คู่แค้นแสนรัก

             ค่ำคืนของวันเดียวกัน ภาคินที่อยู่ในชุดหล่อกว่าปกติ เขาเตรียมชุดไว้ให้กับนันทณา ตอนนี้รอเพียงเธอเดินออกมาเท่านั้น
 
   " ทำไมต้องให้ใส่ชุดนี้ด้วยเนี่ย "นันทณาที่อยู่ในชุดเดรสสีขาวยาว โชว์แผนหลังเล็กน้อย 
   "  ใส่ๆไปเถอะน๊า  เร็วๆ หิวแล้ว" ภาคินเองที่ยืนมองอย่างพอใจในความสวยสง่าของนันทณา ทำต้องพูดเปลี่ยนเรื่องเพราะความเขิล
   "  แล้วจะไปกินข้าวที่ไหนเนี่ย ทำไมไม่กินที่บ้าน" นันทณาเดินตามหลังภาคินไป
      "  อย่าบ่นมากได้มั้ย เดินตามมาเถอะ พูดมากจริงๆ" 
    "  โห๊  นิใครมาปลูกต้นไม้แถวนี้เนี่ย  สวยมากเลย มีขาวด้วย สวยมาก " สองข้างทางที่เต็มไปด้วยดอกไม้หลากหลายชนิด แต่ทุกชนิดล้วนแล้วแต่เป็นสีขาวเท่านั้น
    "  เห้ยย มีซุ้มดอกไม้ด้วย ดอกไม้สีข้าว จัดตกแต่งสลับเถาวัลย์เล็กที่น้ำตาลอ่อน น้ำตาลเข็ม ทำไมมันสวยแบบนี้นะ" ทางเดินระยะยาวตั้งแต่ ออกจากบ้านมา สองข้างทางเต็มไปด้วยสอไม้สีขาว ตอนนี้ยังมีซุ้มดอกไม้อย่างสวยในแบบที่เธอชอบ หญิงสาวยิ้มดีใจกับบรรยากาศที่เห็น ภาคินแอบยิ้ม แต่ทำเป็นไม่สนใจ
   "  โห๊ มีโต๊ะดินเนอร์ด้วย กับข้าวที่ชั้ลชอบทั้งนั้นเลย " ผ่านซุ้มดอกไม้ไปก็เป็นโต๊ะอาหารที่เต็มถูกจัดอาหารว่างเต็มโต๊ะ โต๊ะอาหารถูกจัดอยู่ในวงล้อมของดอกไม้และแสงเทียนที่อยู่รอบๆ แสงจันทร์กับแสงเทียน มันทำให้บรรยากาศดูรู้แมนติกมาก กลิ่นเทียนหอมกับดอกไม้สีขาวสารพัดชนิดมันอบอวนไปทั่วบริเวณ นันทณายืนมองบรรยากาศรอบๆอย่างพอใจเป็นอย่างมาก เธอยิ้มตลอดทางที่เดินมาที่นี่
   " ซัน ให้อภัยพี่กับทุกๆเรื่องที่พี่เคยทำให้ซันเสียใจ ที่พี่เคยทำให้ซันเจ็บปวดทั้งกายและใจ ได้มั้ยครับ "
   "  พี่ชาย " หญิงสาวหัวใจเต้นรั่วกับคำพูดของเขา ดวงตาคมที่เต็มไปด้วยความจริงใจมองลึกลงไปในดวงตาหวานของเธอ
   " ตลอดเวลาตั้งแต่เล็กจนโต พี่คอยแกล้งซันสารพัด มันเป็นความสุขของพี่ที่พี่ได้อยู่ใกล้ชิดซัน แต่พี่ก็เสียใจทุกครั้งที่ซันโกรธ ที่ซันร้องไห้ พี่อยากให้รู้ไว้ว่ามันเป็นวิธีเดียวที่ผู้ชายอย่างพี่ จะเข้าหาซันได้ พี่ไม่ใช่ผู้ชายโรแมนติกเหมือนผู้ชายคนอื่น พี่อาจจะใจร้อน ขี้โมโห เจ้าอารมณ์ แต่พี่ก็รักซัน รักมาตั้งแต่เด็ก รักมาก หวงมาก "
