CatWalk “กูจะดังให้มึงจำ”
เขียนโดย 
nooonaa
วันที่ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 22.54 น.
แก้ไขเมื่อ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 23.03 น. โดย เจ้าของนิยาย
19) Catwalk 18 : ถ้ายอมรับ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
By nooonaa
Catwalk 18 : ถ้ายอมรับ
+น้องหมาเล็ก+
ปวดหัว
ปวดเอว
ปวดตูด
เป็นเรื่องแล้วไง
"ตื่นแล้วหรอ"
จุ๊บ
ริมฝีปากอุ่นแตะที่หน้าผากผมทันทีที่ผมตื่นก่อนเจ้าของอ้อมกอดอุ่นจะกระชับผมเข้าหามากขึ้น ผมเลยเอื้อมมือมาจับมือใหญ่แล้วประสานมันแน่น
กลัวมันเป็นเพียงแค่ความฝัน
เมื่อคืนก่อนผมยังนอนอยู่บนเตียงกว้างนี้คนเดียวอยู่เลย ผมเลยกลัวว่าคนที่กอดผมอยู่จะเป็นแค่ความฝันที่ผมเพ้อขึ้นมา
"ปวดหัวอะ"
"มากป่าว"
"อืม..." ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมกำลังคิดอะไรอยู่ถึงทำแบบนี้ ผมซุกหน้าเข้ามากมากขึ้นจนหน้าผากผมสัมผัสกับแก้มอุ่น
"ไปหาหมอป่าว กูพาไป"
เป็นห่วงหรอ
"ไม่เอาอะ อยากนอน" เหมือนความฝันแหนะ ที่เห็นมันมานอนอยู่ใกล้ๆแบบนี้ นี่ตกลงมันกลับมาหาผมแล้วใช่มั้ย
"งั้นนอนต่อนะ"
คงไม่ได้เป็นเพียงแค่ความฝันแล้วล่ะ
เป็นไอ้หมาใหญ่จริงๆ
"แล้วมึงไม่ต้องกลับไปหาพี่ไอซ์แล้วใช่มั้ย"
"อืม...ไม่ต้องแล้ว"
"ทำไมอะ" เห็นเมื่อวานยังพูดเหมือนกับว่าต้องรอเคลียร์อะไรให้เสร็จก่อน
"กูเป็นห่วงหมากู กลัวมันเหงาตาย"
ไอ้ทิว!
"ไอ้บ้า! ด่ากู" ผมเลยถอนหน้าออกแล้วด่ามันไม่ยั้ง แต่มันกลับยิ้มแล้วดึงผมลงไปจูบ
จุ๊บ
"คิดถึงมึงวะ"
บ้า
"พูดอะไรไม่รู้" พูดแบบนี้กูสามารถตายได้นะเว้ย
" ฮ่าๆ ถ้าตื่นแล้วก็ไปกินข้าวกันเถอะ" แล้วมันก็ดันผมออกก่อนจะลุกออกไปจากเตียง เลยทำให้รู้ว่ามันอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ผมเลยยันตัวเองแล้วฝืนลุกขึ้นตามก่อนจะเข้าห้องน้ำไป พอออกมาอีกทีก็เห็นอีกคนนั่งรออยู่ปลายเตียง มันเดินมาจูงมือผมให้มาที่มันเคยนั่งก่อนจะเอาผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดตัวให้
ทำไมมันทำดีกับผมจัง
แต่ผมก็ไม่พูดอะไรปล่อยให้มันเช็ดตัวจนเสร็จ ก่อนมันจะปล่อยให้ผมไปแต่งตัว พอแต่งเสร็จมันก็มาจูงมือผมให้ไปนั่งรอที่โซฟา มันบอกให้รอก่อน มันจะไปเอาข้าวต้มมาให้ ผมก็เลยนั่งรอมันอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน แต่แล้วตาผมก็ไปเจออะไรบางอย่างอยู่บนโต๊ะ
I-pad
ของไอ้ทิวหรอ
"ไอแพดของมึงหรอ" ผมตะโกนถามอีกคน ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดู
"อืม"
"เล่นได้ปะ"
"อืม เล่นเลย" พอมันอนุญาตผมก็กดเข้าหน้าจอทันที แต่มันกลับมีรหัสล็อคหน้าจอไว้
"รหัสไรวะ" ความลับเยอะรึไง ต้องล็อคให้ลำบากเนี่ย
"เบอร์โทรศัพท์มึงสี่ตัวหลัง"
อึ้ง!
