คู่แค้นแสนรัก
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 01.08 น.
แก้ไขเมื่อ 1 มกราคม พ.ศ. 2557 01.20 น. โดย เจ้าของนิยาย
44) ง้อ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเช้าตรู่ของวันใหม่ นันทณาตื่นนอนตั้งแต่เช้า รีบอาบน้ำแต่งตัวเเพื่อจะออกไปทำธุระบ้างอย่าง
" ซัน !!" อิฐทินนท์ เอ่ยทัก
" อะไรพี่อิฐ " นันทณาหน้าซีด
" จะไปไหน !" อิฐทินนท์ขู่ๆ
" เอ่ออ ซันจะออกไปหาเพื่อนนะค่ะ นัดกันไว้แล้ว จะไปเที่ยวด้วยกันค่ะ "
" ขับรถดีๆหละ " อิฐทินนท์พูดจบก็เดินเข้าห้อง นันทณางง ปกติจะถามยาว แต่ทำไมวันนี้ถามแค่ไม่กี่คำ
ขณะขับรถ
" ที่ที่โกรธกัน ที่ที่โกรธกัน ที่ที่โกรธกัน อ่อ หัวหิน !!!" ญิงสาวขับรถไปก็นึกถึงคำพูดของปลายฟ้าไป
บ้านพักที่หัวหิน รถหรูของนันทณาจอดอยู่ข้างๆรถของภาคิน
" อยู่ที่นี้จริงๆด้วยแฮะ " นันทณาเดินลงจากรถ และเข้าไปในบ้าน
" พี่ชาย !" สภาพที่เธอเห็นคือ ภาคินนอนหลับหมดสภาพอยู่ที่โซฟา ขวดเหล้ากองเต็มบ้านไปหมด
" พี่ชาย ตื่น ตื่น ตื่นเดี๋ยวนี้นะ ซันบอกให้ตื่น" นันทณาปลุกภาคินโดยการใช่มือตีไปยังแขนของเขา ภาคินงัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมา เมื่อเห็นหน้านันทณาก็เบือนหน้าหนี
" ใครอนุญาตให้เข้ามาที่นี่ " ภาคินไม่ตอบแต่ยอมลุกขึ้นจะเดินออกจากบ้าน
" ทำไมนายไม่พูดกับชั้ล"
" นัดกับไอราชันย์ไว้ที่นี่หรอ ชั้ลก็จะเปิดทางให้เธอไง ชั้ลจะได้ไปให้พ้นๆ จากชีวิตเธอสักที ไม่ดีใจหรอ"
" นายก็คิดถึงแต่ตัวเอง คิดเองเอ่อเอง ไม่เคยคิดถึงใจคนอื่น ไม่เคยรับฟังความคิดของคนอื่น "
" จะฟังอะไรอีก !! เธอก็พูดมันออกมาหมดแล้วไง เธอเกลียดชั้ล เธอไม่อยากเห็นหน้าชั้ล เธอเบื่อชั้ล เธอไม่อยากอยู่กับชั้ล เธอไม่ได้รักชั้ล เธอรักมัน เธอเป็นห่วงมัน เธอคิดถึงมัน !!! แล้วจะให้ชั้ลฟังอะไรอีกฮะ" ภาคินเพื่อโมโห พูดจาเสียงดังใส่หน้านันทณา
" แล้วทีนายหละ เจอกับชั้ลทุกครั้งก็เอาแต่ด่า เอาแต่ทำร้าย ชอบโมโหใส่ชั้ล ชอบขึ้นเสียงกับชั้ล ชอบทำให้ชั้ลร้องไห้ ทำไมมันมีความสุขนักหรือไง"
" ก็เพราะเธอนั้นแหละ ที่ทำให้ชั้ลเป็นแบบนี้ เพราะเธอ !!!"
" ชั้ลไปทำอะไรให้นาย ชั้ลถามว่าชั้ลไปทำอะไร นายถึงได้เกลียดชั้ลนักหนา"
" ชั้ลเคยบอกเธอไปแล้ว ว่าชั้ลไม่ชอบอะไร แต่เธอก็ยังพูดมันออกมาอีก " ภาคินอ่อนลง
" ชั้ลกับพี่เชน เราเป็นพี่น้องกัน แล้วมันผิดตรงไหนที่ชั้ลจะรักพี่ชายของชั้ล ชั้ลผิดตรงไหนที่ชั้ลเป็นห่วงพี่ชาย" นันทณาเองก็อ่อนลง
" ทำไมเธอต้องทำตัวเหมือนมีความสุขมากทุกครั้งที่อยู่กับมัน แต่เวลาอยู่กับชั้ล เธอไม่เคยมีความสุขเลย เธอรักมันมากใชมั้ย"
" ใช่ ชั้ลรักมาก รักเท่าพี่อิฐพี่โอ รักแบบพี่อิฐกับพี่โอ แล้วก็ใช่ที่ชั้ลมีความสุขมากที่ชั้ลอยู่กับพี่เชน แต่ชั้ลไม่เคยบอกนายว่าชั้ลไม่มีความสุขตอนอยู่กับนาย เพียงแต่มันสั้นไปเท่านั้น เพราะนายชอบทำให้ชัลโกรธ"
" รักแบบพี่ชาย แต่ทำไมต้องคอยปกป้องมัน ต้องเสียงอัรตรายเพื่อมัน ทำไมต้องยอมให้มันหอมแก้มง่าย ทำไมต้องทำเหมือนจะเป็นจะตาย ตอนที่รู้ว่ามันอยู่โรงพยาบาล ทำไมต้องอยากตามมันไปทั้งที่รู้ว่ามันอันตายมาก" ภาคินถามอย่างหัวเสีย
