ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

by nooonaa

"คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!" 19 : ข้อแม้

+ผงฝุ่น+

อยู่ไหน อยู่ไหนกันนะ

นั่น!

"ไอ้เฮียร์!"

ไม่รู้ว่าแม่งอยู่ไหนหรอกครับ แต่ขอตะโกนเรียกเถอะ ไม่งั้นผมได้ขาดอากาศหายใจเพราะเหนื่อยหอบเป็นหมาแดกแน่

"ไอ้เฮียร์ มึงอยู่ที่นี่ป่าววะ!"

ไหนบอกว่าอยู่ที่สวนไง แล้วทำไมถึงไม่มีร่องรอยมันเลย

โกหกกูรึป่าววะ

"ไอ้เฮียร์! เหนื่อยแล้วนะเว้ย จะออกมาหรือไม่ออก!" คนยิ่งมีอาการอยู่ เดี๋ยวก็ได้ช็อกตายหรอกมึง!

ผมเดินหาอีกคนจนทั่วสวนก็ไม่มีท่าทีที่จะพบมัน เลยเดินต่อไปเรื่อยๆจนลึกเข้าไปในสระว่ายน้ำด้านหลังโรงเรียน แต่แล้ว...พอผมไปถึง ก็เห็นร่างสูงที่ดูคุ้นตา กำลังนอนคว่ำหน้าไม่ไหวติงอยู่ในสระนั้น

ยะ อย่ามาเล่นตลกกับกูนะเว้ย!

"ไอ้เฮียร์!"

ตุ้ม!

ไม่รู้แล้ว! ยังไงก็ต้องช่วยให้รอดให้ได้! ถึงแม้ว่าผมจะว่ายน้ำไม่เป็นก็เถอะ

อึก!

เห้ย!

แต่แล้วร่างผมทั้งร่างก็ร่วงลงสู่ก้นสระทันทีที่ผมกระโดดลงไป ผมเลยรีบตะเกียกายขึ้นเหนือน้ำ แต่มันก็ยากเกินไปสำหรับคนอ่อนแออย่างผม ขามันเลยเริ่มอ่อนแรงและเริ่มขาดอากาศหายใจทีละนิด

อะไรน่ะ! ผมจะช่วยมันนะ ไม่ใช่มาตายแทนมันอย่างนี้!

ไม่!

พรึบ!

พรวด!

แต่แล้วอยู่ๆผมก็ถูกใครบางคนกระชากขึ้นมาจากน้ำอย่างรวดเร็วก่อนที่แขนล่ำจะกอดเอวผมไว้แน่นแล้วลากเข้าหาขอบสระ ผมเองพอถึงก็รีบตะเกี่ยตะกายขึ้นสระจนพ้นอันตราย แค่นั้นผมก็เริ่มหายใจทั่วท้องแล้วครับ

"เฮือก!"

ระ รอดแล้ว!

"สัด! ว่ายไม่เป็นยังเสือกกระโดดมาอีก!" ยังไม่ทันที่ผมจะได้หายตกใจ คนที่ลอยตัวอยู่ในสระก็ดุผมขึ้นมาทันที ผมนี่ก้มหน้างุดเลยครับ แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงเป็นปกติซึ่งมันต่างจากภาพเมื่อกี้ที่ผมเห็น ก็ทำให้ผมเริ่มรู้สึกโล่งใจ

"มะ มึง มึงไม่เป็นอะไรใช่มั้ย!"

ตุ้ม!

"หะ เห้ย!"

"ไอ้เตี้ย!" อยู่ๆผมก็ร่วงลงไปในสระอีกครั้งเมื่อผมผวาเข้าไปเพื่อจะกอดอีกคน แต่มันดันลื่นเลยทำให้ผมไถลลงไปข้างล่าง แต่โชคยังดีที่ร่างสูงโปร่งนั้นคว้าผมไว้ได้ทัน จนตอนนี้ผมนั้นไม่มีทางจมแน่ เพราะมีอ้อมแขนแกร่งคอยประคองผมอยู่ทั้งตัว

"ระวังหน่อยสิวะ!" เสียงขุ่นดุผมอย่างหัวเสียแต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไร เอาแต่กอดลำคอนั้นไว้แน่นเพราะกลัวจะดิ่งจมลงไปข้างล่างอีก

"ยะ อย่าปล่อยกูนะเว้ย!"

