คู่แค้นแสนรัก

        
        ค่ำคืนนี้ที่เธอกับเขาจะต้องอยู่ด้วยกันลำพัง เพราะเสียงปืนจากกลุ่มของชายฉกรรจ์ยังคงดังอยู่เป็ระยะ  นันทณาที่กึ่งนั่งกึ่งนอนพิงต้นไม้ใหญ่อยู่ไม่ไกลจากภาคินนัก ไม่นานหญิงสาวก็เริ่มหลับตาลง  ภาคินรอให้นันทณาหลับสนิท เขาก็เดินเข้าไปใกล้เธอ
 
   " ชั้ลคิดถึงเธอแทบจะขนาดใจ ชั้ลอยากนอนกอดเธอแบบนี้ตลอดไป ทำไมเธอถึงไม่รักพี่บ้างเลยนะซัน " ภาคินช้อนร่างหญิงสาวมาอยู่ให้อ้อมกอดแกร่ง่อนออ่อนโยน และให้กระทบกระเทือนน้อยที่สุด เขาสวมกอดร่างของเธอเอาไปแน่น และเริ่มหลับตาลง
 
   เช้าตรู่ของวันใหม่ เหตุการณ์กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม แขกที่มาร่วมงานเริ่มทยอยกลับบ้านไปกันหมด อิณทินีและโอนุชิต สีหน้ากระวนกระวาย เดินถามหานันทนาและโอนุชิตทั่วเกาะ 
 
   " ไอชายมึง !!!!!!" โอนุชิตกระชากร่างภาคินที่นอนกอดนันทณาแต่ยังคงหลับสนิทอยู่ ออกจากร่างของนันทณาร่างแรง ทำให้ทั้งคู่ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ
  "  พี่โอ " 
  "  มันทำอะไรซันรึป่าว" โอนุชิตถาม แต่ใบหน้าของเขายังคงมองภาคินอย่างไม่ไว้ใจ
  "  พี่เชนอยู่ไหน กลับมาแล้วยัง " นันทณาไม่สนใจในคำถามของโอนุชิต 
  "  อยู่โรงพยาบาล ปกป้อง มารับเราทั้งหมดไปหาราชันย์ " นันทณาแทบล้มทั้งยืน ก่อนจะค่อยๆเดินออกไปจากตรงนั้น
 
   ทั้งหมดขึ้นเรือไป โดยมีปกป้องคนสนิทของราชันย์เป็นคนขับ นันทณาร้องไห้ฟูมฟายพยามถามหาราชันย์ แต่ไร้เสียงตอบรับจากปกป้อง โอนุชิตกอดปลอบน้องสาว ทันที่ที่ถึงฝั่ง ปกป้องรีบออกรถไปโรงพยาบาลทันที ไม่นานทั้งหมดก็ถึงโรงพยาบาล
 
