คู่แค้นแสนรัก

                    ระหว่างเดินทางกลับไร่ นันทณานั่งหน้าบูดบึ้งตลอดทาง ไม่พูดไม่จากับภาคิน หันหน้ามองริมทางตลอด ทางด้านภาคินก็แอบมองเป็นระยะๆ ไม่เข้าใจในความคิด ความรู้สึกของหญิงสาว ส่วนภูมินทร์นอนหลับปุ๋ยอยู่ด้านหลัง

 

   "  เป็นอะไรนั่งเงียบตลอดทาง "  ไม่มีเสียงจอบรับ

   "  ชั้ลถามว่าทำไมนั่งไม่พูดไม่จา ลืมพาปากกลับมาหรอ " ไม่มีเสียงตอบรับ ภาคินโมโห เลี้ยวรถจอดข้างทาง แขนเล็กถูกกระฉากอย่างแรง

   " อย่าทำให้ชั้ลอารมณ์เสียได้มั้ย !!"

   " ชั้ลปวดหัว ชั้ลไม่อยากพูด ชั้ลอยากพักผ่อน เหนื่อย ! " นันทณาพูดจบก็ดึงแขนกลับแลวหลับตาลงทันที ภาคินขับรถต่ออย่างหงุดหงิด

 

 

    บ้านอธิพัฒน์ธนากร ภาคิน โอนุชิต และอิณทินี นั่งคุยกันอยู่

  "  ทำไมซันเข้าใจยากจังวะ ชอบหงุดหงิดใส่ชั้ลอยู่เรื่อย เมื่อกี้ตอนนั่งรถกลับก็เงียบตลอดทาง ไม่รู้โกรธอะไรชั้ลอีกเนี่ย"  ภาคินบ่น สีหน้าหงุดหงิด

  " แล้วพี่ไปไหนมา " อิณทินีเอ่ยถาม

  "  ก็ไปคุยกับฟางมา เรื่องนั้น นั่นแหละ "

   "  แล้วพาซันไปด้วยเนี่ยนะ " โอนุชิตถามอย่างไม่เข้าใจในความคิดของภาคิน

   "  เออ ชั้ลตกลงกับฟางว่าอย่าหลุดปาก ชั้ลก็คุยไปโดยที่ซันไม่รู้เรื่อง "

   "  คุยตรงนั้น ต่อหน้าซันเลยเนี่ยนะ "

   "  ก็เออนะสิ แต่ซันไม่รู้หรอก "

   "  กูรู้ครับว่าซันไม่รู้เรื่อง แต่ที่กูงงคือ ทำไมมึงได้โง่เขลาเบาปัญญาขนาดนี้ครับ ตอนนี้น้องกูคงจะเข้าใจผิดไปใหญ่แล้วนะครับ คงจะคิดว่ามึงไม่รัก มึงจะแต่งงานกับฟาง ประสบการณ์มึงไม่มีเลยนะครับแหม"  โอนุชิตเซงภาคิน อิณทินีขำๆ

   "  พี่ชายจัดการเรื่องนี้ต่อไปเลยนะค่ะ อิณกับพี่โอขอบาย" อิณทินีเดินออกไปพร้อมโอนุชิต

   " เดี๋ยวสิอิณ ไอโอ มาช่วยชั้ลคิดหน่ยสิ อิณ !!"  ภาคินเซงจัด

   "  เรื่องพี่อิฐก็ยังไม่เคลีย เรื่องนี้อีกโอ้ยยยย  กูจะได้เมียคืนมามั้ยเนี่ย !!!"  ภาคินเดินออกจากที่ตรงนั้นอย่างหงุดหงิด

 

 

 

       ค่ำคืนในวันเดี๋ยวกัน นันทณายังเซ็งกับเรื่องเมื่อตอนเย็น เธอหลบตัวอยู่แตาในห้องไม่ลงมาพูดคุยกับใคร ระเบียงหน้าบ้าน อิฐทินนท์ ปลายฟ้า อิณทินี กำลังนั่งคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน โอนุชิตกับภาคิน แอบอยู่มุมใกล้ๆ

  "  กล้าๆหน่อยสิวะ เอาเรื่องพี่อิฐให้ผ่านก่อน เรื่องยัยซันไม่มีปัญหาหรอก "

  "  พี่อิฐห่วงน้องขนาดนั้น กูจะเริ่มยังไงดีวะ" ภาคินสีหน้าเครียดๆ

  "  มึงก็บอกไม่สิวะ  ต้องการอะไรยังไง บอกให้หมด"

