CatWalk “กูจะดังให้มึงจำ”

9.8

เขียนโดย nooonaa

วันที่ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 22.54 น.

35 ตอน

17 วิจารณ์

57.33K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 23.03 น. โดย เจ้าของนิยาย

20) Catwalk 19 : ไอ้หมาเลว!

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

By nooonaa

Catwalk 19 : ไอ้หมาเลว!

+น้องหมาเล็ก+

"ไอ้ทิว...บริษัทโทรมา" หลังจากที่ผมคุยเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับมัน ทางบริษัทกับพี่กันย์ก็หาผมไม่ยั้ง คงจะเป็นข่าวใหญ่น่าดู แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะ ผมเองก็มืดแปดด้านอยู่แล้ว

"ไม่ต้องเครียดหรอก เดี๋ยวข่าวมึงก็เงียบ" ถึงปากมันจะบอกอย่างนั้นก็เถอะ แต่ผมก็อดหวั่นไม่ได้ มันเองก็คงรู้ว่าผมรับไม่ไหว มันเลยยื่นมือมาจับแขนผมแล้วดึงลงไปนั่งข้าง มือหนาเกี่ยแก้มผมเบาๆอย่างที่ชอบทำก่อนจะกดจมูกลงมาที่หน้าผาก

ทำไมดูอ่อนโยนจัง

"ดูเหมือนมึงจะมั่นใจมากนะ"

"กูจัดการทุกอย่างไว้แล้ว ขอแค่ให้มึงเข้าใจกู" พูดแปลกๆ

"มึงไปทำอะไรไว้" อย่ามาทำให้กูคิดมากได้มั้ยเนี่ย แค่นี้กูก็เครียดจนประสาทจะกลับแล้วนะ

"เดี๋ยวมึงก็รู้เองน่า ไม่เกินบ่าย" แล้วนิ้วเรียวก็ยกขึ้นมาลูบแก้มผมเบาๆอีกครั้ง มันเหมือนกับรู้ว่าถ้าทำแบบนี้แล้วผมจะยอมมันง่ายๆ...ซึ่งมันก็จริง ทุกครั้งที่มันทำแบบนี้ผมจะรู้สึกใจสั่นแล้วก็ยอมลืมเรื่องที่คิดอยู่ทันที

มันเหมือนกับ...ผมยอมมันทุกอย่าง

"แล้วบ้านมึงไม่ว่าหรอ แบบ...มาจูบกับผู้ชายเนี่ย"

"ไม่หรอก ป๊ากูยังบอกให้หาเมียอยู่เลย" มันพูดติดตลก แต่ผมกลับไม่ตลกด้วย เมียที่เป็นผู้ชายนี่มันไม่ใช่เรื่องดีนะ

"แต่กูเป็นผู้ชาย มึงอาจเสียชื่อ บริษัทมึงอาจจะแย่" เพราะผมแท้ๆเลยให้ตายสิ เลยทำให้ทุกคนที่เกี่ยวข้องต้องมารับผิดชอบด้วย ถ้าผมระวังตัวให้มากกว่านี้ เรื่องมันคงไม่เกิดขึ้น

"ไม่ต้องคิดมากหรอกหน่า กูแค่บอกกับทุกคนไปว่าเรากำลังคบกัน เรื่องมันก็จบ"

มันจะง่ายอย่างนั่นเลยหรอ

"พอแล้วๆ เลิกเครียดๆ" แล้วมันก็เปลี่ยนเรื่องทันที ผมเองก็เริ่มงงว่าทำไมมันถึงดูไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย ทั้งๆที่เรื่องนี้มันใหญ่มาก แต่มันก็เอาคอยปลอบผม

นี่ผมเลือกคนไม่ผิดใช่มั้ย เพราะผมรู้สึกสบายใจที่มีมันอยู่เคียงข้าง

"กูว่าเราไปดูหนังกันดีกว่า"

"ดูหนัง! แต่กูกำลังเป็นข่าวอยู่นะ ออกไปตอนนี้ก็แย่ดิ" มันคิดอะไรของมันเนี่ย ตอนนี้มันไม่ปลอดภัย ก็ควรที่จะหมกตัวอยู่ในห้องเท่านั้น แต่ถ้าออกไปโจ่งแจ้งแบบนี้ เรื่องใหญ่ถึงดาวอังคารแน่

"ช่างมันดิ สนใจอะไร กูแค่อยากไปเปิดตัวว่าที่แฟนกู"

