CatWalk “กูจะดังให้มึงจำ”
9.8
เขียนโดย 
nooonaa
วันที่ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 22.54 น.
35 ตอน
17 วิจารณ์
56.90K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 23.03 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
25) Catwalk 23 : ตอบแทน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความby nooonaa
By nooonaa
Catwalk 23 : ตอบแทน
+น้องหมาเล็ก+
"ไอ้ภัทร...มึงอย่าตายนะเว้ย"
แม่งเอ้ย! ให้มันได้อย่างนี้สิวะ ทำไมต้องเป็นมันด้วย ทั้งๆที่ต้นเหตุมันคือผม
ไอ้ภัทร กูขอโทษ เพราะกูคนเดียว
ตอนนี้ผมกำลังยืนรอข่าวดีจากหมอที่หน้าห้องไอซียู ผมอยู่อย่างนั้นมาสองชั่วโมงเต็ม ทั้งเฝ้าโทษตัวเอง ทั้งภาวนาให้มันปลอดภัยก็ยังไร้ผล ส่วนไอ้ทิวก็รีบวิ่งเต้นแจ้งความหาคนผิดก่อนจะให้พี่ฟินย์กับพี่ซาร์มาอยู่เป็นเพื่อน ทางด้านบริษัทเองก็พยายามปิดข่าวให้ผมแต่ก็เล่นเอาเครียดไม่น้อย ผมเลยต้องอยู่เงียบๆ หลบนักข่าวไปด้วย
"ใจเย็นก่อนนะน้องแวน พี่เชื่อว่าคนดีต้องปลอดภัย"
ใช่ กูก็เชื่อว่ามึงต้องปลอดภัย
ไอ้ภัทร มึงต้องกลับมาหากูเข้าใจมั้ย ถ้ามึงกลับมา...กูจะไม่ทิ้งมึงให้อยู่คนเดียวอีกแล้ว
กูสัญญา
ผมปล่อยน้ำตามาอีกระรอกก่อนมือเล็กของพี่ซาร์จะมาลูบมันเบาๆ ใจผมเองก็เริ่มสงบขึ้นก่อนจะได้ยินเสียงของอีกคนที่เพิ่งมาถึง
"น้องแวน...ตาภัทรเป็นยังไงบ้าง"
แม่ไอ้ภัทรครับ ท่านวิ่งมาอย่างหืดหอบจนผมต้องวิ่งไปรับร่างนั้น ผมเข้าไปสวมกอดท่านแล้วกล่าวขอโทษมากมาย
"แม่น้อยครับ ผมขอโทษ" ผมกดหน้าตัวเอาเข้าหาอกนิ่มก่อนมือเล็กจะลูบหลังผมเบาๆ
"ไม่เป็นไรน้องแวน มันเป็นอุบัติเหตุ แม่เข้าใจ" แม่น้อยยังคงทำใจเย็นใส่ ถึงแม้ข้างในจะร้อนเป็นเตาไฟ เพราะดวงตาคู่นั้นมันแดงก่ำและช้ำจนใครๆก็มองออก ว่าท่านร้องมาหนักขนาดไหน
"ผมขอโทษครับแม่ ถ้าผมไม่ไปโรงเรียน เรื่องนี้ก็คงไม่เกิด ไอ้ภัทรก็ไม่ต้องไปอยู่ในห้องนั้น"
"ไม่ๆน้องแวน เลิกโทษตัวเองเถอะ แม่เข้าใจตาภัทรดีที่ทำแบบนี้ ลูกชายแม่เขายอมทำทุกอย่างให้คนที่ตัวเองรักปลอดภัย แม่เข้าใจ"
แม่รู้!
"แม่น้อยรู้เรื่องผมกับไอ้ภัทรด้วยหรอ" ผมถามออกไปอย่างไม่ทันคิด แต่แม่เข้ากลับยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ ทั้งๆที่ดวงตาสวยนั้นสั่นจนน่าใจหาย
"รู้สิ แม่รู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับตาภัทรแล้วก็น้องแวน"
"หมายความว่าไงครับ ผมงงไปหมดแล้ว" ใบหน้าสวยของอีกคนยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะลูบแก้มผมเบาๆ
"เอาอย่างนี้ดีกว่า ถ้าตกลงปลงใจกับตาภัทรเมื่อไหร่ บอกแม่ด้วยนะ"
!!!