  "  แล้วเรื่องนั้นกูต้องบอกมั้ย "

  "  โอ้ยยยย กูเครียดกับมึงจริงๆ ปัญหาเรื่องแค่นี้มึงทำอะไรไม่ถูก มึงบริหารงานที่ใหญ่จนใหญ่โตยังงี้ได้ยังไงวะ  "

  " ก็มันตื่นเต้น "

  "  คิดเอาเอง ถ้ามึงบอกมึงคงจะได้ตายอีกไม่กี่หน้าทีข้างหน้า มึงคิดเอาเองนะครับ นี่กูช่วยสุดแล้วครับ ถ้ามากกว่านี้ คงต้องจับน้องสาวตัวเองใส่กระเช้า ผูกริบบิ้นให้กับคุณมึงแล้วนะครับ" โอนุชิตพูดจบก็เดินเข้าไปนั่งกับอิฐทินนท์ ไม่นานภาคินก็เดินตมเข้ามา

  " พี่อิฐ ไอชายมีอะไรจะปรึกษา" โอนุชิตยิงตรง ภาคินถึงกับหน้าหงาย

  " อะไร !" ด้วยความที่เป็นคนเงียบขรึมของอิฐทินนท์ทำให้ สถานการณ์ ช่างดูหน้าวังเวง ทุกคนเงียบสนิทและหันมามองหน้าภาคิน

   "  เอ่อออ  คือออ  เอ่อออ  คือออ  ผมมม เอ่อออ"  ภาคินพูดไม่ออก หน้าซีด ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง

   "  จะเอ่ออีกนานมั้ย " อิฐทินนท์เริ่มเสียงดุ

   "  เอ่อออ  คือออ เอ่อออ  ผมมม"

   "  ไอชาย !!" เสียงอิฐทินนท์เริ่มดังขึ้น อย่างไม่พอใจ

   "  คือผม ผมรักซัน ผมอย่างแต่งงานกับซัน ผมอยากมีลูกกับซัน ผมอยากอยู่กับซัน ผม ผม"

   " ไอชาย !!!" เสียงอิฐทินนท์ดังขึ้นอีก ภาคินหน้าเสีย

   "  ผมรักซันครับ ผมขาดซันไม่ได้ ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีซัน ผมอยากแต่งงานกับซัน ผมเลยมาขอซันจากพี่อิฐครับ" ภาคินพูดอย่างจริงจัง

   " แล้วถ้าชั้ลไม่ยกให้หละ "

   " แต่ผมจะเอา !" ภาคินพูดเสียงดุ อย่างลืมตัว

   "  มึง !!" อิฐทินนท์โกรธ

   " ก็ผมรักของผม ผมรักมาก รักจนขาดไม่ได้อยู่แล้วเนี่ย พี่จะให้ผมทำอะไรก็ได้ แต่ผมอยากแต่งงานกับซัน บอกมาเลยจะให้ผมทำอะไรก็ได้ บอกมา !" ภาคินลุกขึ้นยืนอย่างหัวเสีย

   " ชั้ลเห็นทะเลาะกันตั้งแต่เด็กจนตอนนี้ แล้วมาบอกว่ารักน้องสาวชั้ล ชั้ลคงจะเชื่อ" 

   "  ผมรักตั้งแต่เด็ก รักมานาน นานมากแล้ว พี่ไม่เคยรู้หรอก พี่เอาแต่กีดกันผมไม่ให้เล่นกับซัน ไม่ให้คุยกัน ผมก็ต้องใชวิธีของผมในการเข้าหาซัน"

   "  วิธีของแก ก็แกล้วน้องสาวชั้ล จนร้องไห้ แล้วแกมีความสุขใช่มั้ย "

   " ก็มีทั้งสุขทั้งทุกข์นั้นแหละ ตอนแกล้งก็มีความสุขที่ได้คุย ได้ใกล้ชิด ตอนร้องก็ทุกข์ไม่แพ้กันนั้นแหละ "

   " แต่ชั้ลไม่เชื่อใจแก ชั้ลไม่คิดว่าแกจะดูแลน้องสาวชั้ลได้ "

