ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

By nooonaa
 
 "คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!" 17 : พระเจ้า!
 
+ผงฝุ่น+
ติ๊ดๆๆๆ
อืม...
เสียงนาฬิกาปลุกตามเวลาที่ตั้งกำลังดังสนั่นทั่วห้องเพื่อเป็นสัญญาณให้ผมรู้ว่ามันสมควรจะตื่นได้แล้ว แต่พอสมองเริ่มประมวลผลว่าตอนนี้ผมมีใครบางคนอยู่ด้วย ก็เล่นใจมันก็สั่นแรงเพราะความความกลัวทันที ผมเลยรีบเรียกอีกคนให้ตื่นก่อนที่พี่ถ่านจะกลับมา แต่พอผมหันไปมองด้านข้างตัวเอง....ผมกลับไม่พบมันแล้ว
ว่างเปล่า
ผมรีบชะเง้อมองทั่วห้องก็ไม่เจอเสื้อผ้ามันแล้วเหมือนกัน ผมเลยคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหามันทันที
ตู๊ด ตู๊ด...
"รับสิวะ!"
เล่นตัวรึไง!
(ตื่นแล้วหรอ)
"อะ ไอ้เฮียร์ มึง มึงอยู่ไหน" ใจมันสั่นแปลกๆยังไงไม่รู้ เหมือนกับมันกลัวว่าผมจะไม่ได้เจอมันอีก
(ออกมาแล้ว...ตอนนี้อยู่ที่บ้าน)
"บ้านไหนเล่า!! มึงบอกให้มันชัดๆได้มั้ย! อย่ามาทำให้กูโมโหนะเว้ย!"
เหี้.ย! พูดมีลับลมคมนัยอยู่นั่นแหละ บอกให้มันชัดๆเลยไม่ได้รึไง กูเป็นห่วงมึงนะเว้ย!
(อยู่บ้านไม้ เพิ่งไปรับตัวเล็กกลับมา ถ้ามึง...คิดถึงกู ก็ตามมาสิ)
อยู่ๆมันก็พูดแบบนั้นออกมา เหมือนหลอกล่อให้ผมตามไปด้วยความคิดถึง แต่เล่นเอาหน้าผมแดงไปหมด ผมเลยทำได้แค่นั่งกัดเล็บแล้วอมยิ้มอยู่คนเดียว ในขณะที่เสียงเห่าของตัวเล็กก็ดังอยู่ข้างๆจนเสียงมันเล็ดลอดเข้ามาในสาย
(โฮ่งๆๆๆ)
"ตัวเล็ก!"
(อะไรตัวเล็ก คิดถึงแม่รึไง บอกแม่เขาสิ เขาจะได้มาไวๆ....โฮ่งๆๆ) เหมือนกับมันยื่นโทรศัพท์ให้กับลูกชายมัน ผมถึงได้ยินเสียงเห่าดังขนาดนั้น แต่ผมไม่ได้รู้สึกดีใจอะไร เท่ากับสิ่งที่มันใช้คำเรียกแทนผม
แม่
บะ บ้า!
"ใครเป็นแม่! พูดให้ดีๆนะมึง!" ผมทำเป็นวีนใส่ทั้งๆที่เล็บก็จิกขากางเกงจนจะขาดติดมืออยู่แล้ว
นี่มึงเขินมันรึไงไอ้ฝุ่น อย่าเชียวนะเว้ย มึงต้องแมนๆไว้
เหี้.ย! ใจผมสั่น!
(มึงพูดแบบนี้หมายความว่าไง อย่ามากวนตีนกูนะมึง) แต่แล้วมันก็เปลี่ยนน้ำเสียงมาดุผมแบบที่เคยเป็นจนผมรู้สึกน้อยใจขึ้นมาถนัด ก็เมื่อกี้มันยังพูดจาน่ารักๆนุ่มๆกับผมอยู่เลย
"แล้วมึงจะทำไม มึงนั่นแหละเริ่มก่อน!"
เอาสิมึง! กูไม่ยอมมึงหรอก! ตอนนี้กูเป็นต่อมึงอยู่นะเว้ย!
(ไอ้เตี้ย! นี่มึงคิดว่ากูบอกรักแล้วมึงจะมาพูดกับกูอย่างนั้นได้หรอหะ! เดี๋ยวเถอะมึง!)
ติ๊ด!
อยู่ๆมันก็ด่าผมแล้วตัดสายใส่เลยอะ นี่มันโกรธผมอีกแล้วอ่อ
"ไอ้เฮียร์บ้า!"
หื่ย!
น่าหมั่นไส้!