  "  พี่เชนอยู่ไหนค่ะ พี่ปกป้อง "  นันทณาเอ่ยถามทั้งน้ำตา
  "  ทางนี่ครับ"  ปกป้องเดินนำหนาทุกคนไป ภาคินไปแป้วๆ เมื่อเห็นนันทณาเป็นห่วงราชันย์มาก เขาจะเดินออกไปจากตรงนั้น แต่ถูกอิณทินีรั้งไว้
  "  พี่เชน !!!"  นันทณาเห็นราชันย์ยืนอยู่หน้าห้องไอซียู แม้จะมองจากด้านหลังเธอก็ยังจำเขาได้ นันทณารีบวิ่งเข้าไปสวมกอดอย่างเร็ว
  "  พี่เป็นอะไรรึป่าว ทำไมไม่ให้ซันไปกับพี่ ฮือ ฮือ  พี่บาดเจ็บตรงไหนรึป่าวว" นันทณาสวมกอดจากด้านหลัง น้ำตาหญิงสาวนองหน้า ราชันย์พลิกตัวกลับมากอดตอบเธออย่างเป็นห่วงสุดใจ ภาคินน้ำตาคลอ เมื่อเห็นภาพบาดใจ อิณทินีจับมือภาคินให้กำลังใจ
  " พี่ไม่เป็นอะไร ซันเป็นอะไรรึป่าว เจ็บตรงไหนรึป่าว" ราชันย์สำรวจร่างกายหญิงสาว เมื่อเห็นว่าเธอไม่เป็นอะไรก็ดึงเธอกลับเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้ง
  "  มีใครเป็นอะไรรึป่าวครับ"
  "  ไม่มีค่ะ ทุกคนปลอดภัยดี " อิณทินีตอบ
  "  แล้วใครอยู่ในห้องไอซียู" นันทณาเอ่ยถามอย่างสงสัย
  " เฮียหนึ่งโดนยิงอาการสาหัสเป็นตายเท่ากัน เพราะพี่อีกแล้ว เฮียเข้ามารับกระสุนแทนพี่" ราชันย์แทบทรุดกับเหตุการ์ที่เกิดขึ้น 
  "  พี่เชน " นันทณากอดราชันย์ให้กำลังใจ
  "  เฮียหนึ่ง เฮียหนึ่ง !!!"  ผู้หญิงคนหนึ่งที่วิ่งเข้ามาหน้าห้องไอซียู ผ่านทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่สนใจใคร เธอร้องไห้ฟูมฟาย เคาะประตูห้องไอซียูอย่างบ้าคลั่ง
  "  รีญา รีญา อย่าทำแบบนี้ " ปกป้องเข้าไปดึงตัวผู้หญิงคนนั้นออกมา
  "  เพราะนายคนเดียว ราชันย์ทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้ พ่อแม่ชั้ลก็ต้องมาตายเพราะปกป้องครอบครัวของนาย แล้วนี่เฮียหนึ่งอีก จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ครอบครัวของนายมันสร้างแต่ปัญหา เพราะไอธุรกิจ บ้าบอครงนาย มันทำให้ครอบครัวของชั้ลต้องพังพินาศ แบบนี้ !!  "  ผู้หญิงคนนั้นอาละวาดอย่างบ้าคลั่ง
 
  "  ชั้ลขอโทษ ชั้ลจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง"  เพลี๊ยะ เพลี๊ยะ เพลี๊ยะ สิ้นเสียงราชันย์ฝ่ามือเล็กของนารีญา ก็ฟาดลงบนใบหน้าราชันย์อย่างแรง
  "  รับผิดชอบงั้นหรอ ชั้ลเป็นเด็กกำพรามาตั้งแต่เล็ก พ่อกับแม่ตายไปเพราะต้องมาปกป้องคุ้มครองครอบครัวของนาย แล้วนั้นก็เหลือเฮียหนึ่งเพียงคนเดียวเท่านั้น  แล้วดูตอนนี้ เฮียมานอนอยู่ในห้องไซียู นายจะรับผิดชอบยังไง !!!"
  "  ชั้ลก็เสียใจไม่แพ้เธอนะรีญา" ราชันย์เองก็เจ็บปวดกับเหตุการณ์ทุกๆครั้งที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของตัวเองและคนที่ต้องมาตายเพราะครอบครัวของเขา
  "  คนอย่างนายไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกนี้หรอก ถ้าคนที่โดนยิงเป็นนายก็คงจะดี จะได้ไม่ต้องมีใครมาสูญเสียแบบนี้อีก "
  "  รีญา พอได้แล้ว" ปกป้องมาลากตัวนารีญาออกห่างจากราชันย์  เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ปกป้องรับโทรศัพท์ สีหน้าดูไม่ค่อยดีนัก 
  "  มันกำลังมาที่นี้ นายพอรีญาหนีไปก่อน ผมจะดูแลไอหนึ่งเอง "
  " ชั้ลไม่ไป ชั้ลไม่ไป ชั้ลจะอยู่กับเฮีย"
  "  ซันดูแล ตัวเองด้วย พี่จะติดต่อกลับมา รีบออกไปจากที่นี่ทันที พี่โอ คุณอิณ ไอภาคิน ผมต้องไปก่อน ทุกคนดุแลตัวเองด้วย"  ราชันย์เข้ามากอดนันทณา และหอมแก้มเธอ ก่อนจะมาลากตัวนารีญาไป เหตุการณ์ต่อไปของราชันย์จะกล่าวต่อไปในเรื่อง เส้นทางแห่งรัก
  "  พี่เชนดูแลตัวเองด้วยนะ" ทั้งหมดรีบออกจากโรงพยบาล โดยที่โอนุชิตไปกับอิณทินี และนันทณาไปกับภาคิน
 
