันไม่ตอบอะไรผมต่อ แต่กลับทำเพียงแค่ลูบแก้มผมเบาๆ

"ขอบใจมึงมากจริงๆ" ผมย้ำความในใจให้อีกฝ่ายรับรู้เป็นครั้งที่สองเพราะผมรู้สึกว่ามันไม่พอที่จะบอกมันให้รู้ว่าผมคิดแบบนั้นจริงๆ ไม่นานผมเลยได้รับรอยยิ้มสวยที่มักจะเกิดนานๆทีเท่านั้น

"อย่ามานอกใจกูละกัน"

หึ...ไอ้บ้าเอ๊ย

"ไม่มีทางหรอกน่า" ผมยิ้มรับกับคำขอของมันก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือข้างที่ลูบแก้มผมไว้

หึ...แล้วมันจะทำได้ไหมล่ะ ก็มึงเล่นโหดซะขนาดนี้

แล้วอีกอย่างนะ...กูคงหาใครที่ยอมทนทุกอย่างเพื่อกูแบบมึงไม่ได้แล้วล่ะ

"เออ! แล้วทำไมมึงถึงไม่อยากให้ไอ้เจมส์รู้เรื่องนี้ล่ะ พวกมึงเป็นเพื่อนสนิทกันไม่ใช่หรอ" เพิ่งนึกขึ้นมาได้ก็ต้องรีบถาม แต่อีกฝ่ายกับถอนหายใจออกยาวจนผมเริ่มเครียดแทน

"เห้อ...."

"ทำไมหรอ...มีอะไรกัน" ผมไม่ได้อยากจะเซ้าซี้นะ แต่ยิ่งมันไม่บอกอะไร ผมยิ่งไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย

"ที่จริงแล้ว...เมื่อหลายเดือนก่อนก็มีอีกแก๊งมาชวนกูเข้ากลุ่ม แต่ไอ้เจมส์อยากให้กูเลิกเป็นอันธพาล มันเลยพยายามทำทุกอย่างให้กูปฏิเสธพวกนั้นไป แล้วถ้าครั้งนี้มันรู้อีก...ผลคงเป็นแบบเดิม"

สรุปแล้ว...ยังไงมึงก็จะเลือกกูสินะ

อืม...เข้าใจแล้ว

"ถ้าอย่างนั้น...กูจะคอยให้กำลังใจมึงจนพิชิตพี่ถ่านได้นะ"

ผมคงทำได้แค่นี้...เพราะตัวผมเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะสามารถทำอะไรได้มากกว่านี้หรือเปล่า ยิ่งตัวพี่ถ่านเองก็คงไม่ฟังผมมากสักเท่าไหร่ ดังนั้นผมจะพยายามอยู่เคียงข้างมัน...ทุกวินาที

"ไปกันเถอะ...ไปเข้าแถวกัน" แต่แล้วมือใหญ่ก็ดันผมให้ออกเดิน เหมือนกับว่ามันอยากจะให้ผมจบเรื่องนี้...และหยุดพูดถึงมัน ผมเลยต้องจำใจที่จะต้องเก็บคำถามมากมายไว้ ก่อนจะเดินไปที่หน้าเสาธง

ไม่นานพอพวกเราแยกย้ายกันเข้าห้อง...วิชาแรกก็เป็นคาบแนะแนวการศึกษาต่อ ผมก็นั่งฟังพลางคิดว่าตัวเองนั้นอยากจะเรียนอะไร ที่จริงตัวผมนั้นไม่เคยจะมานั่งคิดเรื่องนี้เลยสักครั้ง เพราะมันยังค้นหาความชอบตัวเองไม่พบ แต่ไม่ว่ายังไงผมก็คงไปไหนไม่พ้นจากมหาวิทยาลัยเดียวกับพี่ถ่าน

เห้อ...ต้องไปอยู่ภายใต้การดูแลของพี่ถ่านอีกแล้วหรอเนี่ย

"ลองกลับไปคิดดูนะว่าอยากเรียนอะไร แล้วเอามาให้อาจารย์ดูว่าต้องทำยังไงบ้างนะ"

เห้อ...น่าเบื่อ

ปึก!