แต่มันจะโกรธผมมากมั้ยเนี่ย
พอคิดว่าอีกคนอาละวาดใส่ก็คงจะโกรธผมมากอยู่ ซึ่งมันก็เล่นเอาหัวใจผมสั่นหายวาบไปแวบหนึ่ง ก่อนที่ผมจะลืมหายใจไปชั่วขณะ
อึก!
รู้สึกแย่อีกแล้ว
ผมนั่งนิ่งคิดเรื่องเมื่อกี้อยู่นานก่อนจะตัดสินใจอาบน้ำแต่งตัวแล้วตามอีกคนไปที่บ้านไม้ แต่พอผมก้าวเท้าออกจากห้องเพียงแค่เก้าเดียวเท่านั้น ผมก็เห็นใครบางคนที่ผมเพิ่งไปเที่ยวมาเมื่อคืน
"จะไปไหนหรอ"
"พี่ฟอง! พี่เข้ามาได้ไง" ผมตกใจมากที่เห็นอีกคนยืนกอดอกนิ่ง แถมยังจ้องหน้าผมเหมือนกำลังสงสัยอะไรบางอย่าง ก่อนที่สายตาคู่นั้นจะหยุดมาที่ต้นคอของผม
"ไอ้ถ่านให้พี่มาเฝ้านาย แต่ดูท่า...มันคงไม่จำเป็นแล้วมั้ง" สิ้นประโยคสุดท้าย...รอยยิ้มแสยะของพี่ฟองก็ถูกออกมา ณ ตอนนั้นตัวผมแข็งทื่อจนไม่สามารถจะแก้ตัวหรือทำอะไรได้ แล้วสุดท้าย...ผมก็ทำได้แค่ก้มหน้านิ่ง
แสดงว่าพี่ฟองคงจะเห็นสิ่งที่ผมกับไอ้เฮียร์ทำ...ทั้งคืน
ผมขอโทษ
"ผม..." ผมจะทำไงดี ผมกำลังทำร้ายจิตใจใครบางคนอยู่ใช่มั้ย
"พี่ไม่เชื่อว่าพี่สู้มันไม่ได้ พี่ไม่เชื่อว่ามันจะได้หัวใจนายไป ทำไมละฝุ่น...ทำไมไม่เป็นพี่" เสียงนุ่มนั้นอ่อนแรงเหมือนจะขาดใจ ก่อนที่ดวงตาสวยจะเริ่มสั่นเล็กน้อย
"ผม..." แล้วผมจะต้องตอบอะไร ผมจะทำยังไงไม่ให้พี่ฟองเสียใจไปมากกว่านี้ ถึงแม้ว่าผมจะไม่เคยให้ความหวังกับพี่เขาก็เถอะ แต่แบบนี้...มันก็ดูจะใจร้ายเกินไปแล้ว
"พี่เฝ้ามองนายมาตลอด ถึงแม้นายจะไม่เคยสนใจพี่ก็เถอะ แต่ทำไม...ทำไมนายถึงมองความพี่ไป ทั้งๆที่พี่มาก่อนมัน" ริมฝีปากสีซีดยังคงต่อว่าใส่ผมอย่างน้อยใจก่อนจะถอยหลังกลับไปผิงผนังอย่างหมดแรง
"ผมขอโทษครับพี่ฟอง ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ แต่ผมขอเถอะครับ อย่าขัดขวางเราสองคนเลย"
ผมขอแค่นั้น...เพราะผมรู้ว่าพี่สามารถทำอะไรได้มากมายเท่ากับที่ถ่าน มากชนิดที่ผมก็ไม่เคยคิดไม่เคยฝัน ยิ่งพี่เป็นใจร่วมกับพี่ถ่าน...ผมกับมันคงต้องอกแตกตายแน่
"นายจะขอให้พี่ช่วยศัตรูหัวใจตัวเองเนี่ยนะ หึ...ฝันไปรึป่าว"
พี่ฟอง!
ผมตกใจมากที่ได้ยินเช่นนั้น แต่ก็ยังพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ก่อนที่มือใหญ่จะตรงเข้ามาเชยคางผมให้มองตากันชัดๆ
"อย่าทำหน้าหวาดกลัวพี่เลยผงฝุ่น ถึงพี่จะไม่ช่วย แต่พี่ไม่มีทางทำร้ายนายแน่"
อึก!
"พี่ฟอง" ให้ตายเถอะ พี่จะยอมมองพวกเราอยู่ข้างหลังอยู่อย่างนี้น่ะหรอ พี่จะทนได้งั้นหรอ
"พี่จะสู้กับมันจนหมดแรง แบบที่ลูกผู้ชายเขาทำกัน แล้วเมื่อวันที่พี่แพ้...พี่ก็คงทำใจได้" เมื่อสิ้นคำสุดท้าย...มือใหญ่ก็ทิ้งตัวลงจากคางผมทันที เหมือนกับมือข้างนั้นมันไร้ซึ่งเรียวแรงที่จะขืนต่อไป
พี่เองก็รู้อยู่แก่ใจว่าเรื่องนี้มันต้องจบอย่างไง แต่ทำไมพี่ยังรั้นที่จะทำแบบนี้อีก
"อย่ามองพี่แบบนั้น พี่เองก็พยายามจนถึงที่สุดแล้ว แต่พี่ก็รักนาย...มากเกินไป"
"พี่ฟอง!"
