ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

By Nooonaa

"คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!" 21 : แผนคุมเด็กหลังห้อง

+ผงฝุ่น+



คาบสุดท้ายของวันพฤหัสบดี

อ่า...ช่างเป็นเรื่องที่ดี

แต่ก่อนจะกลับ...มันก็ต้องมีเรื่องให้ผมปวดหัวก่อนสิ มันถึงจะใช่...ชีวิตวุ่นวายของผงฝุ่น

อ่าๆ...งงกันล่ะสิ ว่าผมกำลังพูดถึงเรื่องอะไร...แต่พวกคุณไม่ต้องคิดกันเยอะครับ...เดี๋ยวผมจะเล่าเอง เพราะมันกำลังเกิดขึ้นกับผม...ตอนนี้

ซึ่งเรื่องมันก็มีอยู่ว่า...

"มึงว่าอะไรนะ!"

เหี้ย! หูกูหนวกชั่วขณะ...มึงช่วยบอกอีกทีสิ!

"มึงคุมฝ่ายสวัสดิการของงานโรงเรียน...แล้วก็เตรียมรายชื่อคนที่จะอยู่ฝ่ายมึงด้วยนะ"

บ้าน่า!

"แล้วทำไมต้องเป็นกูด้วยวะ!" ผมไม่เข้าใจเลนจริงๆ ทำไมมันถึงให้ผมรับผิดชอบเรื่องนี้ ใครๆก็รู้ว่าฝ่ายนี้ยิ่งกว่าทาส คือมึงได้วิ่งรอบโรงเรียนอะ ใครสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำทั้งหมด...ห้ามเถียง แล้วทีนี้คนที่มีเพื่อนน้อยอย่างผม...จะไปหาใคร

แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว!

"แล้วถ้ามึงไม่ทำหน้าที่นี้แล้วมึงจะไปทำหน้าที่ไหนวะ...ร่างกายก็ปกติเหมือนคนอื่นดีนักนี่"

อ่อ...เริ่มเข้าใจและ สรุปคือกูอ่อนแอปวกเปียกใช่มะ มึงเลยให้กูทำเรื่องนี้

แต่ใครเขาบอกมึงว่าฝ่ายนี้มันไม่ลำบากน่ะห๊ะ!

"จะให้กูไปลงแข่งวิ่งไหมล่ะ กูทำได้นะ"

แม่งขอกวนส้นสักทีก่อนรับงานเถอะว่ะ สัด! โยนงานโดยไม่ถามความสมัครใจเลยนะมึง!

ผมประชดหัวหน้าห้อง...ซึ่งก็คือไอ้เป๋า เพื่อนรักผมนั่นเอง แต่งานนี้มันใหญ่มากเลยนะ...มันเป็นงานสานสัมพันธ์ระหว่างสี่โรงเรียน ดังนั้นห้ามทำให้ขายหน้าเด็ดขาด แล้วลองคิดดูดิ...คนอย่างผมมันจะไปรอดไหม!

"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า...ยังไงก็มีคนมาช่วยมึงอยู่แล้ว ทางสภานักเรียนคงไม่ให้มึงทำคนเดียวหรอก"

"เดี๋ยวนะ...มึงว่าอะไรนะอีกทีสิ๊ ใครให้ทำนะ..." ไม่ใช่เสียงผมนะ...แต่เป็นเสียงไอ้โย่งที่นั่งอยู่หลังห้องต่างหาก ตอนแรกก็เห็นมันหลับอยู่ที่โต๊ะอะนะ เหมือนงานนี้กูขอไม่ร่วม...แล้วนี่ทำไมถึงอยากรู้กันล่ะ

"สภานักเรียน...เขาขอให้งานนี้เป็นผงฝุ่นที่เป็นดูแล นายมีปัญหาอะไรงั้นหรอ" ไอ้เป๋าก็ตอบโดยไม่คิดอะไรมาก มันเป็นคนตรงๆไม่อ้อม แล้วก็ไม่ค่อยกลัวไอ้อันธพาลนั่นด้วย แต่พอไอ้เฮียร์มันได้รับคำตอบแบบนั้น มันก็ควักมือเรียกผมให้เข้าไปหา ก่อนจะกอดเอวผมจนแน่นพร้อมกับประกาศเสียงกร้าว

"กูไม่ให้คนของกูทำ...จบนะ!"

เอื้อก!

น่ากลัวเป็นบ้า!

