ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

"GangsteR อันธพาลหลังห้อง" 06 : ของของอันธพาล

+น้องเจมส์+

 

"อ่าว...เจมส์"

อึก! เสียงนี้มัน!

เสียงทักทายเหมือนดีใจที่ได้เจอผมมาก แต่มือผมกลับสั่นอย่างกับเจ้าเข้า

ไม่ใช่หรอกไอ้เจมส์....ไม่ใช่หรอก

ผมเลยทำเป็นหูทวนลมและพยายามไม่คิดมาก แต่เสียงเดิมก็ยังเอ่ยทักพร้อมกับจับไหล่ผมให้พลิกกลับไปหาตัวเอง

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ สบายดีมั้ย"

อึ้ง!

“พี่...วิจิร์”

เหี้.ย! มาได้ไงว่ะ! ทำไมต้องมาให้ผมคิดถึงพี่อีกเนี่ย

บ้าเอ๊ย!

มือผมสั่นทันทีที่เห็นคนตรงหน้าก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้ามาใกล้ผมกว่าเดิม ผมนี่แทบหยุดหายใจ ณ เดี๋ยวนั้นเลยครับ แต่ก็ยังทำใจแข็งไม่แสดงอาการใดๆ จนร่างหนาเอื้อมมือมาลูบแก้มผมเบาๆอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ และนั่นก็ทำใหขาผมทรุดลงกับพื้นทันที

"อะ!"

พรึบ!

"เจมส์!" มือใหญ่ผวาคว้าตัวผมไว้ได้ทันจนร่างผมตกเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอุ่นที่แสนจะคิดถึงนั่น ผมเลยพยายามยืนด้วยตัวเองก่อนจะเงยหน้าปฏิเสธความช่วยเหลือจากร่างหนา แต่พอผมเห็นใบหน้าหล่อตี๋ใจดีของอีกฝ่าย...ขาผมก็อ่อนอีกครั้งก่อนจะล้มใส่พี่มันอีกที

อะ อีกแล้ว!

เลิกทำตัวน่าสมเพชแบบนี้สักทีเถอะมึง...ไอ้เจมส์!

"เป็นอะไรรึป่าว นี่ยังชอบเป็นลมอีกรึไง"

"ผะ ผม ผมขอโทษครับ" คราวนี้ผมไม่ยอมมองหน้าพี่มันอีกแล้วพยายามดันตัวหอมตรงหน้าให้ออกห่างจนสำเร็จ พอหลุดได้ผมก็รีบเดินหนีอีกคนทันที แต่ยังไม่ทันที่ผมจะพลิกตัวหนี ร่างหนาก็คว้าแขนผมไว้ได้ทัน ก่อนจะดึงกลับมาที่ตัวเองอีกครั้ง

"เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหน แล้วทำไมถึงแทนตัวเองกับพี่ว่าผมล่ะ นี่อย่าบอกนะว่าเกลียดพี่แล้ว" เสียงน้อยใจดังอย่างต่อเนื่องจนผมเริ่มใจสั่น ก่อนที่นิ้วเรียวจะเกี่ยวหน้าผมให้หันไปมองหน้ากัน และนั่นก็ยิ่งทำให้ผมเริ่มขาสั่นอีกครั้งจนต้องจิกแขนเสื้อพี่มันแน่น

"ผะ ผม เออ...."

"เจมส์ เรียกตัวเองว่าเจมส์เหมือนเดิมสิครับ พี่ชอบเจมส์แบบนั้นมากกว่านะ"

อะ อื่อ

อ่อนโยน...กับผมอีกแล้ว แล้วมันก็ทำให้ผม...แพ้พี่อีกเหมือนกัน

"เจมส์ เจมส์นัดเพื่อนไว้ครับ ต้องรีบไปแล้ว"

ให้ตายเถอะ ผู้ชายคนนี้....คนที่ผมแพ้ตลอดกาล

ถึงใจจะบอกว่าห้ามหวั่นไหวกับคนหลอกลวงแบบนี้ แต่พอเจอหน้ากันอีกหลังจากห่างหายกันไปถึงสี่ปี ผมก็กลับมาตายรังที่เก่า กลับมาเป็นน้องเจมส์แสนน่ารักเหมือนเดิม

ไม่นะเว้ยมึงไอ้เจมส์ เจ็บหนเดียวพอ!

