CatWalk “กูจะดังให้มึงจำ”
9.8
เขียนโดย 
nooonaa
วันที่ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 22.54 น.
35 ตอน
17 วิจารณ์
57.30K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 23.03 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
26) Catwalk 24 : ชู้ทางใจ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความby nooonaa
By nooonaa
Catwalk 24 : ชู้ทางใจ
+น้องหมาเล็ก+
ตอนนี้ผมนั่งรอไอ้ภัทรตื่นอยู่ครับ นั่งรอมันมาก็เกือบจะสองชั่วโมงแล้ว แต่มันดูจะไม่นานเท่าไหร่สำหรับผมเลยเพราะผมเอาแต่คิดเรื่องมันอยู่ตลอดเวลา จนลืมไปเลยว่าผมต้องโทรหาอีกคน
ไอ้ทิว ผมลืมมันอีกแล้ว
ความจริงผมก็มีความรู้สึกกระอักกระอ่วนใจที่จะโทรหา ใจหนึ่งก็อยากจะโทรแต่อีกใจก็ไม่อยากจะโทร เพราะกลัวจะโกหกอีกคนต่อไปไม่ได้ โกหกในสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจออกไปและกลัวที่จะบอกความจริง
ผมไม่ได้อยากเลิกกับมันแต่ก็ทนให้อีกคนมานั่งน้อยใจแบบนั้นไม่ได้ มันดีกับผม มันช่วยชีวิตผม ผมเลยไม่อยากทิ้งมัน
"แวน...เป็นอะไรรึป่าว" อยู่ๆเสียงแหบก็ทักผมพร้อมกับมือที่เริ่มอุ่นเป็นปกติมาจับเข้าที่แขน ผมเลยหันไปมองมันก่อนจะส่งยิ้มให้
ตื่นแล้วหรอ
"ไม่เป็นอะไร แล้วมึงหิวน้ำรึป่าว" ผมต้องรีบเปลี่ยนเรื่องเพราะผมเองก็รู้ว่าหน้าตาตัวเองคงจะดูเครียดน่าดู
"ไม่"
"แล้วมึงอยากได้อะไรมั้ย"
"...." อยู่ๆมันก็เงียบเล่นเอาผมเริ่มคิดมาก ถ้ามันทำแบบนี้แสดงว่ามันอยากจะให้ผมทำอะไรสักอย่างแต่แค่ไม่กล้าบอก แล้วมันคงไม่ดีสำหรับผมแน่
"บอกมาเถอะ" ยังไงกูก็หมดแล้ว ความสุขน่ะ ดังนั้นมึงก็บอดมาเถอะว่าอยากได้อะไร
"พรุ่งนี้กูจะขอออกจากโรงพยาบาลแล้วกลับคอนโด" จะกลับไปอยู่คอนโดคนเดียวงั้นหรอ มึงคิดอะไรอยู่วะ
"แล้วใครจะดูแลมึง" ผมขึ้นเสียงดึเมื่อไม่พอใจในสิ่งที่มันพูด อีกคนเลยรีบตอบกลับจนเล่นเอาผมสะอึก
"มึงไง มึงย้ายมาอยู่กับกูนะ"
!!!!
ผมว่าแล้วเชียว
"แต่กูต้องไปทำงานนะ ยังไงก็คงไม่ได้นอนที่คอนโดมากเท่าไหร่ แล้วอีกอย่างกูไม่อยากรบกวนมึง" ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ที่จริงแล้ว...ผมอยากไปนอนกอดไอ้หมาใหญ่ของผมมากกว่า
"มึงเป็นแฟนกูนะ จะรบกวนอะไร กูดีใจซะอีกที่ได้ดูแลมึงทุกวินาที"
ทำไมต้องพูดดักขนาดนั้นด้วย แล้วอย่างนี้ผมจะตอบอะไรได้ นอกจาก...