เหี้ย! ใจหายวาบเลยมึงเอ้ย!

"เออ! กูไม่ปล่อยมึงหรอก" มันไม่พูดเปล่า แต่ดันผมให้ออกห่างจนเราสองคนมองเห็นหน้ากันชัดขึ้นพร้อมใช้มืออีกข้างลูบหลังผมเบาๆ

ตึกตักๆ

ชิด ชิดกันเกินไปแล้ว

ผมเลยทำเป็นเบือนหน้าหนีไปอีกทางเพราะรู้สึกเขินที่ถูกอีกฝ่ายจ้อง แต่มันกลับจับคางผมให้หันกลับมาอีก

"หลบตากูทำไม"

"เออ...คือ" คืออะไรดีวะ แล้วถามแบบนั้นทำไมกันเนี่ย

"แล้วมึงตามหากูทำไม" พอผมไม่ตอบ...น้ำเสียงมันก็เริ่มขุ่นมากกว่าเดิม ผมเลยต้องยอมมองตามันตรงๆอย่างไม่เข้าใจก่อนที่จะถามตามที่ใจสงสัย

"มึงโกรธกูหรอ"

แหนะ! ที่แบบนี้ล่ะนิ่ง ทำไมไม่พูดล่ะ

"......"

เห้อ

"มึงกำลังเข้าใจกูผิดนะ กูไม่ได้มีอะไรกับประธานนักเรียนนะ" แค่มึงคนเดียวกูก็คิดมากอยู่แล้ว อย่าทำให้กูต้องคิดเรื่องคนอื่นมากไปกว่านี้เลยมึง

"......"

เงียบ!

ปึก!

"ทีพวกมึงเล่นบอกรักกัน กูยังไม่ว่าเลยเถอะ!" ผมซัดหมัดเข้าที่ต้นแขนใหญ่หนักๆไปที แต่มันก็ยังนิ่ง แถมไม่พูดอะไรอีกด้วย ผมเลยดันอกกว้างให้ออกห่างด้วยความน้อยใจ เพราะมันไม่คิดที่จะแก้ตัวกับผมเลยสักนิด

"ไอ้เหี้ย! กูไม่ไหวแล้วนะเว้ย!"

ทำอะไรก็ไม่ได้ แถมยังปล่อยให้คิดมากอีก ทำไมมึงถึงเย็นชาขนาดนี้นะ

"แล้วทำไมมึงไม่คิดบ้างวะ! ว่าที่กูทนเจ็บขนาดนี้เพราะกูต้องการแค่มึงน่ะไอ้เตี้ย!"

อึก!

อะ อะไรนะ!

"มะ มึง..."

"คนที่ต้องโวยวายมันต้องเป็นกู ไม่ใช่มึง!"

มัน มันดุผม...มันกล้าทำอย่างนั้นได้ยังไง!

"ไอ้เลว! มึงกล้าหือกับกูหรอ!" ผมสาดน้ำใส่มันอย่างไม่ลืมหูลืมตาเมื่อรู้สึกขัดใจอย่างหนักแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรมันได้ มือใหญ่เลยคว้าข้อแขนผมไว้ทั้งสองข้างก่อนจะตรงเข้ามาประกบจูบที่ปากผมอย่างรวดเร็ว

"อื่อ!!!"