"งั้นหรอ แล้วพี่จะมีโอกาสเจอเจมส์อีกมั้ย" ตาตี่นั่นฉายแววเศร้าขึ้นมาถนัด จนผมรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนที่โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าจะสั่นครืดช่วยผมได้อย่างทันควัน ผมเลยรีบคว้ามันมารับโดยไม่ได้ดูชื่อคนโทรมาเลยสักนิด

"ฮะ ฮาโหล"

บ้าเอ๊ย! อย่าติดอ่างสิวะ ทำตัวปกติเข้าไว้มึงไอ้เจมส์

"เจมส์ หลบหน่อยครับ"

แต่แล้วยังไม่ที่อีกฝ่ายจะได้พูดอะไร แขนหนาก็เข้ามาเกี่ยวเอวผมแล้วดึงเข้าหาตัวเหมือนหลบอะไรสักอย่างก่อนที่พนักงานของร้านจะแบกลังมากมายผ่านหน้าเราไป แต่ตอนนี้ผมกำลังจะเป็นบ้าแล้วครับ ถ้าคนตรงหน้าไม่กอดผมจนหน้าซุกเข้ากับอกพี่มันแบบนี้

ฉ่า! หน้าผม!

"พี่ พี่วิจิร์ ปล่อยผมเถอะครับ...."

(ใครคือเหี้.ยวิจิร์วะ!!)

อึก!

ไอ้สัดหมา!

เสียงตะคอกใส่โทรศัพท์ดังลั่นจนเลยออกมานอกลำโพง ก่อนที่ผมจะรีบดูหน้าจอนั่น แต่พอเห็นชื่อคนที่โทรมา...นิ้วผมก็รีบกดตัดสายนั่นทันทีอย่างไม่ต้องคิดอะไรให้เปลืองสมอง

เกือบตายแล้วมั้ยล่ะ หาเรื่องอีกแล้วกูเอ๊ย!

ผมขยี้หัวตัวเองจนยุ่ง แต่มือหนากลับคว้ามันไว้แล้วแย่งโทรศัพท์จากมือผมไปอย่างหน้าตาเฉย ก่อนที่นิ้วเรียวจะจิ้มๆกดๆในโทรศัพท์ จนมีเสียงริงโทนมาจากอีกคน พี่มันหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาก่อนจะจ้องมองเบอร์บนหน้าจอนั้นเขม็ง

"เจมส์เปลี่ยนเบอร์จริงๆด้วย เปลี่ยนก็ไม่ยอมบอกกัน แบบนี้พี่น้อยใจนะ" พออีกคนพูดแบบนั้นผมก็รีบคว้ามือถือตัวเองมาแล้วหยิบตะกร้าของตัวเองก่อนจะเดินหนีไม่คิดชีวิต พี่มันก็เรียกผมหลายรอบ แต่ก็ใจแข็งไม่ฟังเสียงนุ่มนั่น ก่อนที่ผมจะรีบวางแบงค์พันไว้ที่เคาน์เตอร์แล้วหยิบถุงสองสามใบพร้อมกับถือทั้งตะกร้านั้นออกมาจากร้าน

ตอนนี้ใจผมเต้นแรงมากครับ เหมือนกำลังหนีตายอะไรสักอย่าง ยิ่งอีกคนมีอิทธิพลต่อผมมากเท่าไหร่ผมยิ่งกลัว กลัวว่าจะกลับไปตกอยู่ในสถาะเดิม

แฟนเก่า

แม่งเอ้ย! เป็นเรื่องจนได้สิวะ

ผมทึ้งหัวตัวเองอีกครั้งก่อนจะรีบโกยของใส่ถุงแล้วตรงกลับบ้านไอ้แซมทันที โดยที่โทรศัพท์ผมก็ยังคงสั่นสะท้านกระเป๋าโดยไม่คิดจะเกรงใจเจ้าของเลยสักนิด ผมหยิบมันมาดูก็พบว่าเป็นไอ้ถ่านเลยรีบเก็บเข้าที่เดิม แต่ไอ้นั่นก็ยังคงโทรกระหน่ำหาไม่ยั้ง จนผมเริ่มจี๊ดขึ้นสมอง

มึงนี่ก็สั่นดีจริงเว้ย!

ติ๊ด!

