คู่แค้นแสนรัก

                   บ้านอธพัฒน์ธนากร ในขณะที่อิฐทินนท์ ปลายฟ้า ภูมินทร์ นันทณา ดอนุชิตและอิณทินีกำลังเก็บขอเพื่อเตรียมกลับบ้าน  
   " พี่อิฐ ผมขอคุยด้วยหน่อยครับ "  ภาคินรีบวิ่งมาหาอิฐทินนทและกระซิบข้างหู อิฐทินนท์ไม่ตอบ แต่ยอมเดินตามภาคินไป
   " ผมอยากแต่งงานกับซัน" ภาคินพูดอย่างจริงใจ
   " ถ้ามันโอเค ชั้ลก็อนุญาต แต่ถ้าซันไม่โอเค ชั้ลก็ช่วยอะไรแกไม่ได้" อิฐทินนท์พูดจบก็เดินขึ้นรถไปทันที ภาคินอึ้งๆ 
   " อิณ ทำไมพี่อิฐไฟเขียวง่ายจัง" 
    "  ก็อิณเคลียทางให้พี่ชายหมดแล้วไงค่ะ " อิณทินียิ้มๆ
   "  เอ้ยย  ขอบใจมากอิณ ^^"
    " ทีนี้ก็เหลือแต่เจ้าตัวแล้วนะค่ะ รีบๆง้อหนะ ไม่งั้นหลุดมือไปแน่" อิณทินีพูดจบก็ขึ้นรถ  ส่วนนันทณาน ขึ้นรถตั้งแต่ออกจากบ้าน โดยไม่มองหน้าภาคินเลย
 
                               
        บ้านรัตนาพิพัฒน์    7 วันผ่านไป อิฐทินนท์ขอต่อวีซ่า อีกหนึ่งอาทิตย์ เพื่อรอลุ้นเรื่องของนันทณา 
   " ไอชาย ไม่ได้เรื่องเลย ถ้าอาทิตย์นี้ยังเหมืนเดิมอีก มันก็ไม่ต้องตกต้องแต่งแล้ว " อิฐทินนท์บ่นๆ
   "  แหม แต่ก่อนพี่ก็เป็นเดือนเหมือนกันไม่ใช่หรอ กว่าจะขอพี่ฟ้าได้ " โอนุชิตแซว
   " ชั้ลมีการมีงานต้องทำนะเว้ย นี่ก็อาทิตย์กว่าๆแล้ว บริษัทไม่รู้เป็นไงบ้าง"
   " เอาน๊าา น้องสาวจะออกเรือนทั้งที ก็รอลุ้นหน่อยเถอะ เดี๋ยวไอภาคินมันก็จะถึงมาแล้ว "
   " งานก็เตรียมเสร็จทุกอย่างแล้ว นี่ถ้ายัยซันไม่หายโกรธ คงจะแห้ว" โอนุิตบ่นๆ
   "  ทำไมคิดยังงั้นหละโอ " ปลายฟ้าเอ่ยถาม
   " ก็พี่ฟ้าดูมัน เดี๋ยวก็ด่า เดี๋ยวก็ประชด ปากเก่ง ปากแข็ง ซันมันคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไอชายนะรักมัน จะขอมันแต่งงาน"
    "  555 ถ้าจะหลุดปากออกมาก็คงจะออกมาพรวดเดี๋ยว แบบตั้งรับไม่ติดแน่นอน " ปลายฟ้าขำๆ
 