" เพราะเราผูกพันกันมาก ชั้ลกับพี่เชนเราเจอกันที่สวิตซ์ พี่เชนถูกทำร้าย แต่ไม่มีใครกล้าช่วยเหลือเค้า เพราะกลัวอิทธิพลจากแก๊งมาเฟียใหญ่ที่เป็นคู่อริกับพี่เชน ทำร้าย แต่ชั้ลเลือกที่จะชวนพี่เชน เราผ่านกระสุนปืน ผ่านระเบิด มาด้วยกัน พี่เชนแทบจะไม่เหลือใครในตอนนั้น ทุกคนกระจายตัวหลบหนีกันหมด เพราะมันเป็นทางเดียวที่ทำให้เรารอด พี่เชนเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่ก็ตาย ชั้ลเลยช่วยเค้า ชั้ลสงสารเค้า แต่พี่เชนก็เลือกที่จะหนีไปคนเดียวเพราะกลัวชั้ลเป็นอันตราย การจากกันมันทำให้ชั้ลแทบไม่รู้เลยว่าเราจะได้เจอกันอีกรึป่าว เค้าจะรอดรึป่าว เค้าจะตายรึปล่าว เพราะอันตรายมันอยู่รอบๆตัวเค้า นี่คือเหตุผมที่ชั้ลเป็นห่วงเค้ามาก ที่ชั้ลกลัวการจากลา แต่ชั้ลยืนยันว่าเราเป็นพี่น้องกัน "
" แต่ชั้ลรู้ว่ามันรักเธอ ไม่ได้รักแบบน้องสาว"
" นี่ตกลงนายแคร์ชั้ลหรือแคร์พี่เชน ถ้าแคร์ชั้ลแค่รู้ว่าชั้ลไม่ได้รักเค้าแบบอื่น นายน่าจะสบายใจได้แล้ว แต่ถ้าแคร์พี่เชน ก็เชิญนายทุกข์ต่อไป"
" แล้วที่เธอมาที่นี้เธอง้อชั้ลหรอ "
" ปล่าวชั้ลมาพักผ่อน"
" เธอเกลียดชั้ลเหมือนที่เธอพูดมั้ย ซัน"
" ปล่าว "
" แล้วเธอพูดออกมาทำไม "
" ก็ชั้ลไม่ชอบเวลาที่นายมาขึ้นเสียงใส่ชั้ล ตะคอกใส่ชั้ล โมโหใส่ชั้ล ไหนๆนายก็คิดไปเองแล้ว ชั้ลเลยพูดให้นายคลั่งตายไปเลย"
" ก็ชั้ลไม่ชอบ เธอไม่เข้าใจหรอว่าชั้ลไม่ชอบ !"
" ทำไม !"
" ไม่มีใครชอบให้ผู้หญิงของตัวเอง ไปพูดว่ารัก หรือคิดถึงคนอื่นหรอกนะ " ภาคินพูดอย่างจริงจัง ดวงตาคมจ้องมองลึกลงไปในดวงตาคู่หวานของนันทณา
" แล้วนายจะแต่งงานกับฟางเมื่อไหร่หรอ " นันทณาเปลี่ยนเรื่อง
" เอาอะไรมาพูด ชั้ลกับฟางเป็นเพื่อนกัน ฟางมีสามีแล้ว ชั้ลจะแต่งงานกับฟางทำไม " ภาคินงง แต่รู้ทันว่านันทณาหลอกถาม ทุกอย่างเข้าแฟนของภาคิน
" เอ้าหรอ แล้วนายจะแต่งงานกับใครหรอ"
" ก็กับผู้หญิงที่ชั้ลรักไง"
" ใครหรอ "
" อย่ารู้เลย " นันทณาหน้าเสีย ภาคินยิ้มเจ้าเล่ห์
" อ่อ งั้นมีความสุขมากๆนะ ชั้ลกลับแล้ว " นันทณาจะเดินออกจากบ้านแต่ถูกภาคินรั้งไว้
" เดี๋ยวสิ ๆ คือ ชั้ลอยากจะขอโทษเธอกลับเรื่องทุกอย่างที่ผ่านมา ที่ชั้ลเคยทำให้เธอโกรธ เสียใจ ชั้ลไม่อยากคิดมากเรื่องนี้อีกแล้ว ชั้ลอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่"
" อื้อๆ ไม่เป็นไร ชั้ล ชั้ลไม่โกรธ ชั้ลยกโทษให้ ขอให้นายมีความสุขกับคนที่นายรักนะ" นันทณากลืนน้ำตา กลัวภาคินเห็น
" อย่ากลับก่อนสิ อยู่กลับชั้ลก่อน ถ้าเธอหายโกรธแล้วจริงๆ อยู่กับชั้ลก่อนนะ ชั้ลอยากลี้ยงอาหารขอโทษเธอ"
" อ่อ ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวคนรักของนายมาเห็นมันจะไม่ดีนะ แถวนี้ก็ไม่ค่อยมีคนด้วย อยู่กันสองต่อสอง แบบนี้ เดี๋ยวเค้าจะคิดมาก ชั้ลว่าชั้ลกลับดีกว่า"
" อยู่ก่อนเถอะน๊าา นะนะ ชั้ลเคลียพื้นที่ทุกอย่างแล้ว"
" ก็ได้ๆ " นันทณาจำยอม ' คงจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วสินะ ที่ซันจะด้อยู่กับพี่ '
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