"โทรจริงมึงเนี่ย! พ่อมึงตายรึไงสัด!" ผมกรอกเสียงด่ามันอย่างหัวเสียเมื่อกดรับสายได้ แต่พอเสียงที่ตอบกลับมามันดันไม่ใช่ไอ้ถ่านอย่างที่คิด ใจมันก็เสียทันที

(เจมส์ ทำไมพูดกับพี่อย่างนั้นล่ะ)

อึก! พี่วิจิร์

"เจมส์ เจมส์ขอโทษครับ เจมส์นึกว่าเพื่อนโทรมาแกล้งน่ะ"

(งั้นก็แล้วไป พี่นึกว่าเจมส์จะรำคาญพี่ซะอีก)

"ปะ ป่าวนะครับ! เจมส์ไม่ได้รำคาญพี่นะ!" ผมรีบปฏิเสธทันควันก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะดีใจดังมาจากอีกฝ่าย แต่ทำไมพอผมได้ยินเสียงนั่นมันกลับใจเต้นไม่เป็นจังหวะแบบนี้

แล้วผมก็ยิ้มออกมาเองด้วย

(ดีใจจัง ที่เจมส์ยังแคร์พี่เหมือนเดิม)

ไม่ใช่แค่แคร์นะ แต่ผมยังรักพี่ด้วย

"และ แล้วพี่วิจิร์โทรมามีอะไรรึป่าวครับ" ผมเลยเลี่ยงที่จะยื้ออีกคนไว้เมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังคิดถึงเรื่องเก่าๆ แต่พออีกฝ่ายบอกจุดประสงค์กลับมา ก็ทำเอาขาทั้งสองข้างของผมแข็งค้างอยู่ข้างจักรยานที่ปั่นมาทันที

(พี่แค่อยากบอกเจมส์ว่า...พี่พร้อมที่จะอยู่เคียงข้างเจมส์แล้วนะ แล้วพี่ก็พร้อมที่จะรับเจมส์มาอยู่กับพี่แล้วเหมือนกัน เรากลับมาคบกันนะ)

อึ้ง!

ติ๊ด!

ผมเอาโทรศัพท์ออกจากหูแล้วกดตัดสายทิ้งอย่างไม่คิด ตอนนี้สมองผมโล่งไปหมดแล้วครับ แถมมันยังว่างจนมีพื้นที่ว่างให้ภาพเก่าๆของผมกับพี่วิจิร์กลับเข้ามาอยู่ และนั่นก็ทำให้ขาผมเริ่มอ่อนแรงอีกครั้งก่อนจะทรุดลงกับพื้นถนนนั่นอย่างกับคนบ้า

'เรากลับมาคบกันนะ'

วันหนึ่งพี่มาบอกผมว่าพี่ไม่เหมาะกับผม แล้วทิ้งผมไว้ข้างหลังอย่างไม่ใยดี แต่พอมาวันนี้...สี่ปีผ่านไป พี่กลับพูดว่าพี่พร้อมที่จะกลับมา นี่พี่เป็นผู้ชายประเภทไหนกันแน่

พอแล้วไอ้เจมส์! มึงไม่ใช่ควายที่จะเจ็บแล้วไม่คิดจะจำ มึงต้องนึกถึงวันที่เขาไปแล้วทิ้งเราไว้ข้างหลังสิ...แล้วมึงจะจำได้ว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน

ผมสลัดสิ่งที่อยู่ในหัวจนเริ่มรู้สึกว่ามันจางหายไป ก่อนจะรีบปั่นจักรยานกลับบ้านไอ้แซมอย่างกับคนขาดสติ เฉี่ยวหมาเฉี่ยวแมวมั่วไปหมด แถมโดนตะโกนด่าไล่หลังยังไม่รู้สึก แต่พอถึงหน้าบ้านไอ้แซมได้ ผมก็รีบปรับสีหน้าให้ปกติเหมือนเดิม

หายใจเข้าลึกๆมึง

โอเค!

พอตั้งสติได้ ผมก็เดินเข้าบ้านเหมือนปกติก่อนไอ้เพื่อนรักจะทักผมเสียงดัง ผมเลยชูถุงขนมที่เพิ่งไปซื้อมาให้มันดู

"ไปไหนมาวะ"

"เหล้ากับเบียร์เว้ย เปรี้ยวปาก" พอผมบอกเสร็จ มันก็ยิ้มกรุ้มกริ่มส่งมาให้ อาการแบบนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ครับว่ามันกระสันอยากจะกรึบจนใจจะขาด ผมเลยรีบไปจัดการชงเหล้าใส่แก้วให้ทุกคน ไอ้เป๋ามันก็มาเอาไปดื่ม โดยทีไอ้แซมมองตาระห้อย ผมก็ขำนะ แต่ก็ไม่ยอมให้มันดื่ม ก็ดูผัวมันหวงซะขนาดนั้น ส่วนไอ้เฮียร์ก็ดื่มเอาเป็นเอาตายเหมือนอดอยากมาสิบชาติ ก่อนที่มันจะหันไปเร่งไอ้เตี้ยให้ย่างหมูต่อ