"อืม"
ทำไมกันนะแวน มึงแค่แข็งใจไม่ยอมมันซะ ทุกอย่างก็จะจบ แค่พูดตรงๆไปเลยว่ามึงไม่อยากหรือที่มึงทำไม่ได้เพราะมึงกลัวมันเสียใจ
คงจะเป็นแบบนั้นสินะ เพราะคำนั้นมันค้ำคอมึงอยู่สินะไอ้แวน
ตอบแทนน่ะ
"มานั่งนี่หน่อยสิ" อยู่ๆมันก็ดึงมือผมให้ไปนั่งข้างๆบนเตียงมันแล้วกดไหล่ผมให้ผิงอกกว้างนั่น ก่อนแขนล่ำเองก็อ้อมมาจากด้านหลังแล้วโอบเอวผมไว้หลวมๆ
นี่คือท่าทางของคนเป็นแฟนกันเขาทำงั้นหรอ ถึงต้องใกล้ชิดกันขนาดนี้
แต่ผมกลับรู้สึกขยะแขยงขนลุกขึ้นหือกับที่มันทำแบบนั้น ทำไมล่ะ...ในเมื่อมันก็ทำน้อยกว่าที่ไอ้ทิวทำ ซึ่งผมน่าจะชิน หรือว่านี่ผมชอบไอ้ทิวมากกว่า
"รู้มั้ย...ว่ากูอยากกอดมึงตลอด อยากจะทำแต่ก็ไม่กล้า แต่วันนี้...กูได้กอดมึงแล้ว" มันพูดไปอมยิ้มไปจนผมรู้สึกได้ว่ามันดีใจแค่ไหน
"มึงอย่าพูดแบบนั้นสิ"
"มึงไม่รู้หรอกว่ามันทรมานแค่ไหนที่กูทำได้แค่มอง แต่กลับคว้ามาเป็นของตัวเองไม่ได้"
"ไอ้ภัทร..." ผมรีบเอามือปิดปากมันไม่ให้พูดต่อแต่มันกลับจับมือผมไว้แล้วดึงไปหอมแทน
"วันนี้กูได้มึงมาครอบครองแล้ว...มึงต้องห้ามทิ้งกูนะ"
อึก!!! ไอ้ภัทร!!
ผมหันไปจ้องหน้ามันอย่างตกใจแต่กลับทำให้อีกคนมีโอกาสรั้งหน้าผมไว้ไม่ให้หนี ผมเองก็นิ่งเพื่อดูท่าที แต่มันกลับทำให้ผมห้ามอีกคนไม่ทันเมื่อมันพยายามกดจูบลงมาหาผม
ไอ้ภัทร!
พรึบ!!"
"ไอ้แวน!!" แต่แล้วอยู่ๆตัวผมก็ปลิวตามแรงกระชากของใครไม่รู้ที่เพิ่งมาใหม่ มันดันตัวผมให้ออกห่างก่อนจะตรงเข้าไปซัดอีกคนอย่างแรง
"มึงคิดจะทำอะไรเมียกู!!"
ไอ้ทิว!
ผลั้ก!
หมัดหนักชกเข้าที่คางแหลมของไอ้ภัทรอย่างจังจนผมเห็นเลือดซึมออกมาที่มุมปาก แค่นั้นผมก็แทบถลาเข้าไปคว้าแขนอีกคนแล้วดึงให้ออกห่าง
"หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้ทิว กูบอกให้หยุดไง!!" ผมผลักอกอีกคนอย่างแรงจนมันชะงักหยุกกึกก่อนจะมองผมอย่างไม่เข้าใจ
"แต่มันจะจูบมึงนะ มันจะลวนลามมึงนะแวน" ขอบใจที่เป็นห่วงกูนะไอ้ทิว...กูดีใจจริงๆ
"มันไม่ได้ลวนลาม" ผมบอกแค่นั้นเพื่อให้มันหยุดโมโห แต่อีกคนที่นอนดูอยู่กลับราดน้ำมันลงบนกองไฟให้ลุกโชนกว่าเดิม
"คนเป็นแฟนกันเขาจะจูบกันก็ไม่เห็นแปลก"
ไอ้ภัทร!