   " ผมก็ไม่รู้ว่าอนาคตต่อไปมันเป็นยังไง ผมพูดไปพี่ก็อาจจะไม่เชื่อ แต่ผมอยากให้พี่รู้ผู้หญิงที่ผมรักมีสามคน แม่ อิณ แล้วก็ซัน แม่ทิ้งผมกับอิณ ตั้งแต่เรายังเด็ก ผมรักอิณมาก รักอิณรักซันเท่าๆกัน ผมดูแลอิณยังไง  ผมก็จะดูแลซันแบบนั้น ผมก็บอกได้แค่นี่แหละ  " ภาคินเดินออกไปอย่างหัวเสีย

   " ก็เพราะนิสัยใจร้อนของมันนี้แหละที่ชั้ลจะไม่ยกยัยซันให้ " อิฐทินนท์บ่นอย่างเสียอารมณ์

   " แต่ดู เค้าจะรักยัยซันมากนะค่ะ คุณก็รู้ว่าฟ้าดูคนแม่น"

   "  รัก แต่ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่ ต่อไปแต่งงานกัน พอละเทาะกัน มันไม่ตบยัยซันตายเลยหรอ นี่ขนาดกับพี่มันยังใส่ซะขนาดนี่เลย " อิฐทินนท์ส่ายหัวไม่พอใจ

   "  พี่ชายแข็งนอกอ่อนในน่ะค่ะ  ปากเก่งแต่ข้างในอ่อนแอ พี่ชายรักซันมากจริงๆนะค่ะ พี่ชายไม่เคยลืมซันได้เลย รักมาตลอด พรุ่งนี้เช้าอิณอยากให้พี่อิฐกับพี่ฟ้าไม่ดูพยานรักของพี่ชายที่มีต่อซัน แล้วพี่อิฐจะรู้ว่าพี่ชายรักซันและสามารถดูแลซันได้อย่างดี ถึงจะใจร้อนอารมณ์ร้ายยังไง ถ้าได้ให้หัวใจกับใครไม่แล้ว เค้าคนนั้นไม่สามารถทำร้ายหัวใจของตัวเองได้หรอกค่ะ "

 

 

                                ................................................

 

 

           บ้านท้ายสวนอิฐทินนท์ ปลายฟ้า อิณทินี และโอนุชิต ยืนอยู่ตรงหน้าบ้าน

     " มีบ้านหลังนี้อยู่ในไร่ด้วยหรอ " โอนุชิตถามอย่างแหลกใจ

     "  มีแค่ อิณ พี่ชาย ซัน แล้วก็พี่ภูผาเท่านั้นแหละค่ะที่รู้ "

    " แล้วนี่บ้านของใคร"อิฐทินนท์เองก็แปลกใจ

    " ตั้งแต่ที่ครอบครัวพี่ไปจากที่นี่ พี่ชายเสียใจและคิดถึงซันมาก ตอนแรกๆก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้องไม่ยอมทานข้าว ไม่ออกปไหน ไม่ไปเล่นกับเพื่อน กว่าจะกลับมาเป็นพี่ชายปกติ ก็นานมาก หลังจากที่พี่ชายกับซันจากกัน นิสัยพี่ชายก็เปลี่ยนไป ใจร้อน เจ้าอารมณ์ ขี้โมโห ขี้หงุดหงิด ตอนนี้ก็ลดลงเยอะแล้วนะค่ะ ตั้งแต่ตอนที่ซันกลับมา  ตั้งแต่วันแรกที่จากกัน พี่ชายก็เก็บสะสมเงินตามที่มี มีมากก็เก็บมาก มีน้อยก็เก็บน้อย ช่วงแรกที่เก็บก็เพราะอยากจะไปหาซัน แต่พอ่วงหลังนี้เปลี่ยนเป็นสร้างบ้านรอ เก็บเงินทุกวันจนได้ก้อนนึง แล้วก็ไม่ซื้อวัสดุอุปกรณ์สร้างบ้าน ตกแต่งบ้านทุกอย่างด้วยตัวเอง เลือกเอง แล้วก็เริ่มสร้างบ้านเอง จนมันออกมาเป็นบ้านหลังนี้ค่ะ ส่วนต้นไม้ ดอกไม้รอบบ้าน ก็เริ่มปลูกตั้งแต่วันแรกที่จากกันค่ะ  บ้านหลังนี้พี่ายจะไม่ให้ใครเข้ามาในตัวบ้านนอกจากอิณและซัน "

   "  ไม่น่าเชื่อ " อิฐทินนท์เอ่ย

   " พี่ชายเลี้ยงอิณมาอย่างดีเลยนะค่ะ อิณไม่เคยรู้สึกขาดเลย พี่ชายรักซันมากนะค่ะ พี่อิฐ เชื่อิณนะค่ะ ว่าพี่ชายดูแลซันได้แน่นอน "

