ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

by  nooonaa



"GangsteR อันธพาลหลังห้อง" 05 : ความต้องการของอันธพาล




+น้องเจมส์+


"...ฝุ่น โทรมาแต่เช้าเลย"

หือ...ใครมาคุยข้างหูวะ น่ารำคาญชิบ! มึงไม่เห็นว่ากูนอนอยู่รึไงสัด!

ผมเลยพลิกตัวหนีเสียงนั่นไปอีกฝากของเตียงทันทีที่รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะวีนแตกใส่เสียงคุยน่ารำคาญนั่น แต่พอผมกระดื๊บๆไปอยู่อีกฝั่งได้ไม่นาน ไอ้บ้าโรคจิตที่ลากผมมานอนกกกับมันที่คอนโดเมื่อคืนต่อ...ก็ดึงเอวผมกลับไปที่เดิม

สัด! กูจะนอน!

(..........)

"อยู่คอนโด มึงมีไรรีบๆพูดมา กูอยากนอน"

เอ่อ! กูก็อยากนอนเหมือนกันเว้ยไอ้บ้า! ทำไมไม่ไปคุยข้างนอกวะ จะมาคุยข้างหูกูทำไมเนี่ยไอ้หอกถ่าน

"เสียงดังเว้ย! กูจะนอน!" ผมวีนใส่มันด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเต็มที่ แต่ผมกลับโดนมันด่าสวนซะหน้าชา แถมยังโดนมันผลักหัวใส่อีก

"มึงก็นอนไปสิไอ้ห่.า เสียงกูทำให้มึงตายรึไง!"

ไอ้เวร! มึง!

(เพื่อนมาที่คอนโดหรอ) แต่พอผมจะสวนมันกลับบ้าง ผมก็ดันได้ยินเสียงที่ดูคุ้นเคยจากปลายสาย ทำให้ปากผมนี่ปิดสนิทอย่างไม่ต้องสั่ง เพราะผมไม่อยากให้ใครมารับรู้เรื่องน่าอายของผม...ที่โดนไอ้บ้ากามกระจื้ยๆไปเมื่อคืน

"เพื่อน? หึ เออ...เพื่อนกูเอง แต่แค่ตอนนี้นะ" มันไม่ตอบเปล่าแต่ดันมองหน้าผมอย่างเจ้าเล่ห์ที่สุด ผมเลยเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่จนต้องเป็นคนยอมหลบตา

เพื่อนแค่ตอนนี้...หมายความว่าไงวะ

"แล้วตกลงมีไรวะ"

(........)

"ทำไมละ มึงทะเลาะกับเพื่อนรึไง" ผมยังได้ยินมันพูดอยู่คนเดียวเหมือนเดิมก่อนที่จะมีอะไรบางอย่างกำลังเลื้อยเข้ามาใต้ผ้าห่มผม

(.......)

"ใคร! มันแกล้งมึงหรอหะ!"

แต่แล้วอยู่ๆร่างสูงข้างๆผมก็ตวาดเสียงดังลั่นก่อนจะปล่อยแรงกดเข้าที่แขนผมอย่างจัง มันเจ็บซี๊ดจนอยากตัดมือมันให้ขาด แต่มันก็นะ...ทำไม่ได้อยู่แล้วนี่ ผมเลยบิดแขนตัวเองเพื่อให้หลุดจากมือมัน ซึ่งมันก็ยอมผมง่ายๆก่อนปากมันจะคุยโทรศัพท์ต่อ

(.....)

"คนที่ชอบแกล้งมึงงั้นหรอ...ไอ้เด็กหัวเทานั่นอะนะ"

หัวเทา! เหี้ยแล้วไงมึง อย่าบอกว่าเป็นไอ้เฮียร์นะเว้ย

มึงไปทำอะไรเนี่ย

(......)

"กูต้องเข้าคณะก่อนวะ แต่เดี๋ยวกูรีบไป มึงก็ทนๆหน่อยละกัน"

(........)