เปิดตัว

ตึกตักๆ

มันบ้าไปแล้ว

ยังไม่ตอบตกลงไปสักหน่อย มาพูดแบบนี้กูก็แย่ดิ แล้วดูมันหยอดผมซะ หน้านี่แทบละลาย แล้วอย่างนี้ผมจะไหวมั้ยเนี่ย

"แต่กูไม่กล้าอะ"

"สนใจอะไรวะ คนเขาจะเป็นแฟนกันก็ควรไปเดท ไม่ใช่มานั่งเครียดแบบนี้"

"แล้วถ้านักข่าวเห็นล่ะ"

"กูจะชูสองนิ้วให้กล้องเลย"

"ทำขนาดนั้น มึงไม่จูบกูโชว์เลยล่ะ" คิดบ้าอะไรของมึงวะ สมองนี่มีแต่ขี้เลื่อยรึไง

"ความคิดดีวะ แต่กูว่าเอามึงโชว์กล้องน่าตื่นเต้นกว่านะ"

อึก!

"ไอ้แก่! มึงจะหื่นเกินไปแล้วนะเว้ย!" ผมจัดการยันเท้าใส่หน้าท้องแกร่งแต่มันกลับจับข้อเท้าผมไว้ได้ทัน ก่อนจะลากผมให้เข้ามาใกล้

"โถ่ๆเด็กน้อยของกู" ถึงปากมันพูดยียวนชวนโมโห แต่มือมันกลับหายเข้าไปในเสื้อผมแล้ว

หื่นตลอดเว

"กูไม่ใช่เด็กนะเว้ย!"

"หรอ...."

ดูมันกวนตีนผมดิ!

"ไปไกลๆตีนกูเลยไป" นี่ผมเริ่มหมันไส้อยากต่อยมันขึ้นมาจริงๆแล้ว

"ฮ่าๆ โกรธกูหรอ ไหนๆ มาจูบที่ดิ๊" แล้วมันก็ควักมือเรียกผมยิกๆให้เข้าไปหา ผมก็ทำเป็นมองแล้วเชิดหน้าหนี

กูงอนเว้ย!

"ถ้ามึงหายงอนเดี๋ยวกูโหลดเกมส์มาให้มึงเล่นเพิ่ม ดีปะ"

ปิ้งๆ

"เอาๆ กูอยากเล่น"

"เด็กวะ" แล้วมันก็หัวเราะใส่ผมเสียงดังก่อนจะดึงผมเข้าไปจูบ

"พอแล้ว! ปากจะบวมแล้วเนี่ย!" จูบอยู่นั่นแหละ ช้ำแล้วมั้งเนี่ย

"ฮ่าๆ"

กวนตีน!

ครืดๆๆๆ

อยู่ๆโทรศัพท์ไอ้ทิวก็สั่นครืดกับโต๊ะเสียงดัง ทำให้ผมกับมันผงะหนี มันดูอารมณ์เสียขึ้นมาถนัดจนขยี้หัวตัวเองยุ่ง ผมเองก็ขำ ก่อนที่มือใหญ่จะคว้าขึ้นมาดู

"ใครหรอ"

"ป๊ากู"

เฮียไทหรอ...แย่แล้ว!

"อย่ารับนะมึง" ถึงเฮียไทจะเอ็นดูผมก็เถอะ แต่ผมก็กลัวนะ

"รับเถอะ เผื่อป๊าจะช่วยเราได้" เรามันก็กดรับทันที ผมเลยรีบเอาหูแนบมันอีกข้าง

"ว่าไงป๊า"

(ยังจะป๊ากับอั้วรึไงไอ้ลูกเวร!!!!)

อุ! ถ้าจะโกรธหนักวะ

"เสียงดังอะป๊า" นี่ก็ยังจะกวนเขาอีก

(ไอ้ทิว! ไม่ต้องพูดมาก ลื้อเอาอาหนูแวนมาคืนอั้วเดี๋ยวนี้นะ!)

"ไม่ให้...ถ้าป๊าไม่ให้หนูประกาศกับสื่อว่ามันเป็นเมียหนู หนูก็ไม่คืน!"

เห้ย! ประกาศกับนักข่าวเลยอ่อ

หน้าร้อนเลยกู

"ทำไมพูดงั้นอะ" แล้วมันไปตกลงกับเฮียตอนไหนเนี่ย

(ไอ้ทิว! เอาอาหนูแวนมา! ถ้าอั้วไม่เห็นอาหนูแวนภายในครึ่งชั่วโมง ลื้อเตรียมตัวให้อาหนูแวนเป็นหม้ายเลย!)