"มึงว่าอะไรนะไอ้เหี้.ย ใครเป็นแฟนมึง!!" ร่างสูงแทบจะถลาเข้าซัดอีกรอบแต่ผมยังคงกันเอาไว้ได้
"ฟังไม่ผิดหรอกครับพี่ทิว ตอนนี้ผมกับแวนเป็นแฟนกัน ถ้าไม่เชื่อก็ลองถามแฟนผมดูสิ" เพียงแค่นั้นไอ้ทิวก็หันมาหาผมควับก่อนมันจะส่งสายตามาถามผมว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง ผมเองก็ยังคงอึ้งที่มันพูดแบบนั้นซึ่งตอนนี้ผมทำได้แค่เงียบ
"ไม่จริงใช่มั้ยไอ้แวน เมื่อวานซืนมึงบอกตกลงกับกูแล้ว แล้วทำไมมึงถึงเป็นแฟนกับมันได้" น้ำเสียงที่ดูสั่นพร้อมกับความเจ็บใจนั้นเล่นเอาผมอยากจะวิ่งเข้าไปกอดร่างสูงนั้นแล้วบอกกับมันว่าเป็นเพียงแค่ความฝัน
ถึงยังไงกูก็ยังไม่อยากจะไปจากมึง
"แวน บอกพี่เขาไปสิ" อย่าสิ...อย่าเพิ่งเริ่งกันแบบนี้
"ไอ้แวน...มึงบอกกูมาสิ"
เอื้อก
นี่ผมต้องเลือกจริงๆใช่มั้ย
ไอ้ทิว...ไม่ว่ากูจะตัดสินใจยังไง กูก็คงมีแค่มึงนะ
"ขอโทษไอ้ทิว เราเลิกกันเถอะ"
หยุดๆ หยุดเจ็บสักที ทำไมถึงเจ็บขนาดนี้ มันเจ็บเหมือนจะตายให้ได้ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ในเมื่อมึงเป็นคนเอ่ยปากจะเลิกกับเขาเองมึงก็ควรจะรับมันให้ได้
ไอ้ทิว...คิดถึงมึงจัง
พอผมบอกเลิก มันก็มองผมเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองไอ้ภัทรที่นอนอยู่ ตอนนั้นผมรู้สึกได้ว่าทุกอย่างมันเงียบมาก มากจนผมได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นช้าจนแทบจนหยุดของตัวเอง แล้วไม่นานไอ้ทิวก็ถอนหายใจออกมาเหือกใหญ่ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ไปโดยไม่ถามเหตุผลผมเลยสักนิด และนั่นแหละที่ทำให้ผมเจ็บมาก
เพราะมันไม่คิดจะยื้อผมไว้กับมันเลย...ตกลงมึงชอบกูบ้างมั้ย
"ถึงแล้วจะ แล้วตกลงว่าพวกลูกๆอยู่ได้ใช่มั้ย" เสียงแม่น้อยเรียกผมออกจากภวังค์เมื่อถึงหน้าคอนโดไอ้ภัทร ผมเลยหยุดคิดก่อนจะหันมาตอบคำถาม
"ได้ครับแม่ แม่น้อยไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะดูแลไอ้ภัทรอย่างดี" ผมบอกท่านก่อนจะหันไปยิ้มให้ไอ้ภัทร มันเองก็ยิ้มตอบกลับเหมือนรู้สึกดีที่ผมพูดแบบนั้น
บอกแล้วไง...ว่าจะตอบแทนให้ถึงที่สุด
"ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกแม่นะ น้องแวน...แม่ฝากตาภัทรด้วยนะ"
"ครับผม"
"ตาภัทร อย่าแกล้งน้องแวนมากนะลูก แล้วก็อย่างชิงสุกก่อนห่าม เข้าใจมั้ย"
ชิงสุกก่อนห่าม?