"สุกยังวะ กูรอกินนานแล้วเถอะ"

"รอเดี๋ยวดิ" ไอ้นี่ก็ยอมเขาไปเรื่อย แล้วเมื่อไหร่มึงจะคุมมันได้วะ แต่เห้ย! ผมลืมอะไรไปป่าววะ ไอ้สองตัวนี้มันนั่งใกล้กันแบบแนบชิดสนิทชิดเชื้อขนาดนี้ ยิ่งไอ้เพื่อนเวรแอบวางแขนไปด้านหลังไอ้ฝุ่นจนเหมือนกอดทางอ้อม ผมก็ยิ่งเห็นตีนไอ้ถ่านมาลิบๆและ

นี่ผมลืมกันพวกมันเลยนี่หว่า....ซวยและ

ผมรีบสูดลมหายใจเข้ารูจมูกสามทีรวดก่อนจะพุ่งเข้าไปแทรกกลางระหว่างพวกมันอีกครั้ง ก่อนจะทำเป็นถามเหมือนเด็กโง่ๆคนหนึ่ง

"อ่าว...แล้วกูนั่งไหนเนี่ย" แต่พวกมันก็ยังนั่งนิ่งครับ แถมไอ้เตี้ยยังปรายตามองเก้าอี้ที่ว่างตั้งตัวเบ้อเร้อตัวนั้นแล้วกลับมามองหน้าผม ผมนี่แทมถลาเอาตีนลูบหน้ามัน แต่ก็ต้องระงับอารมณ์ไว้ ก่อนจะผลักเพื่อนตัวเองให้ไปนั่งอีกตัว

"ที่กูไอ้เฮียร์ ลุกๆ" แต่มันไม่ยอมลุกอะ แถมขืนตัวควายๆไว้ด้วย ก่อนที่มันจะใช้มือที่ใหญ่เท่าใบลานมาผลักอกผมให้ออกห่างอย่างรำคาญ

"กูนั่งก่อนไอ้เจมส์ มึงก็ไปนั่งตัวนั่นดิ" มันชี้ไปเก้าอี้อีกตัวที่ว่างแต่ผมก็ยังรั้นที่จะนั่งข้างๆไอ้เตี้ย

มึงนี่ไม่เคยเข้าใจอะไรเลยรึไงนี่กูกำลังช่วยชีวิตมึงอยู่นะเว้ย

"ไม่เอา กูจะนั่งตรงนี้ มึงอะตัวใหญ่ ไปนั่งตรงนู้นไป"

"มึงก็ไม่ใหญ่เลยเนอะไอ้เจมส์" ไอ้เฮียร์พูดกระแทกผมแต่ก็ยังคงนั่งนิ่ง ผมเลยพูดอะไรไม่ออกเมื่อมันสวนกลับมาซะหน้าชาไปครึ่ง แต่ยังดีที่อีกครึ่งมันยังคงด้านและทนสม่ำเสมอ ผมเลยดึงไอ้เตี้ยให้ลุกขึ้นก่อนจะสั่งให้ไอ้เป๋าที่นั่งใกล้ๆเก้าอี้ที่ว่าง เขยิบไปนั่งตรงนั้นแทน

"เขยิบไปดิ๊มึง ไอ้เป๋า มึงเขยิบไปอีกตัวดิ๊" ทุกคนทำหน้างงๆแต่ก็ยอมทำตามจนผมได้นั่งคั่นระหว่างไอ้ฝุ่นกับไอ้เฮียร์ โดยที่ผมเองก็รู้ว่าอาจจะมีผลอย่างอื่นตามมา อย่างเช่นตีนหรือมะเหงกหนักๆจากไอ้ยักษ์ แต่กูขอบอกมึงอย่างนะ มีคนที่กูกลัวกว่ามึงแล้วไอ้เฮียร์ ดังนั้น...อย่าขู่กูซะให้ยาก

"พอใจมึงยังไอ้เจมส์" เสียงขุ่นกัดผมอย่างแรง ก่อนที่ผมจะทำเป็นพยักหน้ารับเหมือนไม่รู้สึก ไอ้เฮียร์เลยทำได้แค่เขยิบตัวไปนั่งอีกโต๊ะอย่างเซ็งๆก่อนจะจ้องตาไอ้ฝุ่นเขม็ง