ผมตกใจทำอะไรไม่ถูกจนเผลออ้าปากออก เลยเป็นโอกาสให้อีกฝ่ายได้ส่งลิ้นร้อนเข้ามา แต่พอเข้ามาได้...มันก็เล่นกวาดต้อนจนผมเริ่มอ่อนระทวยคาอ้อมกอดนั้น ยิ่งฝ่ามือใหญ่เริ่มลูบไล้ตามส่วนโค้งส่วนเว้าของร่างกายก็ยิ่งทำให้ผมแทบหยุดหายใจ ถึงแม้ว่าผมกับมันจะเกินเลยกันมาแล้ว แต่สภาพของชุดนักเรียนเปียกน้ำทั้งคู่แถมยังแนบเนื้อจนมันสัมผัสผ่านกันได้เมื่อเรากอดกัน มันเลยเป็นเหตุทำให้ร่างกายร่างนี้เริ่มไร้การควบคุม

"อื่อ...อ๊า อืม...."

"จ๊วบ...อะ อืม..."

"มึงนี่มันไม่รู้จักจำจริงๆว่ะ!"

หะ เห้ย!

ผละ!

อยู่ๆผมก็ได้ยินเสียงที่คุ้นหูมากๆจากด้านหลัง เลยรีบผลักอีกฝ่ายที่กำลังส่งมือร้อนเข้าไปสัมผัสสิ่งสงวน อีกคนเองก็คงตกใจไม่แพ้กัน เลยรีบพลิกให้ผมหันไปเกาะขอบสระดีๆก่อนที่ตัวเองจะว่ายห่างออกไปจนเกือบถึงกลางสระ

"พะ พี่ถ่าน!"

ผมมองร่างสูงใหญ่ที่ยืนกอดอกมองเราสองคนอยู่บนสระก็เริ่มใจสั่น เพราะกลัวว่าพี่มันจะทำอะไรบ้าๆกับพวกเราอีก ผมเลยรีบปีนขึ้นสระพร้อมกับวิ่งไปหาอีกคน แต่พอผมไปถึง...ขายาวๆกลับเดินสวนผมไปหาอีกคนที่อยู่ในสระ พร้อมกับทรุดตัวลงนั่งยองๆต่อหน้าไอ้เฮียร์

"มึงนี่ดื้อจริงๆว่ะ ขนาดกูทำขนาดนั้น...ก็ยังกล้ามาเล่นน้องกูอีกนะมึง" พี่ถ่านนั้นเสียงเขียวมาก มากจนขนหัวผมเริ่มลุก

"ถึงมึงจะทำกูขนาดไหน...กูก็ไม่ยอมเลิกหรอก!"

อึก!

ไอ้เฮียร์!

ผมฟังแล้วก็สะอึก มันกล้าพูดแบบนั้นต่อหน้าพี่ถ่านได้ยังไง มันไม่กลัวพี่เขาจับมันกดน้ำตายรึไง!

"ปากดีนักนะมึง!" พี่มันกัดฟันเสียงเขียวก่อนจะจ้องตาคมนั้นนิ่ง สองคนนั้นจ้องตากันอยู่นาน ก่อนที่ผมจะเริ่มรู้สึกว่าอีกไม่นานไอ้เฮียร์ต้องแพ้แน่ ผมเลยรีบคว้าข้อแขนใหญ่ของพี่ถ่านให้ลุกขึ้นมาพร้อมกับลากไปอีกฝั่งของสระ

"พี่ถ่าน..."

"อะไรของมึงวะ! กูกำลังขึ้นได้ที่เลยสัด!"

อุ่ย!

ขึ้นได้ที่...หมายถึงว่าพี่พร้อมที่จะกระตืบมันอ่อ

เห้ย! ไม่เอา!

"พี่เลิกทำแบบนี้สักทีเถอะ! ยิ่งพี่ทำแบบนี้...ไอ้เจมส์ก็ยิ่งเกลียดพี่ แค่นี้พี่ก็เหมือนคนบ้าอยู่แล้ว! เลิกเอาแต่ใจตัวเองสักทีเถอะ! ผมไม่ได้ขอให้พี่ทำแบบนี้นะ แล้วไม่ว่ายังไงผมกับมันก็จะคบกัน!"

