ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

by nooonaa

 

"GangsteR อันธพาลหลังห้อง" 04 : สิ่งสำคัญของอันธพาล

 

 

+น้องเจมส์+

 

 

สันดารหมา

 

ไอ้ชาติชั่ว

 

ไอ้จันไรขนดก

 

ไอ้...ไอ้สัดถ่าน!

 

กูเกลียดมึง!

 

"มึงเนี่ยน้า...ช่างน่ารักอย่างที่เขาลือกันจริงๆ ตอนแรกกูก็ไม่เชื่อหรอก แต่พอเห็นมึงวันนั้น....กูก็อยากได้มึงทันทีเลย เป็นไง...ความรักของพี่ถ่านที่มีต่อน้องเจมส์มันดูยิ่งใหญ่ดีมะ"

 

ฟอด

 

ความรักบ้านพ่องมึงสิถึงต้องบังคับให้กูตกเป็นของมึงเนี่ย แล้วอีกอย่างนะไอ้ชาติหมา ถ้ามึงคิดจะเหยียบย้ำใครสักคน ช่วยดูหน่อยว่ามันทำให้เขาเจ็บเจียนตายรึป่าว...เหมือนที่กูเป็นอยู่ตอนนี้

 

สภาพผมตอนนี้ไม่ต้องบรรยายอะไรก็คงเดาถูกใครเห็นก็คงไม่เชื่อว่าร่างที่นอนหมดสภาพอยู่บนเตียงตอนนี้คือผม เพราะคนอย่างเจมส์...รองหัวหน้าอันธพาลหลังห้องคนนี้ ไม่มีทางตกเป็นรองใครแน่แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น

 

ทำไมมันถึงเกิดเรื่องบ้าบอนี้ได้!

 

หมดแล้วทุกอย่างที่ผมพยายามสร้างกำแพงปกป้องตัวเองเอาไว้ แต่มันกลับพังลงมาแค่พริบตาเดียว...เพราะมันมึงให้กูหมดความชื่นชมในตัวเองเพราะมึงอยากได้กูงั้นหรอ...หึ มันง่ายสำหรับมึงขนาดนั้นเชียว

 

"อย่ามองกูแบบนั้นสิครับน้องเจมส์ พี่ถ่านจี๊ดๆที่หัวใจยังไงไม่รู้อะ"มันพูดเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับความเจ็บของผม ก่อนที่มันจะดึงผมเข้าสู่อ้อมกอดมันอย่างแรง ผมนี่กัดฟันแน่นเพราะความเจ็บโดยที่มันไม่คิดจะออมแรงให้ผมเลยสักนิด

 

กูขอสาบาน....กูจะเอามึงคืนให้หนักกว่าที่กูเจอ

 

"เงียบอยู่นั่นแหละ พูดให้พี่ถ่านหายเหงาบ้างดิ เสียงน้องเจมส์แบบ...กูโคตรชอบอะ ยิ่งมึงวีนของกูก็ยิ่งคึก" พอมันพูดหยามผมเสร็จก็หัวเราะรวนจนน่าหมั่นไส้ ก่อนที่มันจะพลิกขึ้นคร่อมผมทั้งตัวอีกครั้งแล้วเอาแต่จ้องหน้าผมอยู่อย่างนั้นจนเป็นผมเองที่ต้องหลบสายตาร้อนแรงนั่น

 

"........."

 

"มึงรู้อะไรมั้ย....ว่ากูไม่ชอบให้ใครขัดใจ ยิ่งกล้าทำ...กูก็ยิ่งจัดหนัก"

 

อึก!!