   "  ไอโอ แกว่ายังไง " อิฐทินนท์หันมาถามโอนุชิต

   "  ผมรู้เรื่องนี้นานแล้วครับ อิณเล่าให้ผมฟังแล้ว "

   "  แล้วน้องรักไอชายรึปล่าว"

   " พี่น่าจะรู้คำตอบอยู่แล้ว " 

   " ถ้าซันโอเค พี่ก็โอเค " ภาพในอดีต ที่อิฐทินนท์และโอนุชิต ต้องมานั่งปลอบขวัญเด็กผู้หญิงที่ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน หลังจากที่เดินออกมาจากไร่ส้ม ภาพที่ตัวเองต้องตกใจตื่อนขึ้นมาบ่อยๆ เมื่อเด็กผู้หญิงคนนั้น ละเมอเพ้อฝันถึงผู้ชายที่คอยกลั่นแกล้งเธอมาตลอด ภาพที่เด็กผู้หญิงคนนั้นเอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องไม่พูดจากับใครเป็นเดือนๆ  และเหตุการณ์ทุกอย่างที่นมแจ่มโทรมารายงานเขาตลอดในเวลาที่เขาไม่อยู่เมืองไทย มันทำให้เขารู้คำตอบที่แท้จริงในใจของน้องสาวตัวเอง

 

                                      .........................................

 

 

             ภูมินทร์ วิ่งเล่นอยูในไร่ส้มกับนันทณา

   "  น้าซันจับภูให้ได้สิ เร็วๆ " ภูมินทร์คอยวิ่งนี้ นันทณาไปทั่วไร่

   "  ภู ระวังล้มนะ " นันทณาเองก็ยังคงวิ่งไล่อย่างเด็กๆ 

   "  น้าซันเร็วๆ มาเร็วๆ "

   "  โอ้ย !!" นันทณาวิ่งไปชนกันผู้ชายคนนึง แต่เขาคนนั้นรับร่างของเธอไว้ได้

   " เล่นเป็นเด็กไปได้ ระวังตัวหน่อยสิ "

   " นายภาคิน !!" นันทณาเงยหน้ามองตามเสียง 

   "  น้าซันครับเป็นอะไรรึปล่าว เจ็บตรงไหนรึปล่าว "  ภูมินทร์เห็นท่าทีไม่ดี รีบวิ่งกลับมา

   " ไม่เป็นไรครับ ไปที่อื่นกันเถอะ " นันทณาจะพาภูมินทร์ออกไปแต่ก็ถูกรั้งไว้ด้วยข้อเสนอที่ไม่อาจปฏิเสธได้

   "  ภูอยากไปสวนสนุกมั้ยครับ " 

   "  อาชายจะพาภูไปหรอ  ไปสิครับ ไป ไป ภูอยากไป "  ภูมินทร์ดีใจใหญ่

   "  งั้นภูต้องชวนน้าซันไปด้วย ถ้าชวนสำเร็จ อาชายจะพาไปทันทีเลย "

   "  น้าซัน ภูอยากไปสวนสนุก พาภูไปหน่อยนะ นะครับน้าซัน  นะนะ อีกสองวันภูก็จะกลับแล้ว น้าซันไปกับภูหน่อยนะ ไม่รู้เมื่อไหร่ภูจะได้ไปเที่ยวกับน้าซันอีก นะนะ นะครับ " ภูมินทร์อ้อนยกใหญ่

   " อีกสองวันหลานก็จะกลับแล้ว พาหลานไปหน่อยน๊าาา "

   "  ครับๆ "  นันทณาจำต้องรับคำอย่างจำยอม ภาคินยิ้มดีใจ เขาคุกเข่าลง เพื่อให้ภูมินทร์ขี้หลัง และรีบเดินไปที่รถทันที

 

                                .............................................