"กลับได้ไงล่ะไอ้ฝุ่น อยู่ไกลขนาดนั้น รอกูอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวกูไปรับ อีกสองสามชั่วโมง"

ผมเริ่มรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยแล้วล่ะ ผมเลยค่อยๆลุกจากเตียงแล้วเดินหนีอีกคนที่เอาแต่จ้องผมตั้งแต่มันพูดถึงไอ้เฮียร์

สร้างเรื่องให้กูจนได้นะมึง แล้ววันนี้กูจะรอดมั้ยวะ

"อย่างอแงดิฝุ่น กูบอกเดี๋ยวไปรับ รอเดี๋ยวเดียว"

(........)

"เออๆ"

ติ๊ด

"จะไปไหน!"

เห้ย!

พรึบ!

แรงกระชากจากคนบนเตียง ทำให้ผมถูกดึงจากด้านหลังจนล้มใส่อกกว้างอย่างจัง มันเจ็บมากนะ เพราะไอ้อกแข็งๆของไอ้บ้านี่ไง

"กลับบ้านดิสัด"

ป่าวหรอก....ผมแค่กลัวมันจะมาลงที่ผมอีกเท่านั้นเอง

"ใครสั่งให้มึงไปกันครับ" เสียงมึงนี่ถามได้กวนตีนดีจังเว้ย แล้วทำไมมึงต้องครับต่อท้ายด้วยวะ ทั้งๆที่ทั้งประโยคก็โคตรจะหยาบอยู่แล้วเถอะ

"กูจะกลับไปดูน้องกู"

"ห่วงดีนักนะมึง!"

ผลั่ก!

"เหี้ยถ่าน!! เจ็บนะเว้ย!" อยู่ๆมันก็เหวี่ยงผมบงกับเตียงอย่างแรงก่อนจะกดหน้าอกผมจนจมไปกับเตียง

"มึงเป็นบ้าอะไรอีกวะ" สายตามันดูดุขึ้นมาถนัดจนผมเริ่มขนลุก แต่มันแค่จิ๊ปากเหมือนคุมอารมณ์อยู่ก่อนจะปล่อยมือที่กดผมไว้ออก

"....."

"ลุกออกไป! มึงจะไปรับน้องมึงไม่ใช่รึไง!"

มัวแต่มาบ้ากับกูอย่างเดียวนะมึง เหี้ย...สันดารเลวชิบ!

"กูไปแน่ครับน้องเจมส์....แต่น้องเจมส์ต้องบอกกับพี่ถ่านมาก่อน ว่าเพื่อนน้องเจมส์น่ะ...คิด จะ ทำ อะ ไร น้อง กู"

มันเปลี่ยนเสียงทะเล้นมาเย็นเชียบจนผมนิ่งอึ้ง มันดูโมโหแล้วจริงๆ เพียงเพราะมีคนไปยุ่งกับน้องมัน

"กะ กู กูไม่รู้เว้ย! ลุกดิสัด!" ถ้ามันรู้ว่าเฮียร์ชอบไอ้ฝุ่น มันจะทำอะไรป่าววะ ผมกลัวมันตายจริงๆ ยิ่งไอ้นี่มันบ้าเกินคนแบบนี้ด้วย

ผมไม่ไว้ใจ

แต่พอผมผลักอกมันออก มันก็รวบมือผมไว้อีกครั้ง...ก่อนมันจะจับล็อกไว้ที่เหนือหัวผมด้วยมือข้างเดียว

"มะ มึงจะทำไรวะ!" ผมเริ่มเสียงสั่นเมื่อมันแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากเล็กน้อย ก่อนที่มือใหญ่จะรูดเอากางเกงผมออกจนเผยช่วงล่างขาวเด่นต่อหน้ามัน

สัด! มึงจะเล่นพิเรนทร์กับกูอีกแล้วใช่มั้ย!