  " หยุดร้องได้แล้ว มันไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก " ภาคินที่ขับรถไปด้วย มองนันทณาที่ยังคงร้องไห้ไม่หยุดไปด้วย แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบรับจากหญิงสาว  เมื่อถึงบ้าน เธอรีบลงจากรถโดยไม่มองหน้าภาคินแม้แต่น้อย 
  " ค้างที่นี่ก่อนนะพี่ชาย " อิณทินีเอ่ยชวน
  " ไม่ดีกว่า ไม่อยากทุกข์"
 
  " อย่าใจเสาะ นักสิวะ"  โอนุชิต หลังจากที่เห็นความบ้าบิ่นของภาคินเมื่อคืน ตอนที่วิ่งฝ่าดงกระสุนปืนไปช่วยเหลือนันทณา ก็เริ่มพึงพอใจในตัวภาคิน
  " ผู้หญิงเค้าไม่รัก ไปเซ้าซี้มากไม่ได้ " ภาคินพูดอย่างสิ้นหวัง
  " ซันรักราชันย์จริง แต่รักแบบพี่ชาย ชั้ลเป็นพี่ชายซัน ชั้ลรู้ดี"
  "  แต่ซันเป็นห่วงราชันย์มากผิดปกติ"
  "  ซันรักราชันย์เหมือนกับชั้ลนี้แหละ รักแบบพี่ชาย ทั้งรักทั้งห่วง คู่นี้เค้าผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะ ซันช่วยราชันย์ ฝ่าดงกระสุนกันมาไม่รู้กี่ครั้ง หนีตายกันก็ไม่รู้กี่ครั้ง ซันเลยเป็นห่วงมันมาก ครั้งก่อนที่ต้องจากกันก็เพราะราชัน์กลัวซันจะเป็นอันตราย ก็เหมือนครั้งนี้ที่มันยอมเสี่ยงตายไปกลางทะเล ล่อไอพวกศัตรูออกไปกลางทะเล เพราะกลัวทุกคนบนเกาะเป็นอันตราย ราชันย์เป็นคนดีมาก และเป็นคนที่มีอันตรายรอบตัว ไม่แปลกที่ซันจะรักและเป็นห่วงมาก แต่ชั้ลยืนยันอีกครั้งว่า แค่พี่น้องเท่านั้น "
  " ยังไงซันก็ไม่ได้รักชั้ลอยู่ดี "
  " น้องชั้ลมันเป็นคนปากไม่ตรงกับใจ ดูเหมือนอย่างตอนอิณ ปากก็บอกเกลียดอย่างงั้นอย่างงี้ ไม่ชอบบ้างสารพัด แต่พอเมธินีไปทำร้าย ก็ออกโรงปกป้องซะเอง เพราะฉะนั้น ก็อย่าเชื่อในสิ่งที่ได้ยินเพราะ บางทีมันเป็นการประชดของผุ้หญิง ผู้หญิง เยอะทุกคน" โอนุชิตพูดจบ ก็หันมาแขวะอิณทินี มือใหญ่ผลักศรีษะภรรยาสาวอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะเดินเขาไปในบ้าน 
  "  อยู่ต่อเถอะพี่ชาย ยังไงผู้หญิงก็แพ้ลูกอ้อนของคนรัก เชื่ออิณ อิณผ่านมาเยอะ" อิณทินีเดินเข้าบ้านไป 
 
  "  เอาว่ะ ไม่ลองก็ไม่ได้ ยังไงก็ปล่อยไปไม่ได้อยู่แล้ว"