มันแปลว่าอะไรวะ ผมว่าผมเคยได้ยินในละครพูดกันนะ
"ครับแม่ ผมไม่ทำหรอก" ถึงจะงงที่สองแม่ลูกเข้าคุยกันแต่ผมก็มั่นใจว่าถ้าไอ้ภัทรเอ่ยปากแบบนั้นมันก็จะไม่ทำ ถึงจะโดนบังคับก็เถอะ
"งั้นก็ขึ้นห้องกันเถอะ เดี๋ยวรถมันจะติด" พอบอกแบบนั้นผมก็รีบไหว้แม่น้อยก่อนจะวิ่งลงจากรถไปเปิดประตูให้อีกคน พอมันลงมาได้ผมก็ค่อยๆพยุงมันเข้าห้อง
ผมพามันไปนั่งที่โซฟาก่อนจะวิ่งลงไปเอาที่ของเหลือที่วางไว้ข้างล่างขึ้นมาอีก จัดการจัดเสื้อผ้าเข้าที่เข้าทางก่อนจะนำผลไม้แช่ตู้เย็น แต่เพียงแค่ผมจัดการทุกอย่างเสร็จ มันก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาถนัด
เพราะสายตาคมของเจ้าของห้องคอยมองผมทุกฝีก้าว
"เออ...มึงอยากได้อะไรรึป่าว" ผมถามเสียงเบาเมื่อเดินเข้ามาใกล้ มันเองก็ส่ายหน้าก่อนจะดึงมือผมให้ลงไปลงข้างๆ
"ดีใจวะที่มึงมาอยู่กับกู" หึ...ถ้าเลือกได้กูก็คงไม่มาหรอก ไปอยู่กับไอ้หมาตัวใหญ่ขี้บังคับนั่นคงจะดีกว่า
มันรู้สึกได้ว่ามีความสุขกว่านี้เยอะ
"มึงอยากนอนมั้ย" ผมเลยรีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อรู้สึกไปต่อไม่ได้ มันเองก็พยักหน้ารับเพราะความอ่อนเพลีย ผมเลยช่วยพามันไปนอน
ที่จริงมันก็ไม่ได้หายดีอะไรมาก แต่ก็ไม่ต้องห่วงจนต้องอยู่ในความดูแลหมอตลอดเวลา หมอเลยอนุญาตให้กลับบ้านได้ แต่ถ้าโดนกระกระแทกเลือดมันก็คงจะไหลออกไม่หลุดอยู่เหมือนกัน ผมเลยต้องดูแลมันทุกฝีก้าวไม่ให้มันทำอะไรที่กระทบกระเทือนที่บาดแผล
"มึงมานอนด้วยกันสิ" พออีกคนล้มตัวนอนได้มันก็ร้องขอผมทันที ผมเองจะปฏิเสธแต่เห็นใบหน้าคมมันมองก็เห็นใจ เลยต้องยอมลงไปนอนด้วย
ผมลงไปนอนอีกฝั่งของเตียงด้วยท่าทีที่ดูก็รู้ว่าเกร็งสุดฤทธิ์ก่อนมือไอ้ภัทรจะดึงเอวผมให้เข้าไปใกล้
"เข้ามาใกล้ๆกันสิ"
"อืม" ผมเลยถอยหลังจนชิดกับอกคน แต่เพียงแค่เซี้ยววินาทีเดียวที่ผมเผลอมันก็ฉกแก้มผมไปฟอดทันที
ฟอด
"เห้ย!" ผมร้องเสียงหลงอย่างตกใจก่อนจะพลิกตัวไปมองหน้ามัน แล้วมันก็ยิ่งเป็นช่องท่างให้ไอ้ภัทรทำอะไรได้มากกว่าเดิม
จุ๊บ
ตอนแรกมันแค่กดจูบลงมาเบาๆแล้วถอนออกอย่างไว มันเลยทำให้ผมชะงักค้างจนอีกคนค่อยๆกดริมฝีปากลงมาใหม่
อย่าไอ้ภัทร...กูขอ
"อืม..." แต่ผมคงขอช้าไป มันกดจูบลงมานิ่งๆเบาๆก่อนจะคลึงจนผมรู้สึกอยากจะอ้วก แต่ก็ไม่กล้าที่จะผลักอีกคนออกเพราะกลัวมันจะเสียใจ จนนิ้วเรียวดึงคางผมลงเพื่อให้เผยปากออก
อย่า!
พรึบ!