ผมที่เดินเข้าไปหามันตอนแรกนี่นิ่งสนิทเลยครับ จนทุกคนหันมามองผมกันหมด เหมือนกับกำลังขอดูหน้าคนที่มีอภิสิทธิ์มากกว่าคนอื่น มันเลยทำให้ผมเริ่มรู้สึกแย่มาก แย่จนต้องจำใจต้องขัดคำสั่งไอ้เฮียร์

"กูทำได้...ให้กูทำนะ" ปากก็พูดไปนะ แต่มือนี่สะกิดอีกคนยิกๆเลย ก็กลัวมันขึ้นนี่หว่า...ยิ่งไปขัดใจมันแบบนี้ด้วย

"แต่กูไม่ให้มึงทำ...แค่มึงมีหน้าที่ดูแลกูก็แทบจะไม่มีเวลาอยู่แล้ว แล้วมึงจะไปทำเรื่องบ้าบอพวกนั้นทำไม"

เหี้ย! อย่าพูดมากดิวะ!

"กูทำได้...ให้กูทำเถอะนะ"

ได้โปรดเถอะมึงเอ้ย...กูไม่อยากมีศัตรู

"ไม่!"

กึก!

แล้วทุกอย่างก็เงียบกริบหลังจากที่มันขึ้นเสียงในคำสุดท้าย ผมเองก็นิ่งไม่กล้าขยับจนต้องหันไปยิ้มแหะๆให้กับไอ้เป๋า

"กู...กูคงทำไม่ได้หรอก ขอโทษด้วยนะ" ยอมรับเลยว่าเดี๋ยวนี้ผมไม่กล้าขัดใจไอ้บ้าอำนาจนี่มาก อาจจะเป็นเพราะผมแคร์ความรู้สึกมันมากกว่าอะไรทั้งสิ้น เลยทำให้ผมไม่คิดที่จะดื้อหรือเถียงกับมันเหมือนเมื่อก่อน

หรือว่านี่...จะเป็นผลมาจากคำว่ารัก

อ่า...

ผมว่า...มันใช่เลยล่ะ

"มึงมีเหตุผลหน่อยสิฝุ่น ถ้ามึงไม่ทำแล้วคนที่หวังว่ามึงจะช่วยเขาล่ะ เขาจะทำยังไง"

อึก!

ยิ่งกว่าโดนด่าว่าเห็นแก่ตัวอีก...ตามตรง

ประโยคของไอ้เป๋ามันตีแสกหน้าผมมากเลยครับ เหมือนกับว่าผมนั้นกำลังเห็นแก่ตัวสุดๆ แล้วที่สำคัญกว่านั้น...ก็คือผมนั้นกำลังทำให้ทุกคนวุ่นวายไปหมด

โอเค...ถ้างั้นผมจะทำ

"เข้าใจแล้วมึง...ไอ้เฮียร์ ขอคุยด้วยหน่อย" แล้วผมก็ต้องก้มหน้ารับก่อนจะดึงให้อีกคนออกมาคุยข้างนอก ตอนแรกมันก็ขืนตัวไม่ยอมลุก ผมเลยต้องทำตาเศร้าสลดให้มันเห็นก่อนจะเดินนำออกมา

"ฝุ่น...ฝุ่น" แล้วไม่นาน...มันก็จะเดินตามออกมาเอง

กูรู้ว่ามึงใจร้ายกับกูไม่ลงหรอก

"ไอ้เฮียร์..." พอเราสองคนอยู่ในที่ลับตาคน ผมก็รีบดึงให้อีกคนนั่งก่อนจะจับไหล่กว้างทั้งสองข้างแน่น

"กูขอทำงานนี้นะ"

"ไม่!"

เหี้ย! ตอบแบบไม่ต้องคิดเลยนะมึง!

"กูไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อน" ผมพยายามใช้เหตุผลเข้าอธิบาย แต่มันทำเพียงแค่ตีหน้านิ่งไม่ยอมพูดอะไร ก่อนที่ร่างสูงจะดันตัวผมออก

"ไอ้เฮียร์..."

อย่าทำอย่างนี้สิ

"กูไม่ให้ทำก็คือไม่...อย่าพยายามจะโน้มน้าวกู" มันบอกแค่นั้นก่อนจะเดินหนีผมไป ปล่อยให้ผมหน้าเสียอยู่ตรงนั้นจนผมเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองสมควรจะทำอะไรดีในตอนนี้...เพราะอีกใจก็ไม่อยากทำให้มันโกรธ ส่วนอีกใจก็ไม่อยากกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว

ผมจะทำยังไงดี

ผมนั่งคิดอยู่ตรงนั้นอยู่นานจนเสียงกริ่งบอกเวลาเลิกเรียน ผมก็เห็นร่างสูงเดินถือกระเป๋าของผมกับตัวเองออกมาก่อนที่มือใหญ่จะยื่นมาหาผม

"กลับบ้านกัน" ถึงน้ำเสียงจะปกติแต่หน้านี่แสดงออกได้ชัดมากว่ากำลังไม่ถูกใจที่ผมยังคงดื้อ ผมเลยเลือกที่จะเงียบไม่พูดถึงเรื่องนั้นต่อจนเราสองคนเดินมาถึงบ้านไม้ ร่างสูงก็ถามผมทันที

"คืนนี้พ่อกลับหรือเปล่า..."