   " พี่ชาย " นันทณาน้ำตาคลอ กับสิ่งที่เธอไม่คาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับเธอ
   " อภัยให้กับพี่ได้มั้ย " 
  "  ได้สิค่ะ " น้ำตาแห่งความดีใจ ซาบซึ้งใจ เริ่มไหลออกมา
  "  ถ้าพี่อยากจะให้ซันไปเป็นนายน้อยที่ไร่ส้มได้มั้ย " ภาคินคุกเข่าตรงหน้าหญิงสาว
  "  พี่จะขอซันแต่งงานหรอ" หญิงสาวงงหนัก
  " ก็ใช่นะสิ "
  " แล้วผู้หญิงคนนั้นหละ งานแต่งงานที่พี่คุยกับฟาง  พี่เอาผู้หญิงคนนั้นไปไว้ที่ไหน"
   " ผู้หญิงคนนั้นก็ยืนอยู่ตรงนี้แล้วไง ดูสิ จัดงานให้เป็นโทรนสีขาว ไล่สีน้ำตาลอ่อน จนไปถึงน้ำตาลเข้ม  มีดอกไม้สีขาว แล้วก็นี่แหวน ที่ฟางบอกว่าได้รีบแหวนแล้ว เพราะแหวนที่พี่จะให้ สั่งจากที่อื่น แล้วฟางก็เป็นเจ้าของร้านแหวนเพชร เค้าเป็นคนสั่งมาให้ใช้ชื่อร้านของเคา นี่คิดเองเออเองไปหมด" ภาคินหยิบแหวนจากกระเป๋ามาโชว์
   " ใครจะไปรู้หละ ก็พี่เล่นพูดอะไรมีลับลมคมใน ซันจะไปรู้ได้ไง "
   "  หมดกัน จะโรแมนติกสักหน่อย หมดกันเลย " ภาคินลุกขึ้นหงุดหงิด
   " นี่ก็โรแมนติกมากแล้วว" นันทณายิ้มหวานให้
   "  เอ้า ไหน ตกลงจะไปเป็นมั้ย นายน้อยที่ไร่หนะ"
   "  ทำไมขอแต่งงานเถื่อนๆจัง "
   " ซันนั้นแหละ ทำพี่เสียแผนหมด สองรอบแล้วเนี่ย เมื่อวานก็ว่าจะพามาที่นี้ก็ดันทะเลาะกันซะอีก พอวันนี้ ก็จะชวนทะเลาะอีก ไม่ต้องโรแมนตงโรแมนติกแล้ว ขอแบบนี้แหละ "
   " จะไม่ถามซันหน่อยหรอ ว่าซันรักพี่หรือปล่าว"
   "  แล้วรักหรือปล่าวหละ " หญิงสาวเงียบไม่ตอบ
   "  อ้าวทำไมไม่ตอบหละ ที่ไอาชันย์แล้วไวเหลือเกินนะกับไอคำว่ารักหนะ "
   " รักสิ รักมาตั้งแต่เด็กแล้วด้วย" ภาคินนิ่งอึ้ง หัวใจเต้นแรงไม่แพ้นันทณา
   "  จริงหรอ แล้วเวลาที่พี่แกล้ง ซันไม่ได้โกรธไม่ได้เกลียดพี่หรอกหรอ" ภาคินดีใจ ถามใหญ่
   " ก็มีบ้างโกรธ แต่น้อยใจมากกว่า ว่าทำไมพี่ถึงไม่พูดดีกับซัน ไม่สุภาพ อ่อนโยนกับซัน ก็เท่านั้นแหละ"
   "  ก็คนมันเขิลหนิ รู้มั้ยพี่ดีใจมากเลยนะที่ซันรักพี่ ดีใจมาก ดีใจสุดๆ ครั้งนี้เป็นครั้งที่สอง ที่พี่ดีใจมากขนาดนี้ "
   "  แล้วครั้งแรกหละ " นันทณาสีหน้า งง