"กูว่ากูบอกมึงไปแล้วนะ ว่ากูไม่ชอบให้ใคร....มาขัดใจ" มันส่งเสียงยียวนไปมาพร้อมกับมือที่ลากไล้ตั้งแต่แก้มผมจนถึง...แก่นกลางลำตัว

"กะ กูไม่รู้จริงๆ กูอยู่กับมึงทั้งคืน...แล้วกูจะรู้ได้ไง" ผมพยายามเบี่ยงบั้นท้ายตัวเองหนีสุดฤทธิ์แต่ก็โดนมันเิาขาตัวเองมากดไว้ จนตอนนี้ผมทำได้แค่นอนราบนิ่งเพื่อให้มันได้กดจูบทั่วผิวผม

"ไอ้ถ่าน! พอ!"

ไอ้เลว! มึงจะทำมากเกินไปแล้วนะเว้ย!

"กูจะถามมึงอีกครั้ง มันคิดจะทำอะไรน้องกู"

"อ๊ะ!!" เมื่อจบประโยคคำถามนั้น...มือใหญ่ก็ตรงเข้าเค้นน้องชายผมอย่างหนัก ผมนี่ซี๊ดไปทั้งปาก ก่อนที่มันจะเป็นแรงเค้นนั้นมาเป็นสาวเบาๆ

"อย่า! ไม่เอาแบบนี้!! อ๊า...." เรี่ยวแรงผมหายไปหมดแล้ว...แบบนี้ไม่ไหวนะ

"ห้า สี่ สาม...." อยู่ๆมันก็นับถอยหลังใส่ก่อนเลขนับพวกนั้นจะหายไป แต่สิ่งที่มาแทน คือปลายลิ้นที่ตวัดใส่ตรงหน้าอกผมทันที

"อ๊ะ...อึกๆ กะ กูไม่รู้...จริงๆ"

ทำไม...ทำไมผมถึงไม่มีแรง แล้วทำไม...ทำไมผมถึงรู้สึกดี

"กูคงดูไม่จริงจังสินะ งั้นต้องหนักแน่นเนอะ"

อึก!

"ไอ้ถ่าน! อย่า!" ผมร้องเสียงหลงอย่างตกใจ เมื่อมันดันขาผมทั้งสองข้างขึ้นสูงจนชิดอกก่อนจะเอาสิ่งแปลกปลอมของมันมาถูไถที่ช่องแคบตรงนั้น ใจผมนี่สั่นด้วยความกลัวจนเริ่มรนรานที่จะหาทางรอด

"หยุดๆ หยุดนะ กูบอกแล้ว กูจะบอกแล้ว..." ผมผวาชิงตอบทันควันเมื่อสะโพกใหญ่กำลังจะกดของตัวเองเข้ามาในร่างกายผม พอมันได้ยินมันก็ยิ้มอย่างพอใจก่อนจะเอื้อมตัวขึ้นมาคร่อมผมใหม่

"ว่ามาสิครับน้องเจมส์...พี่ถ่านรอฟังอยู่"

ผมกลืนน้ำลายที่เหนียวคอนั้นอย่างยากลำบากก่อนที่มันจะถามผมอีกครั้งพร้อมกับเพิ่มแรงบีบที่แขนที่ถูกมันยึดไว้

กูขอโทษไอ้เฮียร์ กูขอโทษจริงๆ

"มัน มันจะไปขอโทษไอ้ฝุ่นที่เมื่อวานเผลอด่ามันไป...ก็แค่นั้น"

ตุบ!

"แค่นั้นแล้วทำไมมึงต้องหลบตากู!!"

มันตบฝ่ามือหนักลงกับเตียงเฉียดข้างหูผมอย่างเฉียดฉิว ก่อนที่ใบหน้าหล่อนั้นจะดูบึ้งตึงทันที

มัน...กำลังโมโหหนักกว่าเดิมใช่มั้ย

"กู กูไม่ระ..."

"ไอ้เจมส์! มึงอยากตายมากใช่มั้ย!" เสียงเข้มถูกเน้นและดังสนั่นจนขนผมลุกทั่วตัว ตาผมมันก็มีน้ำตาคลอเพราะความกลัวทันที

น่ากลัว....ผมกลัวผู้ชายคนนี้

"มัน มันรักน้องมึง! พอใจรึยัง!"