"ไม่กลับ"

"เฮียร์ถ่านล่ะ"

หืม...ถามทำไม

"ไม่กลับ มีอะไรรึเปล่า"

"เปล่า..." แล้วมันก็พูดแค่นั้นครับ แค่นั้นจริงๆ ก่อนที่มันจะเปิดประตูบ้านแล้วจูงมือผมเข้าไป

ทุกเย็นผมจะมานั่งเล่นที่บ้านนี้ก่อนจะกลับบ้าน...ถ้าวันนั้นพ่ออยู่นะ แต่ถ้าพ่อไม่อยู่...ผมก็จะนอนที่นี่กับมัน ดังนั้นที่มันถามถึงพ่อก็พอนึกออกว่าถามทำไม แต่ไอ้ที่ถามถึงพี่ถ่านนี่สิ...ไม่ค่อยเข้าใจ

โฮ่งๆ

"ตัวเล็ก..." ทันทีที่เราก้าวเข้าบ้าน เสียงเห่าทักทายก็ตามมาติดๆก่อนที่เจ้าของเสียงจะวิ่งตรงดิ่งมาทางผมพร้อมกับไถลตามพื้นมาอย่างแรง

ปึก!

"โอ๊ะๆ...เบาๆตัวเล็ก" ผมรีบร้องเพื่อเบรกให้มันหยุด แต่มันคงช้าไป...เพราะหัวมันนี่กระแทกเข้าที่ขาผมเต็มๆ

ฮ่าๆ

น่ารักชะมัด

ผมมองเจ้าหมาตัวใหญ่ที่ก้มหัวลงชิดกับพื้นก่อนจะไซร้ไปมาหลังจากชนผมเสร็จ สงสัยมันจะเจ็บใช่น้อยถึงได้ไซร้ไม่เลิก จนผมต้องก้มลงไปช่วยมันเกาที่หัวเบาๆ

"เจ็บไหมนั่น...ฮ่าๆ" ผมขำเล็กน้อยก่อนจะเริ่มรู้สึกว่าร่างสูงที่เข้ามาด้วยกันเมื่อกี้นี้...หายไปไหนก็ไม่รู้

"ไอ้เฮียร์" ผมเรียกอีกคนเบาๆก่อนจะเดินตามหา แต่ไม่ว่าผมจะหาเท่าไหร่ผมก็หาไม่เจอ เลยเลือกที่จะโทรตาม แต่พอโทร...ปลายสายก็ดันไม่รับ

นี่มันโกรธผมรึเปล่า...ที่ผมไม่ยอมทำตามที่มันบอก

ตายล่ะ...ลักษณะความเครียดจะถามหาแล้ว!

ผมไม่รู้ว่าตัวเองคิดมากไปหรือเปล่า แต่ตอนนี้มือและหัวใจของผมมันสั่นไปหมด ผมกลัวจริงๆนะ...กลัวที่จะเสียมันไปด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่เรื่องนี้มันก็ทำให้ผมหนักใจเหมือนกัน

ทำยังไงดี

โฮ่งๆ

แต่แล้วตัวเล็กก็เริ่มเห่าเสียงดังลั่นบ้านจนผมสะดุ้งตัวด้วยความตกใจเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปดูที่ประตู และนั่นก็ทำให้ผมเห็นร่างสูงที่คุ้นตากำลังเดินเข้ารั้วมาพร้อมกับถ้วยใบโต

"ไอ้เฮียร์...ไปไหนมาน่ะ" ผมร้องถามด้วยความดีใจก่อนจะวิ่งออกไปรับ แต่มันก็มองผมเหมือนสงสัยอะไรบางอย่างก่อนจะดันหลังให้ผมเข้าบ้าน

"ป้าข้างบ้านเรียกให้ไปเอาแกงส้มน่ะ"

แกงส้มงั้นหรอ

ผมชะเง้อมองถ้วยที่มันถือมาแล้วก็รู้สึกโล่งใจยังไงก็บอกไม่ถูก จนมันวางถ้วยเสร็จก็เดินไปเปิดทีวีดู ผมเองก็ลังเลเล็กน้อยที่จะเคลียร์เรื่องที่ค้างคาใจให้มันจบ ไม่อย่างนั้น...ผมต้องเครียดตายแน่

ผมช่างใจอยู่นานจนมือใหญ่ควักเรียกผมให้เดินเข้าไปหา ผมเลยเดินไปโดยไม่คิดอะไรก่อนที่มันจะรั้งเอวผมให้ลงไปนั่งบนตักกว้าง

"คิ้วขมวดจนติดกันอยู่แล้ว" แล้วนิ้วเรียวก็จิ้มลงมาระหว่างคิ้วของผมจนมันคลาย ก่อนที่จมูกโด่งจะก้มลงมาหอมผมที่แก้มเบาๆ

"กูชอบกลิ่นตัวมึงตอนนี้จังว่ะ...มันหอมกลิ่นเหงื่อนิดๆ ...เซ็กซี่ดี"

อึก!