                เสียงรถมาจอดอยู่หน้าบ้าน โอุชิตเดินออกไปดู
   " เห้ย เร็วๆ พี่อิฐรออยู่ " 
   "  สวัสดีครับ พี่อิฐ พี่ฟ้า "
   "  เออๆ งานเสร็จแล้วหรอ " อิฐทินนท์เอ่ยถาม
   "  ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ เหลืออย่างเดียว" ภาคินยิ้มแห้งๆ
   "  ก็ทำให้สำเร็จสิค่ะ คิดอะไร ก็พูดออกไปเลย" ปลายฟ้าเสนอ
   " ผมไม่กล้า "
   "  จะปอดแหกไปไหนวะ กล้าๆหน่อย   นั้นไงกลับมาแล้ว " เสียงรถขับมาจอดอยู่หน้าบ้าน ไม่นาน อิณทินีและนันทณาก็เดินเข้ามา
   "  อ้าว พี่ชายมานานแล้วยังค่ะ " อิณทินีเอ่ยทัก แต่นันทณากลับหันหลังเดินออกจากบ้าน
   " เอ้า ตามไปสิวะ นั่งอยู่ทำไม " โอนุชิตสั่ง ภาคินเดินออกไป ทุกคน ตามไปดูติดๆ
   "  ซันๆ " ภาคินเอ่ยเรียกหญิงสาวอย่างแพ่วเบา แต่นันทณายังคงไม่หยุดเดิน
   " นี่ หยุดก่อนสิ ชั้ลอยากคุยด้วย" ภาคินคว้ามือหญิงสาวเอาไว้ เธอยอมหยุดเดิน และหันกลับมา
   " คือ  เอ่อออ  คือออ เธอสบายดีรึป่าว" พุดไม่ถูก ไปไม่เป็น ท่าทางเก้ๆกังๆ
   "  มาเพื่อพูดแค่นี่เนี่ยนะ " 
   "  ชั้ล ชั้ล  ชั้ลอยากจะขอโทษ "
   " ขอโทษเรื่องอะไร"
   "  ก็ทุกเรื่องนั้นแหละ แล้วก็ ชั้ล ชั้ลล ชั้ลลล อยากจะ เอ่ออ ชั้ลลล " ทุกคนที่แอบดู รอลุ้นกันใหญ่ 
   
     กริ๊งงง กริ๊งงงง  กริ๊งงง  โทรศัพท์นันทณาดังขึ้นก่อนที่ภาคินจะพูดจบ
  " ฮัลโหล "
  " พี่เชน พี่เชนจริงๆ ใช่มั้ย พี่เชน เป็นยังไงบ้าง ปลอดภัยแล้วใช่มั้ยค่ะ พี่อยู่ไหน ซันอยากไปหาพี่ " นันทณารับโทรศัพท์อย่างดีใจ ผิดกับภาคินที่ถอนหายใจยกใหญ่
  "  ทำไมพี่ไม่บอกว่าพี่อยู่ไหน เมื่อไหร่เราจะไปได้เจอกันอีก ซันเป็นห่ววงพี่มากนะ " ภาคินแทบทรุดตัวกับสิ่งที่ได้ยิน ใจหายวูบ แต่ก็ยังฝืนยืนฟังต่อ
  "  ค่ะ พี่ดูแลตัวเองด้วยนะ ซันก็รักพี่ค่ะ " นันทณากดวางสาย 
   " ทำไมเธอต้องเป็นห่วงมันด้วย ทำไมต้องบอกรักมันด้วย !!!!"  ภาคินเสียใจ โวยวายลั่น ทุกคนที่แอบดูอยู่ตกใจ แต่ไม่มีใครเดินเข้ามา
   "  แล้วทำไมชั้ลจะเป็นห่วงเค้าไม่ได้  "
  " รักมันมากใช่มั้ย ทำไมไม่หนีตามมันไปเลยวะ !!"
  "  ถ้าชั้ลตามไปได้ชั้ลคงไม่มายืนอยู่ตรงนี้หรอก "
  "  งั้นก็ตามมันไปซิ ! ไปอยู่กับมันซะเลย เธอจะได้ไม่ต้องมานั่งทุกข์ เพราะคิดถึงมันจนจะขาดใจตายก็แบบนี้"
  " เออ !!!  ชั้ลก็ไม่อยากจะอยู่ที่นี่ทนเห็นหน้าคนอยjางนายเหมือนกัน ชั้ลเบื่อ !!!"
   "  เออ !!!" พูดจบภาคินก็เดินออกไปทันที
  " จะไปไหนก็ไป ชั้ลเกลียด เกลียด เกลียดนาย !!!" นันทณาหันหลังมองภาคินเดินจากไป ในใจเธอก็เจ็บปวดไม่แพ้เขา  ' ทำไมพี่ชอบผลักไสซันให้คนอื่นนักนะ '
 
  "  โธ่โว้ยยย !!!!"
 