เอาเว้ย! มันอึดอัดจนอยากจะอ้วกมาเป็นคำพูดทุกคำที่สามารถทำให้พี่ถ่านเข้าใจผมได้สักที ดังนั้นผมก็ขอพ่นมันออกมาให้หมดเลยล่ะกัน!

"มึงว่าอะไรนะ...เกลียดงั้นรึ"

ยะ แย่แล้ว!

"คะ คือว่าผม..." โธ่เอ๊ยมึง...ไม่น่าหลุดปากออกไปเลย พี่ถ่านต้องโกรธมากกว่าเดิมแน่

คราวนี้ร่างสูงใหญ่เปลี่ยนเป้าหมายมาทางผมทันใด พี่มันหันมาคุยกับผมเต็มตัว...ชนิดที่ผมนั้นไม่มีทางที่จะหลบหนีได้อีก

"ไหน...พูดออกมาใหม่ดิ๊ ใครที่เกลียดกูนะ"

หือ...น่ากลัวสัด!

เอาไงดีวะกู

'มึงก็แค่ทำยังไงก็ได้ให้พี่มึงไร้ทางเลือก'

หรือว่านี่จะเป็นโอกาสที่ผมจะได้ใช้แผนของไอ้เจมส์

อาจจะเป็นไปได้นะ!

"พี่ไม่รู้หรอกว่ามันบอกรักไอ้เฮียร์ ผมไม่รู้ว่าที่มันพูดแบบนั้น...มันต้องการอะไรกันแน่ แต่ที่แน่ๆ ถ้าไอ้เจมส์กับไอ้เฮียร์เกิดชอบกันขึ้นมาจริงๆ คนที่จะเสียใจ...คือพี่" ผมตีหน้าสลดเล็กน้อย ทั้งๆที่ใจก็รู้แล้วว่ามันคงไม่มีทางเป็นไปได้ แต่ดูท่ามันจะได้ผล เพราะใบหน้าหล่อของพี่ถ่านดูฉงนเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองอีกคนที่ยังคงลอยตัวอยู่กลางสระ ผมเลยต้องรีบเสริมให้มันดูจริงจังมากขึ้น

"ถ้าพี่ยิ่งทำร้ายมัน ไอ้เจมส์ก็ยิ่งเป็นคนที่ดีที่สุด แล้วพี่ลองคิดดูสิ...คนเราถ้าผ่านอุปสรรคมาด้วยกันเยอะๆ มันก็ยิ่งเข้าใจกันมากขึ้น"

"....." คิดอะไรอยู่วะ ดูไม่ออกเลยว่ะแม่ง

"ไม่แค่มันจะเลิกยุ่งกับผมนะ แต่พี่ก็จะเสียเจมส์ไปด้วย"

"......" พูดอะไรออกมาสักคำดิพี่ ไม่พูดผมก็เดาใจพี่ไม่ถูกหรอกนะ

"แต่พี่ก็ไม่ได้รักไอ้เจมส์นี่นา พี่ก็คงไม่แคร์อะไร...ถ้าพวกมันสองคนจะหันไปคบกัน" แต่ว่าผมแคร์มากๆนะ ถ้าเป็นแบบนั้น

ไม่เอาด้วยหรอก

"มึงพยายามจะทำให้กูปล่อยมันไปรึไง"

นั่นไง! โดนจับได้แล้ว!

เอาไงดีๆ

"ก็แล้วแต่พี่จะคิด เพราะพี่ก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันเป็นเรื่องจริง แต่ถ้าพี่คิดกลับกัน ยอมให้ไอ้เฮียร์ช่วย...บางทีไอ้เจมส์อาจจะหายโกรธพี่ก็ได้นะ พี่ก็รู้นิ...ว่าไอ้เฮียร์มันรู้ใจไอ้เจมส์มากที่สุด"

โอ๊ยพี่มึง...เชื่อผมเถอะ ผมหมดคำที่จะพูดแล้วนา

"หึ...เข้าใจพูดนิ" แต่ดูท่าพี่มันจะเชื่อเพราะร่างสูงนั้นเดินกลับไปหาอีกคนก่อนจะล้วงเอาบุหรี่ขึ้นมาสูบ

เอาไงดีวะ

"ไอ้หัวเทา" อยู่ๆพี่ถ่านก็เรียกอีกคนด้วยน้ำเสียงที่กวนตีนที่สุดเท่าที่เคยได้ยิน ไอ้โย่งนั่นก็มองหน้าอีกฝ่ายตอบก่อนจะนิ่งเงียบไป

"...."