ฉ่า!

หน้าผมร้อนแล้ว!

"พูดอะไรวะ!" ผมรีบดันใบหน้าหล่อเลวของมันให้ออกห่างก่อนจะก้มหน้าจนคางชิดอกด้วยความอาย แต่นิ้วเรียวกลับเชยมันให้ขึ้นมาหา

"ก็จริงนี่หว่า...ยิ่งวันนี้มีเรียนพละด้วย"

"ไอ้เฮียร์!"

ขนลุกเว้ย!

พูดเลยว่าตอนนี้ขนมันลุกจนสยิวไปทั้งหลัง ยิ่งมือหยาบกำลังลูบไล้ที่เอวผมช้าก็ยิ่งทำให้สติผมหลุดกระเจิง จนต้องซบลงที่อกกว้างนั้น

"พอได้แล้ว...ไม่มีแรงแล้ว" นี่คือสิ่งที่ใจผมคิดจริงๆ และก็เป็นสิ่งที่ร่างกายกำลังเป็นด้วย แต่แล้วสิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น...เมื่อร่างสูงค่อยๆดันให้ผมนอนราบไปกับโซฟาพร้อมกับค่อยๆโน้มใบหน้าหล่อลงมาหาเรื่อยๆ

"ไม่มีแรงก็ไม่ต้องขยับ...เดี๋ยวกูจัดการเอง" สิ้นเสียงนุ่มหูนั้น...ทุกอย่างก็ดูหวานไปหมด เมื่อริมฝีปางบางสวยค่อยๆเล็มที่ปากผมช้าก่อนที่มือใหญ่จะค่อยๆคลึงที่ต้นคอผมเบาๆ

"อืม..."

หวานจัง

นุ่มดีด้วย

"อ๊า..." แล้วทุกอย่างก็เริ่มพร่าเลือน เมื่อลิ้นฉ่ำกำลังไล้ชิมเม็ดไฝตรงไหปลาร้าของผม มันดูดคลึงหนักบ้างเบาบ้างจนผมต้องยกมือขึ้นมาจิกไหล่กว้างของคนบนร่าง...เพื่อระบายสิ่งที่กำลังอัดอั้น

"เฮียร์...อะ อ๊า..."

"ผงฝุ่น...อืม"

"อ๊ะ...ตรงนั้น...อ๊า"

ใช่...ตรงนั้น

ผมรั้งมือหยาบให้หยุดคลึงตรงยอดอกต่อ มันเองก็ยอมทำตามที่ผมของ่ายๆโดยไม่บ่นสักคำก่อนที่มืออีกข้างจะค่อยๆถอดเสื้อนักเรียนผมช้าๆ...จนไม่มีสิ่งใดห่อหุ้มบนร่างกายของผมอีกต่อไป

"อ๊า...."

ความร้อนเริ่มประดังเข้ามาใหญ่เมื่อร่างสูงค่อยๆถอนตัวออกจากผมแล้วถอดเสื้อที่ใส่อยู่จนเหลือเพียงแค่กางเกง ผมเองก็มองกล้ามหน้าท้องลอนสวยตรงหน้าไปก็หน้าแดงไป ถึงแม้ว่ามันยังมีรอยฟกช้ำแต่ก็ยังสวย...จนมันรั้งขาผมให้แยกออกจากกันแล้วเคลื่อนตัวเองเข้ามาแทรกตรงกลาง ผมถึงจะรู้ว่าตัวเองนั้นกำลังหลงเสน่ห์ของอีกคนจนยอมทุกอย่างที่อีกฝ่ายนำ

ไม่ไหวแล้ว...ช่วยปลดปล่อยความอัดอั้นนี้ที

"อะ ไอ้เฮียร์..." ผมคว้าลำคอสวยให้ก้มลงมาหาก่อนจะเริ่มเป็นคนจูบอีกฝ่ายจนหนำใจ แต่มันก็ยังไม่เพียงพอที่ผมจะหยุด จนนิ้วเรียวเริ่มที่จะเข้ามาวนตรงร่องด้านหลัง มันเล่นเอาผมต้องแอ่นบั้นท้ายตามแต่นั่นกลับเปิดทางให้อีกคนค่อยๆเอานิ้วยาวนั้นสอดเข้ามาช้าๆ

"อ๊ะ! อ๊า...."

