CatWalk “กูจะดังให้มึงจำ”

Catwalk 20 : เจ้าของตัวจริง

 

 

 

+น้องหมาเล็ก+

 

 

 

"ไอ้ทิว! ที่มันมึงนี่! กูจับหลังมึงได้" 

 

"ขอโทษ...กูจำเป็นจริงๆ"

 

"จำเป็นจนมึงต้องนอนกับมันเลยรึไง ไอ้หมาเลว!!!" 

 

ทำไม...ทำไมต้องทำแบบนี้ ไหนบอกว่าไม่มีอะไรไง แล้วทำไมถึงมีคลิปทุเรศๆที่มึงนอนกับมันด้วยถึงแม้จะเห็นแค่หน้าพี่ไอซ์แล้วอีกคนเห็นแค่ด้านหลัง ทำให้ไม่รู้ว่ามันเป็นใคร แต่ผมจำมันได้ แผ่นหลังกว้างนั้น ผมจำมันได้ แล้วยิ่งเสียงร้องอย่างสุขสมของพี่ไอซ์อีก มันยิ่งทำให้ผมเจ็บ ทำไมมึงถึงทำแบบนี้กับกู

 

ไอ้หมาเลว มึงไม่รักเจ้าของของมึงแล้วใช่มั้ย!

 

"กูขอโทษ"

 

"ขอโทษ! มึงยังกล้าพูดคำนั้นหรอ ไอ้แค่คำว่าขอโทษแล้วความรู้สึกของกูที่เสียไปมันจะกลับมามั้ย!  คนเจ้าชู้ยังไงมันก็เจ้าชู้สินะ" เพียงแค่ผมคิดก็แทบทำให้ผมขนลุกอย่างขยะแขยง ผมไม่อยากแม้จะมองหน้ามัน เพราะมันทรยศความรู้สึกดีๆของผมมันไปหมดแล้ว

 

"ไม่ใช่นะ กูไม่ได้นอนกับมันเพราะกูชอบมันนะแวน กูจำเป็นจริงๆ" ยังจะกล้าแก้ตัวรึไง มันก็เห็นอยู่โทนโถ้ว่ามึงนอนกับมัน ไอ้เรื่องแบบนี้มันตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกไอ้ทิว

 

"พอเถอะ งั้นมึงก็จำเป็นต่อไปละกัน เพราะกูไม่จำเป็นต้องยุ่งกับคนอย่างมึงแล้ว" ผมสะบัดมือมันออกอย่างแรงก่อนจะเดินหนีไปหาพี่กันย์ที่ยืนมองอยู่

 

"ไอ้แวน...อย่าทำแบบนี้สิ" มันเองก็พยายามคว้าผมเอาไว้แต่ก็โดนพี่กันย์กันไว้เช่นกัน ผมเลยจับเสื้อตรงเอวใหญ่แล้วกระตุกสองสามที

 

"พี่กันย์ครับ ผมอยากกลับแล้ว" ณ ตอนนี้ต้องบอกเลยจริงๆว่าการกลั้นน้ำตามันยากยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น เพราะมันรู้สึกสมเพชตัวเองที่ต้องมาร้องไห้เพราะหมาเลวๆยังมัน 

 

"ได้สิ" พี่กันย์เลยรีบดันผมให้ออกเดินก่อนที่ผมจะกล่าวลาเฮียไท

 

"ผมกลับก่อนนะครับ ส่วนเรื่องภาพหลุดของผม...." ผมหยุดคำพูดไว้ก่อนจะหันไปมองใบหน้าหล่อเลวนั่น

 

"ช่วยบอกทีว่าผมโดนแกล้ง" เพียงแค่นั้นมันก็คงจะชัดแล้วล่ะว่าผมจะไม่ยุ่งกับคนในภาพอีก แล้วเรื่องที่เคยคุยกันไว้ ว่าผมจะยอมรับ ผมจะลืมมันไปให้หมด

 

"ไอ้แวน! ทำไมมึงพูดแบบนั้น ไหนมึงบอกว่าจะยอมรับไง" อีกคนดูตกใจที่ผมพูดแบบนั้นแต่ผมเองก็แค่มองแล้วแสยะยิ้มให้

 

"ยอมรับอะไรหรอครับคุณทิว...ผมเคยพูดอะไรไว้งั้นหรอ" ในเมื่อมึงผิดสัญญาที่บอกจะดูแลกู กูก็จะทำบ้าง

 

ต่างคนต่างผิดสัญญา...แล้วมันจะได้จบสักที

 

"ไอ้แวน!"