ติ๊ด

หม้าย!

"หมายความว่า...เฮียไทจะฆ่ามึงใช่มะ" น่ากลัววะ แต่พอผมหันไปมองหน้ามัน ใบหน้าหล่อเลวก็อึ้งทันที มันกุมขมับก่อนจะเอามือถือออกจากหู

"กูว่าเราต้องไปแล้วล่ะ" แล้วมันก็ดึงผมไปที่บริษัททันที มันดูรีบร้อนจนเกือบฝ่าไฟแดง ผมนี่ใจหายวาบจนต้องยึดเข็มขัดนิรภัยไว้มั่น

จะตายก่อนถึงมั้ยวะ

ไม่นานมันก็พาผมมาถึงบริษัทก่อนจะเห็นนักข่าวเต็มหน้าประตู ไอ้ทิวเลยรีบขับเข้าตึกแล้วพาขึ้นลิฟข้างหลัง

มือหนากุมมือผมไม่ห่างจนคนในบริษัทมองเราแปลกๆ แต่ข่าวออกมาขนาดนั้น...ผมก็ไม่คิดจะอายแล้วล่ะ จะนินทาหรืออะไรก็เอาเถอะ ผมทำใจไว้แล้ว

พอมาถึงห้องเฮียไท เลขาหน้าห้องก็รีบพาพวกเราเข้าไปข้างในทันทีก่อนผมจะเจอพี่กันย์กับเฮียไทนั่งอยู่ก่อน ผมยกมือไหว้ทั้งสองคนก่อนเฮียไทจะควักมือเรียกผมเข้าไปใกล้

"มาแล้วหรออาหนูแวน" ผมยิ้มกว้างแล้วเข้าไปกอดเอวใหญ่ก่อนเฮียไทจะหอมแก้มผมทั้งสองข้าง

"คิดถึงเฮียไทจังครับ" เฮียไทก็เหมือนพ่อผมคนหนึ่งละครัย เขาดูแลและเอ็นดูผมมาก แถมคอยถามสารทุกข์สุขดิบผมไม่ขาด อย่างพี่กันย์...เฮียไทก็แนะนำมาให้ ขาดเหลืออะไรเฮียก็จัดการให้หมด ทำให้ผมรักเฮียไทเท่าๆกับพ่อแม่ผมเลย

"เหมือนกันๆ ไม่ยอมเข้ามาบริษัทบ้าง"

"ก็ไอ้...เออ พี่ทิวไม่ยอมให้ไปไหนเลย" ผมโยนความผิดให้ไอ้หมาตัวใหญ่ก่อนปากสีซีดจะพะงาบๆด่าผมไร้เสียง ผมเลยอ้อนเฮียไทต่อ

"พี่เขาด่าผมอะ"

"ไอ้ทิว! ขอโทษอาหนูแวนเดี๋ยวนี้!"

โดนๆ มึงโดน ฮ่าๆ

"ป๊า! ผมลูกป๊านะ!"

"เออ! อั้วรู้เว้ยว่าอั้วมีลูกหมาๆอย่างลื้อ แต่ลื้อดันเนรคุณฉุดอาหนูแวนจนได้! บอกแล้วไงว่าคนนี้อั้วขอ!"

อะไรกัน พูดเหมือนมันเคยมาคุยกับเฮียไทเรื่องผมไว้แล้ว แล้วเฮียไทก็รู้ว่าผมกับไอ้ทิว...อยู่ด้วยกัน

"ป๊าอย่ามาด่า อยากให้หาเมียก็หาให้แล้วไง เรื่องมากอ่อป๊า" มันเองก็เถียงไม่นึกถึงนรกจะกินหัวเลย ผมเลยรีบเปลี่ยนประเด็นเพื่อหนีสงครามตรงหน้า

"เฮียไทครับ...ผมต้องขอโทษเรื่องข่าวนะครับ"

"ไม่เป็นไรๆ เฮียรู้ว่ามันบังคับหนู ไม่ต้องเครียดนะ เดี๋ยวเฮียจัดการข่าวเอง"

จริงหรอ

"ขอบคุณครับเฮียไท" ผมยกมือขอบคุณเฮียยกใหญ่ก่อนจะถูกแรงกระชากจากข้างหลังอย่างแรง ทำให้หลังผมกระแทกกับแผงอกแข็งอย่างจัง

"อ้อนใครก็นึกถึงกูบ้าง!" แล้วทำไมต้องกระชากด้วยวะ

"เจ็บนะ!" ผมทุบแขนมันดังอักแต่มันกลับพลิกผมให้หันไปหา

รุนแรงกับกูตลอด!