    " ครั้งแรกก็ตอนที่รู้ว่าพี่เป็นคนแรกของซันไง"  ภาคินกระซิบข้างหูของนันทณา 
   " แต่ตอนนั้นซันเสียใจมากเลยนะ ที่พี่ทำแบบนั้น แล้วยังจะมาพูดซ้ำเติมซันอีก " นันทณาหน้าเศร้าทันที
  " พี่ขอโทษ พี่โกรธซันมาก พี่เข้าใจว่าซันทำร้ายอิณ พี่เข้าใจว่าซันรักเมฆา พี่เข้าใจว่ซันหลอกพี่ แกล้งทำเป็นดีกับพี่ เพราะต้องการทำร้ายอิณ ตอนพี่รู้ว่าซันไม่ได้เป็นคนทำ พี่โกรธตัวเองมากเลยนะ ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด ทั้งเสียใจ ทั้งกลัว กลัวว่าซันจะไม่ตื่น กลัวว่าซันจะเกลียดพี่ โกรธพี่ กลัวว่าซันจะหนีพี่ไป จะเข้าไปหาตอนที่ซันป่วยก็ไม่ได้ ไอโอกับนมแจ่มไม่ให้เข้า ได้แต่รอดูอยู่หน้าห้องห่างๆ  ช่วงเวลานั้นพี่เหมือนตายทั้งเป็น มันทรมานมากเลยนะ ห่วง แต่ทำอะไรไม่ได้ แล้วยิ่งซันไปอยู่กับไอราชันย์เป็นอาทิย์ พี่แทบจะบ้าตาย พี่กลัวมาก กลัวจะเสียใจ กลัวจะจากกันตอดชีวิต แต่โชคดีที่อิณ กับไอโอ ช่วย พี่เลยได้เจอกับซันอีก"
   "  สมน้ำหน้า เป็นไงหละดีที่ซันไม่หนีไปอยู่ที่อื่น หนีไปเลยไม่กลับมาอีก "
  "  แล้วทำไมถึงไม่หนีไปหละ "
   "  ก็ทนความคิดถึงไม่ไหวไง  โกรธ โกรธมาก ผิดหวังมาก เสียใจมาก แต่ก็ยังรักมาก เลยต้องกลับมาหาหัวใจตัวเองไง แล้วพี่คิดยังไงถึง ไปช่วยซันตอนที่มีคนบุกมาทำร้าย" 
   " ก็เพราะว่าชีวิตคงอยู่ไม่ได้ถ้าปราศจากหัวใจตัวเองไง " ภาคินหยอดคำหวาน
   "  แหวะ จะอ้วก" นันทณาเขิล
   " แต่งงานกับพี่นะ พี่อยากอยู่กับซันไปตลอดชีวิต อยากนอนกอดซัน  อยากให้ซันนอนกอด อยากใช้ชีวิตร่วมกัน อยากทำกับข้าวให้กินทุกมื้อเลย อยากตื่นขึ้มาทุกเช้าแล้วเห็นหน้าซันนอนอยู่ข้างๆในกอดของพี่"
   " จริงหรอ"
   "  ไม่ได้โกหก"
   " ถ้าเราแต่งงานกันไป พี่จะมีเมียน้อยรึปล่าว ถ้าซันแก่ พี่จะยังรักซันอีกหรือปล่าว"
   " รอมาตั้งแต่เด็ก รักแค่ซันคนเดียวมาตลอด เอาอะไรมาคิดว่าพี่จะนอกใจซันอีก"
   " ก็แค่ถามดูประกอบการตัดสินใจ  พี่เลิกกินเหล้า เลิกอารมณ์ร้อน เลิกพูดจาเสียงดัง เลิกขี้โมโห ได้หรือป่าว"
   " ได้ ถ้าซันไม่ทำให้พี่หึง "
  " พี่จะต้องรักซันคนเดียว แล้วก็ต้องทำกับข้าวให้ซันกินทุกเข้า ได้หรือปล่าว"
  " พี่สัญญา "
 