   "  พี่ชาย  พี่ชาย !" อิณทินีจะตามไปแต่โอนุชิตรั้งไว้  ปลายฟ้าเดินไปหานันทณาที่ทรุดตัวลงร้องไห้
 
 
              สามสาวอยู่ในห้องนอนของนันทณา นั่งบนเตียงนอนของเธอทั้งสามคน
 
    "  ซันตอบพี่มาตรงๆนะ  ซันรักชายรึปล่าว" ปลายฟ้าถาม
    " รักหรือไม่รัก ยังไงมันก็ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ ในเมื่อเค้าไม่ได้รักซัน"
    " เค้าเคยบอกหรอ ว่าไม่รักซัน"
    "  ไม่ต้องบอกก็รู้ค่ะ เค้าเกลียดซัน เค้าชอบอารมณ์เสียใส่ซัน ทำร้ายซัน เค้าไม่มีทางรักซันหรอกค่ะ"
    " ถ้าไม่รัก แล้วทำไมเค้าถึงเสี่ยงชีวิตไปช่วยซันหละ" อิณทินีถาม นันทณาเงียบไม่ตอบ
    " ชายหนะ นิสัยต่างจากโอมากนะซัน โอเป็นผู้ชายโรแมนติก อ้อนเก่ง เอาใจเก่ง อ่อนโยน อ่อนหวาน เข้าหาผู้หญิงเก่ง แต่สำหรับชายเท่าที่พี่เหน เค้าเป็นคนแข็งนอกอ่อนใน ปากแข็ง ฟอร์มจัด ใจร้อนแอบจะดูแข็งกระด้างซะด้วยซ้ำ ผู้ชายแบบนี้เค้าจะเข้าหาผู้หญิงไม่เก่ง แทบจะไม่รู้เลยว่าจะแสดงความรักออกมายังไง ความคิดและพฤติกรรมแบบของภาคินจะแตกต่างจากโอ ซันอย่ามองว่าสิ่งที่ชายทำกับซันมันเป็นเพราะความเกลียดชัง ไม่ชอบซัน อย่างที่ซันคิดอยู่ตอนนี้ ซันลองเปิดใจ อย่าคิดอะไรที่มันเป็นลบ แล้วซันจะรู้ว่าชายไม่ได้เกลียดซัน"
    "  แต่เค้าเคยบอกว่าเค้าเกลียดซัน ตั้งแต่เล็กจนโต ก็คอยแกล้งซันตลอด บ้าครั้งก็เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย พอซันโกรธก็มาขอโทษ ซันเบื่อ ซันเบื่อคำขอโทษซ้ำๆซากๆ อีกอย่างเค้าก็จะแต่งงานอยู่แล้ว แล้วเค้าจะรักซันได้ยังไง"
   "  ซันรู้ได้ไงว่าชายจะแต่งงาน " ปลายฟ้าเอ่ยถาม
   "  ก็วันนั้น ซัน กับภู เข้าไปในเมืองกับเค้า ไปเจอคนที่ชื่อฟาง ซันเห็นเค้าคุยกันเรื่องการจัดการแต่งอยู่ เค้าคงจะแต่งงานกับผู้ญิงคนนั้น " 
  "  หรอ 555" ปลายฟ้าแะอิณทินีหัวเราะแต่ไม่ยอมบอก
  "   ตอนนั้นซันรู้สึกยังไงบ้าง" อิณทินี เอ่ยถาม
   "  ก็ไม่อะไรหรอก แค่อยากจะกระโดดถีบหน้าให้หงายหลังคว่ำไปเลย  "
   "  แอบโหดนะเรา  ซันรักชายใช่มั้ย " ปลายฟ้ายิงคำถามตรง นันทณาไม่ตอบแต่ก้มหน้าลง
   " ซัน พี่ชายรักซัน จริงๆนะ "
   " อิณอย่าพูดปลอบใจซันเลย "
   "ซัน  บ้านท้ายสวนหลังนั้น พี่ชายเก็บเงินตั้งแต่วันที่ซันจากไปจนสร้างบ้านหลังนั้นได้ สร้างเองกับมือ และบ้านหลังนั้น พี่ชายก็อนุญาตให้เค้าได้ แต่อิณ และก็ซันเท่านั้น  ต้นไม้ดอกไม้รอบบ้านที่ซันบอกว่าสวย พี่ชายเป็นคนปลูกเองทั้งหมด ปลูกทุกวันตั้งแต่ซันจากไปและดูแลมันเป็นอย่างดี รูปภาพผู้หญิงที่เป็นแฟนเก่าของพี่ชาย พี่ชายคบกับเค้าเพราะคิดถึงซัน ผู้หญิงคนนั้นหน้าคล้ายซันมาก มันเลยทำให้พี่ชายคิดถึงซันมาก แต่พี่ชายไม่เคยรักผู้หญิงคนนั้นเลย รักได้เพียงแค่น้องสาวเท่านั้น แล้วที่พี่ชายคอยแกล้งซันทุกครั้งที่เจอ เพราะมันเป็นวิธีเดี๋ยวที่เค้าจะเข้าหาซันได้ ตอนใกล้ชิดก็มีความสุข แต่พอซันร้องไห้เค้าก็ทุกข์ไม่แพ้กัน กับข้าวที่ซันบอกว่าอร่อย พี่ชายเป็นคนทำเองนะ มีแต่เราสองคนเท่านั้นที่ได้กินอาหารฝีมือพี่ชาย ซันรู้มั้ยตอนที่ซันไปอยู่กับพี่ราชันย์ พี่ชายเหมือนคนบ้า เหมือนตายทั้งเป็น เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง กินเหล้า ทุกวัน จนแทบจะไม่เป็นผู้เป็นคน เพราะเค้ากลัวซันไม่กลับมา ไม่กลับมาหาเค้า พี่ชายบอกอิณว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีซัน อิณเลยขอร้องให้พี่ราชันย์อนุญาตให้พี่ชายไปร่วมงานที่เกาะด้วย และเวลาที่พี่ชายโมโหใส่ซันแต่ก่อนอาจจะเป็นเพราะว่ซันกับอิณยังไม่เข้าใจกัน แต่ช่วงหลังนี้ลองคิดดูนะ พี่ชายจะโมโหตอนที่ซันบอกว่ารักคนอื่น คิดถึงคนอื่น เป็นห่วงคนอื่น ที่ซันบอกว่าไม่รักพี่ชาย เกลียดพี่ชาย เบื่อพี่ชาย ไม่อยากเห็นหน้าพี่ชาย พี่ชายคงจะเสียใจมากเลยทำรุนแรงกับซันแบบนั้น แต่เชื่ออิณนะพี่ชายรักซันมาก " อิณทินีเล่าอย่างจริงจัง นันทณาน้ำตาไหล
   " แต่เค้าจะแต่งงานกับฟางนะอิณ ฮึก ฮึก ฮือ " 
   " พี่ชายไม่ได้แต่งงานกับฟาง"
   " แต่เค้าคุยกันเรื่องจัดงานแต่ง เรื่องแหวนด้วยนะ "
   " จริงๆซัน ชายไม่ได้แต่งงานกับฟาง"
   " แล้วพี่ชายจะแต่งงานกับใครค่ะ"
   " อยากรู้ก็ไปหาคำตอบเองพรุ่งนี้นะ "
   " หาได้ยังไง ต้องไปถามหรอ เค้าโกรธซันอยู่นะค่ะ "
   " ไปในที่ๆทำให้เราสองคนโกรธกัน แล้วซันจะรู้คำตอบทั้งหมดเอง" ปลายฟ้าพูดจบก็ลูบผมนันทณา และเดินออกไปพร้อมอิณทินี
 