ผมลุกขึ้นนั่งอย่างฉับพลันก่อนที่ลิ้นร้อนจะเข้ามาได้ทัน ผมหายใจหอบด้วยใบหน้าที่แดงก่ำจนอยากจะร้องไห้ โดยที่อีกคนก็ดูตกใจไม่แพ้กัน
"กะ กู...เออ" ผมพูดอะไรไม่ออกจนดูรนรานไปหมด ไอ้ภัทรเลยเอ่ยขึ้นมาแทน
"กูคงลุกมึงเร็วไป กูขอโทษ" ขอบใจที่เข้าใจกูนะมึง
"งั้นกูไปมินิมาร์ทนะ" ผมร้องบอกก่อนจะวิ่งออกจากห้องมันอย่างไว ผมคิดว่าตอนนี้ผมวิ่งสุดชีวิตแล้ว เพราะอยากจะไปไกลจากที่นี่ที่สุด หรือที่ที่มีไอ้ทิวอยู่ได้ก็ยิ่งดี
ไอ้ทิว กูอยากเจอมึง
พอผมวิ่งมาถึงหน้าคอนโดได้ก็ค่อยรู้สึกหายใจโล่งขึ้น ผมมองไปที่ร้านมินิมาร์ทที่เป็นเป้าหมายก่อนจะเดินเข้าไป
แล้วกูจะซื้ออะไรเนี่ย
เมื่อมันไม่รู้จะซื้ออะไรก็เอาแต่เดินดูนั่นดูนี่จนทั่วร้านก่อนจะมีนิ้วเล็กมาสะกิดที่เอวผม
"พี่คะๆ"
"หือ" ผมหันไปมองด้วยความแปลกใจก่อนจะพบเด็กผู้หญิงตัวเล็กกำลังอมอมยิ้มอย่างเอร็ดอร่อย ผมเลยรีบส่งยิ้มให้เธอเพราะกลัวเธอกลัวตาผม เธอเลยยิ้มตอบอย่างน่ารักก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นเล็กมาให้
"ให้พี่หรอ"
"ค่ะ พี่ชายสุดหล่อบอกให้เอามาให้ พี่เขาบอกว่ารออยู่ด้วย" เมื่อเธอพูดผมก็เริ่มงง เลยค่อยๆเปิดแผ่นกระดาษนั้นออกดู
'A5'
อะไรวะ เขียนมาแค่นี้แล้วใครจะรู้เรื่อง
"เขาฝากบอกอะไรอีกมั้ย". เมื่อผมแปลรหัสลับระดับชาติไม่ออกก็เลยต้องถามน้องเขาใหม่
"พี่เขาฝากบอกว่า 'มาเร็วๆ กูอยากจูบมึง' ค่ะ"
ตึกตักๆ
จะ จริงหรอ
ไอ้ทิว นี่คือมึงใช่มั้ย แล้วA5 นี่มันหมายความยังไง หรือว่ามันคืิอ...ลานจอดรถ!
ใช่ๆ มันต้องใช่แน่
เพียงแค่นั้นผมก็รีบวิ่งสุดชีวิตไปที่ลานจอดรถของคอนโดก่อนจะมองหารถมินิคูเปอร์ลูกรักของมัน
เอห้า...อยู่ไหนวะ
นั่นไง!!
พอเห็นรถคันสวยที่เป็นเป้าหมายผมก็รีบวิ่งไปหาก่อนจะเห็นใบหน้าหล่อที่ผมไม่ได้เห็นเลยตลอกสองวัน มันเองก็มองผมอย่างตกใจแต่ก็ไม่ยอมลงมาจากรถ
"ไอ้ทิว..." ผมผวาเปิดประตูด้านคนขับที่มีร่างสูงนั่งอยู่ก่อนจะมองมันนิ่ง
"มาแล้วหรอ" น้ำเสียงที่ดูดีใจแต่ก็ดูเหมือนหมดแรงนั้นเล่นเอาผมอยากจะฆ่าตัวเองให้ตาย
นี่ผมทำอะไรลงไป
"ไอ้ทิว..." กูขอโทษ
"ไอ้แวน..." มันเองก็เรียกผมกลับ แต่กลับเงียบอีก เหมือนไม่อยากจะพูดอะไรให้ผมได้ยิน
"มึงมาได้ไง" อย่าเงียบสิ พูดอะไรสักอย่างให้กูหายคิดถึง...นะ
"ตามมาน่ะ จากโรงพยายาล"
จริงหรอ...ดีใจจัง
"แล้วมึงมาทำไม"
"......" ตอบสิ หรือพูดอะไรออกมาก็ได้
"เออ..."