ทำไมต้องเป็นเบอร์โทรศัพท์ผมด้วยล่ะ
"มึงจำเบอร์กูได้ด้วยหรอ" ขนาดผมเองยังจำไม่ได้เลยเถอะ
"อืม" เป็นห่.าไรวะ ถึงทำตัวน่ารักแบบนี้
รู้สึกดีจัง
"แล้วทำไมไม่เอาเบอร์ตัวเอง" ผมก็ยังคงถามอีก แต่นิ้วก็จิ้มรหัสเข้าหน้าจอ
"แล้วเอาเบอร์มึงไม่ได้รึไง" ใบหน้าหล่อเลวโผล่ออกมาอย่างหัวเสีย ผมเลยขำเล็กน้อย
"ดูทำหน้าเข้า แล้วข้าวต้มได้ยัง ไส้ขาด
จะแล้วนะเว้ย" ผมทำเป็นดุก่อนมันจะชี้หน้าผมเหมือนคาดโทษไว้แล้วหายกลับเข้าไป ผมเลยหันมาเลือกเกมส์ที่จะเล่น
เล่นไปก็ชักติดอะ สนุกวะ เครื่องมันมีแต่เกมส์เจ๋งๆ สงสัยเสียตังซื้อแน่ ก็อย่างนี้แหละนะ ไอ้พวกคนรวย
"เลิกเล่นก่อน มากินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวมันหายร้อน" มือใหญ่มาดึงไอแพดออกจากมือผม แต่ผมก็คว้าไว้ทัน
"ไม่เอา มันจะชนะแล้ว" คิ้วเข้มเลิกเล็กน้อยแต่ก็ยอมปล่อยมือออก
"แล้วจะไม่กินข้าวรึไง" เสียงมันเริ่มเข้มขึ้นจนผมจับอารมณ์ได้ มันกำลังจะดุผมอะ ผมเลยเงยหน้าขึ้นมองมันช้าๆ
ผมว่าเดี๋ยวนี้ผมเริ่มกลัวมันขึ้นอะ
"ก็แค่อยากเล่นอะ"
"ดูทำหน้าเข้า มึงกำลังจะบอกว่า จะกินข้าวด้วยแล้วก็เล่นด้วยใช่มั้ย"
"อืม...ได้ป่าวอะ" ผมยิ้มแผ่ให้ก่อนมือหนาจะยกขึ้นมาลูบแก้มผมเบาๆ
"เด็กน้อยจริง" มันว่าแค่นั้นแล้วล้มตัวลงนั่งข้างๆ มือใหญ่หยิบชามข้าวต้มร้อนกรุ่นขึ้นมาก่อนจะตักมันมาจ่อปากมัน แล้วมันก็เป่าเพื่อให้ข้าวต้มเย็นลงก่อนจะเอามาให้ผม
"อะ..."
ตึกตักๆ
เขินอะ...
"...."
"กินสิ จะเล่นก็เล่นไป เดี๋ยวกูป้อนเอง"
มึงแม่.งน่ารักวะ
ผมเลยอ้าปากแล้วงับมันก่อนจะเคี้ยวแก้มตุ่ย ตาคมก็มองผมเฉยๆแต่มุมปากกลับยกยิ้มเล็กน้อน ก่อนจะตักคำต่อไปไว้ให้ ผมเลยหันไปเล่นเกมส์ต่อ
"อะ..." พอมันบอกอีก ผมก็รับเข้าปากต่อเรื่อยๆจนข้าวต้มหมด มันเลยลุกขึ้นไปเก็บชามแล้วกลับมานั่งใหม่พร้อมกับจานผลไม้
มันปลอกผลไม้เป็นด้วยหรอวะ
"ดูบ้างดิ" หมายถึงเกมส์ที่เล่นอยู่อะนะ
"แล้วจะดูยังไงวะ" ผมทำเป็นบ่นแต่กลับเห็นตามันที่มองมาอย่างเว้าวอน ผมนี่รู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจทันที
แค่นั้นก็พอจะรู้แล้วล่ะ...มันกำลังน้อยใจ
"อะๆ" ผมเลยลุกขึ้นแล้วล้มตัวลงนั่งตักมันก่อนจะพิงอกกว้างนั้น
"เห็นยัง"
ฟอด
"เห็นแล้ว" เห็นบ้าอะไรต้องมาหอมกันด้วยวะ
คราวนี้ผมนั่งนิ่งไม่พูดอะไรเพราะตอนนี้แก้มผมร้อนผ่าวจนจะระเบิดแล้ว
"ทะลึ่งนะมึง" ผมจัดการกระแทกไหล่ใส่อกกว้างแต่มันกลับหัวเราะครื่นแล้วกอดเอวผมให้ชิดเข้าไปอีก
"มึงนี่น่ารักจริงๆ"
บ้า!