"มึงคิดอะไรกับน้องเจมส์ของกูป่าววะ"

หือ...ตรงได้อีก

แล้วแบบนี้ใครจะกล้าตอบมึงวะ

"มันเป็นเพื่อนที่กูรักที่สุด"

"รัก?" คงจะสงสัยเลยถามอีก

"กูรักน้องชายมึง จบปะ!"

"ไอ้เฮียร์!"

เหี้ย!

ตึกตักๆ

อยู่ๆก็สวนพี่มันแบบนั้น ไม่แค่ทำให้อีกคนอึ้ง แต่ทำให้ผมแทบช็อก

ก็มันบอกว่ารักผมน่ะ

สัด! เล่นเอาเขินเลยมึง

"ตรงดีนี่ไอ้ห่า งั้นวันนี้กูจะให้มึงลองดูแลน้องกู แต่ต้องมีข้อแม้"

มามุขไหนเนี่ย

"ข้อแม้อะไร" ตัวไอ้เฮียร์เองก็คงสงสัยเลยถามอีก คราวนี้พี่ถ่านทำเพียงแค่ยิ้มน้อยๆก่อนจะเอาบุหรี่ขึ้นมาสูบสูดใหญ่

"มึงต้องทำให้น้องเจมส์หายโกรธกู"

ห๊ะ! อะไรนะ!

ผมได้ยินอะไรผิดไปรึป่าว พี่ผมขอความช่วยเหลือจากคนอื่น และคนอื่นที่ว่าก็ดันเป็นคนที่พี่เพิ่งหักแขนมันไปอีก

หน้า ด้าน มาก

"ช่วยยังไง"

"กูไม่ได้ขอความช่วยเหลือจากมึง! แต่ให้มึงทำ!"

อุ๊! เอาแต่ใจอะ

"พี่ถ่าน! พี่จะบังคับคนอื่นแบบนี้ไม่ได้นะ" ผมเพิ่งเคยเห็นพี่ถ่านเอาแต่ใจแบบนี้จริงๆ ดูไร้เหตุผลและไร้ความรับผิดชอบมาก

"แล้วจะทำไม"

ดูดิ! ยังจะมายักไหล่เหมือนไม่แคร์ใครอย่างนั้นแหละ!

"เอ้าไอ้หัวเทา! ไหนบอกกูมาดิ๊"

ยังอีก!

"พี่ถ่าน!"

"มึงหยุดพูดก่อนปะ แล้วรีบไปเช็ดตัวให้แห้ง ก่อนที่กูจะเอาเลือดหัวมันอออกเพราะมันทำมึงไม่สบาย"

ขู่กันแบบนี้อีกแล้ว!

ผมเลยมองไปทางไอ้เฮียร์เพราะต้องการความคิดเห็น แต่มันก็พยักหน้าให้ผมไปก่อนที่ตัวเองจะหันกลับมาคุยกับอีกคนต่อ ผมเลยจำใจต้องเดินห่างออกมาจากตรงนั้น แต่ก็ยังมิวายที่จะยืนแอบฟัง

"ถ้ากูบอก มึงจะยอมให้กูคบกับน้องมึงใช่มั้ย"

"หึ ง่ายไปป่าววะ" พี่ถ่านแสยะยิ้มออกมาเหมือนกับสิ่งที่ได้ยินนั้นมันเป็นเรื่องตลกชิ้นดี แต่สำหรับผมนั้นมันทำให้ผมรู้สึกดีชะมัดที่มันอยากจะคบกับผม

"แล้วมึงต้องการอะไร มึงบอกกูมาสิ ให้โอกาสกูบ้าง"