คำว่ารักคำนั้นทำไมมันดูจริงใจจนผมรู้สึกขนลุกขนาดนี้ มันเล่นเอาผมนิ่งอึ้งทันทีที่ได้ยิน ก่อนที่วงแขนใหญ่จะดึงเอวผมให้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดแข็งแกร่ง โดยผมเองก็ขืนตัวเองไว้ แต่เพียงแค่เสียงแหบเอ่บปากร้องขอ ผมก็ยอมออมแรงทันที
"พี่ฟอง! พี่จะทำอะไร!"
"ครั้งสุดท้าย...พี่ขอแค่ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย" แล้วเสียงลมหายใจอีกคนก็ค่อยๆนิ่งสงบเมื่อผมนิ่งยอมให้พี่มันกอด โดยที่ผมเองก็รู้สึกว่ามันนานมากเหมือนกัน แต่ดูท่า...การทำใจในครั้งนี้ มันคงจะสาหัสเกินที่อีกคนจะรับไหว
"พี่ฟอง...ในโลกนี้ไม่ได้มีเพียงแค่ผมนะ"
"อืม พี่รู้ แต่พี่ขอรักนายแบบนี้ดีกว่า ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้...ดาร์ลิ้งอาจจะหลงรักพี่ฟองก็ได้นะ" ในตอนแรกก็ดูตึงเครียด แต่พอประโยคสุดท้ายก็ยังสามารถคงความเจ้าชู้ได้ไม่เคยเปลี่ยน พี่ฟองคงจะฟื้นฟูพลังกลับมาเป็นคนเดิมแล้วล่ะมั้ง
"ไม่ต้องรอพรุ่งนี้ก็ได้ เพราะวันนี้ผมก็หลงรักพี่แล้วล่ะ" ก็พี่น่ารักและดีกับผมขนาดนี้
"ตายละ สงสัยวันนี้พี่ฟองคงจะได้เมียแล้วล่ะ"
จุ๊บๆ
ว่าเสร็จพี่มันก็ระดมจูบหลังมือผมจนรู้สึกขำเพราะมันจั้กจี้มากที่พี่เขาทำแบบนั้น ก่อนที่พี่เขาจะยอมปล่อยมือผมเป็นอิสระ
"ว่าไปนั่นนะพี่ฟอง" ผมขำเอิ้กอ้ากจนอีกคนยิ้มตาม ก่อนเดินลงบันไดมาข้างล่างพร้อมกับเอ่ยพูดกับตัวเองเสียงดัง
"มึงคงได้ยินชัดนะไอ้เด็กเวร ว่าน้องฝุ่นเขาหลงรักกู"
อะไรนะ!
พอผมได้ยินแบบนั้น ขามันก็วิ่งตามอีกคนไปทันที ก่อนผมจะเห็นร่างสูงที่คุ้นเคยกำลังยืนกำหมัดตัวเองนิ่งอยู่ด้านล่าง
"ไอ้เฮียร์!"
ทำไมมึงมาอยู่ตรงนี้!