อย่าร้องไอ้เจมส์! มึงต้องห้ามกลัวมัน ไม่งั้นมึงโดนมันขู่อีกแน่

ผมตวาดมันกลับทันทีที่น้ำตามันทำท่าจะไหล มันเองก็นิ่งอึ้งก่อนจะจ้องตาผมนิ่ง แต่ครั้งนี้ผมจะไม่ยอมหลบตามันเป็นอันขาดแน่

"อย่าร้องดิ" มันพึมพำอยู่ตรงหน้าผมจนผมแทบไม่ได้ยินเสียง ก่อนมันจะใช้ปลายนิ้วค่อยๆเกลี่ยเช็ดน้ำตาที่คลอออกให้ แต่ผมก็สะบัดหน้าหนีอย่างรังเกียจทันที มันเองก็ชะงักมือนิ่ง ก่อนผมจะหันกลับมาด่ามันอย่างดูแคลน

"แล้วไง! มึงรู้แบบนั้นแล้วมึงจะทำยังต่อ มึงจะจับมาทำทุเรศแบบกูรึไง มันก็อาจไม่แน่ใช่มั้ยล่ะ เพราะคนอย่างมึงมันกินไม่เลิกนี่!"

มึงเอาแต่ได้ แต่ไม่เคยสนใจใครเลยสักนิด มึงมันเลว!

"หึๆ ถึงกูจะกินไม่เลือก...แต่มึง...กูเลือกนะครับ ถ้ามันไม่น่าสนใจแบบน้องเจมส์...พี่ถ่านก็ไม่อยากเปลืองแรงด้วยหรอก"

มึง!

"มึงหมายความว่าไงว่ะ" มันพูดเหมือนกำลังจะต้อนให้ผมจนมุม

"ก็ในเมื่อกูสนใจมึง แล้วกูก็ให้มึงทำงานแล้ว ดังนั้นเรื่องนี้...มึงต้องจัดการให้มันเลิกยุ่งกับน้องกู...ตลอดไป โอเคมั้ยครับน้องเจมส์"

มึงว่าอะไรนะ! มึงจะให้กูทำลายความสุขเพื่อนงั้นหรอ ไม่ มันไม่มีทางที่กูจะหักหลังเพื่อนรักกูแน่

"ไม่! กูรับแค่ทำให้มันอยู่ห่างจากน้องมึง แต่กูไม่มีทางทำให้มันเลิกรักไอ้ฝุ่นแน่ ไม่มีทาง!"

ทั้งชีวิตของผมก็มีแต่มันที่รักผมจริง ดังนั้นผมจะไม่ทรยศต่อความของเพื่อนผมแน่

ให้ผมตายซะดีกว่า ถ้าต้องมาทำให้คนที่ผมรัก ต้องเจ็บปวด

"หึๆ เอาแบบนั้นใช่มั้ย...มึงจะเอาแบบนั้นจริงๆใช่มั้ย ได้! งั้นมึงรอดูสิ่งที่กูจะทำละกัน ว่ามันจะแรงกว่าที่มึงจะทำเองกี่เท่า"

อะ!

มันปล่อยมือผมออกพร้อมกับสิ้นคำสุดท้าย ผมเลยรีบถอยหนีจนชิดหัวเตียง ก่อนจะกวาดตาหาช่องทางนี้

"มึงจะทำอะไรไอ้ถ่าน! มึงจะทำอะไรเพื่อนกู!"

มึง...

"หึ กูบอกให้มึงรอดูไง แต่ตอนนี้มึงต้องไปกันน้องกูออกจากไอ้เด็กเวรนั่นก่อน แล้วเย็นนี้...กูจะกลับมาสั่งสอนมึงที่ดื้อกับกู"

เอื้อก

ผมสะอึกทันทีที่เสียงมันเริ่มดุขึ้นเรื่อยๆเหมือนมันกำลังเอาจริง มันก็มองผมเล็กน้อยพร้อมกับนกยิ้มเมื่อเห็นหน้าผมซีด ผมเลยรีบเดินหนีไปอีกฝั่งของเตียงก่อนที่เสียงดุจะกลายมาเป็นทะเล้นในตอนนี้กำลังสั่งผมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ตัวเองจะเดินออกจากห้องนอนไป