แน่น!

บั้นท้ายผมยกตามการเคลื่อนไหวของอีกคน ก่อนที่ลิ้นฉ่ำจะค่อยๆก้มลงมาชิมที่ยอดอกเล็กอีกครั้ง

"อ๋าๆ...อะอ๊าๆ..อะ..."

สะ...เสียว

"...อืม..." แล้วจังหวะของอีกฝ่ายก็เริ่มรุนแรงขึ้นมันค่อนดูดดึงยอดอกผมหนักขึ้นพร้อทกับที่ข้อมือใหญ่ก็สวนเข้าออกเร็วขึ้น จนผมต้องพยายามดันข้อมือใหญ่ให้หยุด แต่ดูเหมือนยิ่งผมให้หยุด...มันจะยิ่งแรง

พรึบ!

แต่แล้วทุกอย่างก็หยุดลงกระทันทันก่อนที่มันจะจับผมพลิกแล้วให้ค้ำพนักโซฟาไว้ ผมเองก็ทำตามเพราะสมองมันไม่ได้สั่งการอะไรเลยนอกจากยอม ก่อนที่ผมจะเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่กำลังฉ่ำเต็มที่เข้ามาจ่อที่ประตูด้านหลัง

"อ๊ะ!อ๊า...ฮะ เฮียร์...อ๊า..." เอวหนาค่อยๆดันมันเข้ามาช้าๆแต่เล่นเอาผมเสียวจนแทบขาดใจ ผมเลยต้องยันหน้าท้องแกร่งให้หยุด แต่มันกลับรวบมือผมไว้แล้วกดไว้บนหลังพร้อมกลับค่อยๆก้มลงมาเล็มที่หลังหู

"อืม..อะอ่า...สุดยอด..."

"ฮะ เฮียร์..."

อ๊ะ...

"บะ เบา....อ๊ๆๆ...สวบๆ...พรั่บๆ...อึก.."

มันเหมือนจะขาดใจ พอผมยิ่งร้องขอเพื่อให้เบา...มันก็ยิ่งรุนแรง แถมยังปนเปรอให้ทั้งบนและล่าง แล้วอย่างนี้...แล้วอย่างนี้ผมจะไหวงั้นหรอ

"อะ...อ๊ะ...เฮียร์...ชะ ช้า..อ๋าๆ"

หะ หายใจไม่ทันอยู่แล้วนะ

อึก

สวบๆ

"อืม..."




"ลุกไหวไหม..."

ยังจะมาถามอีกนะ!

"ไม่ต้องมายุ่งเลย!...บอกให้เบาหน่อยก็ไม่ทำให้นิสัยไม่ดีนะมึง!" ผมนอนคว่ำชี้หน้าด่ามันในขณะที่อีกคนทำเพียงแค่ขำเล็กน้อยก่อนจะล้มตัวลงนั่งยองๆอยู่ข้างๆตัว

"ก็มันห้ามไม่ได้นี่..."

ยังจะมาแถอีก!

"ไปไกลๆเลย! คนยิ่งไม่มีแรงอยู่!" แต่ถึงจะหมั่นไส้ยังไงก็ทำได้แค่นอนด่า เพราะตอนนี้ผมไม่มีแรงแล้วจริงๆ...แถมยังเริ่มหิวข้าวขึ้นมาแล้วด้วย

"มึงเนี่ยนะ...ขนาดกูทำแค่นี้ยังบอกไม่ไหว แล้วอย่างนี้ยังจะคิดไปทำงานโรงเรียนอีก จะทำอะไรก็ช่วยดูสังขารตัวเองหน่อยเถอะ...อย่าให้กูต้องมานั่งเครียดเล่นเลยมึง"

เครียดเล่นงั้นหรอ

"มึงเป็นห่วงกูขนาดนั้นเลยหรอ" ใจมันก็รู้ว่ามันเป็นห่วงผมมาก แต่ผมไม่รู้ว่ามันจะห่วงจนเครียดเลยนี่ แล้วอย่างนี้ผมควรจะทำยังไงดี

แต่แล้วอีกคนก็ไม่ยอมตอบอะไรทั้งนั้น....มันทำเพียงแค่ถอนหายใจออกยาวก่อนจะจ้องตาผมนิ่งซึ่งมันทำให้ผมจับได้...ว่ามันกำลังตอบว่าใช่

"ไอ้เฮียร์.."