อยู่ๆหัวผมก็โดนอะไรบางอย่างเคว้งใส่เบาๆ ผมเลยหันไปมองก่อนจะพบเศษกระดาษปั้นเล็กๆหล่นอยู่ไม่ห่าง

ของใคร?

ผมมองไล่ตามจนเห็นว่าเป็นไอ้แซมยักคิ้วหลิ่วตาให้ ผมเลยรู้ว่าคนปานั้นเป็นใคร จึงหยิบมันขึ้นมาอ่าน

'มึงจะเข้าคณะอะไรวะ มหาลัยไหน'

จะถามทำไมวะ...หรือมึงจะเข้ากับกูด้วยรึไง

ผมมองหน้ามันพร้อมจะเขียนตอบลงไปในกระดาษ มันเองก็ดูจะตื่นเต้นมากเป็นพิเศษกับคำตอบผม แต่พอมันได้รับจดหมายคืนแล้วอ่านมัน หน้านี่แทบจะแหยแล้วรีบส่งตีนมาให้ผม

'มหาลัยไหนก็ได้ที่ไม่มีมึง'

ฮ่าๆ

ผมล้อเล่นนะ ผมแค่หมั่นไส้มันนิดหน่อยเท่านั้นเอง

พรึบ!

แต่แล้วอยู่ๆกระดาษแผ่นนั้นก็ถูกมือใหญ่ของใครบางคนที่เคยนั่งอยู่ด้านหลังเมื่อกี้แย้งไป ผมกับไอ้แซมก็นั่งอึ้งเมื่อมันคลี่กระดาษออกเพื่ออ่านข้อความข้างใน

"ไอ้เฮียร์...มีไรวะ" ผมถามมันเสียงอ่อนเพื่อมันละสายตาออกจากกระดาษแผ่นนั้น ก่อนที่ตาคมดุน่ากลัวจะตวัดไปหาไอ้แซมที่นั่งอยู่ข้างๆ

"ทีหลังจะส่งจดหมายอะไรให้มัน...ต้องเอามาให้กูดูก่อน เข้าใจไหม"

เอื้อก!

เสียงดุนั้นเล่นเอารอบบริเวณต่างกลืนน้ำลายลงคอเป็นแถว ก่อนที่คนสร้างบรรยากาศนี้จะโยนเศษกระดาษคืนให้เจ้าของ

"หมั่นไส้เว้ย! มึงหึงก็บอกมาเถอะสัด! อย่าทำมาเป็นเก๊กมาก! รำคาญลูกกะตาเว้ย!"

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเสียงใคร เพราะคนที่กล้าต่อปากต่อคำและกัดอาเฮียอย่างมันได้ก็มีแค่เพื่อนเลิฟของมันเอง แต่สิ่งที่มันแซ่วลั่นห้องนั้นกลับเล่นเอาทุกสายตาหันมามองที่ผมหมด

สัดเจมส์! หาเรื่องให้กูแล้วไหมล่ะ!

ผมเลยต้องทำเป็นเหม่อเหมือนไม่รู้เรื่องก่อนจะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านแก้ขัด และดูเหมือนผมจะสามารถหนีรอดพ้นได้ ถ้าไม่ติดที่ไอ้บ้าตัวโย่งนี่

"กูจะหึงจะหวงมันก็เรื่องกู...ไม่เกี่ยวกับมึง"

อุ! แรง!