"คะ ครับ"
แล้วผมจะต้องทำยังไงต่อไป
ผมนิ่งอึ้งไปเมื่อแม่น้อยเอ่ยปากอย่างนั้น มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดที่ปฏิเสธความรักของมัน
ไอ้ทิว กูจะทำไงดี
ผมกับแม่น้อยยืนรอหมอต่ออีกชั่วโมงกว่าก่อนที่ท่านจะออกมาบอกข่าวดี แต่ต้องรอให้คนไข้พักฟื้นราวๆสองสามชั่วโมง ผมเลยต้องนั่งรอจนเขาอนุญาตให้เข้าเยี่ยม พอถึงตอนนั้นผมก็รีบพาแม่น้อยเข้าไปดูมันในห้องไอซียู แต่เพียงแค่ผมเห็นร่างที่นอนนิ่งพร้อมมีสายระโยงระยางเต็มเตียงไปหมดก็ทำให้ผมแทบล้มทั้งยืน ส่วนแม่น้อยเองก็ร้องไห้ออกมาเสียงจนผมต้องรีบกอดปลอบ
เพราะกู เพราะกูคนเดียว
"แม่น้อย...อย่าร้องนะครับ"
"โถ่ ตาภัทรลูกแม่ ฮือๆ"
"ไม่เป็นอะไรนะครับแม่ ผมจะดูแลมันเอง เดี๋ยวมันก็หายนะครับ"
"ตาภัทร..."
"วะ แวน แฮ่กๆ แวน..." อยู่ๆเสียงที่แหบพร่าจนแทบจับคำไม่ได้ก็เรียกผมจากด้านข้าง ผมกับแม่น้อยหันไปมองด้วยหัวใจที่เต้นแรงอย่างมีความหวัง
"ไอ้ภัทร!/ตาภัทร!" ผมรีบผละออกจากแม่ย้อนแล้วตรงเข้าคว้ามือเย็นของอีกคนไว้แน่น ผมมองใบหน้าซีดเซียวที่มีหน้ากากออกซิเจนคลุมอยู่นั้นก็เล่นเอาผมหายใจติดขัด
"วะ แวน..."
"กะกูอยู่นี่ มึงเห็นกูมั้ย" ผมลูบหัวมันเพื่อเรียกสติของอีกคน ก่อนดวงตาคมโตที่ตอนนี้ปิดสนิทก็กำลังเปิดออกช้าๆ มันกวาดมองรอบๆเหมือนกำลังหาใครสักคนจนมาหยุดที่ผม
"มะ มึงปลอดภัย..." เสียงมันแหบจนแทบไม่ได้ยิน แต่ก็ยังพยายามพูดออกมา เพียงแค่นั้นผมก็กลั้นน้ำตาของตัวเองไว้ต่อไปไม่ได้ เลยเผลอเข้ากอดร่างที่อยู่บนเตียงแล้วปล่อยโฮออกมา
"กูขอโทษ กูขอโทษภัทร กูขอโทษ"
คงมีเพียงเท่านี้ที่ผมทำได้
"พอเถอะน้องแวน ยิ่งหนูทำแบบนี้ ตาภัทรจะยิ่งเป็นห่วงนะ" แม่น้อยลูบหลังผมเบาๆเพื่อเรียกสติ ผมเลยรีบถอนตัวออกก่อนจะเช็ดน้ำตาที่ไหลออกให้หมด
"มึงไม่ต้องเป็นห่วงกูนะ กูปลอดภัย มึงต้องหายๆเร็วนะ แล้วกูจะพามึงไปดูหนัง กูสัญญากับมึงไว้นิ" ผมลูบใบหน้าหล่อซีดนั้นอีกครั้งจนมันยิ้มออกมา
"กู จะ พะ พยายาม นะ แฮ่กๆ" มันตอบก่อนจะไอออกมาอย่างรุนแรง นางพยาบาลเลยรีบเข้ามาดูก่อนจะไล่ผมออกจากห้อง
"คุณทำอะไรคะเนี่ย!! ออกไปได้แล้วค่ะ คนไข้ต้องการการพักผ่อน" พวกเธอดันหลังผมกับแม่น้อยให้ออกจากห้อง ผมเลยต้องพาแม่น้อยออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"ไอ้แวน...น้องมันเป็นไงบ้าง" เสียงไอ้ทิวดังขึ้นถามทันทีที่ผมออกมาจากห้องไอซียู แม่น้อยเลยยิ้มให้หลังไอ้ทิวยกมือไหว้
"ปลอดภัยแล้ว มันพักผ่อนอยู่"
"งั้นแม่กลับก่อนนะ แม่จะกลับไปเอาเสื้อผ้ามาเฝ้าตาภัทร"
"รบกวนแม่นะหน่อยนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะมาเฝ้ามันเอง" แม่ยิ้มรับก่อนจะขอตัวกลับ พอทุกคนกลับไปทั้งพี่ฟินย์กับพี่ซาร์ ผมก็ลากไอ้ทิวเข้าห้องน้ำทันที ผมดันมันเข้าห้องๆหนึ่งที่ว่างก่อนจะล็อกประตูแน่น