"รีบไปอาบน้ำ กูจะพามึงไปส่งที่บ้านไอ้แซม"




"มึงต้องอยู่จนกว่ากูจะรับไอ้ฝุ่นกลับ...เข้าใจมั้ยครับน้องเจมส์"

"อืม" ผมตอบห้วนๆพรางเปิดประตูรถออกไป มันก็ไม่ด่าอะไรผมอีก ผมเลยกดกริ่งประตูเพื่อไล่มันกลายๆ ซึ่งมันก็รู้ว่าต้องทำอะไร มันเลยออกตัวรถอย่างไวจนผมเห็นรถราคาแพงคนมันอยู่ลับตาในแค่ไม่กี่นาที

เห้อ....ความซวยผมดูเยอะไปมั้ย

พอผมกดกริ่งหน้าบ้านไอ้แซมได้ไม่นาน ก็เห็นไอ้เตี้ยตัวต้นเหตุของเรื่องกำลังวิ่งดุกๆมาที่ประตู แต่พอมันเห็นหน้าผมเท่านั้นแหละ ใบหน้าสวยของมันก็ดูจะตกใจทันที

"ไอ้เจมส์...มึงมาได้ไงวะ" มันถามผมอย่างตกใจจนเหมือนกับผมหายไปเป็นล้านชาติแล้วไม่มีทางกลับมาได้อีก มันเลยดูตกใจจนน่าหมั่นไส้

แต่ยังไงกูก็หมั่นไส้พี่มึงมากกว่า

"เปิดประตูสิวะ" พอคิดถึงอีกคนผมก็สั่งเสียงดังลั่นบริเวณก่อนคอสั้นๆของมันจะชะเง้อมามองที่ซอกคอผมอย่างสงสัย

มันดูอะไรวะ

ผมฉงนเล็กน้อย แต่พอมองตามสายตาของมันที่ต้องมาก็เล่นเอาหน้าผมร้อนผ่าวทันที

"ดูไรวะ!!" มือผมรีบตะครุบคอเสื้อของตัวเองไว้ก่อนจะรีบติดกระดุมเม็ดบนจนปิดรอยแดงพวกนั้น แต่มันกลับนิ่งทำให้ไอ้เตี้ยสงสัยกว่าเดิม

"คอมึงเป็นอะไร..."

"เรื่องของกู! เสือกเรื่องของคนอื่นทั้งตระกูลเลยรึไงวะ" ผมด่ามันอย่างหัวเสียก่อนจะบ่นถึงอีกคนจนอยากจะเสยหมัดใส่ไอ้ฝุ่นแทนพี่ชายบ้ากามของมัน

"แล้วจะให้กูเข้าไปมั้ย"

มัวแต่จะสอดเรื่องของกูนะมึง

พอกัดมันเสร็จ มือเล็กก็รีบเปิดประตูให้ผมทันที แต่พอเข้าไปได้ ผมก็เจอไอ้หล่อตัวดีที่กำลังเป็นตัวถ่วงชีวิตผมอย่างแรง มันยืนกอดอกแล้วจ้องหน้าผมนิ่ง

มึง....อย่ามองกูเหมือนสงสัยอะไรแบบนั้นสิวะ

"มึงมาได้ไงไอ้เจมส์"

คำถามมันเล่นเอาผมสะอึกทันทีเลยครับ แต่ผมก็ต้องรีบปั้นหน้าให้นิ่งเงียบก่อนจะแสร้งทำเสียงเศร้า แล้วพอมันงง...ผมก็ชิงเดินเข้าบ้านไปเลย

"กูเหงา กูจะมาเที่ยวหามึงไม่ได้รึไง" แต่พอผมพยายามลากสังขารตัวเองเข้าไปก็เจอไอ้แซมกำลังยืนทำหน้างงที่เห็นผม นี่ตกลงการที่ผมมาวันนี้มันแปลกมากรึไง

"อ่าวเจมส์..."