"กูไม่คุยกับมึงแล้ว" ด่ามันแก้เขินไปงั้นแหละ ก็ไม่รู้จะทำไงนี่ แล้วผมก็ก้มหน้าลงเล่นเกมส์ทันที ถ้ามันเห็นมันแกล้งผมต่อแน่
"อะ กินป่าว" เสียงทุ้มถามก่อนจะยื่นแอปเปิ้ลมาให้ ผมเลยกัดไปครึ่งหนึ่งก่อนมันจะเอาที่เหลือเข้าปากตัวเอง
ทำไมมันใจดีกับผมจัง วันนี้ผีมันเข้ารึป่าว
"เป็นอะไรรึป่าววะ มึงแปลกๆ" ผมว่าผมรู้สึกแปลกๆนะ เพราะมันไม่เคยเอาใจผมแบบนี้ อยู่ๆก็มาทำหวานใส่แล้วยังดูอ่อนโยนแบบนี้อีก
"ไม่มีอะไร"
"แต่การกระทำมึงฟ้องนะ" อย่าคิดว่ากูตามมึงไม่ทันสิ แค่มึงไม่บ้าดีเดือดเหมือนเมื่อก่อนก็ดูผิดปกติแล้ว
"หึ...เดี๋ยวนี้สนใจกูแล้วรึไง" พูดเหมือนกูละเลยมึงอย่างนั้นแหละ
ผมเลยผลักไหล่มันเบาๆอย่างหมันไส้ มันเองก็หัวเราะคิกคักเหมือนชอบใจก่อนจะดันผมให้หันมา
"มึงเป็นไรวะ" ถึงผมจะถามเท่าไหร่มันก็เอาแต่เกลี่ยแก้มผมไปมา เหมือนกลัวว่าผมจะหายจากมัน ณ ตรงนั้น
นี่ผมชักเริ่มรู้สึกไม่สบายใจแล้วนะ
"ไอ้ทิว..." ผมเรียกมันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันกลับยิ้มให้
"ทำไมวันนั้นมึงถึงยอมมาแคสติ้ง" อยู่ๆมันก็ถามแปลกๆ ผมก็แปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่คิดอะไร
"มีคนเห็นแววกูมั้ง" ผมตอบแค่นั้น โดยไม่บอกเหตุผลที่แท้จริงว่าเป็นเพราะมันเองที่ชวนผม ซึ่งมันเองก็นั่งฟังเฉยๆไม่พูดอะไร แต่แล้วนิ้วเรียวกลับเชยคางผมขึ้นก่อนจะมองตาผมอย่างลึกซึ้ง
อย่ามองแบบนั้นสิ...หัวใจกูเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะอีกแล้วนะ
"แล้วตกลงมึงชอบที่จะเป็นดารารึป่าว"
"ก็สนุกดี" ถึงบางทีจะรู้สึกเหนื่อยจนแทบขาดใจแต่ก็มีความสนุกอยู่ด้วย ผมเลยไม่รู้ว่าชอบรึป่าว
"หรอ...แล้วมึงอายไหมที่อยู่กับกู ในสภาพแบบนี้"
"ไอ้ทิว! ทำไมมึงถามแบบนั้นล่ะ" พูดเหมือนมึงกำลังเครียดที่มีกูอยู่ด้วย
"ตอนนี้กูอยากถามมึง...มึงอยากจะอยู่กับกูมั้ย"
!!!!
"เกิดอะไรขึ้นวะ" อย่าพูดแบบนี้สิวะ มันรู้สึกโหวงแปลกๆในใจยังไงไม่รู้ ผมมองตามันแต่มันกลับหลบตาผม ผมเลยจับหน้ามันให้เงยขึ้นแล้วเค้นความจริง
"บอกกูมา!"
"มึงลองอยู่คนเดียวมั้ย แล้วคิดทวบทวนดูว่า...มึงอยากอยู่กับรึป่าว"
อยู่คนเดียว!!!
คำพูดมันเหมือนเป็นการบอกเลิกทางอ้อมใช่มั้ย...ตอนนี้มึงกำลังเขี่ยกูทิ้งแบบผู้หญิงของมึงใช่มั้ย!