"มีอะไรรึป่าว" มือใหญ่รีบประกบหน้าให้ผมเงยขึ้นก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงที่ี่เป็นห่วงจับใจ
"กูรู้สึกแย่ กูเครียด กูไม่รู้จะทำยังไงแล้ว" แค่คิดสมองผมก็ทำอย่างกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ไอ้หมาใหญ่เลยรีบกอดผมขึ้นอกแน่นแล้วจูบซับทั่วใบหน้า
"เรื่องทุกอย่างมันจบแล้ว น้องภัทรก็ปลอดภัย ไอ้สองตัวที่ยิงก็จับตัวได้แล้ว ส่วนไอ้คนต้นเรื่อง มันก็กำลังได้รับโทษ"
คนต้นเรื่อง
"พี่ไอซ์ใช่มั้ย" จะมีใครซะอีกที่คิดจะฆ่าผม ทั้งๆที่ผมไม่เคยมีปากเสียงกับใครเลย นอกจากมัน
"มันโดนคำสั่งตามจับแล้ว เหลือก็แค่ทางแม่ของน้องเขาจะเอาเรื่องถึงขั้นไหน"
"มันต้องเอาเรื่องถึงที่สุด! มันเกือบทำให้เพื่อนกูตาย มึงต้องจัดการให้กูนะทิว อย่าให้มันคิดว่าสิ่งที่ทำมันจะจบง่ายๆ" ผมปล่อยคำพูดออกมาด้วยอารมณ์ที่โกรธสุดขีด ไอ้ทิวเลยรีบร้องห้ามไว้
"พอมึง พอ อย่าเครียดสิ กูเป็นห่วงมึงนะ เรื่องนี้กูจัดการเอง จะเอาให้มันสาสมตามที่มึงต้องการแน่" เสียงทุ้มที่เคยนุ่มตอนนี้กลายเป็นเสียงเย็นพร้อมกับกัดฟันเหมือนโกรธแค้นไม่น้อย ผมเห็นแค่นั้นก็เริ่มใจไม่ดี
"อย่าทำอะไรรุนแรงมากนะ กูไม่อยากให้มึงติดคุกนะ" ถึงผมจะไม่รู้ว่ามันจะทำอะไรต่อไป แต่น้ำเสียงและสายตานั้นมันทำให้ผมกลัว ว่ามันจะทำรุนแรงกว่าที่พี่ไอซ์ทำ
"ทำไม กลัวเป็นหม้ายหรอ" แต่แล้วมันก็กลับมาพูดติดตลกจนผมอดขำไม่ ผมเลยผลักมันให้นั่งบนชักโครกก่อนจะขึ้นไปคร่อมมันทั้งตักแล้วเอาแขนตัวเองคล้องไว้ที่ต้นคอขาว
"กลัวสิ กูมีแฟนทั้งที ก็อยากอยู่ด้วยกันให้นานๆ"
"มึงแม่งน่ารักวะ เล่นเอากูลืมโกรธเลยเนี่ย" พอร่างหนาพูดจบมันก็กดจูบลงมาบนปากผมหนักๆหลายครั้งก่อนจะส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้
มึงก็น่ารักเหมือนกันนั่นแหละ เพราะมึงคนเดียว...ที่ทำให้กูรู้สึกแบบนี้ได้
"จริงหรอ จริงหรอ" ผมแกล้งถามเล่น
"จริงดิ ไหนๆ มาหอมก่อนกลับหน่อยดิ๊" พอมันบอกผมก็พร้อมเอียงแก้มซ้ายแล้วก็ต่อด้วยแก้มขวาให้มันหอมจนหน่ำใจ ก่อนมันจะพาผมกลับบ้าน
อยากจะคิดแต่เรื่องของมัน แล้วก็ไม่อยากจะคิดถึงใครอีกแล้ว
ขอได้มั้ย...ที่มีเพียงแค่หมาใหญ่อย่างมึงกับหมาเล็กอย่างกู
ขอได้มั้ย
พอเช้าวันต่อมาผมก็รีบมาเฝ้าไอ้ภัทรโดยครั้งนี้ผมขนเสื้อผ้ามานอนค้างด้วย ตอนแรกไอ้ทิวก็ทำท่าจะไม่ยอม แต่พอผมทำหน้าเศร้าหน่อยมันก็รีบแจ้นมาส่งแทบไม่ทัน ก่อนมันจะสั่งห้ามให้ผมออกจากห้องไอ้ภัทรเลยสักก้าว มันบอกว่ากลัวมีคนมาคาบผมไป
ผมก็อยากจะบอกอะนะ คนนอกมันไม่คาบหรอก ไอ้คนในที่นอนพะงาบอยู่บนเตียงนั้นต่างหากที่ไม่แน่
แต่อย่าให้มันรู้เชียว แค่บอกว่าเพื่อนยังหวงขนาดนี้ แล้วถ้าบอกว่ามันคิดไม่ซื่อนี่ไม่ต้องพูดถึง ผมโดนขังลืมเดือนลืมตะวันแน่