 

ผมหันหน้าหนีก่อนจะยกมือไหว้เฮียไทอีกครั้ง แล้วเดินออกจากห้องนั้นทันที แต่ยังไม่พ้นประตูมือหนาก็คว้าข้อมือผมไว้แล้วกระชากผมกลับเข้าไปหาอ้อมกอดอุ่นนั้น ผมเลยพยายามผลักอีกคนออกแต่มันกลับซุกหน้าเข้าที่ซอกคอผม

 

"ไอ้แวน...อย่าทิ้งกูไปสิ กูเสียใจนะ"

 

แล้วกูไม่เสียใจรึไง

 

"ปล่อย!" ตอนนี้คนในบริษัทหันมาดูเราสองคนที่กอดกันแน่นจนผมเริ่มหายใจไม่ออก แต่ดูเหมือนมันจะไม่แคร์สายตาใครทั้งนั้น เพราะริมฝีปากนุ่มเอาแต่กดจูบที่ต้นคอจนถึงปากผม

 

"อย่าไปไหนนะ อยู่กับกู"

 

อยู่?

 

ฝันไปเถอะ!

 

"ปล่อยสิวะ!" คราวนี้ผมใช้แรงผลักมันจนหลุดออกก่อนจะฟาดมือลงบนแก้มขาวนั้นอย่างจัง

 

เพี้ยะ!

 

"อย่ามาแตะตัวกู! กลับไปหาเจ้าของของมึงซะ แล้วไม่ต้องมายุ่งกับกูอีก!" ผมตวาดใส่มันเสียงดังลั่นก่อนจะวิ่งหนีออกจากตรงนั้น มันเองก็พยายามจะวิ่งตามผมมาแต่กลับโดนพี่กันย์รั้งไว้ ผมเลยใช้ช่วงจังหวะนั้นหนีออกจากบริษัทแล้วเรียกแท็กซี่ทันที

 

"ไปไหนครับน้อง"

 

"ไปสุขุมวิท 13ครับ" ไม่รู้ทำไมผมถึงยอกกับพี่เขาว่าจะไปที่นั่น แต่ตอนนี้ผมไม่มีใครแล้ว แล้วที่พึ่งสุดท้ายคือ...ไอ้ภัทร

 

มันคนที่เข้าใจผมมากที่สุด

 

ผมนั่งอยู่ในรถแท็กซี่ร่วมชั่วโมง ไอ้ทิวก็โทรหาผมตลอด ผมเลยปิดเครื่องหนีแล้วนั่งอยู่เงียบๆ แต่พี่แท็กซี่ก็ดันเปิดวิทยุข่าวอีก มันมีแต่ข่าวคลิปฉาวของพี่ไอซ์กับหนุ่มนิรนามเต็มไปหมด กลบข่าวภาพหลุดของผมจนเกลี้ยง แต่ยิ่งผมฟังมันยิ่งประสาทกลับ 

 

"ปิดเถอะครับพี่ ผมปวดหัว" ผมร้องขอก่อนจะปิดตาลง มันเหนื่อยเหลือเกินครับ มันไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว อยากจะหนีหายไปจากตรงนี้ แล้วพอกลับมา...ผมก็ยังเป็นเจ้าของไอ้หมาใหญ่ตัวนั้นอยู่

 

พอเถอะแวน...มึงคิดมากเกินไปแล้ว

 

ไม่นานผมก็มาถึงหน้าคอนโดของไอ้ภัทร แต่ก็ยังชั่งใจอยู่ว่าจะขึ้นไปหามันดีมั้ย เพราะตอนนี้ผมก็ยังไมาพร้อมจะเจอมัน เรื่องที่เกิดขึ้นผมยังเคลียร์ไม่จบเลย แต่ตอนนี้ผมก็มาถึงแล้ว...อย่างน้อยก็คงไม่เป็นอะไรมั้ง

 

ผมก็เลยเดินไปซื้อเบียร์ เหล้า น้ำแข็ง ขนมในเซเว่นหน้าคอนโดก่อนจะเปิดโทรศัพท์แล้วโทรหาอีกคนให้เปิดประตูให้

 

ตู๊ดๆๆๆ

 

(ไอ้แวน!) มันคงตกใจที่ผมโทรหา

 

"เปิดประตูให้หน่อย" เพียงแค่เสี้ยววินาทีที่ผมบอก ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างเร็วก่อนจะพบอีกคนยืนอึ้งอยู่ข้างหน้า

 

"หวัดดี"

 