"ตอบ!" คราวนี้ผมขึ้นเสียงเพราะเริ่มรู้สึกขัดใจจนมันเองที่ต้องเป็นคนดึงผมเข้าไปนั่งตักในรถแล้วปิดประตูแน่น แล้วจมูกโด่งก็กดลงมาที่ซอกคอผมก่อนจะค่อยๆกดจูบตั้งแต่ต้นคอจนถึงพวงแก้มทั้งสองข้าง
"คิดถึง คิดถึง คิดถึง กูคิดถึงมึงมาก มึงได้ยินมั้ย"
อะ...ไอ้ทิว
"กะ กูก็คิดถึงมึง กูคิดถึงมึงไอ้ทิว คิดถึง" เพียงแค่ได้ยินคำนั้นผมก็แทบจะปล่อยเสียงโฮออกมา มันเองพอได้ยินที่ผมตอบกลับก็ดึงหน้าผมเข้าไปใกล้ก่อนจะประทับฝีปากลงมาอย่างดูดดื่ม
อืม...รู้สึกดีจัง
ผมไหลไปตามแรงปรารถนาจนลิ้นร้อนชอนไชไปทั่วปาก ผมเลยต้องรั้งคอนั้นไว้เพื่อเป็นที่ยึดก่อนอีกคนจะดูดปากผมจนบวมเจ่อ
"ไอ้แวน...อืม" เสียงนุ่มแหบพร่าเหมือนสติไม่เหลือของอีกคนเล่นเอาผมอ่อนปวกเปียก มือใหญ่เลยได้ทีค่อยๆล้วงหายเข้าไปในเสื้อ
รู้สึกดีจัง ที่คนสัมผัสกูคือมึง
พอผมพยายามถอนปากออกเมื่อรุ้สึกหายใจไม่ทันมันก็เปลี่ยนเป้าหมายใหม่เป็นหน้าอกผมทันที มือใหญ่ที่ลูบตรงเอวนั้นก็ค่อยๆเลิกเสื้อยืดผมขึ้นก่อนจะกดจูบลงมาบนนั้น
มันใช้ลิ้นเลียบนผิวเนื้อขาวจนชุ่มก่อนจะดูดมันจนเกิดรอยแดง มันทำอยู่อย่างนั้นจนผมรู้สึกเสียว ผมเลยต้องแอ่นหน้าออกหนีแต่มันกลับช่วยให้อีกคนทำได้ง่ายขึ้น
จะไม่ไหวแล้วนะ
ผมกับมันจูบกันอยู่นานกว่าไอ้หมาใหญ่จะยอมปล่อยผม แต่กว่ามันจะปล่อยก็เล่นเอาคอกับหน้าอกผมช้ำเป็นรอยแดงด้วยฝีมือมันเต็มไปหมด มันทิ้งไว้ทั่วเหมือนอยากจะอวดใครอีกคน ซึ่งผมก็ยอมให้มันทำ เพียงอยากจะอยู่กับมันนานๆ
"พอแล้ว มันเจ็บแล้ว" ผมร้องจอเมื่อหน้าอกผมเริ่มเจ็บเพราะความช้ำ
"อีกนิดนะ"
"อ่า...ไอ้ทิว" ให้ตายเถอะ ทำไมผมถึงอ่อนปวกเปียกได้ขนาดนี้
ผมเลยดึงหน้าอีกคนขึ้นมาก่อนจะจูบลงไปเบาๆ
"พอเถอะนะ" ดวงตาเรียวสวยมองผมหวานฉ่ำ ผมเลยลูบไล้หน้าอกมันเบาๆแล้วเกาบนหัวนมเม็ดเล็ก
"อยากหรอ"
"อืม" มันเองก็ตอบกลับมาง่ายๆก่อนจะโจมตีผมอีกครั้ง
"พอก่อน เอาไว้วันหลังนะ" ผมพยายามดันหน้าหล่อนั้นไว้อีกครั้งจนมันยอมนิ่ง แต่ดูท่าผมจะไปจุดชนวนให้มันเข้า