ไม่นานผมก็เดินมาถึงห้องพิเศษห้องห้องที่มีชื่อไอ้ภัทรแปะซะหรา ผมเลยเคาะหน้าประตูมันสักสองสามทีก่อนจะเปิดเข้าไป
แอ๊ด
"แวน มาแล้วหรอ" เสียงตื่นเต้นดีใจดังทันทีที่ผมเปิดประตูเข้ามา ผมยกมือไหว้แม่น้อยกับพ่อศักดิ์ก่อนจะเดินไปหาคนไข้
"เป็นไงบ้างมึง เจ็บมั้ย"
"เห็นหน้ามึงก็หายเจ็บแล้ว"
แหนะ ได้ข่าวว่ามึงเกือบตายอยู่นะ ยังจะมีแรงมาแซวกูอีก
"ปากนะมึง" ผมเลยแกล้งชี้หน้ามันก่อนจะเดินไปส่งพ่อกับแม่ที่หน้าประตู
"ฝากตาภัทรด้วยนะน้องแวน"
"ครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะดูแลอย่างดีเลย"
"ขอบใจจะ" แม่น้อยดึงผมไปหอมแก้มนิดหน่อยก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับพ่อศักดิ์ ผมเลยยกมือไหว้พวกท่านอีกครั้งแล้วเดินกลับมาหาอีกคน ก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆ
"หมอให้ออกโรงบาลเมื่อไหร่หรอ"
"ไม่นานหรอก เดี๋ยวก็ได้ออกแล้ว"
"ดีๆ กูจะได้หายห่วง" ผมพูดออกไปโดยไม่คิดอะไร แต่มันกลับทำให้อีกคนที่นอนซมอยู่คิดมาก
"มึงไม่อยากจะอยู่ดูแลกูหรอ"
เห้ย! อะไรของมึงวะ กูแค่บอกว่าจะได้หายห่วงแล้วทำไมมึงแปลความหมายเป็นงั้นไปได้ล่ะ
"ป่าวสักหน่อย กูอยากดูแลมึงจะตาย" นี่คือสิ่งที่มาจากใจกูจริงๆไอ้ภัทร กูไม่ได้คิดอะไรที่นอกเหนือไปกว่านั้น
"กูไม่เชื่อมึงหรอก มึงคงอยากให้กูหายเร็วๆจะได้กลับไปอยู่กับแฟนมึงใช่มั้ย" มันถามผมแบบไร้อารมณ์สุดๆ ผมเองก็ทำอะไรไม่ถูกที่มันพูดแบบนั้น
"ทำไมถึงพูดแบบนั้น กูอยากดูแลมึงจริงๆ"
"กูไม่เชื่อ" มันยังคงดื้อเพ่งจนผมเครียดตาม ผมเลยตัดปัญหาที่จะถามว่ามันต้องการอะไร
"แล้วมึงจะให้กูทำยังไงมึงถึงจะเชื่อ" ผมถามอย่างคนหมดหนทาง แต่ผมคงคิดผิดไปถึงถามแบบนั้น เพราะคำตอบที่ตอบกลับมาเล่นเอาตัวผมชาไปหมด
"มึงก็มาเป็นแฟนกูสิ ดูแลกูแบบที่คนรักกันเขาทำ"
มึงว่าอะไรนะ!
นี่มึงต้องการสิ่งนี้งั้นหรอ ที่มึงทำทั้งหมดเพื่อสิางนี้หรอ ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่ากูมีแฟน
มึงมันเห็นแก่ตัวจริงๆ
แต่ถ้าผมปฏิเสธ ผมเองนั่นแหละที่เห็นแก่ตัว ที่ปฏิเสธมันทั้งๆที่มันเสียสละชีวิตให้
ผมคงหมดทางเลือกแล้วสินะ
"ได้สิ เราเป็นแฟนกันนะภัทร" กูจะตอบแทนให้ถึงที่สุด
ถือซะว่า...คราวนี้กูเป็นฝ่ายตอบแทนมึงบ้าง
แต่ยังไงกูก็ยังเป็นเมียมึงนะ...ไอ้ทิว
++++++++++++++++++++++++++++
13105
อ้าก! อย่าตบไรท์ อย่าทำไรท์ น้องแวนตัดสินใจเอง ไรท์ไม่เกี่ยวนร้า 555
ประกาศคะ รบกวนช่วยอ่านด้วยนะคะ
ไรท์มีความจำนงจะพิมพ์หนังสือเรื่องนี้และเรื่องอื่นๆ ที่ไรท์เคยเขียน เลยอยากถามว่า มีรีดเดอร์ท่านไหนสนใจมั้ยคะ ช่วยคอมเม้นใต้เรื่องเลยคะ ขอบคุณนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