เห้อ....ทนๆหน่อยมึง เดี๋ยวไอ้นั่นก็ตายไปเองและ แค่มึงต้องรอสัก....หกสิบหรือเจ็ดสิบปี ไม่น่าเกินเนอะๆ

สงสารเพื่อนกูจัง กูจะเอาใจช่วยมึงนะ...เพื่อนกู

"กินดิวะ กูหิวแล้วเนี่ย" แต่พอทุกคนยังคงเอาแต่จ้องหน้าผม ผมก็เรียกสติทุกคนก่อนจะตีมึนย่างหมูกินไม่สนใจใครทั้งสิ้น ไอ้เป๋ากับแซมก็กินตาม เหลือแต่ไอ้สองหน่อมหาเลิฟลี่ตรงหน้าที่ดูกำลังจะเหี่ยวเฉาจะตายแลไม่ตายแล ก่อนที่เสียงไอ้ฝุ่นจะเรียกความสนใจของทุกคนในโต๊ะไปอยู่ที่มัน โดยที่ผมคนนี้ทำได้แค่นั่งอึ้ง

"ไอ้เฮียร์...จะมานั่งกับกูมั้ย" มันถามพร้อมกับเขยิบตัวให้เหลือพื้นที่นั่งข้างๆ

เหี้.ย! มึงนี่แรดจริงไอ้ฝุ่น!

กูไม่รู้เรื่องแล้วนะมึง น้องมึงเรียกผู้ชายให้มาหาเอง เพื่อนกูไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเลยสักนิดนะเว้ย

ไปยำตีนใส่น้องมึงเองล่ะกัน

แล้วไอ้คนถูกเรียกหาก็ยกยิ้มชอบใจก่อนจะเดินมานั่งข้างๆมัน สีหน้ามันดูมีความสุขมากเลยอะเพื่อนผมเนี่ย มีความสุขจนผมไม่กล้าขัดพวกมันต่ออีก สงสัยวันนี้มันคงตายตาหลับแล้วล่ะ

ส่วนกู...จะยอมโดนเพื่อมึงสักครั้งก็ได้วะ

"เออ...ไอ้เป๋า มันจะไหม้แล้ว กลับมันเร็ว!" อยู่ๆเสียงไอ้แซมก็เรียกสติทุกคนก่อนทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติ ผมเลยนั่งนิ่งๆไม่พูดอะไรปล่อยให้มันหนุ่งหนิงกันสองคน ก่อนที่ไอ้เฮียร์จะจงใจเอาเข่าใหญ่ของตัวเองซ้อนใต้ขาไอ้ฝุ่น จนผมรู้สึกเหมือนกับว่า...ไอ้เตี้ยกำลังนั่งซ้อนตักไอ้เฮียร์อยู่

เห้อ....เอาทุกเม็ดเลยนะมึง แค่กูไม่ห้ามกูก็อาจจะต้องไปนอนโรงบาล แต่มึงทำขนาดนี้...กูไม่ต้องจองเมรุเผาเลยรึไงสัด!

โอ๊ย! ปวดกะบาลเว้ย!

แต่แล้วเสียงมัจุราชก็ดังขึ้นจากด้านหลังก่อนที่ผมจะเป็นเหน็บที่หัวขึ้นมาทันที ใจผมนี่เต้นสั่นด้วยความกลัวจนเกือบจะกระเด็นไปไกลถึงเชียงใหม่

"พูดเรื่องอะไรกันอยู่ เสียงดังเชียว"

"พี่ถ่าน..." พอไอ้ฝุ่นเห็นร่างสูงใหญ่เดินมาใกล้ก็รีบลุกไปหาก่อนที่ผมจะส่งสัญญาณให้ไอ้เฮียร์ลุกออกจากตรงนั้นอย่างไว แต่มันดันโง่ขึ้นมาซะดื้อๆ

"หน้ามึงกระตุกเรอะเจมส์"

สัด! กระตุกหาตีนไอ้เลวนั่นแหละไอ้ง้าว ลุกออกมา!