ตึกตักๆ

ขะ ขอบคุณ ขอบคุณมึงจริงๆ

ผมนี่ยิ้มจนปากแทบฉีกถึงหู ผมไม่เคยคิดว่ามันจะยอมจนถึงทุกวันนี้ ตอนแรกก็คิดว่าแค่จะแกล้งกัน แต่ที่ไหนได้...มันทำเพื่อผมล้วนๆ

"มึงก็รู้ว่าแก๊งกูเป็นยังไง ดังนั้นคนที่จะดูน้องกูได้มันก็ต้องเจ๋งจริง ถ้ามึงผ่านด่านกูได้...กูถึงจะยอมรับมึง"

อะไรนะ!

จะให้มันผ่านด่านบ้าๆของพี่น่ะหรอ! แล้วถ้าพี่ยังไม่พอใจกับการทดสอบ ไอ้เฮียร์ไม่ต้องกระอักเลือดเลยรึไง

"มึงจะให้กูทำอะไรก็ว่ามาเถอะ"

ไอ้เฮียร์!

ผมนี่แทบจะถลาออกไปห้ามไม่ให้มันยอม แต่ผมกลับเห็นร่างสูงใหญ่ของพี่ถ่านนั้นกำลังบิดกายเหมือนคลายความขี้เกียจออกก่อนจะถอนหายใจออกยาว

"วันนี้กูจะเอาลูกน้องกูที่คอยดูแลไอ้ฝุ่นกลับ คราวนี้มันก็เป็นหน้าที่มึงที่ต้องดูแลมัน แต่ถ้าวันนี้มันเป็นอะไรไป มึงได้ตายทั้งเป็นแน่"

อึ้ง!

พี่ให้คนตามดูแลผมตลอดเลยงั้นหรอ ไม่จริง! ผมไม่เห็นจะรู้สึกตัวเลยสักนิด

"กูจะดูแลมันอย่างดี" ไอ้เฮียร์รับปากอีกผ่ายด้วยท่าทางที่จริงจัง ก่อนที่ตัวเองจะค่อยๆเดินขึ้นสระช้าๆ พี่ถ่านเองก็ยักไหล่เบาๆเหมือนรับรู้ก่อนจะหมุนตัวหันหลังกลับ

"อ่อ กูลืมไป" แต่พอเดินไปได้แค่สองก้าว พี่มันก็หันกลับมาถามเสียงดังจนอีกคนเผลอสะดุ้งตกใจทันที

"เหี้ย!"

"เหี้ย บ้านพ่อมึงสิ!"

"มีไรวะ" มันถามพลางถอนหายใจอย่างโล่งอกยาว

"กูจะถามว่าน้องเจมส์ของกูชอบอะไรเป็นพิเศษไหม แบบถ้าได้มันแล้วจะหายโกรธกูน่ะ" นี่ในหัวสมองพี่มีแต่มันเลยหรอเนี่ย ท่าจะเป็นหนักนะ

"ไม่มี"

"ไอ้เด็กเวร! กวนตีนกูรึไง! หรือมึงอยากกินตีนกูอีกรอบ!"

"เอ้า! ก็ไอ้เจมส์มันเป็นแบบนั้นจริงๆนี่"

"กูหมายถึงว่า มันชอบดอกไม้หรือตุ๊กตาอะไรประมาณนี้อะ สัด! เล่นซะกูจี๊ดขึ้นสมองเลยมึง" รังสีโหดเริ่มฉายแล้วครับ ไอ้เฮียร์เลยรีบบอกอย่างไว

"มันชอบกุหลาบสีเหลือง เกลียดตุ๊กตาอุลต้าแมน ชอบกินแกงส้มไข่ทอดชะอม"

"เออ ก็แค่นั้น ต้องมาทำให้กูขึ้นนะมึง" ว่าเสร็จร่างสูงก็หันหลังเดินกลับไปพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครบางคน

"ไอ้กุ๊กไก่! มึงรีบไปหาซื้อกุหลาบสีเหลืองสวยๆมาให้กูทีดิ...สัด! เอามาหมดนั่นแหละ .....เออ!"