"มึงจริงๆด้วย" เสียงมันดูสั่นจนผมจับความรู้สึกได้ว่ามันดีใจที่เจอผม ผมเลยส่งยิ้มให้ก่อนที่มันจะหลีกทางให้ผมเข้าไปข้างใน

 

"เข้ามาก่อนสิ"

 

"ขอบใจ" ผมเดินเข้าไปข้างในก่อนจะวางของที่ซื้อไว้บนโต๊ะนั่งเล่นแล้วนั่งลงบนโซฟา แช้วรับปิดโทรศัพท์อีกครั้ง

 

"เป็นยังไงบ้าง" มันถามผมทันทีที่มันมานั่งลงข้างๆ ผมเลยล้มตัวลงนอนบนตักหนาทันที

 

"กูเครียดวะภัทร กูไม่รู้จะทำยังไงแล้ว" ทุกครั้งที่ผมเจอปัญหา ผมมักจะทำแบบนี้กับมัน แล้วมันก็จะช่วยหาทางออกให้ ถึงแม้มันแก้ไขได้หรือไม่ได้ แต่มันทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้น

 

"เรื่องภาพหลุดของมึงกับ...พี่ทิวน่ะหรอ" 

 

ไม่ใช่เรื่องนั้นสักหน่อย เรื่องคลิปต่างหาก

 

"อืม" แต่ผมคงพูดอะไรไม่ได้มาก เพราะมีผมคนเดียวที่รู้ว่าคนในภาพคือมัน ยิ่งถ้าข่าวรั่วออกไป ไอ้ทิวคงเสียชื่อแน่

 

"มึง...เป็นแฟนกับพี่เขาหรอ" มันดูอึดอัดที่จะถาม แต่ผมกลับเงียบใส่ก่อนจะหันมานอนหงายแล้วจ้องหน้ามัน

 

แฟนหรอ หึ...ผมไม่รู้จักมันสักหน่อย

 

"มึงรักกูหรอ แบบที่มากกว่าเพื่อนน่ะ" ผมเลยรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะตัดสินใจถามเพื่อความชัดเจน แต่คงจะตรงไปเลยทำให้เจ้าตัวหน้าแดงขึ้นมาทันที

 

คงจะรักผมจริงๆสินะ

 

"กูขอโทษ" ผมไม่โกรธหรอกนะ ถ้ามันจะเกิดความรู้สึกแบบนั้น เพราะผมเองยังหวั่นไหวกับไอ้หมานั่นเลย

 

เออ...ผมหมายถึงว่า ผมก็รู้สึกดีที่มีมันอยู่ด้วย แค่นั้นจริงๆนะ...

 

"ตั้งแต่เมื่อไหร่"

 

"เมื่อสองปีที่แล้ว"

 

สองปี!

 

ตั้งแต่มอสี่อะนะ

 

ผมกับมันเป็นเพื่อนกันมานานมาก ตั้งแต่มอต้น เราสนิทจนรู้ไส้รู้พุง แต่ทำไมมันถึงเปลี่ยนความรู้สึกแบบเพื่อนไปได้

 

"มันเกิดอะไรขึ้น"

 

ผมจ้องตามันเขม็งเพื่อดูอาการที่แสดงออกมา มันเลยพยายามหลบตาผมแล้วเบื้อนหน้าหนี

 

"ไอ้ภัทร...บอกกูมา"

 

"ก็แค่...อยากอยู่ใกล้ๆมึงมากขึ้น"

 

"ก็ไม่เห็นแปลก มึงคงคิดมากไปเองและน่า" แล้วก็มามั่วว่าชอบผม มันคงคิดมากจริงๆ

 

"แล้วถ้ากูอยากจูบมึง...มันคิดมากหรอวะ"

 

"......." ผมพูดอะไรไม่ออกแล้วครับ มันตกใจจริงๆที่ได้ยินแบบนั้น 

 

"เอ่อ! มึงซื้ออะไรมา เดี๋ยวกูเตรียมของให้" แล้วมือใหญ่ก็ดันหัวผมออกจากตักก่อนจะเดินเข้าไปในครัว

 

หนีได้หนีไปนะมึง แต่ยังไงกูก็ต้องรู้แหละน่า

 

ไม่นานมันก็ออกมาก่อนจะชงเหล้าให้ ผมเลยแกะขนมแล้วก็เปิดหนังดูรอมันชง พอเตรียมทุกอย่างเสร็จไอ้ภัทรก็เดินไปหยิบผ้าห่มจากห้องออกมาให้ผม

 

รู้ใจผมตลอด

 