ก็ลูกชายมันเริ่มดันก้นผมแล้ว
"วันหลังของมึงคือตอนไหน มึงบอกเลิกกูแล้ว แล้วมันจะมีโอกาสให้กูกอดมึงอีกหรอ"
"ไอ้ทิว...อย่าพูดร้อนใจแบบนั้นสิ ยังไงกูก็เป็นเมียมึงนะ"
"ยังเป็นอยู่หรอ จริงหรอ แล้วที่มึงบอกเลิกกูล่ะ". น้ำเสียงมันดูดีใจมาก เล่นเอาผมสะอึกทำอะไรไม่ถูกแล้ว
"เออ...กูแค่...." จะพูดดีไม่พูดดีนะ
"เพราะมันรับกระสุนแทนมึงใช่มั้ย มึงถึงยอมเป็นแฟนมัน" มึงรู้หรอ
"แล้วมึงจะรอกูมั้ย" รอให้ถึงวันที่กูเป็นไทอีกครั้ง แล้วพร้อมที่จะกลับมาอยู่กลับมึง
"รอสิ กูจะรอ ส่วนตอนนี้กูจะยอมเป็นแค่ชู้มึงก็ได้" หึๆ คิดได้นะ เป็นแค่ชู้เนี่ยนะ
"ขอบใจมึงนะไอ้ทิว ขอบใจที่รอนะ" กูสัญญาว่ามันไม่นานแน่
"ไม่ต้องขอบใจหรอก ก็กูรักมึงไปแล้วนี่"
!!!!
รัก!!!
"ไอ้ทิว! มึงพูดอะไรออกมา!!" ตอนนี้หัวใจผมมันเต้นแรงจนแทบจะเต้นทะลุออกมานอกอก ผมเลยต้องจิกไหล่มันแน่นเพื่อห้ามอาการดีใจของตัวเอง
"กูบอกว่ารักมึงไง"
รัก รัก รัก
ทำไมผมถึงดีใจมากที่ได้ยินคำนั้น
"จริงหรอ มันเป็นความจริงใช่มั้ย" ผมทุบอกมันเบาๆเพื่อเร่งคำตอบ มันเลยรีบพยักหน้าให้
"จริงสิ มึงเองก็รีบกลับมาให้กูกอดด้วย"
"แล้วถ้ากูกลับมาช้าล่ะ"
"กูจะฉุดมึงมาปล้ำเหมือนตอนแรกไง"
บ้า แต่แบบนั้นกูก็โอเคนะ
"งั้นฉุดกูทุกวันเลยได้มั้ย เพราะกูเองก็คงอยากให้มึงกอดทุกวัน"
"หึ...มึงรักกูเหมือนกันล่ะสิ"
รักงั้นหรอ นี่มันคือรักงั้นหรอ
รักถึงทำให้ยอมทุกอย่าง ถึงตัวเองจะถูกหยามศักดิ์ศรีลูกผู้ชายสินะ แล้วก็เพราะรักสินะ ถึงทำให้ผมอยากให้มันกอด
ผมว่าผมมั่นใจแล้วล่ะว่า...ผมรักหมาใหญ่ตัวนี้ แล้วผมก็รู้สึกดีที่คิดแบบนั้นด้วย
ผมต้องบอกมันให้รู้
"อืม...รักสิ กูรักมึงไอ้ทิว"
+++++++++++++++++++++++++++++
131110
โอ้ยน้องแวน! หนูไปอ่อยเขาขนาดนั้นเดี๋ยวไอ้พี่ทิวมันก็บ้าฉุดปล้ำทุกวันหรอก มันยิ่งหื่นๆอยู่
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