อะไรของเขา ถึงปากจะทำเป็นด่า แต่สีหน้านี่ยิ้มเหมือนคนมีความหวังอย่างนั้นแหละ บ้าไปแล้วแน่ๆ

"มายืนทำอะไรตรงนี้! ทำไมไม่เปลี่ยนชุด!" แต่แล้วเสียงขุ่นก็ดุผมเสียงดังก่อนจะดันตัวให้ผมรีบเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด

"รีบไปอาบน้ำเลยมึง" มันผลักผมเข้าห้องน้ำได้ ตัวเองก็หายไปในส่วนของล็อกเกอร์ ผมก็เลยรีบอาบน้ำให้เสร็จ ก่อนจะตะโกนเรียกมันให้เอาผ้าขนหนูมาให้

"ไอ้เฮียร์...มีผ้าขนหนูป่าว ขอหน่อย"

แม่ง...ชักเริ่มหนาวแล้วกู

"อะนี่" แล้วมันก็ยื่นมาให้จากข้างนอก ผมเลยรีบคว้ามันมาเช็ดตัวก่อนจะใช้มันห่มให้คลายความหนาว

แต่ทำไมมันไม่หายหนาว

"อะ เฮียร์ มะ มึง...กูหนาว"

ผมร้องหาอีกคนทันทีที่ขามันเริ่มแข็ง มันไม่รู้ว่าจะด่าผมไหมที่อ่อนแอได้ขนาดนี้ แต่ผมทนไม่ไหวแล้ว..มันหนาวจนจะเข้าขั้วหัวใจอยู่แล้ว

อะ อึก

มะ ไม่ไหวแล้ว

"อะ ไอ้เฮียร์...." ปากผมนั้นสั่นไปหมด สั่นจนขืนตัวให้ยืนไม่ได้ ผมเลยจนปัญญาที่จะยืนต่อ ขาเลยทรุดลงกับพื้นอย่างจัง

พรึบ!

จะ เจ็บ

"เห้ย!" ทันทีที่ตัวผมทรุดลงกับพื้น ร่างสูงก็วิ่งเข้ามาช่วยผม มันรีบอุ้มผมขึ้นนั่งตักก่อนจะสำรวจผมจนทั่วตัว

"มึงเป็นอะไรวะ"

มือใหญ่ลูบตามใบหน้าและลำคอ แต่มันก็ยังหนาวสั่นไม่เลิก ผมเลยรีบคว้าคออีกฝ่ายเข้ากอดก่อนจะซุกเข้าหาแผ่นอกกว้างทันที

"หนาว..."

อ้อมแขนแกร่งค่อยๆกระชับผมเข้าหาให้แน่นมากขึ้นก่อนจะกดจูบลงบนกะหม่อมผมหนักๆ

"เหี้ยเอ๊ย...กูไม่น่าปล่อยให้มึงคาดสายตาเลยจริงๆ"

เสียงบ่นนั้นดังเบาๆจนผมแทบจะไม่ได้ยินพร้อมกับที่อีกคนพยายามจะสวมเสื้อให้ผม มันค่อยๆกัดเม็ดกระดุมทีละเม็ดโดยที่ตานั้นเอาแต่จ้องผม จนสุดท้าย แนวกระดุมที่มันติดนั้นมั่วไม่ถูกรัง

"ติด ติดอะไรเนี่ย" ผมบ่นมันเสียงเบาก่อนจะเขยิบลุกออกจากตักมันเมื่อเริ่มรู้สึกหายหนาวมากขึ้น แต่ทันทีที่ผมยืน ใบหน้าหล่อก็รีบเบนหนีไปอีกทางก่อนจะใช้มือลูบหน้าตัวเองไปมาหลายต่อหลายที

"แม่ง..."