 

เพียงคำขู่แค่นั้นผมก็หันกลับมาหามันขวับ ใจผมสั่นระรัวทันทีก่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของมันจะค่อยๆปรากฏขึ้นอย่างเด่นชัดมันกำลังถูกใจ...ที่มันอยู่เหนือผม

 

"พูดง่ายๆแบบนี้กูค่อยอยากใจดีกับมึงหน่อย   หึๆ" แล้วมันก็ค่อยๆก้มหน้าลงมาใกล้ผมมากขึ้นๆก่อนจะเข้ามาสูดดมกลิ่นจากตัวผมไปหมดผมก็ปล่อยให้มันทำไปโดยที่ทำได้แค่จิกผ้าคลุมเตียงแน่น

 

ไม่ใช่ว่าผมยอมเพราะกลัว....แต่แรงที่มันสูบไปเมื่อไม่นานมานี่เล่นเอาผมขยับตัวแทบไม่ได้จริงๆ

 

ผมอยาก...อยากเป็นอิสระแล้ว

 

"ถ้าคืนนี้ผ่านไป...มึงจะปล่อยกูไปมั้ย" อยู่ๆเสียงแหบพร่าของผมก็เล็ดลอดออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ผมแค่คิดแต่ปากดันเผลอพูดออกมา เลยเป็นเหตุให้ร่างสูงใหญ่ชะงักริมฝีปากร้อนตัวเองที่กำลังทิ้งรอยบนตัวผมทันที

 

"มึงว่าอะไรนะ..." เสียงทะเล้นกลายเป็นขุ่นฉับพลัน ก่อนที่มือใหญ่ที่ลูบยอดอกผมอยู่จะเปลี่ยนมาบีบแขนผมแน่น

 

"อะ! เจ็บนะเว้ย!!" น้ำตามันเริ่มคลอและไหลลงอาบหน้าเมื่อไม่มีแรงที่จะปัดมันออก เลยทำได้แค่ทนแรงบีบนั้นจนนิ้วเรียวยกขึ้นมาเช็ดมันออกให้

 

"น้องเจมส์อย่าร้องสิ กูแค่แตะนิดเดียวเอง"

 

"แตะนิดเดียวบ้านพ่องมึงสิ! มึงบีบแขนกูอยู่นะ! เหี้ยเอ้ย! ทำไมกูต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย มึงอยากได้อะไรจากกูนักวะ ถ้ามึงอยากได้มากก็รีบเอาไปให้หมดแล้วก็ปล่อยกูไปสักที!"มันคงไม่มีความสำคัญแล้วล่ะ ทั้งชีวิตผมเนี่ย!

 

"จุ๊ๆ ใจเย็นๆสิครับน้องเจมส์ด่าพี่ถ่านไปร้องไห้ไปแบบนี้...พี่ถ่านไม่ปลื้มเลยอะ น้องเจมส์ลองด่าพี่อย่างเดียวสิ บางทีพี่อาจจะรู้สึกผิดบ้างก็ได้นะ"

 

อึก!

 

ไอ้เหี้ย!

 

มึงมันเลวเกินคนแล้ว!

 

มันพูดแบบนั้นกับผมได้ยังไง เหมือนกับมันจะบอกผมทางอ้อมว่า...ไม่ว่าผมจะด่ามันยังไงมันก็ไม่มีทางรู้สึก ทั้งๆที่ตอนนี้ผมโกรธจนน้ำตามันไหลออกมาแทนความเจ็บแล้ว

 

"มึงก็ได้ทำสมใจอยากแล้วนิ ถ้างั้นก็ปล่อยกูกับน้องกูซะ"คราวนี้ผมใช้ไม่แข็งเข้าสู้ก่อนจะดันอีกคนให้ลุกออกไปจากตัว ร่างสูงใหญ่ก็ยอมผมง่ายๆจนผมลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าเสร็จ แต่พอผมทำท่าจะออกตัวเดินออกจากที่นี่ ผมก็ได้ยินเสียงบางอย่างที่ทำให้ขาผมหยุดชะงักกับที่ทันที

 

"อ๊าๆๆ อ๊ะๆ อึก อ๊า...."