"หมายความว่าไง! ไหนมึงบอกจะดูแลกูไง กูว่าแล้วเชียวว่ามึงมันเชื่อไม่ได้!" ผมทั้งทุบไหล่ทั้งตบมันไม่ยั้งด้วยความโกรธที่กำลังประทุ ตอนนี้ใจผมไม่อยู่กับตัวแล้ว ผมไม่น่าไปหลงเชื่อคนอย่างมันเลย แล้วที่ผ่านมา...กูจะยอมให้มึงมาบงการชีวิตกูทำไม
"นี่ตกลงกูโง่ใช่มั้ย...โง่ที่เชื่อมึง ไอ้เลว!"
"ไม่ใช่มึงไม่ใช่! มึงไม่ได้โง่ กูแค่อยากรู้ว่ามึงยังอยากอยู่กับกูมั้ย ถ้ามึงไม่อยาก กูจะได้ปล่อยมึงไป ตอนนี้...กูไม่อยากบังคับมึงให้อยู่กับกู ไม่อยากให้มึงอยู่กับกู โดยที่มึงไม่ได้รู้สึกชอบกูเลย" มันคว้ามือผมเอาไว้แน่น แล้วริมฝีปากอุ่นก็กดลงมาหอมซ้ำๆจนใจผมเริ่มเต้นแรง
มันทำเหมือนมันชอบผม
"เกิดอะไรขึ้น" ผมเลยถามมันอีกครั้งก่อนมันจะถอนหายใจออกมาแล้วยื่นโทรศัพท์มันให้ดู ผมเลยหยิบมันมาดูก่อนจะเจอข่าวบนหน้าจอ
"นายแบบตาเหยี่ยวที่แท้เป็นอีแอบ" ผมอ่านแล้วก็ช็อคค้าง ตอนนี้ในสมองผมมันไม่ทำงานแล้ว
"ไอซ์ส่งรูปกูจูบมึงให้นักข่าว"
อึก!
"มันถ่ายมาได้ยังไง!" ในเมื่อเรื่องผมกับมันไม่มีใครรู้เลย แล้วพี่ไอซ์มันจะมีรูปนี้ได้ยังไง รูปที่ผมกับมันจูบกันที่เขาใหญ่
"หรือว่า...ที่มึงไปอยู่กับมันเพราะมันมีรูปนี้หรอ" พอผมถามมันเลยพยักหน้าให้เล็กน้อย ก่อนที่มันจะขอโทษผมยกใหญ่
"กูขอโทษ กูลบรูปไม่ได้"
ไม่ใช่ความผิดมึงสักหน่อย...
แค่ได้ยินแค่นั้นผมก็โถมกอดมันทั้งตัว อยากจะให้มันรับรู้ว่าผมดีใจที่มันทำให้ผมขนาดนี้
"ช่างมันเถอะ ถ้ากูดับเพราะกูจูบกับมึงก็ช่างมัน..."
กูยอม
ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ หรือเป็นเพราะว่าผมเหนื่อยกับวงการนี้แล้ว ผมไม่อยากสร้างภาพให้สวยหรูตลอดเวลา โดยที่ตัวเองไม่มีความสุขแบบนี้
"แต่มึงจะเสียชื่อนะ...มึงกำลังรุ่ง อนาคตมึงยังอีกไกล ที่จริงให้กูบอกความจริงกับนักข่าวก็ได้ว่ากูบังคับมึง"
แล้วมึงจะรับผิดชอบคนเดียว ให้คนอื่นมองมึงว่าเป็นอีแอบเนี่ยนะ แล้วถ้าให้มึงรับคนเดียวกูก็คงดูแย่มาก และกูเองก็คงไม่สบายใจด้วย
"แล้วถ้ากูยอมรับเองล่ะ"
"มึงไม่จำเป็นต้องรับ มึงไม่ได้เป็นคนทำ"
มึงทำให้กูขนาดนี้เลยหรอ
"กูถามว่า...ถ้ากูยอมรับเองล่ะ" ผมถามย้ำอีกครั้ง เพราะต้องการให้รู้ว่าต่อไปผมจะต้องทำยังไง แล้วถ้าผมทำได้ ผมก็พร้อมที่จะทำ
"กูก็จะขอมึงเป็นแฟนจริงๆสักที"
แฟนจริงๆ
แล้วทำไมหัวใจผมต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วยเนี่ย!
+++++++++++++++++++++++++++++++
131015
น้องแวน เจ๊อนุมัติ ตอบรับพี่หมาใหญ่ด่วน!!
ประกาศคะ ตอนนี้ไรท์สมัครเว็บขีดเขียนไว้ด้วย ไว้ลงเรื่องนี้เต็มๆ ดังนั้น
รีดเดอช่วยพิมคำว่า catwalk keedkean. ที่กูเกิ้ลนะคะ โอเคนะคะรีดเดอ ขอบคุณคร่า
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