"มึงทำไม่ไหวหรอก...ไอ้งานสวัสดิการน่ะ มันไม่เหมาะกับคนอย่างมึงเลยสักนิด"

"กูรู้...แต่ถ้ากูไม่ทำ ทุกคนก็จะหาว่ากูเห็นแก่ตัวนะ" ซึ่งผมไม่ชอบเลยสักนิด

"แล้วมึงจะไปสนใจทำไม" มึงก็พูดง่ายนี่ ก็คนอย่างมึงใครจะกล้าว่าอะไรล่ะ เห็นทุกปีก็เอาแต่เกี้ยวสาว ไม่เคยช่วยงานอะไรเขาเลย

"ประธานนักเรียนเขามอบหมายงานนี้ให้กูเลยนะ ใครจะกล้าปฏิเสธ"

"มันไม่ได้แคร์มึงหรอก...มันมีจุดประสงค์อื่นมากกว่า"

หืม?

"จุดประสงค์อะไรหรอ" สิ้นเสียงเบาที่เอาแต่บนกับตัวเองจนผมเริ่มสงสัย แต่พอถามมันก็รีบลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินหายกลับเข้าไปในครัว

"กินข้าวกันดีกว่า...เดี๋ยวอุ่นแกงเดี๋ยว" แล้วผมก็เริ่มได้ยินเสียงมันกำลังอุ่นแกง ซึ่งนี่คือการกระทำที่ชัดมาก...ว่ามันจะไม่มีวันตอบ

เห้อ...พูดเหมือนประธานนักเรียนเป็นคนไม่ดีอย่างนั้นแหละ

อ่า...สุดท้ายก็ไม่ได้คำอนุญาต

เห้อ...ผมอยากให้เรื่องมันจบลงแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งทั้งสองฝ่ายอะ ดังนั้นใครก็ได้...ช่วยผมคิดที

ไม่นานแกงส้มและข้าวสวยร้อนๆก็มาวางอยู่ตรงหน้า ผมเลยค่อยๆดึงตัวเองขึ้นมากินข้าว โดยที่อีกคนนั้นก็ทำเพียงแค่กินจริงๆ

ทำไมมันอึดอัดอย่างนี้วะ

"เฮียร์..."

"เห้อ...ก็ได้ ถ้ามึงอยากทำก็ทำ แต่ถ้ามึงเป็นอะไรไปแค่นิดเดียว มึงต้องเลิกเข้าใจไหม" สิ้นเสียงจำใจนั้น...หัวใจผมก็เริ่มเต้นแรงจนเผลอกระโดดเข้ากอดร่างสูงอย่างดีใจ

"จริงหรอ! ขอบใจนะมึง!" ผมนี่แทบจะยกมือไหว้ที่มันยอม แต่มันกลับนั่งนิ่งๆไม่พูดอะไรต่อ จนผมรู้สึกว่ามันไม่อยากจะพูดเรื่องนี้อีกต่อไป ผมเลยฉกหอมแก้มใสตรงหน้าไปหนึ่งฟอดพร้อมกับกดจูบลงบนริมฝีปากบางสวยนั่นหนึ่งที

จุ๊บ

"ขอบใจนะ"

"มึงเนี่ยนะ..." แล้วรอยยิ้มสวยก็ค่อยๆเผยออกมาช้าๆก่อนที่มันจะเอื้อมมือมากอดผมตอบ

"ระวังตัวหน่อยล่ะกัน"

"อืม...สุดชีวิตเลย"

ในที่สุดก็ยอม...ถึงแม้ผมต้องใช้เวลาถึงสี่ชั่วโมงและเสียตัวไปหนึ่งรอบในการคุยเรื่องนี้...แต่ได้รับผลที่ดีออกมา มันก็ถือว่าคุ้มมากจริงๆ

กูสัญญา...กูจะดูแลตัวเองให้ดีที่สุดนะ




~วันศุกร์~


ตอนนี้เป็นคาบกิจกรรมครับ หลังจากที่เมื่อคืนมันยอมให้ผมทำ ผมก็รีบมาขอข้อมูลสิ่งที่ต้องทำกับไอ้เป๋าแต่เช้า มันเลยให้ผมมาตั้งโต๊ะรับสมัครฝ่ายสวัสดิการร่วมกับฝ่ายอื่นๆที่หอประชุมในคาบกิจกรรมนี้ ซึ่งมันเป็นอะไรที่วุ่นวายมาก...วุ่นวายจริงๆ

เพราะผมมีเวลาเพียงแค่สองชั่วโมงในการเปิดสมัคร แล้วถ้าไม่มีใครมาสมัคร...ผมตายแน่!