"โทษๆ กูกะแรงไม่ได้" มือหนาลูบหนังผมเบาๆก่อนจะก้มลงหอมแก้มผม ผมเองก็ลืมไปว่ามีคนอยู่ด้วย เลยปล่อยให้มันทำอย่างเคยชิน

"เจ็บมากป่าว"

"นิดหน่อย.." กูจะให้อภัยมึงละกัน เห็นว่ามึงรู้จักขอโทษหรอกนะ

"น้องแวน! มาหาพี่เดี๋ยวนี้" พี่กันย์ขึ้นเสียงดุ ผมเลยรีบแกะมือมันออกจากเอวแล้วเดินไปนั่งลงข้างๆ

"มีอะไรหรอ" อย่าขึ้นเชียวนะเว้ย ผมขี้เกียจฟังพี่บ่นนะ

"หาเรื่องจนได้นะน้องแวน ทำไมไม่ระวังตัวบ้าง" น่าน...โดนเลยกู

"มันข่มขื่นผมอะ" ผมชี้ไปทางไอ้หมานั่นจนหูมันตก ก่อนมันจะโดนเฮียไทด่าไม่ยั้ง ส่วนผมน่ะหรอ

ขำสิ

"ลื้อนี่ลูกเวรจริงๆเว้ย ไอ้ทิว!"

"โถ่ป๊า...ก็มันกวนตีนหนูอะ" ไม่ทราบว่ากูไปกวนตีนมึงตอนไหน อยู่ๆก็มาจับกูกด จับกูกด จนข้ำหมดแล้วเนี่ย

"ไม่ต้องมาพูด! หุบปากเหม็นๆของลื้อซะ โถ่ๆอาหนูแวน ซวยจริงลูกที่ได้มัน แต่ดีแล้วล่ะ เฮียจะได้ยกสมบัติให้หนูดูแล ส่วนลื้อก็ไปขอจากเมียลื้อล่ะกัน!"

"เห้ยป๊า!" ใบหน้าหล่อนี่ซีดเผือกเลยครับ ผมนี่ขำแทบฉี่แตก ตลกจริงๆสองพ่อลูกเนี่ย

"แล้วไปบอกม๊าด้วย ก่อนม๊าแกจะตามลื้อมาด่า" เพียงแค่นั้นมันก็รีบโทรศัพท์เลยครับ สงสัยมันจะโทรหาแม่มัน แต่ผมก็ไม่ค่อยได้ยินเท่าไหร่ แต่ประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินและเหมือนกับมันจงใจให้ผมได้ยินด้วย..นั้นคือ

"หนูจริงจังกับน้องเขาครับม๊า"

ตึกตักๆ

กูก็จริงจังกับมึงนะ...ไอ้หมาใหญ่

ก๊อกๆ

อยู่ๆเสียงเคาะประตูอย่างรีบร้อนก็ดังสนั่น ผมเลยละภาพตรงหน้าก่อนจะหันไปมอง

"คุณคะ เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ" เลขาหน้าห้องเฮียไทพูดเสียงหอบก่อนมือเล็กจะยื่นไอแพดมาให้

เฮียไทเองก็รับมันมางงๆก่อนดวงตาตี่จะเบิกกว้าง

"ไปเรียกไอซ์มาพบอั้วเดี๋ยวนี้!" เฮียขึ้นเสียงดุจนผมสะดุ้งตกใจ ผมเลยรีบเดินไปหาไอ้ทิวก่อนจะหันไปถามอีกคนทันที

"เกิดอะไรขึ้นหรอ" เฮียไทดูจะโกรธมาก

"ไปเอามาดูสิ" มันบอกผมก่อนตัวเองจะนั่งลงบนโซฟาชิวๆ ผมเองก็เริ่มงงก่อนจะเดินเข้าไปหยิบดู

อึ้ง!

"ไอ้ทิว! ที่มันมึงนี่! กูจำหลังมึงได้" ผมแทบจะคว้าไอแพดเขว้งใส่หน้ามันแต่มือหนากับคว้ามือผมไว้ได้้ก่อนจะดึงผมไปกอด