"กูมาร่วมปาร์ตี้ด้วย คงไม่ไล่กูนะ" ผมถอนหายใจอย่างเซ็งๅก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา ตีมึนมันแบบนี้แหละ มันจะได้ไม่กล้าปฏิเสธ

แต่แม่ง เจ็บตูดวะ

"อ่อ อืม" มันเลยต้องยอมตอบรับผมอย่างช่วยไม่ได้ก่อนที่เสียงใสๆของมันจะหันไปบอกอีกคน

"ฝุ่น มึงมาช่วยกูทำปลาหมึกกับกุ้งหน่อยดิ"

"อืม..." ผมมองมันสองคนเดินหายเข้าไปในครัวก่อนจะเห็นลูกหมาติดเจ้าของ(กำลังจะเป็น) เดินตามตูดไอ้ฝุ่นติดๆ แต่ก่อนไปมันยังมิวายหันมามองหน้าผมเหมือนต้องการคำอธิบายการมาของผม ผมเลยตีมึนแกล้งหลับซะเลย

อย่ามาสงสัยกูมากสิวะ...เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเพราะมึงล้วนๆเลยเนี่ย

พอมันเห็นผมทำแบบนั้น ร่างสูงก็เดินหายเข้าไปในครัว ผมเลยเหลือบตาขึ้นมองพวกมันเล็กน้อยก่อนจะเห็นไอ้ยักษ์ปักหลั่นกำลังยืนจ้องไอ้ฝุ่นอย่างกับอยากจะงาบมันทั้งตัว แต่แล้วผมก็เห็นรอยยิ้มของมันที่ผมสามารถสาบานได้ว่าไม่เคยเห็นจากมันเลยสักครั้ง กำลังถูกยิ้มออกมาเหมือนกับมันกำลังดีใจที่ได้ใกล้ชิดกับใครอีกคนอย่างที่หวัง

แล้วอย่างนี้....ผมจะทำลายความรักของเพื่อนผมได้ลงงั้นหรอ

ผมเอาแต่แอบมองพวกมันอย่างนั้นจนเริ่มรู้สึกละอายใจ แล้วยิ่งร่างเล็กมีท่าทีเหมือนมีใจให้เพื่อนผมด้วยมันก็ยิ่งน่าเศร้า ผมเลยค่อยๆเอามือเท้าคางตัวเองไว้ พรางคิดวิธีช่วยพวกมัน แต่สุดท้าย....ผลก็มาแบบเดิม

ไร้ทางออก

เรื่องนี้มันขึ้นอยู่กับไอ้เลวนั่นคนเดียวแล้วล่ะ ถ้ามันยอมปล่อยไอ้เฮียร์ ความรักของพวกมันแฮปปี้แน่ เพราะผมเชื่อว่าเพื่อนผมมันจริงใจกับไอ้เตี้ยแม่กแค่กอย่างไอ้ฝุ่น แต่ถ้าขืนมันยังกัดไม่ปล่อย...คอยใครมาช่วยก็คงไม่เป็นผลหรอก

ก็ไอ้สัดนั่นมันเลวยิ่งกว่าหมานรกนั่นไง

แค่คิดก็แค้น...สักวันมึงต้องโดนเวรกรรมในสิ่งที่ตัวทำแน่ แล้วกูจะคอยสมหน้ามึงวันนั้นละกัน หึ

"มองไรสัด"

หือ

แต่แล้วเสียงด่าของไอ้ฝุ่นก็ดังขึ้นกลางหู ผมเลยหยุดคิดแล้วกลับมาสนใจพวกมันต่อ แต่พอได้ยินบทสนทนาที่เริ่มจะไม่ไหวของไอ้เฮียร์ ใจผมก็เริ่มสั่นทันที

"....."

"กูถามว่ามองไร หรือมึงอยากจะกินหัวกูรึไง" เสียงแง่วๆของไอ้ฝุ่นกำลังหาเรื่องร่างสูงสุดฤทธิ์ แต่พอมันตอบกลับ เล่นเอาทุกคนในบริเวณหงายท้องล้มตึงทันที

"หึ หัวน่ะไม่อยากหรอก แต่ไฝมึงน่ะ...ไม่แน่"

"มึงมันโรคจิต!"