 

              สวนสนุกแห่งหนึ่ง สระว่ายน้ำใหญ่ที่มีผู้คนเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน ภูมินทร์มาหยุดยืนตรงหน้าสระว่ายน้ำแห่งนี้

    " น้าซัน อาชาย ภูอย่างเล่นน้ำ " ภูมินทร์อ้อน

    "  เล่นสิ ไปซื้อชุดแล้วมาเล่นด้วยกัน" ภาคิน พาภูมินทร์ไปซื้อชุด นันทณาเดินตามห่างๆ ทั้งหมดซื้อชุดว่ายน้ำ แต่ภาคินไม่รู้ว่านันทณาซื้อด้วย ภาคินกับผู้มิทร์ไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำชาย ส่วนนันทณาเข้าห้องน้ำหญิง

   " อาชาย น้าซันหาย" ภูมินทร์มองไปรอบๆ หาน้าสาว

   " ภู มองอะไรอยู่" ภูมินทร์และภาคินหันมาตามเสียงเรียก นันทณาที่อยู่ในชุดว่ายน้ำ ทูพีช สีฟ้าอ่อน 

   "  น้าซันสวยจัง " ภูมินทร์ยิ้มอย่างไร้เดียงสา

   " โอ้ยย ปล่อยสิ ปล่อย" ภาคินกระชากแขนเล็ก และลากมาคุยห่างจากภูมินทร์

   " ไปเปลี่ยนชุด !!" ภาคนพูดเสียงเข้ม

   " ก็ชั้ลจะเล่นน้ำกับภู" 

   "  เล่นก็เล่นไปสิ แต่ทำไมต้องใส่ชุดบ้าบอคอแตกนี่ด้วย"

   "  นี่นายภาคิน นั้นมันสระว่ายน้ำ นายจะให้ชั้ลใส่ชุดบ้านลงไปเล่นหรอ เค้าด่าตายสิ "

   "  งั้นก็ไม่ต้องเล่น นั่งดูเฉยๆก็พอ"

   "  ทำไมชุดนี้มันทำไม คนเขาก็ใส่กันทั้งสระ มันแปลกตรงไหน "

   "  มันโป๊ เข้าใจมั้ยว่ามันโป๊ ชั้ลไม่ชอบบบบบ "

   "  ปกติ ไม่เห็นโป๊ตรงไหน อีกอย่างนี่มันก็ร่างมองชั้ล ชั้ลจะใส่อะไรมันก็เรื่องของชั้ล "

   " เธอเป็นผู้หญิงของชั้ล ชั้ลไม่ชอบให้คนอื่นมอง " ภาคินกระซิบข้างหูนันทณา ดวงตาจ้องเขม็งไปยังสายตาหนุ่มๆที่แอบยิ้มเมื่อมองเรือนร่างของนันทณา

  " เธอหันไปดูว่ามีผู้ชายไม่รู้กี่คนที่มองร่างของเธออยู่ตอนนี้ " หญิงสาวหันไปตามคำบอกของภาคิน สิ่งที่เธอเห็นคือ มีผู้ชายที่เดินผ่านมาแทบทุกคนหันมองเรือนร่างของเธอ บราสีฟ้ากับกางเกงขาสั้นจู๋สีฟ้า มันทำให้ผิวนวลของเธอสว่างขึ้น และรูปร่างของเธอช่างดีเหลือเกิน อกพอดีตัว เอวคอดบาง มีสะโพก ขาเรียวยาว มันคงไม่แปลกที่จะมีคนจ้องมองเธออย่างหลงไหล

 

   " แล้วไง " นันทณาเองก็อายไม่แพ้กัน แต่เธอต้องการที่จะยั่วโมโหภาคิน

   "  ชั้ลขอร้องนะ ชั้ลไม่ชอบสายตาพวกมัน ช่วยไปเปลี่ยนชุดสักทีเถอะ ชั้ลจะบ้าตายอยู่แล้ว " ภาคินพูดอย่างจริงจัง สีหน้าเขาดูซีเรียสกับเหตุการณ์นี้จริงๆ

   " นายจะอะไรกับคนมองเนี่ย ไปๆ ภูรออยู่"

   " พูดดีๆไม่รู้เรื่องใช้มั้ย ภูรออาแปบนึงนะครับ " ภาคินหันไม่สั่งภูมิทร์ที่ยืนเล่นอยู่กับโมทย์มาสคอท ภูมินทร์ยิ้มและพยักหน้ารับคำ

   "   นี่มันห้องน้ำหญิงนะ นายจะทำบ้าอะไรอีกเนี่ย ปล่อยๆ" ภาคินลากนันทณาเข้าไปในห้องน้ำหญิง ที่ตอนนี้ไม่มีใครเข้ามา

   " เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ชั้ลรออยู่ข้างนอก ถ้าอีกห้านาทีไม่ออกมา ชั้ลจะเข้าไปเปลี่ยนให้ " ภาคินพูดจบก็พลักนันทณาเข้าห้องน้ำไปทันที  ไปนานเธอก็ออกมาในชุดที่ใส่มาเที่ยว ภาคินพอใจแต่ไม่ได้พูดอะไร อุ่มภูมินทร์ไปเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน โดยที่นันทณาได้เพียงนั่งหน้าบูดบึ้งรออยู่ ข้างๆสระ

 

 

           ขณะนั่งรถกลับบ้าน นันทณาไม่พูดไม่จาตลอดทาง ภูมินทร์นอนหลับอยู่ข้างหลัง เพราะเหนือยจากการเล่นของเล่นทั้งวัน

 

  " โกรธชั้ลหรอ  " ภาคินเอ่ยถาม นันทณาไม่ตอบ แต่แกล้งหลับ

   " นี่ ชั้ลรู้ว่าเธอฟังอยู่ ชั้ลแค่ไม่ชอบเวลาเธอใส่ชุดว่ายน้ำ มันโป๊ ผู้ชายมันมองเยอะ แล้วแต่ละคนนะ หน้าหื่นกันทั้งนั้น คิดดู ผู้หญิงสวยๆ ผิวขาวๆ หุ่นก็น่าาา เอ่อ " ภาคินหยุดพูดเมื่อเห็นนันทณาหันมามองตาขวาง

   " ก็ชั้ลไม่ชอบนิ ฟังไม่รู้เรื่องหรอ ชั้ลหวงของชั้ลสิ เธอเป็นผู้หญิงของชั้ล ร่างกายเธอ ชั้ลอยากมองคนเดียว คนอื่นไม่มีสิทธิ์ "

   " แล้วนายมีสิทธิ์หรอ ว่าแต่คนอื่น นายก็มองชั้ลเหมือนกันนั้นแหละ หน้าหื่น "

   " ตอนนี้ก็มีสิทธิ์แบบพฤตินัย ไม่นานก็จะมีสิทธิ์ทั้งพฤตินัยและนิตินัย " ภาคินพูดยิ้มๆ

   " อ่อ แล้วอีกอย่างนะ สายตาตอนที่ชั้ลมองเธอใส่ชุดว่ายน้ำนะ ชั้ลก็มีให้เธอคนเดียวนะ ถึงชั้ลจะมองผู้หญิงชั้ลอื่น ชั้ลก็ไม่มีอารมณ์เหมือนมองเธอ " ภาคินพูดอย่างลืมตัว 

   "  มันจะมากไปแล้วนะ " หญิงสาวอายๆ 

 

   " อุ้ย หลุดปาก แต่ชั้ลก็พูดจริงๆนะ ทีหลังก็อย่าไปใส่อีก ถ้าไม่มีภูนะ เธออาจจะไม่ปลอดภัย " ภาคินพูดพร้อมส่งสายตาหื่นๆ เพื่อแกล้งหญิงสาว นันทณาผวา เอามือมาโอบกอดตัวเองไว้ แล้วหันหน้าไปทางอื่น

 

   "  ชั้ลพูดเล่น ชั้ลจะไม่ทำร้ายเธออีกแล้วนะ เชื่อใจชั้ลได้ "

 

   " ชั้ลไม่เชื่อยู่ดี "  

 

  กริีงงงง  กริ๊งงงง  กริ๊งงงง เสียงโทรศัพท์ภาคินดังขึ้น บทสนทณาของทั้งคู่จำต้องจบลงทันที

 

   " ฮัลโหล ฟาง " นันทณาใจหายวูบ เมื่อรู้ว่าคนปลายสายคือใคร เธอแกล้งหลับไป ไม่อยากรับรู้ ไม่อากมองหน้าภาคินอีก ' คงจะรักกันมากสินะ จะแต่งงานกันอยู่แล้วนิ ถ้าทนรอไม่ได้ก็แต่งมันซะพรุ่งนี้ไปเลยสิ  ' คำถามที่วนเวียนอยู่ในหัวใจของเธอในตอนนี้

 

   " ขอบคุณมากนะฟาง ครับๆ สวัสดีครับ  " ภาคินวางสาย เขาหันไปมองหน้านันทณาที่หลับอยู่ก่อนจะยิ้มออกมา '  จะไม่ให้พี่หวงได้ยังไง เมียพี่ทั้งสวยทั้งหุ่นดีขนาดนี้  ไม่กี่วันซันก็จะเข้าใจทุกอย่างเอง'