 

อะ อะไรกัน...มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่มั้ย

 

"เสียงเพราะเนอะน้องเจมส์ คลิปนี้กูแม่งโคตรปลื้มอะ คนแสดงก็ถูกใจ เสียงครางก็หวานหยด แบบว่า...จะปล่อยให้หลุดมือมันก็...ยาก  น้องเจมส์ว่ามะ"มันทิ้งคำท้ายด้วยน้ำเสียงจริงจังจนเข่าผมแทบทรุดลงกับพื้น ผมค่อยๆตั้งสติก่อนจะหันกลับไปข้างหลัง ก่อนจะพบร่างสูงนั่งพิงหัวเตียงอยู่โดยมีผ้าห่มผืนสวยปิดส่วนสงวนไว้นิดเดียว

 

"มึงทำแบบนี้ทำไม" ปากผมถามแต่ตากลับจ้องไปที่หน้าจอมือถือสุดหรูของอีกคนเขม็ง มันก็ไม่ได้น่าตกใจอะไรมากก็แค่คลิปโป๊ธรรมดา แต่มันกลับเป็นสิ่งที่สามารถฆ่าผมให้ตายลงตรงนั้นได้ทันที เพราะนักแสดงคือมันกับ...ผม

 

“มึง!...มึงมัน....”

 

"กูรู้ว่ามึงฉลาด แล้วกูก็พูดไปแล้วว่ากูถูกใจมึง ดังนั้นถ้ากูจะทำให้มึงเชื่อฟังง่ายๆ มันก็ต้องแบบนี้"  ไหล่กว้างยกขึ้นเล็กน้อยพรางทำสีหน้าสบายๆจนผมแทบจะตรงเข้าไปยำตีนใส่มัน แต่มันก็ทำได้แค่คิด เพราะตอนนี้อีกคนกำลังควักมือเรียกผมเล็กน้อย

 

"มามะที่รัก...มานั่งบนตักพี่ถ่านให้พี่ชื่นใจหน่อยสิ"

 

มึงทำเหมือนกับกูเป็นของเล่นที่มึงกำลังสนุก แต่มึงไม่เคยคิดถึงใจกูเลยสักนิด...ว่ากูกำลังจะบ้าตายอยู่แล้วนะเว้ย!

 

"เอ้า...มาสิ ให้เรียกหลายรอบเดี๋ยวก็ปั๊ดจับกดซะนี่" เพียงแค่คำขู่ทีเล่นทีจริงของมันก็แทบทำให้ผมผวาใส่ร่างสูงอย่างรวดเร็ว เพราถึงแม้น้ำเสียงมันจะดูแกล้ง แต่แววตามันฉายขัดว่ามันทำจริงแน่...ถ้าผมยังดื้อพอผมเดินไปดึงมันแค่เอื้อมมือเดียว มือใหญ่ก็ตรงเข้าคว้าเอวผมไปใกล้ก่อนจะโน้มคอผมให้ต่ำลงไป ผมเลยทำได้แค่ดันอกกว้างเพื่อยันไม่ให้ตัวเองลืมและหลับตาลงให้แน่นเพื่อไม่ให้เห็นหน้าอีกคน แต่ผมกลับได้รับเพียงความนุ่มที่ทับลงบนริมปากผมเบาๆและรวดเร็ว

 

จุ๊บ!

 

"ทำหน้าน่ารักว่ะ กลัวกูจ๊วบมากเลยรึไงครับน้องเจมส์" แล้วมันก็ขำใส่ผมใหญ่ ก่อนที่มันจะยอมปล่อยมือผมออก ผมเลยรีบถอยออกห่างที่ตัวเองจะลุกขึ้นมาแต่งตัวบ้าง แต่เพียงแค่ร่างสูงลุกขึ้นยืนจากเตียงก็ทำให้หน้าผมร้อนผ่าวเอาซะดื้อๆจนผมต้องเบนหน้าหนีไปอีกทาง เมื่อสิ่งที่เพิ่งทะลวงด่านชายแดนผมกำลังห้อยโตงเตงอยู่ตรงหน้า

 

"หึ อะไรๆกันครับ กันเองทั้งนั้น...ไม่ต้องอายผงถ่านน้อยหรอกครับ เดี๋ยวมึงก็จะได้เจอมันอีก หึๆ"

 

"ไอ้สัดถ่าน! มันจะเกินไปแล้วนะเว้ย!" 