     หน้าห้องนันทณา
   "  เป็นไงบ้างฟ้า " อิฐทินนท์ถาม
   " น่าจะโอเคนะค่ะ แต่หลังว่าภาคินคงไม่ล้นงานซะก่อนนะ "
   "  เออ ไม่แน่หวะ ยิ่งใจร้อนอยู่ ยัยซันก็พูดซะ เห้อออ ร้ายด้วยกันทั้งคู่" โอนุชิตบ่นๆ
   "  ไม่หรอกค่ะ อย่างดีก็แค่เมาหลับคาโซฟาเหมือนเดิม " อิณทินีเอ่ย
   " ขอให้เป็นอย่างงั้นนะ " 
   " ไปนอนๆ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที " อิฐทินนท์ออคำสั่ง
   " รีบจังพี่อิฐ พี่ฟ้าเพิ่งจะคลอดน้องไอแสบได้ไม่กี่เดือน นี่จะหาน้องให้ไอแสบอีกแล้วหรอ" โอนุชิตแซวๆ
   " ไอโอ ปากมากนักนะ ชั้ลไม่ได้ไร้น้ำยาแบบแกสักหน่อย "
 
   " เดี๋ยวก็รู้ ไออิณเข้าห้อง เดี๋ยวคนแถวนี้เค้าจะดูถูกอีก " โอนุชิต ลากมืออิณทินีเข้าห้อง อิณทินีอายๆ
 
   " พี่ก็ไปแซวน้อง " 
 
   " แต่ก็ดีนะ ธารา จะได้มีเพื่อนเล่นด้วยไง ภูมินทร์ ธารา คนต่อไปชื่ออะไรดีนะ ^^" อิฐทินนท์อุ้มปลายฟ้าเข้าห้องทันที