"เป็นอะไร"

บ้าไปแล้ว

ผมรีบติดกระกุมกลับเข้าที่เดิมก่อนจะหันกลับมามองมันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมกลับเห็นน้ำสีแดงสดกำลังค่อยๆไหลลงมาจากสันจมูกโด่งอันนั้น

"เหี้ย! เลือดกำเดามึงไหล!"

ผมรีบคว้าผ้าขนหนูไปซับเลือดนั้นทันทีก่อนจะจับมันเงยหน้าขึ้น มันเองก็ตกใจรีบวิ่งไปล้างน้ำออก

"เป็นไงบ้างวะ" เล่นเอาเป็นห่วงเลยวะ

"ไม่เป็นอะไร" ว่าเสร็จ มันก็เดินเลี่ยงไปอีกฝั่ง ผมเองก็รีบใส่กางเกงให้เสร็จก่อนจะสิ่งตามมันไป แต่พอออกมา ผมก็เอาแต่ก้มหน้าไม่มองผมเลยสักนิด

"ป่าว...กูว่าเรารีบกลับบ้านกันเถอะ ก่อนที่พี่มึงจะกลับมาฆ่ากู"

"เออ" แล้วมันก็เดินนำหน้าผมไปเลยครับ ไม่สนผมเลย ผมเลยรีบวิ่งไปเดินข้างๆมันก่อนจะชะโงกหน้าไปมองอีกคน

"มึงเป็นเหี้ยไร เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย"

"เรื่องของกู" แล้วมันก็ผลักหัวผมให้กลับมาแต่ดันมาวางแขนยาวๆไว้บนไหล่ผม

"กูอยากกินน้ำแข็งใส"

น้ำแข็งใส

"ร้านนั้นอะนะ หึ...มึงอยากกินหรือมึงอยากไปหาสาวๆ" ก็พวกนั้นเขาชอบมึงนี่

"อยากกินน้ำแข็งใส" แต่มันก็ตอบผมสั้นๆก่อนจะพาไปที่ร้านนั้นโดยไม่สนใจสีหน้าผมเลยสักนิด ผมเลยเดินตามมันไปนิ่งๆจนเรามาถึงร้าน

"กินไร...สั่งสิ" แหม...ทำเป็นวางมาดนิ่งนะมึง

แล้วสาวๆต่างก็แย่งมารับออเดอร์มันเหมือนเดิมครับ ผมก็นั่งมองไปดิ แต่ครั้งนี้แม่งรู้สึกหมั่นไส้ยังไงก็ไม่รู้ อยากจะตบไอ้คนข้างหน้ามาก ทำมาเป็นทองไม่รู้ร้อนทั้งๆที่พวกหล่อนนั้นจะกินหัวมันอยู่แล้ว

"รับอะไรดีคะ"

"เอาน้ำแข็งใสสองถ้วย" มันสั่งแค่นั้นก่อนจะหันมากอดอกจ้องหน้าผม

"มึงจะเอาอะไร"

แหม...ทำมาเป็นเสียงแข็งใส่กูนะ

"ไม่เอา" ผมตามพลางเบนหน้าหนีไปทางอื่น มันเลยบอกพนักงานว่าเอาแค่นั้นก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินมานั่งโซฟาเดียวกับผม

"คิดว่ากูจะสนใจมึงรึไง"

เหี้ย....มาไม้นี้กูก็ไปไม่ถูกอะดิ

"เออ! งั้นก็รีบกิน กูอยากกลับบ้าน" ผมเลยบอกปัดมันไป ให้มันรีบๆ แต่ร่างสูงกลับกระชับเอาผมเข้าหามันก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้จนผมรู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดหน้า ผมเองก็พยายามดันมันออกเพราะใครๆต่างก็หันมามองทางเราหมด จนสุดท้ายร่างกายผมก็หยุดชะงักเมื่อมันเอ่ยเสียงดังฟังชัดใส่หูผม

"กลับบ้านไม้กับกูนะ....กูอยากกอดมึง"

สัด!

คนเต็มร้าน

มึงจะพูดเสียงดังทำไมไอ้เหี้ย!

+++++++++++++++++++++++++++++++++++

140910