ซึ่ง ณ เวลานี้...แม่งไม่ใครเลยสักคนบนกระดาษของผม

ตายๆ ตายแน่ๆ

ผมนั่งมองคนอื่นๆที่กำลังต่อแถวเข้าร่วมกับฝ่ายต่างๆอย่างคึกคัก โดยเว้นฝ่ายผมไว้อยู่ฝ่ายเดียว ที่ไม่มีใครมาลงชื่อเลยสักคน เห็นแล้วมันก็เศร้าชะมัด ยิ่งปีนี้เราเป็นเจ้าภาพ...งานมันเลยต้องหนักมากๆ ทุกคนคงจะไม่อยากมาเหนื่อยกันแน่ๆเลยไม่ได้รับความสนใจเลยสักนิด

"ได้กี่คนแล้วผงฝุ่น"

อ๊ะ

"ประธาน...สวัสดีครับ" ผมยิ้มทักทายผู้ชายแสนเท่ห์ตรงหน้าก่อนที่ร่างหนาจะเดินเข้ามาดูกระดาษรายชื่อของผม

"เหนื่อยหน่อยนะ...เดี๋ยวก็มีคนมาสมัคร"แหม...มึงก็พูดง่ายนิ นี่กูนั่งมาจะครบสองชั่วโมงและ...แม่งเงียบกริบ

"แล้วถ้าไม่มีคนมาลงสมัครล่ะ"

"เดี๋ยวก็มี...เชื่อฉันสิ" แล้วประธานก็ส่งยิ้มปลอบใจมาให้ผม ซึ่งเล่นเอาใจผมเต้นแรงเลยทีเดียว

อย่ายิ้มบ่อยสิ...ผมยิ่งปลื้มคุณอยู่นะ

"ผมขอให้เป็นอย่างนั้นนะ"

"เชื่อมั่นในตัวเองหน่อยสิ" แล้วมือหนาก็ตรงเข้ามาขยี้หัวผมเบาๆอย่างเอ็นดู ผมเลยต้องเบี่ยงหัวหลบก่อนจะหัวเราะเบาๆ

"อย่าแกล้งผมสิครับ"

ที่จริงคุณก็ดูเป็นคนดีจะตาย แถมยังอ่อนโยนมากๆอีกต่างหาก...แล้วทำไมไอ้เฮียร์ถึงดูเกลียดคุณจังนะ

"ก็นายน่ารักนี่"

อุ!

ประโยคนี้เล่นเอาสะอึกเลยครับ ผมเลยยิ้มบางๆให้ก่อนชวนคุยเรื่องอื่น

"แล้วนี่คุณมาทำอะไรที่นี่ครับ มาดูความเรียบร้อยหรอ" ทำงานหนักจังน้า...สภานักเรียนเนี่ย

"เปล่าหรอก...ฉันมาหานายน่ะ อยากจะมาขอบใจที่มาช่วยรับงานนี้ไปทำ"

อ่า...อย่างนั้นเองหรอ

"มะ..."

"ถ้ามึงขอบคุณเสร็จแล้วก็รีบไปสิ...จะยืนขวางตีนกูทำห่าอะไร อ๋อ...หรือว่ามึงต้องการมาดูให้เห็นกับตาว่ามึงจะชนะกูรึเปล่างั้นสิ หึ!" อยู่ๆเสียงของบุคคลอันตรายที่สุดของโรงเรียนก็ดังขึ้นมาจากข้างหน้า ผมกับท่านประธานเลยหันไปดูก่อนจะเห็น 'แก๊งอันธพาลหลังห้อง' ครบแก๊งกำลังเดินมาทางนี้โดยที่ทุกคนในหอประชุมค่อยๆแหวกทางออกเป็นวงกว้างให้ เหมือนกับไม่กล้าแม้แต่จะอยู่ใกล้

"นายหมายความว่ายังไงหรอ...นายเฮียร์" ท่านประธานแสนสุขุมก็ยังคงสุขุมอยู่วันยันค่ำ ร่างหนาทำเพียงแค่ถามกลับก่อนจะกอดอกตัวเองแล้วจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่ง

"ไม่ต้องมาแสร้งทำเป็นคนดีต่อหน้าพวกกูหรอก...เห็นแล้วมันคันตีนฉิบ!" ไม่ใช่ไอ้เฮียร์ที่เป็นคนพูดครับ แต่เป็นไอ้พีชที่ตะคอกใส่อีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว มันก็ต้องแน่อยู่แล้วที่พวกนี้ต้องไม่กลัวท่านประธาน เพราะต่างฝ่ายก็ต่างที่จะอยากคุมอีกฝ่ายให้ได้ แต่พวกอันธพาลหลังห้องนี่ก็เจ๋งพอตัวจนอาจารย์ยังต้องยอม แล้วนับประสาอะไรกับไอ้แค่ประธานนักเรียน

คนละรุ่นสินะ

ว่าแต่...พวกมันจะต่อยกันไหมนั่น แม่งจ้องอย่างกับกำลังชกอยู่บนสังเวียน

น่ากลัวฉิบหาย

"ผมไปแกล้งเป็นคนดีตอนไหนกัน...ผมก็เป็นอย่างนี้ตลอดนี่" ดูท่าอีกคนก็ยังคงตั้งสติได้ดี เลยทำให้ไอ้พีชยิ่งเดือดมากขึ้น

แย่แล้วๆ อย่ามาพลาดโดนกูนะเว้ย!