   " งั้นก็ตกลงตามนั้น " 
 
   " ตกลงอะไร" ภาคินแกล้งทำไม่รู้เรื่อง
 
  " ก็ที่บอกจะให้ไปเป็นนายน้อยที่ไร่ไง ก็ตกลงตามนั้น "
 
  " งั้นขอจูบมัดทำหน่อยนะ " ภาคินพูดจบก็จูบนันทณาย่างแผ่วเบา 
 
  " พอแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ หิว " นันทณาถอนจูบออก ใบหน้าเธอแดงดั่งลูกตำลึง เธอเดินหนีไปนั่งยังโต๊ะอาหาร ภาคินเองก็เขิลไม่น้อยไปกว่ากัน เขาเดินตามไปติดๆ
 
  " ใจซันเต้นแรงรึปล่าว" ภาคินเอ่ยถามหลังจากมานั่งที่โต๊ะ
 
   " แรง " นันทณาเขิลมาก ไม่กล้ามองหน้าภาคิน
 
   " มีความสุขรึป่าว"
   " มีสิ มีมากเลย พี่ชายหละ "
 
    " เหมือนกับเรานั้นแหละ ^^"  ภาคินเองก็เขิลอายไม่แพ้กัน
    " เห้ยๆๆๆๆ  ลงเอ้ยกันแล้วววว ฮิ้วววววว  !!!!!  "  โอนุชิต อิณทินี ปลายฟ้า อิฐทินนท์ ที่แอบมองอยู่นานเดินออกมา
 
    " พี่โอ พี่อิฐ พี่ฟ้า อิณ นี้ทุกคนรู้เรื่องหมดเลยหรอ "
 
  "  ก็ใช่นะสิ งานแต่งน้องสาวทั้งทีก็ต้องมีการวางแผน จัดเตรียมงานกันหน่อย"
   "  เอ้า เริ่มพิธีได้ " ทั้งหมด อยู่ในชุดสีขาว  ภาคิน เดินมารับนันทณา ไปยังที่อิฐทินนท์และปลายฟ้านั่งอยู่ ทั้งคู่คุกเข่าลงตรงหน้า อิฐทินนท์และปลายฟ้า ทั้งคู่กราบ อิฐทินนท์และปลายฟ้า ภาคินหยิบแหวนออกมาสวมให้กับนันทณา 
  " ชั้ลฝากซันด้วยไอชายอย่าทำให้ซันเสียใจ "
 
  " มีความสุขมากๆนะ รีบมีหลานไวๆ" 
 
  " แน่นอนครับ " ภาคินตอบอย่างกวนๆ
  " ไอชาย !!" อิฐทินนท์เสียงดุ
 
   " เอ่อ ค่อยๆก็ได้ครับ "
 
   " อย่าทำให้น้องชั้ลเสียใจอีกหละ " โอนุชิตเอ่ย
   " ครับพี่โอ " ภาคินกวนๆ
   " มีความสุขมากๆนะ ซัน พี่ชาย มีหลานไวๆนะ "
 
   " จร๊ ^^" ทั้งหมดลุกขึ้นยืน  โอนุชิตกล่าวปิดงาน " พิธีจบแล้วครับเชิญปาร์ตี้ต่อได้เลย"
 
  " ทำไมจบแบบนี้หละ " นันทณางงกับพิธีแต่งงานของเธอที่มาเร็วไปเร็ว
 
  " นี่ยัยซัน ชัลกับอิณยังไม่ได้จัดการเลยนะ จดทะเบียนกันเฉยๆ อาการหนักกว่าแกอีก"
 
  " แล้วทำไมไม่จัดการแต่งใหม่หนะ "
 
  " ไม่แล้ว ชั้ลเคยจัดแล้ว จัดงานแต่งกับอิณสองคน ในงานมีแต่คู่บ่าวสาว "
 
   " เรียบเรียบ ง่ายๆ แต่มีความสุขนะค่ะ " อิณทินีเอ่ย
 
   โอเคงั้นปาร์ตี้กันดีกว่า  ทุกคนไปยังโต๊ะอาหาร  ภาคินลากนันทณาออกมาห่างๆ
 
   " พรุ่งนี้ไปฮันนีมูนกันนะ " ภาคินเสนอ นันทณายิ้มและพยักหน้ารับ