"ใช่สิ...กูมันไม่สำคัญสำหรับมึงแล้วนิ!" ร่างบางผิวขาวยังคงตัดพ้อใส่เหมือนน้อยใจเพื่อนตัวเองมาก แต่ไอ้คนดัดจริตอย่างไอ้เจมส์นั้น ผมไม่เชื่อหรอกว่ามันจะน้อยใจจริง แล้วยิ่งไอ้โย่งมันสวนกลับก็ยิ่งชัด

"กูว่า....มึงเอาเวลาไปนั่งอมยิ้มกับไอ้ดอกกุหลาบสีเหลืองตรงหน้ามึงต่อเถอะ เพื่อที่ว่าบางทีคนส่งมาให้...จะได้รู้ว่ามึงกำลังคิดถึงเขาอยู่"

อุ!

"สัดเฮียร์! มึงพูดอย่างนี้หมายความว่าไงวะ! ใครคิดถึงใคร! มึงพูดดีๆนะเว้ย!" คำสวนนั้นเล่นเอาอีกฝ่ายหน้าแดงเป็นลูกตำลึง จนไอ้เจมส์ต้องลุกขึ้นมาชี้หน้าด่าไม่ยั้ง แต่ไอ้หน้าตายนี่กลับทำเพียงแค่ยักไหล่แล้วเดินกลับไปนั่งทีตัวเอง

"ก็แล้วแต่จะคิด..."

"สัดเฮียร์!!" ร่างบางถลาเข้ามาหาไอ้โย่งเอาเป็นเอาตาย โดยทีเพื่อนคนอื่นๆคอยยึดไม่ให้มันไป แต่ไอ้บ้านี่ก็ทำเป็นนั่งนิ่งไม่สนใจเพื่อนมันเลยสักนิด จนไอ้เจมส์หมดแรงและกลับไปนั่งทีตัวเอง

"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!"

สีหน้ามึง...ดูจะอายมากนะไอ้เจมส์

ปึง!

อะ!

อยู่ๆด้านหลังของผมก็โดนโต๊ะเข้ามากระแทกเบาๆ ก่อนที่มือใหญ่จะคว้าคอผมให้เอนหลังไปหา

"อย่าเสือกมาทำอะไรมุบมิบกับคนอื่นต่อหน้าและลับหลัวกูอีกนะมึง"

เออ...อะไรคือมุบมิบของมึงวะ

"กูไม่ได้ทำอะไรเลยนะ" ผมบอกกับมันเสียงเบาเพราะสับสนกับสิ่งที่มันพูด แต่ไอ้นี่กลับดันมาขู่ผมต่อ

"ไม่ว่ามึงจะเจออะไรมาก็ต้องมาบอกกูทั้งหมด อย่าให้กูมารู้เองนะมึง...ไม่งั้นกูเอามึงตาย"

สัด!

ทำไมต้องมาขู่กูด้วยเนี่ย

หรือว่ามันจะเป็นอย่างที่ไอ้เจมส์แซ่วกัน ที่บอกว่า...มันหึงผม

อึก!

ฉ่า!

น่ารักวะเห้ย!

และแล้วผมก็อมยิ้มจนแก้มปริ แถมหัวใจมันยังเต้นแรงจนยากที่จะควบคุม ผมเลยทำได้แค่พยักหน้ารับก่อนจะบอกย้ำให้มันมั่นใจ

"จะบอกทุกเรื่องเลย ไม่ต้องหึงนะ"

อึ้ง!

สิ้นเสียงผม...ตาคมดุก็เบิกกว้างเล็กน้อยก่อนที่มันจะดึงตัวเองกลับที่

"ใครบอกว่ากูหึงมึง"

หึๆ...ปากแข็งจริงๆ

"ไม่ต้องบอกก็ดูรู้น่า" ผมเอื้อมมือไปตบแก้มสากเบาๆสองสามทีอย่างหยอกล้อ จนอีกคนต้องเบียนหน้าหนี แล้วพยายามกั้นยิ้มของตัวเองไม่ให้หลุด มันเลยยิ่งทำให้ผมดีใจ

คนที่มีความรัก...มันเป็นแบบนี้เองน่ะหรอ

อ่า...ผมชักสนุกแล้วสิ

รักมึงจังครับ...ไอ้โย่งของกู







++++++++++++++++++++++++++++++++++++
140926