ผมเรียกชื่อมันด้วยความตกใจ ก่อนจะทำท่าวิ่งไปหาแล้วอธิบายให้อีกคนฟัง แต่มันกลับถอยหลังออกห่างจากผมพร้อมกับส่งเสียงเค้นเหมือนสมเพชตัวเองอย่างจับใจ
"หึ มึงกำลังคิดจะหลงรักใครนอกจากกูงั้นหรอ...ผงฝุ่น"
 
 
'หึ มึงกำลังคิดจะหลงรักใครนอกจากกูงั้นหรอ...ผงฝุ่น'
ประโยคนี้...ดูเหมือนจะเป็นประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินจากใครบางคน ที่เอาแต่จะเดินหนีผมทุกครั้งที่ได้เจอกัน
"ไอ้เฮียร์"
นี่ผมเดินมารอมันที่หน้าบ้านตั้งเช้า หวังจะมาขออธิบายเรื่องเมื่อวานให้ฟัง แต่มันก็เอาแต่มองผ่านเลยผมไปอย่างไม่ใยดี
"ไอ้เฮียร์...อย่าเดินหนีกูดิ" ผมพยายามเร่งฝีเท้าตัวเองให้ทันอีกคนจนเริ่มจะหายใจไม่ทัน แต่ก็ยังฝืนที่จะวิ่งตามต่อ จนร่างสูงด้านหน้าหยุดฝีเท้าลง ผมถึงจะได้พักเหนื่อย
"อะ ไอ้เฮียร์ ฟะ ฟัง เอื้อก กูอะ อธิบายก่อนสิ" กว่าผมจะพูดออกมาได้ก็เล่นเอาแทบจะขาดใจ แต่พอผมพูดเสร็จมันก็โบกรถแท็กซี่ที่กำลังมาก่อนจะดันผมให้ขึ้นไปนั่ง
"ไปโรงเรียน...ครับพี่" มันบอกพี่แท็กซี่แค่นั้นก่อนจะนั่งนิ่งไม่พูดอะไรอีก มันนิ่งและเงียบจนผมไม่กล้าแม้จะหายใจ แต่พอถึงหน้าโรงเรียน...ร่างสูงก็จ่ายเงินและลงจากรถไปในทันทีเหมือนกับร้อนรนอะไรสักอย่าง ผมเลยต้องรีบวิ่งตามอีกคนลงไป ก่อนจะเห็นร่างสูงที่นั่งมากับผมเมื่อกี้ กำลังช่วยพยุงร่างบางที่กำลังล้มคมำหน้าทิ้มพื้นอยู่ข้างหน้า โดยมีอีกคนกำลังยืนมองอยู่ไม่ห่าง
"พี่ถ่าน" ผมเรียกอีกคนที่กำลังยืนมองไอ้เฮียร์ที่ค่อยๆอุ้มไอ้เจมส์ขึ้นอก แต่เพียงแค่แวบเดียวผมก็รู้สึกได้ว่าร่างบางคนนั้นกำลังเจอกับพิษไข้อย่างหนักหน่วง เพราะใบหน้าขาวน่ารักนั้น...มันซีดเซียวจนเดาไม่ยาก แต่พอไอ้เฮียร์กำลังจะอุ้มอีกคนไป ร่างสูงใหญ่ข้างตัวผมก็ตะโกนกลับไปหาพวกมัรซะเสียงดังลั่น
"มึงหนีได้ก็หนีไป แต่คนอย่างกูไม่มีทางปล่อยมึงไปแน่ไอ้เจมส์! เหี้ยเอ้ย!" เสียงสบถในคำสุดท้ายเล่นเอาโดยรอบสะดุ้งโหยงไปตามๆกัน ก่อนที่พี่มันจะตะคอกสั่งอีกคนที่อุ้มไอ้เจมส์อยู่
"ส่วนมึงไอ้หัวเทา! เรื่องของมึงกับกูมันไม่จบแค่นี้แน่! ไม่ว่ามึงจะเอาใครมาช่วยก็อย่าหวังว่ากูยอมรับมึง ไอ้สัด!" สิ้นคำขู่ ร่างสูงใหญ่ของพี่ถ่านก็เดินกลับเข้ารถไปพร้อมกับเหยียบคันเร่งอย่างแรงก่อนขับออกห่างจากโรงเรียนไปเรื่อยๆ ทิ้งให้ผมยืนสงสัยกับเหตุการณ์ตางหน้าจนมึนหัว ไปหมด ผมเลยตัดสินใจวิ่งตามสองเพื่อนซี้คู่นั้นเมื่อคิดอะไรไม่ออก แต่ผมว่า...ผมไม่น่าตัดสินใจอะไรแบบนั้นเลยให้ตายสิ เพราะมันกำลังทำให้ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดจากเสียงกร้าวที่ออกมาจากปากของคนที่ผมพยายามตามง้ออยู่
"ทำไมมึงถึงทำแบบนี้! มึงคิดอย่างนั้นได้อย่างไงไอ้เจมส์!" เสียงโหดเอาแต่ตะคอกดุเมื่อบริเวณนั้นร้างผู้คน แต่ริมฝีปากสวยที่เริ่มซีดนั้นก็เอาแต่ยิ้ม
"ช่างมันเถอะมึง กูไม่เป็นอะไร"
"ไม่เป็นได้ยังไงวะ มึงจะเข้ามาเสี่ยงกับเรื่องนี้ทำไม! กูบอกแล้วว่าเรื่องนี้กูรับคนเดียว"
"เพราะมึงไงล่ะไอ้เฮียร์ เพราะ...กูรักมึง"
รัก!
มะไม่จริง! มันไม่มีทาง! มึงจะมารักมันไม่ได้นะ!
พระเจ้า! ทำไมต้องแกล้งผมขนาดนี้ด้วย!
 
+++++++++++++++++++++++++++++++++140414
คือว่า...นั่งแต่งตอนดูลูกทาส เลยรู้สึกสำนวนจะโบราณมาก ฮ่าๆ เก๋ๆค่ะคุณขา