"กินอิ่มกันยัง"

"ยัง แล้วพี่กินไรมายัง" ผมรีบชำเรืองมองเจ้าของเสียงอีกครั้งก่อนมันจะเดินมาหยุดอยู่ข้างหลังผม ทุกคนก็ยกมือไหว้มันอย่างนอบน้อม แต่เหลือผมไว้สักคนเถอะ ไหว้ไม่ลงวะ

ผมเลยหันไปแบะปากใส่มันอย่างรังเกียจ แต่มันกลับทำเพียงแค่ยิ้มแสยะเหมือนถูกใจก่อนจะเข้ามานั่งข้างๆผมอย่างถือวิสาสะ แถมตอบคำถามน้องชายมันทั้งๆที่ตาเอาแต่เท้าคางจ้องหน้าผมจนแทบจะกินไปทั้งหัว

อย่ามายิ้มกริ่มใส่กูแบบนั้นนะเว้ย ขนลุก!

"ยังวะ กูกินด้วยได้มะ"

มะ มันกำลังยั่วโมโหผม!

"ไปนั่งที่อื่นไม่ได้รึไงวะ! อึดอัดเว้ย!!" ผมเลยด่ามันด้วยความรู้สึกหมั่นไส้ที่มีอยู่เต็มอก ก่อนจะเอาไหล่ดันอกอีกคนให้ออกห่าง แต่หุ่นควายๆผสมกับไดโนเสาร์ล้านปีอย่างมันก็ยังนิ่ง เหมือนแรงผมมีเท่าตดมด ก่อนที่มันจะพูดจายียวนใส่ผมหน้าตาเฉย และนั่นก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกโมโหมากขึ้นไปอีก

"โถ่...น้องเจมส์ครับ มึงคิดว่าไล่กูแล้วกูจะไปมั้ยครับ"

สัด...กวนตีนกูหรอวะ!

"ก็รู้ไงว่ามึงไม่ไป กูก็ไล่เพื่อความสะใจ ชัดปะ" เออเว้ย เอาสิมึง! เจอบทกวนกูบ้างแล้วเป็นไง ขอบอกนะเว้ยว่าวันนี้กูอารมณ์ไม่ดี ไม่อยากเถียงกับคนบ้าบวกเลวอย่างมึง

"แล้ววันนี้น้องเจมส์จะกลับกับกูมั้ยครับ กูจะได้เตรียมตัว..." แต่ไอ้ถ่านกลับถามผมในคนละเรื่องก่อนจะลากเสียงยาวในคำท้ายจนขนหัวผมลุก เพราะผมรู้สึกถึงลางร้ายชัดๆ แต่คำพูดมันชวนให้นึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็เล่นเอาหน้าผมร้อนผ่าวขึ้นมาทันใด ก่อนที่ไอ้ถ่านจะยกยิ้มขอบอกชอบใจที่เห็นอาการผมอีกครั้ง ผมเลยรีบปรับสีหน้าแล้วทำเป็นด่ามันทันที

"เตรียมตัวไรวะ! มึงพูดดีๆนะเว้ย!!" ผมเหวี่ยงใส่มันก่อนจะกระชากคอเสื้ออีกคนอย่างแรง แต่มันก็ไม่แสดงอาการใดๆกลับยิ้มยั่วส่งมาให้อีก ผมเลยไม่รู้จะจัดการยังไงต่อ แต่แล้วมือใหญ่ก็เข้ามาคว้าต้นคอผมจนหน้าของผมถลาเข้าไปใกล้หน้าหล่อเลวของมันทันที...ซึ่งมันใกล้ชนิดที่ว่า...ผมรู้สึกถึงลมหายใจร้อนที่มีกลิ่นบุหรี่ปนอยู่

ตึกตักๆ

เหี้.ย! อะไรวะ! ใจกูเต้นไมเนี่ย หยุด!

"ปล่อยกูนะเว้ย!"

"ปล่อยทำไมครับ ก็กูชอบมองมึงใกล้ๆนี่ มันเกิดอารมณ์สัดๆเลยครับ"พอผมด่ามันกลับมันก็สวนผมทันที แล้วแต่ละคำก็ส่อแววหื่นมากด้วยเถอะ

นี่มึงไม่เห็นว่ามีคนอื่นอยู่ด้วยรึไงวะ ถึงกล้าพูดบ้าๆแบบนั้นออกมาน่ะหะ!

"ไอ้สัดถ่าน! กูจะไม่ไหวกับมึงแล้วนะ!!" ผมใช้มือยันเข้าที่คางแหลมของอีกคนก่อนจะใช้แรงที่มีผลักมันออก แต่ร่างใหญ่กับนั่งนิ่งไม่ไหวติงเหมือนเดิม ก่อนจะลงแรงกดคอผมให้เข้ามาเรื่อยๆจนปากมันแตะเข้ากับปากผมอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

!!!!