ผมกับมันดื่มกันไปแล้วดูหนังกันไป แต่พอถึงใกล้ถึงตอนจบผมก็ลุกขึ้นเดินหนีไปที่อื่น มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ผมจะทำแล้วไอ้ภัทรก็จะรู้ว่าผมจะไม่ดู ไม่ใช่ว่าผมบ้านะ แต่ผมรู้สึกว่ามันจะจบแบบเดิมทุกเรื่อง แล้วมันก็จะน่าเบื่อ

 

เหมือนกับตอนจบของผมกับไอ้ทิว...ที่จะแยกกันอยู่

 

ผมเดินไปอาบน้ำในห้องนอนที่ผมมักจะมาค้างคืนสมัยที่ยังไม่เข้าวงการ ก่อนจะหยิบเสื้อผ้ามันใส่อย่างเคยชิน พอแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมานั่งที่เดิมก่อนมันจึงดึงผมให้เข้าไปนั่งใกล้แล้วยื่นแก้วเหล้ามาให้อีก

 

"ยังเครียดอยู่มั้ย" 

 

"นิดหน่อย" ผมรับแก้วมาแล้วดื่มมันอีกครั้ง มันเองก็เอาแต่มองหน้าผมแล้วยิ้มแปลกๆ แค่นั้นผมก็เริ่มขนลุกแล้ว

 

"อย่ามามองกูแบบนั้นนะเว้ย" ผมปาขนมใส่หน้ามันก่อนจะทำท่าเหมือนจะเสยคางมันให้ มันเองก็ขำเล็กน้อยก่อนจะหยิบขนมชิ้นนั้นมากิน

 

"ทุเรศจริง!"

 

"ฮ่าๆ" ยังจะมาหัวเราะอีก กวนตีนชิบ

 

"แล้วตกลงข่าวมึงมันเกิดอะไรขึ้นวะ" อยู่ๆมันก็ถามผมขึ้นมา ผมเลยเงียบไม่รู้จะตอบยังไง แต่คงจะเงียบต่อไปได้ไม่นานหรอก เพราะผมไม่เคยปิดอะไรมันได้สักอย่าง

 

"โดนแกล้งน่ะ กูคงไปขัดขาใครมั้ง เขาเลยอยากกำจัดกู" มันเป็นเรื่องจริงนะที่ผมเล่า แต่แค่ไม่ได้ผมเล่าไม่หมดเท่านั้นเอง

 

"แล้วตกลงว่า...มึงกับพี่ทิว ไม่ได้เป็นอะไรกันใช่มั้ย" สรุปแล้วยังไงกูก็ต้องบอกมึงใช่มะ

 

"ทำไม มึงหึงกูรึไง" ผมถามทีเล่นทีจริงเผื่อบางทีมันจะเขินแล้วก็เดินหนีผมไปก็ได้ แต่ผมคงคิดผิดไป เพราะมันกลับตอบกลับมาอย่างจริงจัง

 

"เออ กูหึงมาก" 

 

อึ้ง!

 

"ไอ้ภัทร!" มึงอย่าทำแบบนี้สิวะ

 

"ถ้ากูสามารถทำได้ กูก็อยากจะเป็นคนดูแลมึง"

 

"หมายความว่าไงวะ" ขอทีเถอะ อย่ามาพูดอะไรกับกูตอนนี้

 

"หมายความว่า...กูอยากเป็นแฟนกับมึง"

 

เอื้อก!

 

'กูก็จะขอมึงเป็นแฟนจริงๆสักที'

 

อยู่ๆคำพูดนั้นก็ปลิวเข้าใส่หัว มันทำให้ผมนิ่งค้างแล้วคิดถึงแต่อีกคน ทั้งๆที่คำขอความหมายก็เหมือนกัน แต่ผมกลับรู้สึกดีกับคำขอของไอ้ทิวมากกว่า

 

คงรู้ตัวเองแล้วสินะ...ไอ้แวน

 

"โทษทีวะ แต่กูมีผัวแล้ว"

 

ว่าหมาอย่างมึงก็คงต้องอยู่กับเจ้าของตัวจริงจนวันตาย

 

ใช่มั้ยไอ้หมาใหญ่

 

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++

131024

 

จะดราม่าแล้วนะ จะดราม่าแล้ว คิดว่าจะดราม่าครั้งแรกในชีวิตเลยละที่จะแต่ง 5555

 

แต่ไม่ดราม่าเยอะหรอก แค่กริ่มๆให้เส้าๆ55

 

หรือบางทีก็ไม่ดราม่า แปลกๆอะแก555