 

สัดเอ้ย! กูสู้มึงไม่ได้ แต่ไม่ได้แปลว่ากูต้องยอมมึงทุกอย่างนะสัด!

 

"จุ๊ๆ ไม่น่ารักกับพี่ถ่านอีกและ" มันชะงักมือที่กำลังติดกระดุมเสื้ออยู่ก่อนจะชายตามามองผมนิ่งๆซึ่งชัดกับน้ำเสียงที่มันพูดมาก

 

"มึงจะเอาไงวะ เงินก็ไม่เอา แต่แม่งอยากจะดูถูกกูอยู่นั่นแหละ มึงคิดถึงใจกูบ้างสิวะ ถ้ามีคนทำแบบนี้กับมึงแล้วมึงจะไม่รู้สึกแย่รึไง มึงมันเห็นแก่ตัว!"ผมยืนด่ามันหน้าดำหน้าแดงแต่มันก็ไม่สะทกสะท้านก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้ามาใกล้ผมมาดขึ้นเรื่อยๆ ผมเองก็รีบถอยหลังหนีมันจนหลังผมชนเข้ากับกำแพงโดยไร้ทางหนีอีกต่อไป

 

"คิดถึงใจมึงหรอ...เอาสิครับ พี่ถ่านจะทำให้มึงก็ได้ เพราะเห็นแก่ใบหน้าน่ารักๆของมึงนะเนี่ย งั้นกูจะให้มึงทำงานแทนก็ได้"จริงหรอวะ!ผมหันขวับกลับไปมองหน้ามันทันทีพรางยิ้มบางๆเมื่อรู้สึกว่าตัวเองมีความหวังที่จะรอด

 

"มะ มึงจะให้กูทำอะไร บอกกูมาเลย" ผมรีบถามก่อนที่ร่างสูงจะใช้หลังมาลูบแก้มผมเบาๆ

 

"ดูมึงจะดีใจมากนะ..."

 

"รีบๆบอกมาสิวะ!" อย่ามาเล่นลิ้นกับกูได้มั้ยเล่า แค่นี้หัวใจมันก็จะหยุดเต้นอยู่แล้ว!

 

"ก็ได้ๆ น้องเจมส์อย่าอารมณ์เสียสิ งานที่จะให้ทำก็มีไม่เยอะหรอก แค่สองสามอย่างเอง"

 

"อะ อะไร!" มันเปลี่ยนจากลูบแก้มก่อนจะคว้าเอาตัวผมกอดแนบอก

 

"หนึ่ง...พี่ถ่านสั่งอะไรน้องเจมส์ก็ต้องทำตามห้ามขัด"

 

"สัด! แล้วมันต่างจากตอนแรกยังไงวะ!" มันก็เหมือนเดิมนั่นแหละ กูไม่ได้โง่จนคิดตามมึงไม่ทันนะเว้ย

 

"อย่าขัดสิครับ....กูเกลียดคนชอบขัด"

 

กึก!

 

ผมนิ่งค้างสนิทเมื่อมันพูดประโยคนั้นออกมาพร้อมกลับตวัดสายตาเย็นชาที่สุดอย่างจัง

 

"ขอโทษ" พอผมขอโทษมันเสร็จมันก็เริ่มพูดต่อ "งานที่สอง...ทุกอย่างที่เพื่อนมึงคิดจะทำอะไรกับน้องกู...มึงต้องรายงานกูทุกอย่าง เข้าใจมั้ยครับ"

 

เพื่อนผม...ไอ้เฮียร์น่ะหรอ!