"หึ...โรคจิตงั้นหรอ" ขายาวๆของไอ้เฮียร์ค่อยๆเคลื่อนเข้าหา พร้อมกับมองหน้าไอ้เตี้ยอย่างหื่นกระหาย

เหี้ยๆแล้ว อย่านะมึง!

"มึงมองแบบนั้นทำไม..." เสียงไอ้ฝุ่นเริ่มสั่นเมื่อร่างสูงหมายจะจูบริมฝีปากสวยนั่น แต่สำหรับผม...หัวใจมันกำลังจะวายอยู่แล้ว ยิ่งไอ้บ้านี่ลุกไวเกินเหตุผมก็กลัวว่าเรื่องนี้จะถึงหูไอ้ถ่าน สมองมันเลยสั่งอย่างสายฟ้าแลบ ให้ผมแทบจะพุ่งทะยานสู่การขัดขวางทันที

พรึบ!!

"ทำไรกันวะ" ผมตีมึนเหมือนคนโง่ๆที่ไม่รู้กาลเทศะใส่พวกมัน ก่อนที่ใบหน้าสวยของไอ้ฝุ่นที่เริ่มแดงก่ำเพราะความอายจะเบี่ยงหนีไปอีกทาง แต่ไอ้อีกคนกลับมองผมอย่างรู้ทันก่อนจะถามผมแบบไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่

"เข้ามาจะเอาอะไรไอ้เจมส์"

เหี้ย! เสียงมึงจะดุไปไหนวะ

ผมเลยทำเป็นไม่ใส่ใจกับอารมณ์ของมันก่อนจะยกแขนขึ้นมาดึงไหล่ไอ้เตี้ยเข้ามาไปกอด พร้อมกับตอบแบบยียวนสุดฤทธิ์

"กูนั่งคนเดียวแล้วมันเหงา กูเลยกะจะมาช่วยไอ้เตี้ยทำกับข้าว"

"ไม่ต้อง ออกไปปะ กูช่วยมันเอง"

"ไม่เอา กูจะช่วยมันเอง มึงไปเถอะไอ้เฮียร์"

แอ๊ะ! ไอ้นี่ พูดไม่รู้เรื่อง

ผมเลยดันไหล่กว้างของมันเหมือนเป็นการไล่ทางอ้อม แต่มันก็ยังแข็งไม่ยอมทำตาม

เห้ย! นี่กูกำลังช่วยมึงอยู่เนี่ย! เข้ากูบ้างดิ

"เอ้าๆ ออกไปๆ แกะกะวะ" ผมเลยไล่มันอีกครั้งก่อนจะดันมันออกไปให้พ้นจากห้องครัวทั้งตัว ถึงมันจะพยายามฝืนแต่ผมก็สามารถไล่มันไปได้ นี่เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย

"เหนื่อยชิบหาย ไม่น่าเลยกู"

ผมบ่นพึมพำพรางถอนหายใจออกยาว

"เหนื่อยอะไรหรอ"

นี่ก็เสือกจริง!

"พูดมากวะ ทำไปเลย เดี๋ยวกูยืนเป็นกำลังใจให้" ผมกลับมายืนพิงเคาน์เตอร์ก่อนจะกอดอกมิงมันนิ่ง แต่ผมกลับโดนมันแง่วใส่ซะน่ารัก

"อะไรของมึงเนี่ย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย กูงงนะเว้ย"

"แล้วคิดว่ากูอยากจะดีกับมึงมากรึไง ถ้าไม่ใช่เพราะพี่....เออ ช่างมันเถอะ รีบๆทำไป"

โอ๊ย! เกือบหลุดปาก!

ผมกลืนคำด่าตัวเองแทบไม่ทันเมื่อกำลังจะด่าลามไปถึงไอ้บ้านั่น ผมจะให้มันรู้เรื่องนี้ไม่ได้ มันงั้นไอ้ถ่านยำผมเละแน่

"ถ้ามึงจะแค่มายืนดูก็ออกไปนั่งเฉยๆปะ ขวางทางกู"

"ไอ้นี่! เดี๋ยวต่อยปากฉีก คิดว่ากูอยากจะอยู่นี่รึไง คิดว่ากูอยากจะอยู่ใกล้ๆมึงรึไงหะ อย่าพูดมาก กูบอกจะยืนอยู่ตรงนี้ก็ยืนอยู่ตรงนี้!"