"พี่ถ่าน!!/เห้ย!!!/อื่อ!!!" ทุกคนประสานเสียงดังลั่นอย่างตกใจ โดยที่ผมทำได้แค่ร้องอื่อสมทบพร้อมกับตัวแข็งทื่อ แต่ริมฝีปากร้อนของมันก็ยังคงบดจูบไม่สนใจใครหรือไม่แม้จะเห็นใจผมเลยสักนิด และนั่นก็ทำให้หน้าผมเริ่มแดงอีกครั้ง

หมดกัน! มาดแมนที่กูอุตส่าสะสมมา มันมาหมดเพราะมึง

อึก!

อื่อ!

แต่เมื่อผมทำท่าจะสู้มันก็รีบส่งลิ้นร้อนมาด้านในอย่างไว ก่อนจะสูบเอาพลังผมไปจนหมด ทำให้ผมทิ้งตัวลงอย่างหมดแรง แต่อีกคนก็ยังไม่วายที่จะเลิกแกล้ง มันยังคงดุนดันและเกี่ยวพันจนขนแขนผมเริ่มลุกซู่ ก่อนที่มือหนาจะค่อยๆลูบหลังผมเบาๆแล้วเลื้อยสู่บั้นท้าย

อ่า...มะ ไม่ไหวแล้ว

"หวานมากครับมึง" เสียงหวานพูดอย่างแผ่วเบาข้างๆหูผมทันทีที่มันถอนลิ้นออก ผมเลยรีบหายใจหอบอย่างกับคนใกล้ตาย ก่อนที่มันจะกระชับตัวผมทั้งตัวเข้าหามันมากขึ้น ผมเลยต้องจำยอมซบอกกว้างอีกคนอย่างช่วยไม่ได้

"พี่ถ่าน...กลับบ้านกัน" อยู่ๆเสียงไอ้ฝุ่นก็เหมือนช่วยชีวิตผมในทันใด แต่ไอ้บ้านี่กลับยอมขัดใจน้องมันเพียงแค่อยากแกล้งผมเท่านั้น

"จะรีบกลับไปไหนวะ กูยังจัดการไอ้เด็กปากหมานี่ไม่เสร็จเลย"

มะ มึง!

"ปล่อยกูนะ!" พอได้ยินอีกคนพูดแบบนั้น มันก็เหมือนสิ่งที่ช่วยเตือนสติว่าอย่าไปหลงการสัมผัสของมัน ผมเลยผลักอกไอ้ถ่านใหญ่ แต่ก็ถูกมันกดหัวจนซบลงบนอกแกร่งอีกครั้ง แต่ผมก็ยังสู้ โดยทุบหลังมันไม่ยั้ง ก่อนที่อีกฝ่ายจะเล่นไม่ซื่อกับผมแบบที่เอาไอ้เจมส์คนนี้อยู่หมัด

"อย่าดิ้นสิครับน้องเจมส์ เดี๋ยวกูก็จ๊วบมึงอีกหรอก"

กึก

"ไอ้เลว!" ตัวผมแข็งทื่อในอ้อมกอดมันอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะยอมหยุดดิ้นและไม่คิดแม้แต่จะหายใจให้ร่างกายเคลื่อนไหว

เพราะผมรู้ว่ามันทำอย่างที่มันพูดแน่

"เป็นเด็กดีนะเนี่ย" เสียงกลั่วหัวเราะชอบอกชอบใจของไอ้ถ่านทำเอาผมจี๊ดขึ้นสมองไปพักใหญ่ ก่อนที่ไอ้เป๋าจะเป็นคนทำลายความเงียบ

"จะกินต่อมั้ยวะ มันไหม้หมดแล้วนะพวกมึง" ทุกคนเลยทำเป็นกลับไปสนใจหมูกะทะต่อ โดยทำเป็นไม่มองผมกับมัน พอทุกอย่างตกอยู่ภายใต้อำนาจมัน ริมฝีปากร้อนก็ค่อยๆประกบจูบไล่ลงมาตั้งแต่กลุ่มผม ขมับ แก้ม และจบลงที่หลังหู ก่อนที่เสียงเจ้าเล่ห์ที่ผมแสนเกลียดจะกลับกลายไปเป็นเสียงเย็นเพียงเสี้ยววินาทีเดียว

"ไอ้เหี้.ยวิจิร์มันเป็นใคร"

กึก!