"ไอ้สัดอิ้ง!"

"พอแล้วพีช...อย่าไปยุ่งกับไอ้พวกหมาลอบกัดเลยว่ะ" สิ้นเสียงไอ้พีช ขาโหดก็ร้องห้ามไม่ให้มันพุ่งไปเสยคางอีกฝ่าย โดยที่ตาคมดุก็ยังคงจ้องมองท่านประธานอย่างดุเดือด ก่อนที่มันจะร้องสั่งลูกน้องมันอีกครั้ง

"เอาใบรายชื่อไปให้ไอ้ฝุ่นทีดิ๊" สิ้นคำสั่ง...ไอ้โต้งก็เดินมายื่นกระดาษเอสี่ให้ผมก่อนจะเค้นเสียงตามไรฟันให้

"เดือดร้อนพวกกูเลยไงมึง...ไอ้ห่าฝุ่น"

เอ้า! กูเกี่ยวอะไรอะ

"สมใจมึงรึยัง...ถ้ายังก็บอกนะ เพราะเหลือไอ้เจมส์อีกคนที่ยังไม่ได้ลงชื่อ"

หืม...ว่าอะไรนะ

พอฟังแบบนั้น...ผมก็รีบหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาดู ก่อนจะพบว่ารายชื่อบนกระดาษนั้น...เป็นชื่อของคนในแก๊งไอ้เฮียร์ทั้งหมด

สามสิบสามคน!

เหี้ย!

หมายความว่าอย่างไงวะ!

ผมเงยหน้าขึ้นไปมองพวกอันธพาลเหล่านั้นอีกครั้งก่อนที่ไอ้เฮียร์จะพูดต่อ

"มึงจำใส่กะโหลกเหี้ยๆของมึงไว้นะไอ้อิ้ง ถ้ามึงไม่หยุดลอบกัด...มึงก็สู้กูไม่ได้หรอก แต่ครั้งนี้กูจะยอม...เพื่อเห็นแก่สมองเหี้ยๆของมึงที่คิดแผนขึ้นมาได้ แต่ถ้ามีครั้งหน้า...หน้ามึงได้จมพื้นคาตีนกูแน่!"

เหี้ย!

ขนลุก!

ไอ้เฮียร์ลั่นคำขู่สุดท้ายไว้ได้น่ากลัวที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินจากปากมันมา ก่อนที่ร่างสูงจะเดินออกจากหอประชุมไปแล้วค่อยๆตามด้วยคนอื่นในแก๊ง แต่ในขณะที่ทุกคนกำลังเดินผ่านท่านประธาน...ทุกคนต่างทิ้งความหมั่นไส้ไว้จนผมเริ่มจับใจความได้

'มันไม่ได้แคร์มึงหรอก...มันมีจุดประสงค์อื่นมากกว่า'

นี่มันเรื่องอะไรกันวะ!

สรุปแล้ว...ที่มอบงานนี้ให้ผมทำ ไม่ใช่ว่าหาใครทำไม่ได้ แต่มันเป็นเพราะว่าต้องการคุมแก๊งอันธพาลหลังห้องงั้นหรอ

เหี้ย! ทำไมผมโง่ขนาดนี้วะ!

ทำไมผมถึงไม่ทันคิด...ว่าไอ้เฮียร์มันไม่มีทางยอมให้ผมเหนื่อยแน่ๆ ดังนั้นตัวมันเองก็ต้องลงสมัครเพื่อมาช่วยผมทำ...ไม่ใช่มาช่วยผมทำสิ มันต้องบอกว่า 'มาทำแทน' ต่างหาก

บ้าเอ๊ย! นี่ผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้มันต้องยอมให้อีกฝ่ายขนาดนี้เลยหรอเนี่ย

ไม่นะ!

"ไอ้เฮียร์! รอกูก่อน!"

ให้ตายเถอะ! ผมทำอะไรลงไป!

ไอ้เฮียร์...กูขอโทษ!







++++++++++++++++++++++++++++++++++
141012

เม้นบอกกันด้วยน้าว่าสนุกมั้ย ขอบคุณคร่า จุบๆ