 

"เพื่อนกูเกี่ยวอะไรด้วย!" มึงชักเล่นลามไปไกลและไอ้เหี้ย มึงจะโหล่ในทุกเรื่องเลยรึไงวะ

 

"เกี่ยวไม่เกี่ยวกูเป็นคนตัดสินใจ! มึงมีหน้าที่ทำก็ต้องทำ!”  มีหน้าที่ทำอย่างเดียวใช่มั้ย มึงใหญ่มากสินะไอ้สัดถ่าน

 

“ ข้อสาม! มึงต้องกันมันออกจากน้องกูทุกวินาที ถ้ามันเข้าใกล้น้องกูแม้แต่ปลายเล็บ...น้องมึงก็ตาย"

 

พรึบ!

 

แล้วมันก็ผลักผมออกอย่างไม่ใยดีก่อนจะเดินกลับไปหยิบโทรศัพท์ที่หัวเตียง ผมฟังสิ่งที่มันพูดก็ต้องอึ้งอยู่ตรงนั้น เหมือนกับว่าผมไม่มีทางเลือก แต่พอมาถึงตอนนี้....ผมเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่างแล้วล่ะ

 

เข้าใจแล้วว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเกิดขึ้นจากสาเหตุอะไร

 

"เพราะเรื่องที่มันโดนตบใช่มั้ย"

 

สรุปแล้ว...ทั้งหมดที่มันทำ เพราะต้องการแค่นั้นใช่มั้ย

 

"มึงแค่อยากให้กูคอยดูแลน้องมึงใช่มั้ย"ที่มึงโกงน้องกู...ที่มึงเหยียบศักดิ์ศรีกู ที่มึงสร้างเรื่องทั้งหมด เพียงเพราะมันใช่มั้ย

 

"เพียงแค่ผงฝุ่นใช่มั้ย...กูถึงต้องมายืนอยู่ตรงนี้"

 

หึ ตกลงคนที่โง่ที่สุดในเรื่องนี้คือกูกับน้องกูงั้นสิ เลยต้องมาแบกรับน้องมึงไว้อีกคน

 

"หึ ต้นเหตุทั้งหมดคือเพื่อนมึง...เข้าใจใหม่ด้วยนะครับน้องเจมส์ของพี่ถ่าน"มันตอกหน้าผมกลับประโยคแรกด้วยน้ำเสียงจริงจังมาก เล่นเอาผมขนลุกซู่อย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่มันก็ตบท้ายด้วยน้ำเสียงเล่นๆแบบเดิม

 

น่ากลัว…ผู้ชายคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว

 

สรุปว่า...ที่มึงตีสองหน้าใส่ทุกคนเพียงแค่สิ่งที่ต้องการแค่นั้นใช่มั้ยโดยมึงไม่คิดจะแคร์ความรู้สึกของใครนอกจากมัน

 

ตกลงมันสำคัญกับมึงมากใช่มั้ยเข้าใจแล้ว

 

"กูต้องทำนานเท่าไหร่"นัยน์ตาคมช้อนมองผมก่อนจะยกยิ้มให้  เหมือนกับว่ามันถูกใจกับคำตอบของผมมาก

 

"ไม่นานหรอก ก็แค่....จนกว่ากูจะพอใจ"

 

จนกว่าจะพอใจ...งั้นหรอ หึ หมดแล้ว...ชีวิตกู

 

ถึงมันจะบอกแบบนั้น...แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนผมต้องทำทั้งชีวิตแน่

 

โธ่พระเจ้า ท่านเล่นสนุกเกินไปรึป่าว ได้โปรดเถอะ...ผมขอได้มั้ย ให้ผมทำอะไรก็ได้ แต่อย่าให้ผมเจอตระกูลผงอีกเลย 

 

ขอเพียงอย่างเดียว...นะครับ  ไอ้ผงถ่าน...ผู้ชายเหี้ยๆคนนี้  ผมขอให้มันตายๆจากโลกนี้ไปซะ แล้ววันนั้น...ผมจะยอมเลิกเป็นอันธพาลทันที

 

แต่ตอนนี้.....ผมต้องขอโทษมันก่อน 

 

กูขอโทษนะไอ้เฮียร์...ต่อไปนี้กูกับมึงคงต้องเป็นศัตรูกันแล้วล่ะ

 

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++

 

140206