เดี๋ยวเถอะมึง! เดี๋ยวเจอตีนกู

"อะไรของมึงวะ" มันคงอึ้งที่โดนผมด่าเป็นไฟ มันเลยทำได้แค่บ่นคล้อยหลัง...ก่อนจะลงมือทำของตรงหน้าจนเสร็จ

เห้อ...เหนื่อยจริงๆนะครับ ผมจะไม่ไหวแล้วนะ

พอทุกอย่างเสร็จ...ไอ้เตี้ยก็ยกของออกไปตั้งข้างนอก ผมก็เดินเลี่ยงออกมาเพื่อจะสูบบุหรี่คลายเครียดสักหน่อย แต่โทรศัพท์ผมมันดันสั่นขึ้นขัดก่อนผมจะล้วงมันออกมาดูจากกระเป๋าตัวเอง

อืม...เจ้าเดิม

เอาวะ

"มีไร" ผมกรอกเสียงไปตามสายอย่างไร้อารมณ์สุดๆ แต่ปลายสายกับส่งเสียงทะเล้นกลับมากวนตีนผมจนได้

(ไม่มีอะไรหรอก...กูแค่คิดถึงมึงอะครับ เลยอยากโทรหา)

"คิดถึงกูหรืออยากรู้ว่ากูทำตามที่มึงสั่งรึป่าวก็บอกมาเถอะ! อย่ามาตอแหลกับกูให้มาก งั้นกูจะบอกมึงไว้ตรงนี้เลย น้องมึงปลอดภัยเว้ย!"

สัด! เอาให้มันตรงประเด็น อย่ามาทำให้กูรู้สึกเหมือนคนโง่แบบนี้นะเว้ย

ผมแม่งจัดประชดใส่ชุดใหญ่เลยครับ หมั่นไส้มันจริงๆ แต่ไอ้บ้านั่นกลับเพียงแค่เสียงหึในลำคอก่อนจะกดตัดสายไป

(หึ)

ติ๊ด

อื่ย!! กวนประสาท!

ไม่ไหวแล้วเว้ย อยากดื่มแก้เครียดแล้ว ตอนนี้ผมขอพูดเลยว่าแค่บุหรี่มันไม่ได้เยียวยาอาการประสาทของผมแน่

ผมเลยตัดสินใจคว้าจักรยานในบ้านไอ้แซมมาปั่นไปหาเบียร์กับเหล้าแก้เครียดทันที พอถึงร้านมินิมาร์ท ผมนี่แทบกวดทุกอย่างที่มีลงตะกร้าให้หมด

แม่งเอ้ย! วันนี้กูขอปลดปล่อยสักวันเถอะวะ

"อ่าว...เจมส์"

อึก! เสียงนี้มัน!

เสียงทักทายเหมือนดีใจที่ได้เจอผมมาก แต่มือผมกลับสั่นอย่างกับเจ้าเข้า

ไม่ใช่หรอกไอ้เจมส์....ไม่ใช่หรอก

ผมเลยทำเป็นหูทวนลมและพยายามไม่คิดมาก แต่เสียงเดิมก็ยังเอ่ยทักพร้อมกับจับไหล่ผมให้พลิกกลับไปหาตัวเอง

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ สบายดีมั้ย"

อึ้ง!

“พี่...วิจิร์”

เหี้.ย! มาได้ไงว่ะ! ทำไมต้องมาให้ผมคิดถึงพี่อีกเนี่ย

บ้าเอ๊ย!




++++++++++++++++++++++++++++++++++++
140214


14 กุมภา วันวาเลนไทน์....

อย่าลืมบอกรักคนที่เรารักนะคะ

ไรท์เลยขอบอกรักรีดเดอร์ค่า รักนะรีดเดอร์ จุบๆ