ผมตกใจในสิ่งที่มันถามก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองมัน แต่เพียงแค่หางตา ผมก็ต้องรีบก้มหน้าลงที่เดิม ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธอีกคนด้วยความกลัว

"มึงไม่บอกก็ไม่เป็นไร เพราะถ้ากูรู้เองมึงนั่นแหละที่จะโดน" เสียงขู่มันดูเขียวและน่ากลัวมากเลยครับ น่ากลัวจนผมเผลอกำเสื้อตรงเอวมันแน่น

"....." พอผมไม่ยอมตอบ มันก็ลากผมออกมาจากวงนั่นอย่างแรง ตัวผมนี่ปลิวตามแรงกระชากจนร่างสูงมาหยุดอยู่ที่รถตัวเอง ก่อนที่มันจะผลักผมเข้าไปในรถ แล้วพาตัวเองขึ้นตามมา มันสตาร์ทรถแล้วออกตัวแรงเหมือนญาติกำลังจะตาย แต่พอเราออกรถมาได้ไม่นานมันหักเลี้ยวเข้าไปจอดที่สวนสาธารณะของหมู่บ้านไอ้แซมที่ดูร้างผู้คนจนผมหลอน ก่อนที่มันจะปรายตามามองผม นี่ขอพูดเลยว่าผมเดาอารมณ์มันไม่ถูกแล้วจริงๆ ผมเลยเขยิบตัวหนีจนชิดกับประตู แต่พอเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัย สมองก็สั่งให้รีบออกจากรถคันนี้ให้ไวที่สุด แต่เพียงแค่เสี้ยววินาทีเดียวที่ผมเอื้อมมือมือไปเปิดประตูรถ มือใหญ่ก็ตรงเข้ามากดไหล่ผมอย่างแรงจนจมไปกับเบาะก่อนก็จะตามขึ้นมาคร่อมร่างผมทันทีที่ตัวเองปรับเบาะให้มีพื้นที่พอคนสองคน

ตอนนี้ผมตกใจและกลัวอีกคนจนทำอะไรไม่ถูก เพราะมันเอาแต่ตีหน้าโหดเหมือนโมโหอะไรมา ตัวผมเลยยิ่งสั่นก่อนที่มือหยาบจะค่อยๆลูบต้นขาผมเบาๆแล้วมาหยุดที่เสื้อเชิตของผม

"มึงจะทำอะไร!" ผมรีบตะครุบมือมันให้หยุดแกะกระกระดุมผมออก แต่มันกลับล็อกแขนผมไว้เหนือหัวก่อนจะใช้มืออีกข้างกระชากเสื้อผมจนขาดวิ่น ผมอึ้งตกใจกับสิ่งที่มันทำจนไม่ทันตั้งตัวเมื่อริมฝีปากร้อนก้มเข้ามาหาซอกคอผมพร้อมกับฝากรอยแดงดวงเบ้อเร้อไว้ ผมเลยรีบเบี่ยงคอหนีไม่ให้อีกคนได้ทำง่ายๆ แต่มันกลับใช้ปลายนิ้วเรียวสะกิดยอดอกผมเบาๆ และนั่นก็ทำให้ผมหมดแรงที่จะสู้ทันทีเหมือนกัน ขนหัวผมนี่ลุกไปหมดเลยครับ ส่วนมันก็ย้ำซ้ำๆจนเกอดรอยเต็มผิวผม ก่อนที่มันจะค่อยถอนริมฝีปากออกมาแล้วกระซิบบอกอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกขนลุกซู่ทันทีที่ได้ยิน เพราะนั่นมันสามารถประมวลผลให้ผมได้ทันที

"อ่อ กูคงลืมบอกมึงไปสินะ กูน่ะ...เป็นพวกที่โคตรจะห่วงของของตัวเองเลยว่ะ ยิ่งแม่งมีคนชอบมามอง ตอม ดอม ดม ของของกูเยอะ กูก็ยิ่งชอบตีตราจอง มึงคงเข้าใจนะครับ...น้องเจมส์ของพี่ถ่าน"

!!!

มะ มึง! ไอ้เลว!

"อะ! ไอ้ถ่าน! คิดจะทำอะไร อย่านะเว้ย!"

เหี้.ย!

ไม่รอดแน่กู!

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++
140218

ตอนนี้กำลังไฝว้กับที่ฝึกงานอยู่ มันทำให้นิยายดูเครียดไปมั้ย ไรท์อ่านทวนแล้วมันแหม่งๆ